Yaoi is God..Yaoi Fiction

ลำดับตอนที่ #9 : รักฉันประชดใคร_Fiction Reborn ....80??(2)

รักฉันประชดใคร
Fiction Reborn ....80??(2)
**



โค้ดเพลงHi5 ผลบอล วิเคราะห์บอล ฟังเพลง ฝ้าย Am Fine - เพิ่งจะรู้ว่า.....



"ชั้นรักนาย"

"ก็ได้"
...
..
.

ยามาโมโตะกระชับคนในอ้อมกอดไว้แน่น..ขอร้องละ
 อย่าให้เป็นความฝันอีกเลย

พลั่ก!!

ทอนฟาสีเงินสะบัดโดนใบหน้าหล่อของร่างสูงตรงหน้าอย่างจัง

ยามาโมโตะทำหน้าเหวอ

"ฮิ..บาริ?"

"กอดแน่นอย่างนี้ แกอยากให้ชั้นตายใช่มั้ยห๊ะ"

นี่เค้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย

เค้า...ได้ครอบครองร่างบางที่ปราถนาแล้ว...

"ฮะๆ..ไม่ตายหรอก แหมๆ ใครจะฆ่านายได้ลง.."
ยามะว่าก่อนจะเขยิบหน้าเข้าไปใกล้

และกระซิบข้างๆหูว่า.."น่ารักขนาดนี้ " แล้วรีบถอยออกห่างทันที

ร่างบางหน้าขึ้นสี หันใบหน้าไปอีกด้านหนึ่ง..

เขินน่ารักแฮะ..

"ไปห่างๆ ก่อนที่ชั้นจะฆ่าแก//"
ร่างบางเดินไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น..

"ฮ่ะๆๆ แล้วตอนเย็นเจอกันน๊า~"
ยามะว่าก่อนจะกระโดดโลดเต้นไปที่ห้องเรียน

"...."

........
.....
...
..
.

ร่างสูงในคาบเรียนวันนี้ ไม่ได้สนใจอะไรเลยแม้แต่นิด

จนร่างบางข้างๆรู้สึกหงุดหงิด - -

"เฮ้ยไอ้บ้าเบสบอล อารมณ์ดีอะไรอยู่ได้ มันน่าหงุดหงิดนะเฟร้ย!!"

"...^ ^"
ร่างสูงตรงหน้าไม่ตอบอะไร มันยิ่งสร้างความหงุดหงิดมากขึ้นน่ะเซ่

"เฮ้ย!!"
ร่างบางกระชากเสื้อร่างสูงอย่างแรง

"อย่านะ โกคุเทระคุง"
ร่างเล็กพยายามห้าม

"ครับ..รุ่นที่สิบ"
ร่างบางยอมจำนนอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินลิ่วออกไป

โกคุเทระคุง..นี่คือ วิธีปลอบใจในแบบของนายสินะ

เลิกเรียน..

โกคุเทระไม่ยอมกลับมา เรียกสีหน้าเป็นกังวลให้ร่างเล็กเป็นอย่างมาก

"ยามาโมโตะ..ช่วยไปตามโกคุเทระให้ทีได้มั้ย"
ร่างเล็กหันมาหาหวังว่าร่างสูงข้างๆจะพอช่วยอะไรได้

ร่างสูงครุ่นคิด ก่อนจะโพล่งออกมาว่า "โทดนะ สึนะ ชั้นไม่ว่างน่ะ"

"เอ๊ะ!"
สีนะงุนงงกับการกระทำของร่างสูงตรงหน้า ปกติแล้วมันไม่ใช่แบบนี้นี่
 ยามาโมโตะต้องตามไปสิ..เกิดอะไรขึ้น..

"แต่ว่า"
สึนะพยายามขอร้อง

"ไม่ต้องหรอกครับรุ่นที่สิบ ผมมาแล้ว ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง"
ร่างบางเดินเข้ามา ดวงตาสีมรกตมีรอยแดงช้ำ

ร้องไห้หรอ..

"กลับไปก่อนเลยนะครับ ผมจะนั่งอยู่ที่นี่ก่อน"
ร่างบางว่าก่อนจะนั่งลงที่นั่งของตน

ฟุบใบหน้าหวานลงไปกับโต๊ะ

นี่เค้าหวังงั้นหรอ...หวังว่าร่างสูงข้างๆจะถามไถ่เค้าอย่างเป็นห่วง..

ผ่านไปซักพักร่างบางก็เงยหน้าขึ้น..หมดหวัง..เพราะไม่มีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว

*ชั้นรักนาย*

*ก็ได้*

เสียงสองเสียงกังวาลในหู

เค้ารู้เรื่องทั้งหมด เค้ารู้ว่าเรื่องสูงที่แปลกไปวันนี้เป็นเพราะอะไร

"ฮึก"
ร่างบางทรุดลงกับพื้น ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา..

เลืกหวังซักที...

..

ยามะวิ่งตรงดิ่งไปที่ห้องรับแขก ที่ๆคนรักของเขาอยู่

"ไม่ดีเลยนะครับฮิบาริ ไปตกลงกับยามาโมโตะคุงอย่างนั้นน่ะ ผมหึงนะ"
เสียงลอดผ่านประตูออกมาเรียกให้ร่างสุงหยุดชะงัก

"....."

"อย่างอนผมเลยนะ ผมขอโทษที่ทำคุณเสียใจ..อย่าประชดผมอย่างนี้เลยนะ"

..

"อึก.."
ร่างสูงหยุดอยู่ตรงหน้าประตู

ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป..กลัวว่าจะรับความจริงไม่ได้..

ภาวนาว่าเมื่อกี๊มันเป็นแค่ความฝัน..ขอให้มันเป็นแค่ความฝันเถอะนะ..ฮิบาริ

ร่างสูงรออยู่ด้านนอกซักพักใหญ่

เสียงประตูก็ถูกเปิดออก..

ร่างสูงโปร่งเดินออกมา สายตาคมเหลือบไปเห็นร่างสุงข้างๆ

รอยยิ้มแสนชั่วร้ายผุดขึ้นมา "เค้ารักนาย..เพราะประชดผม"

แล้วก็เดินหายไป

ร่างบางออกมาจากห้องด้วยรอยน้ำตาอีกครั้ง 
นั่นก็ทำให้ยามาโมโตะรู้แล้วว่ามันเป็น

ความจริง..

"มารอข้างนอกทำไม "
ร่างบางว่า..

ชั้นรู้ดีกับการ..กระทำไปของเธอ..เหตุผลที่มารักชั้นทำไม

เธอยังรักเขาอยู่ และที่เธอมีใคร..เธอเพียงแค่จะทำให้เขา..

รู้ว่าเธอ มีคนอื่นแล้ว เธอคิดได้อย่างไร ดึงชั้นไปใช้เป็นเครื่องมือ...

ความจริงแค่อยากรู้ว่าเขา มองเธอสำคัญแค่ไหน..ใช่มั้ย...

"ฮ่ะๆ"
ยามะหัวเราะแห้ง ไม่ไหวแค่จะยืนก็ยังไม่ไหว 
แล้วยิ่งจะตอบฝืนยิ้มให้ร่างบางตรงหน้าแล้วมัน...

"มาทำไม"
ร่างบางถามเสียงห้วน

คำถามนั่นเรียกให้ร่างสูงแทบหยุดหายใจ
"...ฮิบาริ..นาย.."

เธอรักชั้นประชดใคร..ไม่ดีเลยนะเธอ อย่าทำแบบนี้เลย..แบบนี้ ไม่ค่อยใจ

"อะไร"

"รักชั้นบ้างรึเปล่า"
ร่างสูงถามสิ่งที่อยู่ในใจ..

"นายรักชั้นบ้างมั้ย..นายเคยคิดถึงชั้นเหมือนที่ชั้นคิดถึงนายบ้างมั้ย 
นายรู้สึกดีที่จะได้พบชั้นบ้างรึเปล่า"

ร่างสูงระบายออกมา

"ถ้าคำตอบของคำถามทั้งหมดคือ  ไม่ ..ก็ปล่อยชั้นไปเถอะนะฮิบาริ แล้วนายก็..จงกลับไปหาเขาแล้วคุยกันให้เข้าใจ
 เถอะไป..จะรักกันหรือไม่รักไม่สนใจ อย่าเอาชั้นไปเกี่ยว..ด้วยเลยนะ 
ปล่อยชั้นให้ตายอยู่ตรงนี้แหละ
ตายเพราะรักนาย..ตายเพราะยอมเป็นเครื่องมือของนาย..นะ..ฮิบาริ"
ใบหน้าร่างสูงยิ้มอย่างเศร้าสร้อย

"..."
ร่างบางเงียบไม่ตอบอะไร ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็น มุคุโร่ ที่ยืนอยู่

"ไม่ใช่อย่างนั้น"
ร่างบางว่า

แต่ยามะก็รู้ดีว่าร่างบางไม่ได้รักกันเลยแม้แต่นิด..
เพราะเค้ารู้สึกถึงความกดดันที่ด้านหลัง..

"อย่าพูดว่าไม่จริง อย่าโกหกชั้นเลย "

อย่าทำเหมือนเธอนั้นไม่เข้าใจ

เธอยังรักเขาอยู่ และที่เธอมีใคร..เธอเพียงแค่จะทำให้เขา..

"นายแค่อยากจะให้มุคุโร่รู้ว่า นายมีคนอื่นแล้ว นายคิดได้อย่างไร 
ดึงชั้นไปใช้เป็นเครื่องมือ...

ความจริงแค่อยากรู้ว่าเขา มองนายสำคัญแค่ไหน..ใช่มั้ย..."

"..."

"จบมัน แค่นี้เถอะนะ ไม่รัก ก็อย่าให้ความหวังชั้นเลย"
ร่างสูงวิ่งหนีไป

"คุณฮิบาริ.."

"...."

"ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังคุณนะ"

"แก.."

มุคุโร่ดึงฮิบาริเข้าสู่อ้อมกอด..

"ผมขอโทษ"

...

ร่างสูงวิ่งมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง..

ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า...

เธอรักชั้นประชดใคร..ไม่ดีเลยนะเธอ อย่าทำแบบนี้เลย..แบบนี้ ไม่ค่อยใจ

จงกลับไปหาเขาแล้วคุยกันให้เข้าใจเถอะไป..จะรักกันหรือไม่รักไม่สนใจ 
อย่าเอาชั้นไปเกี่ยว..

เธอรักชั้นประชดใคร..ไม่ดีเลยนะเธอ อย่าทำแบบนี้เลย..แบบนี้ ไม่ค่อยใจ

จงกลับไปหาเขาแล้วคุยกันให้เข้าใจเถอะไป..จะรักกันหรือไม่รักไม่สนใจ 
อย่าเอาชั้นไปเกี่ยว..

"ไอ้บ้าเบสบอล!!"

**

TBC..in ใจเหลือเหลือ 80??(3)

ex*: แม้รู้ว่าเกินกำลังที่จะแบกหวัง..เศษใจเหลือเหลือ ถ้านายยังคงเผื่อเอาไว้ให้ชั้น

ถ้านายยังไม่แน่ใจว่ารักใคร..เก็บไว้ให้ชั้นได้รึเปล่า ให้ชั้น..มีความหวังซักนิด

อยากไล่เขาไปไกลๆ..นาย..คงมองใจชั้นดีกว่านี้

นายยังมัวแต่คิดถึงเค้า..

ทางนี้..อย่าลืมว่ามีชั้นอีกคน..