[EXO]Planeto STAR ALLCHEN

ลำดับตอนที่ #9 : You are play boy!! /ep7

PLANETO WORLD

Lay x Chen Kris x Suho and Luhan x Xiumin

You are play boy!! / ep7

by: Yaoiisgod

ถถถ เดี๋ยวเรื่องนี้จะจบแล้วนะค้าาา เรื่องหน้าถ้าเป็นเล่ยเฉินอีกก็โอเคเนอะ

***********************

มันเป็นเรื่องง่ายที่จะรัก แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะลืม..

 

 

 

"เฮ้! เสื้อแห้งแล้วก็กลับไปสิ!"

หลังจากที่ล้างจานเสร็จคนตัวเล็กก็หวังว่าคนที่มาบุกรุกบ้านจะกลับไปได้สักที แต่ก็ไม่ เจ้าตัวนั่งสบายอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

แถมในมือยังหยิบหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดของเขามาอ่านอีก คิมจงแด จะไม่ทน!!

 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยิบของคนอื่นมาอ่านได้ยังไงกัน!!!"

คนตัวเล็กรีบดึงหนังสือออกจากมือของร่างสูง "ไม่มารยาท! " แหวใส่ด้วยเสียงหงุดหงิด คิ้วตัดสวยขมวดมุ่นไม่พอใจ

ดวงตาคู่กลมจ้องเขม็งไปที่ร่างสูงที่จ้องเขาตอบอย่างไม่มีท่าทีว่าจะสนใจคำด่าของเขาเลยแม้แต่น้อย

 

"โห...แล้วคนมีมารยาทเขาทำแบบนี้เลย?"

เลย์กระตุกยิ้มให้หนึ่งทีพร้อมๆกับดึงร่างบางที่กำลังยืนเท้าเอวค้ำหัวเขาอยู่ให้ลงมาที่ตักแล้วกอดไว้แน่น 

"ทำไมดุจังครับ..ยังไม่ได้เป็นเมียเลย" เสียงทุ้มเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงออดอ้อนผสมไปกับความยียวนกวนประสาท

มือเล็กๆของร่างบางที่ว่างอยู่ก็รีบทุบที่บ่ากว้างอย่างไม่เกรงใจ 

 

"โอ้ยย เจ็บนะครับ" บอกด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่ง ไม่รู้ว่าเจ็บจริงหรือเปล่า

 

เขินหน้าแดงซะขนาดนั้น จะเอาแรงที่ไหนมาตีเขากันละ หึหึ...

 

"ใครเป็นเมียใคร สมองกลับหรอไง !!!"

ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่หน้าหวานของคนตัวเล็กกว่ากลับถูกฉาบไปด้วยสีแดงอ่อนๆ หูเล็กๆนั่นก็ด้วย...แทบจะแดงไปหมดทั้งตัวแล้ว

มือหนาคว้าเอาต้นแขนเล็กๆทั้งสองข้างระหว่างที่กำลังกระหน่ำทุบตีเขาอยู่เอาไว้ เริ่มเจ็บแล้วครับ ..

"ก็..พี่เป็นพ่อของอลิซ จงแดเป็นแม่ของอลิซ แล้วแม่..ไม่ใช่เมียพ่อหรอครับ" 

พูดเหตุผลข้างๆคูๆออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย

 เลย์ฉวยโอกาสตอนที่อีกคนอึ้งอยู่กับคำตอบของเขา รีบชิงหอมแก้มนุ่มๆนั่นทันที จะกี่ทีก็หอมหวานจริงๆ แก้มของคิมจงแด

 

พอรู้ตัวว่าไม่ทันความคิดอันแสนเจ้าเล่ห์ของคนตัวสูงกว่าแล้ว จงแดก็ทำได้แต่พ่นคำด่าออกมาไม่ยอมหยุด

เพราะว่าแขนก็ดันมาโดนจับไว้เลยทำอะไรไม่ได้น่ะสิ! "ไอ้บ้า ไอ้ลามก อ..ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้คนนิสัยไม่ดี ไอ้เพลย์บอย!!"

 

"พูดไม่เพราะห้าคำ ต้องโดนจูบห้าที.."

ไม่รอช้าคนหาเรื่องให้ตัวเองได้เปรียบก็เคลื่อนริมฝีปากของตนไปสัมผัสกับความหอมหวานที่ตนเพิ่งจะสัมผัสมาไม่นาน

ในตอนแรกริมฝีปากของทั้งสองคนเพียงแค่แตะกันเท่านั้น เลย์มองอีกคนที่หลับตาปี๋...

 

น่ารัก...

 

เลยอดไม่ได้ที่จะส่งลิ้นของตัวเองแตะเบาๆที่ริมฝีปากสวยนั่น จงแดไม่ยอมเปิดปาก....แบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย

 

มือหนาย้ายมาประคองใบหน้าแดงๆของอีกคนไว้และถอนจูบออกมา "หนึ่ง..."

พูดจบก็กัดที่ติ่งหูเล็กทันที มันแดงจนน่าฟัด จางอี้ชิงจะไม่ทน!!

"นี่หยุดนะ อะ อื่มม" ไม่เคยจำเลยนะ คิมจงแดว่าอย่าปล่อยช่องว่างให้อี้ชิงอย่างเด็ดขาด

 

ลิ้นร้อนของอี้ชิงรีบรุดเข้าไปสำรวจในโพรงปากนุ่มนิ่ม จะกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย ลิ้นเล็กนั้นพยายามหลีกเลี่ยงเขา

แต่ฝันไปเถอะ จะหนีไปไหนพ้นกันละ  

ต่อสู้กันอยู่นานอีกคนก็เริ่มหายใจไม่ออกซะแล้ว เลย์ถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง โดยไม่ลืมที่จะเลียรอบๆปากบาง

"สอง" หัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นดวงตาคู่กลมสวยของอีกคนเริ่มฉ่ำเยิ้มซะแล้ว..

 

คิมจงแด

....แพ้จูบของจางอี้ชิง

 

แค่สองครั้งก็หมดแรงเสียแล้ว คน(ปาก)เก่งเริ่มจูบตอบอย่างมีอารมณ์ร่วมกับคน(จูบ)เก่ง ถึงแม้จะเป็นจูบที่ไร้เดียงสา

แต่มันก็ทำให้หัวใจของร่างสูงเต้นแรงได้เหมือนกัน เลย์บดเบียดริมฝีปากเพราะเริ่มทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ปรับเปลี่ยนองศาหามุมที่ลงตัว ดูดเม้มปากเล็กของอีกคนอย่างกับมันเป็นของหวานชั้นเลิศ

ร่างสูงจับร่างบางที่เริ่มอ่อนปวกเปียกนอนลงกับโซฟา บอกได้เลยว่าภาพยั่วยวนของคนตรงหน้าทำให้ตรงนั้นของเขา

มีอาการขึ้นมา "สาม" ถอนจูบออกมาก่อนจะซุกลงไปที่ลำคอขาว ดูดเม้มจนมันเกิดรอย หอมหวานไปทั้งตัว

...คิมจงแดของเขา...

 

เสียงครางอื้ออึงดังขึ้นมาทันทีพร้อมกันกับร่างสูงที่ไล้ลิ้นร้อนไปตามร่างกายเล็กด้วยแรงปราถนา

"อย่านะ...."

บอกให้หยุดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ใครเขาจะหยุดกัน!? เลย์ละความสนใจจากลำคอขาวที่ตอนนี้มีรอยแดงอยู่สองถึงสามจุด

ดวงตาคมหยุดตรงใบหน้าหวานที่ตอนนี้ยั่วยวนเขาเหลือเกิน เสียงหอบระรัวของอีกคน รวมถึงแก้มแดงๆ ปากเจ่อๆ

ที่เผยอออกมา เหมือนกับบอกให้เขาลงไปจูบมันอีก

 

เร็วเท่าความคิดร่างสูงกดจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง ...นายจะรู้ไหม ว่าพี่หลงไหลนายมากแค่ไหน คิมจงแด

มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อตัวเล็ก กดบีบที่ตรงนั้นจนมีเสียงครางฮือดังออกมาอีก

"สี่...จงแด...พี่ชอบจงแดจริงๆนะครับ..."

 

".....พี่เลย์...."

คิมจงแดอ่อนประสบการณ์ อย่าว่าแต่จูบเลย...ไม่เคยมีแม้แต่ความรัก...

 

ได้ยินอีกคนเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนั้นก็หลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู..."ไหน...เรียกพี่อี้ชิงสิครับ..."

น่าเอ็นดู น่าทนุถนอม...

ตอนนี้เขารู้แล้วละ...ว่าการที่คิมจงแดทำตัวแสบขนาดนั้น เป็นเพราะความไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆนั่นเอง

"....พี่อี้ชิง..."

ดวงตาฉ่ำช้อนมองคนตรงหน้าด้วยความปราถนา มือเล็กที่ดูเหมือนจะหมดแรงไปตั้งแต่จูบแรกถูกดึงขึ้นมาแนบที่ปากของร่างสูง

เลย์จูบลงที่กลางมือขาวนุ่มของอีกคน

"ห้า.... จงแดเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ครับ...."

******** you are play boy! ********

 

"เยส!!!"

 

ดวงคมของอี้ฝานมองไปที่มือถือเครื่องหรูในมือของตน ที่มันโชว์อยู่หน้าจอเด่นหราว่า JUNMYEO

ชื่อของร่างบางที่ตอนนี้ขาดเพียงแค่ตัวอักษรเดียวเท่านั้น เขาจะได้เป็นแฟนกับน้องจุนแล้ว

 

ร่างสูงเดินออกมาจากบ้านของคุณหนูจุนอย่างอารมณ์ดี ลู่หานที่มาด้วยกันเมื่อเช้าก็ไม่ยอมกลับมาด้วย 

แต่ก็ช่างเถอะ ปล่อยให้มันมีความสุขกับแฟนบ้างคงไม่มีปัญหาอะไร 

แล้วที่เขาต้องกลับเนี่ยก็เพราะว่า จุนมยอนมีเรียนพิเศษไวโอลีน ...อะไรจะคุณหนูมากขนาดนั้นเนี่ย..

ตอนแรกว่าจะอาสาไปส่ง แต่วันนี้ดันเดินมาโดยทิ้งรถคันหรูไว้ที่บ้านซะอย่างนั้น ไม่งั้นแล้วละก็ได้โชว์หล่อพาแฟนไปส่งแล้วครับ

 

นึกแล้วก็ขำ สีหน้าของจุนมยอนที่สุดท้ายก็ยอมเพิ่มตัวอักษรให้เขาจนเกือบครบ มันน่ารักซะจนทนไม่ไหว

เลยเผลอ?หอมแก้มไปสองที แถมเจ้าตัวดันมาทำให้เขาเพ้อด้วยการพองแก้มงอนเขาอีก

 

เดี๋ยวก็หอมบ่อยๆหรอก...

 

ว่าไปนั่น อี้ฝานหัวเราะกับตัวเองเบาๆ มือหนาเก็บมือถือลงกระเป๋า หมายมั่นว่าจะเดินกลับบ้านสักที 

วันนี้คงจะเป็นดีๆของเขาอีกหนึ่งวัน...

 

จะว่าไปแล้ว ลืมไปเลยว่าวันนี้ไอ้เพื่อนอี้มันจะไปบุกบ้านน้องส้มจี๊ดนี่หว่า เป็นยังไงบ้างวะเนี่ย..

เจ้าของเรือนผมสีทองตัดสินใจแวะเดินเข้าไปในร้านกาแฟเล็กๆข้างทาง สั่งรายการและจ่ายเงินค่าเครื่องดื่มเสร็จก็มานั่งรอที่โต๊ะของตนเอง

เลือกมุมดีๆสักหน่อย จะได้นั่งอย่างสบายใจ ไม่เจอแฟนเก่าคนไหนมาทำให้เขาเสียอารมณ์

ตรงมุมของภายในร้านดูท่าจะเป็นมุมที่ดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้ ร่างสูงย้ายตัวเองมานั่งลงไปบนเก้าอี้สีน้ำตาลแก่

"เบอร์ไอ้อี้..." ว่าจบก็กดตัวเลขที่จำได้ลงไปในจอ แนบมือถือไว้กับหูพลางส่งยิ้มหล่อให้พนักงานเสริฟเพื่อขอบคุณที่เอาเครื่องดื่มมาให้เขา

โดยที่ไม่รอนานมากนะ เพราะ อี้ฝานเกลียดการที่จะต้องรอคอยอะไรที่มันไร้สาระ

 

รอสายอยู่พักหนึ่งเพื่อนเจ้าเสน่ห์ของเขาก็ไม่ยอมรับสาย เขากดวางสาย 

แล้วยกแก้วเครื่องดื่มสีชาอ่อนๆมาจรดที่ริมฝีปาก...อื่อ รสชาติดีทีเดียว อร่อยพอๆกับร้านที่หน้ามหาลัยเลย

ชื่นชมความอร่อยของของเหลวสีชาในมืออยู่ครู่หนึ่งไม่นานเขาก็โทรไปอีกรอบหนึ่ง

 

 

"ไม่รับอีกแล้ว อะไรของแม่งวะ"

บ่นอย่างไม่เข้าใจแล้วขาเรียวยาวก็ก้าวเดินออกไปจากร้านโดยไม่ลืมที่จะวางทิปให้ ก็แหม พนักงานคนนั้นน่ารักอยู่

แต่ไม่มีใครน่ารักเท่าจุนมยอนอีกแล้วละ หึหึ

 

เดินออกมาข้างนอกก็พบว่าอากาศค่อนข้างร้อนอยู่พอตัว อี้ฝานไม่ค่อยชอบอากาศแบบนี้...

ร่างสูงมองที่มือถืออีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจโทรไปใหม่ .....

คราวนี้ปิดเครื่องเลยครับ อี้ฝานเสยผมที่ลงมาปรกหน้าของตนขึ้น "สงสัยจะโดนส้มจี๊ดเล่นเข้าให้แล้วละมั้ง ฮ่าๆๆ "

คิดได้อย่างนั้นก็หมดความสงสัยไปในทันที ว่าแล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้านของตนเอง ไม่เถลไถลไปไหน...ก็แหม..

 

 

 

 

น้องจุนของเขาเล่นพูดไว้ซะแบบนั้น...

 

 

//ประมาณยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้

 

"ห้าตัวนะครับ ดีใจจังเลย น้องจุน"

ร่างสูงพูดเสียงหวานใส่คนตรงหน้าที่กำลังกดพิมพ์ชื่อของตนลงไปในโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของเขาอยู่

ถึงน้องจุนของเขาจะดูไม่พอใจก็เถอะ แต่มาพองแก้มแบบนี้มันน่ารักนะรู้ไหม..

 

อี้ฝานก็คืออี้ฝาน ร่างสูงโน้มลงฉวยโอกาสหอมแก้มขาวๆนุ่มๆของจุนมยอนทันทีอย่างที่ใจต้องการ 

หอมข้างซ้ายเสร็จก็เลื่อนมาหอมข้างขวา นี่ถ้าคนตรงหน้าไม่ห้ามไว้ก่อน เขาคงจะหอมไล่มาตั้งแต่หน้าผาก คิ้ว ตา จมูก

 

"พี่ทำไมชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลย"

คนน่ารักของอี้ฝานบ่นออกมาพร้อมเม้มริมฝีปากสีชมพูอ่อน ช่างดูดีผิดกับผู้ชายคนไหนๆ อาจเป็นเพราะจุนมยอนขาวเกินไปก็เป็นได้

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างคนคิดสงสัย 

รู้แล้วละว่าพี่ฝานชอบเขา...แล้วเขาก็แกล้งถามไปอย่างนั้นแหละ ก็เพราะว่าคนชอบฉวนโอกาศ จู่ๆก็มาหอมแก้ม 

จะให้ทำยังไงละ... เขินจะแย่อยู่แล้วนะ!

 

หนุ่มลูกครึ่งวางมือลงที่เรือนผมนุ่มนิ่มนั่นแล้วลูบเบาๆ "รู้อยู่แล้ว..ยังจะมาถามอีก แล้วพอพี่ตอบ..ก็เขินไงครับ..." 

เลื่อนมือลงมาข้างแก้มขาวพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบา ดวงตาคมฉายแววจริงจังส่งไปให้เจ้าของดวงตากลม 

"น้องจุน.....ชอ.."

พูดพร้อมเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ จนริมฝีปากของทั้งสองคนแทบจะติดกัน อี้ฝานค่อยๆหลับตาลง ส่วนจุนมยอนน่ะหรอ...

 

"เอ่อ...พี่ฝานครับ !"

ยังไม่ทันที่อีกคนจะบอกชอบออกมา ร่างบางก็รีบส่งมือขาวหอมๆไปปิดปากไว้ "...ผะ ผม..รู้แล้วครับพี่...." 

จุนมยอนเบนสายตาหลุบมองไปทางอื่น ขืนจ้องหน้ากัน..หัวใจต้องเต้นแรงมากกว่านี้แน่ๆ

ดวงตากลมมองกุหลาบแดงในสวนของเขา ซึ่งมันเหมือนกับแก้มของตนที่กำลังแดงก่ำ "ผมมีเรียน..ไวโอลีน พี่กลับไปก่อนนะครับ..."

พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก และนั่นก็เรียกรอยยิ้มของคนตัวสูงกว่าได้อย่างดี 

 

เขินเขาอีกแล้ว...

 

"...พี่รอได้ไหมครับ หรือให้พี่ไปด้วยนะ..."

เขาละมือออกจากแก้มน่าฟัดนั่น อา..หลงจะแย่อยู่แล้วนะ อย่าทำให้หลงไปมากกว่านี้ได้ไหม...

 

"ไม่ได้ฮะ...ผมต้องไปแล้ว..พี่ฝานห้ามเถลไถลนะฮะ รีบกลับบ้านเลย แถวนี้อันตราย"

พูดออกมายาวยืดแล้วก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านทันที 

เพราะว่าเลยเวลาที่ต้องออกจากบ้านแล้ว ถ้าเขาไปสาย เดี๋ยวคุณครูจะต้องมารอ

มันไม่ดีเลยที่ทำแบบนั้น คนเราต้องรักษาเวลาสิ

 

อี้ฝานจะรั้งร่างบางไว้ก่อนแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว...ร่างสูงเก็บมือที่ไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหนใส่กระเป๋ากางเกงไว้ 

เสียงหัวเราะทุ้มดังออกมาจากลำคอ "...อย่าเถลไถล......"

 

******** you are play boy! ********

 

ในห้องเล็กๆที่ไม่ใหญ่มากของบ้านตระกูลคิม ทั้งเครื่องชงกาแฟทันสมัย อุปกรณ์ครบครัน 

การตกแต่งสไตล์ยุโรปตกแต่งตามที่มินซอกชอบ

กลิ่นหอมของการแฟฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง เมื่อร่างบางกดปุ่มให้เครื่องบดกาแฟทันสมัยนำเข้าจากอิตาลีเริ่มทำงาน

เมล็ดกาแฟสดถูกลำเลียงเข้าไปภายในโดยสายพานเส้นเล็ก เสียงเครื่องจักรที่กำลังทำงานดังขึ้นมานั้น

 

...กลบเสียงทุกอย่างภายในห้องไปหมด

 

"อื่อ..."

ลู่หานประคองท้ายทอยขาวของคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้กันมากขึ้น ริมฝีปากบางนุ่มถูกประกบจนแนบสนิท

ไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่น้อย มินซอกหลับตาลงเช่นเดียวกับลู่หาน....ก่อนจะผละออกจากการจูบที่ยาวนาน

ใบหน้าหวานน่ารักถูกแต่งแต้มไปด้วยสีชมพู ลู่หานยิ้มออกมา "...แบบเมื่อกี้ ได้หรือเปล่า?"

 

มินซอกส่ายหน้าไม่ตอบ ไม่ใช่ไม่ได้ แต่...ไม่รู้ต่างหากละ

เมื่อกี้ที่จูบกัน เป็นแค่จูบธรรมดาไม่ได้ลึกซึ้ง เขาไม่ได้เปิดปากให้ลู่หานรุกเข้ามา และลู่หานเองก็ไม่ได้บังคับเขาเหมือนกัน

ร่างเล็กหลบตาเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปดูว่า เจ้าเมล็ดกาแฟที่ถูกบดนั้นเป็นยังไงบ้างแล้ว

ระหว่างที่กำลังง่วนอยู่กับเมล็ดกาแฟ มินซอกไม่ได้สังเกตุว่าสีหน้าของอีกคนในห้องเป็นแบบไหน...

 

ที่เมื่อกี้มินนี่ส่ายหน้า แปลว่าไม่ชอบที่เราทำแบบนั้นหรือเปล่านะ?

คิดได้แบบนั้นก็รู้สึกใจหายขึ้นมา ร่างสูงที่วันนี้สวมใส่เสื้อผ้าตัวเก่งเดินเข้าไปใกล้คนรัก "มินนี่ ขอโทษนะ เมื่อกี้ไม่ชอบหรือเปล่า"

 

ถามออกมาด้วยน้ำเสียงฟังดูรู้สึกผิด อยากจะกอด ก็ไม่กล้ากอด กลัวอีกคนมาโกรธเขา 

มินซอกตกใจที่ได้ยินอะไรแบบนั้น เพราะการส่ายหน้าของเขาเมื่อกี้ ทำให้เข้าใจผิดหรอ 

"ไม่ใช่..แบบนั้น" ร่างบางหันกลับมาหาก็พบว่าตัวเองกำลังเผชิญอยู่กับคนรักที่มีสีหน้าเหงาหงอยจนสังเกตุได้ไม่ยาก

 

"....ไม่ชอบก็บอกนะ"

คนแมนพูดเสียงค่อยลงเรื่อยๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของร่างสูงหลุบต่ำลง จากกวางป่า กลายเป็นลูกแมวเฉามือเสียแล้ว

มินซอกถอนหายใจ ทำยังไงถึงจะเชื่อนะ ว่าไม่ได้ไม่ชอบน่ะ

 

ฉันพลันคนตัวเล็กก็เขย่งตัวขึ้นมาจูบลงบนปากของคนรัก "ไม่ใช่ไม่ชอบ..แต่มัน..น่าอายนี่..." 

ลู่หานยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยิน "แปลว่าชอบ!!" ยิ้มกว้างจนเห็นฟันก่อนจะก้มลงจูบคนตัวเล็กอีกครั้ง

คราวนี้คนแมนขอโชว์ความแมน ด้วยการกัดปากล่างของมินซอกจนเผยอออกให้เขาได้ส่งลิ้นอุ่นเข้าไปทักทายได้

 

มือหนาของลู่หานกดปุ่มที่เครื่องทำกาแฟอีกครั้ง เสียงครางอือในลำคออย่างเร่าร้อนของร่างบาง ถูกเสียงเครื่องบดกาแฟบดบังจนหมด

แต่คนแมนกลับได้ยินชัดเจน ลิ้นอุ่นจอมซุกซนกวาดเอาความหอมหวานในโพรงปากนุ่มอย่างสนุกสนาน

 

 

 

ก็ในเมื่อไม่โกรธ ก็แปลว่าชอบนี่เนอะ ใช่ไหม?...

 

 

 

 

"อร่อยมากเลย"

ได้ยินแบบนั้น แก้มอวมของมินซอกก็แดงขึ้นมา ใครสอนให้พูดกำกวมแบบนี้กันนะ แล้วที่ว่าอร่อยน่ะ อะไร กาแฟที่เขาชงหรือว่า...

"ขอบคุณ" ขอเหมาว่าเป็นกาแฟไปละกัน ร่างบางยิ้มหวานให้พลางนั่งลงที่เก้าอี้บ้าง 

โดยที่ดวงตากลมๆกำลังสนใจอยู่กับแก้วกาแฟของตนเองที่วันนี้ดูเหมือนจะหอมมากเป็นพิเศษ

 

ทำไมกันนะ?

 

แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบเพราะคนสองคนที่อยู่ในนั้น เป็นหนุ่มน้อยผู้ตกหลุมรักกาแฟ พอได้นำเข้าปาก

ก็เงียบลง และไม่มีบทสนทนาอีก จนกระทั่ง...

 

ลู่หานละริมฝีปากออกมาจากแก้วกาแฟสีขาวขุ่น "มินนี่ชงเก่งมากเลยนะ" ชมมาพร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจ

แต่อีกคนก็หัวเราะออกมาเบาๆ ทำให้ลู่หานสงสัย เขาพูดอะไรออกไปแล้วมันตลกหรอ?

 

"มินนี่หัวเราะอะไรอ่า..."

 

"ปากเปื้อนหมดแล้ว..." หัวเราะพร้อมพยายามที่จะยื่นกระเช็ดปากสีขาวให้ แต่ก็ถูกคนแมนจับข้อมือเอาไว้

 

สายตาแบบนั้น...คืออะไร ต้องการอะไรจากเขาหรอ?

 

"...งั้นมินนี่เช็ดให้หน่อยนะ"

 

 

 

 

สงสัยต้องบดกาแฟอีกแล้ว...

******** you are play boy! ********

"จริงหรอครับ!?"

ร่างสูงถามออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาดใจระคนไปกับความดีใจ ลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มผุดขึ้นมาเพราะอีกคนยิ้มบางๆตอบคำถามเขา

มือหนาประครองคนตัวเล็กกว่าให้ลุกขึ้นมาจากการนอน(ยั่วยวน)อยู่บนโซฟา พร้อมกับสวมกอดร่างบอบบางไว้แน่น

"จริงๆนะครับ ...พี่ดีใจมากเลยรู้ไหม!?"

อาาาา ดีใจจนทนไม่ไหวแล้ว หัวใจของจางอี้ชิงเต้นรัวอย่างกับเพลงอือรือรอง 

 

จะฝันก็ช่าง! จะเป็นเรื่องโกหกแกล้งเล่นของอีกคนก็ช่างมันแล้ว!!!

 

"...อึดอัดนะ" คนตัวเล็กที่ตอนนี้อ่อนปวกเปียกไม่มีแรงกำลังซบอยู่กับบ่าของเขา บอกออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้

อี้ชิงจึงคลายอ้อมกอดออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปล่อยไปไหน ไม่ปล่อยให้หายไปไหนแน่ๆ

 

"...ขอโทษครับ พี่ดีใจมากไปหน่อย..."

เลย์หัวเราะให้ตัวเองเบาๆ อะไรจะออกอาการเวอร์ได้มากมายขนาดนี้กันนะ เมื่อก่อนเขาเคยเป็นแบบนี้ที่ไหนละ

แต่แค่ร่างเล็กในอ้อมกอดเขาตอบตกลงที่จะคบกัน ทำไมถึงดีใจขนาดนี้นะ ...โอ้ยย

 

จงแดเองก็ไม่ต่างกัน หัวใจดวงน้อยในอกเต้นแรงและถี่ เขากลัวจังว่าคนที่กอดเขาอยู่จะได้ยิน...

จะเรียกว่าเชื่อใจได้ไหมนะ...จะเรียกว่าอะไรดี ความรู้สึกนี้....บางทีเขาอาจจะชอบพี่เพลย์บอยคนนี้เข้าแล้วจริงๆ

นี่หรอ...ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก... นี่หรอความสุขจากคำว่ารัก...

 

"พี่ชอบจงแดนะครับ...ชอบมากๆ...ตกลงแล้วนะครับ คบกับพี่นะ"

ถามย้ำอีกครั้งพลางซุกลงกับบ่าเล็กบ้างฝังจมูกคมลงที่หัวไหล่ขาวมน 

กัดทำรอยไว้นิดหน่อย แสดงความเป็นเจ้าของ ก็เป็นของเขาแล้วนี่นา ห้ามมายุ่งกับเมียอี้ชิงนะ

 

"....ถามบ่อยจัง...เดี๋ยวเปลี่ยนคำตอบเลย..."

จงแดหน้ามุ่ย เขาเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรซ้ำๆหรอกนะ บอกไว้ก่อน "อื่อ...อย่ากัดนะ" เอาอีกแล้ว เสียงแบบนี้ใครจะหยุดกันละ...

แต่จางอี้ชิงหยุดครับ...ถ้าคนตัวเล็กในอ้อมกอดของเขาเปลี่ยนใจขึ้นมา เขาต้องเป็นบ้าแน่ๆ

 

"เยสส ได้เมียแล้วโว้ยยยยยยยยย"

อี้ชิงตะโกนเสียงดังก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นในท่าเจ้าหญิงแล้ววิ่งไปรอบๆห้อง

 

บ้าคลั่งหนักกว่าเก่าเพราะผู้ชายเมืองจีนอุ้มจงแดออกไปนอกบ้าน "คุณดอกไม้!! จงแดเป็นของผมแล้วนะ!! "

 "ย๊าาา หยุดนะ บ้าไปแล้วหรอไง ...อายเค้านะ!!" จงแดดิ้น ดิ้น และไม่วายดิ้น คนบ้านี่พูดอะไรแบบนั้น

เขาอายจะตายอยู่แล้วนะ !!!

 

"ทุกคนครับ!! คิมจงแดบ้านหลังนี้เป็นเมียผมแล้วนะครับ!!! ห้ามมาเต๊าะเมียผมตอนผมไม่อยู่นะครับ!!!"

แหกปากลั่นก่อนจะวิ่งเข้ามาให้ห้องครัว จงแดรีบคว้าคอร่างสูงไว้เพราะกลัวว่าจะตก 

 

จางอี้ชิงบ้าไปแล้ว! 

 

"อลิซ นี่เมียป๊านะ! อะไรนะ ไม่เชื่อหรอ...เดี๋ยวทำให้ดู!!!" ว่าแล้วก็หอมแก้มอีกคนโชว์กระต่ายซะอย่างนั้น

อลิซจะรู้เรื่องอะไรไหม "หยุดนะ !!! บอกให้หยุด !! ปล่อยลงได้แล้ว .." แก้มใสของจงแดแดงก่ำปากบางเม้มแน่น

แต่ไม่ได้โกรธอย่างที่น้ำเสียงแสดงออก จริงๆแล้วเขาอายต่างหากละ 

 

อี้ชิงเมื่อได้ยินเสียงแบบนั้นก็รีบปล่อยให้ร่างบางยืนด้วยตัวเองอย่างรวดเร็ว ใครบอกอี้ชิงกลัวเมีย? ไหน?

"ดีใจมากไปหน่อยเองครับ" อี้ชิงเกาหัวแก้เขิน บางทีก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรบ้าๆไปอยู่เหมือนกัน 

"อา..จริงสิ...จงแด..เราไปเดทกันนะครับ"

 

เขาลืมจุดประสงค์หลักที่จะมาบ้านคนตัวเล็กตรงหน้าซะสนิท ที่จริงแล้วจะพาไปเดทนี่นา ตอนแรกตั้งใจเอาไว้แล้ว

ว่าจะร้องเพลงขออีกคนเป็นแฟนให้ได้ เขาแบกกีตาร์ตัวโปรดมาด้วยเลยนะ

ถ้าคนตรงหน้าเขาที่กำลังอายจัดจนแก้มแดงก่ำไม่สำคัญละก็เขาคงไม่ยอมแบกมาด้วยแน่ๆ แถมยังต้องมาเปียกซกเป็นลูกหมาตกน้ำอีก

แต่ไม่คิดหรอกนะ ว่าอีกคนจะยอมแล้ว แค่เขาจูบเอง...รู้งี้จูบตั้งแต่เห็นครั้งแรกเลยก็ดี..หึหึ

 

จงแดพยักหน้าตกลงไหนๆเขาเองก็จะต้องออกจากบ้านไปซื้ออาหารให้อลิซอยู่แล้ว ลองเปิดใจให้คนๆนี้ดูสักครั้งน่าจงแด..

อี้ชิงยิ้มร่าทันที "โหยย ดีใจจนสั่นไปหมดเลยครับ ขอจูบได้ไหม?"

จงแดอยากจะบอกออกไปเหลือเกินว่าทำไมเพิ่งมาถามเขาเอาตอนนี้เนี่ย!! ทั้งที่เมื่อก่อนจะจูบก็ทำเลย คนบ้านี่!!

 

"ไม่ให้"

จงเบนหน้าไปมองเจ้ากระต่ายน้อยขนปุย ดูป๊าสิอลิซ...ลามกที่สุด คิดอย่างนั้นจู่ๆแก้มใสก็แดงขึ้นมาอีก

และอี้ชิงด็เข้าใจผิดว่าอีกคนอนุญาติให้เขาจูบได้ แต่ปากบอกว่าไม่ให้? ไม่สนละ 

ว่าจบก็เคลื่อนปากโน้มลงมาใกล้คนตัวเล็ก เชื่อไหม?...จูบอีกกี่ทีก็ยังหวานเหมือนเดิม.. 

 

เกือบจะสำเร็จอยู่แล้วเชียวหากแต่เสียงเรียกเข้ามือถือของร่างสูงดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน จงแดเลยผละอกกว้างให้ออกห่าง

"รับก่อนสิ...เดี๋ยวจะไปเปลี่ยนเสื้อ..."

บอกเสียงอ้อมแอ้ม ให้ตายเถอะ นายเกือบให้เขาจูบอีกแล้วนะ คิม จงแด!!!

 

"ไม่รับหรอก จะใครก็ช่างมัน จงแดอ่า ให้พี่ไปช่วยเปลี่ยนเสื้อไหมครับ"

อี้ชิงเดินตามคนตัวเล็กไปที่บันไดเชื่อมชั้นสอง คนตัวเล็กหันมาทำเสียงดุใส่ ขืนให้ขึ้นมาข้างบนสงสัยจะไม่ได้ออกจากห้องแน่ๆ

"ห้ามตามมานะ!" ว่าแล้วขาน้อยๆก็รีบก้าวขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองทันที

 

เลย์อมยิ้มพลางหยิบมือถือเจ้าปัญหาขึ้นมาดูว่าใครโทรมา บังอาจมาก ...เลื่อนนิ้วเปิดหน้าจอก็พบว่าเป็นเพื่อนฝานนั่นเอง

โทรมาทำไมวะ? อี้ชิงถามอยู่ในหัว แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร อันที่จริงเขาต้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อกลับเหมือนเดิม

ชุดตัวเก่งของเขาคงแห้งแล้ว นี่เขาตั้งใจเลือกมาเพื่อคนน่ารักของเขาเลยนะ..ให้ตายเถอะ

 

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จทั้งสองคนก็มายืนอยู่นอกบ้าน โดยที่ร่างสูงกำลังจับจักรยานที่ปั่นมาเมื่อเช้าไว้

พลางสายตาก็มองคนรัก(หมาดๆ)ที่กำลังง่วนอยู่กับการล็อคกุญแจบ้าน 

 

เสร็จเรียบร้อยคนตัวเล็กก็หันกลับมาหาอีกคนที่มองเขาอยู่แล้ว "อะไร..." จงแดบอกด้วยน้ำเสียงค่อยๆ เขาเองยังไม่ชินหรอกนะ

กับคำพูดหวานๆภาษาคนรักกันที่เขาเคยเห็นในทีวีหรือเคยอ่านจากในหนังสือน่ะ

"เปล่า อยากมองที่รัก..." อี้ชิงยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอีกคนแก้มแดง เขารู้แล้วละว่าจงแดแพ้ทางแบบไหน 

 

"บ้า....แล้ว...แปลกจังทำไมถึงเป็นจักรยานละ?"

ตั้งคำถามขึ้นมาเพราะส่วนใหญ่ ไอ้พวกเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์เนี่ย รถกับกระเป๋าเงินเป็นของคู่กันเลยไม่ใช่หรอ แล้วคนตรงหน้านี่อะไร..

 

จักรยานมันเพลย์บอยตรงไหนกัน?

 

"จักรยานนี่แหละ เจ๋งดีออกว่าไหมครับ พี่ขี่แล้วที่รักของพี่ก็ซ้อน..." พูดไปคิดภาพตามไป 

บางทีการทำอะไรที่มันธรรมดาก็น่าจะรู้สึกดีอยู่เหมือนกันนะ อีกอย่าง ที่เขาจอดรถไว้ที่บ้านไม่เอามาด้วย

ก็เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กมองเขาว่าเป็นเพลย์บอย อยากให้มองว่าเป็นผู้ชายธรรมดาหน้าตาหล่อเหลาคนนึงแค่นั้นพอ..

เขาเองก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าคนตัวเล็กของเขาเนี่ยมีปัญหาอะไรกับพวกเพลย์บอย แต่ในเมื่อยอมเปิดใจให้เขาแล้ว..

 

"ผมไม่ชอบซ้อน..."

จงแดพูดออกมา "งั้นพี่ซ้อน" อี้ชิงรีบตอบกลับกลัวอีกคนจะเปลี่ยนใจ 

นี่เขาอุตส่าห์วางแผนมาอย่างดีเลยนะว่าจะให้จงแดกอดเอวเขาน่ะ

ซี่รีย์เกาหลีดีออกแบบนั้นน่ะ

 

"ผมขี่ไม่เป็น" ร่างเล็กพองแก้มออกมา แม่ชอบว่าเขาอยู่เรื่อยว่าโตแล้วทำไมถึงขี่จักรยานไม่ได้สักที มอเตอร์ไซต์ก็ห้ามเขา

ถ้าคนๆนี้ว่าเขาอีกคนละก็ เขาจะโกรธจริงๆด้วย "โอ๋ๆ งอนเลย งั้นไม่ต้องขี่ก็ได้ครับ ที่รักของพี่แค่ขึ้นไปนั่งก็พอ เดี๋ยวพี่จูงไปเอง

แบบนั้นดีกว่าเนอะ ไม่ต้องซ้อน ไม่ต้องขี่"

 

เอาวะ ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นแหละ จงแดพยักหน้าตอบก่อนจะขึ้นไปอยู่บนเบาะหลังของจักรยานอย่างเก้งๆกัง 

เหมือนจะล้มแหล่มิล้มแหล่ แต่ไม่ล้มหรอกเพราะอี้ชิงจับไว้แน่นเชียวละ 

 

 

"เอ่อ...จงแดชอบน้ำอะไรครับ"

หลังจากที่ออกจากบ้านกันมาได้สักพัก โดยที่ร่างสูงเดินอยู่ทางด้านซ้ายของจักรยานแล้วมือทั้งสองข้างก็จับแฮนด์เอาไว้

โดยที่ร่างเล็กของคิมจงแดนั่งอยู่ที่เบาะหลัง บรรยากาศมันเงียบซะจนอีกคนอึดอึดเลยทีเดียว 

อยู่กับสาวๆเขาไม่เห็นจะเงียบแบบนี้เลย ออกจะรำคาญด้วยซ้ำไปที่สาวเจ้าเอาแต่ชวนเขาคุย

 

"....น้ำมะนาว...." อีกคนตอบพลางมองไปวิวทิวทัศน์รอบๆ วันนี้อากาศดีมาก สดชื่นสุดๆ "งั้นหรอครับ...ฮะๆ"

อี้ชิงเงียบลงอีกครั้ง...จะถามอะไรต่อดีวะ โอยย เครียด

 

"แล้วพี่อี้ชิงละฮะ...ชอบน้ำอะไร.."

คนตัวเล็กถามออกมาด้วยเสียงเบาๆแถมยังหันไปด้านอื่นไม่ได้หันมาหาร่างสูงอีก แต่ก็ทำให้อีกคนตาโต เพราะเขาได้ยินชัดเจนเลย

"น้ำส้มครับ ชอบมากเลย..."

 

ชอบน้ำส้ม...ตั้งแต่รู้จักกับนายนั่นแหละ...คิมจงแด...

 

 

 

หลังจากที่ซื้ออาหารให้กระต่ายเสร็จ แพลนในหัวของอี้ชิงคือพาร่างบางมาสวนสาธารณะ แล้วเขาจะร้องเพลงให้ฟัง

และตอนนี้พวกเขาก็มาอยู่ที่ที่ว่านั่นแล้ว "ธรรมดาจัง เพลย์บอยเขาชอบพาสาวมาที่แบบนี้หรอ"

จงแดถามออกไปอย่างสงสัย เพราะร่างสูงไม่ได้เหมือนเพลย์บอยอย่างที่เขาเคยเห็นในการ์ตูนเลย

 

"ไม่มีสาวคนไหนมากับพี่หรอกครับ จงแดเป็นคนแรก"

พูดจบอีกคนก็ออกอาการเคอะเขินในทันที พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก "จะ...จะไปซื้อน้ำนะ..."

ทำให้อีกคนรู้สึกเอ็นดูและอยากฟัดแก้มระเรื่อนั่นเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องห้ามใจไว้ก่อน เพราะนี่มันที่สาธารณะ อีกอย่างนะ

มันก็มีคนอยู่บ้างประปราย เขากลัวว่าคนตัวเล็กจะอายน่ะสิ..

 

ร่างสูงหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นท่าเดินประหลาดๆของจงแด น่ารักจริงๆ 

ว่าแล้วเขาก็เดินไปตรงที่นั่งซึ่งว่างอยู่พอดี เขานั่งลงและหยิบกีตาร์ออกมาจากกระเป๋ากีตาร์สีดำสนิท

ออกมาเช็คเสียงซะหน่อย ก็เพลงที่เขาจะร้องตั้งใจแต่งเพื่อคนตัวเล็กเลยนะ...ไม่อยากให้ออกมาแย่

 

 

 

ทางด้านจงแดที่แทบจะเอาหัวโขกกับตู้กดน้ำที่อยู่ห่างจากภายในตัวสวนพอสมควร "คนบ้านี่..." บ่นออกมาทั้งที่แก้มแดงเรื่อ

เขาหยิบแก้วกระดาษที่อยู่ข้างตู้ออกมาวางในช่อง แล้วหยอดเหรียญ

ดวงตากลมมองเครื่องจักรที่กำลังทำงานอยู่ เขากดเลือกน้ำแข็ง และน้ำตามที่ต้องการ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้หิวน้ำอย่างที่อ้างหรอก

แต่ดูเหมือนคนบ้าลามกนั่นน่าจะหิว เพราะว่า ตั้งแต่เขาถามว่าชอบน้ำอะไร ก็เอาแต่พูดไม่หยุด

ในร้านขายสัตว์เลี้ยงก็พูด พูดจนแมวที่อยู่ในกรงหลับน่ะสิ คิดดู...

 

จงแดลอบยิ้มกับตัวเองพร้อมกับถือน้ำมาแก้วหนึ่งในมือ รีบๆกลับไปที่เดิมดีกว่า เย็นมือชะมัด ...

ที่จริง....แค่อยากรู้ว่า พี่อี้ชิงจะมีอาการยังไงถ้าเขาซื้อไปให้..."คงพูดมากกว่าเดิมแหงๆ"

เสียงเพลงจากกีตาร์คลอมาเข้าหู ทำนองก็เพราะ เขาเลยรีบวิ่งไปดู 

 

แต่ก็ไม่คิดว่า...จะเห็นภาพแบบนั้น

 

 

เวลาที่อี้ชิงจมอยู่กับสมาธิในเสียงเพลง เขาไม่ค่อยรับรู้อะไรมากมาย แม้กระทั่งผู้หญิงคนนั้นที่มานั่งข้างๆเขา

เล็บมือที่ตกแต่งมาอย่างดีแตะอยู่ที่แขนของเขา "เลย์...ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่คะ?"

เหมือนนิยายน้ำเน่าที่มันต้องเป็นแบบนี้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว จงแดที่ยืนอยู่เห็นภาพทุกอย่าง..

หัวใจดวงน้อยเริ่มบีบตัวเหมือนถูกใครเหยียบ ภาพเก่าๆย้อนมาในหัว ภาพของเพลย์บอยคนนั้นที่ฝังใจเขามาจนถึงวันนี้

ตามนิยายทั่วไปร่างบางก็คงจะต้องวิ่งหนีไปทั้งน้ำตา ...แต่ไม่ใช่สำหรับคิม จงแด แน่ๆ

 

จงแดเดินเข้าไปใกล้ทั้งคู่ และดูเหมือนว่าอี้ชิงก็ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย แก้วน้ำในมือถูกยกขึ้นสูงก็ไหลลงบนหัวของคนที่ถือกีตาร์อยู่

อี้ชิงสะดุ้ง พร้อมๆกับเสียงหวีดไม่พอใจของหญิงสาวข้างๆเขา ที่ดูเหมือนว่าน้ำนั้นจะทำให้เสื้อชุดโปรดของเธอเปียกไปหมด

 

แต่อี้ชิงไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เขาทิ้งกีตาร์ลงกับพื้นทันทีเมื่อเห็นสีหน้าร่างบาง ที่นิ่งเรียบ

แต่ดวงตากลมๆที่เคยซุกซนนั้น ฉายแววเจ็บปวดออกมา

 

"จงแดครับ...มันไม่ใช่นะ.."

แก้วน้ำที่ไม่เหลือน้ำแล้ว ถูกปาใส่ แต่เมื่อร่างสูงไม่หลบมันจึงกระทบเข้าที่หัวของร่างสูงจังๆ อี้ชิงอยากจะบ้าตาย

เขาไม่รู้หรอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นมาจากไหน แล้วมาได้ยังไง แต่เขาไม่อยากให้จงแดเข้าใจผิดแบบนี้

สีหน้าแบบนั้น พยายามจะกลั้นน้ำตาใช่ไหม...

 

"จงแดครับ ฟังพี่นะ"

 

"อย่ามาเรียกด้วยชื่อนี้นะ!! คนบ้า!!!" มือหนาที่เปียกชุ่มจับเข้าที่ข้อมือบาง เขารู้ได้เลยว่าคนตัวเล็กกำลังสั่น

ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ความเชื่อใจที่เพิ่งสร้างขึ้นกลับมาทลายลงโดยคนอื่น "จงแดฟังพี่นะครับคนดี..."

 

"....อย่ามาจับนะ....ฮึก..."

รู้อีกทีแก้มใสๆของอีกคนและดวงตากลมๆก็เต็มไปด้วยน้ำตาแล้ว...

 

ไอ้อี้ชิงบ้าเอ้ย !!! ทำอะไรสักอย่างสิวะ!!!! 

 

"จงแด อย่าร้องไห้นะครับ พี่รักจงแดนะ..."

ไม่ได้จับนะ แต่กอด แปลก...ร่างบางนิ่งจนเขาประหลาดใจขึ้นมา 

"เอามา!!!...เอาความรักครั้งแรกของผมคืนมา!!" เสียงสะอื้นที่ปนมาพร้อมกับเสียงตะคอก ทำให้อี้ชิงใจหาย

เขาเป็นรักครั้งแรกของคนตัวเล็กอย่างนั้นหรอ......แล้วนี่เขาทำอะไรลงไป

 

"ยังไงเพลย์บอย...ฮึก...ทุกคนก็เป็นเหมือน...ฮึก คุณพ่อ...จะรักใครก็ได้ ฮึก....อึ่ก ทิ้งคุณแม่ไป !!!

ทิ้งผมไป ...หาผู้หญิงคนอื่น ทิ้งไป ...ฮึก...ทิ้ง!!!....ไ..ป "

 

"จงแด!!???"

 

TBC.

******** you are play boy! ********

TALK:... ลงช้าอีกแล้ว ไม่ได้ลืมนะค้าา ฮือออ T^T คอมเค้าเสีย เสียบแฟลชไดว์ไม่ได้

เลยไม่รู้จะทำยังไง บวกกับว่า ติดแปลแฟนแอคคอนEXO ที่โอซาก้าด้วย  โฮ้ววววว T[]T อย่าโกรธกันน้าาา

ตอนหน้าตอนจบนะค้าาา เรื่องใหม่เอาไงดี เราอยากแต่งเล่ยเฉินอีก จะมีคนเบื่อไหมน้าา 555

อย่าลืมเม้นกันหน่อยนะคะ 

ติดแทค #เข็ดฟันกับน้องส้มจี๊ด ได้ในทวิตเตอร์นะค้าา

 

ทวงได้สองที่ @yaoiisgod @Planetochen