ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : You are play boy!! /ep4
PLANETO WORLD
Lay x Chen Kris x Suho and Luhan x Xiumin
You are play boy!! / ep4
by: Yaoiisgod
***********************
ความรักเกิดขึ้นได้ยังไงกัน...ใครตอบได้บ้างละ?
"อ๊าาาาา!!!!!!"
ทันทีที่ประตูห้องโวคอลถูกเปิดออก เสียงร้องของจุนมยอนก็ดังขึ้นมาในทันที ทำให้คู่ที่กำลังจู๋จี๋กันอยู่สองคู่ถึงกับสะดุ้ง
"ย๊าาา ย๊าาา " คนตัวขาวเอามือขึ้นมาประคองแก้มทั้งสองข้างที่กำลังแดงก่ำ
เร่งฝีเท้าเข้ามาในห้องโดยที่ไม่ลืมปิดประตูก่อนจะนั่งลงกับพื้นและกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง "ย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา"
คนที่เหลือเห็นก็ทำอะไรไม่ถูก..เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูผู้เรียบร้อยกัน...ถึงได้มาโหวกเหวกโวยวายแถมแก้มยังแดงแจ๋มาซะขนาดนั้น
ปล่อยให้ร่างขาวที่เพิ่งมาใหม่บ้าคลั่งได้ไม่นานก็เป็นมินซอกเองที่อาสาสมัครเข้าไปถาม
ใบหน้าหวานไม่ได้แสดงออกอะไรมากแต่ในใจกลับตรงกันข้าม
"จุน..เกิดอะไรขึ้นหรอ...เป็นอะไร..."
มินซอกถามเสียงค่อยแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย
"งื่ออออ พี่มิน....คือ...พี่ฝาน...พี่เขา..."
พูดชื่อขึ้นมา แก้มก็เห่อแดงอีกครั้ง จุนมยอนซุกหน้าลงที่มือตัวเองอย่างเขินอาย ส่ายหัวไปมาเชิงว่าจะไม่เล่า
เพราะแค่นึกถึง...หัวใจก็เต้นแรงมากๆเลยละ
ทำไมเขาถึงหอมแก้มเรา...ทำไมละ? มีแต่พ่อกับแม่แล้วก็พี่มินเท่านั้นนะที่หอมแก้มเรานี่นา.....
อ๊าาาา หัวใจบ้า!! ทำไมต้องเต้นแรงขนาดนี้นะ ...จุนมยอนไม่เข้าใจเลย!!
ชานยอลที่พอได้ยินชื่อของร่างสูงซึ่งเคยเป็นแฟนเก่าของเขาก็พยักหน้าหงึกหงักเข้าใจทันที
ถึงจะคบกันไม่นานแต่ก็พอรู้นิสัยอยู่บ้างละนะ
ไอ้พวกสกิลเนียนและมือปลาหมึก รุกเร็วแบบนั้นคงจะทนความใสซื่อของจุนมยอนไม่ไหวแน่ๆ
เห็นแฟนตัวเองทำหน้าเข้าใจแต่หมาน้อยแบคยอนที่ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น หันซ้ายหันขวามองหาคำตอบ
"ทำไม อะไร เกิดอะไรขึ้นอ่ะ?" พูดถามไปก็ไม่มีใครตอบ แบคยอนเลยไม่หายสงสัยสักที
ทางลู่หานที่พอจะอ่านสถานการณ์ออกก็ตบกระบาลตัวเองไปสักที แต่ที่ไม่แน่ใจว่ามันทำอะไรน่ะสิ โอ้ยย ไอ้คริสเอ้ยย
"ฝานมันทำไมหรอครับ น้องจุน.." คนแมนถามเสียงอ่อน
"คือพี่...ย๊าา พี่เขา อ๊าาา ผมบอกไม่ได้~"
แก้มคนสวยเห่อร้อนลามไปจนถึงใบหู ไม่ได้คำตอบอะไรเลย
ลู่หานรู้สึกผิดอยู่เต็มประดา เพราะว่าเขาเองนี่แหละที่ปล่อยให้ไอ้เพื่อนคริสลากตัวน้องว่าที่แฟนไป
ใจก็คิดถึงอีกคู่หนึ่งที่อยู่ในห้องศิลป์จีนปีสาม...หวังว่าคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ..
"หนอยยยย ไอ้ตาปรือเอ้ยย!!!!"
เกิดเดจาวูเมื่อประตูห้องโวคอลเปิดออกด้วยแรงที่ไม่เบานัก เรียกอาการสะดุ้งของคนในห้องอีกครั้ง
"เกิดอะไรขึ้นวะ จงแด" กับอีกคนนี่พอเข้าใจ แต่คนมาใหม่..ชานยอลไม่เข้าใจครับ
ส่วนลู่หานก็ตบกระบาลตัวเองไปอีกที นั่นไง พูดขาดคำที่ไหน
"น่าโมโหชะมัด ให้ตาย เกลียดไอ้บ้านั่น เกลียดๆๆๆๆๆๆ" เฉินบ่นยาวก่อนจะนั่งลงบ้าง
เสร็จแล้วก็หันไปโวยวายใส่จุนมยอนทันทีเมื่อเห็นอีกคนแก้มแดงแจ๋ "พี่จุน!!! ไอ้พี่คริสมันทำอะไรพี่ห้ะ!!!"
"ก็...พี่ฝาน......"
คนในห้องลุ้นคำตอบที่จะออกมาจากปากของร่างขาวคนสวย จนหายใจไม่ทั่วท้อง หนักสุดคือเฉินนี่แหละ
ขนาดเขาที่แสบขนาดนี้ยังเกือบโดนไอ้บ้าตาปรือนั่นจูบ นับประสาอะไรกับคนใสซื่ออย่างจุนมยอนกันจะทันเกมส์ของพวกนี้
"บอกมา...จุนมยอน"
ลู่หานรีบหันไปมองเจ้าของเสียงทันที สีหน้ามินซอกที่จริงจังจนแอบน่ากลัวทำให้คนแมนขนลุก
ถ้าได้คบกันแล้ว มินซอกจะโหดแบบนี้ไหมนะ?
จุนมยอนที่รู้แล้วว่าพี่ของเขาเริ่มโกรธ เลยต้องรีบพูดออกไปอย่างตะกุกตะกัก
"คือ....พี่ฝาน..เขา หอมแก้ม...ผม"
"ว่าไงนะ!!!!"
นอกจากคนเล่าแล้ว คนในห้องที่เหลือตะโกนออกมาเสียงดัง จนคนพูดต้องหลับตาปี๋
"....คือพี่เขา...พี่เขาดูเหงาๆ เลยเรียกผมไปคุยด้วย แล้ว...เอ่อ...แล้ว ไม่รู้ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น อ่าาาา ผมไม่รู้...."
จุนมยอนพูดยาวยืดโดยแทบไม่ได้หายใจ
"เดี๋ยวๆๆ พี่มินใจเย็นฮะ!"
จุนมยอนรีบคว้าแขนของพ่ชายตัวเองไว้ทันทีเมื่ออีกคนหันหลังเตรียมเดินออกจากห้องไป
"จุนมยอน...." เรียกชื่อด้วยเสียงเย็นยะเยือก จนร่างบางหน้าเสียในทันทีแต่ไม่ได้ปล่อยมือแถมยังเกาะแน่นกว่าเดิม
"เอ่อ...มินซอก ใจเย็นๆก่อนนะครับ เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการให้ดีกว่า นะครับ"
ลู่หานขอร้องด้วยอีกคน ซึ่งไม่รู้ทำไมอีกคนถึงยอมโอนอ่อนไปในทันที จนเฉินที่กำลังโกรธอยู่เหมือนกันถึงกับหลุดยิ้มออกมา
คู่นี้น่าจะลงเอยกันง่ายกว่าที่คิด...
แต่เรื่องนี้ช่างมันก่อน สำคัญตรงที่ ไอ้บ้าหน้าลูกครึ่งนั่น มันหอมแก้มพี่จุนมยอน!!
ไปตายซะ!! ไอ้พวกเพลย์บอย!!!
**************************** you are play boy! **********************************
"ไอ้อี้มึงอยู่ไหน?"
เสียงเข้มกรอกลงไปในมือถือเครื่องหรูด้วยอารมณ์หงุดหงิด
ร่างสูงรู้สึกโมโหตัวเองที่ทำอะไรไปแบบนั้น แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องโมโหด้วย
ถ้าเป็นคนอื่น...เขาคงจะไม่รู้สึกอะไร พอเป็นร่างบาง....ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงอยากจะขอโทษใจจะขาด..
อยากจะทำให้เข้าใจว่าทำไมเขาต้องล่วงเกินไป..
ถึงจะแค่การหอมแก้มแต่เขาก็ไม่อยากให้จุนมยอนที่ขาวสะอาดนั้นแปดเปื้อนอะไรเลย..
"อยู่ห้องเดิม...มึงมารับกูหน่อย ไอ้ส้มแสบเล่นกูแล้ว"
อีกเสียงที่ขุ่นเคืองไม่แพ้กัน หงุดหงิด...หงุดหงิดที่คนตัวเล็กดื้อเกินเยียวยา...เขาไม่เคยเจอใครที่แสบได้ขนาดนี้เลย
แรกๆมันก็สนุกนะ..ที่ได้ทำอะไรท้าทาย แต่ตอนนี้ข้างในใจมันร้องบอกว่าทนไม่ไหวแล้ว...
ทำไมคนตัวเล็กถึงได้ตั้งตนรังเกียจเขาด้วย ...
อยากจัดการให้มาออดอ้อนอยู่ในกำมือของเขา เหมือนสาวๆที่เขาเคยครอบครองจะบีบก็ตายคามือ จะคลายก็ไม่ไปไหน...
อยากครอบครองร่างเล็กนั้นจนทนไม่ไหวแล้ว...
ไม่นานร่างสูงลูกครึ่งแคนดาก็มาถึงห้องเรียนปีสามศิลป์จีนที่มีเพื่อนรักยืนรออยู่ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
"เป็นไง โดนน้องเขาเล่นท่าไหนละมึง?"
เลย์จิ๊ปากอย่างไม่พอใจ "หลายท่า เด็ดสุดคือเล่นน้องกูจนจุก" บ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดเพราะคิดว่าเพื่อนจะหัวเราะ
แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงหัวเราะตามที่คาดไว้เลยเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ "มึงเป็นอะไรวะ?"
"...มึงว่ากูเลวปะวะ?"
คริสไม่ตอบคำถาม มือใหญ่จรดที่ริมฝีปากของตนที่มักจะทำจนเป็นนิสัยบ่งบอกว่าตอนนี้ร่างสูงกำลังคิดไม่ตก
"เอาเรื่องจริงหรือโกหก?"
เลย์ถามหยอกๆพอเห็นสีหน้าของเพื่อนก็เงียบลง "มึงทำอะไรน้องเขาละ.."
คริสได้ยินก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"กูหอมแก้มน้องเขาวะ แบบ...ตั้งใจเลยนะ ไม่ใช่อุบัติเหตุ แล้วน้องเขาก็ผลักกูออก...มึงว่าไง กูเลวไหม เลวเนอะ เอาไงดีวะ.."
พูดเองเออออห่อหมกเอง คริสพูดยาวยืดก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
เลย์มองหน้าเพื่อนอย่างสนใจ ที่เป็นแบบนี้...จุนมยอนคงเป็นคนพิเศษไปแล้ว เพียงแต่อีกคนไม่รู้เท่านั้นเอง
อีกอย่าง ลองเป็นเพื่อนเขาคนเก่าคงจะไม่สนใจด้วยซ้ำกะอีแค่หอมแก้มน่ะ มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว...
"ไปห้องโวคอลไหมละ...กูก็อยากเคลียอะไรกับไอ้ตัวแสบด้วย"
เลย์กระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะก้าวขาเดินตรงไปตามทางเดินของตึกศิลปศาสตร์...
"อ้าว อี้ชิง อี้ฝาน จะไปไหน?"
ยังเดินไปได้ไม่ถึงไหนก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงหวานคุ้นหูเรียกเอาไว้เสียก่อน "เกิงเก่อ!" เมื่อหันมาเห็นว่าเป็นใคร
ทั้งสองคนก็เข้ากอดคนตรงหน้าทันที "โหยย ไปไหนมาอ่ะเก่อ ไม่เห็นหน้าเป็นเดือนเลย" เลย์ซุกเข้าไหล่ของรุ่นพี่ตัวบาง
ส่วนคริสก็ฟัดที่เรือนผมนุ่มนิ่มนั่น
เคยแข่งกันจีบร่างบางตรงหน้า แต่ก็ไม่ติดเพราะมีม้าหวงก้างน่ะสิ แต่ยังไงพวกเขาก็รักและเคารพรุ่นพี่เหมือนเดิม
"เก่อกลับจีนมาน่ะ มีของฝากด้วยนะ ไว้เอามาให้ทีหลัง แล้วนี่..จะไปไหนกันยังไม่บอกเก่อเลย?"
"จะไปห้องโวคอลฮะเก่อ ..."
เลย์ตอบเสียงอ่อน ก่อนจะผละออกมามองร่างบางของรุ่นพี่ตนเต็มทั้งสองตา
"รีบๆไปเลยไป"
มองตาเยิ้มได้ไม่นาน ก็มีม้าหวงก้างจนได้
ประธานนักเรียนซีวอนเดินเข้ามารวบเอวบางของคนรักก่อนจะแยกเขี้ยวใส่รุ่นน้องทั้งสองคน
"อะไร..ซีวอน ไล่น้องทำไม พี่ยังคุยอยู่นะ"
หานเกิงดุเบาๆก่อนจะหันไปสนใจเลย์และคริสเหมือนเดิม "แล้วจะไปห้องโวคอลทำไมละ?"
"อา...ไอ้ฝานมันจะจีบเด็กห้องโวคอลอ่ะพี่ แต่มันดันรุกเร็วไปหน่อย น้องเขาเลยชิ่งไปละ"
เลย์เล่า แล้วก็ถูกเพื่อนรักตบหลังไปหนึ่งที "ไอ้อี้มันก็จะไปแกล้งเด็กที่เคยทำมันหน้าแตกเหมือนกัน"
"เดี๋ยวๆ อย่าตีกัน โอเค พี่เข้าใจละ เอ้อ จริงสิ ซีวอนนายจะไปห้องโวคอลเหมือนกันไม่ใช่หรอ ฝากสองคนนี้ไปก็ได้นี่"
ร่างบางยิ้มให้ ซึ่งก็ทำเอาจิตใจคนขี้หวงอ่อนลงทันที "โอเคฮะพี่...อ่ะ ฝากหน่อยนะ เอาให้น้องจุนมยอนที"
คริสรีบคว้าไว้ทันที อย่างนี้ก็มีโอกาสเข้าหาน้องจุนได้แล้วล่ะสิ
"รีบเชียว แปลว่า...น้องจุนมยอนใช่ไหมที่นายตามจีบอยู่น่ะ"
ซีวอนยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างรู้ทัน อีกคนยิ้มแกนๆให้ "ใช่ฮะ...ส่วนของไอ้อี้มัน น้องเฉินน่ะครับ"
"ใช่คนที่พี่เจอในห้องหรือเปล่าซีวอน"
หานเกิงตาโตทันทีที่นึกออกว่าเป็นใคร "อ่อ ใช่ครับพี่...พวกนายนี่ติดใจเด็กห้องโวคอลกันทั้งนั้นเลยสินะ "
ซีวอนตอบคนรักและหันมาสนใจทั้งสองคนอีกครั้ง
"อย่าไปจีบใครเขาเล่นๆละ บางทีคนที่เขาจริงจังกับความรักของนายก็มีนะ พี่ขอเตือน"
ว่าเสร็จก็รีบจูงมือร่างบางแล้วเดินกลับไปทันที
บางที...นี่อาจจะไม่ใช่แค่เกมส์ก็ได้
เพราะว่าความรู้สึกอยากเอาชนะเพื่อนสนิทหรือความรู้สึกอยากได้กีตาร์นั้นไม่มีหลงเหลือเลยแม้แต่น้อย
เลย์มองไปตามทางเชื่อมของตึก..แปลกแฮะ...หัวใจมันเต้นแรงกว่าที่เคย...เหนื่อยหรอ...ไม่ใช่นี่นา..
ไอ้ตัวแสบ...นายทำอะไรกับหัวใจพี่นะ..
สองหนุ่มหล่อเดินมาจนถึงหน้าห้องโวคอลก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พร้อมๆกัน "มึงเปิด..." คริสสั่ง
"มึงแหละเปิด" เลย์บอกปัด ก่อนทั้งสองจะมองหน้ากันแล้วแค่นหัวเราะออกมา
"โอเค..กูเปิดเอง" คริสว่าเสร็จก็เลื่อนมือหนาไปที่ลูกบิดประตูของห้องโวคอล ประตูเปิดออกพร้อมกับสายตาทั้งหมดที่มองมา
"ไอ้อี้ ไอ้ฝาน!!"
ลู่หานตาโตก่อนจะรีบดึงมือมินซอกที่พร้อมจะเดินเข้าไปหาเรื่องได้ทุกเมื่อไว้ ว้าว...มือนุ่มจัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทำอะไรแบบนี้นะ!
"มาทำไมเนี่ย ออกไปนะ ใครเชิญไม่ทราบครับ?!!!"
เฉินยืนกอดอกจิกสายตาไปที่ทั้งสองคน โดยเฉพาะเลย์ที่เหมือนจะโดนจิกกัดจนพรุน
"อ่า...พี่ซีวอนเขาฝากเอกสารมาให้จุนมยอนน่ะ..."
คริสตอบเสียงเรียบ สายตาคมก็เอาแต่มองหาคนตัวขาวว่าอยู่ที่ไหน แล้วก็เห็นว่าอีกคนแอบอยู่หลังผ้าม่าน ก็แค่นหัวเราะเบาๆ
ลู่หานเห็นท่าทีของเพื่อนรักทั้งสองก็ร้องอ๋อออกมาเบาๆ ว่าแล้วก็รวบรวมความกล้ากุมมือนุ่มนิ่มของมินซอกไว้
"ให้เขาคุยกันเรื่องงานเถอะ เอ่อ...มินซอกอยากทานอะไรไหม ผมเลี้ยงเอง
น้องชานยอลน้องแบคยอนพวกนายไม่ไปเดทกันหรอเห็นว่าจะไปสวนสนุกกันใช่ไหม"
ด้วยความแมนพอว่าจบก็รีบลากอีกคนออกไปทันที มินซอกยื้อเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลย...
อีกคู่ที่พอจะรู้สถานการณ์บ้างแล้ว จึงรีบพากันเดินออกไปอย่างไร้พิรุธ
ห้องโวคอลตกอยู่ในความเงียบ เลย์สบตากับคริสซึ่งอีกคนก็เข้าใจว่าให้เขาพาตัวจุนมยอนไปคุยที่ไหนซักที
เรียวขาสูงเดินตรงไปที่ผ้าม่านสีสีส้มอ่อนที่อีกคนซ่อนตัวอยู่ ทำยังกับว่าเขาจะไม่เห็น...
"น้องจุน...ออกมาคุยกับพี่ฝานหน่อยสิครับ...ได้ไหม"
คริสทอดเสียงอ่อน หวังว่าอีกคนจะเห็นใจ ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่ออีกคนยอมโผล่ออกมาจากที่ซ่อนอย่างง่ายดาย
เห็นอย่างนั้นเขาก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วคว้าเข้าที่ข้อมือขาวกระตุกให้อีกคนออกมา
"นึกว่าจะไม่อยากเจอหน้าพี่ซะอีก...ยอมออกมาแล้ว"
แก้มของจุนมยอนแดงขึ้นมาอีกครั้ง รู้ตัวอีกทีก็ถูกลากออกไปจากห้องโวคอลซะแล้ว..
"นี่!! จะทำอะไรพี่จุนน่ะ นาย!!.."
เฉินรีบรั้งอีกคนไว้ด้วยเสียงแหลมแต่ก็ถูกเลย์ดึงตัวเข้ามาแนบอกอย่างง่ายดาย...คงเป็นเพราะกำลังเผลออยู่แน่ๆ
"ปล่อยนะ!!!!"
**************************** you are play boy! **********************************
"นี่...จะพาไปไหน"
มินซอกร้องท้วงเมื่อเดินผ่านโรงอาหารของมหาลัยมาไกลพอสมควรแล้ว
ลู่หานหยุดเดินส่งผลให้อีกคนชนเข้าที่แผ่นหลังไม่เบานัก
"อ่ะ มินซอก ผมขอโทษทีที่หยุด" ร่างสูงอยากจะตีตัวเองสักทีที่ทำให้อีกคนต้องมาเจ็บ
จะไปไหนงั้นหรอ เขาก็ยังไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าต้องพาออกมาเพื่อเปิดทางให้เพื่อนเขาน่ะสิ
"อืม ไม่เป็นไร"
ร่างเล็กของมินซอกขยับออกมาจากลู่หาน ก่อนจะช้อนสายตามองคนตรงหน้าเป็นคำถาม
"ตกลงเพื่อนนายเป็นคนยังไงกันแน่...จะไม่ทำอะไรน้องฉันใช่ไหม?"
ลู่หานเข้าใจในทันที ว่าคนที่พูดน้อย หากเป็นเรื่องสำคัญเขาจะสามารถพูดออกมาได้มากกว่าที่เคยเป็น
ซึ่งมินซอกเองก็เป็นหนึ่งในกรณีนั้น
"...เชื่อผมไหม...ผมมั่นใจว่าอี้ฝานมันชอบน้องของมินซอกจริงๆ"
ลู่หานสบตากับมินซอกอย่างจริงใจ ...เขารู้ว่าคนตรงหน้าเป็นห่วง
แต่เขาก็รู้อีกนั่นแหละ ว่าคริส..เพื่อนของเขาน่ะชอบจุนมยอนจริงๆเข้าแล้ว
"อืม...."
มินซอกรับคำเบาๆพลางทำสีหน้าครุ่นคิด คิ้วสวยขมวดจนเป็นปม ลู่หานเห็นจริงแตะเบาๆเข้าที่หว่างคิ้วนั่น
"จริงๆนะ ถ้ามันทำอะไรจุนมยอนละก็...ผมนี่แหละจะจัดการมันเอง .."
ร่างสูงกว่ายิ้มร่าจนตาหยี ซึ่งก็ทำให้อีกคนพลอยโล่งใจไปบ้าง...
"อืม..."
"ถ้าอย่างนั้น....เอ่อ...เรา...เอ่อ ไปร้านกาแฟกันไหม?"
เป็นลู่หานคนแมนได้ไม่นานก็ต้องกลับมาเขินอายเหมือนเดิม ลืมไปเลยว่าตอนนี้เขาอยู่กับมินซอกแค่สองต่อสองนี่นา
ทางเดินตรงนี้คนไม่ผ่านกันเลยหรือยังไงนะ?..
มินซอกพยักหน้าตอบ เรียกรอยยิ้มของลู่หานได้เป็นอย่างดี ..
คนแมนแบมือเพื่อรอให้อีกคนวางมือลงมา ซึ่งอีกคนก็วางลงไปอย่างว่าง่าย
...อุ่นจัง..
เวลาผ่านไปรวดเร็วเสมอ เพียงไม่นานพวกเขาก็มาอยู่หน้าร้านกาแฟกันแล้ว ระหว่างทาง ทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันเลย
อีกคนเป็นคนเงียบ อีกคนไม่รู้จะพูดอะไร จุกอกไปหมด...
ลู่หานค่อยๆปล่อยมือของมินซอกลงเบาๆ เตรียมหันหลังเดินเข้าร้าน แต่ก็ถูกเรียกไว้ซะก่อน..
"นี่..."
"ครับ"
ลู่หานรีบหันกลับมาเมื่อถูกมินซอกเรียก เขายิ้มแก้มปริไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน...
".....แล้วนายละ...ชอบจุนมยอนหรอ"
**************************** you are play boy! **********************************
"เอ่อ...เอกสารอะไรหรอครับ พี่ฝาน"
จุนมยอนเรียกร่างสูงที่หลังจากพาเขาออกมาข้างนอกห้องโวคอล ก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา
"อ่า....เอกสาร ใช่ๆ นี่...เอกสาร"
ว่าเสร็จก็เหมือนนึกขึ้นได้ว่ามีเอกสารมาด้วย ทั้งที่จะใช้มันเป็นข้ออ้างเอาไว้คุยกับร่างบางตรงหน้าแท้ๆ
จุนมยอนรับมาก่อนจะอ่านผ่านๆตา "ว้าว ละครเพลงเรื่องใหม่นี่นา อย่างนี้ต้องบอกทุกคนแล้ว..." จุนมยอนยิ้มเต็มแก้ม
พลางบรรจงพับเอกสารอย่างปราณีตเก็บเข้ากระเป๋าตนเอง
"เอ่อ...แล้วน้องจุนแสดงเป็นอะไรครับ?"
"ยังไม่รู้เลยครับ ต้องไปตกลงกันอีกที"
เมื่อบทสนทนาเงียบลงคริสก็เกาแก้มอีกครั้ง ทำไมมันพูดยากจังวะ ขอโทษเนี่ย...
"พี่มีอะไรอีกหรือเปล่าครับ?"
จุนมยอนถามออกไปอย่างสงสัยเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าเหมือนกับว่าจะพูดอะไรสักอย่าง
"อ่า....น้องจุนครับ.....คือพี่.....เอ่อ....."
"หืม....เอ่อ....พี่ไม่มีเพื่อนคุยอีกแล้วหรอครับ...?"
จุนมยอนเอียงคอถาม ซึ่งมันก็อันตรายให้หัวใจของร่างสูงเหมือนอย่างเคย...
คริสสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกกำลังใจอีกครั้งนึง
"เอ่อ เรื่องเมื่อตอนนั้น เอ่อ พี่ ขอโทษนะ ใช่ๆ พี่ขอโทษ...แบบว่า พี่...เอ่อ จะว่าไงดีวะ...แบบน้องจุนน่ารัก พี่ก็เลยทนไม่ไหว..."
ว่ายาวยืดแทบไม่หายใจเรียกให้อีกคนหัวเราะออกมาเบาๆ แก้มใสที่ตอนนี้แดงขึ้นมา
"ไม่เป็นไรฮะ...คือ ผมไม่ได้โกรธพี่นะ แค่ เอ่อ...ผมเขินน่ะฮะ..ไม่ค่อยมีใครหอมแก้มผมหรอก.."
คริสโล่งใจไปในทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น หัวใจในอกกำลังเต้นถี่กว่าเพลงอือรือรอง
"ฮะๆๆ งั้นหรอ...แล้วเอ่อ....จะว่าอะไรไหมถ้าพี่....เอ่อ ขอทำอีก เอ้ย ไม่ใช่ๆ คือ....พี่ว่า...พี่มั่นใจตัวเองแล้วละ...เอ่อ
........................................... พี่ขอจีบน้องได้ไหมครับ จุนมยอน"
**************************** you are play boy! **********************************
บรรยากาศอึมครึมกำลังปกคลุมที่ห้องโวคอล
ในตอนนี้ห้องเหลือคนอยู่สองคน อีกคนนึงกอดคนที่กำลังดิ้นแนบไว้กับตัว
เรื่องอะไรจะให้มาดื้อกับเขาอีก...ไม่ยอมแล้ว!
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ อยากโดนอีกใช่ไหม!!!"
เฉินตะคอกใส่เสียงเขียว ปากบางเม้มแน่นอย่างโกรธเคืองและหงุดหงิด ให้ตาย!!! คนๆนี้ต้องการอะไรจากเขากันแน่!!?
"ไม่ปล่อย เงียบและฟังกันก่อนได้ไหม!!!"
เลย์เองก็หมดความอดทนแล้วเช่นกัน เมื่ออีกคนทำตัวแสบใส่เขาก่อน เขาเองก็จะทำใส่บ้างละ ดูสิจะทำยังไง
"เรื่องอะไรจะต้องฟัง!!!"
"คิม จงแด!!!"
"อย่ามาเรียกด้วยชื่อนี้นะ!!!"
เลย์คิดผิดอีกครั้ง..ที่นึกว่าการทำตัวแสบใส่อีกคนจะทำให้อีกคนเงียบลง ซึ่งมันตรงกันข้าม เลยต้องรีบเปลี่ยนแผน...
"โอเค...ใจเย็นก่อนนะ พี่ไม่ได้อยากจะทะเลาะกันเรานะ...ฟังหน่อยสิ"
เสียงของเลย์อ่อนโยนลง เรียกให้อีกคนที่อยู่ในอ้อมกอดคลายอารมณ์โกรธลงได้บ้าง
".....แล้วมายุ่งกันทำไมละ...ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันอยู่แล้ว บอกไว้ก่อนนะ ว่าทางนี้น่ะ เกลียดเพลย์บอยอย่างคุณมากที่สุด!!!"
เฉินพูดออกมาแบบไม่ให้อีกคนเถียง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นมองร่างสูงอย่างไม่พอใจ
แต่หัวใจนี่สิ...เต้นแรงซะจนอีกคนได้ยินเลย
"ทำไมถึงได้เกลียดเพลย์บอยขนาดนั้นละ...พี่น่ะ..ไม่ได้อยากจะเป็นเพลย์บอยหรอกนะ...อยากจะรักคนที่ใช่จริงๆ..เท่านั้น"
เลย์ถอนหายใจพลางเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา และให้เขาได้มองสำรวจได้เต็มตา
ดวงตาของร่างสูงฉายแววอ่อนโยนจนน่าหลงไหล เช่นกันที่ดวงตากลมสวยของอีกคนก็ดึงดูดใจไม่แพ้กัน
มือขาวค่อยๆถอดแว่นกลมของคนตรงหน้าออกซึ่งเจ้าของก็ยอมให้กระทำอย่างง่ายดาย
เพราะอะไรนะ...หัวใจทั้งคู่ถึงเต้นแรงขนาดนี้..
พอไม่มีแว่น...ยิ่งน่ารักหนักขึ้นไปอีก...ถ้าเจ้าตัวเล็กถอดแว่นมาเรียน...จะเป็นยังไงนะ...คนอื่นคงจะตามจีบกันโดยไม่มีช่องว่าง...
ไม่ได้...อ่ะ....แล้วทำไมถึงไม่ได้ละ...ทำไมกัน? ทำไมเขาจะต้องหวงร่างตรงหน้าด้วย
พอไร้ซึ่งสิ่งกำบังดวงตาแก้มอมชมพูก็เห่อแดงขึ้นมาเมื่ออีกคนเคลื่อนเข้ามาใกล้ เฉินขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้เลย
ทำยังไงดี...อยากผลักออกไป อยากหยุดการกระทำที่กำลังจะเกิดขึ้นแต่ทำไมไม่ได้เลย...หยุดนะ...หยุดสิ หัวใจบ้า แขนบ้า ร่างกายบ้า...
เกลียดคนแบบนี้ไม่ใช่หรอ ...คิม จงแด...
ดวงตากลมสวยค่อยๆหลับตาลงเมื่อริมฝีปากอุ่นของอีกคนทาบทับลงมา ประทับค้างไว้อย่างนั้น ไม่เคลื่อนไหวอะไร...
เลย์ให้คำตอบตัวเองได้แล้ว...ว่าริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เขาหมายปองนั้น...หวานมากขนาดไหน...
ร่างสูงกดริมฝีปากค้างไว้อยู่นานก่อนจะค่อยๆกัดลงไปที่ริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กกว่าส่งผลให้ปากนั้นเปิดออก
นั่นก็เป็นสัญญาณให้อีกคนสอดลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปากนุ่มได้ทั่วทั้งปาก..ไล้ลิ้นไปตามฟันเล็กๆแต่ละซี่อย่างหลงไหล
เฉินทำอะไรไม่ได้นอกจาก...นำมือบางเกาะแขนแกร่งของคนตรงหน้าไว้เพื่อยึดเหนี่ยว..เรี่ยวแรงกำลังจะหมดไป
คนรุกรานเลื่อนมือไปประครองศรีษะส่วนอีกมือก็หยุดอยู่ที่แผ่นหลัง ค่อยๆจัดแจงให้ร่างของคนตัวเล็กกว่านอนลงที่พื้นห้อง
ความเย็นเฉียบของกระเบื้องไม่ได้มีผลอะไรเลยตอนนี้ เลย์คร่อมร่างบางที่ตอนนี้ดวงตาฉ่ำเยิ้มจากแรงอารมณ์
กดจูบหนักหน่วงปรับเปลี่ยนมุมไปเรื่อยๆ ปล่อยให้พักหายใจได้เพียงชั่วครู่ ก็มอบจูบให้อีกครั้ง
หอมหวาน...ทำไมถึงได้หวานขนาดนี้...ต่างกับนิสัยเปรี้ยวแสบนั้นลิบลับ...
ผละออกจากริมฝีปากหวานที่แดงและฉ่ำก่อนจะซุกเข้าที่ซอกคอขาว ฝากฝังรอยจนเรียกเสียงครางออกมา "อือ..."
และก็เหมือนร่างบางได้สติ มือเล็กกำทั้งที่ไม่มีแรง ต่อยเข้าที่ใบหน้าหล่อด้านข้าง ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย
แต่ก็ทำให้อีกคนได้สติขึ้นมาเหมือนกัน เลย์เบิกตาโพลงอย่างตกใจเมื่อเห็นน้ำใสๆคลออยู่เต็มดวงตากลมของคนตรงหน้า
"เฉิน...พี่...เอ่อ..." เลย์หมายจะเข้าไปประครองร่างเล็กขึ้นมาแต่ก็ถูกมือบางที่ดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงนั่นหยุดเอาไว้
เฉินเบนหน้าไปทางอื่น น้ำใสๆที่คลออยู่ก็ไหลลงพื้นตามแรงโน้มถ่วง "...เพลย์บอย...ยังไง...ก็ทำแบบนี้กับทุกคนอยู่แล้วใช่ไหม..."
เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร้องไห้ทำไมนะ...แล้วหัวใจ...ทำไมเจ็บจังเลย...
"ไม่ใช่นะ! เฉิน...หันมามองพี่ก่อน" ประครองใบหน้าหวานให้หันกลับมา ร่างสูงร้อนรนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดีเมื่อเห็นสายตานั่น
แก้เผ็ดได้แล้วนี่ นายจะแก้ตัวทำไมกันวะ จาง อี้ชิง ......เด็กนี่ทำนายหน้าแตกไม่ใช่หรอ แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง
".........สะใจแล้วสินะ...คุณชนะแล้วนี่.."
เฉินปัดมือหนาออกไป เกลียดตัวเองที่เผลอไผลไปกับจูบจอมปลอมนั่น หึ...
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนมองคนที่กำลังนั่งอยู่และไม่ได้พูดอะไรออกมา ' อยากจะรักคนที่ใช่จริงๆ..เท่านั้น ' งั้นหรอ...
"อ่อ...ผมไม่เหมือนสาวๆของคุณหรอกนะ ที่หลังจากที่คุณจูบหรือมอบความรักจอมปลอมให้แล้วจะถวายตัวให้คุณ...หึ.."
สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อหยุดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาอีกครั้ง เฉินหันหลังให้ร่างสูงแต่ไม่ทันจะเดินออกไปไหน
ก็ถูกคว้าตัวเอาไว้ หลังบางแนบกับอกแกร่งของอีกคน
"ปล่อยนะเว้ย ปล่อย!!!...พอได้แล้ว!!"
ร่างบางพยายามสะบัดให้หลุดจากอ้อมกอด แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นอีกคนก็รัดแน่น
"พี่ชอบนาย!!"
TBC
**************************** you are play boy! **********************************
TALK:...หืม อะไร 555 อยากอ่านต่อหรอ รอก่อนนะ...อิอิ
อย่าลืมเม้นกันหน่อยนะคะ ติดแทค #พลาเนโต้ #ส้มแสบ #นีออนห้องโวคอล
เช่นเคยว่า ตอนต่อไปมาเพราะแรงใจนะคะ
ทวงได้สองที่ @yaoiisgod @Planetochen
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น