ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : You are play boy!! /ep3
PLANETO WORLD
Lay x Chen Kris x Suho and Luhan x Xiumin
You are play boy /ep 3!!
by: Yaoiisgod
***********************
ความรัก..คือเรื่องของคนสองคน ที่มีสายสัมพันธ์เกี่ยวกัน
หากจะตัดให้ขาดก็คงไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ ก็แค่ด้ายสีแดงเส้นบางๆเส้นหนึ่งแค่นั้น...
"เอ่อ...ขอเอกเพรสโซ่สามแก้วครับ.."
เรือนร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มเชื้อสายแดนมังกรเหมือนจะยืนอย่างมีมาด
เรือนผมสีน้ำตาลทองระกับใบหน้าติดหวานนั้น มองพนักงานร้านกาแฟที่กำลังง่วนอยู่กับการทำออเดอร์ของเขา
สลับกับลอบมองร่างบอบบางสองร่างซึ่งนั่งอยู่ถัดไปจากเคาท์เตอร์เพียงสองโต๊ะ ลู่หานยืนอย่างเกร็งๆ แค่เห็นหน้าก็สั่นซะแล้ว..
มินซอกของผม..วันนี้ก็น่ารักเหมือนอย่างทุกวัน อยากใกล้กันมากกว่านี้ อยากรู้จักกันมากกว่านี้..
รองเท้าคู่โปรดของลู่หานขยับขึ้นลงกับพื้นบ่งบอกว่าเจ้าของนั้นกำลังใช้ความคิดและกังวลอยู่
จะเข้าไปคุยเลยดีไหม?...
ทำตัวให้มันแมนๆหน่อย ลู่หาน ..ไม่อย่างนั้น นายก็จะไม่คืบหน้าแน่นอน..
สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ควักกระเป๋าเงินขนาดย่อมออกมา จ่ายเงินค่ากาแฟ
ตบท้ายด้วยการส่งยิ้มบางให้พนักงานสาวที่เขินอายในความหล่อของเขาจนหน้าแดง แล้วเดินเข้าไปหาคนที่หมายตาอย่างช้าๆแต่มั่นคง..
ยิ่งใกล้มากขึ้นเท่าไหร่ ความถี่ของหัวใจก็มีมากขึ้นเท่านั้น
"บอกแล้ว ว่าให้หยิบมาด้วย ขี้ลืมจริง"
เสียงหวานแกมดุแทรกเข้ามาในหัว กาแฟที่ถือมาแทบจะหล่นลงไป อย่าเสียมาดเชียว..ลู่หานคนแมน..
อีกคนตอบอะไรไม่รู้ร่างสูงไม่ได้ยิน..แทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว...
ห้าก้าว...
สองก้าว...
"อ้าว!? อรุณสวัสดิ์ครับพี่ลู่หาน?"
เป็นจุนมยอนเองที่นั่งอยู่กับมินซอก เมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ เลยส่งเสียงทักทายตามมารยาท รอยยิ้มสวยถูกแจกให้
ลู่หานชะงักไปเล็กน้อย จบกัน...
"อา...อรุณสวัสดิ์ครับ ..น้องจุนมยอน พี่มินซอก.. เช้านี้อากาศดีนะครับ"
พูดเรื่องอากาศทำไมวะครับ ลู่หานเอ้ยย โอ้ยยย ไอ้เรื่องที่คิดไว้ในหัว กระเด็นหายไปพร้อมกับเสียงทักทายของจุนมยอนแล้ว
ร่างสูงโปร่งสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองอีกครั้ง
"ผมซื้อกาแฟมา แต่เพื่อนของผมติดธุระซะแล้ว...กลัวกาแฟจะเสียเปล่า ช่วยรับไว้หน่อยได้หรือเปล่าครับ?"
ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ติดขัดเล็กน้อย...ลู่หานไม่เคยโกหก แต่งานนี้เพื่อไม่ให้เสียหน้า ก็ขอลองเป็นเด็กเลี้ยงแกะดูสักครั้งนะครับ
อีกอย่าง..กาแฟนั่นน่ะจงใจซื้อมาสามแก้วต่างหาก..ใครจะบอกกัน..อายตายเลย...
หวังว่ามินซอกของผมจะชอบกาแฟนะ..
"...จะดีหรอครับ ให้ผมจ่ายเงินด้วยดีกว่า เนอะ พี่มิน"
จุนมยอนหันไปขอความเห็นกับพี่ชายของตนที่ตอนนี้แก้มแดงจัดด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้
"...ยะ ยังไงก็ได้" มินซอกตอบเสียงค่อย
เรือนผมสีน้ำตาลเข้มออกไปทางส้มถูกหวีมาอย่างเรียบร้อย ขลับให้แก้มอวมนั่นโดดเด่นมากขึ้นไปอีก มินซอกของผมตัวขาว
ดวงตาก็สวย กลมเหมือนกระรอกตัวเล็กๆ
"งั้นช่วยรับไว้หน่อยนะครับ"
ว่าเสร็จก็วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลข้างหน้าจุนมยอนและมินซอก ร่างสูงสังเกตร่างเล็ก ทำไมแก้มถึงแดงนะ
ไม่สบาย...หรือว่า เขินเขากันแน่...ลู่หานขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยละกัน ได้ไหม?
"ขอบคุณครับพี่ลู่หาน นั่งด้วยกันสิครับ"
ลู่หานรู้สึกขอบคุณความมีมารยาทของจุนมยอนจริงๆ กำลังรออยู่เลยว่าเขาจะได้นั่งข้างๆมินซอกไหม
คนแมนดึงเก้าอี้จากอีกโต๊ะมาอย่างรวดเร็ว กล่าวขอบคุณร่างบางจากใจ "ขอบคุณครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ดีซะอีกพี่มินจะได้มีเพื่อนคุยเพิ่ม"
จุนมยอนยิ้มหวาน ลู่หานยิ้มตอบอย่างมีความสุข น้องตัวขาวคนนี้จะรู้ตัวไหมนะ ว่ากำลังเปิดทางให้เขาจีบพี่ชายตนอยู่
แต่คิดว่าไม่รู้ตัวแน่นอน ฟังจากที่คริสเล่าเมื่อวานแล้ว น้องจุนมยอนเป็นคนใสซื่อ เป็นลูกคุณหนูที่เพิ่งได้ออกมาจากคฤหาสน์
"งั้นหรอครับ ฮะๆ"
คนมาใหม่หัวเราะเบาๆ ดวงตาคมมองไปยังร่างเล็ก ทำไมแก้มถึงแดงขนาดนั้นนะ สงสัยจริงๆ "พี่มิน ทำไมแก้มแดงจัง"
เป็นคุณน้องชายอีกครั้ง ร่างสูงยิ้มออกมาทันที แต่ก็รีบหุบเมื่อดวงตากลมสวยของมินซอกลอบมองมาทางเขา
"พี่ไม่เป็นไร.."
มินซอกที่เงียบมานานตอบน้องชายเบาๆ "ขอโทษนะครับ ขอผมดูหน่อย" มืออุ่นของลู่หานค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผากมนเคลื่อนหลังมือไปอังที่แก้มป่องที่มันแดงเรื่อขึ้นมาทั้งสองข้าง ก่อนจะเห่อแดงขึ้นมาอีกเมื่อมือของเขาสัมผัส
เขาคิดไปเอง...ไม่สิ ไม่ใช่หรอก...
"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ.." มินซอกบอก พลางเอนหน้าหนีมือนั่นเล็กน้อย ลู่หานเลยถอนมือกลับมาอย่างรวดเร็ว
เพิ่งเริ่มทำคะแนน ไม่อยากติดลบหรอกนะ...
"จริงๆนะฮะ จริงหรือเปล่าครับพี่ลู่หาน" ใบหน้าสวยของจุนมยอนมองสลับไปมาระหว่างพี่ทั้งสอง
มินซอกพยักหน้าตอบ
"ครับ" ลู่หานกำชับอีกคนเมื่อเห็นสีหน้ากังวลออกมาจากรุ่นน้อง "เอ่อ...เรียกพี่ว่า พี่ลู่ก็ได้ครับ" มองหน้าทั้งสองคนอย่างจริงใจ
จะได้สนิทกันเข้าไปอีก...
"ได้เหรอครับ งั้น...เรียกผมว่าจุนก็ได้ครับ ส่วนพี่มินซอก เรียกว่า..อ่ะจริงสิ พี่ลู่อยู่ปีสามนี่นา งั้นก็ไม่ต้องเรียกพี่มินว่าพี่.."
พูดเองเออเองเป็นนิสัยอย่างนึงของน้องจุนที่ลู่หานเพิ่งรับรู้ เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ขอคว้าโอกาสนี้ไว้เลยแล้วกัน
"งั้นก็...น้องจุน..."
ร่างสูงคนแมนมองไปทางคนตัวขาว ซึ่งอีกคนก็ยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยินการเรียกแบบนั้น "ครับ!!"
"แล้วก็มินซอก..." มินซอกของผม...
"อื่อ..."
น่าดีใจยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น เมื่อได้เรียกมินซอกแบบนั้น แล้วอีกคนก็ตอบกลับมาแบบนี้ มีความสุขจัง...
"เอ่อ...ถ้ายังไงวันนี้ผมมีเรียนครึ่งวัน ถ้าเลิกเรียนแล้ว ขอเข้าไปฟังมินซอกกับน้องจุนซ้อมร้องเพลง...ดะ ได้ไหมครับ"
ลู่หานพูดยาวยืดแทบไม่หายใจ ดวงตากวางหนุ่มมองมินซอกอย่างขอคำตอบ
ได้โปรด...ตอบมาทีว่าได้...
"อื่อ...ได้สิ"
*********************** you are play boy! *****************************
คณะศิลปศาสตร์เอกภาษาจีน
"เชรดดดด พี่ลู่คนแมนของเรายิ้มหน้าบานเป็นยานแม่เลยนะครับแหม่!"
คริสแซวเพื่อนทันทีที่เห็นหน้า เมื่อเช้าเขาเห็นน่ะสิ ว่าเพื่อนสุดแมนของเขานั่งคุยอยู่กับรุ่นพี่มินซอกแล้วก็น้องจุนสุดสวยของเขา
อยากเข้าไปแทรกแล้วลากว่าที่เมียมาใจจะขาด แต่ก็ไม่อยากขัดจังหวะเพื่อน คริสเป็นคนดีนะครับ!!
"ก็นิดนึงครับคุณเพื่อน"
ลู่หานยกยิ้มจนตาหยี ยักไหล่หนึ่งครั้งประกอบท่าทาง เรียกความหมั่นไส้จากเพื่อนทั้งสองได้เป็นอย่างดี "คืบหน้าแล้วนะมึง"
เจ้าของดวงตาปรือซึ่งนั่งอยู่ที่นั่งประจำของตนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติแต่แฝงไปด้วยความยินดี
"ขอบใจๆๆ เอ้ออ พวกมึงเลิกเรียนแล้วไปไหนปะ?"
ลู่หานวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเรียนแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ พลางพูดเปิดการสนทนา
ร่างสูงของคริสที่นั่งอยู่บนโต๊ะอย่างไม่ได้แคร์หน้าที่ของมัน เลิกคิ้วขึ้นสูง "ไปห้องโวคอลใช่ปะวะ?" ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างรู้ทัน
"เออ กูขอมินซอกไว้แล้วว่าจะไปหลังเลิกเรียน ไปปะ?"
"โอ้โห...มินซง มินซอก เรียกซะสนิทเชียว ไม่ค่อยอะครับเพื่อนลู่~"
คริสแซวก่อนจะลงไปนั่งที่เก้าอี้เพราะอาจารย์เข้ามาแล้ว เดี๋ยวจะซวยเอา..
"ทำไมวะ ก็น้องจุนของมึงบอกว่าให้กูเรียก!" เถียงเสียงเข้ม แต่หน้านี่แดงเชียว..แมนมากครับลู่หาน
"โห! เรียกน้องจุนมยอนว่า น้องจุนด้วย มึงเป็นไรกับว่าที่เมียกูปะเนี่ย อย่านะเว้ย" คริสขู่ฟ่อ แต่ลู่หานก็รู้ว่าแค่แกล้งทำเท่านั้นแหละ
"มึงอย่ามาเยอะ ตกลงไปไม่ไป ห้องโวคอล วันนี้ทั้งห้าคนมีซ้อม.."
"เจ๋ง!! กูไป!"
ยังไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ เลย์ก็ตอบขึ้นมาในทันที คิ้วเรียวและปากบางกระตุกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ โอกาสมีไม่บ่อยต้องรีบคว้าเอาไว้
...เราได้เจอกันแน่...น้องส้มจี๊ด..
"สัสอี้ ตอบเร็วเชียว ติดใจน้องเฉินแล้วหรอวะ ฮ่าๆๆ โอเคๆ กูไปด้วย" คริสหัวเราะร่วน
"...กูบอกแล้วใช่ปะ...ถ้าอยากได้คนไหนมาเป็นเมีย..คนนั้นก็ต้องเป็นเมียกู...มีคนไหนปฎิเสธกูไหม?"
เลย์ชี้เข้าที่อกของตัวเอง บอกแล้ว..ว่า 'นี่คืออี้ชิง' สาวคนไหนก็ต้องสยบเมื่อเขาจู่โจม..เหอะ!
"มี...ก็น้องเฉินไง หรือมึงจำไม่ได้ว่ามึงหน้าแตกมา ฮ่าๆๆๆ"
"เออ...มึงเลิกพูดเรื่องนี้เลย"
เลย์หน้าเสียขึ้นมาเมื่อเพื่อนแซวในเรื่องที่ทั้งชีวิตเขาจะไม่มีวันยอมรับหรอกนะ!!
"กูจะล้อมึงยันลูกมึงแต่งงานอะ"
"เออ งั้นกูเปลี่ยนมาจีบน้องจุนมยอนดีกว่า เล่นง่ายดีนะ ดูใสซื่อดี"
"เฮ้ย โอเค ไม่ล้อมึงละ อย่ายุ่งน้องจุนกูนะ มึงอ่ะเหมาะกับน้องเฉินสุดแล้ว แสบพอกัน!!"
ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกมา
..น้องส้มจี๊ด...
....เป็นเมียเมื่อไหร่ พี่อี้ชิงคนนี้จะทำให้ปากจัดๆนั่นเถียงไม่ได้เลยทีเดียว..
*********************** you are play boy! *****************************
"อลิซ~ อรุณสวัสดิ์"
ร่างเล็กนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นหญ้าในตักมีกระต่ายตัวน้อยที่มีขนสีขาวปุกปุยแถมด้วยหูสีชมพูอ่อนนอนอยู่
ดูเหมือนเจ้ากระต่ายน้อยนามอลิซจะชอบเสียงหวานๆของร่างเล็ก
เพราะเมื่อได้ยินเจ้าตัวก็ลืมตาใสแป๋วขึ้นมามองใบหน้าน่ารักของเฉินทันที เซอวิสเล็กน้อยด้วยการซุกเข้าที่ท้อง
ร่างเล็กหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู ช่างเป็นภาพที่น่าดูสำหรับคนที่เดินผ่านไปมาเสียจริง
"จงแด อรุณสวัสดิ์ มาอยู่นี่เองตามหาตั้งนาน"
เจ้าของชื่อเบนสายตาจากเจ้ากระต่ายเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ก็ต้องยิ้มออกมา "อรุณสวัสดิ์พี่จุน ตามหาผมมีอะไรเหรอ?"
"อื่อ อาจารย์จงอินให้นายกับพี่ไปเอาเอกสารงานแสดงที่ตึกคณะน่ะ ไปเลยไหม จะได้เอามาอ่านกันก่อน"
จุนมยอนนั่งยองๆลงก่อนจะลูบหัวเจ้ากระต่ายเบาๆ "โอเคฮะพี่ เดี๋ยวเอาอลิซเข้ากรงก่อน"
ว่าเสร็จก็เลื่อนมือไปอุ้มอลิซแล้วใส่เข้าไปในกรงอย่างเบามือ อลิซดูเหมือนจะงอแงเล็กน้อยทันทีที่เท้าแตะกรงก็หันหลังให้แล้วนอนทันที
"ดูเหมือนอลิซชอบนายมากเลย สเน่ห์แรงเชียว"
ร่างขาวยื่นมือเพื่อฉุดดึงอีกคนให้ลุกขึ้น เฉินเบ้ปาก "กับกระต่ายเนี่ยนะ "
"ฮ่าๆๆ ไปกันเถอะ "
ว่าแล้วร่างบางทั้งสองก็เดินออกจากสนามเพื่อตรงไปที่จุดหมาย
มหาวิทยาลัยวอนฮันเป็นสถานที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงด้านภาษาและดนตรี เปิดการสอนทั้งปริญญาตรี โท และ เอก
อาจารย์แต่ละท่านเป็นคนมีความสามารถที่ถูกสอบคัดเลือกมาอย่างดี มีกฎระเบียบที่ไม่เคร่งมากเกินไปแต่ก็ไม่ได้หละหลวม
พื้นที่มหาวิทยาลัยกว้างขวาง สะอาด และปลอดภัย มีหอพักและร้านค้า รวมถึงห้องสมุด สระว่ายน้ำและสนามกีฬา
นอกจากนี้ ค่าเทอมนั้นไม่ได้แพงจนเกินไป มีระบบทุนการศึกษาที่ชัดเจน เป็นที่ใฝ่ฝันของนักศึกษา และเป็นที่คาดหวังของผู้ปกครอง
"โห ตึกนี้ใหญ่เป็นบ้า!"
เฉินอุทานออกมาเมื่อพวกเขายืนอยู่หน้าตึกขนาดใหญ่และสูง ตึกคณะศิลปศาสตร์
ดวงตากลมมองสำรวจผ่านแว่นกลมไปทั่วบริเวณ ใหญ่กว่าตึกดนตรีอีก
"ใหญ่แน่ละ มีทั้งเอกญี่ปุ่น จีน อังกฤษ ฝรั่งเศส รัซเซียแล้วก็เกาหลีเลยนะ"
จุนมยอนตอบน้องพร้อมรอยยิ้ม จูงมือนิ่มให้เข้าไปรับเอกสารจะได้ไปซ้อมการแสดงกันต่อ
"สงสัยห้องน้ำที่นี่ต้องใหญ่กว่าห้องโวคอลแหงๆ"
เฉินพูดติดตลกพลางเดินตามรุ่นพี่ตัวขาวไป คนที่นำหน้าอยู่หัวเราะออกมาเล็กน้อย "ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า.."
"ขออนุญาตนะครับ"
เฉินพูดเสียงใสก่อนที่จุนมยอนจะเป็นคนเปิดประตูเข้าไปในห้องกรรมการนักเรียน "อะ สวัสดีครับ รุ่นพี่ซีวอน"
จุนมยอนโค้งให้อย่างสุภาพ จงแดรีบโค้งตามทันที "ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ มีอะไรงั้นหรอ?"
ซีวอนยิ้มบางๆแต่แค่นั้นก็หล่อมากพอที่สาวๆจะหลงเลยละ แต่เสียใจด้วยนะ
ซีวอนประธานักเรียนสุดหล่อมีเจ้าของแล้ว ชื่อหานเกิง นักเรียนปีสี่เฮ้ดเอกจีน
"อาจารย์จงอินให้มาเอาเอกสารงานแสดงฮะ พี่ซีวอน"
ด้วยความที่เป็นคนอัทธยาศัยดีเฉินจึงเรียกร่างสูงตรงหน้าอย่างสนิทสนม นั่นก็เรียกสายตาดุของจุนมยอนได้เป็นอย่างดี
"ไม่เป็นไรจุนมยอน เรียกแบบนั้นก็ได้"
ซีวอนยิ้มขำ พลางส่งเอกสารที่ว่าให้จุนมยอน "ขอบคุณครับ..รุ่น ..อ่ะ พี่ซีวอน" คนตัวขาวเกาแก้มอย่างเคอะเขินที่ได้เรียกร่างสูงแบบนั้น
"เอ้อ เดี๋ยวก่อนๆ พวกนายไม่รีบกันใช่ไหม พี่รบกวนหน่อยสิ"
ร่างสูงเรียกไว้ก่อนที่ทั้งสองคนจะออกไป เฉินยิ้มหวานให้ "ได้ฮะ อะไรหรอพี่ซีวอน?"
"ร่าเริงดีนะ ฮะๆ พี่ฝากนายเอาใบปลิวไปให้เอกจีนปีสองกับปีสามหน่อยสิ "
ส่วนปีสี่...ซีวอนจัดการเองครับ ฮุฮุ..
"ได้ครับพี่ซีวอน แล้วต้องแจ้งอะไรไหมครับ?"
จุนมยอนรับใบปลิวกองใหญ่มาก่อนจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้เฉินถือ โดยที่ส่วนในมือเขานั้นเยอะกว่าพอสมควร
"โห เยอะจัง หนักด้วย" ถือได้ไม่ถึงนาทีคนตัวเล็กก็บ่นออกมาทันที เรียกรอยยิ้มของรุ่นพี่ทั้งสองได้เป็นอย่างดี
"ฮ่าๆขอโทษทีๆ บอกพวกเขาว่าใบปลิวงานคณะ ใครสงสัยให้ถามที่ห้องกรรมการ..รบกวนหน่อยนะ"
ทั้งสองคนโค้งให้อีกครั้ง พวกเขากำลังจะออกไปจากห้อง แต่ก็มีอีกคนเปิดประตูเข้ามาพอดี
เด็กหนุ่มตรงหน้า มีหน้าตาหวานสวยและออกไปทางจีนผิวขาวนวล ดูน่ารัก และดูเหมือนจุนมยอนและเฉินจะจ้องนานไปหน่อย
คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่จึงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงประตูเปิดไว้เพื่อให้ทั้งสองเดินสะดวกขึ้น "เหนื่อยหน่อยนะ"
จุนมยอนนึกออกแล้ว นั่นพี่หานเกิง เฮ้ดเอกจีน แฟนของพี่ซีวอนนี่เอง !!
"พี่จุน คนนั้นใครอ่ะ สวยมากอะ"
เฉินถามขึ้นมาหลังจากที่เดินออกมาจากห้องแล้ว พวกเขากำลังเดินไปที่ห้องเอกจีนปีสอง
"อ๋อ คนนั้นเหรอ เขาชื่อพี่หานเกิง เป็นคนจีนแท้ๆเลยนะ แฟนพี่ซีวอนเขาน่ะ" จุนมยอนตอบยาว เขาปลื้มคู่นี้อยู่พอสมควร
พี่ซีวอนเป็นคนทำงานเก่ง แล้วก็เรียนเก่งมาก เขาเคยมารบกวนเรื่องเรียนบ่อยๆ แต่พี่หานเกิงเขาเองก็เพิ่งเห็นใกล้ๆนี่แหละ
"โห ผมนี่อิจฉาเลยครับ ฮ่าๆๆ"
เฉินหัวเราะออกมาเรียกรอยยิ้มของจุนมยอนอีกครั้ง "อ่ะ ถึงแล้วปีสอง เดี๋ยวเอากองของนายไปแจกนะ"
"ได้ฮะ....ขอโทษครับ!!"
เฉินรับคำก่อนจะหันไปขออนุญาตพวกพี่ปีสองที่อยู่ในห้อง ตอนนี้ไม่มีอาจารย์สอนพอดี...
**************************** you are play boy! **********************************
"ไว้แค่นี้นะคะ คาบนี้เท่านี้ค่ะ"
เสียงอาจารย์สาวที่ชอบหว่านเสน่ห์ให้คริสเอ่ยขึ้น เท่านั้นก็เรียกเสียงเฮจากนักศึกษาที่นั่งหลังขดหลังแข็งอยู่หนึ่งชั่วโมงครึ่งได้แล้ว
"โฮยยย เมื่อยชิบหาย"
คริสบ่นออกมาทันที พลางบิดขี้เกียจเก้าสิบองศาเสร็จก็วางมือพาดลงบนไหล่ลู่หานและเลย์ทันที "พร้อมลุยยังวะเพื่อน"
"เออ ไปดิ กูนี่สั่นเลย....."
เลย์ตอบพลางบิดตัวไปทางซ้ายทีขวาที นั่งนานจนไส้จะไหลลงมากองรวมกันแล้ว เมื่อยเว้ยยย!!
"เห้ย เดี๋ยวดิ กูบอกมินซอกว่าจะไปประมาณเที่ยงอ่ะ ทำไมอาจารย์ปล่อยเร็วจังวะ!?"
ลู่หานเอามือประสานกันก่อนจะยืดไปด้านหน้าสุดแขน
"มึงนี่ก็บ้า เขาปล่อยเร็วอ่ะดีแล้ว มึงก็ไปหาเลยดิ เขาไม่ว่าอะไรหรอก"
คริสว่าโดยที่หันมาทำหน้าเออออกับเลย์อย่างหาพวก ลู่หานพยักหน้ารับคำ
แล้วทั้งสามคนก็เก็บของลงกระเป๋าเตรียมตัวไปห้องโวคอล
"ขอโทษคร้าบบบ"
ก่อนที่จะได้ออกจากห้อง เสียงหวานที่ฟังดูคุ้นเคยดังขึ้นเสียก่อน คิ้วเรียวของเลย์เลิกคิ้วขึ้นสูง เสียงมันคุ้นมาก...คุ้นจริงๆ
ร่างบางทั้งสองที่เดินเข้ามาใหม่เรียกรอยยิ้มมุมปากของคริสและเลย์ได้เป็นอย่างดี
น้องมาหาพี่ถึงห้อง(เรียน)แบบนี้..อย่าหาว่าหล่อไม่เตือนนะครับ
"พี่ๆครับ มีใบปลิวจากห้องกรรมการ เกี่ยวกับงานคณะครับ เดี๋ยวรับไปคนละใบนะครับ"
เป็นเฉินเองที่ร้องบอกพวกพี่ปีสามเอกจีนในห้องอย่างร่าเริง เจ้าตัวไม่ได้สังเกตเห็นกลุ่มของร่างสูงที่นั่งอยู่หลังสุดเลย
จุนมยอนเองก็ไม่ได้สังเกตเช่นเดียวกัน ข้อมือบางหอบเอาเอกสารอีกครึ่งที่เหลือก่อนจะเดินไปแจกให้แต่ละคน
และด้วยการที่ต้องถือมาเป็นเวลานานพอสมควร ก็เลยรู้สึกล้าเล็กน้อย "ให้พี่ช่วยนะครับ" เสียงของคนที่คุณก็รู้ว่าใครเอ่ยขึ้น
มือหนารวบเอาเอกสารพร้อมกับลูบมือขาวนุ่มนิ่มนั่นไปด้วย หึ...รู้จักซะ นี่น่ะ สกิลเนียนเทพของคริสครับ!
ด้วยความที่เป็นคนตัวโตกว่า คริสเลยสามารถเหน็บเอกสารทั้งหมดไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียวได้
"อ่ะ..สวัสดีครับพี่คริส ขอบคุณมากครับ" จุนมยอนโค้งลงอย่างสุภาพ โค้งลงจนเรือนผมหอมสีน้ำตาลอ่อนชนเข้ากับอกแกร่งของร่างสูง
"อ่ะ ขะ...ขอโทษครับพี่" คนตัวเล็กกว่าแก้มแดงก่ำ หวา เปิ่นชะมัดเลย คิม จุนมยอน!!!
"ไม่เป็นไรๆ" ไม่พูดเปล่ามือหนาทำหน้าที่ได้ดีอีกครั้งเมื่อมันเลื่อนไปหยิกเข้าที่แก้มแดงๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
ซึ่งไอ้คนโดนหยิกก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเช่นเคย
โดยที่การกระทำหมดอยู่ในสายตาของทุกคนในห้อง ไม่แม้แต่ ลู่หาน เลย์ รวมถึง เฉินด้วย
ว่าแล้ว! ไอ้พี่คริสเนี่ยต้องจีบพี่จุนแน่นอน!
"เอ่อ พี่คริสฮะ ช่วยรีบแจกด้วยนะฮะ พวกผมมีซ้อมการแสดงต่อ"
น้องส้มจี๊ดแผลงฤทธิ์อีกแล้ว "ได้ครับ" คริสรับคำก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากเลย์
ซึ่งเจ้าตัวก็ชี้มือเข้าที่อกตัวเองอีกครั้งของวันนี้
"ถ้าพวกพี่สงสัยอะไร ให้ถามที่ห้องกรรมการนะครับ!!"
ร่างบางสวมแว่นกรอบกลมร้องบอกขึ้นมาอีกครั้ง ส่งยิ้มแจกไปให้ทั่วห้อง เรียกความหงุดหงิดจากร่างสูงเจ้าของลักยิ้มบุ๋มได้เป็นอย่างดี
ทีกับเขามีแต่หน้าบึ้งทำปากเป็ดใส่ ถึงจะชอบนะ แต่ก็อยากได้รอยยิ้มหวานๆนั่นเหมือนกัน...ไม่รู้ว่าทำไม?
"ถามน้องแทนได้ไหมครับ?"
เลย์ถามขึ้นมา ทำให้ร่างบางขมวดคิ้วมุ่นทันที ว่าแล้ว อิพี่คริสอยู่ห้องนี้ ทำไมไอ้ตาปรือจะไม่อยู่
"ไม่ได้ครับ ไม่ใช่กรรมการนักเรียน โดยฝากงานเฉยๆ"
เฉินตอบเสียงแข็ง มือเล็กดึงจุนมยอนออกมาจากการถูกลวนลามแบบเนียนๆ
ตอนนี้ในห้องคนที่ไม่เกี่ยวข้องพอได้รับเอกสารก็สลายตัวไปแล้ว นานๆจะได้กลับบ้านเร็วสักที ถึงจะอยากอยู่ดูต่อก็เถอะ!
"งั้นถ้าพี่ถามที่ไม่เกี่ยวกับงานละครับ น้องเฉิน..."
เลย์เดินลงมานั่งแถวหน้า ลู่หานเองก็ตามมาติดๆ เผื่อช่วยอะไรเพื่อนได้ คริสก็ลงมานั่งหลังจากที่หงอยไปแปปนึงที่น้องนีออนโดนลากไป
"ผมจำเป็นต้องตอบเหรอครับ?"
ร่างบางเล็กตอบด้วยเสียงยียวนระคนอารมณ์ไม่ดี เสียเวลาจริงๆ "พี่จุน กลับกันเถอะฮะ!" ว่าเสร็จก็กระตุกแขนของจุนมยอนสองที
จุนมยอนเอ๋อไปแปปนึงก่อนจะโค้งให้รุ่นพี่ทั้งหมด "งั้นผมลานะครับ"
มีมารยาท...สวย น่ารัก ขาว โอ้ยยย เมียคริสดีๆนี่แหละครับ
"ทำไมไม่มีมารยาทเลยน้าคนเรา"
เลย์พูดออกไปแบบนั้น เรียกความหงุดหงิดของคนฟังได้ทันที "ผมมีมารยาทเฉพาะกับคนที่มีครับ ลาละครับพี่ลู่หาน"
โค้งลวกๆให้หนึ่งที เอ่ยชื่อแค่คนเดียว ส่งรอยยิ้มยียวนให้ แถมทิ้งความเจ็บแสบไว้อีก
นิสัยไม่น่ารักเลยสักนิด น้องส้มตัวแสบ คราวนี้แหละ ไม่ปล่อยแน่ เรื่องอะไรจะให้มาทำปากเก่งใส่เขาอยู่แบบนี้ละ!
เลย์ส่งสัญญาณให้ เพื่อนทั้งสองคนพยักหน้ารับรู้ คริสและเลย์รีบเดินตามทั้งสองคนไป ขาสั้นแค่นั้นจะไปเร็วกว่าเขาได้ไง
ยังไม่ทันจะออกจากห้อง ทั้งคริสและเลย์ก็คว้าข้อมือเล็กของทั้งสองคนได้ ก่อนจะกระตุกให้เดินตามมา
จุนมยอนนั้นยอมตามไปแต่โดยดี แต่อีกคู่นึงนี่สิ ...
ลู่หานมองเพื่อนทั้งสองคน คริสที่ลากน้องจุนมยอนไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ส่วนในห้องตอนนี้ก็มีอีกคู่ที่ฉุดกระชากกันอยู่
เขาเลยช่วยเพื่อนรักด้วยการล็อคประตูห้องให้ ... โชคดี จางอี้ชิง
ไปหามินซอกดีกว่า!
*********************** you are play boy! *****************************
"พี่คริสครับ? เราจะไปไหนกันหรอครับ "
ร่างบางของจุนมยอนที่เดินตามแรงดึงจากข้อมือโดยคริสนั้นถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ ดึงเขาออกมาทำไมน่ะ?
แล้วนี่จงแดจะเป็นอะไรไหมนะ เหมือนเจ้าตัวแสบนั่นทำให้พี่เลย์เขาโกรธหรือเปล่านะ?
"อา..ขอโทษที พี่อยากคุยกับเราน่ะ"
คริสค่อยๆคลายแรงบีบ ตอนนี้พวกเขาอยู่ตรงทางเดินหลังตึกคณะ กระตุกนิดหน่อยร่างบางก็ตามมา
ร่างสูงพาจุนมยอนมานั่งกันที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ "พี่คริสมีอะไรจะคุยกับผมหรอครับ?"
"ก่อนอื่นเรียกพี่ว่า พี่ฝานได้ไหมครับ เป็นชื่อจีนของพี่เอง"
ใบหน้าหล่อยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ร่างบางยิ้มตอบตามนิสัย "ได้ครับพี่ฝาน งั้นก็เรียกผมว่า จุนก็ได้ครับ"
ตามมารยาทอีกครั้ง แต่ก็เรียกรอยยิ้มดีใจของอี้ฝานได้เป็นอย่างดี "น้องจุน.."
"ครับพี่ฝาน?"
จุนมยอนเอียงคอดาเมจใส่ร่างสูง โอยยย ให้ตายทำไมน่ารักขนาดนี้นะ เดี๋ยวก็จับกดมันซะตรงนี้หรอก...
ร่างสูงมองสำรวจคนตรงหน้า เริ่มจากเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนั่นเข้าได้ดีกับสีผิวที่ขาวสะอาดเหมือนหิมะ
คิ้วงามที่ดูเหมือนไม่ต้องแต่งเติมอะไร ดวงตาคู่โตเรียวสวย จมูกเล็กๆ ปากบางๆอมชมพู ลำคอขาวสะอาด..การแต่งตัววันนี้
คือเสื้อไหมพรมสีเทามีลวดลายเล็กๆ กับกางยีนส์สีน้ำเงินเข้ม ดูดีไปทั้งตัว
อู๋ อี้ฝานไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้ดึงดูดเขาได้ถึงขนาดนี้
ทั้งที่คนที่เขาคบคนก่อนๆก็มีทั้งสวย น่ารัก ดูดีกว่านี้ก็มีอีกมาก แถมเขาไม่เห็นต้องลงทุนลงแรงจีบเลย กระดิกนิ้วก็มาหาแล้ว
แล้วนี่อะไร แค่น่ารักพอดีๆ ดวงตาสวย ปากน่าจูบ ผิวขาว ตัวหอม ผมก็หอม นิสัยยังคุณหนู! ซื่อใส น่าทนุถนอม แค่นี้..
ทำให้อู๋ อี้ฝาน หนุ่มหล่อที่สาวๆยอมถวายชีวิต ถึงกับไปไม่เป็นเลยหรอ...นายมัน มีสเน่ห์ไปทั้งตัวเลย..จุนมยอน..
"พี่ฝาน ...พี่ครับ"
"อ่ะ โทษทีครับ ....รู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงอยากคุยกับน้องจุน.." อสูรสุดหล่อสะดุ้งเมื่อรู้ตัวว่าคิดอะไรมากไปหน่อย
ร่างสูงเลื่อนมือไปวางบนมือขาวของร่างบาง อยากจะจับเลย แต่ก็ยังเกรงใจอยู่น่ะนะ
"อืม....เพราะ...พี่ไม่มีเพื่อนคุยใช่ไหมครับ..?" อี้ฝานลืมไป..ว่าน้องจุนของเขาค่อนข้างจะซื่อ อุตส่าห์จะทำโรแมนติกซะหน่อย
แต่แล้วก็เป็นร่างบางที่จับมือเขาซะเอง คล้ายกับว่าจุนมยอนกำลังกังวลจริงๆว่าเขาไม่มีเพื่อนคุย
โถ...คนน่ารักทำอะไรก็ไม่ผิดเลย
"พี่คุยกับผมได้นะครับ ถึงเราเพิ่งจะรู้จักกัน อ่ะ..แต่ผมคุยเป็นภาษาจีนไม่ได้นะครับ แหะๆ"
จุนมยอนยิ้มแห้งๆ แต่สำหรับร่างสูงแล้วมันช่างน่ารัก ...คนตรงหน้า น่ารักไปหมดทั้งตัว...อา...ไม่ไหวแล้ว
อี้ฝานเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าขาว ให้ตาย...ทำไมหัวใจมันเต้นแรงอย่างนี้นะ...ไม่เคยมีใครทำคนอย่างอี้ฝานใจสั่นได้ถึงขนาดนี้
ร่างสูงหวังที่จะประทับริมฝีปากนุ่ม แต่ก็หักห้ามใจเสียก่อน กลายเป็นลงน้ำหนักไปที่แก้มนุ่มนิ่มแทน
สูดความหอมหวานจากแก้มนั่นอย่างย่ามใจ หอม...นุ่ม...
ขอโทษที่ผลีผลาม แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ นายก็จะไม่มีวันเข้าใจ..
"อ่ะ....เอ่อ!!" เป็นร่างบางเองที่ผละอกแกร่งให้ออกห่างไปก่อนจะลุกขึ้นยืน
ด้วยผิวที่ขาวมากอยู่แล้วจึงทำให้แก้มแดงเรื่อนั่นชัดเจนมากขึ้นเป็นเท่าตัว "ผม..มีซ้อม! ขะ ขอตัวก่อนนะครับ"
จุนมยอนรีบวิ่งออกไปทันทีก่อนไปไม่ลืมโค้งให้ร่างสูงอีกที
"เวรแล้วไอ้อี้ฝานเอ้ย..."
"อ๊าาาาา!!! อุ่บ!...คุณแม่บอกห้ามตะโกนเสียงดัง..ไว้ไปร้องที่ห้องโวคอล"
มือขาวปิดปากตัวเองไว้ ขาเรียวรีบวิ่งออกจากตึกคณะทันที
จงแด...ไว้เจอกันที่ห้องโวคอลนะ
*********************** you are play boy! *****************************
"ปล่อยนะ!"
ร่างบางที่ตอนนี้ถูกตรึงข้อมือไว้แน่นเอ่ยเสียงแข็ง สะบัดเท่าไหร่ไอ้เจ้ามือปลาหมึกเหนียวหนึบนี่ก็ไม่ปล่อยสักที
แล้วมีเหตุผลอะไรที่คนตรงหน้าที่เขาไม่ชอบและไม่ถูกชะตาด้วยถึงมาจับเขาไว้แบบนี้กัน?
"ไม่ครับ...จนกว่าจะพูดเพราะๆกับพี่ก่อน" ความจริงมันก็ไม่อะไรนะ
จากตอนแรกที่เรื่องนี้เป็นแค่เกมส์สนุกๆ แต่คนตรงหน้าเขานั้น ท้าทาย และน่าสนุกกว่าเป็นไหนๆ
สายตาสองสายตาประชันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร "ไม่มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนั้นเลย? นายเป็นใคร ทำไมจะต้องพูดดีๆด้วย"
คนตัวเล็กตอบออกไปตามตรง มองร่างสูงอย่างยียวนกวนประสาท
"เป็นคนที่อายุมากกว่าน้องยังไงละครับ"
รู้สึกสนุกจริงที่เห็นร่างเล็กเบ้ปากแสดงความไม่พอใจออกมา บางที...มันก็ดูน่ารักดีนะ...
"อ๋อ..ต้องการความเคารพก็ไม่บอก คิคิ...แสดงว่าที่เอกจีนไม่มีใครเคารพเลยหรอครับ รุ่นพี่เลย์...เพลย์บอยสุดหล่อ"
ฉายามาเต็มครับ! มาพร้อมกับน้ำเสียงหวานๆที่ขึ้นโทนสูง คราวนี้เฉินไม่ได้สะบัดมืออะไร ปล่อยให้จับต่อไป ถ้าไม่เมื่อยก็เชิญ!
"หึ...ปากหรอนั่น..."
เลย์แค่นหัวเราะ ไอ้เด็กแสบ... "ก็ปากน่ะสิ พี่ใช้อะไร พ..อ๊ะ!!?" ร่างสูงใช้จังหวะที่อีกคนเผลอ
กระตุกให้เข้ามาในอ้อมกอดได้อย่างง่ายดาย เฉินตกใจ ร่างเล็กดิ้นในอ้อมกอด มืออีกข้างที่ว่างก็ทุบไหล่อีกคนอย่างไม่ยั้งมือ
"ปล่อยนะ ไอ้ลามกเอ้ย!! สาวในสต๊อกไม่พอหรอไง? ถึงได้หื่นแบบนี้!!"
เลย์ขมวดคิ้วมุ่น ด้วยความที่เจ็บเนื่องจากร่างเล็กทุบและคำพูดเจ็บแสบจากปากบางๆน่าจูบนั่นอีก...คนหล่อจะไม่ทน..
ร่างสูงผลักคนในอ้อมกอดติดกับผนัง มือใหญ่ตรึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือศรีษะ ส่วนอีกข้างก็จับเข้าที่ปลายคางอีกคน
"หึ..แบบนี้ นี่มันหื่นแบบไหนกัน? " เลย์จ้องมองใบหน้าน่ารักของเฉิน มองสำรวจอย่างพอใจ
เรือนผมน้ำตาลอ่อนซอยสั้นระกับลำคอขาวระหงษ์พอดี หน้าม้าตัดสั้นเลยคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยนั่น คิ้วสวยๆที่ไม่จำเป็นต้องแต่งเติมอะไร
ดวงตากลมสวยภายใต้กรอบแว่นมันฉายแววท้าทายออกมา จมูกได้รูปกับปากที่มีรอยยิ้มยกขึ้นเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ
ถ้าปากไม่จัด ก็น่ารักมากแท้ๆ..
เฉินมองคนตรงหน้าอย่างไม่กลัว มองดีๆไอ้หมอนี่ก็หล่อสมฉายาจริงๆ
ผมสีน้ำตาลเข้ม กับดวงตาคมๆ ผิวขาว ปากบาง เหอะ...คิดว่าหล่อแล้วจะทำอะไรแบบนี้ได้หรอไง ฝันไปเถอะ
เขาคนนี้ละที่เกลียดเพลย์บอย! เกลียดคนที่ใช้ความรู้สึกของคนอื่นเป็นเครื่องมือ!!
"ต้องอธิบายด้วยหรอ? คนมีประสพการณ์อย่างนายน่าจะเข้าใจได้ดีนะ"
นั่นไง เอาอีกแล้ว...เดี๋ยวก็สั่งสอนซะเลย
"อย่างนี้หรือเปล่าครับ..."
เลย์เคลื่อนใบหน้าของตนเข้าไปใกล้ร่างบาง อยากช่วงชิมริมฝีปากอิ่มอมชมพูนั่นให้สมใจจริงๆ จะได้ตอบคำถามตัวเองได้สักที
ว่ารสชาติของปากของน้องส้มจี๊ดเนี่ย...จะหวาน หรือจะเปรี้ยวกันแน่..
"อ่ะ จะทำอะไร ไอ้บ้า!!"
เฉินเมื่อเห็นร่างสูงเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ก็หลับตาปี๋ไม่มีแรงที่จะสู้คนตรงหน้าได้เลยแม้แต่นิด
แต่นิสัยของ เลย์ เป็นสุภาพบุรุษพอครับ ไอ้แบบนี้ก็แค่อยากแกล้งร่างเล็กก็เท่านั้นเอง อยากมาแสบกับเขาก่อนทำไมละ?
คนตรงหน้าเขาหลับตาปี๋เชียว คงจะไม่เคยกับอะไรแบบนี้ หึ...น่ารักเชียว อยากแกล้งมากขึ้นไปอีก
"นึกว่าจะจูบหรอไง ลามกเหมือนกันนะครับ น้องเฉิน.."
เลย์กระซิบเบาๆที่ข้างหูนุ่มนิ่ม เรียกให้แก้มของเฉินแดงก่ำขึ้นมา ลืมตามาก็เห็นอีกคนจ้องหน้าอยู่นี่สิ..
ร่างเล็กเข่นเขี้ยวอย่างโมโห ให้ตายเถอะ หน้าแตกยับเลยทีเดียว "ใครจะคิดแบบนั้น..ปล่อยนะ!!!"
อาการดิ้นของร่างบางเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เลย์ลำบากสักทีเดียว..ตัวเล็กแค่นี้ สู้แรงเขาไม่ไหวหรอก..
"ก็เห็นหลับตาปี๋เชียว..หรือว่า อยากให้พี่จูบครับ.."
รอยยิ้มยียวนผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเลย์บ้าง หึ...หน้าแดงเชียว น่ารักชะมัด!
"ค..ใครบอกละ แค่ไม่อยากเห็นหน้าต่างหาก เอาหน้าเข้ามาใกล้ทำไม หล่อตาย ละ... เฮ้ยๆๆ อย่านะ!"
เสียงหวานที่กำลังบ่นยาวรีบร้องแย้งขึ้นมาอีกทีเมื่อร่างสูงเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง ใบหน้าน่ารักรีบหันไปทางอื่น
แต่หันได้ไม่นานหรอก คนตัวสูงกว่าก็ประคองให้หันกลับมาอยู่ดี..
"หึ...โกหกไม่ดีนะครับ ถ้าอยากให้ปล่อย...ไหนลองแทนตัวเองว่า 'ผม' สิ..."
เลย์ยื่นข้อเสนอ ซึ่งเป็นไปตามที่คิดว่าร่างเล็กจะต้องเบ้ปากแล้วบอกว่าไม่ยอมทำแน่ๆ "ไม่พูด...หรอ"
"พูดแล้วๆๆๆ ........ปล่อยผมนะ.."
"น่ารักจัง...พูดเพราะก็เป็นนี่ครับ..."เลย์ปล่อยพันธนาการที่ปลายคางของร่างบางออก
"จะปล่อยมือก็ต่อเมื่อ พูดเพราะๆขอร้องพี่ก่อน อะ...ต้องพูดว่า พี่เลย์ด้วยนะครับ น้องเฉิน.."
"เรื่องอะไรจะทำ ขยะแขยงจะตาย อ๊าาาา ทำแล้วๆๆ เอาหน้าออกไปนะเว้...ครับ"
"หึ..ไหนพูดสิ"
เฉินสูดลมหายใจเข้า แก้มใสแดงก่ำขึ้นมาอย่างอายๆ ดวงตากลมมองช้อนคนตรงหน้าอย่างออดอ้อนอย่างที่ไม่รู้ตัว
"........"
เลย์ที่รอฟังอยู่หัวใจเต้นแรงขึ้นมา ...ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ ..."รอฟังอยู่นะครับ พี่ไม่รีบ.."
".....พี่เลย์...ครับ..ปละ ปล่อยเฉินได้ไหมครับ....ผมเจ็บมือ.."
บ้าเอ้ย!!! ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย!!! ให้ตายเถอะ จางอี้ชิงอยากจะดิ้นตาย ไอ้หัวใจบ้าง เต้นแรงทำไมวะครับ!!
ไม่ได้ๆ เสียหน้า เสียชื่อเลย์เพลย์บอยแน่ๆถ้าเขาพูดชมคนตรงหน้าออกไป..
"ได้ครับน้องเฉิน...แต่จะบอกอะไรให้อย่างนึงนะครับ...เฉิ่มๆอย่างน้องเนี่ย..พี่ไม่จูบหรอกครับ...โอ้ย!!"
พูดไม่ทันจบร่างเล็กก็เตะเข้าที่น้องชายของร่างสูงอย่างไม่ยั้งแรงเลยทีเดียว เลย์ปล่อยมือออกก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความจุก
"ผมก็ไม่ได้อยากจูบคนหน้ามึน ตาปรือหรอกนะครับ....พี่เลย์...หึ"
"ไอ้ตัวแสบ!!!!!"
ยกที่สาม เฉิน...
win!
TBC.
*********************** you are play boy! *****************************
TALK: ตอนที่สามจบแล้ววว โอ้ยยยยย เอาอารมณ์ไหนก่อนดี หลายอารมณ์เกิ๊นน 5555
ไม่ไหวเลยนะพี่อี้ อิอิ เจอน้องส้มจี๊ดเล่นเข้าแล้ว
อ่านแล้วก็อย่าลืมเม้นกันหน่อยนะคะ ติดแทค #พลาเนโต้ #เข็ดฟันกับน้องส้มจี๊ด
เช่นเคยว่า ตอนต่อไปมาเพราะแรงใจนะคะ ส่งแรงใจมาเยอะๆน้าาา
ทวงได้สองที่ @yaoiisgod @Planetochen
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น