ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : You are play boy!! /ep6
PLANETO WORLD
Lay x Chen Kris x Suho and Luhan x Xiumin
You are play boy!! / ep6
by: Yaoiisgod
มีคนบอกว่าอย่าเพิ่งจบเรื่องด้วยยยย อ๊าาา ดีใจจังเลยค่าาาา>[ ]<
***********************
หัวใจของมนุษย์...เข้าใจยากจริงๆ เดี๋ยวก็เต้นแรงเวลาที่ประหลาดใจ ดีใจ หวาดกลัว
แต่ทำไมเวลาที่เศร้าใจ ถึงรู้สึกไม่อยากให้หัวใจเต้นอีกแล้วกันนะ?
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหนูจุน คุณหนูมิน"
เสียงทักทายยามเช้าของบรรดาสาวใช้ เรียกรอยยิ้มหวานของคุณหนูทั้งสองของบ้านได้เป็นอย่างดี
ถึงจะเป็นเสียงของสาวใช้สิบห้าคนพูดออกมาพร้อมๆกันก็เถอะ
"อรุณสวัสดิ์ฮะพี่ๆ"
จุนมยอนตอบเสียงใส ส่วนมินซอกก็ยิ้มหวานให้อีกที เป็นคำทักทาย ซึ่งสาวใช้แต่ละคนก็รู้นิสัยนี้ของมินซอกดี
"วันนี้มีขนมปังกับเบคอน แล้วก็น้ำส้มคั้นสดนะคะ เชิญค่ะ"
หัวหน้าสาวใช้เอ่ยเมนูอาหารเช้า โดยที่มีสาวใช้ลูกมืออีกสองคนเลื่อนเก้าอี้ให้คุณหนูทั้งสองนั่ง
"อร่อย"
มินซอกชูนิ้วโป้งให้ก่อนจะค่อยๆกัดขนมปังที่ทาแยมสตอเบอร์รี่สีแดงเข้ามาในปาก "อื้ม..อร่อยมากเลยฮะ ป้ายูยอน"
จุนมยอนเองก็เอ่ยปากชมเช่นกัน โดยที่มือก็ยังถือส้อมที่จิ้มเนื้อเบคอนชิ้นเล็กพอดีคำไว้
คนทำโค้งขอบคุณ ยิ้มอย่างดีใจที่คุณหนูของเธอชอบอาหารมื้อนี้
เป็นอย่างนี้ทุกวัน แต่ก็ไม่มีใครรู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย สาวใช้ทุกคนในบ้าน รวมกระทั่งคนสวนรักคุณหนู และรักครอบครัวนี้มาก
บรรยากาศสดชื่นอบอวลอยู่เต็มห้องทานอาหาร พลันเสียงกริ่งที่หน้าบ้านก็ดังขึ้น
สาวใช้โค้งขออนุญาตแต่ก็ถูกมินซอกเรียกไว้ก่อน "ไม่เป็นไร แขกของผมเอง"
ว่าจบก็วางส้อมลงอย่างมีมารยาทแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้สักตัวหรูออกไปที่หน้าประตูบ้านทันที
จุนมยอนมองตามพี่ชายของตนก่อนจะหันมาทางป้ายูยอนที่กำลังทำหน้าสงสัย ถึงแขกของคุณหนูมินที่มาแต่เช้าเป็นใคร
"ป้ายูยอน ช่วยจัดอาหารเช้าอีกชุดนึงหน่อยนะฮะ" แต่คนตัวขาวเดาได้ไม่ยากหรอก ยังไงก็ต้องเป็นพี่ลู่อยู่แล้ว
ก็เมื่อวานเขาน่ะได้ยินพี่มินคุยโทรศัพท์น่ะสิถึงจะไม่รู้ว่าใครก็ตาม
แต่พี่มินที่คุยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น ยังไงก็ไม่พ้นพี่ลู่ชัวร์ๆ!
จุนมยอนพอจะรู้จากท่าทางของพี่ชายแล้วละ รอก็แต่ให้พี่ชายของเขาเป็นคนบอกเอง ว่ามีความสัมพันธ์อะไรกัน
ป้ายูยอนโค้งพลางหายเข้าไปในห้องครัว จุนมยอนยิ้มให้บางๆก่อนจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ
...เรื่องของพี่มินหายคาใจแล้ว.....
แล้วเรื่องพี่ฝานละ...เขาจะทำยังไงดี...
เมื่อเช้าก็ส่งข้อความมาบอกรัก บอกอรุณสวัสดิ์...
จุนมยอนดีใจนะ พี่ฝานจะรู้ไหม แต่คงไม่รู้หรอก ว่าเขารอข้อความของพี่ฝาน หัวใจเต้นแรงทุกๆครั้งที่มีเสียงข้อความเข้า
พี่มินบอกให้เขาตัดสินใจเอง...แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี...
โถงหน้าบ้านแสนกว้างของตระกูลคิม
มินซอกสวมรองเท้าสลิปเปอร์ลายกระรอก มือขาวค่อยๆเปิดประตูออกมา
"อรุณสวัสดิ์มินนี่~~"
ลู่หานเห็นแฟนสุดน่ารักเป็นคนออกมาเปิดประตูเองก็ยิ้มกว้างจนตาหยีรอยข้างตาขึ้นมาเป็นริ้วๆ
ทักทายร่างเล็กด้วยสรรพนามที่ไม่คุ้นเคย
ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับขมวดคิ้วมุ่น "อือ อรุณสวัสดิ์...มินนี่อะไร"
"ฉันอยากเรียกแฟนแบบน่ารักๆไง มินนี่เรียกฉันว่า ลูลู่ หรือ หานหาน เอ่ะ หรือว่า ฮันนี่ก็ได้นะ"
คนแมนพูดยาวยืดออกมาอย่างมีความสุข เพราะเมื่อวานลู่หานเป็นคนขอร้องคนตัวเล็กว่าอยากจะมาหาที่บ้าน
ตอนแรกมินซอกก็ไม่ยอมให้มาหรอก แต่พอเขาลองอ้อนดู
ผลก็ออกมาแบบนี้แหละ ! แฟนของลู่หานน่ารักจริงๆ
"ไม่เอาละ"
มินซอกหัวเราะเบาๆให้กับใบหน้ายู่ของคนรักที่พอเขาปฏิเสธก็เปลี่ยนสีหน้าไปในทันที "มินนี่อ่า.."
"อ่ะ แฮ่มๆ เกรงใจหน่อยนะค้าบบ อูยย มดกัดยิบๆเลย"
เสียงแซวของคริสทำให้ลู่หานเบ้ปากทันที "เพื่อนคริสครับ สเปรย์ไล่มดไหมครับ แหม่!" พูดจบก็เอาศอกกระทุ้งเข้าที่อกเพื่อน
"เอ้อ มินนี่ ฝานเพื่อนผม มันจะมา เอ่อ..."
"จะมาจีบน้องจุนมยอน ขออนุญาตคุณพี่ชายหน่อยนะครับ"
******** you are play boy! ********
ฝันหวานของคิม จงแด ถูกปลุกโดยเสียงนาฬิกาปลุกรูปเป็ดน้อยที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
คนตัวเล็กเอื้อมมือมาแปะเพื่อปิดเสียงรบกวน ก่อนจะนอนกลิ้งไปมาอีกนิดหน่อย
ถึงวันนี้จะไม่มีเรียนแต่เขาก็ต้องตื่นแต่เช้าให้เป็นนิสัย การได้ร้องเพลงในตอนเช้าของวันที่อากาศดีเป็นอะไรที่จงแดชอบ
และวันนี้ก็อากาศดีอย่างที่ต้องการ ร่างบางลุกขึ้นนั่งกับเตียงนุ่ม พลางบิดตัวเล็กน้อย ลุกขึ้นพับผ้าห่มสีส้มลายเป็ดอย่างเรียบร้อย
ฮึมฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีในระหว่างที่ลงมาชั้นล่าง เพื่อล้างหน้าแปรงฟัน
เมื่อทำภารกิจช่วงเช้าในห้องน้ำเสร็จ คนตัวเล็กก็เดินมาที่ห้องครัว มองซ้ายมองขวา ไม่มีใครอยู่ "วันนี้พ่อกับแม่ไปต่างจังหวัดนี่นา"
เตือนความจำของตัวเองเสร็จก็เริ่มลงมือหุงข้าว และเริ่มทำอาหารเช้า ซึ่งเป็นอะไรง่ายๆไม่ค่อยมากเรื่อง
ทำอาหารและจัดวางที่โต๊ะเรียบร้อย แต่ข้าวยังไม่สุก
จงแดเลยหาอะไรทำคั่นเวลาด้วยการออกไปที่สวน เพื่อรดน้ำดอกไม้ของแม่ซักหน่อย
เสียงเพลงหวานจากที่คลออยู่ในลำคอตอนนี้ดังออกมาเป็นปกติ
"คุณดอกไม้ วันนี้จงแดมารดน้ำให้แทน แล้วจะร้องเพลงให้ฟังด้วยนะ"
แม่ของจงแดบอกเสมอว่าต้นไม้ก็มีชีวิต มีจิตใจเหมือนมนุษย์ บ่อยครั้งที่เขาเห็นแม่คุยกับดอกไม้
แรกๆก็ว่าแปลก แต่รอยยิ้มของแม่เวลาเห็นดอกไม้บานทำให้เขาหายสงสัยไปในทันที
"ว้าวว วันนี้อากาศดีจริงๆเนอะว่าไหม คุณดอกไม้เองก็สูดอากาศเอาไว้เยอะๆนะ"
มือบางเลื่อนสายยางหันมาอีกทางแต่ก็ต้องตกใจ
เมื่อเห็นคนที่ไม่อยากจะเห็นยืนเกาะรั้วบ้านมองเขาอยู่ แถมยังมายักคิ้วหลิ่วตาให้เขาอีก เสียบรรยากาศหมด!!
"เฮ้ย!! ส้มจี๊ด เดี๋ยว ๆๆ"
เลย์ร้องเสียงหลงเมื่อร่างบางฉีดน้ำมาทางที่เขายืนอยู่ อุตส่าห์มีรั้วกั้นแล้วนะ
เจ้าตัวแสบก็เล่นซะจนเสื้อผ้าที่เขาแต่งมาอย่างหล่อเปียกชุ่ม เป็นลูกหมาตกน้ำเสียได้ ร่างสูงสะบัดผมที่เปียกชื้น
เมื่อกี้ยังน่ารักอยู่เลย ยิ้มก็หวาน แต่พอเห็นเขา ทำไมถึงต้องทำท่ารังเกียจด้วยนะ
"ไอ้บ้านี่ เสียบรรยากาศหมด กลับหลุมไปเลยนะ!!"
ร่างบางเท้าเอวเข่นเขี้ยวอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเตรียมหยิบสายยางหมายจะสั่งสอนร่างสูงอีกครั้ง
แล้วมันรู้ที่อยู่บ้านเขาได้ยังไงกัน!!
"ถ้าฉีดน้ำใส่พี่อีกนะ พี่จะปีนเข้าไปปล้ำนายแน่ คิมจงแด!!"
เลย์ตะโกนเสียงดัง ร่างบางแหวใส่อย่างเขินอาย "ไอ้บ้า ไอ้! ไอ้ลามก!! คิดว่ากลัวหรอไง!!" นิ้วโป้งเล็กๆกดเข้าที่ปากของสายยาง
เพื่อฉีดน้ำไปที่เป้าหมายอีกครั้ง เลย์กระตุกยิ้ม แบบนี้แปลเอาเองว่าร่างบางอนุญาตให้เขาเข้าไปในบ้านได้แล้วสินะ
"พี่เตือนแล้วนะ!"
ว่าจบก็ทำตามอย่างที่พูด เลย์เหวี่ยงกระเป๋าใบใหญ่ข้ามมาก่อน แล้วก็อาศัยกล้ามเนื้อแข็งแรงที่ได้จากการเต้นปีนรั้วเข้ามาจนสำเร็จ
จงแดกรีดร้องในใจ มือเล็กหมุนเปิดน้ำให้แรงขึ้น แต่ก็ไม่ทันแล้ว
เมื่อร่างสูงเข้ามาระยะประชิด มือขาวของเลย์หมุนก๊อกน้ำไปพร้อมๆกับกุมมือนุ่มนิ่มไว้ได้สำเร็จ
คนตัวเล็กทิ้งสายยางก่อนจะทุบเข้าที่อกเปียกชื้นของร่างสูง "ออกไปนะเว้ย บุกรุกบ้านคนอื่น!!"
เลย์หัวเราะเมื่อเห็นร่างบางตรงหน้าเขาตัวสั่น เขาผละมือออกมาจากก๊อกน้ำโดยที่ไม่ลืมกุมมือนุ่มติดมาด้วย
"บุกรุกที่ไหน เมื่อกี้พี่ขอจงแดแล้วนะ..." พูดเสียงทุ้มพลางเลื่อนมือนุ่มที่กุมไว้มาดม "หอมจัง..นุ่มด้วย"
ซึ่งนั่นก็ทำให้เจ้าของมือนั้นแก้มแดงก่ำ
"ข...ขอที่ไหน อย่ามามั่ว!! ปล่อย!! ไม่งั้นต่อยนะเว้ย...ต..ต่อยจริงๆ นะ อื้มมม"
เลย์สยบความปากเก่งของคนตัวเล็กได้สำเสร็จ มือหนากุมข้อมือเล็กทั้งสองไว้อย่างละข้าง ถึงจะลำบากไปบ้าง
เพราะคนตัวเล็กดิ้นไม่หยุดแต่สุดท้ายจงแดก็เคลิ้มไปกับจูบของเขาจนได้
ไม่มีใครสามารถเอาชนะจูบของ จาง อี้ชิงคนนี้ได้หรอกนะ....แม้กระทั่งน้องส้มจี๊ด
เลย์บดเบียดริมฝีปากลงไปแต่ไม่ได้ส่งลิ้นเข้าไปหรอกนะ ถ้าทำแบบนั้น มีหวังอดใจไม่ไหว
แล้วทำให้คนตัวเล็กร้องไห้อีกแหงๆ
ร่างสูงปล่อยให้ริมฝีปากของจงแดมีอิสระ กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอีกคนหอบและหน้าแดงแจ๋
"ถ้าพูดกับพี่ไม่เพราะ พี่จะจูบนะจงแด.."
รอยยิ้มบุ๋มผุดขึ้นมา จงเบ้ปาก ดิ้นให้ตายยังไงก็ไม่หลุด ขาก็เหมือนจะไม่มีแรงเลย
ไม่อย่างนั้น ไอ้บ้าตาปรือเนี่ยไม่มีทางจะได้จูบเขาหรอก
เขาจะสอยน้องชายไอ้บ้ากามนี่ให้ใช้การไม่ได้เลย!!!
"อย่ามาปัญญาอ่อน! อ่ะ อื่อออ"
ไม่เข็ดเลยนะ คิมจงแด เลย์บีบข้อมือที่หมายจะหลุดออกจากพันธนาการของเขาแน่น "บอกแล้วใช่ไหม เอ๊ะ...หรือว่าอยากให้พี่จูบเนี่ย"
"บะ บ้า!!! อย่ามามั่ว !! ลามก!!!"
จงแดรีบหันหน้าหนี กลัวจะโดนจูบอีก เลย์หัวเราะในลำคอพลางปล่อยมือบางให้เป็นอิสะเพียงข้างหนึ่ง ก่อนจะออกแรงฉุดเล็กน้อย
คนตัวเล็กก็เดินตามเขามาอย่างช่วยไม่ได้ เลย์แอบยิ้มเมื่อได้ยินเสียงบ่นงุ้งงิ้งดังมาจากด้านหลัง
ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านแบบไม่ต้องขออนุญาต สภาพเปียกปอนของเขาทำให้เจ้าของบ้านขมวดคิ้วมุ่น
"ปล่อย...จะไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้"
จงแดพูดออกมาด้วยเสียงค่อยๆ ใจก็แอบรู้สึกผิดนะที่เห็นไอ้ตาปรือลามกกัดปากตัวเองเพราะความหนาว
จงแดเป็นคนดีนะจะบอกให้!
"จริงหรอครับ...พี่ดีใจจัง"
พูดออกมาตามความรู้สึกจริงๆ เลย์ยิ้มและปล่อยมือของร่างบาง ถึงจะเสียดายความนุ่มนิ่มนี่ก็เถอะ
จงแดเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก่อนไปก็ไม่วายหันมากำชับว่า "ห้ามขยับไปไหนนะ เดี๋ยวเปียกบ้าน!"
"คร๊าบบ"
เลย์หัวเราะเมื่ออีกคนมองค้อนใส่ เมื่อเจ้าของบ้านไม่อยู่เลยถือโอกาสใช้สายตาสำรวจอย่างสบายใจ
ได้กลิ่นหอมๆมาจากทางที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องครัว สงสัยคงจะยังไม่กินข้าวเช้าแน่ๆ จะเนียนเข้าไปนั่งกินด้วยได้ไหมนะ..
บ้านสะอาดมาก ไม่รกเหมือนบ้านของเขาเลยสักนิด ยิ่งห้องเขานะ ยิ่งแล้วใหญ่เลย
อา..อยากได้มาเป็นเมียจัง......
คิดได้พักนึง ก็หลุดออกมาจากความคิดนั่น เพราะผ้าขนหนูผืนหนาลายเป็ดที่ยื่นมาตรงหน้าของเขา "อะ...ใช้นี่ละกัน"
"ขอบคุณครับ...ว่าแต่อันนี้ของคุณพ่อ หรือของคุณแม่กันละครับเนี่ย...แต่พี่ว่าของจงแดแน่ๆ เพราะมีกลิ่นจงแดด้วย"
เลย์ดมผ้าขนหนูในมือ จะของใครก็ช่าง หรือจะเป็นผ้าขี้ริ้วก็ช่างเถอะ แต่ถ้าคนตัวเล็กเอามาให้เขา ก็ดีใจแล้วละนะ
"....เช็ดแล้วก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำละกัน ....วางไว้ให้แล้ว..."
จงแดหน้าแดงที่เห็นร่างสูงกำลังสูดดมผ้าเช็ดตัวของเขาอยู่ แล้วเขาก็เพิ่งจะใช้เช็ดหน้าเมื่อเช้านี้เอง
ของพ่อแม่ดันไม่มีนี่สิ สงสัยพกเสื้อผ้ากลับไปต่างจังหวัดทั้งตู้แหงๆ ดีนะที่เขาพอจะมีเสื้อตัวใหญ่ๆที่แม่ซื้อมาให้ผิดไซส์อยู่
เลย์ยิ้มกว้างก่อนจะเอามือลูบเรือนผมนิ่มเป็นการขอบคุณ ซึ่งแน่นอนว่าอีกคนก็ต้องรีบปัดมือออกไป
คนตัวเปียกหุบยิ้มลงเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง
"เอ่อ.............ขอโทษนะ...ที่ทำให้เปียก"
******** you are play boy! ********
"อ้าว...พ...พี่ฝาน?"
จุนมยอนเห็นคนที่เขากำลังนึกถึงเดินเข้ามาในบ้าน ก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ แก้มใสๆนั้นแดงขึ้นทันทีอย่างเป็นธรรมชาติ
ซึ่งก็ทำให้ร่างสูงที่เดินเข้ามารู้สึกพอใจอย่างมาก
"สวัสดีครับน้องจุน ทานข้าวเช้าอยู่หรอครับ"
ถามออกไปอย่างซื่อๆทั้งๆที่เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังนั่งทานขนมปังอยู่ เขาจึงขออนุญาตตัวเองเดินไปนั่งข้างๆ
จุนมยอนมองอย่างสงสัย และก็รีบหลบตาเมื่ออีกคนยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์
"พะ..พี่ฝานมาทำไมหรอครับ"
"เอ่อ..."
คิดอย่างเดียวว่าต้องมา แต่ลืมหาข้อแก้ตัวไว้ว่ามาทำไม อี้ฝานเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ จะตอบว่าอะไรดีวะ?
"มันอยากมาหาน้องจุนน่ะครับ มันมาดักรอพี่ตั้งแต่เช้าเลย พอรู้ว่าพี่จะมาหามินนี่"
จุนมยอนพยักหน้าพลางยิ้มขำกับแก้มแดงๆของพี่ชายที่มีสีสันขึ้นมาเวลาคนข้างๆเรียกชื่อแบบนั้น พี่มินมีความสุขเขาก็ดีใจ
"อย่างนั้นแหละครับ แหะๆ"
คนตัวสูงตอบออกมาอย่างอายๆ ไอ้เพื่อนเวรครับ แฉซะหมดเปลือกเลยนะ สายตาคมเหลือมองสำรวจใบหน้าหวานๆของคนข้างๆ
พบว่าปากเล็กๆน่าจูบที่จูบไปแล้วนั้น มีเศษขนมปังติดอยู่ เลยขออนุญาตตัวเองอีกครั้งเลื่อนมือหนาไปที่ปาก ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ
"มันเลอะน่ะครับ"
บอกง่ายๆก่อนจะผละออก เพราะอาหารจากคุณแม่บ้านมาเสริฟ อี้ฝานยิ้มขอบคุณ
ทั้งที่เป็นแขกที่มาโดยไม่บอกแต่บ้านนี้ก็ต้อนรับเขาเป็นอย่างดี "ขอบคุณครับ" ส่งยิ้มหล่อให้จนสาวใช้รอบๆนั้นเขินอายไปตามๆกัน
รวมทั้งคุณหนูคนเล็กของบ้านด้วยที่เขินกับการกระทำเมื่อกี้ของร่างสูงอย่างมาก
ลู่หานเองก็ขอบคุณและส่งยิ้มให้เช่นกัน วันนี้แขกของคุณหนูทำเอาสาวใช้พากันใจสั่น ไม่มีกระจิตกระใจทำงาน
"พี่สาวทั้งหลายครับ ผมอยากคุยเรื่องสำคัญมากๆ รบกวนหน่อยได้ไหมครับ" คริสบอกพลางขยิบตาให้ ซึ่งก็เข้าใจในทันที
บรรดาสาวใช้พากันเดินออกไปจากห้อง อย่างมีความสุข?
มินซอกและลู่หานถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน กับความเจ้าเสน่ห์ของคริส
"มินนี่ทานเสร็จแล้ว พาฉันเดินดูบ้านหน่อยนะ เห็นบอกว่ามีเครื่องชงกาแฟของอิตาลีด้วยนี่ อยากเห็นจัง" พอสนิทกันแล้ว
ลู่หานจะเป็นคนพูดมากกว่าที่เคยเป็น มินนี่ของร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง เขารู้อยู่แล้วละ
ว่าลู่หานทำเพื่ออะไร...
"ก่อนที่พวกนายจะไป ฉันอยากบอกตรงนี้นะ มินซอก..ขอฉันจีบจุนมยอน...ฉันจริงจังนะ"
เจ้าของชื่อทั้งสองคนที่ถูกเอ่ย แก้มแดงขึ้นทันทีกับเสียงทรงเสน่ห์ที่แสดงออกถึงใจจริงของร่างสูง
ลู่หานเองก็พึงพอใจกับคำพูดของร่างสูงมากๆ
"พ...พี่ฝาน พูดอะไรน่ะ!?"
จุนมยอนแหวใส่ด้วยเสียงผิดคีย์ บ้าไปแล้วหรอไง ใครให้ไปพูดกับพี่มินเขาแบบนั้น อ๊าาาา
"นายจะทำน้องของฉันเสียใจหรือเปล่า"
มินซอกเงียบไปพักหนึ่งสุดท้ายก็ถามออกมา ใครจะไม่รู้ละ...ว่าจุนมยอนชอบผู้ชายคนนี้เข้าแล้ว แต่ไอ้เด็กซื่อนั่นไม่รู้ตัวเองเท่านั้นแหละ
เขาหยุดการกินไปพลางส่งสายตามองไปที่คริสอย่างจริงจังเช่นกัน
"ฉันรับปากว่าจะดูแลเขาอย่างดีที่สุด"
คริสตอบออกมาในทันทีที่ถามจบ ไม่มั่นใจหรอกนะว่าอยู่กับเขาแล้ว จุนมยอนจะเสียใจไหม แต่ว่าเขาจะดูแลให้ดีกว่าคนไหนๆ
ที่เขาเคยคบมา ร่างสูงวางส้อมลงกันจาน และกุมมือขาวแน่น ซึ่งอีกคนก็ไม่ได้ปฏิเสธ ไม่สิ ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงต่างหาก..
เพราะว่ามัวแต่เขินคำพูดอยู่น่ะสิ ! จุนมยอนแก้มแดงก่ำตั้งหน้าตั้งตาแทะเล็มส้อมที่เคยจิ้มเบคอนแต่ตอนนี้หมดแล้วอยู่อย่างนั้น
"......พี่ก็แล้วแต่นายละนะ จุนมยอน" พี่ชายมองน้องตัวเองที่กำลังอายอย่างเอ็นดู จุนมยอนเอ้ย! และเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก
จริงสิ! ไม่ใช่แค่น้องชายของเขานี่นา เรื่องของตัวเองก็ควรที่จะบอกให้น้องรู้ถึงเหมือนกับว่าเด็กซื่อนั่นจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ!
"อ่ะ....อีกอย่าง พี่กับลู่หาน...."
พูดค้างไว้แค่นั้นก็ถูกอีกคนแทรกกลางขึ้นมาอย่างมีมารยาท! "เราคบกันแล้วนะ" มินซอกมองค้อนใส่เล็กๆแต่ลู่หานก็ยิ้มรับอย่างไม่ถือสา
นั่นไงละ จุนมยอนว่าแล้ว ... ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้
"รู้อยู่แล้วละครับ"
******** you are play boy! ********
ในสวนของบ้านตระกูลคิม คริสสามารถพาจุนมยอนออกมาได้อย่างกับเป็นบ้านของตัวเอง ร่างสูงจูงมือขาวให้เดินตามมา
บรรยากาศข้างนอกนี้สดชื่นมาก แต่ก่อนบอกเลยว่าคนอย่างอู๋อี้ฝานคนนี้ เกลียดการตื่นเช้ามากที่สุด
แต่หากว่าการตื่นเช้าจะทำให้ได้อะไรดีๆแบบนี้ เขาก็ยอมละนะ!
เมื่อถึงจุดหมายที่เป็นชิงช้าสำหรับนั่งสองคนเขาก็ฉุดคนตัวขาวให้ลงมานั่งที่ตักเขาแล้วกอดเอาไว้อย่างนั้น
ทั้งที่มันก็กว้าง แต่ก็ขอใช้โอกาศให้คุ้ม
"พี่มาหาแต่เช้าอย่างนี้ ไม่อยากให้ตัวอักษรพี่เพิ่มหรอครับ"
ออดอ้อนตามแบบฉบับเพลย์บอยคริสโดยการซุกท้ายทอยคนงาม อีกคนก็ไม่รู้เรื่องอะไร เพียงแต่ย่นคอเพราะว่าจั๊กจี๋
"อื่อ อย่าสิพี่ฝาน....ใครให้พี่มาละ ผมไม่ให้หรอก"
หัวใจของอี้ฝาเต้นแรงซะจนจุนมยอนรู้สึกได้ ร่างบางผละออกจากกอดก่อนจะยืนกอดอกไว้(เพื่อกันเสียงหัวใจของตัวเอง)
คริสที่ไม่รู้จะเอามือไปไว้ตรงไหนก็ยกขึ้นมาเสยผมลวกๆ ช้อนสายตามองคนที่กำลังกอดอกแล้วแก้มแดงอยู่อย่างมีความหมาย
"โหยย ใจร้ายจังเลย จุนมยอนที่ใสซื่อของพี่อยู่ไหนนะ~"
เอ่ยแซวด้วยเสียงยียวน ตามด้วยกระตุกยิ้มมุมปากสักหนึ่งที การได้เห็นคนใสซื่อหน้าเหวอ หรือเข้ามาอ้อนเขาเป็นสิ่งที่คริสปราถนา
แต่ผลก็ออกมาตรงกันข้าม เมื่อจู่ๆอีกคนก็มีสีหน้าที่แย่ลงไป แถมยังจะก้มหน้าลงซะจนคางแทบชิด
จุนมยอนที่ไม่ใสซื่อ พี่ฝานคงไม่ชอบ เราที่ไม่ใช่แบบนั้น...พี่ฝานเขาไม่ต้องการ...
คิดได้แบบนั้นน้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมา "....พี่ชอบแบบนั้นหรอครับ"
คริสอยากตบปากตัวเองสักหลายๆที บ้าเอ้ย! นี่เขาจะทำจุนมยอนร้องให้อีกแล้วหรอเนี่ย
เพิ่งบอกกับพี่ชายเขาไปแท้ๆว่าจะดูแลอย่างดีที่สุด ร่างสูงรีบผุดลุกขึ้นจากชิงช้า คว้าเอวบางส่งผลให้อีกคนตกอยู่ในอ้อมกอด
"ไม่ใช่ครับ....พี่ล้อเล่น เอ่อ...น้องจุน...."
เรียกเท่าไหร่ คนตัวล็กกว่าก็ไม่ตอบเลย คนตัวสูงหน้าเสีย "น้องจุน...จุนครับ....จุนมยอน " คริสแทบบ้าเมื่ออีกคนตัวสั่น
แถมยังได้ยินเสียงสะอื้นออกมา ร่างบางในอ้อมกอดเขาคิดมากอะไรขนาดนี้ ก็เพราะแคร์เขาใช่ไหม
"............."
พอเชยคางมนของจุนมยอนขึ้นมา ดวงตากลมๆที่ชอบมองเขาด้วยสายตาสงสัย ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา
คริสอยากจะบ้าตาย! ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้น่ารักมากมายขนาดนี้นะ!! ไม่ใช่สิ! ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอย่างนี้
"น้องจุน ฟังพี่ฝานนะครับ ไม่ว่าจะเป็น น้องจุนที่ใสซื่อ ดื้อรั้น หรือว่าลูกคุณหนูคุณชายก็ตาม พี่ชอบเขาในทุกๆแบบเลยละ.."
เสริมจากคำพูดก็การกระทำของร่างสูงนี่แหละ คริสก้มลงจูบซับน้ำตาเบาๆอย่างทนุถนอมทั้งสองข้าง จูบลงไปที่จมูกขาว
ที่ตอนนี้เริ่มแดงเนื่องจากว่าร้องไห้ เขาหยุดที่จะจูบริมฝีปากฉ่ำเอาไว้ แต่ไม่ได้ผละออกไปจากใบหน้าหวาน
ลมหายใจอุ่นร้อนของร่างสูงที่ตรงแก้ม ทำให้จุนมยอนแก้มแดงขึ้นมาอีกครั้ง
"เขินหรอครับ ฮะๆ น่ารักจริงๆ"
คริสหัวเราะออกมาอย่างโล่งใจเมื่ออีกคนเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นแล้ว มือหนาเกลี่ยน้ำตาที่เลอะแก้มทั้งที่เมื่อกี้ก็ใช้มือก็ได้
แต่นี่ใครกันละครับ?
"จงแดบอกว่าพี่มีผู้หญิงมาจีบเยอะแยะ...จะดีหรอครับ ผมเป็นผู้ชายนะ..."
คริสหยุดมือที่อยากจะหยิกแก้มป่องๆนั่นไว้ คนอะไรน่ารักได้ขนาดนี้ คนเขาจะคลั่งตายอยู่แล้วนะ จุนมยอน!
"ในผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันนั่น น้องจุนเป็นคนเดียว...ที่ทำให้หัวใจของพี่เต้นแรง..แค่คิดถึงมันก็สั่นไปซะหมด รอข้อความตอบกลับ
อยู่ทั้งวัน แทบจะไม่ทำอะไร เสียงข้อความเข้าก็ใจเต้นรัว ใช่ข้อความของจุนก็ดีใจซะจนออกนอกหน้า แต่พอไม่ใช่ก็หมดแรง.."
บอกออกมาตามความจริง ตั้งแต่เห็นหน้าคนๆนี้ คริสบอกได้เลยว่าเขาลืมเรื่องผู้หญิงคนแล้วคนเล่าที่ผ่านมาไปทั้งหมด
คริสทอดเสียงอ่อนอย่างต้องการให้คนตรงหน้าเห็นใจเขา เขาจะเลิกเพลย์บอยแล้วจริงๆ
"ม..เหมือน ผมเลย"
จุนมยอนมองไปที่อีกคนด้วยสายตาอึ้งๆ ทำไมละ ทำไมถึงได้เป็นโรค(?)นี้เหมือนกันกับเขาเลย
จุนมยอนเม้มปากแน่นจนซีดเนื่องจากใช้ความคิด คริสมองท่าทางนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย
คนตัวเล็กกว่าเขาที่กำลังคิดนั้นดูดีไปอีกแบบ อะไรทำให้เขาหลงไหลจุนมยอนได้มากถึงขนาดนี้นะ
".....งั้นก็แปลว่า ชอบพี่เหมือนกันใช่ไหมครับ"
คริสเลื่อนมือลงมาที่เอวบางๆออกแรงนิดหน่อยก็อุ้มขึ้นได้แล้วแน่ๆละ ถ้าคนตัวเล็กตอบตกลงเมื่อไหร่เสร็จเขาแน่ๆ
"ไม่...ครับ ผมไม่รู้..."
มือที่เตรียมจะอุ้มขึ้นชะงักไปในทันที...อาจริงสิ ลืมไปเลยว่านี่คือจุนมยอนนี่นา คริสหัวเราะเบาๆให้กับความหน้าแตกของตัวเอง
"งั้น.....ไม่เอาตัวอักษรแล้วได้ไหมอ่า...อยากได้ยินเสียงของน้องจุนจนไม่เป็นอันทำอะไรทุกทีเลย นะครับ...นะ.."
เอาวะ ลองอ้อนดูอีกสักที ร่างสูงปล่อยเอวบางก่อนจะพาเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง
"ไม่ได้ฮะ...พี่ฝาน"
คนที่เดินตามมาอย่างไม่ขัดขืนพูดออกมา จุนมยอนเบนสายตาไปที่กุหลาบดอกงามอย่างเป็นห่วง วันนี้คุณแทอิมรดน้ำไปหรือยังนะ?
คริสมองร่างบางที่พูดแบบนั้นอย่างขัดใจ แถมยังไม่สนใจเขาแล้วด้วย สนใจแต่กุหลาบ!
หลังจากที่สำรวจสวนดอกกุหลาบเสร็จก็หันมาให้ความสนใจคนที่เงียบไปอยู่นานอีกครั้ง ก็พบว่าคนที่ว่านั้นกำลังนั่งยองกับพื้น
เอาเศษกิ่งไม้เล็กๆมาขูดๆลงที่พื้นดินอยู่ จุนมยอนรู้แล้วละ พี่ฝานงอนเขาแน่ๆเลย
ยิ้มสู้พลางเดินเข้าไปใกล้และก้มลงมองลงผลงานที่จิตกรอี้ฝานกำลังสร้างอยู่
คนบ้านี่! เดี๋ยวคนสวนเขาก็มาเห็นหรอก พี่ฝานบ้า!!!
แต่ดีใจจัง....
"เอ่อ...งั้นวันนี้ผมให้พี่สองตัวอักษรเลยดีไหมครับ "
จุนมยอนยื่นข้อเสนอให้ และเหยียดตัวขึ้นเต็มความสูง
คริสวางกิ่งไม้เล็กๆลงกับพื้น เช็ดมือลงกับกางเกงและลุกขึ้นยืน "สาม..." ต่อรองคนตัวเล็กพลางยกขึ้นสามนิ้ว
"ไม่เอา...สิครับ"
จุนมยอนจับนิ้วยาวนั่นลงไปหนึ่งนิ้ว "สองพอนะครับ"
"สี่.." ร่างสูงชูนิ้วขึ้นมาอีกสองนิ้ว
"พี่ฮะ มันเยอะขึ้นแล้ว เดี๋ยวไม่ให้เลยนี่.."
จุนมยอนเบ้ปากพลางรวบนิ้วทั้งหมดของร่างสูงลง จนไม่มีนิ้วไหนโดดเด่นออกมา
"ห้า!!"
"พี่ฝาน!"
******** you are play boy! ********
เลย์ที่อยู่ในห้องน้ำยิ้มให้ตัวเองยังกับคนบ้าหลังจากที่คนตัวเล็กพูดออกมาแบบนั้น ร่างสูงมองชุดตัวเองอย่างขำๆ
เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีเทา ที่กระเป๋ามีลายเป็ดตัวเล็กๆปักอยู่ สงสัยน้องส้มจี๊ดของเขาต้องชอบเป็ดแหงๆ
เลย์ดมที่ผ้าเช็ดตัวลงไปอีกครั้งอย่างกับคนโรคจิต ก่อนจะแขวนไว้ที่ราวพร้อมกับเสื้อสีน้ำเงินตัวโปรดของเขา
ดีนะที่กางเกงไม่ได้เปียกมาก ไม่งั้นน้องชายเขาได้หนาวตายกันพอดี
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบกับกลิ่นหอมๆที่ลอยยั่วจมูก เขาสูดดมเข้าไปพลางนึกเมนูในหัวว่าร่างเล็กนั้นทำอะไรอยู่
ใจสั่งแล้วขาก็เดิน เลย์เดินไปตามทางที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องครัว ก็พบกับภาพที่ทำให้เขาถึงกับหลุดยิ้มออกมา
จงแดของเขากำลังสวมผ้ากันเปื้อนสีอ่อน ลายเป็ดอีกแล้วและดูเหมือนจะอุ่นอาหารอยู่
ระหว่างที่คนตัวเล็กจดจ่ออยู่กับหม้อซุปเขาก็เดินเข้าไปด้านหลัง และทำตามฉากในฟิคที่สาววายอ่าน
คือโอบเอวร่างบางไว้ พร้อมกับหอมแก้มไปสักทีอย่างหมั่นเขี้ยว แต่ไม่เหมือนตรงที่เขากับส้มจี๊ดยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
จงแดร้องเสียงหลงก่อนจะใช้ทัพพีในมือส่วนปลายเขกลงไปที่ไหล่ร่างสูง "ปล่อยนะ! ไอ้บ้า เปลี่ยนเสื้อแล้วก็กลับไปดิวะ! อื้ม..."
บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าพูดไม่เพราะจะโดนจูบน่ะ คิมจงแด...
จูบครั้งนี้เต็มไปด้วยความอร่อยของอาหารที่คนตัวเล็กทำ เลย์ผละออกเมื่ออีกคนเริ่มดิ้น
ก่อนจะโดนทำอะไรอีก เลย์เลียที่ริมฝีปากบางอีกสักที แล้วรีบผละออกไปนั่งที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว
จงแดกำทัพพีแน่นด้วยความโกรธระคนความอาย "กลับไปเลยไป! อุ้บ....ฮ่าๆๆๆ"
คนตัวเล็กวางทัพพี่ลงไปที่หม้อก่อนจะก้มลงหัวเราะอย่างจริงจัง จนอีกคนหน้าเสีย เพราะเสื้อของคนตัวเล็กที่เขาใส่นั้น
มันเต่อมาก! มากถึงมากที่สุด!
"หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ คิมจงแด!"
"ฮ่าๆๆ ใส่เข้าไปได้ยังไงน่ะ" อีกคนไม่สนใจพลางหัวเราะหนักกว่าเดิม คราวนี้กุมท้องบางเลยทีเดียว
ร่างสูงค้อนใส่เจ้าของเสียงหวานที่กำลังหัวเราะเขา แล้วกระตุกยิ้มออกมาบางๆหลังจากที่คิดอะไรออก
"ไม่ใส่ก็ได้นะครับ..."
ว่าเสร็จก็ลงมือปลดกระดุมเสื้อก่อนจะถอดเสื้อออกในทันที คนตัวเล็กรีบหันหน้าหนี "อะ อะไอ้บ้า ใส่เดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย!"
เลย์ยิ้มเหมือนชนะ ขาเรียวลุกขึ้นพาร่างสูงมาหยุดอยู่ตรงที่ร่างเล็กยืนอยู่ กล้ามเนื้อหน้าทองลอนปรากฏสู่สายตาของอีกคน
แม้ว่าจะเบนหน้าหนีก็ตาม เลย์รวบเอวบางเข้ามาใกล้ซึ่งอีกคนก็ผละออกในทันที "ไอ้บ้า!! อื้ม.."
จูบครั้งนี้เร่าร้อนมากกว่าเดิมเพราะร่างสูงกระตุกร่างบางให้เข้ามาแนบอก ซึ่งอีกคนก็ระทวยไปในทันที
อย่าลืมว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะจูบของจางอี้ชิงคนนี้ได้หรอก แถมในตอนที่ถอดเสื้อด้วย
กายอุ่นของอีกคนทำให้จงแดไปไม่เป็น เลย์เลื่อนมือที่กองอยู่ตรงเอวขึ้นมาเรื่อยๆจนหยุดที่หน้าอกบางของคนตัวเล็ก
ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะว่าเขามีอารมณ์กับร่างเล็กนี่
เพราะคิม จงแดน่าหลงไหลมากกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่าแค่จูบในตอนที่ไม่ได้ใส่เสื้อเขาก็เป็นได้ขนาดนี้
เลย์กดนิ้วลงที่อกบาง คนตัวเล็กผละปากออกมาในทันที เสียงครางอื้ออึงดังขึ้น
ส้มจี๊ดหมดฤทธิ์ซะแล้ว...
จงแดซุกลงที่บ่าของร่างสูงอย่างหมดแรง เลย์หัวเราะเบาๆแล้วกดจูบลงไปที่เรือนผมนุ่ม "ไม่ขอโทษนะครับ เพราะพี่อยากจูบ...
ไม่ใช่จูบเพราะว่า ไม่ได้ตั้งใจด้วย..." ได้แค่นี้ก็พอแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน หากเขาไม่ใส่เสื้อจูบใครแล้วละก็
เหยื่อรายไหนๆก็เสร็จเขาทุกรายไป แต่สำหรับคนๆนี้...พิเศษมากกว่าคนไหนๆ
"ทำไมละ....ทำไมต้องเป็นผมด้วย"
เสียงอ่อนของจงแด ทำให้ร่างสูงใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พูดเพราะๆเวลาเขาไม่ได้บังคับด้วย...น่ารักเกินไปแล้ว..
"ชอบครับ...พี่ชอบจงแด.."
เลย์จูบลงไปที่โหนกแก้ม ตอนอยู่ในบ้านคนตัวเล็กของเขาไม่ได้ใส่แว่น ทำให้อดใจไม่ไหวจริงๆ "ผมเกลียดเพลย์บอย...เกลียด.."
"พี่ไม่รู้หรอกนะครับ ว่าทำไมจงแดถึงเกลียดเพลย์บอยมากขนาดนั้น แต่ว่า...ลองเชื่อใจพี่สักครั้งได้ไหม"
พูดออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน บรรยากาศกำลังดีๆอยู่แล้วเชียว หากแต่เสียงดีดของหม้อหุงข้าวไม่มาขัด
จงแดสบตาร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะรีบผละออกอย่างรวดเร็ว "วะ ว้าว ข้าวสุกแล้ว" จงแดพูดอย่างตะกุกตะกัก
แอบเห็นว่าแก้มใสๆของคนตัวเล็กแดงแจ๋ เลย์ยิ้มถูกใจ แล้วรีบไปใส่เสื้ออย่างเดิม แต่คราวนี้เขากลัดกระดุมเม็ดเดียว
เพราะเดี๋ยวคนตัวเล็กจะหัวเราะเขาอีก
"พี่กินด้วยสิครับ"
ว่าจบก็เดินมาช่วยคนตัวเล็กจัดจานอย่างกับบ้านตัวเอง "จานอยู่ไหนหรอครับ" ว่าแล้วก็เปิดตู้ค้น
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่าง "อลิซ?" เลย์อุทานออกมาอย่างตกใจระคนดีใจ
เขายังกังวลอยู่เลยว่าเวลาที่เขาไม่มีเรียนใครจะดูแลเจ้าตัวน้อยนี่ เป็นจงแดเองหรอกหรอที่พามันมาดูแล
"ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ละครับ เจ้าตัวน้อยเนี่ย"
เลย์วางจานก่อนจะรีบไปดูกระต่ายตัวที่ว่าทันที "ว่าไงอลิซป๊ามาหาแล้วนะ" จงแดลอบยิ้มให้กับท่าทางไร้เดียงสาของอีกคน
ก่อนจะรีบหุบยิ้มเมื่ออีกคนหันมา "อยู่กับม๊าแล้วสบายดีหรือเปล่าครับ" เลย์ยิ้มออกมาทันทีที่ได้แซวร่างเล็ก
"เดี๋ยวเถอะ!!!จะโดน..."
มือบางหยิบทัพพีที่เขากำลังตักข้าวสวยอยู่หมายจะเขวี้ยงใส่สักที แต่ก็ไม่ทำ พลางวางข้าวสวยสองถ้วยลงบนโต๊ะ
จัดอะไรต่างๆเรียบร้อย แล้วนั่งลงที่เก้าอี้นุ่ม "นี่...จะกินไหมข้าว...น่ะ"
เลย์ทำเป็นไม่ได้ยินเพราะว่าร่างเล็กเรียกเขาแบบนั้น อะไรกัน เมื่อกี้ยังน่ารักมากๆอยู่เลย หรือว่าเขาต้องจูบอีกทีนะ?
".........."
"นี่......"
จงแดเรียกอย่างหัวเสีย มารบกวนบ้านคนอื่นแล้วยังเรื่องมากอีกหรอเนี่ย! ให้ตายเถอะ!
"อลิซ....ดูสิ ม๊าใจร้ายกับป๊ามากเลย เรียกยังกับหมูกับหมา....คนอะไรไม่รู้ น่ารักแต่ใจร้าย.."
เลย์แสร้งทำเป็นคุยกับกระต่ายโดยที่มันยังแทะเล็มข้าวโพดอย่างเมามันส์..สนใจซะที่ไหนละ ของกินมากก่อน!
"ใครม๊า อย่ามาเล่นตลกนะ จะกินไม่กิน ไม่กินก็ไปไกลๆเลยไป!"
จงแดตักข้าวเข้าปากอย่างไม่สนใจทั้งสิ้น แต่แก้มนี่สิ แดงไปหมดแล้ว ....ม๊าอะไรเล่า คนบ้านี่!
"อลิซ...ดูสิครับ ม๊าใจร้ายเนอะ ใจร๊ายยย ใจร้ายมากๆเลย" เลย์แตะที่หูนิ่ม ซึ่งอลิซก็เคลิ้มไปในทันที
รู้ได้เลยว่าตัวนี้ตัวเมีย...
"โอเคๆ ...พี่เลย์..ทานข้าวครับ ถ้าไม่มาทานจะเททิ้งให้หมากินแล้วนะครับ"
เลย์ยิ้มก่อนจะรีบมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคนตัวเล็กในทันที "ครับที่รัก เห้ยๆ โอเคๆ ครับน้องจงแด"
ร่างสูงร้องเสียงหลงเมื่อจงแดหยิบแก้วที่มีน้ำอยู่เต็มขึ้นหมายจะสาดใส่เขา
ทำไมคนตัวเล็กถึงได้ดื้อขนาดนี้นะ...
แต่แบบนี้แหละ เหมาะเป็นเมียจางอี้ชิงดีนักละ
TBC.
******** you are play boy! ********
TALK:...ย๊ากกกกก ขอโทษที่ลงช้านะคะ มีปัญหาหลายๆอย่าง 555 จะอัพอีกทีพุธหน้านะคะ สอบเสร็จพอดีเลย
อย่าลืมเม้นกันหน่อยนะคะ ติดแทค #เข็ดฟันกับน้องส้มจี๊ด ได้ในทวิตเตอร์นะค้าา
ทวงได้สองที่ @yaoiisgod @Planetochen
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น