ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : KrisChen ft.LuMin ยื้อ
PLANETO WORLD
Kris x Chen ft. Luhan x Xiumin
stay for me ! [ยื้อ..]
by: Yaoiisgod
***********************
คุณลบอดีตไม่ได้...คุณทิ้งปัจจุบันไม่ได้...คุณล่วงรู้อนาคตไม่ได้...
รู้ไหม..ตอนนี้บางทีลมหายใจของผม ก็แผ่วเบาเหลือเกิน...เหมือนกับหัวใจของผม...ที่อ่อนแรงลงไป
"ไม่บอกจะดีหรอ ..."
"ไม่เป็นไร...ไม่รู้จะดีกว่า..ฉันไม่อยากเห็นตัวเล็กร้องไห้..."
"แต่ฉันว่า!..."
"ลู่หาน!!...ฉันขอละ....."
"....ฉันขอโทษนะที่ให้นายต้องทำแบบนี้...แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ให้นายแบกรับอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว"
ก็มันยังไม่พร้อม ที่จะเสียเธอไปอีกคน เพราะว่าใจฉันคงจะทนต่อไปไม่ไหว...
"พี่ฝานอ่าาา อย่าแกล้งผม...ผมเจ็บแก้มน๊า"
เสียงติดแหลมร้องเสียงหลงขณะที่มือหนาของร่างสูงกำลังลงมือประทุษร้ายแก้มของเขา
"น่ารักอย่างนี้ไง หยุดไม่ได้หรอก"
ยืนยันคำพูดด้วยการฝังจมูกโด่งลงที่แก้ม ซ้ายที..ขวาที ฟัดแก้มนุ่มๆอย่างถือสิทธิ์ในความเป็นคนรักของตน
"งื่อออ แก้มช้ำหมดแล้ว อื่อ.."
"น่าาา เดี๋ยวก็ไม่ได้ทำแล้วอ่ะ ขอทำเยอะๆหน่อยสิ"
คริสเบ้ปากก่อนจะก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มๆอีกครั้ง
"ทำไมจะไม่ได้ทำอ่ะ อืมม"
ไม่ทันได้คำตอบอะไร กลีบปากบางที่ยกขึ้นเหมือนลูกแมวก็ถูกปิดแนบสนิท ลิ้นร้อนค่อยๆดันขนมเม็ดกลมๆเข้าไปในโพรงปากหวาน
เป็นจูบที่มีความหมาย ไม่ได้แฝงด้วยอารมณ์อะไร แต่แฝงไปด้วยจังหวะหัวใจของทั้งสองคนที่เต้นถี่..
รถส่วนตัวของวงนักร้องชื่อดังขับเคลื่อนมาเรื่อยๆ ใกล้ๆสนามบินแดนมังกร เพื่อที่จะกลับสู่แดนโสม
เลย์กับเทาที่ใช้เวลาอย่างคุ้มค่า เมื่อหัวถึงเบาะก็หลับสนิทไปในทันที
โดยที่เจ้าของแก้มบุ๋มไม่ลืมที่จะกำชับเมเนเจอร์ว่าให้ปลุกเขาด้วยเมื่อถึงที่หมายแล้ว
ซิ่วหมินกับลู่หานที่นั่งข้างกันลอบยิ้มกับความหวานของคู่รักคนละไซส์ที่นั่งอยู่เบาะหลัง แต่รอยยิ้มทั้งคู่แตกต่างออกไป
ยิ้มของซิ่วหมินเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและชื่นชม หากแต่นัยย์ตาก็ยังแฝงอะไรบางอย่างอยู่
ยิ้มของลู่หานเป็นเพียงแค่รอยยิ้มจางๆที่เหมือนกับไม่ได้ยิ้ม...ดวงตาสวยเคลือบไปด้วยความเศร้า
นายไม่อยากเห็นน้ำตาของคนรัก...
ฉันเองก็เหมือนกัน...
ก็เธอคือชีวิต...ไม่มีเธอจะทำอย่างไร ฉันจะเดินก้าวไปยังไง หากไม่มีเธอจริงจริง....
"ถึงสนามบินแล้ว เดี๋ยวพวกนายไปรอที่ประตูเกทหนึ่งนะ"
เมเนเจอร์กำชับเด็กๆในวง พลางจัดการกับกระตารางงาน
เขาไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้เลย.......
เมื่อจัดการเรื่องพาสปอร์ตและตั๋วเครื่องบินเสร็จแล้ว เสียงประกาศให้ขึ้นเครื่องก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มทั้งหกคนและผู้โดยสารคนอื่นๆ
ก็ทยอยกันไปที่เครื่องบินหมายเลขที่บอกมาตามเสียงนั้น
"พี่ฝาน...ผมง่วงจังเลย.."
เฉินงอแงกับร่างสูง คนตัวสูงกว่าลงไปนั่งชันเข่ากับพื้นของสนามบิน "ตัวเล็กขึ้นเครื่องไปก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อกาแฟให้"
คริสลูบหัวร่างเล็กเบาๆก่อนจะดึงเข้ามากอด ...กอดแน่นเหมือนกอดสุดท้าย
เสียงหัวใจของอู๋ อี้ฝานเต้นรัว "พี่ไม่อยู่ อย่าดื้อนะ รีบๆนอนละ ห้ามร้องไห้ด้วย สัญญานะครับ"
อย่าไปจากฉัน...สัญญาได้หรือเปล่า ให้โอกาสฉัน..รักเธออีกต่อไป
"อะไรของพี่อ่ะ พูดเหมือนจะไปไหนไกล ร้านกาแฟอยู่ตรงนั้นเอง"
เฉินมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็กอดตอบอ้อมกอดที่รัดแน่นนั่น พี่ฝานเป็นอะไรนะ?
"สัญญากับพี่ก่อนสิ"
อี้ฝานจูบเบาๆที่หน้าผากมน เมื่ออีกคนพยักหน้าตอบ ก็เลื่อนมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากบาง
"ตัวโต รัก ตัวเล็กนะครับ"
ร่างสูงผละออกมาจากคนรัก ยืนมองจนอีกคนขึ้นเครื่องไปแล้ว ค่อยหันหลังกลับ...ไม่ได้หันกลับมาอีก...
เธอก็รู้ว่าฉันนั้นไม่มีใคร ขาดเธอไปสักคนฉันคงจะตาย
จะหายใจอย่างไร โดยที่ไม่มีเธอ...
"คริสนายไม่เป็นไรแน่นะ..."
ลู่หานที่กำลังจะเดินขึ้นเครื่อง สวนทางกับร่างสูง จากด้านข้าง เขาสังเกตเห็นน้ำใสๆที่คลออยู่หางตา
คริสยกมือข้างขวาขึ้นไม่ได้ตอบอะไร เดินไปเรื่อยๆ เดินผ่านร้านกาแฟที่บอกว่าจะมาซื้อ
ลู่หานหันกลับมาดูแผ่นหลังของลีดเดอร์ของวงจนลับตา...
แค่เพียงได้ซื้อเวลา ได้ยื้อเวลาเพื่อให้เธอไม่จากไปไหน...จะให้ฉันทำอะไร...ฉันก็จะยอมทั้งนั้น...
"งื่อ..ทำไมมันง่วงแบบนี้นะ...แล้วพี่ฝานยังไม่มาอีกอ่ะ"
ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเบาะชิดหน้าต่างบ่นออกมาเบาๆ ดวงตากลมที่ตอนนี้เริ่มปรือจนใกล้จะปิด เขานอนเต็มอิ่มแล้วนะ
ทำไมถึงง่วงขนาดนี้ละ...แปลกจัง...
นั่งนึกว่าหลังจากที่เขาจูบกับคนรัก ไม่นานจากนั้นเขาก็ง่วงมากๆ สงสัยจะไม่ไหวจริงๆแฮะ...
ไว้ค่อยดื่มกาแฟที่พี่ฝานซื้อมาทีหลังละกัน
ขอนอนก่อนนะครับ...
เครื่องบินลำใหญ่ทะยานขึ้นฟ้า...โดยที่ไม่มีคริส....โดยที่ไม่มีอู๋ อี้ฝาน ลีดเดอร์ของเอ็กโซเอ็มขึ้นมาด้วย
ลู่หานมองเฉินที่หลับไปแล้วอย่างเศร้าโศก...
ไม่อยากรับรู้เลย ว่าหลังจากที่ร่างเล็กตื่นขึ้นมา...จะเป็นอย่างไร...
แค่เพียงให้เธอคืนมา ได้ยื้อเวลา สักนาทีก็มีค่ากับฉัน ขอร้องเธอได้ไหม อย่าให้ฉันต้องทนต้องอยู่คนเดียว...
"พี่ฝานละฮะ? !! พี่ฝานไปไหน?..."
หลังจากที่ลงมาจากเครื่อง ร่างเล็กของเฉินก็มองซ้ายมองขวา หันไปหันมา เพื่อนพยามยามมองหาร่างสูงที่เคยอยู่ข้างกาย
แต่ก็ไม่พบ คนตัวเล็กเดินกลับเข้าไปดูในเครื่อง ลงมาหาที่สนามบินอีกที เดินไปดูในห้องน้ำ และร้านค้าต่างๆ
พี่ฝาน....อยู่ไหน
พี่อยู่ไหน...
อยากเป็นอยู่อย่างนี้ ที่มีเธอให้รักต่อไป..เพราะว่ามันรวดเร็วเกินไปที่จะทำใจ
"จงแด..พอเถอะ"
เป็นเมเนเจอร์ที่เดินเข้ามาแตะที่ไหล่เล็ก เฉินไม่เข้าใจ "ทำไมครับ พออะไร พี่เมเนครับ ผมไม่เข้าใจ พี่ฝานหายไปไหน?"
"อี้ฝานไปแล้ว เขาไม่ได้ขึ้นเครื่องมากับเรา..."
ลู่หานบอกด้วยเสียงเศร้าเมื่อเห็นใบหน้าหวานของคนตัวเล็กเริ่มนองไปด้วยน้ำตา
"เขาไปไหน เขายังบอก ...ฮึก..บอกกับผมอยู่เลย...ว่าจะซื้อกาแฟมาให้ผม!!"
"จงแด..."
เป็นซิ่วหมินเองที่เข้ามากอดปลอบน้องสุดรักในวง ทำไมกัน...สิ่งที่เขาแอบได้ยินมาในวันนั้น...คือเรื่องนี้เองหรอกเหรอ...
"พี่...ฮึก....ทำ ไม...ทุกคนใจร้าย...ฮึก ฮืออ... พี่ฝานไม่ได้ ..ขึ้น..เครื่องมา..ทำไมไม่ตามหา..."
เสียงหวานพูดขึ้นตัดขัดเนื่องจากมันปนไปกับเสียงสะอื้น แขนเล็กกอดซิ่วหมินปลอบอย่างไร้เรี่ยวแรง
"เฉิน...ฟังพี่นะ...อี้ฝาน...เขาเลือกที่จะอยู่ที่นั่นแล้ว...เขาเลือกเส้นทางของเขาแล้ว"
ลู่หานไม่กล้าที่จะลูบหัวน้องในวง เฉิน...พี่ขอโทษ ที่ทำให้เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้น
"...พี่...ฝาน..."
คนตัวเล็กทรุดลงนั่งกับพื้น สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ดวงตากลมสวยแดงและช้ำ
เลย์เห็นท่าไม่ดี เนื่องจากมีแฟนคลับเริ่มเห็นพวกเขาแล้ว ร่างโปร่งคว้าเอาคนที่ไม่มีแรงขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว เร่งฝีเท้าไปจนถึงรถ
เลย์ไม่เข้าใจ...ทั้งที่รักกันขนาดนั้น...ทำไมถึงปล่อยกันไป
อย่าไปจากฉัน...สัญญาได้หรือเปล่า ให้โอกาสฉัน..รักเธออีกต่อไป
....ฉันขอโทษนะที่ให้นายต้องทำแบบนี้...แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ให้นายแบกรับอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว
เรื่องมันดำเนินมาจนถึงวันนี้...ที่ท่าทีของคนในวงเริ่มกลับมาเป็นปกติ หลังจากที่อึมครึมมาสักพักใหญ่
ดูเหมือนทุกคนจะไม่เข้าใจว่าทำไม คนๆนั้นถึงได้ทำแบบนี้...มีแค่ต้องยอมรับ ในเมื่อคนเรามีเส้นทางที่ขีดไว้คนละทางกัน
แต่สายสัมพันธ์ของเรานั้นตัดไม่ขาด...พวกเราเป็นหนึ่งเดียว...
เรื่องน่าเศร้านี่มันเกิดขึ้นจากอะไรกันนะ...แต่ถ้าเป็นอย่างที่คิด...คนต่อไปที่จะต้องเสียใจ...มันฉัน..ใช่หรือเปล่า...
.....ลู่หาน.....
เธอก็รู้ว่าฉันนั้นไม่มีใคร ขาดเธอไปสักคนฉันคงจะตาย
จะหายใจอย่างไร โดยที่ไม่มีเธอ...
"เปาจึของเสี่ยวลู่เนี่ย....น่ารักที่สุดในโลกเลย รักน้าา"
พูดจบก็ฉุกฉวยโอกาสจากพวงแก้มอวมนุ่มนิ่มอย่างพอใจ มินซอกร่นคอเพราะรู้สึกจั๊กจี้เมื่อถูกขนตายาวของลู่หานบัตเตอร์ฟลายคิส
รัก..แล้วนายจะไปไหน...นายจะไปจากฉันทำไม...
"อืม..รักเหมือนกัน..." มินซอกมองลึกเข้าไปในดวงตากวางหนุ่ม นายจะไป...โดยที่ไม่บอกอะไรฉันเลยหรอ...
นายจะจากไปเหมือนที่อี้ฝานหายไปจากเฉินใช่ไหม...
หลังจากคอนเสริตที่ประเทศไทย อย่าว่าแต่แฟนคลับเลยที่ไม่เห็นความเคลื่อนไหวของคนๆนี้...
แฟนอย่างมินซอกเอง ก็ไม่ต่างกัน ตอนแรกก็ไม่เอะใจอะไรเพราะอยากให้ลู่หานหายป่วยเร็วๆ
แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่าง...มีความรู้สึกแปลกๆเข้ามาในหัวใจ
ช่วงระหว่างนั้น เขาอยู่ข้างๆเมนร้องเสียงสูงของวงตลอดเวลา โดยที่เลย์เข้ามาดูแลบ้างบางครั้ง
น้องรักของเขา ไม่ยิ้ม...ถึงจะยิ้มแต่มันก็ไม่สดใส มันดูเศร้าและหดหู่...ดวงตากลมสวยตอนนี้บวมและช้ำ
เฉินตั้งคำถามทุกครั้งว่า...
ทำไมวันนั้นผมต้องง่วงด้วย...ถ้าผมบอกว่าไม่เอากาแฟ ให้ขึ้นเครื่องไปด้วยกันเลย คงจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นใช่ไหม...
เขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน...ว่าถ้าทำแบบนั้นแล้ว เขาคนนั้นจะมาอยู่ตรงนี้หรือเปล่า
แค่เพียงได้ซื้อเวลา ได้ยื้อเวลาเพื่อให้เธอไม่จากไปไหน...จะให้ฉันทำอะไร...ฉันก็จะยอมทั้งนั้น...
ยอมรับว่าบางครั้ง มินซอกเองก็แอบจินตนาการอยู่เหมือนกัน ว่าการที่เขาไม่มีลู่หานอยู่ข้างๆจะเป็นยังไงต่อไป..
แต่มันก็การจินตนาการที่เจ็บปวดเท่านั้น...ไม่อยากยอมรับ จนกระทั่งได้ยินที่ลู่หานคุยโทรศัพท์เมื่ออาทิตย์ก่อน...
..ครับป๊า...ผมจะจัดการให้เรียบร้อย..
ทำไมมันรู้สึกเหมือนกับตอนที่นายกำลังจะจากไปนะ...อี้ฝาน
"รักเสี่ยวลู่ใช่ม๊าาา งั้นก็รักกันไปนานๆนะ"
ลู่หานยิ้มจนตาหยี รอยข้างตาขึ้นเป็นเส้นๆ จมูกโด่งเป็นรูปถูกับจมูกเล็กของมินซอก "รักน๊าา รักน๊าา"
รัก..เหมือนกัน...รักที่สุดเลยนะ..เพราะงั้น...อย่าไปไหนเลยได้ไหม...
แค่เพียงให้เธอคืนมา ได้ยื้อเวลา สักนาทีก็มีค่ากับฉัน ขอร้องเธอได้ไหม อย่าให้ฉันต้องทนต้องอยู่คนเดียว...
จะทำอย่างไร...ให้ฉันยังมีเธอต่อไป...
ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไม่รู้จะทำไง
จะมีทางสักทางบ้างไหม ที่จะรั้งใจเธอ.....
"ขอโทษนะ..เปาจึ.."
"หืม...."
มินซอกยิ้มบางๆให้กับร่างสูง และให้ตัวเอง...ถึงเวลาแล้วสินะ...
"ถ้าฉันไม่อยู่......ช่วยยิ้มต่อไปได้ไหม...รอยยิ้มของนายคือแรงใจของฉัน"
การที่มีนายอยู่ข้างๆก็คือแรงใจของฉันเหมือนกัน..
"...จะไปวันนี้แล้วหรอ..."
มินซอกถามเพื่อตอกย้ำตัวเอง ว่าถึงเวลาแล้ว..ถึงเวลาของเขาแล้ว
ลู่หานเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อร่างบางพูดแบบนั้นออกมา หมายความว่ายังไง...
"นายรู้ได้ยังไง...."
"ได้ยินมาน่ะ ตอนนายคุยกับคริส...."
ดวงตาเศร้าฉายแววอีกครั้ง หัวใจที่กำลังเต้นเหมือนถูกบีบจนแหลก
..มินซอกรู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว...
"คือ...เอ่อ..."
"..แปลว่านายจะไปจริงๆสินะ...แล้วจะไปโดยที่ไม่บอกฉันใช่ไหม"
น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นมาผิดกับหัวใจของมินซอก แต่ตอนนี้เต้นแผ่วเหลือเกิน
"ฉันขอโทษ...แต่...ช่วย อย่าร้องไห้ได้ไหม..."
ลู่หานดึงร่างบางเข้ามากอด ซุกหน้าหวานลงกับไหล่เล็กของมินซอก สูดดมความหวานหอมของร่างกายนี้
กักตุนไว้ให้มากที่สุด ก่อนที่จะไม่ได้กลิ่นนี้อีก "...อือ...ถ้าฉันไม่ร้องไห้...นายอยู่ต่อได้ไหม....ไม่ไปได้ไหม"
แค่เพียงได้ซื้อเวลา ได้ยื้อเวลาเพื่อให้เธอไม่จากไปไหน...จะให้ฉันทำอะไร...ฉันก็จะยอมทั้งนั้น...
"............ไม่ได้หรอกนะเปาจึ......ฉันขอโทษ"
"......................ขอเวลาอีกหน่อยไม่ได้หรอ....ยื้อเวลาให้ฉันอีกนิดไม่ได้หรอ"
วันนี้จะเป็นวันเดียวที่มินซอกพูดออกมาเยอะขนาดนี้...ร่างสูงยิ้มบางๆให้คนตรงหน้าที่พยายามกลั้นน้ำตา
"ฉันจะจดจำไว้...หน้าผากนี้...ดวงตา จมูก แก้ม ปาก หู คอ ไหล่ อก เอว สะโพก ขา เท้า แขน มือ นิ้ว
ทุกๆอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นนาย..ฉันจะไม่มีวันลืม...ฉันจะไม่ลืมจริงๆ...ฉันรักนาย..."
กดจูบลงบนปากบาง แต่แค่แตะกันเท่านั้น ไม่ได้ลึกซึ้ง เพราะแค่นี้พวกเขาก็สื่อความรู้สึกกันมากพอแล้ว
แค่เพียงให้เธอคืนมา ได้ยื้อเวลา สักนาทีก็มีค่ากับฉัน ขอร้องเธอได้ไหม
อย่าให้ฉันต้องทนต้องอยู่คนเดียว...
"........"
เสียงประตูที่ปิดลงมาพร้อมกับน้ำใสๆจากดวงตาคู่กลมสวยของมินซอก มีเสียงสะอื้นดังออกมา
มือนุ่มปิดบังที่ใบหน้าน่ารัก ทรุดตัวลงกับพื้นห้อง เขาอยู่อย่างนั้นเกือบทั้งวัน...
คุณลบอดีตไม่ได้...คุณทิ้งปัจจุบันไม่ได้...คุณล่วงรู้อนาคตไม่ได้...
END...
*********************************
TALK: แต่งไปร่ำไห้ไปค่ะ ฮ่าๆๆ (หัวเราะเพื่อ?) ฟังเพลงประกอบด้วยนะคะ 5555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น