ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : You are play boy!! /END
PLANETO WORLD
Lay x Chen Kris x Suho and Luhan x Xiumin
You are play boy!!/LAST
by: Yaoiisgod
***********************
คุณพ่อ...จะไปไหนฮะ วันนี้เราจะไปสวนสนุกกันน้าาาา
แม่ของแกมันน่าเบื่อ...
น่ารำคาญ
ทำไมต้องรำคาญคุณแม่ด้วยละฮะ โป้งกันหรอฮะ ดีกันเถอะนะ นะ นะ
ปล่อยน่าจงแด แกโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ
ไม่เอา ฮึก ถ้าปล่อย คุณพ่อจะหายไป ไม่เอา
จงแด!!!!
ผมไม่อยากให้คุณพ่อไปกับผู้หญิงคนนั้นนี่ฮะ!!
ในอ้อมกอดของเขา เด็กน้อยดูเหมือนหลุดเข้าไปในห้วงความคิดในอดีต เขาเรียกจงแดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ร่างสูงใจเสีย รู้สึกตัวอีกทีหัวใจก็สั่งให้ร่างกายอุ้มร่างเล็กไปที่บ้านของเขาแล้ว
บ้านของอี้ชิงไม่อยู่ไม่ห่างจากสวนสาธารณะเท่าไหร่เมื่อเทียบว่าจะพาคนตัวเล็กกลับไปที่บ้านหรือไปที่โรงพยาบาลดี
เด็กน้อยของเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอุ้มเจ้าตัวอยู่ แค่ได้ยินเสียงสะอื้นเขาก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
และยิ่งอยากคลั่งตายกว่าเดิมเพราะกลิ่นน้ำส้มที่ติดอยู่ในเสื้อของเขา...
แล้วพี่อี้ชิงละฮะ...ชอบน้ำอะไร..
น้ำส้มครับ ชอบมากเลย...
ร่างสูงถีบประตูบ้านให้เปิดออก ก่อนจะพาร่างเล็กเข้าไปในบ้าน
เขาเตะข้าวของที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้นให้พ้นทาง
"จงแดครับ จงแด ได้โปรด ตอบพี่หน่อย"
อี้ชิงทรุดนั่งลงบนโซฟาอย่างคนหมดเรี่ยวแรง โดยที่มีคนตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอด แผ่นหลังบางแนบชิดกับแผ่นอกกว้าง
ร่างสูงโอบกอดคนรักของเขาแน่น ซุกหัวลงกับบ่าเล็กๆ ไม่อยากให้อีกคนรับรู้ถึงน้ำตาของเขา....
อยากจะต่อยหน้าตัวเองหลายๆที ให้กับเรื่องบ้าๆนี้
อี้ชิงจำได้ลางๆว่าผู้หญิงคนนั้น คือคนที่เขาบอกเลิกคนล่าสุด ก่อนจะเจอคนตัวเล็กนี่
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรผู้หญิงคนนั้นถึงมาอยู่ที่สวนสาธารณะนั้นได้
"คุณพ่อฮะ!!! คุณพ่อ ฮึก คุณพ่อ!!"
เสียงของจงแดแหบแล้วเต็มไปด้วยสะอื้น ดวงตากลมฉ่ำไปด้วยน้ำตา เหงื่อพราวผุดบนหน้าผากมน
ร่างกายของคนตัวเล็กกำลังสั่นเทิ้ม มือนุ่มนิ่มนั้นอ่อนแรง
"จงแด..."
เสียงอี้ชิงช่างอ่อนโยนเพื่อปลอบคนในอ้อมกอดเขา ดวงตาคมฉายแววเป็นห่วงและกังวล มือหนากุมเข้าที่มือของจงแด
ที่สั่นเทิ้มซะจนเขากลัวว่าอีกคนจะเป็นอะไรไป ร่างกายของร่างสูงมอบความอบอุ่นและความรักให้อย่างเต็มใจ
แต่เสียงสะอื้นของจงแด
ทำให้หัวใจของเขามันไม่อยากเต้นอีกต่อไปแล้ว...
"อย่ามาจับ.."
พอได้สติกลับมาจงแดก็ผละออกจากอ้อมกอดของเขา คนตัวเล็กยืนขึ้นเต็มความสูง
อี้ชิงไม่มีแรงแม้แต่จะรั้งอ้อมกอดไว้ ไม่อยากเห็นเลย ว่าคนตัวเล็กมองเขาด้วยสายตาแบบไหน
จะทำอะไรได้อีกละ อี้ชิง...
"จงแด...ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม...ผู้หญิงคนนั้นพี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาจากไหน ฟังพี่ก่อนนะ คนดี..."
ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เขาก้มหน้าก้มตาพูดโดยไม่มองร่างเล็ก
ทนไม่ไหว ถ้าเห็นคนตัวเล็กของเขาน้ำตานองหน้าแบบนั้น เขาต้องทนไม่ไหวแน่ๆ
"ลืมมันไปได้ไหมครับ นะครับ เด็กน้อย "
ร่างสูงทำในสิ่งที่เพลย์บอยไม่มีวันทำ เขาทรุดลงกับพื้น มือหนาทั้งสองข้างกอดขาเรียวเล็กของอีกคนไว้
"นะครับ...เด็กน้อย...พี่ขอโทษ.....อย่าทิ้งพี่เลยนะครับ...ได้โปรด"
ไม่มีแล้ว ศักดิ์ศรีของเพลย์บอยที่ชื่อ เลย์ เขาทิ้งทุกอย่างแล้ว เพื่อ คิม จงแด เพียงคนเดียว
หัวใจของร่างเล็กกระตุกวาบ เมื่อเห็นการอ้อนวอนของร่างสูง
ภาพทุกอย่างในหัวย้อนกลับมาอีกครั้ง มือบางกุมเข้าที่ขมับอย่างคนคิดหนัก หน้าผากมนชื้นไปด้วยเหงื่อ
พ่อครับ.....จงแด...ขอโทษ.....อย่าทิ้งจงแดกับแม่ไปเลยนะครับ...ได้โปรด
เหตุการณ์ซ้ำซ้อนเหมือนเพลงที่กดกรอกลับไปมาอยู่อย่างนั้น เพลงเดียวที่เล่นจบไปแล้วได้ถูกเปิดใหม่อีกครั้ง
และอีกครั้ง ...ไม่มีใครกดเปลี่ยนเพลง
...แต่คิมจงแดจะเปลี่ยนเอง...
"ปล่อย..."
เสียงสะอื้นที่มาพร้อมกับความเย็นชาราบเรียบเกาะกินหัวใจของร่างสูง เย็นชายิ่งกว่าหิมะ..
ไม่มีแล้ว โอกาส ...
นายสร้างมันขึ้นมาได้ แต่รักษาไว้ไม่ได้ จางอี้ชิง ...หมดเวลาของนายแล้ว..
มือหนาค่อยๆปล่อยเรียวขาเล็กออก หมดแรง ที่จะรั้งต่อไปแล้ว
ในเมื่อจงแด ต้องการแบบนั้น เขาคงจะทำอะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
อี้ชิงนึกขำตัวเอง เพลย์บอยอย่างเขา ยอมตกอยู่เบื้องล่างของเด็กน้อยตัวแสบ ใครรู้เข้าคงจะหัวเราะจนท้องแข็ง
มือหนากำแน่นซะจนเหมือนจะจิกลงไปที่ฝ่ามือ อดทนอีกหน่อย จางอี้ชิง...
รอให้คนตัวเล็กกลับไปก่อน นายค่อยปล่อยมัน....น้ำตาลูกผู้ชายของนาย
ดวงตาของจงแดมองอี้ชิงอย่างสื่อความหมาย แต่ร่างสูงไม่ได้หันมามองเขา..ถ้าเป็นแบบนี้...อี้ชิงจะไม่มีวันรู้ว่าจงแดต้องการอะไร..
"ไม่รั้งหรอ...จะกลับแล้วนะ.."
******** you are play boy! ********
"ปาก...แดงหมดเลย"
เสียงบ่นงึมงำของมินซอกเรียกรอยยิ้มร่าเริงของคนรักได้เป็นอย่างดี อย่าถามเลยว่าพวกเขาสองคนจูบกันไปกี่ครั้ง
และนานแค่ไหน รู้แต่ว่าเดิมตะกร้าที่ใส่เมล็ดกาแฟดิบพูนๆตอนนี้เหลืออยู่เพียงสองสามเมล็ดเท่านั้น
มินซอกทุบเข้าที่ไหล่กว้างของอีกคนอย่างเขินอายระคนโกรธ
นี่มันกาแฟส่วนของอาทิตย์หนึ่งสำหรับเขาเลยนะ ลู่หานคนกาม!
"โอ้ยๆ...เจ็บนะมินนี่ ..."
ลู่หานบ่นออกมา แต่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเหมือนนิสัยเพื่อนรักทั้งสองแน่นอน เจ็บจริงครับ! มินซอกมือหนักมาก
"เจ็บสิ จะได้จำ!"
คนตัวเล็กกว่าเบ้ปากพลางกดปิดระบบการทำงานของเครื่องทำกาแฟและถอดปลั๊กออก เครื่องร้อนแย่เลย โถ..ลูกพ่อ
"ก็มินนี่น่ารัก ปากมินนี่ก็หวาน ฉันเป็นผู้ชายนะใครจะไปทนไหวละ..ก็มันหวานๆๆๆๆ อุ้บ.."
มือนุ่มเอื้มมาปิดปากคนที่กำลังพล่ามเรื่องน่าอายไม่หยุด
นี่เป็นนิสัยอีกอย่างของลู่หานที่มินซอกเพิ่งรู้...
สนิทแล้วกามมาก!
ร่างเล็กทำตาดุใส่ นี่ถ้าเขาปรามไม่อยู่ตั้งแต่แรกๆ สงสัยจะต้องหนักกว่านี้แน่ๆ "ไม่หยุดพูดกลับบ้านไปเลย"
ลู่หานยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า ใช่ว่าดีใจที่อีกคนดุใส่ แต่ดีใจที่ตอนนี้คนรักของเขา มีสีหน้าน่ารักเกินห้ามใจ
ก็เกินห้ามใจ เลยเผลอหอมแก้มที่พองป่องกว่าปกติลงไปตั้งสองที
มินซอกหยิกเข้าที่แก้มเป็นการแก้เขินและแก้แค้น นิ้วป้อมขยี้แก้มร่างสูงกว่าอย่างหมั่นไส้ "โอ้ยย อื้ออ อินอี้ เอ็บอ๊าาา"
ปากบอกว่าเจ็บ แต่มือไม่หยุดลูบไล้เอวของเขาแม้แต่นิด
แถมยังลูบคลำสูงต่ำสลับไปมาอีก มินซอกไม่ทนแล้ว!!!
"ลู่หาน!!!"
"ฉันรักมินซอกนะ!!"
เจ้าของชื่อทำหน้าหรอหราตกใจ จู่ๆมาพูดอะไรน่ะ...เสียงดังลั่นบ้าน "รักมินซอกที่สุด รักๆๆๆๆๆ"
"หยุดนะ..พอแล้ว"
แก้มอวบทั้งสองข้างขึ้นสีเลือดฝาดก่อนจะเอามือนุ่มมาปิดหน้าตัวเองไว้ คนบ้านี่ คนบ้า!!
"มินซอกรักฉันไหม รักลู่หานไหม..บอกหน่อย บอกหน่อยๆๆๆๆๆ"
"..."
ร่างเล็กเงียบลงแต่หน้าคงแดงจัด แถมเห่อร้อนลามไปถึงใบหูขาวๆ รีบก้าวออกไปจากห้องกาแฟทันที
ลู่หานเห็นอย่างนั้นก็รีบตามไป กลัวว่าอีกคนจะโกรธน่ะสิ..
ตอนทำไม่คิด
"นี่มินนี่ ฉันขอโทษ ไม่ต้องตอบแล้วก็ได้นะ นะๆๆๆ"
ลู่หานตามร่างเล็กออกมาที่หน้าประตูบ้าน ขาของมินซอกหยุดเดิน ทำให้ร่างสูงเลิกคิ้วสงสัย จำทำอะไรหว่า?
มือนุ่มคว้าเข้าที่คอเสื้อของลู่หาน ก่อนจะดึงและเหวี่ยงตัว ดันลู่หานออกไปจากบ้าน "เหวอ มินนี่ ทำอะไรอ่า ฉันขอโทษ"
"ฉันก็รักนาย...ลู่หานคนกาม!!!"
ว่าแล้วก็ปิดประตูเสียงดัง เอาหน้าซุกลงกับมือทั้งสอง ส่ายหน้าไปมา "อ๊าา.."
ความรักของทั้งสอง หลากหลายรสชาติดั่งเช่นกาแฟ
แต่ทุกรสชาตินั้น น่าหลงใหลไปหมดเลยละ...
END LUMIN PART
******** you are play boy! ********
เดินเรื่อยเปื่อยอย่างไม่รีบร้อนมาจนเกือบถึงบ้าน แต่สายตาคมของอู๋อี้ฝานดันเหลือบไปเห็นบางอย่างที่มันผิดปกติ
มันน่ารัก..ผิดปกติ
เพิ่งรู้ว่าโรงเรียนสอนไวโอลีนนี่มันอยู่ใกล้ๆบ้านเขานี่เอง เสียดาย รู้อย่างนี้เขาติดรถมากับร่างบางด้วยซะก็ดี
คงจะมีเวลาอยู่ด้วยกันนานขึ้นอีกหน่อยแท้ๆ
ร่างบางที่แนบใบหน้าขาวและช่วงลำคอลงกับเครื่องดนตรีทำจากไม้อย่างดี
คิ้วเรียวสวยที่กำลังขมวดด้วยความที่เสียงของไวโอลีนนั้นเพี้ยนไปเล็กน้อย ปากอมชมพูยู่อย่างขัดใจ
ช่วงท่อนนี้ทีไรเขาเล่นไม่ได้ทุกที
มือนุ่มนิ่มที่อี้ฝานชอบจับชอบหอมกำลังเคลื่อนไหวอย่างสวยงาม เสียงไวโอลีนดังขึ้นเป็นทำนอง
อู๋อี้ฝานหลับตารับทำนองเพลงไพเราะ แต่เพี้ยนเล็กน้อยนั่นด้วยความชื่นชมและหลงใหล
รู้ตัวอีกทีก็พาตัวเองเดินเข้าโรงเรียนสอนดนตรีซะแล้ว "สวัสดีค่ะ" เสียงของหญิงสาวพนักงานต้อนรับเอ่ยทักทาย
พร้อมรอยยิ้มหวานเรียกให้ร่างสูงที่มัวแต่มองร่างบางอยู่หลุดออกมาจากความเพ้อฝัน "อ่ะ ..เอ่อ สวัสดีครับ"
อี้ฝานเอามือแตะที่ท้ายทอยแก้เขิน ชิบหายละ เข้ามาทำไมวะ
"มาสมัครเรียนใช่ไหมคะ"
พนักงานสาวในชุดสีน้ำเงินเข้มเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงยินดี ก่อนจะยืนขึ้นเพื่อโค้งให้อีกคน อี้ฝานก็โค้งตอบทันที
"เอ่อ เปล่าครับ พอดีผมมารอแฟนน่ะครับ" แถไปได้หน้าตาเฉย แถหนึ่งคือแถออกจากการยัดเยียดคอสเรียนดนตรีได้
อีกแถก็คือเหมาให้ร่างบางในห้องซ้อมเป็นแฟนซะเสร็จสรรพ ถ้ารู้จะโดนโกรธไหมนะ..
"หืม? คุณหนูจุนหรอคะ" เธอทำตาโตก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ เมื่อเห็นร่างสูงเลิ่กลั่กก่อนจะพยักหน้าตอบเธอ
ได้เห็นตัวจริงสักที คนที่ทำให้ช่วงนี้คุณหนูจุนแสนน่ารักของพวกเธอเหม่อลอยบ่อยๆ
แถมบางทีก็หน้าแดงจับปากจับแก้มตัวเองมั่วไปหมด
"ครับ ว่าแต่จุนเลิกเรียนกี่โมงหรอครับวันนี้"
พอได้เป็นแฟนก็ขอสวมบทเต็มที่ ใบหน้าหล่อยิ้มมุมปาก เท้าแขนลงกับโต๊ะประชาสัมพันธ์ ส่งสายตาให้พนักงานสาวอย่างจริงใจ
"อ๋อวันนี้..."
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนที่ว่าก็เดินออกมาจากห้องซ้อม จุนมยอนตาโตเมื่อเห็นว่าใครมา แก้มใสแดงเรื่อขึ้นมาทันที
"พี่ฝาน..." ส่วนอีกคนพอเห็นคนตัวขาวเดินออกมา ก็ส่งยิ้มให้แกนๆ อย่าโกรธเลยนะจุนมยอน
"คุณหนูจุน คลาสวันนี้หมดแล้วนะคะ จะกลับพร้อมกับแฟนหรือเปล่าคะ"
จริงๆหญิงสาวไม่ได้จะกลั่นแกล้ง หรือ แซวคนร่างเล็กแต่อย่างใด เธอถามเพื่อจะได้โทรไปบอกคนขับรถของร่างบาง
ว่าต้องมารับหรืออย่างไร คุณหนูจุนมยอนจะได้ไม่ต้องรอนานๆ
ซึ่งเธอไม่รู้หรอกว่าทำให้คนที่ถูกถามเขินอายมากแค่ไหน "พี่มีอิน!!" จุนมยอนแหวใส่พร้อมกับใบหน้าหวานที่เห่อร้อน
จุนมยอนเม้มปากแง่งอนส่งให้คนทั้งคู่ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
อี้ฝานเห็นก็ยิ้มแหยๆให้หญิงสาว "เอ่อ บอกว่าให้อีกหนึ่งชั่วโมงมารับแล้วกันนะครับ ดูท่าจะงอนแล้ว"
ก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปในห้อง มีอินยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วมือเรียวจึงกดเบอร์ในสมุดเล่มเล็กใกล้ๆมือ
"ฮัลโหลค่ะ จากโรงเรียนสอนดนตรีฮันนา นะคะ ค่ะ คุณหนูจุนบอกว่าเดี๋ยวจะกลับเองค่ะ ค่ะ รับทราบค่ะ"
"น้องจุนครับ...น้องจุน"
อี้ฝานเดินตามร่างบางไปติดๆแล้วคว้าเอวอีกคนไว้เสร็จแล้วประคองให้หันมามองหน้ากัน โดยที่ไม่คลายอ้อมกอด
ร่างสูงสำรวจใบหน้าติดหวานของอีกคน หน้าแดงไปหมดแล้ว ...น่ารักที่สุด
"พี่ฝานผิดสัญญา"
จุนมยอนพองแก้มเล็กน้อย ก้มหน้าจนคางแทบชิด "เปล่าผิดนะครับ พี่กำลังกลับ บ้านพี่อยู่ถัดไปอีกสองบล็อคเองอ่ะ
พอดีพี่ได้ยินใครก็ไม่รู้สีไวโอลีนเพราะมากๆ เลยหยุดฟังน่ะ" คราวนี้ร่างสูงไม่ได้โกหกนะ
"เพราะจริงๆหรอครับ"
เบี่ยงเบนประเด็นได้สำเร็จ เมื่อร่างบางในอ้อมกอดหันเหความสนใจมาเรื่องอื่น อี้ฝานยิ้มให้อย่างจริงใจ พลางพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
จุนมยอนของเขาสีไวโอลีนเพราะมาก...ถึงจะเพี้ยนไปหน่อยก็เถอะ
ถึงอย่างนั้นก็เรียกรอยยิ้มร่าเริงสดใสยังกับพระอาทิตย์ยามเที่ยงตรงได้ จนรู้สึกตาพร่าไปหมด
ขอรางวัลหน่อยแล้วกัน ว่าแล้วก็จงใจหอมแก้มชมพูที่พอเขาชื่นชมเสร็จมันก็แดงก่ำ "พี่ฝาน เอาอีกแล้วนะ..."
ร่างบางเอามือขาวๆถูกแก้มตัวเองอย่างอายๆ คนบ้านี่ ชอบทำอย่างนี้อยู่เรื่อยเลย
"ผมจะลดตัวอักษร"
"โห ไม่เอาง่าา "
อี้ฝานเบ้ปากทันทีที่ได้ยิน เขาดึงร่างบางให้มาซุกที่อกแกร่งแล้วตัวเขาเอกก็ซุกหน้าลงเรือนผมนุ่มนิ่ม
"อย่าลดเลยนะ แค่นี้ก็จะขาดใจอยู่แล้ว" คนตัวใหญ่จูบลงบนเส้นผมหอมๆ สูดดมให้ชื่นใจ
จุนมยอนใจเต้นระรัว พี่ฝานทำแบบนี้อีกแล้ว พี่ฝานชอบทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย
เต้นแรงทุกครั้งที่เห็นหน้าคนตัวสูงนี่ เผลอยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงหน้าพี่เขา ใจสั่นทุกครั้งที่พี่เขาส่งข้อความมา
พี่มิน...ผมต้องทำยังไงครับ
เรื่องความรู้สึกน่ะ...พี่ตัดสินให้เราไม่ได้หรอก..
ระหว่างที่โดนกอดจุนมยอนก็ขยับตัวเล็กน้อย เพราะเริ่มหายใจไม่ออก แต่คนร่างสูงก็ไม่ปล่อยเขาเสียที
นี่ถ้าใครเข้ามาเห็น...มีหวังโดนล้อจนกว่าจะหมดคลาสแน่ๆ
เขาเลื่อนมือไปที่กระเป๋ากางเกงของอี้ฝานพลางหยิบมือถือของเจ้าตัวขึ้นมา
พอลองกดดูก็พบว่ามันล็อครหัสอยู่ จุนมยอนขมวดคิ้วมุ่น ลองใส่รหัสเป็นชื่อ'อู๋ อี้ฝาน' ของร่างสูงลงไป
อ่ะ ผิดแฮะ...ครั้งที่สองเขาเลยลองใส่ 'คริส' ลงไป จอมือถือก็ขึ้นว่ารหัสผ่านไม่ถูกต้องอีกครั้ง
สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมการล็อครหัสของมือถือเครื่องนี้ถึงไม่เป็นตัวเลข
จู่ๆแก้มใสของร่างบางก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง เขาเข้าข้างตัวเองได้ไหม นิ้วสวยกดพิมพ์คำว่า 'จุนมยอน' ลงไป
นี่ถ้าเขาใส่รหัสผิดสามครั้งแล้วเครื่องล็อค คงต้องขอโทษกันยกใหญ่
และแล้วมือถือเครื่องนั้นก็ทำงาน หัวใจของจุนมยอนเต้นรัว มือเล็กรีบกดพิมพ์ตัวอักษรสุดท้ายลงไป
พอเสร็จก็รีบเก็บลงไปที่เดิม
"พี่ฝานฮะ ผมอึดอัด"
เด็กน้อยผู้ใสซื่อรีบบอกเพราะกลัวว่าอีกคนจะรู้ตัว อี้ฝานยอมผละอ้อมกอดออกมา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น
"น้องจุน...เป็นแฟนพี่นะครับ"
ว่าแล้วก็ดึงมือขาวๆมาอิงที่แก้มของตน ส่งสายตาจริงจังให้ร่างบางที่ตอนนี้ใบหน้าบอกว่าอีกคนกำลังสับสน เอ้ะ..หรือว่าไม่ใช่กันนะ?
"ผมต้องกลับแล้วฮะ พี่ฝาน"
จุนมยอนตอบมา จริงๆแค่อยากแกล้งคนร่างสูงดูบ้างเท่านั้นเอง คนชอบเนียนแบบนี้ จงแดบอกว่าต้องแกล้งซะบ้าง
แต่แบบนี้เรียกว่าแกล้งได้หรือเปล่านะ...
"โถ่...จุนมยอน ตอบพี่มาก่อนสิครับ"
อี้ฝานกุมมืออีกคนแน่น ครั้งนี้ถือว่าเสี่ยงกว่าครั้งไหนๆ ยอมรับว่าลุ้นมากว่าอีกคนจะตอบมาอย่างไร
จะหัวจะก้อยก็ขอลองดูอีกสักตั้งน่า..
"พี่ยืนขึ้นเถอะฮะ...เดี๋ยวพี่มีอินเข้ามา"
จุนมยอนอมยิ้มเมื่อเห็นอี้ฝานคอตกก่อนจะยอมลุกขึ้นมาตามที่เขาบอก "พี่ไปส่งนะครับ"
"อื่อ...เอ่อ พี่ฝาน..ฮะ"
คนถูกเรียกหันมามองก่อนจะส่งยิ้มจางๆให้ ไม่เป็นไรวะ อู๋ อี้ฝาน ไว้ลองใหม่คราวหน้า "ครับ?"
"พี่มินบอกว่าผมเป็นคนซื่อๆ ไม่ค่อยทันคน แล้วก็เอ่อ บางทีก็ไม่ยอมใครเหมือนกัน เป็นแฟนกับผมแล้ว
ต้องโทรหาผมบ่อยๆนะครับ แล้วก็ห้ามพี่ไปมองคนอื่นด้วย พี่ต้องตื่นเช้าๆเพื่อไปเรียน...
ถ้าพี่ชอบผมที่เป็นแบบนี้..ก็โทรหาผมได้แล้วครับ"
ผมคงชอบพี่ไปแล้วฮะ พี่ฝาน
END KRISHO PART
******** you are play boy! ********
เพลงเดียวที่เล่นจบไปแล้วได้ถูกเปิดใหม่อีกครั้ง
และอีกครั้ง ...ไม่มีใครกดเปลี่ยนเพลง
...แต่คิมจงแดจะเปลี่ยนเอง...
เปลี่ยนเพลงใหม่ จังหวะ ทำนองและเนื้อร้องใหม่...ไม่จมปลักอยู่กับเพลงเก่าๆ
"ไม่รั้งหรอ...จะกลับแล้วนะ.."
หัวใจดวงน้อยๆของคิมจงแดกำลังหวั่นไหว พอเห็นคนตรงหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขาก็ทนไม่ได้อีกต่อไป...
จาง อี้ชิง คือรักแรกของเขา ตลอดชีวิตจนถึงตอนนี้ เขาไม่เคยรักใครคนไหนเลย
ไม่ว่าจะปฏิเสธคนตรงหน้าอีกกี่ครั้ง หัวใจกับร้องเรียกหา...หัวใจนิสัยไม่ดี...ไม่เคยฟังเขาเลย
คนที่ปากเอาแต่บอกว่าเกลียดๆ สมองก็เอาแต่บอกให้ออกห่าง แต่หัวใจนี่สิ...
เขาควรจะทำยังไง ถึงจะทำอะไรก็เอาคุณพ่อคนคนนั้นกลับมาไม่ได้แล้ว
ถึงคุณพ่อคนนี้ของเขาจะดีกับเขามากแค่ไหน ก็ลบเรื่องเลวร้ายของคนๆนั้นได้ไม่หมด เขาอยากจะขอโทษเป็นร้อยเป็นพันรอบ
เขาไม่อยากให้แม่ต้องมาเสียใจ ที่เขาเอาแต่ใจ
ไม่ใช่พ่อที่ให้กำเนิด..แต่เขาก็รัก..
พอพูดออกไปอย่างนั้น ก็รอว่าคนที่นั่งกับพื้นจะมีปฏิกริยาอย่างไร แต่ก็ไร้การตอบสนอง "..."
จนเขาเองก็เริ่มใจสั่นซะแล้ว คนๆนี้จะปล่อยเขาไปจริงๆเหรอ ... "....พี่อี้ชิง..."
"พี่ไม่ให้กลับ พี่รักจงแด!!"
ร่างสูงพูดเสียงดัง เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าดวงตาคู่ปรือนั้นแดงเล็กน้อยเหมือนคนที่ร้องไห้
เขากระตุกร่างเล็กให้ลงมานั่งที่พื้น กอดไว้แน่น กอดแห่งรักที่เขามอบให้คนตัวเล็กนี่เพียงแค่คนเดียว
"อย่ากลับนะ พี่รั้งแล้ว ห้ามไปไหนนะครับ " อี้ชิงกดจูบลงบนบ่าเล็ก ดูดเม้มจนเป็นรอย ..ของเขา ...ของจางอี้ชิงคนเดียว
"ฮึก...ไม่ไป...แต่ ..อย่าทิ้งผมนะ...ห้ามทิ้งผมไปไหนนะ.."
มือเล็กๆนั้นก็กอดตอบ กอดแน่นเช่นเดียวกัน ไม่ไหวแล้ว หัวใจมันเต้นแรง ร่างกายก็เหมือนจะหมดแรง
อี้ชิงประคองใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาซะจนน่าสงสาร "ไม่ทิ้ง...ไม่ทิ้งแน่นอน...จงแดของพี่..."
เขากำชับคำพูดไปพร้อมๆกับอ้อมกอด คนตัวเล็กคงจะผ่านอะไรมามากมาย
อี้ชิงสาบานกับตัวเองว่าจะดูแลคนเปราะบางให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าจงแดจะแสบ จะซน จะ ดื้อ หรือว่าเปรี้ยวจี๊ดมากแค่ไหนก็ตาม
ขอให้เวลาของพวกเขา ได้เริ่มต้น...
อี้ชิงพยักหน้ารับฟังเรื่องราวของคนบนตักของเขาที่กำลังเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง ใจอยากจะตะบั้นหน้าผู้ชายคนนั้น
กับรัวหมัดใส่หน้าตัวเองแรงๆ ที่ทำให้คนตัวเล็กต้องมาเสียใจ
"ผมไม่โกรธเขาแล้วละ แต่ถ้าเจอหน้านะ ก็อยากจะตั๊นหน้าสักหมัด"
ว่าจบก็ชูกำปั้นหมายมั่น ซึ่งมันน่ารักจนทำให้คนชอบฉวยโอกาสลงมือโจรกรรมหอมแก้มนุ่มๆทันที
จงแดแก้มแดงจัด ก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น ไม่โวยวายเขาเหมือนทุกที ทั้งที่เขาเตรียมอุดหูแล้วนะเนี่ย
"พี่ร้องไห้หรอ ตอนนั้นน่ะ"
ร่างเล็กถามออกมาโดยที่ไม่หันมามองหน้า อี้ชิงแก้มแดงเล็กน้อย "อืม...คนมันเครียดนี่นา จะโดนเมียทิ้งอะ"
กอดเอวบางโดยที่มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อ "อื่อ หยุดนะ" มือน้อยๆตีเข้าที่มือปลาหมึกของอีกคน
ก่อนจะลงมานั่งที่โซฟาโดยที่นั่งขัดสมาธิแล้วหันหน้าหาอีกคน "น้ำส้มอ่ะ ติดเสื้อ ...เหม็นแล้ว"
ยู่จมูกประกอบคำพูด อี้ชิงจึงดมเข้าที่เสื้อของตนที่วันนี้เจอสารพัดสงคราม หันมายิ้มให้อีกคน
"ถอดให้หน่อยสิครับ"
มือเล็กค่อยๆปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ท้องลอนสวยตรงหน้า ถึงจะเคยเห็นแล้วครั้งนึงก็เถอะ
แต่เห็นกี่รอบก็ไม่ชินหรอก!!
เมื่อปลดกระดุมจนเสร็จร่างสูงก็ผละเสื้อนั้นออกจากร่างกายทันที ผลักให้อีกคนนอนลงโซฟาอย่างง่ายดาย
โดยที่ไม่ลืมสเตปโน้มตัวลงคร่อมร่างบาง "อยู่ใกล้เด็กน้อยคนนี้ทีไร อดใจไม่ไหวทุกทีเลย"
พูดเสร็จก็ก้มลงมอบจูบให้ร่างบาง ซึ่งอีกคนก็พยายามตอบรับ เลยทำให้เขาได้ใจไปกันใหญ่
อย่ามายั่วกันนะ เด็กน้อย
บอกไว้ก่อนนะ ว่าจะโซฟาหรือที่ไหน จางอี้ชิงคนนี้ทำได้หมด..
อี้ชิงขย้ำริมฝีปากบางจนมันบวมและแดงฉ่ำไปด้วยน้ำใสๆ เขาผละออกมาก่อนจะเอาจมูกฟัดที่จมูกเล็ก "แต่ตอนนี้ไว้ก่อนละกัน...เด"
ยังไม่ทันพูดจบ อี้ชิงก็เบิกตากว้าง เมื่อร่างเล็กใต้ล่างเขาโน้งคอเขาลงไปมอบจูบไร้เดียงสาให้
เปิดทางขนาดนี้...
อย่าหาว่าหล่อไม่เตือนนะครับ..
END LAYCHEN PART
**you are my play boy!**
TALK:... จบแล้ววววววววววววววววว เฮ้!!! บอกเลยว่าทรหดมาก =[ ]=
จริงๆเราแต่งเสร็จนานแล้วว แต่เราไม่อยากลงด้วยหลายๆอารมณ์น่ะ
แบบ เห้ย เม้นนิดเดียวเอง เราแต่งไม่สนุกหรือเปล่านะ (ล้มเลิกความฝันจะรวมเล่มได้เลย)
ความจริงแต่งฟิคเราก็ไม่ได้ต้องการเม้นอะไรหรอก แหะๆ แต่แค่อยากรู้ว่า เอ้อ เราแต่งเป็นยังไง ไม่ดีตรงไหนไหม
บลาๆๆๆๆๆๆ เอาเถอะ สุดท้ายพอลองมาอ่านเม้นเก่าๆดูก็ ทำใจแข็งไม่ไหว มาลงจนได้ ฮ่าๆๆๆ
เรื่องหน้า เราอยากจะแบบ 30% บ้าง 50 % บ้างนะ แต่ก็ เห้ย เป็นเราก็อยากอ่านให้จบปะวะ เลยล้มเลิกความคิดนั้นไปได้เลย
เรื่องหน้าเราตกลงปลงใจ(กับตัวเอง)แล้วว่า จะแต่ง แนวๆคล้ายเกมส์จีบหนุ่ม ยังไงถ้าชอบผลงานก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
บนยาวเลย บายๆ แวะมาคุยกันได้น้าาา
อย่าลืมเม้นกันหน่อยนะคะ
17 หน้า 4079 คำ
ติดแทค
#เข็ดฟันกับน้องส้มจี๊ด
ทวงได้ @yaoiisgod
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น