เรียวจิ ซ่าทะลุโลก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 เพราะชั้นรักบาส

หลังจากที่เรียวจิและทารุโฮะไปพบกับมาคาโอ    ประธานองกรWC    เป็นที่เรียบร้อยแต่กลับไม่ได้เบาะแสใดๆเลย
เพียงเพราะว่ามันเป็นข้อมูลลับที่จะบอกให้กับสมาชิกองกรเท่านั้น
ดังนั้นเรียวจิกับทารุโฮะจึงต้องสมัครเข้าองกรWCเพื่อเอาข้อมูลนั้นแต่การจะทำแบบนั้นได้มีแต่ต้องลงทะเบียนทีมแถมสมาชิกทีมขั้นต่ำกำหนดไว้4คน    ทั้ง2จึงออกเดินทางตามหาพรรคพวก   เพื่อนแท้   เพื่อนที่เชื่อใจ   แล้วกลับมาที่นี่อีกครั้ง บัดนี้ก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ทั้ง2เดินทางออกจากเมืองเซนซิเน่ไปยังเมืองข้างๆอีกเมือง    เมืองเซนซิเน่B
"เรียวจินายจะเอาใครมาเป็นพวกหรอ?"   ทารุโฮะถาม
"ก็ต้องเป็นคนน่าสนใจสิ"   เรียวจิยิ้ม
"แบบไหนฟะ"   ทารุโฮะพูดในใจ
"เราพักที่เมืองนี้กันไปก่อนละกัน"   เรียวจิพูดพร้อมเดินไปในเมือง
ตัดไปยัง   กลางเมือง   สนามบาส   เหล่านักกีฬาบาสกำลังพูดอะไรบางอย่าง
"แก! ซาเอจิมะ แกนี่มันตัวถ่วงของทีมจริงๆ"   นักกีฬาคนนึงกำลังตะคอกใส่นักกีฬาตัวเล็ก
"นายรู้มั้ย ไม่มีใครที่นี่ต้องการแกหรอก ฝีมือไม่เอาไหน   ที่ให้แกเข้าเพราะคนมันขาดหรอก"
นักกีฬาตัวเล็กที่กำลังโดนตะคอกเงียบ
"คนอย่างแกอยู่เฉยๆ อย่าไปเกะกะคนอื่นเขาเซ่!"
*กระซิก*   นักกีฬาตัวเล็กร้องไห้
"เวลาแข่งจริง  ขืนแกมาเกะกะ   ก็เเพ้หมดน่ะซี่   ไม่ช่วยแล้วอย่าเอาถ่วงคนอื่นได้มั้ย!"    นักกีฬายังคงตะคอกต่อไป
"ชั้นก็แค่อยากเล่นบาส"    นักกีฬาตัวน้อยพูดในใจ    พร้อมเดินออกจากสนามไปด้วยน้ำตา
"ชั้นรักในการเล่นบาสมากกว่าใครๆ   ทำไมชั้นต้องมาโดนด่าแบบนี้ด้วย"
"ไอ้พวกนั้น   มันไม่เข้าใจ   ทั้งๆที่พวกนั้น   พวกนั้น   พวกนั้น   มันไม่ได้อยากเล่นบาสจริงๆจังๆซักหน่อยมันก็แค่ทำเพราะว่าไม่อยากโดนครูด่า" 
"ไอ้พวกนั้นซิสมควรถูกด่า   ชั้นชักจะไม่ไหวแล้ว   บาสที่ชั้นรักต้องมาเปรอะเปรื้อนความโสโครกของพวกเอาแต่ใจ"
"หึ   หึ"
"พวกแกว่าชั้นใช่มั้ย เดี๋ยวแกได้เห็นนรกแน่"    ซาเอจิมะพูดพร้อมยิ้มและชักสีหน้าสยดสยอง
ตัดมาทางเรียวจิกับทารุโฮะ    ขณะที่ทั้งคู่เดินอยู่ในเมือง
"ว้าก!!! ช่วยเราด้วย"    มีใครบางคนวิ่งมาพร้อมขอความช่วยเหลือ
"!!!"    เรียวจิรีบวิ่งเข้าไปดู
สิ่งที่เห็นคือ ชายนักกีฬาคนนึงที่บาดเจ็บสาหัส
"เป็นอะไรรึป่าว"    เรียวจิถามชายที่บาดเจ็บ
จากนั้นชายคนนั้นก็หมดสติไป    ทิ้งแต่ความงงให้กับทั้ง2
ขณะนี้เป็นช่วงเย็นพระอาทิตย์กำลังตกดิน   แถมทั้ง2ก็อยู่ที่ทางเดินกว้างๆ    ซึ่งช่วงนี้ไม่มีคนผ่าน
"เรียวจิ เขาเป็นอะไรน่ะ"    ทารุโฮะถาม
"ชั้นก็ไม่รู้"    เรียวจิวางชายที่บาดเจ็บนอนลงบนเก้าอี้แถวนั้น
"ว้ากกกกกกกกก" 
ชายอีกคนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา   แล้วหกแล้วลง
สิ่งที่เห็นคือ   ชายร่างเล็กในชุดนักกีฬาท่าทางน่ากลัว กำลังจะขว้างลูกบาสใส่ชายที่หกล้ม
"ตายซะเถอะแก"   ชายร่างเล็กพูดพร้อมปาลูกบาสใส่  

*ตู้มมมมมม*

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เรียวจิเอาตัวไปรับลูกบาสจนตัวเองปลิวไป
"หนีไปเร็วนาย" เรียวจิตะโกนบอกให้รีบหนี
ทารุโฮะก็รีบพาเขาหนีไป
"เฮ้ย แก มาขวางทำไมฟะ"
"ชั้นตังหากที่ต้องถาม แกน่ะไม่ทำร้ายพวกเขาทำไม"   เรียวจิตะโกนใส่พร้อมชี้หน้า
"ชั้นจำเป็นต้องทำ เพื่อสิ่งที่ชั้นรัก   ถ้าแกยังขวางชั้นจะอัดแกไปด้วย"
ชายตัวเล็กนั่นคือซาเอจิมะนั่นเอง   เขาไม่รอช้า   หยิบลูกบาสขว้างใส่เรียวจิ
*ผวัะ*
เรียวจิรับไว้ แต่ความรู้สึกเหมือนลูกบาสมันแปลกๆ
"ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วทำไมลูกบาสมันแข็งจังฟะ" 
ซาเอจิมะ   ขว้างลูกบาสใส่เรียวจิไม่ยั้ง
*ผวัะ ผวัะ ผวัะ*   ลูกบาสอัดใส่เรียวจิจนล้มไป
"ลุกไม่ขึ้นล่ะสิ นี่ล่ะพลังของชั้น พลังเพิ่มความแข็งให้กับวัตถุ"
"ดับไปซะเถอะแก"   ซาเอจิมะไม่รอช้า   ใช้พลังทำให้รองเท้าตัวเองแข็งแล้วเตะท้องเรียวจิอย่างแรง
จนเรียวจิกระเด็นชนเสาไฟ
เรียวจิกำมือ   พร้อมสู้
"ย่าาาาา"    เรียวจิเสกต้นไม้ออกมาจากมือ   โจมตีตรงๆใส่   ซาเอจิมะ
"อ่อนายคือผู้ใช้พลังสินะ   เหมือนชั้นเลย"   ซาเอจิมะหยิบลูกบาส   เอากันต้นไม้ที่พุ่งใส่
*ตู้มมมมมม*
ต้นไม้แหลกกระจาย
"ชั้นไม่เหมือนนาย"    เรียวจิพูดกับซาเอจิมะ
"ไม่เหมือน?"   ซาเอจิมะหยิบลูกบาสขึ้นเตรียมตัวปาใส่เรียวจิอีก
"ชั้น ชั้นไม่เหมือนนาย"    เรียวจิพูด
"ชั้นถามว่าไม่เหมือนยังไง!!!!"    ซาเอจิมะ ปาลูกบาสที่เพิ่มความแข็งใส่เรียวจิ
*ตู้มมมม*    เรียวจิกลิ้งตัวหลบ   ลูกบาสกระแทกเสาไฟฟ้าหัก เสาไฟฟ้าล้มตามแรง   ทับใส่    ซาเอจิม่า
"อ้าก!!"     ซาเอจิม่าร้องด้วยความเจ็บปวด    แต่เขาโดนทับแค่ตรงขานิดเดียวเท่านั้น    ซึ่งเขาก็หลุดออกมาในไม่กี่วินาที
"นายเป็นผู้ใช้พลังเหมือนชั้น   ผู้ใช้พลังน่ะถูกอิจฉารู้มั้ย จากพวกคนธรรมดา พวกที่อ่อนแอ"   เซเอจิม่าพูดพร้อมเตรียมตัวโจมตีใส่เรียวจิ
ทารุโฮะพาคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาล   ตอนนี้กำลังมุ่งหน้ากลับมาหาเรียวจิ
"ชั้นน่ะรักในการเล่นบาสมากกว่าใคร    ถึงฝีมือจะไม่เก่งเท่าไร   แต่ชั้นรักมันจากใจจริงของชั้น   แต่ไอ้พวกนั้น   ไอ้พวกมนุษย์อ่อนแอ   มันทำสิ่งที่ชั้นรักต้องแปดเปื้อน"   ซาเอจิม่าบ่นให้ฟัง

เรียวจิกำมือแน่น

"ชั้นน่ะ สิ่งที่ชั้นทำอยู่คือการปกป้องไงล่ะ ปกป้องบาสจากพวกไม่รักจริง จากพวกบ้าพวกนั้น ผู้ที่ไม่มีใจรักไม่สมควรได้แตะกีฬานี้" 
"...."    เรียวจิไม่มีการตอบโต้
"ทั้งที่ชั้นทุ่มเท    ฝึกมาตลอ    ด ต่างจากพวกนั้นที่เวลาซ้อมก็เหลาะเเหละ    ที่มันลงแข่งเพราะเอาคะแนนจากครู มันทำเพื่อตัวเองชัดๆ   พวกมันทำแบบนี้แล้วยังมีหน้ามาว่าชั้น!"    ซาเอจิม่า ทำหน้าโกรธ
"ดังนั้นแกจงตายซะ แล้วจะไปเชือดไปพวกนั้นทีหลัง"    ซาเอจิม่าวิ่งเข้ามา   ในมือถือลูกบาสที่เสริมความแข็ง   เข้ามากระแทกตัวเรียวจิอย่างแรง
*ตุ๊บ!* 
"นายน่ะรักบาสสินะ"   เรียวจิเสกต้นไม้มาล็อคมือของซาเอจิม่าไว้
"นายรักบาส แต่สิ่งที่นายทำอยู่มันคือสิ่งที่นายรักงั้นหรอ"    เรียวจิทำหน้าโกรธ
"หนอยแก"    ซาเอจิม่า   โยนลูกบาสให้มืออีกข้างแล้วเอาลูกบาสฟาดไม้จนแตก
"ใช่สิ ชั้นทำเพื่อสิ่งที่ชั้นรัก ชั้นกำจัดคนที่ทำบาสเสื่อมเสีย แล้วมันผิดตรงไหน" ซาเอจิม่า พุ่งมาอีกครั้ง พร้อมขว้างลูกบาสที่เสริมความแข็งใส่เรียวจิ
"แก แกน่ะ รักบาส แล้วทำไม ใช่บาสเป็นเครื่องมือก่อความรุนแรงแบบนี้!!!!"
เรียวจิเสกต้นไม้จำนวนมาก ทำแนวเอียงขึ้นฟ้า เพื่อเปลี่ยนวิถีลูกบาสที่พุ่งใส่ตัวเอง
"บ้าน่า"   ซาเอจิม่าอึ้งและเหงื่อแตก
"โดนดูถูกบ้างล่ะ คนอื่นไม่เต็มที่บ้างล่ะ   แล้วนายน่ะคิดว่าไอ้การออกมาอัดผู้คนมันทำให้วงการบาสดีขึ้นตรงไหน"    เรียวจิตะโกนใส่
"..."    ซาเอจิม่าพูดไม่ออก
"กะแก"    ซาเอจิม่าเสริมรองเท้าให้แข็งแล้วพุ่งใส่เรียวจิอีกครั้ง
"ชั้นขอบอกชัดๆ เลยนะว่าคำว่ารักของนาย"    เรียวจิกำมือเเน่นพร้อมที่จะเสกต้นไม้ออกมา
"ความว่ารักของนายมันบิดเบี้ยวสุดๆเลยว่ะ!"   เรียวจิ เคาท์เตอร์ด้วยการเสกต้นไม้อัดเสยคางซาเอจิม่า
"เจ้าหมอนี่"    ซาเอจิม่าหมดสภาพ พร้อมนึกภาพในอดีตในใจ
"ตั้งแต่เด็กแล้ว   ชั้นเล่นบาส มันเปรียบเสมือนส่วนนึงของชีวิตชั้นเลยนะ กีฬาที่ชั้นรัก   พอเริ่มโตขึ้นด้วยเหตุที่ชั้นเป็นผู้มีพลังพิเศษ  คนธรรมดาจึงกลัวชั้น"
"แต่จะมีบางพวกที่เข้ามาหาเรื่องพอชั้นตอบโต้ก็หาว่าผู้ใช้พลังรังแกคนธรรมดาไร้ทางสู้"
"มันเป็นเช่นนี้  ชั้นเก็บกด"
"เวลาเล่นบาสชั้นรู้สึกปลดปล่อย   ทำให้ชั้นมีความสุข"
"เมื่อชั้นโตขึ้นพบกับพวกเหลาะแหละ   ชั้นไม่ชอบพวกนั้นเลย   ทำเหมือนตัวเองเก่งนักหนา"
"ทีชั้นเป็นผู้มีพลัง ชั้นยังไม่อวดเบ่งแบบพวกนั้นเลย"
"จนในที่สุดชั้นทนกับความห่วยแตกของพวกมันไม่ไหว"
"ชั้นทำลงไปได้ยังไง    ชั้นใช้สิ่งที่ชั้นรักทำร้ายผู้คน"
"ชั้นอ้างรักบาส   แล้วมาทำร้ายพวกเขา   ชั้นทำลงไปได้ยังไง"
"ที่ชั้นทำมันกลับทำให้วงการเสื่อมเสียหนักไปกว่าเก่าอีกชั้นทำไปได้ยังไง"
"ถึงพวกเขาจะไม่ได้รักบาสเท่าชั้นแต่เขาเป็นทีมเดียวกัน   ชั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะทำร้ายคนที่ไม่ชอบเหมือนชั้น   ชั้นลืมเรื่องพื้นๆแบบนี้ไปได้ไง"
"ชั้น........ชั้น"
ซาเอจิม่าลืมตาขึ้นเห็นหลอดไฟ
"ที่นี่ สวรรค์??"
"โรงพยาบาลตังหาก"    เรียวจิตอบ
ซาเอจิม่าถูกหามมาส่งโรงพยาบาล
"นายช่วยชั้นทำไม"   ซาเอจิม่าถาม
"เพื่อนนายเขาบอกมาน่ะ ว่าใกล้แข่งจริงแล้วอย่าให้นายบาดเจ็บ  ชั้นเลยพานายมาส่งไง"   เรียวจิตอบ
"...."   ซาเอจิม่าทำหน้าสำนึกได้
"นายน่ะ ถ้าเกิดทะเลาะกับเพื่อนก็หันหน้าคุยกันไปเลยสิ ปากน่ะมีไม่ใช่หรอ"   เรียวจิพูด
"อืม....นั่นสินะ ชั้นมันบ้าไปเองแระ ชั้นไม่มีน่าไปพบพวกนั้นอีกแล้ว"   ซาเอจิมะดูเศร้า
"ใครว่าล่ะ"   เปิดประตูเปิดเหล่าทีมที่โดนซาเอจิม่าซัดโผล่มา
"เราขอโทษนะ เราว่านายเกินไปจริงๆ"
"มีอะไรทุกข์ใจ   หรือไม่พอใจอะไรนายบอกเรามาเลย"
"หายเร็วๆล่ะ   ใกล้แข่งแล้ว"
"นายยังเป็นเพื่อนเราอยู่นะ"   พวกเขาพูดพร้อมรอยยิ้ม
"เราจะตั้งใจมากกว่านี้   ไปคว้าแชมป์กันเถอะ โอ้วววว"
"เห็นมั้ย "   เรียวจิยิ้ม
"ชั้น ชั้น ชั้น ขอ ขอโทษ"  ซาเอจิม่าร้องไห้พร้อมขอโทษ
เรียวจิเดินออกจากห้อง   เขาช่วยให้กลุ่มนักกีฬากลุ่มนึงคืนดีกัน   ความรัก   ความชอบ   มิตรภาพที่งดงาม
เรียวจิเดินออกมาพบทารุโฮะ 
"ว่าไง"   ทารุโฮะถาม
"ก็ดีน   เอาล่ะตามหาพวกพ้องกันต่อ"   เรียวจิกับทารุโฮะยังคงเดินทางต่อไป   ค้นหาพวกพ้อง
พวกพ้องที่เหมือนกับ   นักกีฬากลุ่มนี้   พวกพ้องที่มิตรภาพเปี่ยมล้วน
การเดินทางอันยาวนานจะจบลงเช่นไร
................โปรดติดตามตอนต่อไป............