คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [InTro~]
Intro~
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…ในงานเลี้ยงฉลองของหมู่บ้านเล็กๆใกล้ภูเขาแห่งหนึ่ง
ชาวบ้านเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน มีของกินอาหารมากมายเกินจะกินไหวของยกมาไว้ให้เหล่าผู้ที่มาร่วมงานได้สังสรรค์ เหล่าผู้ใหญ่คนเฒ่าคนแก่ต่างก็พาลูกๆหลานๆของตนมาร่วมงานเฉลิมฉลองแห่งนี้…หืม?งานเฉลิมฉลองอะไรน่ะหรือ? ก็เป็นงานวันเกิดของลูกเศรษฐีคนหนึ่ง นั้นแหละ! ตัวเอกของเรื่องนี้ก็คือเด็กคนนี้…
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ5ปีของ…เอ่อ เด็กคนนี้ไม่สิตระกูลของเด็กคนนี้มีทำเนียมไร้สาระไม่มีแก่นสารอยู่ทำเนียมหนึ่ง นั้นคือเด็กคนใดก็ตามที่เกิดในตระกูลนี้ไม่ว่าจะเป็นสายเลือดของตระกูลนี้หรือจะเก็บมาเลี้ยงก็ตามจะยังไม่ได้รับชื่อ จนกว่าจะอายุครบ5ขวบนั้นเอง สรุปคือเด็กคนนี้ยังไม่มีชื่อไง
@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@-@
“เฮ้อ” เสียงทอดถอนหายใจด้วยสีหน้าไม่สมวัยมาจากเด็กหน้าตาน่ารักหวานสวยคนหนึ่ง ผมสีอำพันยาวประบ่าถูกมัดไว้ครึ่งหัวอย่างลวกๆร่างเล็กแลดูบอบบางยืนพิงต้นไม้ไว้ ใบหน้าเล็กเงยหน้ามองท้องฟ้าดวงตากลมโตทอประกายอ่านยาก…
“อ้าว ลูกพ่อมายืนอะไรตรงนี้เล่า? มาๆพ่อจะพาไปแนะนำเพื่อนๆรุ่นราวคราวกับเจ้าให้” เศรษฐีวัยหนุ่มแย้มยิ้มพลางจูงมือลูกสุดที่รักของตน และเขาก็ยิ้มกลับส่งให้บิดาของตนเช่นกันแล้วเดินไปเริ่มทำความรู้จักกับเพื่อนๆในวงการชนชั้นสูงที่ท่านพ่อของเขาเชื้อเชิญมา แต่…
ค่ำคืนนี้คงจะผ่านไปอย่างสงบสุขพร้อมกับชื่อที่แสนไพเราะที่กำลังกลายเป็นชื่อของเขาเมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน
เหตุการณ์ไม่ได้เป็นเช่นนั้นทุกอย่างเป็นไปดั่งความฝันหากเขาเลือกได้ก็คงไม่หวังให้เป็นเช่นนั้นแต่โชคชะตาก็ยังคงเล่นตลก เรื่องเช่นนี้จึงเกิดขึ้น
เต๊ง!!! เต๊งงงงง!!!!
เสียงนาฬิกาจากหอนาฬิกาที่ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้านตีดังบ่งบอกเวลาเที่ยงคืน…
“ลูกพ่อ ชื่อของเจ้าคือ…” เสียงของเศรษฐีขาดช่วงไปขณะกำลังจะบอกชื่อที่เขาใช้เวลานานแสนนานในการคิดชื่อนี้ ชื่อที่เขาตริตรองมาให้ลูกคนเดียวของเขา แต่กลังมีเสียงหนึ่งมาแทรกกลางคัน
“โฮะๆ โฮะๆๆ!” เสียงหัวเราะแหลมสูงเสียดหูขอพวกแม่มดนับร้อยที่ขี่ไม้กวาดข้ามฟ้าข้ามทะเลมายังหมู่บ้านนี้เพื่อเด็กคนนี้และเพื่อคืนนี้โดยเฉพาะ
แม่มดพวกนี้มาทำไมกันนะ?
เหล่าชาวบ้านผู้คนทั้งหลายต่างสงสัยรวมถึงเด็กที่คงจะได้ชื่อกับเขาไปแล้วหากไม่มีพวกแม่มดนี้มาขัดเสียซะก่อน
“เจ้า!” แม่มดสาวและดูเหมือนจะเป็นผู้นำของเหล่าแม่มดกรีดนิ้วที่ทาเล็บสีม่วงสดไปยังเด็กน้อยผู้ไร้นาม
แม่มดผู้นี้ไม่เหมือนแม่มดที่มนุษย์เคยได้ยินมาเลยแม้แต่น้อย แม่มดที่มีคนเคยกล่าวไว้นั้น จมูกจะต้องงองุ้มดวงตาปูดโปดหน้าตาอัปลักษณ์ผมยาวยุ่งเหยิงสวมเสื้อผ้าขาดวิ่นและเป็นหญิงแก่ แต่แม่มดคนนี้ไม่เพียงไม่แก่แถมยังสาวอีกด้วยสาวไม่พอสวยด้วยอีกต่างหาก! ผมยาวสีดำมันขลับถูกปล่อยสยาย ดวงตาสีม่วงเข้มเปล่งประกายสนุกสนาน เสื้อผ้าถูกตัดเย็บมาอย่างดี ท่วงท่าขี่ไม้กวาดสง่างามราวกับหญิงสูงศักดิ์ หากแต่ว่าเธอคนนี้เป็นเพียงแม่มดต่ำช้าเท่านั้น… (ไหงบรรยายแม่มดซะหรู= =)
ต่อๆ
“ข้า?” เด็กน้อยเอามือชี้ตัวเองอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่เจ้านั้นล่ะ” แม่มดสาวพยักสาวแล้วคลี่ยิ้มที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ
“ท่านจะเอาเด็กคนนี้จริงๆหรือ? ตามกฎแล้วผู้ที่จะถูกกักขังอยู่ในที่นั่นต้องเป็น…” หนึ่งในเหล่าแม่มดนับร้อยที่มีความกล้าพอที่จะค้านนายของตนเอ่ยขึ้น
“เจ้ากล้าขัดใจข้าเรอะ? ช่างเถอะ วันนี้ข้าอารมณ์ดีข่าจะไม่เอาความเจ้า” แม่มดพูดพลางบินให้ต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงพื้นดิน นั้นยิ่งทำให้เศรษฐีกอดลูกของตัวเองแน่นยิ่งขึ้น หา? คนอื่นๆน่ะเหรอ?ก็หนีไปหมดตั้งแต่เสียงหัวเราะ โฮะๆ แล้วน่ะเซ่!
“เอาล่ะ” แม่มดสะบัดมือเพียงครั้งเดียวไม้กวาดในมือหายไปเหลือไว้เพียงความว่างเปล่าและกระแสเวทเล็กน้อยเท่านั้น แล้วเอื้อมมือไปสะบัดผมยาวสวยของตัวเองทันทีที่ผมตกลงมาบนแผ่นหลังเรียบเนียนอีกครั้งร่างของบิดาที่กอดลูกอยู่ก็กระเด็นออกไปชนต้นไม้สลบเหมือดคาที่ทันที
“ท่านพ่อ!” เสียงหวานถูกเอ่ยออกมาจากร่างน้อยที่กำลังสั้นเท่าด้วยความหวามกลัว และการที่เด็ก5ขวบจะกลัวก็ไม่แปลก แถมเพิ่ง5ขวบเมื่อกี้ซะด้วย
แม่มดสาวร่ายเวทขมุบขมิบแล้วเอ่อเสียงกึกก้องออกมา
“เจ้า! ไม่ว่าก่อนหน้านี้เจ้าเคยมีนามใดจงทิ้งไว้เสียเบื้องหลัง…” ข้ากำลังจะมีชื่อเป็นของตัวเองนี้แหละถ้าเจ้าไม่มาขัดอะนะ “จงเปลี่ยนนามของเจ้าใหม่ นับจากวินาทีต่อจากนี้ไปเจ้ามีนามว่า ราพันเซล"
สมแล้วที่ชื่อเป็นนามเอ่ยเวทที่สั้นที่สุดหลังจากที่แม่มดเอ่ยจบ อักษรเวทโบราณก็สลักตัวเองลงบนร่างของราพันเซลทันที การที่จะเป็นแบบนี้ต้องมีเวทของแม่มดด้วยอะนะถึงจะทำได้
“เอ่อ…นายท่าน ชื่อของเด็กคนนี้ ราพันเซลเนี่ยจะเหมาะหรือเจ้าคะ?”
“ทำไมข้าว่ามันเพราะดีออกหรือเจ้าไม่คิดเช่นนั้น?”
“เปล่าเจ้าค่ะ เพียงแต่ว่าเด็กคนนี้เป็นผู้ชาย…”
“…ไม่ใช้ผู้หญิงหรอกรึ?”
“…”
ความคิดเห็น