[Fic Attack on Titan] Love Love My Honey [Rivaille x Eren ]

ลำดับตอนที่ #8 : จุดเริ่มต้นของ : ..รักเรทๆ..

Titan Fic Part6

 

 

"อืมม.." เสียงหวานครางเล็กน้อย ก่อนจะขยับตัวอย่างยากลำบาก ดวงตากลมโตหวานกระพริบถี่ๆและลืมตาขึ้นเต็มดวง นัยน์ตาสีฟ้ากรอกขึ้นลงมองฝ้าผนังห้องสีขาวสะอาดและมองผ้าผืนสีขาวตกลงข้างหมอน ร่างบางนั้นไม่แม้มีแรงที่จะขยับตัว ลมหายใจอุ่นถี่ขึ้นเมื่อไข้กลับมาอีกครั้ง ดวงตาปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อน

 

 

แอ๊ด..

 

ตึก ตึก ตึก..

 

"ไง.. กล้ามากเลยนะ เล่นยึดเตียงฉันเลยนี่" เสียงเข้มกล่าวขึ้น

 

".." เปลือกตาขยับและ ร่างบางพยายามลืมดวงตาขึ้น  แต่กลับถูกเสียงเข้มกล่าวแทรก

 

"นอนอยู่นั่นล่ะ ..ตายขึ้นมาจะเดือดร้อนฉัน หลับตาลงซะ..!" 

เมื่อเห็นว่าเปลือกตานั้นไม่ขยับ มือเรียวหยิบผ้าผืนเก่าที่ตกลงข้างหมอนออก สัมผัสเย็นของผ้าชุบน้ำแปะลงที่หน้าผากมนอีกรอบ ผู้มาเยือนใหม่นั้นกลับไปนั่งที่โต๊ะไม้เก่า 

 

.. ดวงตาคมเหลือบมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงตน ด้วยสายตาเรียบเฉย เมื่อผ่านไปสักพักเสียงเรียกจากข้างนอกห้องก็ดังขึ้น

 

"เฮ้.. รีไวล์! ลงมานี่เดี๋ยวสิ!"

เสียงใสหวานปนขี้เล่นอันเป็นเอกลักษณ์เอ่ยเรียก

เขาถอนหายใจ และเดินมาแตะหน้าผากอุ่นเบาๆ ในมือมียาเม็ดหนึ่งที่ตั้งใจจะปลุกเจ้าตัวขึ้นมากิน ก่อนจะ

ก้าวเท้าหันหลัง

 

.. หมับ

 

ชายหนุ่มผู้มาเยือน หยุดเดินและหันไปมองตามมือขาวซีด ที่จับมือตนเองไว้.. รีไวล์มองตามมือเล็ก ที่จับมือตนไว้แน่น 

 

"อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน...ได้มั้ยฮะ"เสียงหวานบอกแผ่วเบา ดวงตาคมมองใบหน้าหวานนิ่ง และนั่งลงบนเตียง ..มืออีกมือหนึ่งไล้เรียวหน้าหวาน

แต่ในเวลาเช่นนี้ อารมณ์ของตนกลับพุ่งสูงอย่าไม่น่าให้อภัย

 

ชิ!

เขาจิ๊ปากเบาๆ ..มือเรียวของตนเลื่อนลง จับช้อนคางเรียวขึ้นให้เชิดหน้า ชายหนุ่มวางยาไว้บนลิ้นของตนและค่อยๆก้มหน้า บรรจงประกบปากสอดลิ้นของตนเข้าไปในโพรงปากอุ่นหวาน ร่างบางร้องอื้อและขัดขืนเล็กน้อย มือเรียวจับตรึงแขนเล็กไว้บนที่นอน จนกว่าร่างบางจะกลืนยาลงไป ..ข้างริมฝีปากก็เต็มไปด้วยน้ำลายสีใสที่ไหลออกมา จนถึงปลายคางและเปื้อนจนไปถึงกระดูกไหปราร้า ร่างบางก็หลับไปเสียแล้วด้วยซ้ำ..ถึงว่าหมดแรง แต่เพราะอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นแท้ๆ.. ผ้าห่มสีขาวนวมถูกผลักออกไป กระดุมสีขาวที่หลุดออกอย่างง่ายดาย มือเรียวเลื่อนขยับสอดมือเข้าลูบเนื้อเนียนกลางลำตัวร่างขาวอย่างไม่ใส่ใจ เสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นถูกเลิกขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่ลูบไล้สัมผัสเนื้อขาวเนียน .. เล็บคมสะกิดยอดอกสีสวยให้ตื่นขึ้น และบีบเคล้นอย่างเมามัน

 

แต่เมื่อไรก็มิรู้.. ที่ร่างของชายหนุ่มนั้นขึ้นไปคร่อมเจ้าตัวยุ่งของเขาซะเองเสียแล้ว.. ใบหน้าคมซุกซอกคอขาว

"อ๊า..!"เสียงหวานครางแหบ ฟันคมกัดเข้าไปซอกคอขาวไร้ที่ติจนเป็นรอยห้อเลือดน่ากลัว แขนเล็กตั้งใจขืนตัวอีกครั้ง ฟันคมๆขบปลายหูขาวจนแดงเรื่อ ซึ่งเป็นจุดอ่อนของร่างบางนั้นก็ทำให้อ่อนยวบ ชายหนุ่มยิ้มอย่างสะใจ ใบหน้าหวานมีคราบน้ำตานั้นอาจดูน่าสงสารจนอยากจะกอดปลอบ...

 

แต่สำหรับหนุ่มน้อยที่ไม่สบายและเพิ่งตื่นตัว ..แม้เป็นเขาหรือเพราะเป็นเขาก็จะไม่ละเว้นเช่นกัน.. มือข้างหนึ่งที่ตรึงแขนเล็กที่หมดแรงไว้ เขาละมือจากยอดอกสีสวยที่ตั้งแข็งขึ้นอย่างเสียดายเล็กน้อย เล็บคมกรีดท้องเรียบขาวลงมาและค่อยๆปลดสายรัดแน่นสีดำออก ..

มือล้วงเข้าไปในกางเกงสีขาวที่ถูกถอดออกมากว่าครึ่งเรียวขาขาว ชายหนุ่มใช้นิ้วเขี่ยกางเกงในสีขาวที่มีขากางเกงถึงต้นขา และใช้มือเรียวตนเองสะกิดเอเลนน้อยที่ตั้งชันขึ้นและมีน้ำสีใสไหลออกมาจากปลาย นิ้วเรียวปาดน้ำสีใสปริมาณน้อยนั้นและใช้นิ้วกลางเขี่ยอันเดอร์แวร์ตัวน้อยที่ขวางทาง กางเกงในตัวน้อยนั้นหลุดร่นแทบจะไม่บดบังอะไร นิ้วชี้เรียวนั้นค่อยๆกดแทรกเข้าไปในตัวอีกฝ่ายอย่างใจเย็น

...

..ร่างบางนั้นถึงกับสะดุ้งและเกร็งตัว กับสัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคย

นิ้วชี้เรียวยาวนั้นค่อยๆกดแทรกซึมและโดนเนื้อนุ่มอุ่นร้อนภายในบีบรัด 

 

"อ๊าาา..-!"เสียงหวานครางสุดเสียงสั่น ชายหนุ่มประกบริมฝีปากและค่อยๆสอดลิ้นเข้าไป..

 

 

ปัง!!

เสียงประตูไม้กลับถูกเปิดและกระแทกกับกำแพงอย่างรุนแรง!!!

 

"เอเลน...- =[ ]=!!"เสียงหวานประกาศก้อง ดวงตาสีดำของตนกวานหามองเพื่อนตน แต่ก็ต้องผงะเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่

..

ดวงตาสีนิลคมค่อยๆถอนริมฝีปากออก เงยใบหน้ามองดูร่างสูงกว่า.. อ้า..

คนนี้ชื่ออะไรนะ.. มิคาสะ..อืม .. มิคาสะ เอคเคอร์แมน ?? 

 

...แต่ในเมื่อมี ตัวขัดขวาง ..ก็ไว้ใน โอกาสหน้า ก็แล้วกัน....

ชิ!! เสียงชายหนุ่มจิ๊ปากอย่างขัดอารมณ์ นิ้วชี้เรียวค่อยๆถอดถอนออกมาอย่างเสียดายเล็กๆ ดวงตาสีนิลคมมองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา 

 

...ช่างยั่วยวน ซะเหลือเกินนะ ไอ้ตัวยุ่ง ...

ในใจเขาคิดเบาๆ

และลงมาจากเตียง ใบหน้าคมยื่นกระซิบข้างหู ผ้าห่มนวมสีขาวถูกสะบัดและเลิกขึ้น ปิดบังร่างขาวเนียนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว .. ซะจนมิคาสะที่ยืนอึ้งตะลึงมองไม่ทัน 

เมื่อมองไปยังหัวหน้าทหารรีไวล์ .. เจ้าตัวก็ทำหน้านิ่งเรียบอย่างที่เป็น และจัดเสื้อผ้าอย่างเดิม อย่างไม่รีบไม่ร้อนและไม่รู้สึกรู้สา ใบหน้าของมิคาสะแดงขึ้นจนน่าตกใจ 

 

"คะ คะ.. คุณ ทำอะไรกับเอเลน!!" เธอถามตะคอกเสียงตะกุกตะกัก และชี้หน้า ผู้เป็นถึงหัวหน้าทหาร..

 

ชายหนุ่มเหล่มอง และไม่ตอบอะไร.. นอกจาก.. กระตุกยิ้ม ! !?

และเดินออกไปอย่างไม่ยี่หระ.. 

 

 

 

ณ ลานกว้าง

 

 

"เฮ้~ รีไวล์!"เสียงสดใสอันมีเอกลักษณ์ของ ฮันซี่ พูดขึ้น และเดินมาไกล้ๆพลางบ่น

 

"..."

 

"เฮ้! นายไปไหนมาเนี่ย.. นานชะมัด ..แต่ช่างเถอะ! ฉันทำการทดลองใหม่%^}#*.. บลาๆๆ " กว่าคุณเธอจะพูดจบ.. หัวหน้าทหารรีไวล์ก็ยืนนิ่งเงียบๆต่อหน้าผู้หญิงบ้าคนหนึ่งที่ไม่รู้จักและเอาแต่พล่ามเรื่องทรมานไททันจนไปถึงความสะใจที่เลือด และ เศษเนื้อมันกระเด็นมาโดนหน้าคุณเธอ นั้น ช่างเร้าใจ เป็นอย่างมากสำหรับเธอ... 

 

รีไวล์ยังคงมีแต่ใบหน้าเรียบเฉย ก่อนที่ฮันซี่จะพูดจบ.. ชายหนุ่มก้าวเดินหนึ่งก้าว และตบไหล่ฮันซี่เบาๆ 

...

 

"ขอบใจ.. "

 

จนสาวแปลกที่บ้าคลั่งไททันนั้นะงัก และกลับมาเป็นปกติ ถึงกับร้องว่า

 

"หา??" 

 

.. เลยทีเดียว 

 

 

 

ขณะเดียวกัน

 

 

 

"=[ ]=///!!" มิคาสะ บัดนี้ ยืนอึ้งนิ่งกว่ารูปปั้นหินเสียอีก.. มันก็ผ่านมาแล้วร่วมสิบนาที แต่เธอก็ยังทำหน้าช็อคโลกไม่หาย และเธอก็ได้สติอีกครั้งเมื่ออีกร่างหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงนั้นขยับตัว ร่างบางเดินเข้ามาไกล้ๆที่เตียงและแตะดูที่หน้าผากมน ..ปรากฏว่า ร้อนจี๋เสียยิ่งกว่าเตาอบเสียอีก!

ฮึ่ย! ทั้งๆที่อุ้มออกมาเองแท้ๆ ดูแลเอเลน ของฉัน ประสาอะไร.. ถึงได้ตัวร้อนจี๋แบบนี้นะ!! ..ให้เธออุ้มมาเองซะยังจะดีกว่าเลย! (อ้าว)

 

"อะ.. อะ เอเลน ..เขาได้ทำเอ่อ .. อะไรนายมั้ย"มิคาสะถามตะกุกตะกัก

 

ร่างบางนิ่งเงียบ ดวงตาสีฟ้าอมเขียวหรี่ขึ้นถี่ๆอย่างง่วงงุน และมองใบหน้าของเพื่อนตนเองด้วยความสงสัย

 

" ...?"

มิคาสะมองเพื่อนตนนิ่ง

"หือ..?"

 

ดวงตาของผู้เป็นเพื่อนเบิกโต และรีบเบี่ยงประเด็น 

"อะ เอ่อ.. ไม่ ไม่ๆ ฉันหมายถึงว่า.. นายเป็นอะไรมากมั้ย ..?"

 

"อ่า.. มิคาสะ ฉันคิดว่า.. ฉันฝันแปลกๆ ล่ะ.."ร่างบางว่า เสียงหวานแหบแห้ง.. และพลันดวงตาสีดำก็เหลือบไปเห็นคราบน้ำตา เสื้อสีขาวบางที่กระดุมหลุดทั้งแถบ และ.. รอยฟันแดงๆบนซอกคอขาว ! !?

 

"คือ.. มัน... รู้สึก .. อ่า รู้สึกเจ็บ และ รู้สึกดีพร้อมๆกันน่ะ.. ธะ เธอว่ามันแปลก..ไหม??" พลางมือขาวซีดยกขึ้นจะจับลูบต้นคอ

หมับ!

มือของเพื่อนสาวกลับคว้าไว้ได้อย่างว่องไว ดวงตาสีฟ้าอมเขียวจึงมองด้วยความงงๆ

"อะ เอ่อ..คือ มะ ไม่.. ไม่มีอะไรหรอก มันก็แค่.. เอ่อ .. ก็แค่ความรู้สึกตอนไม่สบายล่ะน่า!!" มิคาสะรีบเบี่ยงประเด็น

 

".. อ่า"ร่างบางทำหน้าสงสัยยิ่งขึ้นไปอีก

 

"คะ คือว่า.. เขาว่ากันว่า ถ้ารู้สึกแบบนี้ จะหายหวัดเร็วน่ะ..^^;;"มิคาสะ ยิ้มหวานตอบและวางมือขาวซีดลง แต่ใบหน้าสละสวยของเธอนั้นเหงื่อตกซะยิ่งกว่าเอาน้ำมาราด

 ร่างบางนิ่งคิด ก่อนจะตอบออกมา

"..งั้นเหรอ .." 

 

ฮู้วว.. มิคาสะถอนหายใจอย่างโล่งอก.. และเหงื่อตกไปด้วย ดีนะ .. ที่ร่างบางเชื่อคนง่าย เหอะๆๆ..

 

"..เอ่อ แล้วรู้สึกดีขึ้นมั้ย..??"

 

"อ่า.. อืม .. ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ แต่ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย.."

เอเลนกุมขมับแล้วขยี้ตางัวเงีย

 

"อือ ..ดีแล้วล่ะ นอนพักเยอะๆนะเอเลน.."

 

"อื้อ" ร่างบางตอบรับคำ แล้วล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง มิคาสะเห็นเพื่อนตนตรงหน้าก็รู้สึกว่าต่อมความสงสัยมันถูกกระตุกยิกๆ จนอดคิดไม่ได้ว่า ..แล้ว สรุป นี่เอเลน ของเธอ รู้เรื่องไหมเนี่ย.. หรือแค่คิดว่า ละเมอ .. เอ่อ แต่ก็ดีแล้วล่ะ .. =_=;;"

 

"เอเลน.. ตอนเช้า ฉันจะเอาอาหารมาให้นะ"

มิคาสะกระซิบบอกเบาๆ

 

"อื้อ.." ร่างบางรับคำขณะตรงหน้าซุกใบหน้าลงกับหมอนที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆอย่างประหลาด 

 

ตึก.. ตึก.. ตึก..

 

แอ้ด~

กริ้บ..

เสียงฝีเท้าและเสียงปิดประตูแสดงให้เห็นว่า มิคาสะ นั้นได้ออกไปแล้ว

 

แต่ร่างบางในผ้าห่มสีขาวนวมอุ่นๆก็ลืมตาขึ้นมา .. 

 

"อา.. ความฝัน ..ล่ะมั้ง ?"

ร่างบางซุกหน้าเข้าหมอนใบใหญ่ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆที่เขารู้สึกชอบมัน
แต่ทำไม..
 

.. รู้สึกขม และ หวาน ที่คอ.. 

แบบแปลกๆล่ะ..?
 

ก่อนจะพึมพัม ร่างกายและสติที่อ่อนเพลียก็หลับสนิทลงในห้องเงียบที่เงียบสงบ.....

 

 

 

23 : 40 น.
 

 

ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งไขว้ขากันบนเก้าอี้ไม้เก่าๆ มองดูร่างบางที่หลับสนิทในผ้านวมอุ่นสีขาว ใบหน้าหวานที่ดูอ่อนเพลียนั้นมีสีแดงเรื่อด้วยพิษไข้ ซุกลงกับหมอนใบโต ชายหนุ่มอยู่ในชุดนอนสีขาว และ กางเกงขายาว 

 

ภายในห้องมืดนั้นมีเพียงแสงที่จุดขึ้นจากตะเกียงอันเล็กที่สร้างด้วยเหล็กเก่าๆ หน้าต่างไม้ถูกเปิดออกเพื่อรับลมอ่อนๆกลางดึก เขานั่งท้าวคาง ดวงตาคมสีนิลมองอออกไปนอกหน้าต่าง ที่มีท้องฟ้าสีมืดและแม้สักดาวดวงหนึ่งก็ไม่มีในราตรีนี้..

นัยน์ตาคมเหลือบมองดูใบหน้าหวานที่มีแสงไฟจากตะเกียงริบหรี่นั้นส่องมาที่เสี้ยวใบหน้า

..ใบหน้าที่เรียบเฉยของผู้มาเยือนที่นั่งบนเก้าอี้นั้นอยู่นานสองนาน มุมริมฝีปากก็ถูกยกขึ้นอย่างเงียบๆ

....

 

 

 

 

"หึ"

 

 

 

 

T B C
 

 

จบซักที.. กับบทที่แสนสั้นนี้ แต่อีไรท์เตอร์ก็ได้แต่อู้ ไม่รู้ว่าจะนั่งมึนหน้าจอคอมทำไมในเมื่อนิยายก็ค้างอยู่แท้ๆ5555+ 

สนุก ไม่สนุก หรือต้องแก้ไขอย่างไรก็ ..ฝากคอมเม้นท์ หากไม่คอมเม้นท์ก็ไม่เป็นไร แค่คลิกที่หน้านิยาย

 

บันทึกบทความเป็น Favorite

 

แค่นั้นก็พอ 555+ จะช่วยเพิ่มกำลังใจอีไรท์เตอร์ขึ้นมากทีเดียว!

ช่วงนี้สอบนะจ๊ะ .. วันจันทร์นี้สอบแล้วแจ้~ ปิดเทอมอีกไม่กี่วันละๆๆ! สวรรค์รออยู่ตรงหน้า..!!!

เดี๋ยวจะมีบทพิเศษมาให้ด้วยน้า รอติดตามค่ะ!