[Fic Attack on Titan] Love Love My Honey [Rivaille x Eren ]

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนพิเศษ :: ..วันวาเลนไทน์..

BlackForest✿






Fic titan :: Valentine 

 



 

ตอนพิเศษ

 

..เมื่อ เฮย์โจวกลายเป็นหนูน้อย..
..เมื่อ เอเลนแต่งหญิง!!..




 

 

ณ วันหนึ่ง 

 

ภายในคฤหาสน์ ที่กว้างขวาง(โคตรๆ) เหล่าทหารฝึกหัดนั้นโดนเขี้ยวโดยตารางฝึกพิเศษที่ล่อเวลาไปสี่ชั่วโมง แน่นอน.. ว่า ตารางฝึก นั้นจะมีใครกำหนดได้เล่า.. นอกเสียจาก รีไวล์ ..หัวหน้าผู้เหี้ยมโหด(และเตี้ย) ที่ ณ ในเวลานี้ไปอยู่ส่วนไหนของคฤหาสน์ก็มิรู้ .. ส่วนถ้าพูดถึง เอเลน หนุ่มน้อยหน้าใส(หน้ามึน)น่ะรึ

 

 

ห้องสมุด

 



 

" ฮืออออ.. อยากออกไปฝึกบ้างงงงTOT~" นั่นไง.. มันกำลังครวญคราง หาความยุติธรรมที่ว่า ไฉนถึงต้องมาทำความสะอาดในเรื่องที่ตนไม่ถนัด แทนที่จะไปฝึกพิเศษ ปีนไต่ต้นไม้เฉือนเนื้อไททัน และคุยเล่นกับมิคาสะ และ อาร์มินอย่างสนุกสนาน.. (โรคจิตนิสๆนะเทอว์)

แต่หารู้ไม่ .. เหล่าหน่วยสำรวจนั้นที่ฝึกเอาเป็นเอาตาย.. อยากจะทำความสะอาดแทนเอเลนจริงๆหนอ ....

 

ร่างบางนาม เอเลน เยเกอร์ ผู้น่าสงสาร นั้นกำลังเช็ดชั้นหนังสือที่ฝุ่นจับเกรอะกรัง อย่างเอาเป็นเอาตายและน้ำตาตกใน.. ให้ตายเถอะ รู้ไหม! วันนี้ทั้งวันผมเช็ดตู้หนังสือมหึมานี่ตู้ที่ยี่สิบเจ็ดแล้วนะ!! แต่นั่นมิใช่ปัญหาที่แท้จริง.. 

 

" โอ๊ะ!?"

ร่างบางนั้นดันไปเช็ดที่ขอบตู้ อ่ะๆ.. นั่นไม่ใช่ประเด็น แต่ประเด็นคือ มือเรียวนั้นดันไปเช็ดที่ขอบตู้ นิ้วก้อยจึงไปเกี่ยวอะไรเข้าที่ซอกตู้ระหว่างช่องหนังสือเล่มสุดท้าย และมีอะไรบางอย่างหลุดตามลงมา..

 

โครมมมม!!?

 

โป๊ก!

"โอ้ย ย ยยยT^T!!" เสียงใสร้อง สันหนังสือเล่มหนึ่งนั้นตกลงมาที่กลางกะบาลพอดีเป๊ะ.. 

 

...ก็อย่างที่เห็น ร่างบางนั้นโดนสิ่งที่เกี่ยวออกมาด้วยพร้อมกับหนังสือเล่มสุดท้ายเลื่อนลงมา.. ตามด้วยอีกนับสิบเล่มที่ตกลงมาพะเนินกอง..!!

และตามมาด้วยหนังสือเล่มต่อๆมาที่หล่นมากลางกะบาลนับไม่ถ้วน.. 

"โอยย @_@" ร่างบางกุมหัวอย่างมึนๆ และรีบถดถอยออกมาจากตรงนั้นสองก้าวทันที 

 

ปึก~

 

หนังสือเล่มสุดท้ายนั้นร่วงหล่นลงมากองเป็นภูเขา ..ร่างบางนั้นมองภาพที่ตนเห็นและอ้าปากค้าง 

 

.. นะ นี่ ผมทำอะไรลงป๊ายยยย!!? 

ผมกรีดร้องในใจ และรีบลุกลี้ลุกลนไปเก็บหนังสือเข้าตู้หนังสือ .. แต่กระนั้น พระเจ้าช่างแกล้งหรือมันทำตนเองก็มิทราบ.. 

 

กึด~

เสียงลื่นขัดกันของรองเท้าบูทหนังสีน้ำตาลเข้มอันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมๆกับ..

 

โครมม~

กริ้ก!

ร่างบางที่ล้มลงกลางกองหนังสือ... แต่เสียงคล้ายกัปลอดล็อคอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่หายไป!!?

 

 

 

10 นาทีต่อมา .....

 

จิ้มๆ..

จิ้มๆ..~

แก้มใสนั้นรู้สึกเหมือนโดยกิ่งไม้อะไรบางอย่างจิ้ม จึงปัดออกอย่างรำคาญเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลอมเขียวเปิดขึ้นอย่างยากลำบาก ..

 

" O.O !!! " ผมลืมตาโพรง และยันตัวขึ้นมาจากเตียงไม้เก่าๆ

 

"-_-"

 

" ฮะ เฮ้ยย ย ย!!!" ร่างบางแหกปากร้อง มือไม้สั่นชี้ไปทางหัวหน้าไวล์.. ไม่สิ นี่มันใช่หัวหน้ารีไวลเหรอวะ!!?

 

"แหกปากร้องทำไม หา"

 

"=[ ]=..!!"ผมอ้าปากค้างและ.. มองไปยัง เด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่ง.. ที่มีดวงตาสีนิล เรือนผมสีดำ ใส่เสื้อสีขาวมอมและกางเกงสามส่วนสีดำตัวเล็ก.. ใบหน้าคล้ายรีไวล์สักสามส่วนสี่..ไม่สิ นี่มัน .. รีไวล์เวอร์ชั่นเด็กน้อยย!!

 

"หะ.. หัวหน้าไวล์.. "

 

เด็กชายขมวดคิ้ว

"แกเป็นใคร ..แล้วรู้จักชื่อฉันได้ยังไง!"

 

เฮ้ยย ย ย!! โลกนี้ยังมีคนที่ชื่อ รีไวล์ แล้วหน้าเหมือนกันอีกเรอะ!?

ผมทำหน้าตกใจและถอยไปติดหน้าต่างด้านข้างทันที

 

เด็กน้อยขมวดคิ้วและกอดอก.. ดวงตาสีนิลหรี่ลงสเหมือนมองผมลงมาจากที่สูง.. ทั้งๆที่ตนไม่ได้สูงกว่าผมที่อยู่บนเตียง..-_-;;

 

...

นี่มัน .. รีไวล์ เวอร์ชั่น ชิบิ !! 

 

แอ๊ดด..

 

เสียงเปิดประตูไม้ดังขึ้นพร้อมกับร่างชายสูงผู้มีเรือนผมสีบลอนด์.. เยี๊ยดดดด!! นี่มัน หัวหน้าเอลวินนนนน !!

 

"..อ่า ตื่นแล้วรึ"เขาพูด และมองมายังผม 

 

ผมพยักหน้ารัวๆ ร่างสูงมองผม และเดินออกไปก่อนจะเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำแก้วหนึ่ง

หัวหน้าเอลวินเดินเข้ามาและยื่นให้ผม ร่างบางรับแก้วน้ำมาแบบงงๆ

ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างกล้าๆกลัวๆ.. หอมชะมัด ชานี่นา.. 

ร่างเล็กเดินเข้ามาไกล้ผมซะจนหน้าจะชิดติดกัน เอ่ยปากพูดคนแรก 

" ..ตกลงแกเป็นใคร"

 

อึก.. ผมกลืนน้ำชาในปากและพูด

"คะ คือว่า ..หัวหน้ารีไวล์.. เอ่อ จำผมไม่ได้เหรอครับ"ผมถาม และเหลือบดวงตามองหัวหน้าเอลวินที่กอดอกยืนอยู่ข้างๆประตู

 

ร่างเล็กขมวดคิ้วซะจน ถ้าผมคิดว่ายุงมันบินไปตรงนั้นละก็ คงจะถูกบีบตายไปแล้วแหงๆ

ดวงตาสีนิลกลมหรี่ลง

"ฉันไม่เคยเจอหน้าแก และไม่แม้แต่จะรู้ด้วยซ้ำว่ามีคนหน้าอย่างแกอยู่บนโลก"

 

อือหือ.. ตัวจริงเสียงจริงนะครับงานนี้ ความปากร้ายเหมือนกันเลย-_-b

 

"อ่า .. ครับ"ผมพยักหน้างงๆ 

 

"ลุกขึ้นมา จะนอนอย่างกับคนเดี้ยงไปถึงเมื่อไหร่"

 

โหหห... แค่ผมนอน หาว่าผมพิการเลยเรอะ=[ ]=""

 

"ครับ.."ผมรับคำแล้วลุกขึ้นมาจากเตียง ยืนบนพื้นไม้ อ่า.. แขนขายังใช้การดีอยู่แฮะ

..ก็ผมอยู่ที่ห้องสมุดนี่นา แล้วโผล่มาที่นี่ได้ไงนะ?? ผมคิดและมองรอบๆ .. โต๊ะไม้และเก้าอี้ทรงกลม เตียง และห้องครัว รวมๆแล้วก็เหมือนห้องขนาดย่อมๆที่เป็นบ้านเลยแฮะ.. เอ่อ ไม่สิ แล้วผมมาอยู่ที่ไหนว่ะ!!? (เพิ่งจะคิดได้เนอะ)

 

"อ่า.. ขออนุญาติครับ คือผมต้องรีบไป.." ทำความสะอาด ...

 

ผลัวะ!!

อยู่ๆผมก็โดนสะกัดขาล้มลง 

"ในเมื่อมาใช้ห้องของฉันฟรีๆ เห็นทีจะต้องคิดค่าบริการเสียหน่อยแล้วละมั้ง" ร่างเล็กพูด พร้อมกับกอดอกมองผมที่ล้มลงกับพื้นจากที่สูง.. ยังไงๆ.. จะหัวหน้ารีไวล์คนไหน ก็โหดเหมือนกันหมดจริงๆๆ!!

 

ผมยันตัวขึ้นลุก

"เอ่อ.. แล้ว.."

 

ครืดด~

 

จู่ๆถังไม้ก็ถูกเตะสไลด์มายังข้างหน้าผม

 

"... ไปขนน้ำไปท้ายหมู่บ้านซะ เดินไปเรื่อยๆก็เจอแหล่งน้ำแล้ว" ร่างเล็กกอดอกพูด 

 

=_=.... นี่ขนาดเพิ่งเจอกัน.. เด็กตัวเล็กๆขนาดนี้ใช้เขาไปขนน้ำเลยเรอะ!!

 

"คร.. ครับ ._.) ".. แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน จะปฏิเสธไปก็รู้สึกถึงความกดดันที่มหาศาลเหลือเกินT^T!

(กลัวแม้กระทั่งเด็ก)
ผมยกถังน้ำและเดินไปที่หน้าประตู .. อ่า หัวหน้าเอลวินไม่อยู่แล้วแฮะ 

ร่างบางคิดและยกถังน้ำออกมาอย่างทุลักทุเล

 

 

 

 

ณ ท้ายหมู่บ้าน :: แม่น้ำ

 

เฮ้อ.. ผมถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นแม่น้ำใสๆอยู่ร่ำไร .. พยายามลากขาตนเองไปให้ได้ ดูจากที่หัวหน้า.. อ่า ไม่สิ คุณรีไวล์เวอร์ชั่นเด็กน้อยนั้นบอกมาว่าให้ เดินมาเรื่อยๆ แต่นั่นมันจะดีมากถ้าหากให้เวลาแค่5-10นาที แต่นี่ผมเดินมาใช้เวลาตั้งหนึ่งชั่วโมง!! โอ้ พระเจ้า ช่วยผมที!! 

 

ครืดดด

.. 

.. 

จากที่ผมถือถังน้ำ กลายเป็น ผม เตะ ถังน้ำ ไปแล้ว.. ให้ตายเหอะ ผมก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ .. ผมคิดและเตะถังน้ำอย่างรุนแรง

 

แกร่กๆๆๆ~

 

จ๋อม!!

 

"เฮ้้ยยยย =[ ]=!! " .. ห๊ะ สงสัยใช่ไหมว่าผมแหกปากทำไม.. 

 

ภาพของถังน้ำที่ลอยตุ๊บป่องอืดอยู่กลางแม่น้ำและมีแสงอาทิตย์ที่ลอดส่องมาตามใบไม้ แม่น้ำนั้นสะท้อนแสงอาทิตย์กลับกระทบแสงส่องลงที่ถังไม้เก่าๆนั้น.. มันช่างสวยงาม..... ซะที่ไหนละโว้ยยยยO[]O!!

 

กรี๊ดดดด!! อินางเอเลนอยากกรี๊ด..! ผมทำอะไรลงไป...!!!

ผมอ้าปากค้าง ยืนมองเจ้าถังน้ำที่ค่อยๆลอยอืดตุ๊บป่องตามกระแสน้ำมาหยุดอยู่ที่บรรไดไม้เก่าซอมซ่อ

ถ้าผมลงไปเอามันจะหักไหมวะนั่น..

เอาวะ.. อย่างน้อยก็อาศัยเขาระหว่างสลบนี่นา.. ร่างบางคิดและเดินไปทางบรรไดไม้เก่าๆพลางเหงื่อตกกะซิกๆ..

 

ครืดดด..

เมื่อร่างบางก้าวลงเหยียบที่ขั้นบรรไดแรก.. มันก็ส่งเสียงอันพิศวงสุดๆ

 

ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และค่อยๆก้าวลงต่อไปขั้นที่สองซึ่งเป็นขั้นสุดท้ายแล้ว ผมจับราวบรรไดเก่าๆที่มีไม้เลื้อย และจะเอื้อมมือไปหยิบถังน้ำ..

 

ฟืดดดด!!

 

"แว้กกกก O[ ]o~~" ร่างบางแหกปากร้องเสียงหลงอีกครั้ง.. เมื่อส้นรองเท้าบูทหนังสีดำนั้นลื่นตะไคร่น้ำเขียวที่จับเป็นก้อน

 

ตูมมม~

ลื่นลงแม่น้ำอย่างสวยงาม...... ซะที่ไหน!! 

 

ซ่าา.. ร่างบางผุดขึ้นมาด้วยท่าทางและลีลาที่จับราวบรรไดไม้เก่าๆนั่นมันหลุดคามือแถมด้วยถังไม้เก่าที่ลอยตุ๊บป่องนั่นยังช่วยชีวิตผมไว้โดยที่เกาะถังเอาไว้.. 

 

..ความซวยมาเยือนแล้วไง.. เสื้อผ้าก็ไม่มีเปลี่ยน นี่แสดงว่าผมต้องไปทำงานแลกเสื้อผ้าเรอะ.. 

 

แต่ยังไงก็เอาเหอะ .. โชคดีที่ตกมาไม่ไกล ร่างบางจึงตะเกียกตะกายไปยังริมแม่น้ำจนได้..

 

ซ่าาา~

 

แปะ แปะ แปะ 

เสียงน้ำที่ไหลตามตัว เสื้อผ้า และผมหยดลงพื้นดินแหมะๆจนเป็นวงกว้าง

 

"เหอะ.. เหอะๆๆ"ผมแค่นเสียงหัวเราะ ..หึๆๆ นี่ผมต้องเดินไปยังหมู่บ้านอีกหนึ่งชั่วโมงพร้อมกับร่างกายเปียกๆนี่เรอะ!!? พระเจ้า.. บอกที ว่ามันเป็นความฝัน

 

ฟิ้วววว~

แต่ลมที่พัดมาทำให้ผมตระหนักถึงความจริง.. มันช่างหนาวจับใจ 

 

และแล้วความหนาวก็ส่งกำลังให้ขาผมลากไปถึงหมู่บ้านจนได้...

 

"แงง TOT~"ผมแทบจะน้ำตาแตกเลยทีเดียว.. เมื่อเห็นคุณท่านรีไวล์ร่างเล็กยืนกอดอก

 

ร่างเล็กกำลังจะอ้าปากเอ่ย

เมื่อแต่เห็นสภาพของอีกฝ่ายก็แสดงท่าทีตกใจนิดหน่อยก่อนจะเดินนำทางไปยังบ้านหลังเล็กๆหลังเดิม

 

 

ภายในบ้าน

 

 

"ไปทำอะไรมา ตัวเปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำ"

.. ประโยคนี้คุ้นๆนะครับ..

 

"เอ่อ .. ตกแม่น้ำ ครับ-_-;;"

ร่างเล็กทำหน้าเบื่อหน่ายปนเหนื่อยใจ

 

ฟึ่บ!

 

ก่อนจะโยนผ้าขนหนูและชุดๆหนึ่งมาให้ ชี้ไปทางประตูหนึ่ง

 

"ห้องน้ำโน่น ..สกปรกชะมัด"

 

ผมพยักหน้าอย่างหงิมๆและเดินไปด้วยเนื้อตัวแฉะๆ.. เหอๆ ผมจะรักหัวหน้าก็วันนี้แหละ แต่ถ้าไม่พูดประโยคหลังออกมาจะดีมากเลยครับ T.T'

 

ภายในห้องแต่งตัว

ผมถอนหายใจด้วยความอะไรก็ไม่รู้ แต่รู้เพียงว่า .. ผมนั้น(โคตรจะ)เหนื่อยมากๆ.. 

 

ฟืดดด..

ร่างบางถอดเสื้อและกางเกงเปียกๆออก เหลือเพียงร่างขาวที่ไม่มีอะไรปกปิด

 

ครืด..

ผมเปิดประตูเข้าไปภายในห้องน้ำอย่างเหนื่อยใจ ผมจัดการอาบน้ำและลงแช่อ่างอาบน้ำอุ่นๆ .. เดี๋ยวนะ .. ทำไมผมถึงชิวได้แบบนี้.. เอ๊ะ .. แล้วทำไมผมถึงมาอาบน้ำบ้านคนอื่นได้หน้าตาเฉยวะ.. =[ ]=!!? (ความมึนมันเพิ่งหาย)

 

แต่ยังไม่ทันคิดอะไรมากนัก .. เสียงประตูห้องน้ำก็เปิดขึ้น

 

ครืดด..

 

"0_0!" ผมหันไปดูด้วยความสงสัย .. เฮ้ยย!!

 

"-_-"

 

"หะ .. หัวหน้ารีไวล์"

ตามนั้น.. แล้วไหงหัวหน้า.. เอ่อ ไม่สิ คุณท่านรีไวล์ผู้ทรงมีพระคุณถึงเข้ามาห้องน้ำทั้งๆที่ผมอยู่ได้หน้าตาเฉยย!!?

 

ร่างเล็กหันมามองผม

"มีปัญหาหรือไง.. " ..เอิ่มส์ ก็นี่มันบ้านเขานี่นะ..

 

"มะ ไม่มีครับ.. ไม่มีๆ"

ร่างบางส่ายหน้ารัว

 

ร่างเล็กนาม รีไวล์ เห็นดังนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อและ.. เอ่อ..

 

ครืดด..

 

..ลากเก้าอี้ที่นั่งในห้องน้ำมาเป็นแท่นยืนหยิบฝักบัว..

 

พรืดด..!

ผมหลุดหัวเราะ ร่างเล็กหันขวับมาทันที ..ผมจึงหันหน้าไปทางหน้าต่างกลบเกลื่อนแทน .. 

 

..ฮ่าๆๆ ! โอ้ย .. หลุดขำออกมาเฉยเลยแฮะผม ถ้าเขาไม่ให้อยู่ด้วยจะทำยังไงเนี่ย.. 

 

เอ๊ะ เดี๋ยวสิ.. ผมก็ไม่ได้จะอยู่ที่นี่ต่อนี่นา จะว่าไปแล้วนะ.. ผมมาอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้เลยแฮะ..? (อาการมึนกำเริบ)

 

 

ซ่า..~

 

"อ่ะ ..0.0!"ผมตกใจ เมื่อจู่ๆร่างเล็กก็ลงมาแช่ในอ่างด้วยท่าทีเรียบเฉย

 

"..."

 

"เอ่อ.."ร่างบางอึกอัก 

 

รีไวล์เหลือบมองร่างบางอีกฝ่ายที่ทำท่าทีอึกอัก แต่สักพักก็ไม่แสดงท่าทีอะไรต่อ..

 

แต่พอหันกลับไปมองสีหน้าของร่างบางอีกครั้ง..

 

" *0* "

 

"-_-"

 

" *O* "

 

"=_="

 

ร่างเล็กเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ร้าย เมื่อเห็นใบหน้าของเอเลน

 

จ๋อม~

จู่ๆแขนเรียวเล็กของอีกฝ่ายก็โอบร่างเล็ก และจับมือเล็กขึ้นมาเล่น

 

รีไวล์หันไปพร้อมๆกับกำลังจะอ้าปากเอ่ย .. แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่ทำอย่างกับมีความสุขที่สุดในโลกก็เงียบไป

 

" *O*~~" เอเลนเริ่มจับนิ้วเล็กป้อมขึ้นมาเล่นอย่างสนุกสนานด้วยแววตาเป็นประกาย

 

..โชคร้ายก็ว่าได้ สำหรับรีไวล์..

 

หารู้ไม่ว่า .. ร่างบางนั้นรักเด็ก มากกๆ..

 

มือเรียวขาวเริ่มเลื่อนมาจับแก้มนุ่มนิ่มเบาๆ ร่างบางทำหน้าราวกับได้สัมผัสสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในสามโลก ดวงตาสีฟ้าอมเขียวนั้นเป็นประกาย

 

"เฮ้ย.."

 

มือขาวชะงัก .. อีกฝ่ายหันมาดูก็พบใบหน้าที่คล้ายกำลังจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ

 

"...."

 

" *___*" .. ก็ไม่รู้สินะ ว่าไอ้สายตาแบบนี้มันมีความหมายอย่างไร แต่ร่างเล็กตรงหน้ารู้สึกพ่ายแพ้ราบคาบ...

 

และต่อมา .. การอาบน้ำครั้งนี้ถือเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่รีไวล์จะจดจำไปตลอดชีวิต .. 

 

 

สองวันต่อมา

 

วัน วาเลนไทน์

 

..ซึ่งร่างบางนาม เอเลน ก็ยังอาศัยบ้านเขาอยู่แบบมึนๆเช่นเดิม ..

หมู่บ้านที่แปลกใหม่มีจะมีงานเทศกาลแจกช็อคโกแลตทุกวันวาเลนไทน์เพื่อเป็นการขอบคุณแด่ทุกๆคนในหมู่บ้านที่ร่วมทำงานและเอื้อเฟื้อต่อกัน.. ดังนั้นงานใหญ่ที่จะต้องจัดขึ้นทุกๆบ้าน แหงสิ ร่างบางจะอยู่เฉยๆในขณะที่อาศัยเขางั้นรึ .. ? แน่นอน.. ว่า ไม่ !!

 

เวลา 19 : 40

"เฮ้!! เอเลน นายยกตรงนี้ไปด้วย !!"

 

"เฮ้! .. เอเลน มาช่วยงานตรงนี้หน่อย!!"

 

"เอเลน! ไปหาวัตถุดิบให้หน่อยได้ไหม!!"

 

"เอเลน!! มาช่วยบูธ ขายจูบ ตรงนี้หน่อย!!?"

 

เอ่อ... ไอ้ ช่วย น่ะช่วยแน่ครับ.. แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไรกัน?? 

ทุกๆวันวาเลนไทน์นั้นย่อมมีงานเทศกาลรวมถึงบูธที่จัดขึ้นเพื่อความสนุกสนานและการหารายได้เล็กๆน้อยๆ.. 

ผมมองไปรอบๆด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจกับการที่ทุกคนในหมู่บ้านดูเหมือนจะยุ่งวุ่นวายแต่ก็มีความสุขกัน.. แต่กับไอ้บรนยากาศสีชมพูรอบกายนี่มันอะไรก๊านนน!

 

จึกๆ..

ชายเสื้อสีขาวถูกดึง

 

"หือ.." ผมหันไปข้างหลังสงสัย

 

"..."

 

"อ่า.. รีไวล์คุง มีอะไรหรือเปล่า" ร่างบางย่อตัวลงก้มถามพร้อมรอยยิ้ม .. อ่า คำว่า รีไวล์คุง น่ะ.. ผมเรียกเองน่ะ แล้วเจ้าตัวก็ดูเหมือนจะแปลกใจ ดูเหมือนความสัมพันธุ์เพื่อนเล็กๆจะก่อตัวขึ้นก็ต้องมีพัฒนากันบ้างนี่นา..

 

".. ช่วยงาน ..?"

อ่า ผมแปลให้เองก็ได้.. บางทีท่านผู้อ่านอาจจะไม่เข้าใจ ..หมายความว่า 'ช่วยไหม'

 

"อ่า.. ไม่ต้องหรอก ผมทำแทนก็ได้!" ผมยิ้มและเอ่ย ดูๆไป.. รีไวล์คุง ก็ดูเหมือนจะกลายเป็นเด็กว่าง่ายน่ารักไปเลยแฮะ ผิดกับที่ผมรู้จักทีแรกลิบลับเลยละ!

 

ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่อื่น

 

ผมยิ้มฝืดๆเล็กน้อย .. เห้อ มันก็ต้องมีเหนื่อยกันบ้างล่ะ โดนเรียกใช้อย่างกับทาสเล้ยยย!

 

"เอเลน..! มาช่วยบูธนี้หน่อย เร็วๆ!! ขาดคนอยู่พอดี!"

เสียง ฮาร์มีี่ ใบหน้าหวานคล้ายอาร์มิน เรือนผมสีบลอนด์ประบ่า และดวงตาสีฟ้ากลมโต คล้ายอาร์มินมากๆ

.. แต่ติดที่ว่า เธอ นั้นเป็น ผู้หญิง น่ะซิ แถมยังสวยมากๆเลย! 

 

"อ่า ครับ!"ผมตะโกนกลับไป และรีบวิ่งไปช่วยงานที่บูธนั้นทันที

 

 

... ห้านาทีต่อมา

 

"เอ่อ... คุณฮาร์มี่ครับ .. แน่ใจเหรอครับ ว่านี่คือ ชุด ของผม =_=;;" ร่างบางถามเหงื่อแตกซิกๆ พลางในมือมีชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนและขาวเป็นระบาย มีลูกไม้ติดระบาย ที่แขวนมาให้อย่างสั่นระริก

 

".. อ่าห๊ะ ใช่แล้วเอเลน! รสนิยมฉันดูไม่ผิดหรอกน่า แจ่มแจ๋ว ..! อย่างนี้มีหวังยอดขายบูธเราพุ่งกระฉูดแน่ๆ!!"

คุณเธอที่อยู่ในชุดกระโปรงเมดสีชมพู พูดพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้

.. แต่หน้าผมน่ะเรอะ อย่าให้พูดเลย มัน ซีด ซะจนไม่รู้ว่าจะซีดอย่างไรแล้ว..

 

"อ่ะ นี่ด้วย!" คุณฮาร์มี่พูด พร้อมกับยื่น วิกผมยาวสีดำ มาให้ผม..

 

"ม่ายยยย ผมม่ายส่ายยยTOT"

 

 

 

 

 

ผ่านไปอีกสิบนาที

 

 

"TOT~"... ม่านสีชมพูเปิดออกพร้อมกับร่างบางในชุดเมดติดระบายสีฟ้าและขาวฟูฟ่อง ในมือเรียวถือช็อคโกแลตที่มีไม้เสียบเป็นรูปหัวใจสีชมพูและน้ำตาลอันใหญ่ราวกับคทาเวทมนต์ เรือนผมสีดำขลับยาวถึงกลางหลังบอบบาง เอวคอดถูกเน้นรูปด้วยเข็มขัดสีดำ ดวงตาสีฟ้าอมเขียวกลมโตเป็นประกายและขนตาที่ถูกปัดมาสคาร่าสีดำ .. 

ร่างระหงส์เดินมานั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งอย่างสง่างามราวสาวน้อยเวทมนต์คุณหนูจากตระกูลใหญ่.. ซะที่ไหน!!

 

เหล่าชายในหมู่บ้านล้วนพร้อมใจกันต่อแถวซื้อตั๋วบูธขายจูบถล่มทลายราวกับระเบิดลง.. 

 

หารู้ไม่.. ร่างบางที่นั่งอยู่นั้นสั่นกึกๆไม่หยุดอย่างับลูกไก่แรกเกิด ทั้งน้ำตาตกใน และในใจอยากจะกระโดดหน้าผาตาย!! 

 

"ฮือออ.. คุณฮาร์มี่ ผมไม่เอานะ งานนี้ผมขอลา ผมไม่เอา"ผมทำหน้าจะร้องไห้ และดึงชายกระโปรงของคุณฮาร์มี่เอาไว้แน่น หญิงสาวก้มตัวลงกระซิบ

 

"จูบๆไปเถอะน่าเอเลน.. แค่นับหนึ่งถึงสามก็เสร็จแล้ว!"

 

พูดน่ะมันง่าย .. แต่ความบริสุทธุ์ของผู้ชายอย่างผม ที่จะถูกผู้ชายจูบมันรับไม่ด๊ายยยยย TT^TT!!

 

ผมทำหน้าราวกับลูกหมาตัวน้อยและเกาะชายกระโปรงของคุณฮาร์มี่แน่น ฮาร์มี่ในครู่หนึ่งถึงกับใจตกลงไปถึงตาตุ่มเมื่อเห็นดวงตากลมโตสีฟ้าอมเขียวนั้นรื้นน้ำตา ตนเองที่จะออกปากปฏิเสธก็มิได้ เพราะไหนๆก็แต่งตัวให้เสร็จสรรพเสียแล้ว.. 

 

ฮาร์มี่เม้มปากแน่น และเดินไปร่วมกลุ่มกับเพื่อนสาว ก่อนจะกระซิบบอกปรึกษาในกลุ่ม

 

"เป้าหมายเราคือ ให้เอเลนเป็นตัวล่อในการซื้อตั๋วเท่านั้น โอเคไหม" ฮาร์มี่เอ่ยข้อเสนอ

เพื่อนสาวในกลุ่มคิดแต่พอมองไปยังร่างบางที่นั่งตัวสั่นกึกๆ และพอหันไปมองแถวลูกค้าที่มีผู้ชาย ก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆอย่างอดไม่ได้ที่จะความสงสารร่างบาง

"สามนาที.. เราจะให้ถ่วงเวลาสามนาทีในการซื้อบัตรเท่านั้น บัตรคงจะหมดก่อนแน่" เครซี่ หญิงสาวผู้มีใบหน้าคลับคล้ายฮันซี่กล่าว 

..ฮาร์มี่นิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ 

 

หญิงสาวเดินมาก้มลงกระซิบบอกเอเลนเสียงเบา

"แค่ สามนาที เท่านั้นเอเลน .. แค่สามนาทีเท่านั้น นะเอเลน"ฮาร์มี่เอ่ย

 

ร่างบางในชุดเมดสีฟ้าและขาวเม้มริมฝีปากแน่น และพยักหน้าเบาๆ 

 

"เอานะ.. เริ่มนับเลย"ฮาร์มี่กระซิบเสียงเบา ทันทีเมื่องานเริ่มขึ้น และออกห่าง เธอกดนาฬิกาที่วางอยู่ข้างโต๊ะก่อนจะเดินไป

 

2:59

 

ผมเงยหน้าขึ้นมองเหล่าผู้ชายนับสิบที่ต่อแถวด้วยความกลัว มือเรียวกำ(คทา)ช็อคโกแลตไว้แน่น..

 

..โฮๆๆ นี่พวกเขาคิดจะพรากความบริสุทธุ์จูบแรกของหนุ่มน้อยอย่างผมไปจริงๆเรอะ!?

 

2:50

และแล้วชายหนุ่มคนแรกก็ต่อแถวมา.. เขานั่งลงบนโต๊ะ ผมก็เอ่ยปากชวนเขาคุยเพื่อให้เวลามันล่วงเลย

ผมเอ่ยถามอึกอักๆ

 

2:40

 

"เอ่อ.. ชื่ออะไร.. คะ ?" ผมดัดเสียง ถามเบา และยิ้มเล็กๆให้

ชายตรงหน้าดูเหมือนจะหน้าแดงไปครู่หนึ่งและตอบอึกๆอักๆ ผมเหลือบมองนาฬิกาครู่หนึ่งด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ

 

2:36

 

"เอ่อ.. แจน ครับ.." 

 

"..."

ดวงตากลมโตสีฟ้ายังคงจดจ้องแต่เข็มนาฬิกา

2:31..

 

"เอ่อ.. คุณครับ"

 

2:29 

 

"คะ คะๆ!?"

 

"เอ่อ.. ผมชื่อ แจน ครับ"เขายิ้มบอกและเกาแก้ม

 

"O_O!!?".. ห๊ะ อะไรนะ แจน !!? .. เดี๋ยวนะ .. หน้ามันคล้ายกันเกินไปหรือเปล่า!?

 

"อะ เอ่อ.. ขะ ขอเริ่มเลยได้ไหมครับ"

 

เฮือก!

ผมสะดุ้งสุดตัว และยิ้มหวานให้เขา พลางเหงื่อตกกะซิกๆ

"อะ เอ่อ.. ในเมื่อคุณเป็นลูกค้าท่านแรก.. อยากให้ฉันพูดอะไรกับคุณก่อนจะ จู.. จูบ ก่อนมั้ยคะ"ผมถามและเหงื่อแตกพลั่กๆ ดวงตาสีฟ้ากลมโตเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย

 

2:25

 

"อะ เออ เอางั้นเหรอครับ.. อ่า .. "เขาทำท่าเขินอายและคิด

ผมยิ้มให้เขาและเหลือบดูเวลา

 

2:20

 

"เอ่อ.. "ทันทีที่เขาจะเอ่ยพูด ผมก็สะดุ้งนิดหนึ่งและหันมายิ้มให้เขาต่อ

 

"คะ..?"

 

เขาเกาแก้มก่อนจะเอ่ย

"เอ่อ.. 'นายท่าน .. ฉันรักคุณ' ได้ไมครับ..." 

 

ห๊ะ... ว่าอะไรนะ .. -__-;;? 

 

"อ่า .. ได้ค่ะ"

ผมยิ้มและเริ่มพูดติดๆขัดๆ

 

2:10

 

"อ่า.. นายท่าน.. ฉะ ฉะ ฉัน.. รัก คะ คุณ..ค่ะ"

 

..โคตรอยากจะอ้วกให้ตัวเองเลยเว้ยยยย!!!? ร่างบางกรีดร้องในใจ

แงๆๆ .. เวลาจงหมด เวลาจงหมดดด !

 

คนตรงหน้ายื่นปากเข้ามาพร้อมกับหลับตาปี๋ .. ผมมองภาพตรงหน้าแล้วอยากจะร้องไห้ ก็ได้แต่เขยิบนี

 

" จู๊บบบ >3<" 

 

อ๊ากกกก.. จะทำเสียงทำไมวะ !!

 

" จู๊บบบบบ>3<!!"

 

" TOT "

ผมไกล้จะร้องไห้เต็มทนกับลูกค้าตรงหน้าที่ทำปากจู๋และทำเสียงพิศวงใส่

 

" จู๊บบบบ อ่อกก!!"

 

โครมมมม!!

"แว้ก O-o!!"ร่างบางร้องเสียงหลงอย่างหมดสวย เมื่อจู่ๆคนตรงหน้าก็ล้มลงโครมพร้อมกับเก้าอี้!!

 

 

"..ฉันมาก่อนนะเฟ้ย ไอ้หมาจรจัดนี่!" เสียงเล็กเอ่ยขึ้น ผมหันมองซ้ายขวา ก่อนจะลุกพรึ่บขึ้นมองไปที่โต๊ะอีกฝั่ง ..

ผมเอ่ยเรียกอย่างตกใจ

..

"รีไวล์คุง !" ร่างเล็กหันมามองเล็กน้อย ก่อนจะละสายตา ผมมองไปลงมาก็เห็นแจน.. ที่นอนน็อคสลบแถมยังมีเท้าเล็กยันก้นอีกด้วย = ='

 

สักพักร่างเล็กก็เดินอ้อมมาทางในบูธและจูงมือขาวดึงให้ออกเดิน ผมที่เดินตามจึงรู้สึกงงๆเล็กน้อย

รีไวล์คุง เมื่อเดินมาได้สักพักก็มาหยุดที่กลางงานเทศกาล มือเล็กดึงชายกระโปรงให้ผมก้มลง

ผมก้มลง 

 

"..."

 

".." ร่างเล็กเงียบ ดวงตานิลเหลือบมองไปทางอื่น ผมก็อึกๆอักๆจึงนึกขึ้นได้ว่ามีช็อคโกแลตในมือ "อ่ะ!"

 

ดวงตาสีนิลของอีกฝ่ายมองมาที่เขาเป็นเชิงสงสัย ผมจับมือเล็กให้แบออก และเอาช็อคโกแลตใส่มือเล็กนั้น

ผมเงยใบหน้าขึ้น และยิ้มให้กับร่างเล็กที่ดูจะงงๆตรงหน้า ร่างบางยื่นใบหน้าออกไป ริมฝีปากสีอ่อนสัมผัมเบาๆที่หน้าผากมนของอีกฝ่าย พวงแก้มยุ้ยนั้นมีสีแดงเรื่อขึ้นนิดหนึ่ง .. ผมถอนริมฝีปากออกและยิ้มให้ร่างเล็กตรงหน้า

 

ร่างบางลุกขึ้นและ จับมือเล็ก จูงมือร่างเล็กที่นิ่งค้างให้เดินตาม ในมืออีกข้างถือไม้เสียบที่มีช็อคโกแลตอยู่ไว้แน่น

 

..ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริงๆ.. 

ถ้าหากไม่ติดที่ว่า

.. ผู้ที่ใส่กระโปรงแต่งตัวเป็น เมดสาวสวย นั้น เป็น ผู้ชาย น่ะนะ ..

 

 

เวลา 20 : 59 น.

 

ร่างบาง(ที่กลับมาในสภาพเดิมได้แล้ว)นั้นนอนหลับปุ๋ยบนเตียงนอนนุ่ม ใบหน้าหวานนั้นหลับพริ้มอย่างมีความสุข 

 

กริ้ก.. เสียงลูกบิดประตูถูกเปิดออกและปิดลงเบาๆ

ร่างเล็กร่างหนึ่งเดินมาที่ข้างเตียงไม้ที่ร่างบางนอนอยู่ ดวงตาสีนิลนั้นจ้องมองใบหน้าหวานที่หลับพริ้มสนิท ภายในห้องมืด มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องแสงลอดเข้ามาทางหน้าต่างกระจกเท่านั้น พวงแก้มใสเนียนนวลกระทบแสงจันทร์

ก่อนจะก้าวขึ้นที่เตียง มุดเข้าไปภายในผ้าห่มอุ่น จู่ๆมือเรียวก็กอดร่างเล็กเสียแน่น ใบหน้ารีไวล์ขึ้นแดงเรื่อ ก่อนจะหลับตาลง พลันสตินั้นดับลงด้วยความอ่อนเพลียและความเหนื่อยล้า

 

 

 

 

เวลา 05 : 01

 

 

ภายในห้องของใครบางคนเงียบงันที่มืดมิด เตียงไม้เก่านั้นมีร่างบางที่หลับสนิท โต๊ะไม้เก่าเป็นที่วางแขนของใครบางคน เก้าอี้ไม้เก่าๆซอมซ่อมีใครบางคนนั่งไขว้ขากัน ในมืออีกข้างถือไม้เสียบช็อกโกแลต ดวงตาสีนิลคมนั้นจ้องมองเพียงใบหน้าหวานรูปไข่ที่หลับพริ้มสนิท แพขนตายาวสีดำไม่แม้ขยับเพียงเสี้ยวแสดงถึงความอ่อนล้าของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี ไม้เสียบที่มีช็อคโกแลตรูปช็อคโกแลตสีชมพูและน้ำตาลถูกยกขึ้นจรดริมฝีปาก .. ก่อนที่ฟันคมจะกัดกินมัน

 

 

 

กร้อบ..!

 

 

่

 

 

END

 

 

 

--------------------------
ตอบท่าน AniMA :: ขอทิ้งให้เป็นปริศนาดีกว่าค่ะ จบแบบนี้เร้าใจดี แต่ไอ้ปริศนาอะไรก็คืออะไรไม่รู้ อีไรท์เตอร์มันชุ่ยซะจนตัดจบดื้อๆ ทิ้งให้ผู้อ่านทุกท่ายทายเล่นหรือสงสัยกันต่อไปกันค่ะ 5555+ (รู้สึกชั่วเล็กน้อย-.,-) แก้แค้นที่นักอ่านเงาไม่คอมม้นท์ เอาให้งงกันไปข้าง อิ_อิ โทษฐานไม่Comment !! 

ฉลองตอนพิเศษเนื่องใน วันวาเลนไทน์ และ ฉลองComment ครบ 10 และ แฟนพันธุ์แท้ 10 คน 

ขอขอบคุณจริงๆค่ะ ไรท์เตอร์ไม่สบาย อาจจะลงช้า ..ซึ่งในวันนี้ก็ลงไม่ตรงวันวาเลนไทน์จนได้!

ขอขอบคุณ และ ขอโทษ ที่ให้รอช้าค่ะ ^^