[Fic Attack on Titan] Love Love My Honey [Rivaille x Eren ]

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้นของ :: ..ความซวย..

Fic TiTan My Honey Part 2

 

 

 

 

"ต่อไปนี้แกจะอยู่ภายใต้การดูแลของฉัน" นี่คือคำที่เอ่ยออกมาจากปากของร่างที่เตี้ยกว่าเขา อายุมากกว่าเขา แต่ทั้งโหดเหี้ยมอย่างกับอะไรดี ..ซ้อมเขาตอนอยู่ที่ศาลจนฟันหลุด เลือดกระอัก ไม่รู้ว่าเขาเป็นสไตล์S หรือไงฟะ ถึงได้ทำแบบนี้ได้ลงคอ ถึงจะบอกว่าเป็นแผนการคือ เล่นละคร ก็เถอะ ..นั่นน่ะเรอะ การเล่นละครของพี่แก ถึงจะเป็นการหลอกตาพวกคนในศาลก็เถอะนะ..

 

ผมไม่อยากจะคิดเลยว่า.. ถ้าเกิดพี่แกเล่นละครเวที แล้วเล่นเป็นสโนว์ไวท์
..พี่แกคงจะลงแส้กับคนแคระให้ไปทำงาน พอแม่มดเอาแอ๊ปเปิลมาให้ก็เอาแอ๊ปเปิ้ลนั้นยัดปากแม่มด!! และนอนหลับในยามบ่ายอยู่บนเตียงเก่าๆแล้วพอเจ้าชายหื่นมาเจอก็เกิดอารมณ์จะจับจูบ พี่แกก็คงจะลืมตาโพลงแล้วหาว่าเจ้าชายมันลามปาม ก่อนจะจับเจ้าชายมากระทืบปางตายแล้วเอามาทรมานแหงซะ!! 

เอ่อ.. แล้วถ้าเป็นเรื่อง ซินเดอเรลล่า ล่ะ ..พี่แกคงจะเป็นเด็กสาวธรรมดาๆที่ต่อยปากแม่เลี้ยงจนกระอักเลือด แถมกระทืบสองพี่น้องไส้แตกแหงๆ.. พอตอนค่ำๆก็ออกไปก๊งเหล้า!! 

พอเมาแล้วก็กระชากคอเสื้อแม่มดผู้ใจดีมาขู่ด้วยสายตาที่คมๆ(เหล่ๆ) (อันนั้นเค้าไม่ได้เติมนะ เอเลนมันเติมเอง)  พอมาถึงฉากเต้นรำ พี่แกก็คงจะบุกเข้าไปท้าต่อยกับเจ้าชายในห้องโถง และลากตัวเจ้าชายมาฝึกหนักแทนที่จะเต้นรำ และพอมาถึงฉากรองเท้าแก้วหลุด พี่แกก็คงจะถอดรองเท้าแก้วปาใส่หัวเจ้าชายจนเลือดคั่งในสมอง!!

 ..เอิ่ม ชักจะนอกเรื่องแล้วนะ ..
ถ้าเกิดหัวหน้ารีไวมารู้ว่าเราคิดเรื่องแบบนี้กับพี่แกล่ะก็..ไม่ใช่แค่เล่นละครแหงๆซะ !?

 

ตอนมาใหม่ก็สั่งให้เขาไปปัดกวาดเช็ดถูชั้นทั้งชั้น ทั้งๆที่เขาเป็นทหารฝึกหัดรุ่นที่104 และไม่เคยได้ทำงานบ้านเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้จะกลายเป็นแม่บ้านประจำชาติบ้านเมืองไปแล้ว จนเขาคิดจริงๆจังๆว่าจะเลิกเป็นทหารแล้วไปรับจ้างเป็นคนใช้ปัดกวาดเช็ดถูดีหรือเปล่าเลย

 

 เหล่าผู้ชมคงจะไม่รู้หรอกว่า ตอนเขาทำความสะอาดนั้นหอบยิ่งกว่าการฝึกซะอีก แถมจะปัดหยากไย่ก็ดันทำไม้กวาดหยากไย่ร่วงลงมากระแทกหน้าจนมันเจ็บยิ่งกว่าการกัดมือซะอีก.. และเขาก็ไม่ได้บอกอีกสินะว่า
 

 เขาเผลอทำตู้และของที่เก่ากึ้กสำคัญๆทั้งหลายหล่นมาแตกและพังไปเป็นแถบ แต่ก็ดีที่ไม่มีใครได้ยิน 
 

เขาจึงรีบเร็วจี๋ยิ่งกว่าการจะหนีไททัน วิ่งหอบเอาของเหล่านั้นไปทำลายหลักฐานจนหมด..

 และก็ลำบากเหมือนกัน ที่จะกลั้นขำเมื่อเห็นหัวหน้ารีไวใส่ชุดแม่บ้านทำความสะอาด เมื่อพี่แกออกคำสั่งเสร็จให้ไปทำความสะอาดใหม่ เขาก็รีบวิ่งไปที่ชั้นใต้ดินแล้วระเบิดเสียงหัวเราะจนปวดแก้มเลยทีเดียว ใครจะคิดว่าพี่แกเล่นใส่ชุดเต็มยศซะด้วย 

"คิก!~" ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงไม้ฟูกสีขาว นัยน์ดวงตาสีเขียวอ่อนน้ำทะเลใสหลับตาพริ้ม และยกมุมริมฝีปากสีชมพูขึ้น เสียงหัวเราะใสดังขึ้นเล็กๆราวขบขัน

"ให้ตายสิ.. ถ้าพี่แกรู้มีหวังจับเชือดแน่"ร่างบางเอ่ยขึ้นเบาๆราวกับกลัวใครจะได้ยิน แต่ก็ไม่สามารถจะกลั้นหัวเราะได้อยู่ดีเมื่ออยู่ๆก็นึกภาพที่รีไว ใส่ชุดแม่บ้าน จึงระเบิดเสียงหัวเราะจนปวดท้องลั่นห้องเลยทีเดียว หวังว่า จะไม่มีใครได้ยินนะ.. ชั้นใต้ดินนี่น้า

 

ปัง!!

"แว๊กกกกก!!!"ผมสะดุ้งสุดตัวแหกปากร้องลั่นราวกับจะถูกฆ่าอย่างไงอย่างงั้น ก็จะไม่ให้แหกปากได้ไง!! ..โอ้วว หัวหน้ารีไว ที่เคารพ!! จู่ๆก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาซะได้จังหวะ

 

"แกจะแหกปากทำไมไม่ทราบ"ดวงตาคมๆ(เหล่ๆ)สีนิลเข้มปรายตามองผม แหม..คุณพี่แกเล่นเข้ามาตอนที่ผมกำลังนินทาพี่แกมันส์เลยน่ะซิครับ ไม่สะดุ้งก็แปลกแล้ว..

"ปละ เปล่าครับ!!"ผมรีบยันตัวขึ้นมาจากเตียงและยืนตรงทันที

 

"เรอะ..? แล้ว.." หัวหน้ารีไวนิ่งปรายตามองก่อนจะหยุดพูดและพูดอีกครั้ง "แกหัวเราะอะไร?" 

 

"แหม.. ผมแค่หัวเราะที่ก่อนหน้านั้นหัวหน้าใส่ชุดแม่บ้านสีชมพูเท่านั้นแหละครับ ฮ่าๆๆ"

"เรอะ ..ฮ่าๆๆๆ" 

 

แน่นอน..ว่านี่มันคือความเพ้ออย่างแน่นอน ถ้าตอบไปแบบนั้นมีหวัง.. ไม่สิ โดนเตะชุดใหญ่แน่ๆ

"ปละ เปล่าครับ.."ผมตอบเสียงใสติดขัดเล็กน้อย ทำดวงตาใสซื่อเข้าไว้.. แต่คุณไม่รู้หรอกว่า ตอนนี้เหงื่อผมแตกทั่วตัวจนแทบจะอาบน้ำได้แล้ว 

"งั้นเรอะ" หัวหน้ารีไวผู้ใจดีรับคำ ก่อนจะเดินออกไป 

"ฮู่วววว์"ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกและทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง "ให้ตายสิ หัวหน้าเป็นยอดมนุษย์หรือไงกัน คิดจะโผล่ก็โผล่มาแบบไม่ได้ตั้งตัว ทำเอาหัวใจแทบกระเด็น.. "

 

ผลัวะ!!

 

"แว๊กกกกกกกกกก!!" ผมตกใจแหกปากอีกรอบ เมื่อจู่ๆประตูก็ถูกเปิด.. อ้อ ไม่สิ ถูกถีบเข้ามาดังผลัวะจนแทบจะพัง 

"มีอะไรอีกล่ะ.." หะ หัวหน๊าาาาาาาTOT ผมควรจะถามหัวหน้ามากกว่านะครับว่า หัวหน้ามีอะไร ถึงถีบประตูอย่างไม่สนลูกบิดที่มันหักแล้วเหรอครับ!!?
 

"ปละ เปล่าครับ.. หะ..หัวหน้ามีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงเข้ามา..?"ผมถาม

"แล้วทำไมฉันถึงจะต้องบอกแกด้วยล่ะ"หัวหน้ารีไวล์ตอบ อ่าวเฮ้ย.. ผมถาม ดันถามกลับมาซะงั้น

"เอ่อ.. ก็ไม่ทำไมหรอกครับ"ผมตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ ตายแน่ไอ้เอเลนเอ๋ย นินทาระยะนั้นจะได้ยินหรือเปล่าเนี่ย..อ่ะ ไม่สิ ถ้าหัวหน้าได้ยินคงจะไม่พูดพร่ำทำเพลง แล้ววิ่งมาถีบยอดหน้าผมแหงๆ

"อ้อ ฉันลืมบอกไป ฮันซี่จะเตรียมทำการทดลองแล้ว สักพักก็ออกไปได้แล้ว"หัวหน้ารีไวล์บอกและปรายตา(เหล่)มอง

อื้อหือ.. ผมว่า หัวหน้าน่าจะลืมเรื่องที่บอกผมเมื่อตะกี้ไปดีกว่านะครับ การทดลองของคุณฮันซี่ ..ผมคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่า มันน่ากลัวกว่าการโดนหัวหน้าเตะที่ศาลซะอีก..
 

"คะ ครับ..=_=;;" แต่ผมก็ต้องยอมรับคำอย่างติดๆขัดๆไปแต่โดยดี คงไม่ต้องบอกใช่ไหม ..ก็ในกองเขาว่ากันว่า ..หัวหน้ารีไวล์แอบชอบคุณฮันซี่น่ะสิ ถ้าผมปฏิเสธไป.. ไม่ใช่จะแค่มองด้วยสายตา(เหล่ๆ)ที่น่ากลัวเหมือนในตอนนี้ แต่จะโดนเท้าพร้อมบูทมีส้นเลยก็ได้..! 

 

หัวหน้ารีไวล์ไม่พูดอะไรเพียงแต่มองหน้าผมสักพักก็เดินออกไป

 

ปัง~

คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่า ลูกบิดมันหักไปแล้ว แต่คุณพี่แกก็ปิดงับไว้เฉยๆแบบนั้นแหละ

 

พอคิดว่าจะโดนยาอะไรอีกก็อยากจะหนีแล้ว

แต่พอคิดหนีก็เห็นไอ้สายตา(เหล่ๆ)คมๆปานจะเชือดคอผมให้รู้แล้วรู้รอด ..

 

จะทางไหนๆก็น่ากลัวชิบเป้งเลยว้อยยยย!!

 

ผมคิดและยีหัวตนเองจนผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด ใครจะสนล่ะฟะ!! ถ้าผมยุ่งอย่างเดียวมันจะทำให้ไม่กินยานั่นเข้าไป ผมก็ยอมที่จะเอาหัวไปให้ไททันขยี้เลยเถอะ ฮือๆๆๆ.. ชะตากรรมนางเยเกอร์ผู้นี้ จะจบลงเช่นไรหนอ

โดนกระทืบ กับ โดนยา ..มีเพียงสองทาง ถ้าหากไม่เลือกแล้วหนีจะโดนทั้งกระทืบและทั้งโดนยา ตูจะเป็นลมม..

 

แอ๊ด...

 

"อะเจ้ย!!?" คราวนี้ผมไม่มีเสียงจะมาแหกปากแล้ว ขออุทานเฉยๆก็เป็นพอ..

"มิคาสะะะะะ *0*" กรี๊ดดดด นางเยเกอร์ผู้นี้อยากจะเป็นไททันแล้วกรี๊ดให้ลั่นโลก!! แม่พระมาโปรดชัดๆ!

"เอเลน ไอ้เตี้ย นั่นได้ทำอะไรนายหรือเปล่า" มิคาสะถามหลังจากปิดประตูห้อง

 

 

" เอาเลยมิคาสะ ด่าหัวหน้าเข้าไปๆๆ!! ไอ้เตี้ย ไอ้เตี้ย ไอ้เตี้ย อายุ30แล้วยังสูง160  ไอ้คนโหดเหี้ยม ไอ้เหล่ ไอ้เตี๊ยยยย!! "

"ใช่!! เอเลน ด่ามันเข้าไปอีก ไอ้เตี้ยยยยย!!!"

"ไอ้เตี้ยยยยยย~~"

 

 

แน่นอน.. ว่ามันเป็นเพียงจินตนาการอีกนั่นละ

"อะ เอ้อ เปล่าหรอก.."แต่ผมไม่กล้าคิดจะพูดหรอกนะ มีหวังโดนเตะแน่

"ถ้ามีอะไรก็มาบอกฉันได้เลยนะ เอเลน"

"อะ อื้ม"ถ้าบอกแล้วช่วยได้.. ผมคงจะบอกไปนานแล้ว แถมจะสร้างปัญหาให้มิคาสะเปล่าๆ โฮกกก.. อินางเยเกอร์จะรอดไหมเนี่ย เห็นว่าคุณฮันซี่เปลี่ยนตัวยาทดลองทุกๆวันซะด้วยสิ คราวนู้นก็เล่นซะเมาแอ๋ จนโดนหัวหน้ารีไวล์กระทืบจนได้สติ แต่คงไม่ต้องบอกใช่ไหม คนอย่างหัวหน้าไม่มีทางที่จะกระทืบแค่หนเดียว อันที่จริงผมโดนไปหนึ่งส้น สติก็เต็มร้อยจนทะลุพันเลยด้วยซ้ำ..  คราวนี้จะโดนอะไรอีกเนี่ย

"งั้นดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ"มิคาสะพูดแล้วยีหัวผมเบาๆแล้วเดินออกไปที่ประตู
มิคาส่าาา... อย่าเพิ่งปายยย 

 

ปัง~

 

ประตูปิดเรียบร้อย.. นางเยเกอร์คนนี้ไม่รอดแน่แล้ว ..
 

 

ผ่านไปอีก15 นาที 
 

 

แอ๊ด~

 

"เฮ้ย.. การทดลองรอแกอยู่คนเดียวนะ" จู่ๆหัวหน้ารีไวล์ก็เปิดประตูเข้ามา และบอกเรียบๆ 

เอาวะ.. ไม่ไปก็โดนเตะปางตายอย่างน้อยๆ.. ลองเสี่ยงดู ถ้ามันเป็นยาเบาๆไม่มีพิษภัยก็รอดตัวไป 

 

 

ผ่านมาอีกห้านาที

 

 

ตึก ตึก ตึก~

และแล้ว ผมก็เดินมาถึงหน้าลานทดลองพร้อมกับหัวหน้ารีไวล์จนได้.. ตอนนี้ออกจะสายกว่าปกติเสียหน่อย เพราะกว่าจะเตรียมการทดลองเสร็จ เห็นว่าต้องใช้คนเยอะเชียวล่ะ ตอนนี้ก็.. บ่ายสองสี่สิบนาที ได้มั้ง 

 

ผมเห็นคุณฮันซี่ไกลๆ ยืนอยู่..คนในหน่วยแค่ไม่กี่คน?? 

อ้าว ไหนบอกเตรียมการเยอะไงละ ..หรือที่เราได้ยินมามันผิด คงงั้นแหละมั้ง ผมสรุปเอาง่ายๆในใจ

 

"เฮ้~ หัวหน้า เอเลน ทางนี้ๆ~"คุณฮันซี่โบกมือไวๆ และเมื่อผมเดินไปถึงแล้ว คุณฮันซี่ดูเหมือนจะทำการทดลองอะไรบางอย่างอยู่

"ขอโทษทีนะเอเลน พอดีฉันไม่สะดวกน่ะ.."คุณฮันซี่บอก และเกาศีรษะแกรกๆ พลางขอโทษ

"อ่า.. ไม่เป็นไรครับ แล้ว.."ผมบอก แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ คุณฮันซี่ก็ชี้ไปที่กล่องไม้เตี้ยๆกล่องหนึ่ง บนนั้นมียาขวดเรียวเล็กสองขวด น้ำในนั้นขวดที่หนึ่งเป็นสีแดงๆ ซึ่งมันทำมาจากอะไรผมก็ไม่อยากทราบเหมือนกัน กับ ขวดที่สองเป็นน้ำสีใสบรรจุคล้ายน้ำเปล่า
 

"เปิดดื่มเข้าไปเลยนะ พอดีตอนนี้ฉันยุ่งนิดหน่อยน่ะ เราเพิ่งจับไททันมาได้ตัวหนึ่งพอดีเลย ฉันเลยอยากจะทำการทดลองอะไรหน่อยน่ะ "คุณเธอพูดจบก็เดินไปหยิบแท่งเหล็กยาวๆที่เหมือนฉมวกไปที่ไททันตัวนั้น... และ ทิ่มมันลงไปที่ตาของไททันตัวนั้น=0=!! โอ้วววว!!! ทนดูไม่ได้แล้ว!! ผมรีบละสายตาจากภาพน่าหวาดเสียวนั้นทันที

ก่อนจะหันมาดูขวดยาแทน

 

เอ่อ.. แต่จะว่าไป คุณฮันซี่บอกให้ผมดื่มขวดไหนละ..

 

แต่ทางที่ดีและปลอดภัย ผมจึงรีบหยิบขวดที่บรรจุน้ำสีใสที่น่าจะปลอดภัยที่สุดมาและรีบเปิดจุกขวดดื่มรวดเดียว ก่อนจะเก็บขวดไว้ในกระเป๋าเอาไว้เป็นแจกันในห้อง เมื่อเห็นคุณฮันซี่กำลังดึงฉมวกแหลมยาวปลายหัวแดงๆนั้นออกมาจากตาของไททัน ซึ่งนั่นไม่ต้องบอกเลยแหละ.. เลือดกระฉูดอย่างกับน้ำพุ ผมแอบเห็นเศษเนื้อด้วยแล..

 

เอ่อ..แต่ว่า น้ำนี่มัน.. 

"หวะ.. หวาน=_=;;" น้ำเปล่า..แต่มัน..หวาน? คุณเจ๊แกใส่อะไรลงไปอีกหรือเปล่าฟะ!!?

 

"เอ่อ..หัวหน้าครับ จะให้ไปทำอะไรต่อหรือครับ.."ผมหันไปถาม ..ซึ่งคุณพี่แกไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย นอกเสียจาก..สายตา(เหล่ๆ)ของคุณพี่แกจ้องมองไปยัง คุณฮันซี่ ..เอ่อ ที่กำลังทำหน้าแปลกๆ ที่แก้มเปื้อนเลือด และหัวเราะอย่างดีใจเมื่อเวลาได้เอาเหล็กยาวๆแหลมนั้นทิ่มเข้าไปที่กลางหน้าผากของไททันน้อยที่น่าสงสาร.. 

ถึงผมจะแค้นไททันสักเท่าไหร่ พอมาเห็นภาพแบบนี้แล้ว.. ผมรู้สึกกลัวคุณฮันซี่ มากกว่าไททันอีก.. ไม่รู้ว่าหัวหน้าชอบคุณเธอตรงไหนกัน.. ระ รึว่า..!! หัวหน้ารีไวล์เป็นS และคุณฮันซี่เป็นM สินะ..!?

ผมมองหัวหน้าด้วยสายตาทึ่งๆ.. โอ้ว แม่จ้าว พวกเขาช่างเหมาะสม!!

 

แต่ยังไม่ทันไร สายตาคมๆ(เหล่ๆ)นั้นก็ตวัดมาที่ผมจนสะดุ้งหนาวกระดูกสันหลังอย่างกระทันหัน

"มีอะไร" 

"คะ คือว่า.. ต่อจากนี้หัวหน้าจะให้ผมทำอะไรเหรอครับ.."ผมถาม

"ไปทำความสะอาดห้องสมุด บรรได ห้องใต้ดิน ซะ!!"เสียงห้วนๆบอก อือหือ.. ทำไมหัวหน้าไม่สั่งให้ผมไปสู้กับไททันห้าตัวเลยล่ะครับ สามชั้น.. แต่ละห้องก็ ..กว้างมหาศาล..

 

 

"คะ ครับ=_=;~"ผมรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะเดินไปตรงไปที่คฤหาสน์ โดยมีสายตาคมๆนั้นมองอยู่ข้างหลัง

ผ่านไปอีกห้านาที...

ร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งนั้นเดินมาที่กล่องไม้เตี้ยๆนั้นอย่างมีความสุข ก่อนจะหยุด

"เฮ้ย!? ยา นั่น หายไปไหนแล้ว?" หญิงสาวผู้มีชื่อเล่นว่า ฮันซี่ ตะโกนจนเหล่าคนในหน่วยสะดุ้ง

ชายหนึ่งคนในกลุ่มรีบวิ่งเข้ามาดูร่างบาง
"มีอะไรเหรอครับ หัวหน้าหน่วย..!"

ร่างบางชี้มือสั่นๆไปที่กล่องไม้

"กล่องไม้..????"ชายผู้อยู่ในหน่วยงุนงง

"..ยะ ยา ที่ใช้ในการ ทดลอง ของฉัน!! มันหายไปแล้ววว ว ว ว!!"ฮันซี่ เริ่มสติแตกและทึ้งศีรษะตนเองอย่างแรง

ผู้คนในหน่วยก็ไม่รู้ว่าจะหยุดหัวหน้าหน่วยของตนเองอย่างไร จึงได้แต่ยืนดูเงียบๆด้วยความอึ้ง....
 

 

 

ห้องใต้ดิน

 

 

ห้องใต้ดินซึ่งไม่มีอะไรมาก นอกจากห้องของผม และ อีกห้องหนึ่งที่เป็นที่ประชุมไฟสลัวๆนั่น

ผมเริ่มจัดการย้ายตะเกียงที่วางอยู่กลางโต๊ะเป็นอย่างแรก

 

เพล้ง~

 

"=_=;; "และนี่คือสีหน้าของผม โฮ มายก็อตตต!! ผมทำพังตั้งแต่เริ่ม!?

 

แก่ก~

ผมถอนหายใจก่อนจะเริ่มเก็บเศษแก้วแตกๆนั้น 

 

จึก~

"ซู้ดดด~~"นั่นคงไม่ต้องบอกใช่ไหม ผมทำเศษแก้วบาดนิ้ว ผมมองนิ้วที่มีเลือดหยดติ๋งๆอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะตัดสินใจอมมันเข้าไป อื้อหือ.. เค็มได้ใจ!! (นี่น่ะเหรอคือสิ่งที่มันคิด)

"มะ ..ไม่อร่อยเลย บางทีก็สงสัยนะ ไททันกินคนนี่มันอร่อยมากหรอฟะ?.."ผมพึมพัมกับตัวเอง รสชาติไอ้ที่เหมือนสนิมนี่มันอะไรกัน ไม่อร่อยเลยสักนิด.. ผมคิดแล้วสะบัดๆนิ้ว ทำให้เลือดกระจายเป็นหยดๆดั่งงานศิลป์...

"อ้าว.. เปื้อนอีก"ผมอุทาน แล้วเอาผ้าเช็ดๆให้หายไปเหลือเพียงรอยนิดๆที่พื้นเท่านั้น

 

แกร๊ก~

 

และในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ!! เก็บเศษตะเกียง ทำความสะอาดห้องและโต๊ะเรียบร้อย แต่..ข้าวของก็หายสาบสูญไปมากเช่นเดียวกัน ..แต่ไอ้เรื่องนี้มันจะไม่มีทางถึงหูหัวหน้าแน่ เพราะผมเป็นคนทำพังเองแหละ!!

 

 

 

ณ ห้องสมุดที่กว้างใหญ่

 

ปึก!

เสียงถังไม้ที่บรรจุน้ำไว้ถูกวางลงที่พื้นไม้ ข้างๆมีร่างบางที่ยืนอยู่ไกล้ๆ

 

"ห้องสมุด ..ห้องสมุด ห้องสมุดด"ไอ้ห้องสมุดนี่แล.. ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะเอาผ้าขี้ริ้วมาห่อตัวแล้วกลิ้งไปตามพื้นเหลือเกิน เพราะไอ้ห้องสมุดนี่มันมีแค่สมุดๆๆๆ และชั้นวาง พื้นที่กว้าง ซะจนอยากลาตาย

"เอาว้า.. สะอาด ไม่สะอาด ก็ดีกว่าไม่ทำแล้วถูกหัวหน้าเตะแล้วกัน.."ผมพูดกับตัวเองอย่างปลงๆ ใช่น่ะสิ ใช่น่ะสิ.. ตอนที่ผมแอบอู้ หัวหน้าก็จัดการกระทืบผมซะตรงนั้น นี่ถ้าสักวัน..ผมเกิดตายคาส้นของหัวหน้า หัวหน้าจะถีบศพผมกลิ้งแทนไม้ถูมั้ยเนี่ย ..!

 

"เฮ้อ.."ผมถอนหายใจและเริ่มทำเป็นอย่างแรกคือ นำหนังสือออกมาเช็ดหน้าปกที่เกรอะกรังไปด้วยฝุ่น ฝุ่นและฝุ่นจับกันเป็นก้อนหรือหนาเป็นนิ้วๆ 

"แค่กๆๆ..!" และนั่นทำให้้ผมสงสัยว่า สักวันผมจะเป็นภูมิแพ้ฝุ่นแล้วสำลักฝุ่นจนตายคาห้องนี้เลยหรือเปล่า..

 

ทำไมผมต้องมานั่งเช็ดหนังสือทีละเล่มน่ะเรอะ... คุณเฮียแกสั่งมาไง!! รู้ทั้งรู้ว่า ผมมันทำความสะอาดไม่ได้เรื่อง หัวหน้ารีไวล์เองก็ยังจะให้ผมมานั่งเช็ดหนังสือ.. เกิดฉีกขาดขึ้นมา หัวหน้ารีไวล์น่ะ..ไม่โดนว่าหรอก 

แต่ไอ้ผมที่เป็นคนทำนี่สิ.. แค่คิดว่าหัวหน้าเอลวินที่วางแผนจับไททันมาตั้งเป็นกี่ตัวต่อกี่ตัว มานั่งคิดแผนทรมานผมคนเดียวก็อยากจะเอาตัวมุดเข้าไปในรูมดแล้ว!!

 

เช็ดๆๆ..~ 

ไม่ไหวแล้ว.. ผมเช็ดไปได้แค่สองชั้นครึ่งเอง มันจะดีกว่านี้ถ้าเอาถังน้ำมาไว้ตรงนี้..แต่ หัวหน้ารีไวบอกว่าห้ามเอาถังน้ำเข้าไกล้หนังสือเด็ดขาด

.. แต่..เป็นไงเป็นกัน!! ผมเดินแทบขาจะลากอยู่แล้วนะ!!

 

ครืดดด ครืดดด

"ฮู่ว์"และแล้วผมก็ลากถังน้ำมาไว้ข้างๆตัวจนได้ 

 

ปุ~ ผมเช็ดหนังสืองเล่มที่ร้อยกว่าได้แล้วเอามันไปเก็บในชั้น ก่อนจะหยิบเล่มต่อไป..

 

"เฮ้อ ..ค่อยดีหน่อ..."

 

ตุ๋ม~

ทันทีที่ผมยังพูดไม่จบ เสียงอันไพเราะเพราะพริ้งก็ได้ดังขึ้นมาไกล้ๆ~.. หนังสือเล่มใหญ่ก็ลื่นหลุดมือเพราะฝุ่นนั้นเกรอะกรังมาก.. แต่มันไปดันหล่นในถังน้ำ!!!

"=_=;;...~"ผมยืนนิ่ง เหงื่อแตกซิกๆทั่วตัวและทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลกลมโตเบิกค้าง ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มใหญ่นั้นที่นอนแอ้งแม้งที่ก้นถังอย่างน่าสงสาร ..ออกมาจากถังน้ำในสภาพที่ไม่ว่าดูยังไงก็ไม่สามารถจะอ่านได้ออกมา ภาพหนังสือที่เปื่อยๆยุ่ยๆมีน้ำหยดติ๋งๆและดูเหมือนว่าที่มันจะพังง่ายขนาดนี้จะต้องมีอายุการใช้งานนานมาเกินสิบปีแล้วแน่เอย.. เอาเถอะ เปิดดูก่อนเพื่อความปลอดภัยก่อนจะเอาไปทิ้ง..เอ้ย ทำลายหลักฐาน ดีกว่า..

 

ฟืดด~

เสียงน้ำขังติดกับกระดาษอยู่ในกลางเล่มแสดงถึงว่า น้ำมันได้ซึมเข้ามาเรียบร้อย สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าผมในหน้าหนังสือ..

"พรูดดดด!!" และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมสำลักน้ำลายเลยทีเดียว!! ภะ ภาพ..ภาพคุณฮันซี่ หนีบอยู่ในหนังสือเต็มไปหมด!! โอ้ววว ..ผมมาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่ง!! และสายตาอันดีเยี่ยมก็เหลือบไปเห็นมุมกระดาษเขียนว่า Elvin 

 

ฟึ่บ!!

ผมรีบปิดหนังสือลงอย่างรวดเร็วจนน้ำที่อยู่ในนั้นกระเด็นมาถูกหน้าผมเล็กน้อย

 "=_=;;"นี่ผมทำหนังสือรวมภาพคุณฮันซี่.. ของหัวหน้าเอลวินตกน้ำเรอะ!! นี่มันหนักกว่าการทำของๆหัวหน้ารีไวล์พังอีกนะ.. เอ๊ะ แต่เดี๋ยวสิ ..หัวหน้ารีไวล์ชอบคุณฮันซี่ ..หัวหน้าเอลวินชอบคุณฮันซี่.. รักสามเส้า!!!

"อื้อหื้อ.. จะทำลายหลักฐานก็ไม่ได้ จะทำยังไงดี"ผมพึมพัมเหงื่อแตกซิกๆอย่างคิดไม่ออก

และได้แต่มองหนังสือเล่มใหญ่เก่าๆ ในสภาพที่เปื่อยยุ่ยที่ไกล้จะเน่าเต็มที ก่อนจะตัดสินใจเปิดมันอีกครั้งเพื่อจะหยิบรูปออกมาไว้ที่หนังสือเล่มถัดไป ..

 

คราวนี้ผมรู้ทัน.. จึงยกถังน้ำขึ้นมาและจะยกมันไปไว้ไกลตัว..

กึ้ด~

เสียงรองเท้าหนังสีน้ำตาลแก่เหลือบดำเสียดสีกันและ..

 

 ซ่าาา~~

 

"ม่ายยยย=[ ]="ผมร้องอย่างกับจะตาย แต่นั่นถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมทำ มันยิ่งกว่าตายซะอีก!! 

ทำไมน่ะเรอะ.. ก็ผมดันขัดขาตัวเองแล้วถังน้ำมันก็หก..ไม่สิ เรียกว่า สาด เต็มชั้นหนังสือข้างหน้าเลยดีกว่านะ..ซึ่งก็หมายความว่า ..ผมซวยที่เอารูปของคุณฮันซี่ไปไว้ที่หนังสือเล่มอื่นไม่ได้ จะย้ายชั้นก็ดูแปลกๆ และซวยซ้ำซ้อนที่น้ำมันสาดทั่วชั้นหนังสือ บวกกับแรงกระแทกของผมที่ล้มไปด้านหน้าทำให้หนังสือนั่นกระเด็นออกมาจากชั้น

 แล้วถังน้ำนั่นก็บรรจุน้ำคราบดำๆของฝุ่นไม่ใช่น้อย หมายความว่า ต่อให้ผมเช็ด.. มันก็ยิ่งเละกว่าเดิม!! 

 

"โฮว มาย ไททัน.. ตูโดนเชือดแน่"ผมร้องและทุบพื้นไม้ดังตุ้บๆ ก่อนจะค่อยๆฟื้นสติ เก็บซากหนังสือที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำบนพื้นไม้ น้ำตาตกในเลยทีเดียว ไม่สิ.. ถ้าหัวหน้ามาเจอ ต้องเรียกว่า อวัยวะข้างในพัง เลยจะดีกว่า.. แต่ถ้าทั้งสองคนเจอ ผมคงจะโดนทั้งกระทืบโดยหัวหน้ารีไวล์ และคงจะโดนนำไปให้ไททันสังเวยโดยหัวหน้าเอลวิน.. 

 

เฮ้อ..  

ผมถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆหยิบหนังสือที่ตากผึ่งไว้ที่หน้าต่างออกมาเก็บในชั้นทีละเล่ม ทีละเล่ม.. จนกระทั่งเสร็จหมดทั้งชั้น ทั้งนี้ก็ยังไม่ได้ทำความสะอาดทั้งหมด เหลือประมาณเกินครึ่ง.. แถมดันทำเละกว่าเดิม ถ้าคำนวณดูแล้ว น้ำมันน่าจะซึมลงไปข้างล่างแหงๆ ซึ่ง..เป็นห้องของหัวหน้ารีไวล์!!

  ..ฮือๆๆ อย่าให้รู้นะว่าใครแกล้งนางเยเกอร์คนนี้!!(แกทำเองยังจะโทษคนอื่นอีกเรอะ..) อินางเอเลนจะสิ้นชื่อโดยไม่โดนไททันฆ่า แต่จะโดนหัวหน้าทั้งสองที่แต่ละคนหน้าโฉดทั้งนั้นฆ่าเอา..

 

"เอาวะ โดนกระทืบ โดนจับสังเวย.. จะโดนอันไหนก็น่ากลัวทั้งนั้น ดันไปทำคอลเลคชั่นของคุณพี่โหดแกพังอีก.."ผมพึมพัมเบาๆและขยี้หัวตนเองจนผมยุ่งไปหมด

 

ปื้ดด ปื้ดดด~

ขณะนี้ผมกำลังเช็ดปกหนังสือสีดำน้ำตาลเก่าๆที่แสนจะสกปรกอยู่ ชนิดที่ว่าอย่างกับไม่ได้เช็ดมากว่าสิบกว่าปี แต่ดูสภาพการใช้งานมันน่าจะใหม่ๆอยู่ โอ๊ะ..! ชื่อเรื่องน่าอ่านดีแฮะ ผมมองไปที่หน้าหนังสือที่มีตัวอักษรสีขาวหวัดๆว่า 

 

 

My Love Memory

 

 

โอ้โหแหะ.. ไม่ยักกะรู้ว่ามีหนังสือนิยายรักหวานแหว๋วอยู่ในห้องสมุดที่หัวหน้าเอลวินมาอ่านบ่อยๆเลยแฮะ ผมลุกขึ้นและเอาผ้าขี้ริ้วในมือไปพาดไว้ที่ขอบหน้าต่าง

ผมนั่งเก้าอี้มุมหน้าต่าง และค่อยๆเปิดไปอ่านหน้าแรก ..ก่อนจะหน้าต่อๆไป.. และต่อไป ..

ผมจับใจความได้ว่า..  "นางเอก"ชื่อว่า เอเลน และ "พระเอก"ชื่อว่า เอลวิน เอ่อ.. แต่คำว่า เอลวิน ถูกขีดฆ่าออก และเขียนลายมือหวัดๆข้างบนว่า รีไวล์ ...ทั้งคู่เป็นเด็กบ้านนอก นางเอเลนจนจัดวันๆกินแต่ขนมปังแต่สุดท้ายขนมปังนั้นก็หมด เลยไปขโมยขนมปังของร้านพระรีไวลด์หรือเอลวินก็ไม่แน่ใจ เพราะขีดฆ่าซะอย่างนั้น สุดท้ายพระเอลวินและรีไวล์ก็เลยจับได้ ทีแรกเขาดักรออยู่ในตู้เตาอบขนมปัง แต่มันขีดฆ่าเขียนว่า รออยู่บนเตียง แทน -__-;; 

ทันใดนั้นเมื่อนางเอเลนเข้ามาในร้าน (หรือในห้อง??) พระเอกเอลวินหรือรีไวล์ก็เตรียมจะเอาไม้นวดขนมปัง แต่ขีดฆ่าว่า มีดปังตอเฉาะไปที่หัวนางเอเลน..

..

-0-;; ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ และเหงื่อแตกซิกๆ ไหงชื่อมันเหมือนเราฟะ

ก่อนจะก้มหน้าอ่านต่อ

 

ทันใดนั้น เมื่อได้เห็นโฉมหน้า แต่ถูกขีดฆ่าและเขียนว่า หนังหน้า -0-; ก็เกิดความเมตตาปราณีจึงละเว้นชีวิต

 ขีดฆ่า กลายเป็น จึงเกิดปราณีและกระทืบนางเอเลนอย่างเบาๆ(..) ต่อมาอีกวันหนึ่ง นางเอเลนได้เกิดการทะเลาะวิวาทกันอย่างหนัก ด้านนางเอเลนไม่ยอมและเสียใจ ส่วนด้านพระรีไวลด์หรือเอลวินก็เกิดเสียใจทั้งคู่ ถูกขีดฆ่าแทนว่า ส่วนด้านพระรีไวล์จึงกระทืบนางเอเลนสั่งสอนจนปางตาย...

 

ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมเหงื่อที่ไหลตามซอกคอมาจนถึงกระดูกไหปลาร้าชุ่มเหงื่อทั้งหมด ..นิยายรักอะไรวะเนี่ย ทั้งเอาปังตอเฉาะหัว ทั้งรออยู่บนเตียง ทั้งกระทืบนางเอกปางตาย นี่มันอะไรก๊านนน!!

ผมที่อยากจะเห็นฉากจบจึงรีบกรีดกระดาษบางสีขาวหน้ากลางที่คล้ายมีอะไรบางอย่างคั่นอยู่ทันที

 

กึก...

สมองและสองมือ ความคิด และหัวใจของนางเอเลนหยุดทำงานกระทันหัน.. ก่อนมันจะลุกขึ้นมาเต้นในอกดังตุบๆๆ และนางเอเลนผู้นี้ก็ขนลุกชันไปทั่วทั้งตัว..

 

"=0="ไม่มีคำพูดใดๆสำหรับผมที่ตาแทบจะถลนออกมา กับตาค้างและไปมากกว่านี้แล้วกับสิ่งที่เห็น..ฮือออ โฮกกก+0+ อีนางเอเลน เยเกอร์ ผู้นี้โดนสโตรกเกอร์ ม่ายยยยย!!!

ภาพที่ปรากฏต่อหน้าเอเลนบนหน้ากระดาษสีขาวแผ่นบางทำให้นิ่งค้างห้าวินาที ราวกับหยุดเวลา.. ภาพแต่ละภาพนั้น.. มีแต่ภาพที่เขาอยู่ในช่วงเวลาวาบหวิว.. ทั้งภาพที่ร่างบางอยู่ในห้องใส่เสื้อสีขาวเนื้อบางเบาสั้นเท่าขาอ่อนขาวนวลโดยไม่มีกางเกง นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ฟุบลงกับโต๊ะจ้องมองดอกไม้ในแจกันบนโต๊ะตาใส ทั้งภาพ..ร่างบางเจ้าของดวงตาสีเขียวน้ำทะเลยืนนิ่งจ้องไปที่กระจก ทำหน้ามึนๆ เอียงคอมอง ดวงตาใส เสื้อสีขาวเนื้อบางตัวเดียวที่หลุดลุ่ย กระดุมไม่ได้ติดจนถึงหน้าอกเรียบเนียน มือเรียวขยี้ตาข้างหนึ่งเหมือนเพิ่งตื่นนอน 

..บ้างก็รูปใบหนึ่งที่ผมนั้นยืนอาบน้ำอยู่โดยมีผ้าขนหนูปิดส่วนล่าง น้ำสะอาดจากฝักบัวไหลทั่วตัว เรือนผมสีดำลู่ลงเคลียกับคอขาว ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลหรี่ลงราวกับเชิญชวน

..ไอ้ภาพที่ผมใส่เสื้อตัวเดียวนั่นน่ะ แถมบางภาพก็ไม่ติดกระดุมซึ่งนั่นผมไม่แปลกใจเลย.. เพราะว่าผมเป็นประเภทชอบถอดเสื้อผ้าตอนนอน.. ก็เลยใส่แต่เสื้อตัวเดียวเพราะมันเย็นสบายกว่าเยอะ แต่ไปเอารูปสุดท้ายมาจากไหนละนั่น!! แต่..ผมมันน่าดูขนาดนั้นเลยเรอะ ..ไม่สิ!! ผมควรจะถามตัวเองว่า ใครมันถ่ายวะเนี่ย!?

 

ถ่ายมาจากมุมไหนฟะเนี่ย ..

 

ฟึ่บ!!

ผมรีบปิดหนังสือทันที นึกชื่อที่สันปก.. =_=; มะ มันวางข้างๆกับหนังสือรวมภาพคุณฮันซี่ของหัวหน้าเอลวิน..-__-;

 

.. ป๊าดดด !! หัวหน้าเอลวิน.. ชะ ชะ ชอบ.. สะ สาว ดุ้นนน!!!

 

ถามว่าทำไมผมถึงคิดแบบนั้นน่ะรึ ก็หัวหน้าเอลวินสะสมรูปภาพของคุณฮันซี่ และแอบเก็บรูปของผมไว้ แต่ก็แสดงว่า หัวหน้าเอลวินจิ้นไม่ออกไงละ!! (สมอง...) 

แต่แล้วดวงตาสีเขียวน้ำทะเลสดใสก็ต้องนิ่งค้างราวกับช็อคอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นสิ่งที่เขียนอยู่บนมุมกระดาษด้วยลายมือหวัดๆอันเป็นเอกลักษณ์ตั้งแต่หน้าแรกที่ขีดฆ่า

 

 

 Revil 

 

 

 

T B C 

 

 

ขอยอดคอมเม้นท์ทะลุ 5 คน ค่ะ (ปัจจุบันไม่ได้คาดหวังอะไรใดๆมาก เพราะเปิดนิยายแต่ละเรื่องแล้วตกทุกที)

 

อาริงาโตโกะไซมัส~ (เอเลนด๋อยหูแมวเกาะไหล่ด้วยสายตาเคะน้อย)

 

แถมค่ะ แถม.. ชอบเซอร์วิส

 

"อื้อ.. หัวหน้า.."

"ครางออกมา..มากกว่านี้ ..ให้มากกว่านี้!!"

"อ๊าาา า า..!!"

 

ตัดฉับ!!(ถูกจับยัดส้วม..)

ติ ชม ได้นะคะ