[Fic Attack on Titan] Love Love My Honey [Rivaille x Eren ]

ลำดับตอนที่ #10 : Spacial :: Sweet In Shcool Part 2

Titan shcool 

 

part 2
 

 

 

Type 2 :: บังเอิญ

 

 

 

18 : 35

 

ภายในห้องนอนเรียบๆ ที่มีตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำในตัว โต๊ะและเก้าอี้สีขาว เตียงเดี่ยวสีขาวที่มีตุ๊กตาหน้าตากวนๆแต่ร่างบางนั้นกลับมองมันว่ามันน่ารักและเอามามันไว้บนเตียงกอดนอนทุกๆคืน วางที่หัวเตียง ทั้งหมอนข้าง

 

..

แควก...~

 

"โอ๊ย!"ร่างบางร้องเบาๆ ในกระจกสีใสสะท้อนให้เห็นใบหน้าหวาน ที่ลอกพลาสเตอร์สีเนื้อออกจากแก้มข้างซ้าย ที่มีจอนผมปกปิดไว้ เผยให้เห็นเป็นรอยแดงรอบๆและมีรอยแผลคล้ายกับของมีคมบาด กับเลือดไหลซิบๆ ร่างบางเบ้ปาก มองใบหน้าหวานของตนเองในกระจก

 

".. เมื่อไหร่เราจะพ้นๆไปซะทีนะ " ร่างบางพึมพัม แล้วมองพลาสเตอร์ที่มีรอยเลือดในมือ ก่อนจะวางมันไว้ในกระดาษแผ่นสีขาวรองไว้และนั่งลงที่เตียง

ร่างบางยกแขนขาวของตนขึ้น เปิดแขนเสื้อสีขาวอย่างเบามือ แต่สาบเสื้อนั้นก็ดันไปโดนจุดสำคัญเสียจนได้.. เสียงหวานถึงกับร้องซี้ด และน้ำตาซึมเลยทีเดียว. ..

 

นัยน์ตากลมโตมองต้นแขนขาวของตนเองที่เป็นจ้ำๆสีแดง และมีรอยบาดของมีคมเช่นกัน

 

".. เจ็บจัง .."ร่างบางเอ่ยเบาๆ และค่อยๆหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากลิ้นชักที่ข้างๆเตียง และลงมือทำแผลให้สะอาด ก่อนจะพันแผลให้เรียบร้อย

ร่างบางหยิบพลาสเตอร์ที่วางไว้ติดมือมาด้วย ก่อนจะเดินไปที่ลิ้นชักโต๊ะสีขาว คว้าหนังสือเล่มใหญ่มาหนึ่งเล่ม

..

กี่ครั้งแล้วนะ.. ที่เรา ถูกแกล้ง แบบนี้.. นัยน์ตากลมโตมองไปยังหน้ากระดาษสีครีมที่มีแต่พลาสเตอร์อย่างน้อย1อันทุกหน้า .. 

ผมคิดในใจเบาๆ มือเรียวเปิดไปยังหน้าดาษเปล่าสีครีม และติดพลาสเตอร์ไว้ที่กระดาษ คว้าดินสอกดมาไว้ในมือ ก่อนจะนั่งลง

 

 

'วันนี้ผมก็ถูกแกล้งอีกแล้ว. ..มันเป็นรอยช้ำที่ต้นแขนกับรอยบาดที่แก้ม .. ผมหวังว่ามันจะหายทันก่อนวันจันทร์ ไม่งั้นผมได้โดน พวกนั้น แกล้งอีกแน่ ..ผมคงจะต้องไปตากแอร์ที่ห้องปกครองแหงๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงเอาแต่แกล้งผมด้วยนะ..'

 

 

Fridays 11 January 2014

 

 

ร่างบางเขียนเสร็จ ก็เก็บมันไว้ในลิ้นชักที่เดิมอย่างรวดเร็ว เสียงถอนหายใจเล็กๆนั้นดังขึ้นติดต่อกันถึงสองครั้ง ..เฮ้อ ว่ากันตามตรง โบราณจีนเขาว่า ..ถอนหายใจเท่ากับลดอายุของตนเอง ถ้ามันเป็นจริง..

ผมว่า ..ผมคงจะอยู่ต่อได้อีกไม่ถึง 8 วันแหงๆ.. 

 

"เอเลน! กินข้าวได้แล้ว!"เสียงหวานของหญิงวัย40ปีกว่าเรียกผม เอ่อ.. คงไม่ต้องถามนะ แน่สิ แม่ ผมอยู่แล้วล่ะ

 

"คร้าบบบ~"ผมตะโกนกลับไป ลุกขึ้นและมองเจ้าลิ้นชักที่มีหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ และเดินลงไปกินข้าวให้เรียบร้อย

 

 

บทสนทนาบนโตณะอาหาร(ที่น่ากลัว)

 

".. เอเลน แม่ว่า ลูกควรจะไปเรียนพิเศษ นะ"อยู่ๆแม่ของผมก็พูดขึ้น ผมชะงักทันที

 

"ทะ ..ทำไมอ่ะ!?"

 

".. พักนี้ เกรดและคะแนนของลูกลดลงไปมากนะ แม่กลัวว่าลูกจะต้องซ่อมน่ะซิ"

 

..เหอๆ ไม่มากไม่น้อยหรอกครับ จากที่ 2.5 กลายมาเป็น 1.7 เองนะครับแม่.. (นี่เรอะ ไม่มากไม่น้อยของเอ็ง !!?)

 

".. กะ ก็ได้ ( ._.)"ผมรับคำด้วยความจำใจสุดๆ ..แต่ผมก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดนั้นซะหน่อยนะ .. โดนเรียกไปถูกพวกนั้นรุมแกล้งทุกเช้า กลางวัน เย็น แม้แต่ตอนกินข้าวผมยังนั่งในห้องน้ำเลย พูดถึงเรื่องอ่านหนังสือผมก็คงต้องไปนั่งอ่านในเล้าไก่ที่โรงเรียนเลี้ยงไว้หลังตึกเสียมั้ง.. 

 

อย่างน้อยอ่ะนะ.. เรียนพิเศษ มันก็น่าจะช่วยผมเรื่องการถูกแกล้งน้อยลงก็ได้ (._.)

 

ร่างบางอมช้อนคิดเหม่อลอย และไปหยิบขนมหวานขึ้นไปกินที่ห้องอย่างเซื่องๆซึมๆ แหงละ.. แขนผมก็เป็นแบบนี้ แค่จะยกมือหยิบช้อนหยิบส้อมก็ยังแสบสุดๆเลยอ่าTT^TT ขืนทำตัวร่าเริงซะจนแผลฉีก แผลแหก เลือดออกทะลุซึมเสื้อผ้าก็มีหวังถูกคาดคั้น แถมพ่อกับแม่ยังต้องไปเอาเรื่องพวกนั้นอีก.. ผมไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย นี่นา.. 

 

แกร้ก~

มือขาวบิดกลอนประตู และปิดประตูดังขึ้น

 

ร่างบางกลับมานั่งที่โต๊ะ และวางขนมหวานไว้บนโต๊ะ .. ผมนั่งจ้องถ้วยเล็กๆบนโต๊ะ.. จะว่าอย่างนั้นก็เถอะ จะอยากกินก็อยากกิน แต่จะว่าไม่อยากกินก็ไม่อยากกิน แฮะ.. (แล้วตกลงเอ็งจะกินรึไม่กิน!?)

แบบว่า .. ยังไงดีล่ะ น่าจะ ไม่มีอารมณ์ จะกินมากกว่ามั้ง แขนก็เจ็บ หน้าก็เป็นแผล แต่กินดีกว่า.. ชีวิตนี้ถ้าผมขาดขนมหวานหนึ่งชิ้นเป็นอย่างน้อยต่อวัน ผมคงจะเซื่องซึมยิ่งกว่าหอยทากซะเสียอีกมั้งเนี่ย! (แล้วจะบ่นเพื่ออ)

 

นัยน์ตากลมโตมองดูเจ้าถ้วยเล็กสีใสที่บรรจุสิ่งเด้งดึ๋งดั๋งคล้ายวุ้นและเป็นสีเหลืองด้วยท่าทางราวกับว่า นี่มันคือความสุขหนึ่งเดียวในชีวิต เลยทีเดียว

 

แควก~

มือเรียวพยายามฉีกพลาสติกที่ถูกซีนไว้ออก ก่อนจะเปิดมัน และตักมากินด้วยท่าทางระริกระรี้ 

 

" พุดดิ้งง ง ง>~< " แต่สีหน้าและท่าทางนั้นยิ่งกว่าที่เห็น ใบหน้าหวานนั้นแลดูมีความสุขที่สุดในชีวิตราวกับว่าเป็นสาวแส้แรกแย้มได้แต่งงานครั้งแรกในขีวิต !!

 

 

..บางทีนะ ฉันว่า ฉันชักจะไม่แน่ใจว่าลูกฉันเป็นชายหรือเปล่า.. คุณแม่เอเลนได้กล่าวไว้ .

 

 

เมื่อการสวาปามพุดดิ้งทั้งถ้วยเสร็จลงภายในไม่ถึงห้านาที ร่างบางก็ดูจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกหน่อย แต่ก็ยังไม่จบเสียทีกับเรื่องขนมหวาน.. ที่เจ้าตัวที่เปลี่ยนอารมณ์ได้ฉับไวยิ่งกว่าสับไพ่ คว้าถุงลูกอมรสมะนาว และ ขนมกร้อบแกร้บมาไม่ต่ำกว่าห้าถุงขึ้นมากิน พร้อมกับเขียนบล็อกของตนเองด้วยท่าทางมีความสุข.

 

..ตามบทนะ ในเวลานี้ .. ผมควรที่จะนั่งร้องไห้ให้กับชีวิตของตัวเองมากกว่าที่จะมานั่งกินขนม เล่นคอมพิวเตอร์ด้วยท่าทางลั๊นลาแบบนี้นะ..

แต่ตราบใดที่ขนมหวานมันยังมีอยู่ในโลก.. ผมก็ไม่ยอมตายหรอก ..ฮ่าๆๆ!

(มันจะชินล์ไปไหนวะ)

 

แกร้กๆๆ~

เสียงดีดคีย์บอร์ดบนคอมพิวเตอร์ดังจนถึงตีสอง ซึ่งร่างบางก็ยังนั่งดูอนิเมะอย่างไม่ลดละ

 

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมส่งเสียงบอก

 

"เข้ามาเลยฮะ "

 

แกร้ก~

เสียงเปิดประตูดังขึ้น 

"เอเลน.. ลูกควรจะนอนได้แล้วนะ พรุ้งนี้เช้า ..แม่จะไปเยี่ยมญาติหน่อยนะจ๊ะ"

ผมละจากหน้าจอ 

 

"เอ่อ.. แม่ฮะ ผมไม่ไป..-"

 

"ไม่ได้จ้ะ ถ้าเราไม่ไปครบ มันจะเสียมารยาทนะจ๊ะ เอเลน"

ละ แล้ว.. ทำไมแม่ผมต้องชิงปฏิเสธเสียงแข็งด้วยเนี่ย ย ย TOT!! ผมต้องไปจริงๆงั้นเรอะ!?

ผมออกเสียงแย้ง

"ตะ แต่ว่า.. มันเป็นวันหยุดทั้งที..-"

 

"ไม่ ได้ จ้ะ .. ลูกต้องไปกับแม่ด้วย"

ซึ่งคุณแม่บังเบิดเกล้าของผมก็ตอบแทรกด้วยเสียงแข็งชนิดดุจหินผา .. 

..โอเค ผมต้องไปจริงๆสินะ =_=.. ไม่ไป มีหวังโดนยึดคอมแน่ๆเลยย ย ยTT^TT!!

ทำไม .. อีนังเอเลน.. มันถึงโชคร้ายแบบนี้นะ วันหยุดทั้งทีก็นอนพักไม่ได้ ไปโรงเรียนก็ถูกแกล้ง ว๊ากกกก ก TT^TT!!

 

"คร.. ครับ (._.)"ผมตอบรับคำอย่างจำยอม 

 

"ดีมากจ้ะ.. งั้นเดี๋ยวขากลับแม่จะพาลูกไปร้านเค้กที่ลูกชอบนะ"

 

"ครับแม่!! "ผมตอบเสียงใส และเปลี่ยนท่าทาง ความคิดทั้งหมดทันที

 

หญิงสาวส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ

..คราวนี้ล่ะ ตอบรับเสียงใสเชียวนะ ลูกคนนี้นี่ จริงๆเลย..!

 

"งั้นแม่ไปนอนก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะมาปลุกนะ"

 

"ค้าบบ~"

 

 

และเมื่อเสียงใสดังขึ้นครั้งสุดท้าย .. กว่าร่างบางจะหลับ ก็ล่อไปตีสามครึ่ง ..

 

 

 

 

8 : 45 

 

 

 

ก๊อกๆ~

 

"เอเลน.. ตื่นรึยังจ๊ะ"

 

"งืออออ.. " ก็คงไม่ต้องบอกนะ.. ดูจากเสียงแล้ว เจ้าตัวที่ตอบรับเสียงใสเมื่อประมาณสี่ชั่วโมงก่อน.. มันนอนซุกผ้าห่มอย่างกับก้อนขนมโมจิเน่าๆอย่างนั้นแหละ.. 

 

"เอเลนจ๊ะ.. เราจะไปกันสามโมงนะ!"

 

"ฮะ.. แม่.. "ร่างบางตอบเสียงเอื่อยๆ

และจับนาฬิกาปลุกรูปตัวสไลม์สีฟ้ากลมๆมาดู

 

... 

 

8 : 48

 

"อืม..-_- เอ่อ.. =_= ..เฮ๊ย ย ย ยO___O!!!"

พอเจ้าตัวที่ดูนาฬิกาเท่านั้นแหละ ก็ลุกพรึ่บ สะบัดผ้าห่มไปคนละทิศคนละทางแถมแหกปากลั่นแล้วรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำอย่างรวดเร็วไวปานแสง!!

 

และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในตอนเช้า..

 

ภายในห้องน้ำ

 

ซ่า า าา !!

 

"แว๊กก ! น้ำเย็น น น TT^TT" บอกไม่ทันขาดคำ.. ร่างบางถึงกับสะดุ้งทันทีเมื่อโดนน้ำเย็น อย่างกับแมวที่ไม่เคยอาบน้ำแล้วจู่ๆโดนน้ำสาดอย่างไงอย่างงั้นเลย.. 

 

.. ทั้งๆที่..

 

...มีเครื่องทำน้ำอุ่น...

 

..

จะเล่าให้ก็ได้.. ก็หลังจากที่เจ้าตัวลุกขึ้นมาโวยวายสักพักก็หลับต่อ ..(โคตรขี้เกียจ) แล้วก็ ลาก ตัวเองคลาน

มาจากเตียงอย่างกับหนอนกะดึ๊บ เดินมาที่ห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่าอย่างเซื่องๆซึมๆ เอื้อมมือไปเปิดฝักบัวทั้งๆที่มีเครื่องทำน้ำอุ่นอยู่ข้างๆฝักบัวตั้งเครื่องเบ้อเร่อ..

 

..แต่สุดท้ายเจ้าตัวที่โคตรมึนก็ไม่ได้เอื้อมมือไปเปิดฝักบัวจนกระทั่งอาบน้ำเสร็จแล้วเพิ่งเห็นเครื่องทำน้ำอุ่นที่ติดตั้งมาเป็นปี ราวกับว่ามันเพิ่งติดตั้งเมื่อวาน ..

 

เอาเป็นว่าตรงนี้ตัดไปก่อนก็แล้วกันนะ.. เพราะเอเลนนั้นหลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็เกือบจะลื่นพรหมหน้าห้องน้ำเกือบหน้าแหกได้มาอีกแผลเพราะความซุ่มซ่าม.. หลังจากนั้นก็ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เป็นเสื้อสีขาวล้วนไม่มีลาย และ กางเกงสามส่วนสีดำที่ดึงเชือกปรับยาวจนเกือบจะลากพื้นเพราะไม่มีไซส์ แต่กระนั้นหนอ .. ใส่เสื้อสีขาว แต่กลับไม่ใส่เสื้อกล้ามทับ .. แต่เจ้าตัวก็เพิ่งมารู้ตอนที่ตื่นมาหลังจากนอนน้ำลายยืดนั่งอยู่ในรถแล้วล่ะ ..

 

 

"เอเลน.. ลูกลืมผูกเชือกรองเท้านะจ๊ะ (' ')"หญิงสาวเตือน หลังจากที่ออกมาจากบ้านและถึงที่หมาย

 

"อ่าว! จริงด้วยแฮะ (' ')" ร่างบางบอก เมื่อเห็นเชือกรองเท้าผ้าใบของตนเอง ผูกข้างไม่ผูกข้าง ก็ก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าให้เข้าที่ แต่ก็ดันไปผูกเชือกอีท่าไหนให้มันไปติดกับอีกข้าง แล้วหันมาทำหน้าจะร้องไห้กับผู้เป็นพ่อและแม่ที่ยืนดู

 

" เฮ้อออ ... " หญิงสาว และ ชายหนุ่มผู้เป็นบุพการีถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที.. และต่างก็คิดในใจ

 

..จะไปรอดมั้ยเนี่ย เอเลน..

 

 

แกร้ก

เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้น พร้อมกับเสียงทักทาย

 

"อ้าว.. สวัสดีค่ะ คุณคาเรลล่า"เสียงใสทักทาย ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับหญิงสาวสวยใส่แว่นกรอบเล็ก

 

"เอ่อ.. สวัสดีฮะ (' ')" ผมลุกขึ้นและกล่าวทักทาย

 

"เอ่อ.. "

 

"เอเลน เยเกอร์ ครับ(' '("ผมบอกชื่อตัวเอง และยิ้มให้

 

".. ฉันชื่อ ฮันซี่ นะจ้ะ" เธอว่า และเดินเข้ามาจับมือผม 

 

"เอ่อ ฮะ"ผมยิ้มให้เขา

 

"อ๋อจ้ะ แหม.. ลูกสาวเหรอคะ"

 

ห๊ะ...? 

 

อะไรนะ.. =___=??

ผมชะงัก

"แหม.. มีลูกสาวน่ารักนะคะเนี่ย"

 

"เอ่อ..." พ่อกับแม่เริ่มอีกอัก

ร่างบางยกมือขึ้น

"ผม.. เป็น ผู้ชาย ฮะ ( .///.)" ผมก้มหน้าบอก .. ทำไมอ่ะ ทำไมมม ผมดูเป็นผู้หญิงเรอะ!? TOT!!?

 

"อ่าว.. เหรอจ้ะ เห็นหน้าสวยๆแบบนี้นึกว่าเป็นผู้หญิงซะอีก0.0"

 

"เอ่อ ครับ.." ฮือ ออ .. ทำไมอ่ะ ทำไม หน้าผมมันดูเป็นผู้หญิงตรงไหนอ่ า าTT^TT!!

 

คุณแม่ผมยกมือลูบหัวเบาๆอย่างปลอบใจ ผมทำท่าจะร้องไห้ 

 

"เอ้อ เชิญเข้ามาก่อนสิคะ "หญิงสาวว่า และผายมือให้

ผมพยักหน้าเบาๆ และขออนุญาติหญิงสาวเข้าไปในตัวบ้าน

แกร้ก.. เสียงประตูปิดลง

 

ตึก.. ตึก.. ตึก..

 

".. มีแขกเรอะ??"

 

หื๊อ.. เสียงนี้ .. เหมือนได้ยินที่ไหนมาก่อน 

 

"อ๋อ.. ใช่ มีแขกน่ะ รีไวล์.. นายช่วยไปห้องอื่นก่อนได้ไหม"

 

"(' ');;"ผมเริ่มเหงื่อตก ลางสังหรณ์มันกระตุกยิกๆ แต่ผมก็ไม่ได้เห็นคนที่เสียงคุ้นๆ เพราะผมอยู่ตรงทางเดิน

 

"ต้องการให้ต้อนรับด้วยไหม??"เสียงเข้มถาม

เฮ้ย ย ย !! เสียงนี้มันจะคุ้นไปแล้วนะเว้ยยยTT^TT!!

"เอ้อ.. ได้ก็ดีนะ"

 

ตึก.. ตึก.. ตึก..

 

"... ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

 

เพราะสัญชาติญาณบอกให้ผมเดินไปหลบหลังผู้เป็นแม่อย่างเนียนๆ และก้มหน้างุดๆโดยเร็ว

... ม่ายยย ผมไม่มอง ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เสียงใคร..ผมไม่รู้จักกก!!

 

"อ้า .. ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉัน คาเรลล่า เยเกอร์ ส่วนคนข้างๆนี่ .. สามีดิฉันค่ะ " แม่ผมยิ้มและก้มหัวลง

 

"เช่นกันครับ.. รีไวล์ ครับ"

 

และแล้ว... เวลาลงนรกของผมก็มาถึง.. คุณแม่บังเกิดเกล้าของร่างบางนั้นพยายามดึงผมที่เกาะเป็นตุ๊กแกอยู่ที่หลังท่านให้มาเสนอหน้ากล่าวชื่อกันบ้าง

จึกๆ..

ม่าย ย ย ย!! 

 

"เอ่อ.. แล้วนี่ ลูกดิฉันค่ะ..เอเล-"

 

แงๆๆๆ !! อย่านะ .. เออ จริงสิ..

 

"เอ่อ.. แม่ฮะ "ผมกระซิบที่หูแม่เบาๆ

"หืม?"

 

"ผะ ผม.. ผมปวดอึ๊ครับ ( .///.)"

 

ผมพูดอะไร.. ผมพูดอะไรออกป๊ายยย ย ย !!

 

"เอ่อ.. "

คุณแม่ของผมถึงกับสตั๊นเลยทีเดียว...

 

"แม่ฮะ ..ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสาธารณะแถวนี้หน่อยนะ!!"

ร่างบางพูดเสร็จ ก็ใส่รองเท้าและเปิดประตูแถวปิดให้เรียบร้อย และชิ่งก่อนใคร!!

 

"เอเล..-"

 

" ..ให้ผมไปรอรับเขากลับมั้ยครับ เขาอาจจะหลงทาง"

จู่ๆชายหนุ่มก็พูดขึ้น

 

"อ่า.. ฝากด้วยนะคะ คุณรีไวล์"หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆอย่างเกรงใจ

 

 

 

 

ตึกๆๆ~

 

"โอ้ววว โน่ววว ..พระเจ้าาาๆๆ " ผมแทบจะกรีดร้องอย่างกับคนบ้าและวิ่งไปตามทางเดินฟุตบาท ทำไมต้องมาเจอคนแบบนั้นในเวลานี้ด้วยๆๆๆ!!

 

ปั้กก~

 

อ่อก!

..

..มันชนเสาไฟฟ้าครับ ท่านผู้โช้มมมม!!

 

"โอ๊ย..!" ร่างบางร้องและเซถอยหลัง แหงสิ.. ชนเข้าไปจังๆแบบนั้น ปวดร้าวหน้าผากยิ่งกว่าอะไรเสียอีก..

 

"โอ้.. พระเจ้า ขอให้ลูกไม่เจ็บตัวบ้างสักวันเถอะT^T" ผมว่า 

 

"ฉันรู้สึกว่า พระเจ้าไม่ผิดหรอกนะ ..แต่นายซุ่มซ่ามเองต่างหาก"

 

"ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามสักหน่อย.. (OoO)!!" ไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็หันขวับจนคอแทบจะเคล็ดไปเจอกับ.. โอ้ววว โน่วว!!

 

"คะ คุณ.. รีไวล์ TT^TT/!!" นิ้วชี้ไปที่ผู้ที่ยืนมองเขาด้วยสีหน้าเรียบๆ

 

"เออสิ"

 

"มะ มาไงครับ..(' ');;"ผมรีบทำเสียงปกติ ยิ้มและเตรียมพร้อมที่จะก้าวเท้าถอยหลัง

 

"เดินมาสิ ถามได้" ครับ..

 

"เอ่อครับ.. งั้นผมขอตัว..( . .)" ผมก้าวหันหลัง และเตรียมออกตัววิ่งราวกับนักกีฬาทีมชาติโอลิมปิก..

 

ตึกๆๆๆ!!

 

..เผ่นละโว้ยยยย!!!

 

ร่างบางที่เผ่นแน่บไปอย่างรวดเร็วทำให้ชายหนุ่มอดขบขันไม่ได้เล็กน้อย ออกเดินอย่างช้าๆ ก่อนจะพึมพัมเบาๆ

 

"ไม่น่าเลยจริงๆ.. สงสัยจะต้องทบทวนบทเรียนมารยาทตั้งแต่ต้น"

 

 

 

...

..

 

 

T B C

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------

 

อิอิ ขอโทษที่เอามาลงช้าค่ะ แอบกระซิบเบาๆ ตอน Spacial นี้ มันจะยาวไปเลย ถึงตอนนั้นก็อย่าเพิ่งเบื่อไปก่อนเลยนะคะ ขอให้อีไรท์เตอร์มันปล่อยออกทะเลบ้างน้า กระซิบๆ* ผู้อ่านที่ไม่มีmyID สามารถสมัคได้ง่ายๆ แต่ไรท์เตอร์ขอบอกเลยว่า สมัคไว้ก่อนดีกว่า ไรท์เตอร์จะแจกNCชุดเดิมค่ะ อิอิ ขอให้ติดต่อมาทางข้อความลับเลยนะ ส่วนใครที่ยังไม่ได้ ไม่ต้องน้อยจายย ทุกๆ10คอมเม้นท์ ไรท์เตอร์จะแจกncจ้า ใครที่ได้แล้วขออภัยนิสนุง รอหน่อย. 5555+ 

จุ้ฟๆ รักผู้อ่านทุกท่านค่ะ <3