พิชิจหัวใจนายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #1 : พิชิจหัวใจนายเย็นชา ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

                “ซอล ผมว่าผมรู้สึกแปลกกับคุณนะ” ฉันหยุดเดินเลยเมื่อได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากนายแบก “รู้สึกว่า” ฉันก็ถามจริงไหมค่ะเพื่อไม่ให้เสียมารยาท “ก็ผมรู้สึกเหมือนว่า….” “ซอลคุณไปกับผมหน่อย” ฉันหันไปต้นเสียง เสียงคีเดียวกันเนี้ยไม่ใช่คาโลก็ไม่รู้จะเป็นใครแล้วล่ะค่ะ แต่ฉันจะไปไงนี้รอฟังที่นายแบกพูดหรือจะไปกับคาโล “นายแบกพูดต่อสิ” “ก็รู้สึก…” “ซอล ผมบอกว่าไปกับผมไง” >o< อะไรของคาโล ฉันจะฟังสักหน่อยก็เร่งเรียบอยู่ได้ ส่วนไอ้ตาแบกนี้ก็ไม่รู้จักพูดสักทีหนึ่ง “อื้มๆ ไปก็ไป” ฉันก็เดินตามคาโลแล้วก็ทิ้งนายแบกไว้คนเดียว ชีวิตของคนสวยก็อย่างนี้แหละ (หลงตัวเอง)

            หลังจากที่ฉันเดินตามคาโล นายนั้นก็พาฉันมาที่ส่วนหลังโรงเรียน และเราก็ใช้เวลาอันเงียบไปสักครึ่งชั่วโมง จนฉันทนอีกต่อไปไม่ได้ “นายมีอะไรกับฉันก็พูดมาสิ” คาโลหันมามองหน้าฉัน มองมากเกินไปจนให้ฉันเกรงไปทั้งตัว “เย็นนี้รอยูจิด้วย” ?o? “แค่นี้หรอ บาย บายนะ” ฉันจะบ้าตาย พูดตอนนั้นก็ได้แค่นี้เองคำที่พูดมา จะบ้าตายเวลาอันมีค่าของหมดไปตั่ง ครึ่งชั่วโมงแถมอย่างไม่ได้ฟังคำที่ นายแบกจะพูดกับฉันด้วย คาโลฉันจะฆ่านาย >o<

            “ซอล” O-O “เอ๊า แบกอย่างไม่ไปหรอ” ไม่หน้าเชื่อนะว่านายแบกจะรอฉัน ฮั่นแน่หรือว่านายนั้นจะบอกรัก แคร๊ะๆๆ ฉันมีคู่มั่นแล้วนะไม่เอาน่ะ “คือที่ผมจะบอกคือ ซอลช่วยไรผมหน่อยได้ป่าว” ^///^ “อืม พูดมาสิ” “คือคุณช่วยเป็นแฟนกำมะลอให้ผมหน่อยได้ไหม” ???????? “แฟนกำมะลอ หลอกเป็นแฟนนายเนี้ยนะ” “คือ คือ นะนะ ผมขอล่ะนะ”   “แบกค่ะๆๆๆๆๆๆ” ยัยแมลงสาบ ไม่นะฉันไม่อยากยุ้งกับยัยพวกนี้ ไม่เอา ไม่!!!!!!!!!! “เอ๊า ยัยรีซอลแกมาอยู่นี้ได้ไงย่ะ” มาย่ะกับฉันหรอยัยแมลงสาบนี้ “ก็แฟนฉัน ฉันอยู่ด้วยแล้วมันผิดตรงไหนไม่ทราบ” รู้จักฉันน้อยไปสักแล้ว นายแบกถึงกับอึ้งแต่นายแบกก็ยิ้มอย่างพอใจนะ “แฟน หมายความว่าไงค่ะ แบก ไหนแบกบอกว่าโสดสะนิดไงค่ะ” นายแบกนี้อย่างไงกันคุยกับยัยนี้ได้ไง “อ่อ ลีลี้รู้แล้วค่ะ ว่ายัยรีซอลนะมันแค่แอบอ้างไปงั้นๆแลหะใช่ไหมล่ะ” ?---?  “แกกล้ามากนะยัยรีซอล” นายแบกลีสนาย! “มันคือความจริงครับคุณลีลี้ครับ” ยัยลีลี้แมลงสาบเดินกระชับๆๆออกไปอย่างไม่พอใจ ส่วนฉันนั้นหรอ สะใจนะแต่ก็ไม่ค่อยพอใจนายนั้นสักหน่อยหนึ่ง

                กริ้งๆๆ กริ้งๆ ฉันล่ะเบื่อจริงๆเลยอดไปห้องดนตรีสุดโปรดของฉันเลย แง่ๆๆ ตอนนี้นะคือเวลาที่ฉันเกลียดที่สุด คือการเรียนวิชาการงานอาชีพ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในสามโลกเลยแหละ มันก็มีแต่เรื่องงานบ้านงานเรือน งานพวกนี้กันฉันนะหรอ ใช้ไม่ได้หรอกค่ะ อ้า^^^^ “นายแบก หยิกแก้มฉันทำไมเนี้ย!” ฉันหลูบแก้มเบา “ก็ไม่สนใจกระดานเลยเดียวจะ สอบไม่รู้เรื่องนะครับ คนสวย” “ชิ รู้แล้วน่า” “หนวกหู เงียบๆหน่อย” ฉันกับนายแบกหันไปมองหน้าคาโล ไปพร้อมๆกัน “คุณครับเราสองคน ขอโทษด้วยนะครับ” ฉันถึงต้องหลบสายตาคาโลสายตาที่เขาจ้องฉันนี้ มันเหยือกเย็นสะจนหน้ากลัวเลยแหละ บางทีนะฉันก็แอบนึกขึ้นอยู่ตลอดเลย ว่าเวลาที่ฉันกับนายแบกเล่นอะไรกัน คาโลต้องพูดมาขัดจังหวะทุกที หรือว่าคาโลจะหึง จะคิดอย่างนั้นก็ไม่ได้นะเพราะ นายนั้นน่ะมีหัวใจหรือเปล่าก็ไม่รู้  ถ้าเขาหึงจริงๆฉันก็จะมีความสุขมากเลยแหละ “ซอล” อะไรของนายแบกอีกเนี้ย “อะไรอีก” “06 434 65xx เบอร์ผมจดไว้ด้วย” แหมมฉันไม่ได้ขอนะแต่เพื่อไม่ให้เสียมรายาท จดก็ได้ค่ะ “ฉันโทรไปได้ทุกเมื่อป่ะ” ฉันก็หยกถามไปงั้นๆ “สำหรับซอลน่ะ โทรมาได้ทุกเมื่อครับผม” #U#“อยากจะอ้วก”ขอให้เป็นจริงนะ “รีซอล แบกลีส คุยอะไรกันอยู่” O-O ซวยแล้วไอรีซอลเอ๊ย “เปล่า เปล่าค่ะ/ครับ” “งั้นลองตอบสิการวิเคราะห์งานเป็นขั้นตอนที่เท่าไรของกระบวนกันทำงาน” พระเจ้าช่วยลูกด้วย ตายๆๆๆ ฉันจะตอบอะไรดีล่ะ 5หรือ 6 คนเขายิ่งไม่เคยอ่านอยู่ด้วย นายแบก “ตอบสิ ตอบสิ”  “ตอบไรล่ะ ไม่รู้ไม่ได้อ่าน” “ไงล่ะให้คำตอบได้อย่าง 1…..2………3.หมดเวลา” แง่ๆๆ หนูไม่อยากคาบไม้บรรทัดแล้วยืนเป็น หุ่นไล่กานะค่ะ แง่ๆๆ แง่ๆๆ “รีซอล รู้ใช่ไหมต้องทำอะไร พาแบกลีสไปด้วย” “ทำอะไรหรอ ซอล”

นายแบกทำหน้าอย่างกับเด็ก หน้าตลกมาก “ไปเอาไม้บรรทัดแล้วตามฉันมา” นายแบกทำตามที่ฉันบอก แล้วเราสองคนก็เดิน

ออกไปนอกห้อง “คาบไม้บรรทัด” “คาบ คาบทำไมล่ะ” ฉันคาบให้ดูนายแบกยิ้มแล้วก็ทำตาม แล้วฉันก็ทำให้ดูยืนอย่างหุ่นไล่กานายแบกก็ทำตาม ไม่น่าเลยชีวิต นายคาโลคงสะใจตายเลยแหละมั่ง แล้วมันน่าอายจริงๆเลย

 “เพราะนายคนเดียวเลยนะ นายแบก”

 “เอ๊า ซอล  โทษผมคนเดียวไม่ได้นะ”

“นายไม่ต้องมา” ฉันหยิบไม้บรรทัดมาคับไว้อีกครั้ง ไม่อยากจะคุยกับไอตานายแบก

                กริ้งๆๆ กริ้งๆๆ ไชโยหมดเวลาแล้ว โย่ๆๆๆ โย่ๆๆๆ ดีใจมากที่ดีใจกว่านั้น ได้กลับบ้านแล้ว วันนี้นะเป็นวันเปิดเทอมวันแรก ที่ต้อนรับฉันเป็นอย่างดีมากเลย ฉันรีบเข้าห้องแล้วไปเก็บของ ฉันต้องเป็นคนถามคาโลใช่ไหมเนี้ย โอเค โอเค “คาโลเย็นนี้ ยูจิจะกลับด้วยใช่ไหม แล้วนายล่ะ” เป็นอะไรที่ฉันต้องทำใจรอ กับการที่คาโลจะเปิดปากพูดออกมา “อืม ผมจะกลับ” อืมดีใจที่สุดคำตอบออกมาเป็นแบบนี้ “ซอล ผมกลับแล้ว บ๊าย บาย จุ๊บๆๆ ถึงบ้านโทรหาด้วยนะ ที่รัก” “เป็นตอนไหนไม่ทราบ” นายแบกนี้บ้าจริงๆเลย “ดีใจมากไหม” นี้ประชดหรือต้องการถามจริงๆอะไรของคาโล “ก็ มากๆๆๆๆเลยค่ะ” ฉันไม่ได้ประชดนะ แค่ตอบตามความเป็นจริง  “กลับ” “อืม” ฉันกับคาโลเดินออกจากห้องเพื่อไป หายูจิที่ห้องของเขา เราสองคนเดินมาอย่างเงียบ ถ้าฉันเดินกับนายแบกนะ คงจะมีความสุขมากกว่านี้ “จิ เสร็จยัง” คาโลถามขึ้นมาก ยูจิก็รีบวิ้งออกมา “คือ ครูเรียกให้ยูจิตามงานนิดหน่อย พี่คาโลกับพี่รีซอลกลับก่อนเถอะ” “อืม” อะไรเนี้ยฉันต้องเดินกลับบ้านกับคาโลหรอ เดินเหงาไปคนเดียวแล้ว แง่ๆๆ  “ซอล เดียวแวะ ร้านหนังสือหน่อย” “จริงด้วยเกือบลืมไปเลยวันนี้หนังสือมาใหม่” คาโลนี้ชอบอ่านหนังสือหรอ ทำไมฉันไม่เคยรู้ ในร้านวันนี้นะหนังสือเยอะมาก ฉันเดินไป ดูรอบๆและสะดุดตากับหนังสือเล่มหนึ่ง ปกหนังสือนั้นทำด้วยหนัง มันสวยมากมัน เป็นหนังสือเกี่ยวกับดนตรีและเปียโนอีก อยากได้อ่ะ! แต่เอ๊ะดูราคามันก่อน หมึ่นสองพัน วอน พระเจ้าฉันจะไปเอาเงินที่ไหน ทำไมมันแพงจัง อยากได้จริงๆเลย ถ้านายคาโลเป็นนายแบกก็คงจะดีสินะจะได้ของนายนั้น แต่นี้เป็นคาโลฉันไม่กล้าหรอก “ผมเสร็จแล้ว ซอลล่ะ” ฉันจะบอกอย่างไงดีเนี้ย วันหลังค่อยมาซื้อก็ได้คงไม่มีคนเอาไปหรอกมั่ง แพงขนาดนี้ “ฉันก็เสร็จ แล้วงั้นกลับกันเถอะ” คาโลจ่ายตังค์เสร็จเราสองคนก็เดินออกมา ตลอดทั้งทางหรอ ฉันก็ไม่รู้จะชวนคุยคาโลเรื่องอะไรดี เงียบกริก กว่าจะไปถึงบ้านก็ต้องเดินอีกประมาณ 2กีโล “ไอซ์ครีม ขอโปรดของฉัน” ฉันวิ้งๆๆๆๆ ก่อนที่มันจะหมดไป “เอารสช๊อกโกแล็ตค่ะ” ล่วง ล่วง ตังค์ เอ๊า ตังค์ไม่นะไม่จริง ตังค์ฉัน พระเจ้าวันนี้ฉันกินขนมไปหมดแล้ว แง่ๆๆ “เอา ช๊อกโกแล็ตอีกหนึ่งครับ” ?-? “นี้ครับ ขอบคุณนะครับ”  “อื้ม” คาโลซื้อให้ฉันหรอ ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี้ย ว่าไปคาโลก็ใจดีนะ “ขอบคุณค่ะ” พอฉันได้ไอซ์ครีมก็รีบเอาเข้าปาก ก็คนมันอยากกิน เดินมาจนลืมไปว่าจะถึงบ้านแล้ว “ถึงบ้านแล้ว บ๊าย บาย” ฉันรู้อยู่แล้วว่าคาโลจะไม่ตอบอะไร แต่ก็ชินแล้วแหละ วันนี้ฉันมีความสุขที่สุด ที่คาโลเลี้ยงไอซ์ครีม ฉันจะไปแปรงฟันเลยดีไหม (ยี้ๆ สกปกที่สุด)