สาววุ่นวายกับนายขี้เก๊ก

ลำดับตอนที่ #2 : กริ้ว!!

2

กริ้ว!!

“อย่า... อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น” ฉันหลับตาปี๋พร้อมหันไปตามแรงกระชากคนที่ดึงมือฉันไว้อยู่

“คุณเป็นใครครับ” เสียงนุ่มทุ้มลึกเปล่งออกมาให้พระเอียร์ของฉันได้ยิน

เสียงไม่ค่อยจะคุ้นเลยแฮะ เสียงใครล่ะนี่ แต่ที่แน่ไม่ใช่เสียงนายเปาวรุตแน่นอน

“แล้วคุณชื่ออะไรล่ะคะ” ฉันหลับตาปี๋พร้อมกับหันหน้าไปช้าๆ(นอนหลับไปสิบกว่าตื่นยังหันหน้าไม่ถึงข้างหลังเลยอ่ะค่ะคิดดู-*- : ฟ้าสวยใส)

“ชื่อไกค์ครับ” ไกค์พูดพร้อมยิ้มให้ฉัน

 กรี๊ดดดดดด หล่อมากกก หล่อเหมือนนายเปาเลยอ่ะ(ทำไมต้องเอานายนี่มาเกี่ยวด้วยฟะ)

“ชื่อเพราะจัง” ฉันพูดพร้อมทำตาปิ๊งๆใส่เขา(เรียกง่ายๆ หว่านเสน่ห์นั่นแหละค่ะ)

“ไอ้ฟ้า>0<!!” ใครเรียกฉันล่ะเนี่ย โหหห.. เซ็งอ่ะกำลังเจอผู้ชายหล่อๆ ใครอ่ะ ถ้าเป็นคนรู้จักจะฆ่าตายแน่

“นอนหลับกลางแจ้งเลยนะแก” นี่มันเสียงผู้หญิงนี่หว่า แสดงว่าเมื่อกี้ฉันก็... ฝันไป ฮือๆๆๆๆๆๆ ผู้ชายที่ชื่อไกค์ไม่มีอยู่จริงงั้นหรอ ฉันไม่เชื่อฮือๆไม่เชื่อ...

“ไปๆอายเค้า ขอโทษนะเปา เดี๋ยวฉันพูดกับมันให้นะ” เสียงนี่มันเสียงยัยแพรวนี่หน่า แล้วทำไมต้องพูดชื่อนายขี้เก๊กนั่นไม่เข้าใจ... นายนั่นเกี่ยวไรด้วยนอกจากทำหน้าตาดีให้สาวๆกรี๊ดไปวันๆ นี่ตกลงฉันจะชมหรือจะด่านายนี่กันแน่เนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลยวุ้ย

“ที่หน้าทีหลังก็รู้จักควบคุมเพื่อนเธอบ้างนะ ให้ไปนอนตรงอื่นไม่ใช่นอนหลับกลางวันบนหลังฉัน!!” นายเปาพูดด้วยน้ำเสียงโมโหนิดๆก่อนจะเดินไปรวมกับเพื่อนๆที่เล่นบาสอยู่ตรงโน้น(ให้ตายสิ หาเพื่อไวจริงนายเนี่ย>0< อิจฉา)

แต่เมื่อกี้อีตาเปามันพูดว่าไงนะ!! ฉันไปซบลงบนหลังของนายเปางั้นหรือ... รับม่ายยด้ายยย>0< ขายหน้าจริงๆเลยอ่ะ ฮือๆ

“ฟ้า!! ฉันจะบอกแกเป็นครั้งที่สองร้อยแปดสิบสี่นะ แกจะตื่นหรือไม่ตื่นย่ะ” ป๊อปพูดพลางเขย่าตัวฉัน

ฉันจะบอกให้นะเว้ย ว่าฉันน่ะตื่นตั้งนานแล้วย่ะ!! แล้วนี่แกตกเลขรึเปล่าย่ะ แกเพิ่งพูดรอบนี้เป็นรอบที่สองอยู่เลย ตอนนี้มาเป็นรอบที่รอบที่สองร้อยแปดสิบสี่ ตกเลขชัวร์!!

“ออด” ออดโรงเรียนดังขึ้น

ฉันรีบตื่นจากภวังค์ความฝันแล้วรีบวิ่งแจ้นขึ้นห้องเรียนโดยไม่รอแพรวและป๊อปเลยแม้แต่น้อย  ส่วนแพรวและป๊อปก็ทำแต่หน้างงๆ แล้วเดินรีบวิ่งตามฉันขึ้นไปที่ห้องเรียนเหมือนกัน

วิชาภาษาไทย

“นักเรียนเตรียมกราบ” เสียงฉันซึ่งทำหน้าที่เป็นหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพอาจารย์ที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความโหดเหี้ยม!!

“สวัสดีครับ/ค่ะ” ทุกคนในห้องพูดพร้อมยกมือลงกราบโต๊ะอย่างประณีต!!

“ใครเป็นหัวหน้าห้อง” คำถามของอาจารย์ท่านนี้ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก -_-“  เพราะฉันเป็นหัวหน้าห้องน่ะสิ จะโดนใช้งานอะไรอีกล่ะฉัน เป็นหัวหน้านี่มันลำบากจริงๆ

“หนะ... หนูค่ะ” ฉันตอบตะกุกตะกักพลางยกมือไปแขนข้างขวาไปด้วยความไม่มั่นใจ

“เต่าเหม็นนะเนี่ย” คิดว่าเสียงใครล่ะคะ ก็ไอ้คนที่มันนั่งข้างๆฉันนี่แหละพูด แถมยังทำท่าปิดจมูกอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดที่ฉันคุยกับอาจารย์อยู่นะ แม่จะเหยียบเท้าให้จมดินเลย!!

“ไปหยิบแบบฝึกหัดที่อยู่บนโต๊ะของอาจารย์มาให้หน่อย” อาจารย์สั่งพลางชี้มือชี้ไม้ประกอบ

“อาจารย์ชื่ออะไรล่ะคะ” ฉันเดินไปถามอาจารย์ด้วยความที่ไม่ค่อยมั่นใจมากนัก

“อะไรกัน!!” อาจารย์พูดเสียงดังเปี่ยมด้วยความโมโหที่แอบแฝงอยู่ในคำพูดนั้น

แต่ก็อ่ะนะ ฉันก็ยังไม่รู้จักอาจารย์จริงๆนี่หน่า จะให้ทำยังไงล่ะ เฮ้ออ

“ทุกคนบอกอาจารย์ซิ ว่าอาจารย์มีชื่อว่าอะไร” อาจารย์ถามเพื่อนๆทุกคนในห้อง

ฉันอยากจะบอกอาจารย์เลยนะว่า ไม่มีใครรู้จักอาจารย์ซักคน ถามไปก็หน้าแตกไปเปล่าๆ ฮ่าๆ

“- - - -“ ความเงียบเริ่มมาเยือนสู่ห้องแล้วคร้าบบท่าน

“นี่อะไรกัน ไม่มีใครรู้จักอาจารย์เลยหรอ” อาจารย์ถามด้วยความโมโห

ก็ใช่อ่ะสิคะอาจารย์ขา... หนูจำได้ว่าอาจารย์สอนม.2 ไม่ใช่หรอ ใครจะนึกล่ะว่าอาจารย์จะมาสอนม.4 ด้วย

“- - - -“ ไม่มีเสียงตอบรับจากสวรรค์ชั้นที่เจ็ด!!

“อาจารย์จะบอกให้ก็ได้นะ ว่าอาจารย์ชื่อว่า ‘ฃันติกรณ์’ นะคะ หากใครเขียนชื่ออาจารย์ผิดเพียงตัวเดียว หักคะแนน10คะแนน” อาจารย์พูดพร้อมขยับแว่นนิดๆ

คำพูดของอาจารย์ทำเอาทุกคนในห้องร้องโห่ รวมทั้งฉันด้วย แต่ฉันก็ได้แค่โห่ในใจเท่านั้นแหละ เพราะยืนอยู่ต่อหน้าอาจารย์ -_-“ แต่ที่โห่ก็เพราะว่า... ชื่ออาจารย์เขียนยากชะมัดอ่ะT0T

“ทุกคนหยุดได้แล้ว ไม่ได้เรียนเรื่องมารยาทมารึไง ให้กลับไปเรียนม.2 ใหม่ดีมั้ย” อาจารย์พูด

 ทุกคนก็เงียบ แต่ยังไงซะไปม.2 ก็ต้องเจออาจารย์อยู่แล้วล่ะ

“ไม่เอาครับ/ค่า” ทุกคนพูดอย่างกลัวๆรวมทั้งฉันด้วย เนี่ยยืนจนขาจะตอกตะปูติดกับพื้นแล้วเนี่ย -_-“

“รู้จักชื่ออาจารย์แล้วใช่มั้ย ไปเอาเอกสารที่อาจารย์ให้เดี๋ยวนี้เลย” อาจารย์สั่งพลางๆชี้นิ้วประกอบ

“ค่ะ เดี๋ยวจะไปเอาให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ฉันตอบรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินก้มหัวออกไปจากห้องแล้วเดินมุ่งตรงไปห้องพักครู

“เอ้... อันนี้ใช่มั้ยเนี่ย” ฉันพูดพร้อมพลิกแฟ้มขึ้นมาดูพลางพลิกหน้ากระดาษไปมา

“หานานจริงนะแม่คุณ” เสียงนี่มัน... “หาน๊านนาน จะใช้น๊านนานของสวัสดี รึไงกันฮะ” ใช่แล้วไอ้คนที่กวนๆฉันก็มีคนเดียว ก็ไอ้คุณเปาวรุตไงล่ะคะ

“ทำไมกันล่ะยะ แล้วนี่มาทำไม ใครใช้” ฉันยิงคำถามเป็นชุดๆใส่ในเปา ในขณะเดียวกันนายเปาอ้าปากค้าง!!

“โหหหห... ถามกันเป็นชุดๆ แล้วกระผมจะตอบทันมั้ยคร้าบบ” นายเปาพูดพร้อมผายมือแล้วก้มหัวให้ฉัน

ฮ่าๆ.. นายทำท่าทางตลกชะมัด

“ตอบๆมาเหอะ” ฉันพูดไปอย่างไม่ใส่ใจมากนักพลางค้นหาเอกสารที่อาจารย์ใช้ให้มาหาอย่างกระตือรือร้น

“มาเพื่อมาหยิบเอกสารแทนคนที่ตาไม่ดีมองไม่เห็น” นายเปาพูดพลางชำเลืองตามองมาที่ฉัน ฉันก็ได้ทำตาดุๆใส่นายนี่เท่านั้น “ข้อสองตอบเหมือนข้อแรก“ ไอ้นี่ มันกวนส้นTeen ได้ทุกที่ทุกเวลาเลยวุ้ย “อาจารย์ฃันติกรณ์ ใช้มา ช่วยเธอหาเอกสาร” ในที่สุดนายนี่มันก็ตอบคำถามโดยไม่กวนส้นได้ซักที0_0

“ก็ช่วยกันหาสิยะ” ฉันพูดพลางชี้นิ้วสั่ง

“หาทำไมให้ยาก ก็มันอยู่นี่แล้วไงล่ะ” นายเปาพูดพร้อมชูแฟ้มเอกสารสีดำพลางส่ายไปมา

“งั้นกลับ (ตุ้บ) โอ๊ย” ฉันพูดพลางกวักมือเรียกนายเปา แต่ฉันเดินไปสะดุดสายไฟซะนี่ แต่รู้สึกตัวฉันจะลอยไปไม่ถึงพื้นนะเนี่ยเหมือนมีแขนมารองรับฉันไว้เลยอ่ะ รึว่า...

“อย่าซุ่มซ่ามมากนัก... ที่รับเนี่ยเพราะกลัวพื้นถล่มน่ะ กลัวไม่มีตึกเรียน” นายเปาพูดอย่างทะเล้นๆ

“นายตายแน่ๆ ไม่เหลือแม้แต่กระดูก ฮึ่ม!!” ฉันพูดพร้อมวิ่งไล่นายเปาที่กำลังยืนทำหน้าตาดีใส่ฉันอยู่

“ไปเอาเอกสารแบบฝึกหัดแค่นี้ทำไมนานนักหนาห๊ะ!! นี่ดีนะที่เปาวรุตไปช่วยหา ไม่งั้นชาตินี้เธอคงหาไม่เจอแน่ เป็นหัวหน้าห้องได้ยังไงกัน” อาจารย์ชื่อแปลกๆพลึกๆบ่นอย่างไม่สบอารมณ์

เชอะ! อะไร อะไร ก็นายเปาวรุต เปาวรุต เชอะ!! นายนั่นไม่เห็นจะดีตรงไหนเลยอ่ะ ดีแต่หน้าตา..

“ก็หนูหาไม่เห็นหนิคะ” ฉันปฏิเสธพัลวัน

“อะไรกัน!! เถียงฉันหรอ เงียบไปเลย!!” อาจารย์ดุใส่ฉัน

แต่ฉันไม่เห็นได้ทำอะไรผิดหนิ ฉันเป็นพวกไม่ได้ผิดแล้วไม่ชอบขอโทษซะด้วยสิ เหอๆ(ในใจลุกเป็นไฟแล้วตอนนี้ V0V)

“หนูไม่ได้ทำอะไรผิดหนิคะ หมดคาบแล้วค่ะ เชิญ” ฉันพูดประโยคนี้ด้วยความมั่นใจเกินร้อย(พัดชายังแพ้ ฮ่าๆ)

“นี่ไล่ฉันหรอ!! จำไว้นะว่าฉันจะไม่ยอมปล่อยเกรดให้เธอได้ง่ายๆ” อาจารย์ชี้หน้าฉันก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปนอกห้อง

“เชอะ!! ฉันมีความสา-มา-รถ พอย่ะ” ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ตัวเอง

 “ฟ้าแกจะกลับบ้านมั้ยเนี่ย มัวแต่เหม่ออยู่ได้” แพรวสะกิดที่หลังฉัน

“ใช่มัวแต่เหม่ออยู่ได้ ฉันอยากกลับบ้านๆ” ป๊อปพูด

“อืม แปลกดีวุ้ย ปกติไม่เคยเห็นอยากกลับบ้านเลยหนิ วันนี้มาแปลก” ฉันพูดอย่างทะเล้นๆใส่ยัยเพื่อนสาวทั้งสอง

“วันนี้ป๊า ม้า มาอ่ะก็เลยอยากรีบกลับ” ป๊อปให้เหตุผล

“แล้วแกอ่ะแพรว” ฉันถามแพรว

“วันนี้นัดเลี้ยงข้าวไอ้พิมพ์อ่ะ มันขู่ฉันว่าถ้าไม่เลี้ยงมัน มันจะเอาเรื่องฉันมีแฟนแล้วไปบอกพ่อ!!” แพรวให้เหตุผล พร้อมทำหน้าสยดสยองตามไปด้วย

อย่าเพิ่งสงสัยนะคะว่า –พิมพ์- คือใคร พิมพ์ก็คือน้องสาวของแพรวค่ะ^^ เชิญกลับไปอ่านต่อได้เลยๆ (ที่พูดมาคืออยากให้บทนึงมันยาวๆแค่นั้นเอง-*-)

“เลิกกันแล้วไม่ใช่หรือไง” ป๊อปถามด้วยความสงสัย

“ก็ใช่ แต่ความหลังยังฝังใจอ่ะ” แพรวทำหน้าเจ็บช้ำสุดๆเมื่อพูดถึงแฟนเก่า แต่ฉันกับป๊อปอยากจะอ้วกกันมากกว่า เน่าซะ>0<

“หืมมเน่า จังว่ะ” ฉันกับป๊อปพูดพร้อมกันอย่างโดยมิได้นัดหมาย

“ไม่ทราบว่าท้องกับใครมาเหรอย่ะ อ้วกกันอยู่ได้” แพรวพูดอย่างหมั่นไส้ฉันและป๊อป

“สงสัยฟ้าคงท้องกับเปาล่ะมั้ง” ป๊อปพูดพร้อมขำๆกับยัยแพรว

เชอะ!! ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีทาง แต่งงานกับนายนี่หรอก กวนTeenได้ทุกนาทีเลย เฮ้ออ

“บ้า!! เดี๋ยวจะโดน” ฉันพูดพลางยกมือยกไม้จะทำท่าตีแพรวและป๊อป

“ฮั่นแหน่!! เขินอ่ะเด้” ป๊อปและแพรวพูดพร้อมกันพลางชี้หน้าฉัน

แล้วเรื่องอะไรฉันต้องเขินด้วยอ่ะ ถึงแม้ว่านายนี่จะใช่สเป๊กของฉันก็ตามเหอะ แต่ต้องให้เหมือนพี่ตูนAF3 ก่อนนะ ฉันถึงจะรับรัก ย่ะ!!

“บ้า!! ใครจะไปเขิน” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“ฟ้า!! ได้โกรธอาจารย์รึเปล่า” เสียงนายเปาที่กำลังถือลูกบาสเดินเข้ามาในห้องยิงคำถามใส่ฉันทันที

หล่อ>0< หล่อชะมัด!! เหงื่อที่ไหลไคลย้อยหลงมาเป็นสายน้ำ ทำให้ดูเท่ขึ้นตั้งเยอะแหนะ!! ไม่ได้ๆ เรานางเอก อย่าบ้าผู้ชาย(ทั้งที่แสดงอาการตั้งหลายรอบ-*- : ฟ้าสวยใส)

“ไม่หนิ ฉันกลัวบาปย่ะ” ฉันพูดไปอย่างหมั่นไส้นายเปา

“ดีแล้วล่ะ ฉันไม่อยากให้มีเรื่อง” นายเปาพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน อ๊ากก>0< ดูดีชะมัด

“ฉันไม่โกรธอาจารย์ แต่... แต่ฉันกริ้วนายย่ะ!!” ฉันพูดพร้อมคว้าเป้ใบเก่งเดินออกจากห้องเรียนไปทันที ส่วนยัยแพรวกับยัยป๊อปก็ได้แต่ทำหน้า งงๆ แล้วเดินตามฉันไป

“อ่าว!! กริ้วเราเรื่องอะไรล่ะเนี่ย??” นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากนายเปาในวันนั้น