สาววุ่นวายกับนายขี้เก๊ก

ลำดับตอนที่ #1 : เด็กใหม่จอมขี้เก๊ก-*-

1

เด็กใหม่จอมขี้เก๊ก-*-

 “ตอนเที่ยงไปกินข้าวที่ไหนกันดี” ยัยคนนี้ชื่อป๊อปค่ะ เพื่อนสนิทของฉันเอง นิสัยมันออกติงต๊อง แต่สวยค่ะ(แต่ไม่เท่าฉัน ฮ่าๆ... )

“ไม่รู้ดิ แต่โรงเรียนมีให้กินที่เดียวแหละ ก็โรงอาหารไง” ฉันตอบออกไป แต่ยัยนี่ก็แปลกนะถามออกมาได้ว่าจะกินที่ไหน โรงเรียนก็มีที่ให้รับประทานอยู่ที่เดียวล่ะย่ะ อยู่สยามจะไม่ว่าเลย -*-

“เออเนาะลืมไป ไว้วันเสาร์นี้ไปเที่ยวบ้านฉันเอาป่ะ” ป๊อปเอามือก่ายหน้าผากตัวเองก่อนจะพูดออกมา

“ไปก็ดีนะ” ฉันพูดออกไปเพราะอยากกินของฟรี ^0^

“อืม แล้วแพรวล่ะ” ป๊อปพูดพร้อมมองไปที่คนนั่งถัดจากฉันไปหนึ่งคน

“ก็ดีนะ จะได้ประหยัดน้ำประอืมหยัดไฟบ้านตัวเอง ยัยฟ้าก็คิดเหมือนฉันใช่ป่ะล่ะ” อะจึ๋ย~~ มันรู้ได้ไงว้า~~ อุตส่าห์คิดอยู่ในใจ

“บ้า!! ใครจะงกเหมือนเธอล่ะยะ ฉันน่ะไปเพราะ... เอ่อ..” เอายังไงดีหว่าคิดเหตุผลแก้ตัวไปออก-*-

“เอ่ออะไรกันยะ” แพรวชี้หน้าฉัน คนสวยแย่แล้วT^T

“แพรวา พัชลิตา อติมา!! พวกเธอสามคนนั่งคุยเรื่องอะไรอยู่ห๊ะ!!~” อาจารย์เรื่องชื่อแพรว ฉัน และป๊อปตามลำดับ “ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้!!” สงสัยว่าฉันจะต้องโดนอะไรแล้วล่ะ อาจารย์คนนี้ยิ่งโหดๆอยู่

“คุยเรื่องอะไรกันไหนลองบอกมาซิ” อาจารย์ถามอย่างตวาดๆ เอาไงดีว่ะยัยฟ้า

“เอ่อ... พวกเราคุยกันเรื่อง... จะไปกินอาหารตอนพักเที่ยงที่ไหนกันดีค่ะ” เราทั้งสามคนตอบพร้อมกัน (แอบเตี๊ยมๆ)

“โรงเรียนมีที่ให้ซื้ออาหารกันอยู่ที่เดียวไม่ใช่รึไง นี่พวกเธอสามคนนึกว่าโรงเรียนเป็นสยามพารากอนกันรึไง ห๊ะ!!~” แหม! อาจารย์เดิ้นซะด้วยสยามพารากอนเชียว

แต่หนูว่านะอาจารย์ให้ตายยังไงอาจารย์ก็ไม่มีทางไปสยามพารากอนหรอก เพราะอาจารย์เหนียวจะตาย ^0_0^

“เปล่าค่ะ” พวกเราสามคนตอบพร้อมก้มหน้า

“ครั้งนี้ฉันให้อภัยแต่ถ้ามีครั้งหน้าในคาบของฉันอีก ถึงผู้ปกครองแน่ๆ” ที่อาจารย์พูดมาแสดงว่าหนูคุยกันในคาบอื่นก็ได้ใช่ไหมคะ^0^

“ค่ะ” พวกเราสามคนตอบส่วนหน้าที่ก้มอยู่ก็ยังไม่เงยขึ้นมามองโลกกว้าง

“ไปได้” อาจารย์ทำเสียงดุใส่ (ถึงไม่ทำยังไงก็น่ากลัว..)

“ขอบคุณค่ะ” พวกเราทั้งสามตอบพร้อมเงยหน้าขึ้นมอง... ก็เจอกับ... โอ้วววแม่เจ้ากระชากใจดีแท้ แต่ดูท่าทางจะขี้เก๊กไม่เบานะเนี่ย ฉันไม่ชอบคนขี้เก๊กย่ะ

“นี่เปาวรุตจ๊ะทุกคน” อาจารย์พูดพร้อมกับยิ้มๆให้อย่างหวานหยดย้อย

เห๊อะ!! ทีคนหล่อๆเนี่ยล่ะก็ยิ้มเชียวน้าอาจารย์

“กรี๊ดดดดดดด หล่อ อ๊ากกก>0<” เสียงของเพื่อนๆทั้งห้องกรี๊ดในความหล่อของอีตานี่ รวมทั้งยัยป๊อปและยัยแพรวด้วย!!

“เค้าจะมาเป็นเพื่อนร่วมห้องกับพวกเราชาวม.4/5จ๊ะทุกคน” อาจารย์พูดทำให้ทุกคนดีใจกันใหญ่เพราะตอนแรกก็มีแต่คนคิดว่าอีตาหมอนี่เข้าห้องผิดในตอนแรก (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน คงเป็นเพราะอีตาหมอนี่หน้าตาดีเกินไปล่ะมั้ง)  ^0_0^  “แนะนำตัวสิจ๊ะ” อาจารย์พูดพร้อมยิ้มหวานๆให้

“ครับ ผมชื่อเปา เปาวรุต ครับ” แค่อีตาหมอนี่แนะนำตัวเพื่อนๆผู้หญิงในห้องก็กรี๊ดกันใหญ่  แล้วอีตาหมอนี่ก็ส่งยิ้มให้ทุกคนในห้อง ฉันก็ยอมรับนะว่าหล่อ แต่ว่าขี้เก๊กฉันก็ไม่ชอบย่ะ (เรื่องมากซะจริง : ฟ้าสวยใส)

“นี่พวกเธอทั้งสามคนมายืนทำอะไรอยู่ รีบเข้าไปนั่งที่ซะสิ” อาจารย์ไล่พวกเราสามคน

พับผ่า!! เกิดมาเป็นผู้หญิง(สวย)ทำไมมันอาภัพนักล่ะ สวรรค์ไม่แฟร์

“ค่า” พวกเราตอบอย่างว่าง่ายแล้วเดินไปนั่งที่นั่งของตัวเอง เชอะ!! ที่อย่างนี้ละก็ไล่กันตะเพิดเลยนะอาจารย์ ที่ผู้ชายหล่อๆอ่ะ ยิ้มหวานเยิ้มหยดย้อยเชียวนะ!!

“เอ่...?? ที่นั่งตรงข้างหน้าๆก็ไม่มีซะด้วยสิ” อาจารย์พยายามชะเง้อชะแง้มองหาที่นั่งเพื่อให้อีตาหมอนี่(เค้าก็บอกชื่อแล้วทำไมไม่เรียกวะ)นั่งเฮอะ!! เข้ามาวันแรกก็ VIP เลยนะยะ

“เธอไปนั่งตรงโน้นแล้วกันนะ” อาจารย์ชี้ที่โต๊ะตัวข้างหลังสุด ค่อยดีใจหน่อยอีตาหมอนี่ไม่ต้องนั่งข้างฉัน ^0^

“พัชลิตาเธอย้ายโต๊ะมานั่งข้างๆเปาวรุตด้วยนะ เธอเป็นหัวหน้าห้องหนิต้องดูแลเด็กใหม่หน่อยนะ” จนแล้วจนรอดยัยฟ้า(สุดสวย)อย่างฉันก็หนีไม่พ้น อย่างที่โบราณเค้าว่าไว้เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้นแหละกลับคืนมา เซ็ง เครียด!! ไม่น่าเป็นหัวหน้าห้องเล๊ยยย (ลูกน้องจะหนักใจมั้ยเนี่ยมีหัวหน้าติงต๊องเช่นนี้ : ฟ้าสวยใส)

“ได้ค่ะ” ฉันตอบอย่างขัดไม่ได้

แล้วค่อยๆเลื่อนโต๊ะจากที่เคยอยู่ใกล้ๆกับเพื่อนสนิทตอนนี้มันกำลังจะมาอยู่ใกล้ๆกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่ T^T

“นี่เธอชื่ออะไรหรอ” อีตาหมอนี่ถามฉัน เชอะ!! จ้างให้กี่บาทก็ไม่ตอบ

“ชื่อของฉันคือสีกระเบื้องอันเนี้ย” ฉันไม่ยอมบอกเขาไปตรงๆพร้อมชี้ไปทีกระเบื้องปูพื้นสีฟ้าๆ อย่าบอกนะว่านายนี้ทายไม่ถูก ถ้าทายไม่ถูกก็โง่ชะมัด  >0<

“เธอชื่อกำแพงหรอ ชื่อน่ารักดีนะ” นายยเปาพูดอย่างซื่อๆ(แอบมีบื้อเล็กน้อย-*-)

ฉันอยากจะตบกระบานตัวเองซะจริ๊งง อีตาเปาโง่ชะมัด สงสัยความหล่อดูดดื่มความฉลาดไปหมดแล้ว

“ผิด!!” ฉันพูดออกไปอย่างเบื่อหน่าย ถ้าหมอนี่ทายถูกคงถือว่าเป็นบุญของฉันสินะ!!

“งั้นก็กระเบื้อง” ทายออกมาได้?? แต่ละอย่างที่พูดออกมาตูอยากจะบ้าตาย >0<

“คนอะไรจะชื่อแปลกขนาดนั้นยะ บอกให้ก็ได้ฉันชื่อฟ้า!!” ฉันเฉลยออกไป

เฮอะ ฉันต้องทนอีตาเอาไปอีกเท่าไหร่

“ชื่อโหลชะมัดเลยอ่ะ” นายเปาพูดพร้อมส่ายหัวเล็กน้อย

หนอยเดี๋ยวปั๊ดดดโดนริดพิฆาตของยัยฟ้า มาว่าฉันชื่อโหล(อันที่จริงมันก็เป็นความจริงอ่ะนะ)เดี๋ยวปั๊ดก็ชื่อ อสังหาริมทรัพย์ ซะนี่!! จะได้ไม่โหล

“อย่างกับว่าชื่อเปาไปโหลนักแหละ” ฉันบ่นพึมพำออกมา หวังว่านายนี่คงไม่ได้ยินนะ

“เธอว่าฉันหรอ” อยากจะบ้าตายยยย>0< หูดีจังนะเฟ้ยยย

“ปะ... เปล่า” ฉันพูดออกไปเพราะไม่อยากมีเรื่อง

และอีกอย่างถ้าฉันทำอะไรอีตาเปาฉันคงไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกแน่ๆ เพราะแฟนคลับของนายเปา(ที่กำลังก่อตัวตั้งขึ้น)จะรุมสะกำฉันน่ะสิ ฉันเลยต้องทนๆ

วิชาสังคม

“นี่ขอดูหนังสือด้วยสิ ฉันยังไม่ได้ไปรับหนังสือที่ห้องฝ่ายปกครองเลย” นายเปาพูดพร้อมทำตาปริบๆ

อ่ะๆให้ดูก็ได้นี่ฉันเห็นแก่ความสงสาร+หล่อของนายนะนี่ถึงในดูเนี่ย

“ก็ได้” ฉันตอบพร้อมเขยิบหนังสือไปทางนายเปานิดนึงเพื่อให้นายเปาได้ดูด้วย โอ้... หน้าได้รูป จมูกโด่งเป็นสันเป็นคม ปากได้รูปไม่ห้อยไม่ยาน >0< ผิวขาวอมชมพู ตัวสูง และที่สัญหล่อค่ะ!! นี่มันสเป๊กฉันเลยนะเนี่ย >0< นายเปานี่

“ฟ้าๆ... ฟ้า” เหมือนได้ยินเสียงใครไม่รู้เรียกฉัน แต่ไม่เอาอ่ะจะฝันถึงความหล่อของนายเปาต่อ(ในบอกไม่ชอบคนขี้เก๊กไงยะ : ฟ้าสวยใส)

“ฟ้า....” แหนะยังเรียกต่ออีกคนจะฝันยังมากวนอยู่ได้

“ฟ้า พัชลิตา มั่งมีทรัพย์!!! ตื่นได้แล้วหมดคาบแล้ว!!” เท่านั้นแหละค่ะสะดุ้งตื่นทันทีเลยฉัน

“มีอารายยย” ฉันพูดเสียงอู้อี้พร้อมขยี้ตาถามนายเปา

“หมดคาบแล้ว เธอเป็นหัวหน้าห้องหนิทำไมไม่บอกทำความเคารพเล่า รู้มั้ยทั้งห้องรอเธออยู่คนเดียวนะ” ฉันฟังที่นายเปาพูดพร้อมกวาดสายตาไปทั่วห้อง ก็เห็นว่าทั้งห้องกำลังจ้องฉันอยู่ แต่ละคนจ้องด้วยสายตาประมาณว่า ‘หิวแล้วนะเฟ้ย รีบๆบอกทำความเคารพซักกะทีดิ๊’ ฉันเลยต้องรีบบอกทำความเคารพไป...

“พักได้” หลังจากที่ฉันบอกทำความเคารพอาจารย์ก็บอกให้ไปพักได้ หลังจากนั้นไม่ถึงสามวิทั้งห้องก็ได้ออกจากห้องไปเรียบร้อย(มันออกกันไปได้ไงฟะ??)

“ไปกินข้าวกัน” ป๊อปเอ่ยขึ้นมา

“อื้ม.... หิวแล้วเช่นกัน”ฉันตอบพร้อมลูบท้องตัวเองที่ดังโครกคราก!!

“เฮ้ยยๆ...ฟ้า นั่งใกล้คนหล่อเป็นไงมั่ง” แพรวถามออกมาพร้อมเอาไหล่ก็ทบที่ไหล่ของฉัน ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจว่ามันทำอะไรของมัน??

“ใช่ๆฉันก็อยากรู้ คนอาร๊ายย หล่อกินใจได้ขนาดนี้ รู้ป่ะผู้หญิงในห้องทุกคนในห้องต่างมองแกด้วยความอาฆาตแค้นริษยา” คำพูดของป๊อปทำเอาฉันกลัวไปเลยนะนี่ หืมม ถ้าฉันให้อะไรนายนี่ยืมอีกจะโดนอะไรปาใส่หัวมั้ยเนี่ย กลัวโดนรองเท้าจัง T^T

“ ใช่ๆ ยิ่งตอนที่แกให้เปาดูหนังสือด้วยอ่ะนะมันยิ่งบาดใจผู้หญิงคนอื่นๆรู้ป่ะ หน้าตาของแต่ละคนอยากจะฆ่าแกทั้งนั้น” ยิ่งยัยแพรวพูดฉันยิ่งกลัวจะขอย้ายที่ดีมั้ยเนี่ย?? ถ้าขืนนั่งต่อไปรองเท้าไม่ก็อะไรต่อมิ๊อะไรคงได้ลอยละลิ่วปลิวละล่องมาสู่ร่างกายอันบอบบางของฉันแน่ๆ

“แล้วนี่แกตอบคำถามของฉันได้ยัง” ยัยป๊อปถาม ฉันล่ะอยากจะฆ่ามันกับยัยแพรวจริงๆยิงคำถามจนไม่คิดว่าคนถูกถามจะตายกันมั่งรึไงย่ะ!! แล้วนี่ฉันจะตอบถูกได้เยี่ยงไรกัน??

“เร็วๆสิ” ยัยแพรวเร่ง เห๊อะ!! ตอบก็ตอบย่ะ

“นายนี่ก็ดีอ่ะนะ แต่ฉันไม่ชอบคนขี้เก๊กอย่างนายเปาย่ะ ให้ตายเถอะฉันล่ะกลัวรองเท้าของพวกผู้หญิงห้องเราจริงๆเลย!!” ฉันพูดพร้อมทำสีหน้ากลัวสุดริด(แต่ก็น่ารักนะ^0^)

“แน่นะยะ ถ้าแกผิดคำพูดฉันขอให้รองเท้าลอยมาสู่ใบหน้าของแก” ยัยป๊อปแช่งฉัน!! แช่งกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอว่ะเฮ้ย คนยิ่งกลัวๆอยู่ เอ้อไอนี่

“ไม่มีทางย่ะ” ฉันพูดพร้อมส่ายหน้าพะงั่กๆ

“งั้นไปกินข้าวกันเถอะ” แพรวชวนฉันและป๊อปเพราะตอนนี้เสียงของกระเพาะของพวกเราจะผสานเป็นเสียงดนตรี(อันโหยหวน)แล้วล่ะสิ!!

“ฟ้าเดี๋ยวฉันจองโต๊ะก่อนนะ แล้วแกไปซื้ออาหารมา” ป๊อปและแพรวผสานเสียงกันพร้อมมีเสียงกระเพาะอาหารแซกแทรง

“หาเรื่องกินฟรีก็บอกมาเหอะฉันรู้นิสัยพวกแกดี ฉันเลี้ยงแกมื้อนึงก็ได้ย่ะ” ฉันบี้จมูกของป๊อปและแพรวก่อนจะเดินออกไปซื้ออาหาร

“หุหุ ช่างเป็นเพื่อนที่รู้ใจ” ป๊อปและแพรวพูดออกมาเมื่อหาที่นั่งได้แล้ว

“จำไว้ๆ” ฉันชี้หน้าเพื่อนสนิท(ที่เห็นแก่กิน)ทั้งสองก่อนจะเดินออกไปซื้ออาหารที่ซุ้มต่างๆ

“เอ้เอาอะไรดีน้า...” ฉันทำท่าครุ่นคิดเมื่ออยู่ที่ซุ้มขายอาหารซุ้มหนึ่ง

“อ้ออันนี้ดีกว่า” ฉันพูดพลางยิ้มๆก่อนจะบอกป้าคนขายอาหารไป

“เอ่อขอกุ้งทอด ข้าวไข่ดาว และข้าวผัดกระเพราค่ะ” ฉันบอกป้าคนขายไป เมนูที่เราสามคนจะกินก็คืออย่างที่เห็นล่ะค่ะ ฉันจะกินกุ้งทอด ยัยป๊อปจะกินข้าวไข่ดาว และยัยแพรวจะกินข้าวผัดกระเพรา

“เอ่อ... ขอโทษนะจ๊ะหนู พอดีว่ากุ้งทอดหมด” คำพูดของป้าทำเอาฉันหน้าซีดเพราะฉันอยากจะกินกุ้มทอดมานานแล้วอ่า ฮือๆ T^T “เอาอย่างอื่นแทนได้มั้ยจ๊ะ” ป้าคนขายหันมาถามฉันต่อ

“ก็ได้ค่ะ... งั้นเอา ข้าวมันไก่ทอดแล้วกันค่ะ” ฉันพูดไปอย่างเหนือยๆที่ไม่ได้กินของโปรดของตัวเอง

“ได้จ๊ะ” ว่าแล้วป้าก็ตักอาหารของพวกเราทั้งสามใส่จานของแต่ละคนแล้วยกจานทั้งสามวางลงใส่ถาด “ทั้งหมด 50 บาทจ๊ะ” ป้าคนขายพูดก่อนที่ฉันจะยื่นเงิน 50 บาทให้ป้าเค้าไป

“ก่อนไปหนูขอเห็นหน้าคนที่สั่งกุ้งทอดเป็นคนสุดท้ายก่อนได้มั้ยอ่ะคะ” ฉันถามพลางมีความแค้นอยู่ลึกๆในใจ

“ได้จ๊ะ พอรูปหล่อคนนั้นไงจ๊ะ” ป้าพูดพลางชี้ๆไปทางผู้ชายคนนึงที่ขาวๆสูง ฉันว่าฉันเคยเห็นคนผิวแบบนี้สูงแบบนี้ที่ไหนกันนะ??

“เค้ากำลังเดินมาทางนี้ด้วยล่ะจะหนู” ป้าคนขายพูด

“ดีเลยค่ะ หนูจะได้จัดการ เอ๊ย! จะได้เห็นหน้าชัดๆค่ะ” ฉันเกือบพลั้งปากออกไปแล้วมั้ยล่ะ ดีเลยถ้าเห็นหน้าแล้วเป็นคนรู้จักนะจะจัดการให้น่วมเลยคอยดู

“พ่อหนุ่ม... พ่อหนุ่มจ๊ะ หนูคนนี้อยากเห็นหน้าพ่อหนุ่มจ้า” ป้าคนขายเรียกผู้ชายคนที่ป้าบอกว่าหล่อให้หันมา ฮะฮ่า...จะวันนี้จะได้ฆ่าคนแล้วว (ตกลงใช่นางเอกหรือเปล่านี่?? : ฟ้าสวยใส)

“ครับ” ผู้ชายคนนั้นหันมาทางป้า เฮ้ย ซวยนี่มันไอ้ขี้เก๊กนี่ฟ่า ซวยแล้วววว

“หนูคนนี้เค้าอยากเห็นพ่อหนุ่มอ่ะจ๊ะ” ป้าคนขายพูดทำให้นายเปาชะเง้อชะแง้ที่จะมองหน้าตาอันสวยๆของฉัน -_-“

“ไหนอ่ะครับ” นายเปาถามป้าคนขาย

“หนูคนนี้ไงจ๊ะ” ป้าคนขายพูดพร้อมชี้มาที่ฉันอีกรอบ ซวยแล้วคนสวย ฮือๆ

“คุณครับๆ” นายเปาพูดพร้อมจิ้มๆที่ไหล่ของฉัน ตกลงว่าไอ้นี่มันหื่นรึเปล่าเนี่ยจิ้มๆอยู่ได้-*-

“อันที่จริงหนูไม่ได้ถือโทษโกรธคนที่แย่งกุ้งทอดหนูไปแล้วล่ะค่ะ หนูถือว่าทำบุญๆ” ฉันพูดพลางทำมือปัดๆเหมือนเป็นสัญญาณว่าไม่ได้คิดอะไร แล้วรีบยกถาดข้าวในตอนนี้ที่ฉันคิดว่ามันคงจะเย็นหมดแล้วล่ะมั้ง แต่แล้วจู่ๆก็มีมือนึงมาจับมือฉันไว้....

ไอ้เปาวรุตแน่เลยT^T