คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : AU.Fic Kuroko no Basket [ KNB ] :: 流星★ [อะกิโกะ รันเรย์]
応用
[ Application ]
"ยิ่งได้เฝ้ามองเขา ฉันก็ยิ่งอยากรู้จัก..เพราะงั้นฉันเลยได้อธิษฐาน แต่ว่านะ..
คนที่ฉันขอน่ะ มันไม่ใช่คนนี้นะ!!!"
ชื่อ : อะกิโกะ รันเรย์ [Akiko Ranrei]
*ความหมายพาเพลินอลเวงพางง (?)* อะกิโกะ ในที่นี้มีความหมายว่า แสงเปล่งประกาย หรือจะเเปลว่า คนสวย ก็ได้เช่นกันค่ะ ในส่วนของ รันเรย์ นั้นเป็นการผสมคำค่ะ รัน หมายความว่า กล้วยไม้ ส่วน เรย์ หมายถึง ระฆัง รวมกันเป็น ระฆังกล้วยไม้ค่ะ และหากนำชื่อของเธอมารวมกันก็ได้จะว่า [ระฆังกล้วยไม้ที่ส่องแสงเปล่งประกาย] ค่ะ!
ชื่อเล่น : รันเรย์ [Ranrei]
อายุ : 17ปี
สัญชาติ : ญี่ปุ่น [เชื้อชาติ - ญี่ปุ่น]
ลักษณะรูปร่างหน้าตา : อะกิโกะ รันเรย์ หญิงสาวโฉมงามสวยสะคราญทว่ากลับดูหม่นหมองหดหู่ และชอบปล่อยรังสีหดหู่ออกมาจากร่างกายทำให้ชาวบ้านไม่กล้าเข้าใกล้ตัวเธอเท่าไหร่นัก เธอเป็นผู้หญิงที่สวยแต่หมองหม่น นั่นเพราะใบหน้าเรียวรูปไข่ขาวซีดนั่นประดับด้วยดวงตาคู่โต สีน้ำตาลทองหม่นแสงไร้ประกายซึ่งแวววาวเฉกเช่นผู้อื่น ซึ่งมักถูกล้อมกรอบด้วยแพขนตาสีเดียวกับเส้นผมหนางอนยาวสวยเป็นแพ คิ้วโก่งเรียวดั่งคันศรสีดำขลับ เข้าคู่ไปกับจมูกโด่งโค้งเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากหยักอิ่มสีชมพูเข้มที่มุมปากมักงอลงอยู่เเทบตลอดเวลา ใบหน้าที่เรียกได้ว่าได้รับความงามมาจากเทพีอโฟรไดท์อย่างถึงที่สุด แต่กลับเสียเปล่าเพราะความหมองเศร้าที่ทาบทับไว้จนหมด เรือนกายสูงโปร่งทว่ากลับผอมแห้งแรงน้อย กับสัดส่วนสูง171ซม. และหนักเพียง47กก. สื่อถึงความไม่ค่อยดูเเลตัวเองอย่างเด่นชัด แต่ถึงอย่างนั้นหากตัดความหมองๆ นั่นออกไปเสีย รันเรย์ก็ถือว่าเป็นหญิงสาวที่งดงามมากๆ อยู่ดีนั่นเเหละ
นิสัย :
รันเรย์ ผู้หญิงผู้มีบุคลิกท่าทางหน้าตาดูหม่นหมองและดูอมทุกข์อยู่เสมอ เธอเป็นคนที่มองเเล้วให้ความรู้สึกหม่นๆ เหมือนว่าบ่าน้อยๆ นั่นเเบกความทุกข์ของโลกทั้งใบเอาไว้ยังไงยังนั้น รันเรย์เป็นคนที่มีสีหน้าดูป่วย (?) ทั้งยังเงียบๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา เวลาว่างแทนที่จะไปนั่งพูดคุยกับเพื่อนหรือหาอะไรสนุกๆ ทำ รันเรย์กลับฟุบหัวนอนหลับกับโต๊ะหรือไม่ก็นั่งเหม่อลอยออกไปไกลยันดาวพลูโต และหากว่าเเถวๆ นั้นมีคนอยู่เยอะ เธอก็เดินหนีออกไปจากที่อื่น เรียกได้ว่าไม่อยากสุงสิงหรืออยู่ในที่คนแออัด มีความรักสันโดษขั้นเเม็กซ์ ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดเวลา ใครชวนไปไหนไม่เคยจะไป ปฏิเสธแผ่นแน่บมันเสียทุกราย มองดูเหมือนจะหยิ่งแต่ความจริงเเล้วแค่ประหม่าที่อยู่กับคนมากๆ เท่านั้นเอง..เเละเพราะรันเรย์เเสดงมันออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน ว่ามักประหม่ายามอยู่ในที่ที่คนเยอะๆ หรือพูดคุยกับคนแปลกหน้า ทำให้คนอื่นรู้สึกเอ็นดูปนระอากับความประหม่าราวเด็กน้อยนั้น มากกว่าจะไปเกลียดหรือหมั่นไส้เธอล่ะนะ
รันเรย์ถึงจะหมองหม่นปานใด ถึงอย่างนั้นก็เป็นคนที่สวยมาก มองแวบเเรกอาจจะรู้สึกว่าเธอนี่น่ากลัวชะมัด ไม่น่าเข้าใกล้เลยเเฮะ..แต่นั่นเเค่เพราะเธอชอบปล่อยออร่าหม่นๆ ออกมารอบตัวต่างหากล่ะ แต่ถ้าได้รู้จักกันเเล้วล่ะก็ จะได้รู้เลยว่ารันเรย์เป็นผู้หญิงที่น่ารักน่าแกล้ง (?) สุด ๆ..นอกจากนี้เจ้าตัวยังมีเสน่ห์แปลกๆ บวกกับเป็นคนที่ปฏิเสธจะไปไหนมาไหนกับคนอื่น และพยายามเผ่นหนีจากฝูงชน เธอเลยดูลึกลับน่าค้นหาพอสมควรเลยทีเดียว เป็นเหตุให้คนที่รู้จักเธอล้วนแต่อยากจะใกล้ชิดเเละสนิทกับหล่อนมากขึ้นทั้งนั้น แต่หากถามว่าต้องการไหม? พูดเลยว่าไม่!! รันเรย์น่ะชอบความเป็นส่วนตัวมากกว่าการจะได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนฝูง แถมไม่ถูกโฉลกกับที่ที่มีคนเยอะอีกด้วย เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเกร็งและประหม่าประจำ แถมยังทำให้เธออึดอัดอีกด้วยน่ะสิ แต่สาเหตุที่รันเรย์ไม่คบค้าสมาคมกับผู้อื่นน่ะ มันมีอีกนะ..
รันเรย์มีงานอดิเรกและความชอบที่พิลึกมาก..เธอเป็นสโตรกเกอร์ขั้นอ่อน ใช่..อ่านไม่ผิดหรอก ตัวรันเรย์เป็นสาวสโตรกเกอร์จริงๆ แต่ไม่ได้รุนเเรงถึงขนาดเก็บขวดน้ำของคนที่ชอบไปสะสมเอาไว้หรอกนะ แค่คอยตามไปไหนมาไหน คอยสอดส่องดูว่าวันวันหนึ่งเขาทำอะไรบ้างแค่นั้นเอง (แค่?) รันเรย์หากว่าได้ชอบใครเข้ามากๆ แล้ว จะเกิดอาการอยากรู้ว่าวันหนึ่งเขาใช้ชีวิตแบบไหน หรือว่าเรื่องที่เกี่ยวกับเขานั้นเป็นยังไง เธอชอบที่จะได้เฝ้ามองเขาในอิริยาบทต่างๆ ในแต่ละวัน มันทำให้เธอรู้สึกหัวใจเต้นระรัวประจำเลยทีเดียว และแม้แต่การที่เธอได้เดินตามเขาแบบห่างๆ ในยามเย็นมันก็ทำให้เธอมีความสุขเช่นกัน..
รันเรย์ชอบที่จะเฝ้ามองคนที่เธอรักหรือชอบ แต่สุดท้ายยังไงก็ยังคงเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่จะได้รับความรักตอบจากอีกฝ่ายอยู่ดี เพราะงั้นบางครั้งคราวเลยพยายามทำตัวใจกล้า เนียนๆ เดินเข้าไปทักหรือเข้าไปหาบ้างแล้วแต่โอกาสเป็นครั้งคราว แต่เพราะเป็นคนขี้ประหม่าอยู่เเล้วพอบวกกับความเขิยอาย มันเลยทำให้ความพยายามจะสนิทสนมนั่นล่มไม่เป็นท่าเพราะเธอดันประหม่านเกินไปจนพูดไม่ถูกนี่สิ..แล้วหลังจากนั้นสักพักก็แค่ได้เเค่เบี่ยงประเด็นแล้วหนีออกไป เหมือนกับที่พูดคุยกับคนอื่นประจำ ต่างแค่ว่าครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเข้าหาก็เท่านั้นเอง
รันเรย์เป็นคนขี้ขลาดกับเรื่องความรักความสัมพันธ์มาก เธอไม่เคยจะกล้าสารภาพความในใจของเธอออกไปและไม่รู้ว่าวันนี้จะมีโอกาสได้สารภาพมันออกไปไหม นั่นเพราะเธอมักกลัวว่าถ้าเธอพูดมันออกไปแล้ว สิ่งที่หวังไว้มันจะไม่เป็นจริง กลัวว่าคำตอบของเขามันจะตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคิด และกลัวว่าถ้าเขารู้เรื่องที่เธอคอยตามเขาเเดงขึ้นมามันจะทำให้เขาเกลียดหรือไม่ชอบเธอ ทำให้รันเรย์มักกลัวเสมอยามจะก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายยังไงล่ะ...แล้วกับเรื่องอื่นๆ ล่ะ? ก็..คือๆ กันนั่นแหละ..แค่น้อยกว่าเท่านั้นเอง อย่างถ้าเจอแก๊งค์นักเลงหรือโดนหาเรื่อง รันเรย์จะไม่สู้เเละไม่ตบตีกับชาวบ้านเขา หรือพยายามพูดด้วยเหตุผลแน่นอน เพราะว่าเธอประหม่าจนพูดไม่ถูกน่ะสิ! ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำคือเผ่นหนียังไงล่ะ! (..)
รันเรย์นั้นด้วยเพราะมีงานอดิเรกเป็นสโตรกเกอร์ (?) คนที่ชอบ เลยไม่อยากสนิทกับชาวบ้านเขา เนื่องด้วยเหตุผลสองข้อ หนึ่งคือถ้าสนิทกับคนอื่น เวลายามเย็น ยามกลางวัน ยามเช้าของเธอจะต้องหมดไปกับการไปไหนมาไหนกับพวกเพื่อนๆ แน่นอน แล้วทีนี้เธอก็จะคอยตามคนที่ชอบเธอไม่ได้อีกแล้ว..ถือเป็นเรื่องที่แย่สุดๆ ไปเลย! เหนือสิ่งอื่นใดมากกว่าเหตุผลข้อแรก รันเรย์กลัวว่าถ้ามีใครมารู้ว่าเธอมีงานอดิเรกเหมือนพวกโรคจิตแบบนั้น เธอจะโดนรังเกียจเข้าน่ะสิ ถึงแม้จะหน้าตาดีแต่ถ้ามีนิสัยเเบบนั้น คนรอบข้างเขาคงรับกันไม่ค่อยได้หรอกจริงไหม? รันเรย์น่ะถึงจะรักสันโดษขนาดไหน แต่ไม่ใจเเข็งพอจะอยู่คนเดียวในสังคมที่เต็มไปด้วยคนที่เกลียดตัวเองหรอกนะ..และด้วยเหตุนี้เอง เธอถึงได้พยายามบ่ายเบี่ยงและหลีกหนีจากชาวบ้านเขาประจำยังไงล่ะ เเต่ไม่เข้าใจว่าคนอื่นเขาคิดอะไรกันอยู่ ขนาดที่เธอเเสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากจะสนิทด้วย ยังจะพยายามไม่เลิกกันเสียทีเเบบนี้..รันเรย์เครียดนะรู้ไหม!
รันเรย์เป็นพวกอัธยาศัยต่ำเตี้ยเรี่ยดินสุดๆ เธอน่ะทักคนหรือต่อประโยคสนาทนาให้ไหลรื่นไปได้เรื่อยๆ ไม่เป็นหรอกนะ ต้องให้ชาวบ้านเขามาทักหรือนำพูดประจำ เพราะว่าเธอคิดบทสนทนาไม่เก่งน่ะสิ..เวลาปกติก็อยู่คนเดียวนี่นา จะไปฝึกสกิลพูดคุยเเบบนี้มาจากไหนได้ล่ะ รันเรย์ชอบประหม่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ งกงักหยิบจับอะไรไม่ค่อยจะถูก และยิ่งคนเยอะเท่าไหร่เธอจะยิ่งซุ่มซ่ามและพูดผิดพูดถูกมากกว่าเดิมเข้าไปอีก ดังนั้นงานในที่ชุมชนหรืองานกลุ่มจึงถือเป็นงานที่ลำบากพอตัวเลยล่ะสำหรับเธอเเล้ว แต่ว่าถ้าหากอยู่กันสองคน รันเรย์ก็คุยได้เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ แค่ความคิดค่อนข้างแปลกหน่อย..เพราะเจ้าตัวดันมีนิสัยจินตนาการล้ำเลิศน่ะสิ สรุปแล้วไม่ได้มีปัญหาในด้านการพูดคุยหนักหนา ไอ้ที่มันหนักจริงๆ น่ะ คือความประหม่าต่อฝูงชนหรือคือความไม่มั่นใจนั่นต่างหากล่ะ
รันเรย์เป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์ในพวกงานศิลป์ เเละเซียนในวิชานี้อย่างมาก เพราะเจ้าตัวมีพรสวรรค์ด้านนี้ติดตัวมาแต่เกิดเเล้ว แถมยังเก่งวิชาพละอีกด้วยนะ..ถึงจะดูผอมแห้งยังไง แต่รันเรย์ที่วิ่งหนีชาวบ้านเขาประจำน่ะ มีฝีเท้าที่ว่องไวสุดๆ ไปเลย แถมประสาทสัมผัสยังดีกว่าชาวบ้านเขาเยอะอีกต่างหาก (ความระแวงมันเป็นเหตุน่ะ..) ถือว่าเป็นท็อกรุ่นเรื่องวิชาพละในหมู่ผู้หญิง และเป็นท็อปรุ่นเรื่องศิลปะในหมู่นักเรียนในชั้นนั้นอีกด้วยนะ แต่ถ้าถามถึงวิชาการบอกเลยว่า เละ มาก นั่นเพราะรันเรย์ไม่ฉลาดน่ะสิ..เรียกได้ว่าครึ่งๆ กลางๆ ทำได้บ้างไม่ได้บ้างเเล้วแต่บทเรียนกันไป แต่ในเรื่องของวิทยาศาสตร์เจ้าตัวจะห่วยแตกเป็นพิเศษเลยเชียว..อนึ่ง รันเรย์ถึงจะมีสกิลงานศิลป์ และทำพวกงานฝีมือแบบตุ๊กตาไหมพรมได้ เเต่เรื่องกวาดบ้านถูบ้านถือว่าติดลบสุดๆ อย่าให้แตะจะดีสุด..
รันเรย์ปกติเเล้วหน้าตาอมทุกข์มากเพราะตาเธอมันหม่นเเสงไร้ประกาย ทั้งเจ้าตัวยังไม่ยิ้มเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังชอบทำมุมปากงอลอง หางตาตก หัวคิ้วงออีกต่างหากล่ะนั่น ทั้งนี้ทั้งนั้นเหตุผลวนกลับไปหาความประหม่าอีกครั้งจนได้..ถึงอย่างนั้นใช่ว่ารันเรย์จะตายด้านไร้อารมณ์ หรือคิดแง่ร้ายตลอดเวลาหรอกนะ เธอน่ะหัวเราะเเละตลกไปกับเรื่องรอบตัวได้เหมือนกัน แค่ว่าเส้นค่อนข้างสูง (?) เลยไม่ค่อยขำกับมุขตลกอะไรเท่าไหร่เเค่นั้นเอง ในเรื่องของความสุข..รันเรย์จะเเสดงอาการสุขใจเฉพาะเวลาได้ทำในสิ่งที่ชอบหรืออยู่กับคนที่ชอบเท่านั้นเอง ทั้งนี้ทั้งนั้นเเม่คุณไม่ชอบยิ้มหรือหัวเราะต่อหน้าคนอื่น เนื่องด้วยเคยหัวเราะต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นตอนมัธยมต้นมาครั้งหนึ่ง จนโดนตามติดชีวิตมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าด้วยอนุภาพของรอยยิ้มนั่น เป็นเหตุให้มักเก็บอาการพวกนี้ต่อหน้าคนอื่นเสมอ ถ้าเธอแสดงออกไป พวกนั้นก็จะยิ่งพยายามเข้าหาเธอมากกว่าเดิมน่ะสิ!
รันเรย์จะเเสดงท่าทางสุขใจหรือหัวเราะได้เฉพาะตอนที่อยู่คนเดียว หรือไม่ก็ไม่ไหวเเล้วหรือเผลอไผลไปนั่นเเหละ ถึงจะได้เห็นรันเรย์แสดงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะออกมาได้โดยไม่ปิดบังใดๆ เธอเป็นคนที่ยิ้มสวยมาก ประกอบกับหน้าตาที่สวยงามอลังการอยู่เเล้วยิ่งงามล้ำเข้าไปอีก เวลาปกติหน้าตาอมทุกข์ แต่ตอนยิ้มกลับเปรียบราวนางฟ้า พอยิ้มเเล้วจะสะกดสายตาคนอื่นได้จนหมดเลยล่ะ เธอมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก เพียงแค่ยิ้มออกมา มันก็ทำให้คนที่เห็นรอยยิ้มนั่นเกิดอาการหน้าแดงใจสั่นไปอย่างช่วยไม่ได้เเล้ว แต่เพราะไม่ค่อยมีคนได้เห็นเท่าไหร่ รันเรย์เลยยังรอดพ้นไม่มีใครมาจีบมาหลงกันมากเท่าไหร่นั่นเอง (ก็ดีแล้ว...)
รันเรย์ชอบความอบอุ่น ทั้งความอบอุ่นของเเสงอาทิตย์ ความอบอุ่นจากผ้าห่มผืนหนาบนเตียงนอน หรือจะเป็นความอบอุ่นของผู้คนก็ตามที เธออาจจะหลบหลีกหนีห่างจากทุกคน แต่นั่นก็เป็นเพราะเธอระแวงพวกเขา..แต่หากว่าเป็นคนที่มีความอบอุ่นอ่อนโยนแล้ว รันเรย์จะไม่หนี เธอน่ะ ชอบคนประเภทนี้มากเลยล่ะ เวลาได้อยู่ใกล้ทีไรมันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเป็นประจำ ราวกับว่ามันเป็นเเสงชโลมให้หัวใจหม่นแสงของเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก็ว่าได้เลยล่ะ..และเช่นเดียวกัน เมื่อมีสไตล์คนที่ชอบเเล้ว ย่อมมีสไตล์ที่ไม่ชอบด้วยเช่นกัน..นั่นคือพวกเผด็จการยังไงล่ะ!
รันเรย์เป็นมนุษย์ลอยชาย แต่ไหนแต่ไรล้วนแต่ทำตามอารมณ์และสิ่งที่ขัดแหกหวกจากชาวบ้านเขาเสมอจนรู้สึกชินชาไป ทั้งนี้มันยังฝังเข้าสมองของเธอไปอีกด้วยว่าไม่มีคนมาคอยกำกับและทำได้ตามใจชอบน่ะมันดีมากเลยล่ะ เพราะงั้นถึงได้ไม่ชอบเวลามีคนมาชี้นิ้วสั่งใส่ยังไงล่ะ เวลาโดนชี้นิ้วบังคับเเบบนั้น เธอจะหน้าบึ้งตึงสื่อความดื้อรั้นเเละไม่ชอบใจอย่างชัดเจนจนไม่ต้องพินิจพิเคราะห์ให้เมื่อยก็รู้ได้เลย อันที่จริงถ้าเเค่ขอร้องหรือมาวานเธอ เเล้วงานมันไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนกับกระทบชีวิตเธอ รันเรย์จะยอมช่วยอยู่หรอก แต่หากบังคับหรือสั่นกันเเบบนั้นรันเรย์บอกเลยว่าเธอไม่ทำ! ยิ่งถ้าเป็นการสั่งที่รันเรย์ดูเเล้วเธอไม่ชอบไม่อยากจะทำ มันจะยิ่งทำให้เธอรั้นไม่ทำมากขึ้นกว่าเดิม เห็นแบบนีี้เเล้วถือเป็นเด็กหัวดื้อสุดๆ เลยนะ ส่วนตัวเเล้วรันเรย์จะเป็นพวกประหม่าเเละนุ่มๆ กับคนที่ชอบ แต่คนที่ไม่ชอบกลับเถียงคอเป็นเอ็นเสียงอย่างนั้น และที่ทำแบบนั้นเพราะว่าเธอไม่ชอบยังไงล่ะ คนที่ไม่ชอบน่ะทำอะไรในสายตาของเราเขาก็ผิดหมดนั่นเเหละ (?)
รันเรย์คือมนุษย์ผู้ที่แสดงอารมณ์ของเธอทั้งหมดออกมาในน้ำเสียงเเละแววตา ตอนนั้นรู้สึกเช่นไรดูจากเเววตาและน้ำเสียงก็รู้เเล้ว..เเละเพราะเธอเป็นมนุษย์ เธอจึงรู้สึกเป็น และโกรธเป็นด้วยเช่นกัน เวลาที่รันเรย์โกรธ ใบหน้าของเธอจะบึ้งตึงอย่างมาก แถมยังทำอาการปากไม่ตรงกับใจ เขาถามว่าโกรธเหรอ ดันตอบ เปล่านี่ ตลอดเสียอย่างนั้น ถือเป็นบุคคลที่ง้อให้หายโกรธหายงอนได้ยากติดอันดับต้นๆ (?) เลยล่ะ และสำหรับรันเรย์แล้ว จะโกรธหรือจะงอนมีค่าเท่ากันหมดแหละ เพราะอารมณ์ความรู้สึกที่แสดงออกเเละระดับความง้อยากไม่ต่างกันเลยสักนิดนั่นเอง แต่ถึงอย่างนั้นไม่ใช่พวกแง่งอนหรือโกรธใครเขาง่ายๆ หรอกนะ เป็นเฉพาะกับคนสำคัญจริงๆ เท่านั้นนั่นแหละ ถึงจะโกรธจะงอนกับเขาได้
รันเรย์ไม่ชอบการถูกปลุก เธอคือผู้หญิงที่หลับเเล้วต้องนอนให้เต็มอิ่มไม่งั้นจะไม่ตื่น แถมยังตื่นง่ายสุดๆ อีกด้วย..เวลาโดนปลุกทั้งที่ยังนอนไม่เต็มอิม เธอจะหงุดหงิดมาก ทั้งยังเเสดงนิสัยก้าวร้าวออกมาสุดๆ ไปเลย รันเรย์ตอนนอนไม่เต็มอิ่มน่ะยิ่งกว่านักเลงโหดอีก น้ำเสียงเเข็งกระด้าง นัยน์ตาเหวี่ยงจิก และมีอาการหัวร้อนตลอดเวลา ดูเเล้วอันตรายแบบสุดๆ ไปเลยทีเดียว และตอนเข้าค่ายคณิตศาสตร์ (โดนบังคับไปน่ะ..) เธอเคยโดนปลุกทั้งที่ยังนอนไม่เต็มอิ่ม เป็นเหตุให้พองเพื่อนประจักษ์กับความโหดผักนั้นเสียเต็มตา ทำให้ไม่มีใครกล้าปลุกเธอตอนหลับกันเลยนั่นเอง
รันเรย์เป็นสตรีปากไม่ตรงกับใจ อาจเพราะกลัวที่พูดความในใจมาตั้งแต่เด็กแล้ว ร่างกายเลยมีปฏิกิริยาอัตโนมัติให้พูดสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่คิด ในเวลาฉุกเฉินหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาเป็นประจำ บางทีอยากจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่กลับไปบ่นเขาเสียอย่างนั้น..สุดท้ายเเล้วกลับต้องมานั่งเสียใจกับประโยคที่ตนพูดออกไปตอนนั้นประจำ..รันเรย์หากรู้สึกผิดแล้วจะพยายามขอโทษ แต่ไม่ได้คาดหวังให้คนอื่นมายกโทษให้เธอหรอกนะ เเค่ได้ขอโทษเท่านั้นเธอก็พอใจเเล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะมีความขี้ขลาดในกระเเสเลือดอยู่ เวลาทำผิดเลยไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายเขา คำขอโทาเธอเลยอาจจะกลายเป็นพวงกุญเเจทำมือน่ารักๆ สักอัน พร้อมการ์ดขอโทษสักใบเเทนน่ะนะ..
รันเรย์ทั้งนี้ทั้งนั้นถือเป็นผู้หญิงที่สกิลการโกหกห่วยแตกบัดซบมาก เวลาโกหกชอบแสดงพิรุธออกมา แถมยังมีท่าทางล่อกเเล่กชัดเจนอีกต่างหาก ต้องบอกว่าถ้าใครไม่รู้ว่าเธอโกหกนี่คงจะหัวช้ามากแน่ ๆ..ดังนั้นเวลาที่รันเรย์โกหก เธอเลยโดนจับได้ประจำจนไม่สามารถโกหกใครเขาได้เลย นอกจากนี้รันเรย์ยังไม่ชอบให้ใครมาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวจนเกินงาม เรื่องที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว ยังไงก็ไม่อยากจะบอกให้กับคนอื่นฟังอยู่ดี ถ้าไม่ได้สนิทใจกันจริงๆ เเล้ว เธอจะไม่อยากให้อีกฝ่ายมายุ่งจนเกินไปน่ะ..แหม มีอะไรรับประกันไหมล่ะ ว่าถ้าเขารู้เเล้ว เขาจะไม่เอาไปป่าวประกาศบอกชาวบ้านเขาน่ะ..รันเรย์ถ้าไม่สนิทจะไม่บอกอะไรเลย ทางตรงกันข้ามคือ ถ้าสนิทกันเเล้ว รันเรย์จะบอกเรื่องที่ตนหนักใจหรือกำลังครุ่นคิดกับพบเจอมาให้ฟังจนหมดเปลือกเลยล่ะ เธอคือคนจำพวกเชื่อใจเเล้วจะเชื่อให้สุด ดังนั้นเเล้วกว่าจะเชื่อใจชาวบ้านเขาได้เลยต้องใช้เวลาเเละอีกฝ่ายต้องมีความพยายามสูงมากเลยทีเดียว
รันเรย์ไม่เคยได้สัมผัสกับความรักที่คนอื่นมอบให้เธอ เธอเคยเเต่มอบมันให้ผู้อื่นเท่านั้น..แต่สุดท้ายยังไงมันก็ไม่ได้มีมากนัก เรียกได้ว่าเเทบไม่มียังได้เลยด้วยซ้ำ ความจริงแค่เพื่อนสนิทเธอยังไม่มีเลยสักคน เป็นเหตุให้มักไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องของความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งจนเกินไป มองแล้วดูไม่ประสีประสาเรื่องความรักเสียเท่าไหร่ เธอหลงใหลใรความอบอุ่นของบางคน ดังนั้นเเล้วเธอจึงคิดว่าเธอชอบเจ้าของความอบอุ่นนั้น แต่พอมีคนที่เข้ามาสนิทสนมกับเธอ และทำให้เธอมีความสุขได้ มันก็ทำให้เธอรู้สึกสับสน ว่าระหว่างที่คนที่อบอุ่นและเมื่อได้อยู่ใกล้เเล้วทำให้รู้สึกปลอดภัยคนนั้น กับ คนที่ทำให้เธอมีความสุขได้น่ะ สุดท้ายเเล้วใครกันแน่ที่เธอหลงรักเขา..
ประวัติ : ชีวิตของอะกิโกะ รันเรย์น่ะ ไม่มีอะไรพิเศษมากนักหรอก ชีวิตน่าเบื่อ ลอยๆ เหมือนกันซ้ำซากเสียทุกวัน ทุกวัน ทุกวัน ไม่มีอะไรแปลกใหม่เข้ามาในชีวิตเลยแม้แต่นิด..เเต่หากว่าจะให้พูดถึงชีวประวัติในแต่ละด้านของชีวิตของเธอ มันก็คงแยกได้ประมาณนี้ล่ะมั้ง..?
[ครอบครัว] - ครอบครัวของรันเรย์ไม่มีอะไรที่พิเศษมากนัก แค่บ้านรวยกว่าชาวบ้านเขานิดหน่อย..โอเค เยอะก็ได้ (?) พ่อของรันเรย์เป็นนักธุรกิจชื่อดังของประเทศที่มีความสามารถมาก ชื่อว่า อะกิโกะ ทาดาชิ ส่วนคุณแม่นั้นเป็นเจ้าของธนาคารใหญ่ชื่อดังเช่นกัน หล่อนเป็นผู้หญิงที่เป็นต้นแบบความงามบนใบหน้าและเรือนกายของรันเรย์ ชื่อว่า อะกิโกะ มิสึโนะ ทั้งคู่ล้วนแต่ทำงานกันอย่างหนักในทุกๆ วันเพื่อหาเงินเข้าบ้านเเละประคองฐานธุรกิจที่ตนทำอยู่กันทั้งสิ้น ทำให้พวกเขาไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกสาวตัวน้อยๆ แบบรันเรย์กันเสียเท่าไหร่..แต่รันเรย์ไม่ค่อยสนใจเรื่องนั้นหรอกนะ เพราะในวัยเยาว์เธอมีคุณย่าคอยดูเเลอยู่ข้างๆ เสมอ เเละรันเรย์เองก็ติดย่าของเธอมากเสียด้วย หล่อนเป็นผู้หญิงใจดีที่ทั้งอบอุ่นเเละอ่อนโยน ตั้งแต่เด็กจนเธออายุได้7ขวบ คนที่คอยเลี้ยงดูเเละเอาใจใส่เธอมาโดยตลอดก็คือย่าของเธอนั่นเเหละ ชีวิตวัยเด็กแม้ไม่มีพ่อแม่แต่ก็ทำให้เธอมีความสุขได้มากจริง ๆ..
แต่ความสุขนั้นเป็นสิ่งไม่จีรัง...มนุษย์ทุกคนล้วนเกิดมาเเละตากจาก เฉกเช่นบุปผาที่ผลิบานเเล้วร่วงโรย ในวันเกิดอายุ7ขวบ รันเรย์ได้รับของขวัญที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ..นั่นคือจากลาไปของบุคคลผู้เป็นที่รักในดวงใจของเธอมากที่สุดในชีวิตนี้..วันที่เธออายุได้7ขวบ ย่าของเธอจากไปด้วยโรคหัวใจที่ท่านเป็น ในตอนกลางวันที่เธอกำลังเรียนเเละเล่นสนุกอยู่กับเพื่อนๆ ที่โรงเรียน เธอยิ้มเเละหัวเราะตลอดทั้งวัน แต่แล้วรอยยิ้มนั้นพลันเเหลกสลายไป เมื่อได้รับข่าวร้ายนั่น..ก่อนมันจะเเหลกเหลวไม่มีชิ้นดีใดๆ อีกเมื่อได้พบกับความจริงนั้นด้วยสองตาของเธอเอง
ร่างของผู้เป็นย่านอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดนั่น ผ้าคลุมหน้าสีขาวปิดใบหน้านั้นไว้จนหมด ร่างกายของรันเรย์ทั้งเเข็งและเย็นเยียบไปจนถึงปลายนิ้ว..วันนั้นเธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ร้องจนไม่มีเสียง กอดร่างของย่าผู้ไร้ลมหายใจไว้ไม่ยอมปล่อย สุดท้ายเเล้วด้วยความเหนื่อยล้าเธอก็สลบไปจนได้..
รันเรย์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้องนอนของเธอ จากนั้นเธอก็ร้องไห้ต่อไม่ยอมหยุด ผู้เป็นพ่อและแม่พยายามอย่างหนักให้เด็กน้อยหายเศร้าจากกการจากลาครั้งนี้ แต่ทำยังไงรันเรย์ก็ไม่ดีขึ้นเลย มิหนำซ้ำยังเลวร้ายลงกว่าเดิมเมื่อผู้เป็นพ่อและแม่ตัดสินใจปล่อยวาง และหันกลับไปจัดการธุรกิจที่คั่งค้างพวกนั้นต่อ รันเรย์คลั่งตัวเองอยู่ในห้องอยู่เกือบสามเดือน และเมื่อออกมาจากห้องนอนของเธออีกครั้ง รอยยิ้มที่เคยมีบนใบหน้าก็หายไปหมดเสียเเล้ว..มันเหลือแต่เพียงความอมทุกข์และเศร้าหมองเท่านั้น..นิสัยที่หม่นหมองลงเป็นอย่างมากของลูกสาวทำให้ผู้ปกครองทั้งสองหนักใจ และพยายามรักษา เเต่เพราะพยายามมากไปจนถึงขั้นพารันเรย์ไปบำบัด มันจึงทำให้เธอรู้สึกกลัวเเละระเเวงเสมอว่าจะเจออะไรน่ากลัวๆ สุดท้ายเเล้วความรั้นตะเเบงของพวกผู้ใหญ่ ก็ได้ทำร้ายเด็กสาวตัวน้อยจนกลายเป็นคนที่ดูอมทุกข์เศร้าหมองไปเฉกเช่นทุกวันนี้จนได้..
[การศึกษาเล่าเรียน] - รันเรย์เป็นคนเรียนไม่เก่งมาแต่ไหนเเต่ไร ดังนั้นเเล้วจึงได้เกรดเเบบครึ่งๆ กลางๆ ประจำ แม้วิชาศิลปะกับพละมักจะได้คะเเนนเกิน90ประจำ แต่ด้วยหน่วยกิจแค่นั้นก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ ยิ่งวิชาวิทย์ที่เธอไม่ถนัดเเบบสุดๆ เเล้ว มันยิ่งดึงเกรดเธอหนักมากกว่าเดิม เป็นเหตุให้พ่อและแม่มีเรื่องให้หนักใจกับลูกสาวคนเดียวของพวกเขามากขึ้นกว่าเดิมไปโดยปติยาย..
>>อนุบาล<< - เรียนที่บ้านกับคุณย่าเเละครูสอนหนังสือบางท่านที่ถูกพ่อแม่จ้างวานมาให้ เนื่องด้วยพวกเขามีความกังวลว่าลูกจะปรับตัวไม่ได้
>>ประถมต้น<< - ย้ายไปเรียนยังโรงเรียนนานาชาติชื่อดังเเห่งหนึ่ง คะเเนนน่าอเนจอนาถมากเพราะไม่เก่งภาษาอังกฤษเลยสักนิด เรียนไปตกไปแก้ไปตลอดศก ทำเอาผู้ปกครองถึงขั้นต้องกุมขมับปวดหัวเเบบสุดๆ
>>ประถมปลาย<< - ย้ายไปยังโรงเรียนเอกชนทั่วไปเนื่องด้วยเพราะความอเนจอนาถในเรื่องของภาษาเเบบร้ายกาจนั่น จุดนี้เเล้วเป็นช่วงที่ได้รับผลกระทบจากเรื่องของคุณย่าพอดี เป็นเหตุให้ไม่มีเพื่อนคบ (ความจริงเรียกไม่คบเขาซะมากกว่า---) ผลการเรียนดีขึ้นมาหน่อยเนื่องด้วยถูกพ่อบังคับให้เรียนพิเศษเพิ่มขึ้น (ก่อนจะล้มเลิกไปเมื่อรันเรย์ไม่อยากทำจนรั้น หลับหนีอาจารย์ในคาบไปซะดื้อๆ ..)
>>มัธยมต้น<< - ย้ายโรงเรียนอีกครั้ง สภาพจิตใจดีกว่าตอนประถมนิดหน่อย เลยเริ่มมองหาเรื่องที่ชอบมาผ่อนคลายสมอง เป็นช่วงที่เกรดวิชาการยังน่าระเหี่ยใจเหมือนเดิม ศิลปะเองก็งดงามเช่นเดิม เพิ่มเติมคือพึ่งรู้สึกตัวว่าเล่นพละได้ดีกว่าชาวบ้าน เลยลองไปแข่งบ้างอะไรบ้าง ได้เรียนทองกลับมาให้พ่อแม่ได้ชื่นใจบ้างเสียที---
>>มัธยมปลาย<< - คงคอนเซปต์ย้ายโรงเรียนเช่นเดิม..ชีวิตวนลูปกลับไปหาความเรียบง่ายเเละน่าเบื่ออีกครั้ง วิชาการห่วยแตก ศิลปะดีงาม พละเป็นเลิศ วันๆ ไม่หลับก็เหม่อ ไม่สองอย่างนั้นก็นั่งมองกระดานจดเลกเชอร์ตามอาจารย์ว่าไป ตอนสอบก็เเล้วแต่ยถากรรมจะนำพา อาเมน---//เดี๋ยว..
[ความรัก] - non non non and non!!----//แค่ก// ถ้าเเบบคบกันเป็นแฟนถือว่าไม่เคยมีเลยสักครั้งเดียว แต่ถ้าที่รันเรย์ไปแอบชอบเขาก็มี นั่นคือเพื่อนสมัยมัธยมต้นของเธอนั่นเอง เธอเคยชอบเขามากๆ ถึงขั้นทำใจกล้าไปสารภาพรักเลยล่ะนะ..แต่สุดท้ายก็อกหักดังเป๊าะ โซเซดไปหลายเดือนเลย..ก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมใหม่อีกครั้งในช่วงปีสามของมัธยมปลายนี้ นั่นคือการที่เธอได้เจอกับความรักอีกครั้งยังไงล่ะ...(เป้าหมายสโตรกเกอร์หลายใหม่----//แค่ก ๆ)
[ประวัติกิจกรรม] - เคยไปเเข่งวอลเลย์บอลเยาวชนตอนมัธยมต้นอยู่ครั้งหนึ่ง ก่อนจะได้เหรียญทองกลับไปให้พ่อแม่ผู้นึกว่าลูกสาวไม่ได้ความอะไรเลยนอกจากศิลปะตกใจเล่น พอเข้ามัธยมปลายก็โดนลากเข้าชมรมวอลเลย์บอลทันทีโดยไม่มีใครคิดจะถามความสมัครใจสักคำ แถมพ่อแม่ดันเห็นดีเห็นงามด้วย เลยกลายเป็นว่าปฏิเสธไม่ได้ซะงั้น..แต่ก็ไปแข่งตามตารางของชมรมตั้งเเต่ปีหนึ่งยันปีสาม และกวาดเหรียญกลับมาประจำนั่นเเหละ
[มิตรสหาย] - เรียกว่าบ๋อแบ๋สุด ๆ..ไม่มีคนที่สนิทด้วยเลยสักคนเดียว เพราะเขาอยากสนิทแต่ทางนี้ไม่ยอมด้วยล่ะนะ..ถ้าจะให้พูดว่าพอสนิทกันจนถามไถ่ความเป็นอยู่ได้โดยที่รันเรย์ไม่เผ่นหนี ก็คือเพื่อนห้องอื่นในชมรมวอลเลย์บอลล่ะมั้ง? เธอคนนี้เธอผู้หญิงอบอุ่นอ่อนโยนปานคุณแม่ นามว่า มินาโกะ นาสึรุ ที่คอยดูเเลเเละห่วงใยรันเรย์เสมอ ทั้งยังคอยให้คำเเนะนำเธอในการเรียนจนรันเรย์สามารถผ่านมาจนถึงปีสามได้อีกด้วย
คนที่อยากให้คู่ด้วย : อาคาชิ เซย์จูโร่ ค่ะ งื้อออ//// (?)
ชอบ :
ผู้ชายใจดีอบอุ่น [เพราะมันทำให้รันเรย์รู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้ๆ น่ะ..เพราะงั้นเลยคอยตามติดอีกฝ่ายประจ---//แค่ก//]
ขนมหวาน [รันเรย์ก็เหมือนสาวคนอื่นๆ ที่ชอบเค้กชอบขนมนั่นเเหละ มันอร่อยแล้วก็คลายหัวดีด้วยนี่นา]
ได้อยู่กับคนที่ชอบ / รัก [มันทำให้รันเรย์รู้สึกมีความสุขเสมอ ไม่ว่ายามนั้นเธอกับเขาจะทำอะไรกันอยู่ และเพราะชีวิตนี้เคยสัมผัสมันมาไม่กี่ครั้ง มันจึงเป็นสิ่งที่รันเรย์ชอบและอยากพบเจอมากที่สุด..]
เกลียด :
คนเผด็จการ [ปกติก็ลอยๆ ชอบทำอะไรแปลกๆ ขัดชาวบ้านเขาอยู่เเล้ว เพราะงั้นเลยไม่ชอบพวกเผด็จการที่ชอบมาบ่งการชีวิตหรือนิสัยเธอน่ะสิ]
ชา / กาแฟ [เครื่องดื่มขมบรรลัย (?) ที่ไม่ขอเเตะเด็ดขาดล่ะชีวิตนี้]
แมว [รันเรย์เกลียดเพราะสายตารันเรย์ เธอรู้สึกว่าเเมวมันเจ้าเล่ห์มากนั่นเพราะถึงพวกเเมวจะสะบัดเชิดใส่มนุษย์บ่อยๆ แต่พวกมันก็ยังได้รับรักอย่างเต็มเปี่ยม..ต้องมีเล่ห์อะไรแน่นอน! (ความจริงชีแค่คิดมากเกินไปน่ะค่ะ...)]
เเพ้ :
ดอกไม้ [เธอเเพ้เกสรดอกไม้มาตั้งเเต่เด็กเเล้วล่ะ เวลาได้กลิ่นก็ชอบจามไม่หยุดตลอดเลย..]
{ปฏิกิริยา - มักจะจามเสียงดังน้ำมูกไหลย้อยไม่ยอมหยุดเป็นประจำ เป็นที่น่าหนักใจเเก่คนรอบข้างให้ขวานหาทิชชู่กับพารันเรย์ไปหาที่ที่อากาศปลอดโปร่งประจำ..}
ลักษณะการพูด : รันเรย์เป็นผู้หญิงหม่นๆ เลยชอบพูดด้วยเสียงที่เรียกได้ว่าเบา..เบามากจริงๆ แถมยังไม่ค่อยพูดค่อยจา ถามคำตอบคำอีกต่างหาก แต่นั่นเเค่เวลาที่ต้องอยู่กับคนเยอะๆ ต่างหากล่ะนะ..ถ้าอยู่กับคนสองคนแค่นั้น เสียงของเธอจะดังขึ้นเยอะ และสามารถพูดได้เป็นวรรคเป็นเวรผิดกับตอนอยู่กับคนหมู่มากอย่างชัดเจน รันเรย์มักแทนตัวเองว่า ฉัน และเรียกคนอื่นว่า เธอ หรือ นาย เสมอๆ เธอเป็นคนที่ไม่ลงหางเสียงในรูปประโยคของตน ปกติเเล้วน้ำเสียงจะนิ่งเรียบแอบแฝงแววระเเวงเอาไว้นิดหน่อย แต่ถ้าโกรธหรืออารมณ์เปลี่ยนไป น้ำเสียงของเธอจะเปลี่ยนไปตามเช่นกัน อย่างถ้าโกรธ เสียงจะคุกรุ่นเเละเหวี่ยงขึ้นเยอะเลยล่ะ
}}ตัวอย่างประโยคสนทนา{{
"รันเรย์..อะกิโกะ รันเรย์น่ะ.." เวลาแนะนำตัวให้ชาวบ้านฟัง
"ทำไมล่ะ..อยากจะรู้เรื่องของฉันไปเพื่ออะไร?" ถามคนที่เขามาทำคุยชวนสนิทพร้อมซักไซ้เรื่องส่วนตัวจนเกินงาม จะค่อนข้างหงุดหงิดไม่น้อยเลยล่ะ
"มะ ไม่ได้ตามนะ! แค่..แค่..แค่บังเอิญหลงทางมาอยู่เเถวนี้เฉยๆ แค่นั้นเอง!" บอกปฏิเสธลิ้นพัลกันว่าไม่ได้ย่องตามชาวบ้านเขามา ด้วยท่าทีมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด
"ฉันก็คนนั่นเเหละ..ถึงหน้าจะป่วย แต่ก็หัวเราะ โกรธ เศร้าเป็นนะ.." บ่นพึมพำกับคนที่ไม่คิดว่าเธอจะหัวเราะออกมาได้ด้วยหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อน้อยๆ
"ฉันหลงรักความอบอุ่นของเขา..แค่นั้นเอง.." บอกถึงเหตุผลที่คอยตามคนที่ชอบอยู่ไม่เลิก
"ดาวตกเนี่ย..มันโง่รึเปล่านะ?" นิ่งคิดเล็กน้อย แล้วพึมพำต่อออกมาด้วยสีหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ "ฉันอยากอยู่ใกล้คนอบอุ่น แต่ไม่ได้อยากได้คนเผด็จการเเบบนี้นะ..ไอ้ดาวตกบ้า!"
เพิ่มเติม : เข้---(?) นี่มันปั่นมาราธอนอิสเดอะเเฟลชมาก 55555555 //ขออภัยสำหรับบางจุดที่อาจไม่เป๊ะนะคะ พอดีรันเร่งปั่นมากจริงๆ ;-;//
}}เพิ่มเติมรายละเอียดตัวละคร{{
-รันเรย์เกิดวันที่24กรกฏาคม เวลา23:21น. สาวกรุ๊ปเลือดAB ราศีกรกฏ ผู้ถนัดเขียนหนังสือมือขวาค่ะ!
-รันเรย์เป็นลูกคนเดียวของที่บ้าน ที่ไม่ค่อยได้รับความเอาใจใส่จากใครเท่าไหร่ยกเว้นคุณยายของเธอ
-รันเรย์กินผักสีเขียวไม่ได้ (แต่ถ้าสีส้มแบบเเครอทงี้กินได้นะคะ---) เพราะเธอบอกว่าเหม็นเขียวและเธอไม่ชอบมันด้วย
-รันเรย์ชอบงานทัศนศิลป์อย่างมาก
-รันเรย์ชอบเเต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวมีฮู้ด และกางเกงขายาวเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต //เเม้ว่าความจริงจะโคตรเตะตา เพราะเสื้อเเขนยาวขายาวในอากาศร้อนๆ ก็ตามทีเถอะ..//
-รันเรย์ไม่มีเพื่อนในห้องเรียนเลยสักคนเดียว แต่ก็ไม่ได้ถูกคนอื่นเขารังเกียจหรอกนะ แค่ไม่สนิทกันเฉยๆ น่ะ..
-รันเรย์ชอบทานน้ำกี่วี่ปั่นมากๆ เลยล่ะค่ะ
-รันเรย์ไม่ได้เป็นสโตรกเกอร์ขั้นหนัก แต่เป็นอ่อนๆ ค่ะ คืออยากรู้ว่าคนที่ชอบชอบอะไร ชอบสีอะไร ชอบกินอะไร หรือมีเพื่อนกี่คน งานอดิเรกมีอะไร เลยคอยตามเป็นครั้งคราว ไม่ได้หนักถึงขนาดเขาไปไหน ฉันไปด้วย (?) ค่ะ
-แล้วก็อันนี้ไม่แน่ใจนะคะว่าได้ไหม แต่รันเรย์คอยตามคนที่มีนิสัยดูอบอุ่นๆ อยู่ (อันนี้อยากให้เป็นใครสักคนในKnBจังค่---//แค่ก ๆ) แล้วเธอก็ตามมานานจนรู้สึกเบื่อหน่ายที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลงไปเลย เลยขอพรให้ดาวตกทำให้เธอได้ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นน่ะค่ะ แต่ดันไปได้อาคาชิมาแทน----(?) [ส่วนนี้ถ้าไม่ได้ เปลี่ยนให้เธอขอผู้ชายอบอุ่นมาเปลี่ยนชีวิตน่าเบื่อของเธอก็ได้ค่ะ!]
リリーへの話
[ Talk with Lily ]
1. } ฮัลโหลๆ เทสๆ ผ.ป.ค.(ผู้ปกครอง)ชื่ออะไรเอ่ยยยยยย???? ไรท์ชื่อลิลลี่ จะเรียกว่าลินก็ได้นะคะ!
:: ผู้ปกครองชื่อรันรันค่ะ! เรียกรันก็ได้น้าาาา
2. } วู้!!!!!! คำถามยอดฮิตติดชาร์จ ทำไมถึงมาสมัครเรื่ิองนี้กันค่ะ????
:: ชอบมากเลยค่ะ! ดาวตกนี่มายเลิฟเลย ฮยือออ////;
3. } ใบสมัครเราเรื่องมากไปไหมเอ่ยยยยย????//หันไปมองใบสมัครด้านบน
:: ไม่ค่าาา กรอกสนุกดี เพิ่มเติมคือกดมันส์มากเพราะกลัวไม่ทัน 5555
4. } ถ้าไม่ติด หรือไม่ได้คู่กับคนที่ต้องการอย่าฆ่าเค้าน้าาาาา ฮืออออT^T ถ้าติดออริท่านอาจจะไม่ได้คู่กับคนที่ต้องการนะคะ <3
:: ไม่เป็นไรค่าาา ติดก็ดีใจมากเเล้วจริงๆ ส่วนถ้าไม่ติดอาจเสียใจหน่อยๆ แต่ก็ไม่เป็นไรเนอะ ฮาา
5. } งั้นก็บ้ายยยยบี~~~ เจอกันอีกสามชาติหน้------เอ๊ย! ช่วงคอมเม้น ติดเเล้วกรุณารายงานตัวเเละคอมเม้นด้วยนะคะ!
:: รับทราบค่ะ! //ว่าแต่เราส่งทันใช่ไหมค--เนอะ เนอะ เนอะ----//ถามเยอะโดนตบ---//
ความคิดเห็น