Dark world Box **Close

ลำดับตอนที่ #27 : ✿ × AuFic | KNB × -- Tale --- [มอร์รา ซเฟียร์]

Thanks and sorry for love that you give me 

It's very magical really

But.. I don't want it..

 

[ขอขอบคุณและขอโทษสำหรับความรักที่ท่านมอบให้ข้า

มันวิเศษมากจริงๆ นะ

แต่..ข้าไม่ต้องการมัน..]

*เพิ่มเติมสีนี้นะคะ!*

 

Application

"ข้าปรารถนาที่จะร่วงหล่นลงไปเพื่อพบพระองค์ท่าน แต่สุดท้ายเเล้ว..คนบาปเช่นข้าก็ทำได้เพียงแค่สั่นกลัวและคงอยู่ต่อไปอย่างคนขี้ขลาด.."   

ชื่อ - สกุล :: มอร์รา ซเฟียร์ [Mortra Zfeer]

                 *ความหมายอลเวง (?)

                         {มอร์ร่า} - แปลงมาจากคำว่า มอร์ [Mort] ในภาษาฝรั่งเศสค่ะ สามารถแปลความหมายได้สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความว่า ตาย ค่----

                         {ซเฟียร์} - ไม่มีความหมายเป็นพิเศษ

                    *ชื่อนี้มีที่มา (?)* - ในความจริงเเล้ว..นามนี้ไม่ใช่ชื่อจริงของมอร์ราหรอก..แต่หากเอ่ยถาม ว่าชื่อจริงๆ ของนางคืออะไร มอร์ราเองก็ไม่รู้หรอก นางลืมเลือนมันไปหมดเเล้วล่ะ..ชื่อ มอร์รา นั้นเป็นเพียงชื่อที่นางตั้งขึ้นมา เพื่อวาดหวังไว้ว่าสักวันหนึ่ง มันอาจทำให้หัวใจเธอหวาดกลัวความตายนั้นน้อยลงกว่าที่เป็นอยู่ เเล้วกล้าก้าวเท้าไปหาพระองค์ท่านบนสรวงสวรรค์ก็เป็นได้..*

ชื่อเล่น :: 

               มอร์ [Mort] ll สำหรับบุคคลผู้สนิทสนมกันเท่านั้น เเน่นอน..มันมีเพียงหยิบมือระดับที่ว่าใช้นิ้วนับหมดได้อย่างง่ายดายเลยล่ะ และสำหรับคนอื่นที่ไม่สนิท ก็ต้องเรียกนางว่ามอร์รา นั่นเพราะชื่อมอร์นั้นจะมอบให้แก่บุคคลที่ไว้วางใจกันเท่านั้นอย่างไรล่ะ

บทบาท :: แอเรียล

อายุ :: ??

ลักษณะ รูปร่าง หน้าตา :: มอร์รา ซเฟียร์ คือเด็กสาวที่มีใบหน้าแสนหวานมลราวกับเทพธิดาตัวน้อย หากแต่เธอไม่ใช่เทพธิดาแห่งแสงสว่างทว่าเป็นเทพธิดาแห่งความสิ้นหวัง ทั้งเรียวคิ้วบางได้รูปที่มักงอลงด้วยความกังวล และดวงตาสีน้ำตาลทองหม่นแสงสื่อถึงความหมดอาลัยตายยากที่ฉายชัดออกมา ใต้ดวงตาปรากฏร่องรอยดำคล้ำของการพักผ่อนไม่เพียงพอจางๆ แพขนตาที่ล้อมกรอบดวงตาคู่นั้นหนางอนและยาวสวย จมูกเล็กโด่งโค้งเป็นธรรมชาติได้รูปหยดน้ำ ริมฝีปากซีดเซียวดูกลืนไปกับผิวขาวเนื้อสะอาดของเธอ พวงแก้มไร้เลือดฝาดสื่อถึงร่างกายที่ไม่ได้สุขภาพเเข็งแรงดีอย่างใครเขา เส้นผมของเธอเป็นสีน้ำตาลเปลือกไม้ที่ปลายเป็นสีคาราเมลสวยยาวประบ่า หน้าม้าตัดประดับหน้าผากเนียนเสริมความน่ารักให้กับเธอได้เป็นอย่างดี เรือนกายแม้สูงโปร่งพอตัวทว่ากลับผอมแห้งแรงน้อยกว่าที่ใครคิด แค่มันถูกปกปิดด้วยเครื่องแต่งกายหนาชั้นของเธอ มันจึงทำให้มอร์ราดูเหมือนสาวร่างกายสมบูรณ์ดีปกติ ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเธอเป็นคนที่ตัวผอมและน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์อย่างเห็นได้ชัด ด้วยส่วนสูง167ซม. แต่ตัวเธอกลับหนักเพียงแค่41กก. ความงามแรกแย้มถูกความหม่นหมองครอบคลุมไว้ จนทำให้มอร์รากลายเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนชีวิตมีแต่ความเศร้าหมองตลอดเวลานั่นเอง

ลักษณะคำพูดคำจา :: มอร์ราเป็นผู้หญิงที่เสียงเบาอย่างมาก เธอไม่เคยที่จะคุ้นชินหรือรู้สึกผ่อนคลายยามได้พูดคุยกับผู้อื่น หญิงสาวมักเอ่ยด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบาเเละค่อนข้างห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด เธอแทนตัวเองว่า ข้า และเรียกคนอื่นด้วยสรรพนามให้ความเคารพอย่าง ท่าน และต่อด้วยนามสกุลของพวกเขาเพื่อแสดงความการไม่สนิทสนมใดๆ ต่อกัน มอร์ราถึงจะพูดจาอย่างอ่อนน้อมและไม่หยาบคายกระโชกโฮกฮาก แต่ไม่ใช่คนที่ชอบลงหางเสียงที่ท้ายประโยคของตนเอง บางครั้งมักพูดจาอย่างตะกุกตะกักและลิ้นพันกันอย่างน่าสงสาร คำพูดคำจาใช่ว่าจะฟังรู้เรื่องทุกครั้งไป เพราะงั้นเเล้วการสนทนากับนางจึงเป็นเรื่องลำบากพอตัว ยามโกรธหรือเศร้า น้ำเสียงจะเเผ่วลงกว่าเดิมมากและแฝงด้วยความโศกอย่างเต็มที่ จนทำให้ไม่ว่าผู้ฟังจะเป็นใครล้วนเเต่ต้องรู้สึกผิดไปตามๆ กัน ที่ทำให้หญิงสาวผู้นี้เศร้าหมองเสียขนาดนี้

}}ตัวอย่างประโยคสนทนา{{

"ชะ ช่วยอย่ายุ่งกับข้าจะได้ไหม..?" เอ่ยพร้อมเสตาหลบอย่างอึดอัด ในสถานการณ์ที่ถูกคนเเปลกหน้าเข้ามาพูดคุยหรือสนทนาด้วย

"ข้ากลัวว่าทุกคนจะทำร้ายข้า..ข้ากลัวมันจริง ๆ" สีหน้าหม่นหมองเด่นชัด บอกถึงเหตุผลที่ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้อื่น

"อย่าแตะต้อง..ของของข้า.." เอ่ยเสียงเเผ่วทว่าคุกรุ่นและอารมณ์เศร้าสร้อยจางๆ เวลามีคนมาแตะของของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต

"อย่าคาดหวังอะไรกับคนขี้ขลาดตาขาวเช่นข้าเลย.." บอกอย่างแผ่วเบาเมื่อมีคนเชื่อมั่นหรือคาดหวังในตัวเธอ

"ก็แค่ปล่อยตนให้ร่วงหล่นลงไป แค่นั้นข้าก็จะได้พบพระองค์ท่านแล้วเเท้ๆ แล้วทำไม..ทำไมข้าถึงทำมันไม่ได้กัน!?" เวลาที่อยากจะหายไปจากโลก ทว่ากลับไม่สามารถทำมันได้

"ขอบคุณนะที่รักข้า..แต่ข้าเชื่อมันไม่ลงจริง ๆ" ริมฝีปากนัั้นพึมพำเบาๆ ล่องลอยเเละเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาทอดมองอีกฝ่ายเเล้วจึงเอ่ยต่ออย่างแผ่วเบาว่า "ถ้าหากเจ้าอยากให้ข้าเชื่อมันล่ะก็..เช่นนั้นเเล้ว..ได้โปรดช่วยปลดปล่อยข้าให้หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานนี้เสียทีจะได้ไหม..?"

"ข้าเห็นบางอย่าง ตัวใหญ่ สี--สีน้ำตาล และ--แล้วก็ มันดูน่ากลัวมาก..สีแดงของมันน่ากลัว .." พึมพำบอกด้วยเสียงเครือเเละเบา ขณะกำลังอธิบายถึง หมี หลังจากไปบังเอิญพบเจอในป่า แต่..อืม คนทั่วไปฟังเเล้วไม่แน่ใจนักว่านั่นหมีรึเปล่า..ก็หมีมันไม่มีสีแดงสักหน่อย..อีกอย่าง ทำไมตอนเเรกบอกน้ำตาลเเล้วบอกว่าเป็นสีแดงเล่า..ซึ่งความจริง สีแดงที่ว่าเป็นสีของนัยน์ตาหมีล่ะนะ

*เป็นกรณีเวลามอร์ราพูดไม่รู้เรื่องค่ะ---ข้อเท็จจริงทับซับซ้อนกันจนคนฟังเอ๋อตาม..*

ลักษณะนิสัย ::

               มอร์รา หญิงสาวผู้หมดอาลัยตายยาก ไร้ซึ่งแรงจูงใจ ความหวัง และที่ยึดเหนี่ยวในการใช้ชีวิต นั่นแหละคือข้อจำกัดความสำหรับเธอ..มอร์ราเป็นคนที่แตกต่างจากคนปกติทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่ได้ร่าเริงสดใส ไม่ได้ยิ้มเเย้มหรือมีความสุขเฉกเช่นผู้อื่น หรืออย่างน้อย ต่อให้เรียวปากบางนั้นคลี่ยิ้มออกมา ท้ายสุดก็เป็นรอยยิ้มแสนฝืดเฝือนที่หาความเต็มใจปรารถนาจะยิ้มมิได้อยู่ดี ชีวิตของเธอแตกต่างจากพวกเขาทั้งยังมีแต่ความหม่นหมองโศกเศร้า ความน่าอดสู่คือสิ่งที่สามารถอธิบายชีวิตของมอร์ราได้อย่างอยู่หมัด เพราะชีวิตของเธอมันเศร้าหมองและเต็มไปด้วยเรื่องราวที่ทำร้ายตัวเธอมากมาย โลกทั้งใบในสายตาของมอร์รามันช่างบิดเบี้ยว ทุกอย่างเป็นสีดำน่าหวาดกลัว และเต็มไปด้วยความหนาวเย็น มันเหมือนว่าสายตาของเธอที่มองไปรอบด้าน มันหวาดระเเวงและกลัวไปหมดทุกสิ้นสิ่งอย่าง ความรู้สึกนี้ฝังลึกอยู่ในหัวใจของมอร์รา นั่นทำให้เธอรู้สึกไม่ดีและแสดงสีหน้าเหนื่อยล้าหวาดกลัวออกมาเเทบทุกเมื่อ ไม่มีที่ไหนเลยที่มอร์ราสามารถยืนอยู่ได้ เธอคิดเสมอว่าตัวเองไร้ซึ่งที่ยืนในสังคม เเละไม่เหมาะกับการอยู่กับพวกเขา คิดเสมอว่าโลกใบนี้ต่อให้มีหรือไม่มีเธอ สุดท้ายเเล้วยังไงก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนเลยสักนิด ตัวเธอนั้นไร้ค่า ไม่สามารถทำคุณอันประโยชน์ใดๆ ให้แก่พวกเขาได้เลยสักนิด นั่นเเหละ โลกในมุมมองความคิดของผู้หญิงที่ชื่อว่า มอร์รา ซเฟียร์

               มอร์ราสำหรับเธอเเล้วชีวิตของเธอมันมีแต่เรื่องเเย่ๆ เสมอ หนึ่งเพราะสิ่งที่เธอต้องพบเจอในแต่ละวัน และสองคือนิสัยของเธอที่ทำให้โลกของเธอเลวร้ายขึ้นมาเอง ทั้งที่ในความจริงเเล้วโลกอาจสวยงามกว่าที่คิด..นิสัยของมอร์รานั้นแตกต่างจากผู้อื่นและอันตรายอย่างเห็นได้ชัดในหลายๆ ความหมาย ไม่..ไม่ได้อันตรายต่อผู้อื่น ทว่าอันตรายตัวของมอร์ราเอง มอร์ราหวาดกลัวต่อทุกสิ่ง หวาดระเเวงต่อทุกอย่าง เธอไม่ไว้ใจต่อใครหรืออะไรรอบข้างเลย นั่นเพราะเธอกลัวว่าจะถูกทำร้ายและหักหลัง เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอเเละเปราะบางยิ่งนัก ทั้งเเรงน้อยและขาดไวพริบ เมื่อถึงคราวิกฤตก็ทำได้เพียงสั่นกลัวเท่านั้นเอง ราวกับลูกกวางตัวน้อยแรกเกิดเเสนอ่อนแอมิมีผิด..และเพราะอ่อนแอมอร์ราจึงมีความระมัดระวังตัวสูงมากๆ มากเสียจนบอกได้ว่าเกินกว่าที่ควรเป็นจนกลายเป็นการหวาดระแวง เธอมักกีดกันทุกคนออกไปจากชีวิตเเละขีดเส้นคั่นไม่ให้พวกเข้าก้าวข้ามมาในอาณาเขตส่วนตัวของเธอเอาไว้ มอร์ราไม่เคยบอกความลับหรือเรื่องส่วนตัวของเธอให้คนอื่นได้รู้..อย่าว่าแต่เรื่องส่วนตัวเลย แค่เรื่องปกติในชีวิตธรรมดาเธอยังไม่คิดปริปากบอกใครเลยด้วยซ้ำไป และเพราะหวาดกลัวเเละระแวงตลอดเวลา มันจึงทำให้เธอเครียดเสมอ เป็นเหตุให้มอร์ราไม่อาจเเย้มยิ้มอย่างมีความสุขได้อีกเลยในปัจจุบันนี้

               มอร์ราปิดกั้นและกักขังตัวเองไว้ภายในกรงสีดำใบเล็ก ขนาดที่ใครต่อใครต้องการเพื่อน เธอกลับไม่ต้องการและไม่คิดปรารถนาอยากจะได้ของพวกนั้น สายสัมพันธ์สำหรับมอร์ราเป็นเรื่องน่าหวาดกลัว มหาสมุทรยากแท้หยั่งถึงเพียงใด ใจมนุษย์เองยากแท้หยั่งถึงมากกว่านั้นนับหมื่นเท่าเเสนเท่า หลายต่อหลายครั้งดวงตาคู่นี้เเลเห็นผู้คนเสียใจ เจ็บช้ำ ร่ำไห้เพราะสายสัมพันธ์ ทั้งจากลาการถูกหลัง เเม้นสายสัมพันธ์จะสร้างรอยยิ้มทว่ามันก็สร้างความเจ็บปวดเช่นกัน..มอร์ราไม่กล้าเสี่ยง เธออยากได้รอยยิ้มเหล่านั้น เเต่เธอไม่อยากพบพานความเจ็บปวด เช่นนี้เเล้วจึงผลักไสสายสัมพันธ์พวกนั้นออกไป ตัดไฟแต่ต้นลมเสีย..เพื่อไม่ให้หัวใจดวงน้อยนี้ต้องแหลกหลาญไปเสียก่อน..ทั้งมอร์รายังคิดอยู่เสมอว่าบนโลกใบนี้มีแค่ตัวเองที่เข้าใจตัวเอง เธอคิดเสมอว่าคนอื่นไม่เคยเข้าใจเธอ คิดว่าพวกเขาไม่ได้เจออะไรแบบเธอ ก็คงไม่เข้าใจหรอกว่าเธอต้องรู้สึกทรมานมากมายขนาดไหนกับการใช้ชีวิตในแต่วัน..มันเป็นความคิดที่หยั่งรากลึกเข้าไปในหัวของมอร์รา เห็นเช่นนี้เเล้วตัวนางมีความดื้อรั้นอยู่ภายใน เมื่อรวมกับนิสัยที่ปิดกั้นตนจากรอบด้าน มันเลยทำให้มอร์รามองอยู่แต่ภายใต้สายตาของตนเอง จนมิได้แลดูโลกนี้ให้หมดจดเสียเลย ว่าเเท้จริงเเล้ว คนเหล่านั้นมีความคิดเห็นเช่นไรกันแน่?..ความคิดของเธอซับซ้อนเเละเข้าใจได้ยากยิ่งกว่าเขาวงกต เพราะสิ่งที่พบเจอนั้นเเตกต่าง มันจึงทำให้เธอคิดอะไรที่มันเเตกต่างจากชาวบ้านเช่นกัน เธอเป็นพวกคิดเเล้วคิดอีก คิดซ้ำๆ วนไปมาไม่เลิก ใคร่ครวญว่าทำเเล้วเเน่หรือ? แบบนี้ดีเเล้วรึไม่นะ? แม้แต่ขณะลงมือทำไปแล้วนางก็ยังเก็บมันมาคิดอีกว่า การกระทำเช่นนั้นมันจะส่งผลร้ายกับตนไหมนะ? เรียกได้ว่าคิดมากจนเข้าข่ายวิกลจริตไปแล้วก็ว่าได้ล่ะนะ ทั้งยังขาดความเด็ดขาดอีกต่างหาก มอร์ราเป็นผู้หญิงที่มีสีหน้าเศร้าหมองและแววตาหมดอาลัยตายยากอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเเล้วเธอจึงเป็นคนที่เดาอารมณ์ออกได้ยากมาก คิดเช่นไรอยู่ไม่เคยมีใครรู้ แต่สิ่งเดียวที่พวกเขารู้ก็คือ มอร์รามีเพียงความคิดเเง่ลบเเละเรื่องเลวร้ายวนเวียนอยู่ในหัวเสมอ หากว่ามีใครได้ยินความคิดของเธอเข้าเเล้วล่ะก็ คงต้องมีหน้าซีดเครียดลงท้องแทนกันบ้างล่ะ..

               มอร์ราเป็นผู้หญิงที่มีโรคทางจิตอยู่สองจำพวก หนึ่งคือเธอกลัวที่ที่กว้างเกินไป มอร์ราคุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวภายในอาณาเขตคับเเคบของตัวเธอมาแต่วัยเยาว์ เพราะงั้นจึงไม่กล้าจะอยู่ในที่ที่มีผู้คนออแน่นหรือกว้างใหญ่ แม้ว่าสถานที่แห่งนั้นจะสวยงามเเละชวนให้รู้สึกผ่อนคลายขนาดไหน แต่หากมอร์ราต้องไปอยู่ในที่กว้าง ผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวที่จะได้ก็มีแค่การสั่นกลัวและระมัดระวังจนเหมือนคนเสียสติของมอร์ราก็เท่านั้น เธอมักสั่นเกร็งแหละล่อกแล่กสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสมอยามต้องไปเหยียบสถานที่กว้าง มอร์ราปรับตัวให้เข้ากับสภาพเเวดล้อมได้ยาก ยามจำต้องย้ายที่อยู่หลักแหล่งปักฐานทีไร นานนักกว่าจะตัวคุ้นชินกับสถานที่พวกนั้นได้ หญิงสาวเป็นคนที่ไม่ชอบเดินไปเดินมามั่วซั่ว เพราะกลัวว่าจะเดินไปอยู่ผิดที่ทางจนเกิดอะไร ชอบอยู่ที่เดิมๆ ทั้งวันทั้งคืนไม่มีเบื่อ ดังนั้นเลยมิต้องกลัวมากนักว่าจะหายหญิงสาวผู้นี้ไม่เจอ นั่นเพราะเธอจะไม่ไปไหนไกลและอยู่ในที่ที่คุ้นเคยหรือมีกลิ่นอายใกล้เคียงกับที่ที่จากมาอย่างไรเล่า และโรคทางจิตอีกอย่างหนึ่งของมอร์รานั่นคือการที่เธอมักได้ยินเสียงหรืออะไรบางอย่างที่ใครอื่นไม่เห็น กล่าวคือการเห็นภาพหลอนและเสียงหลอนประสาทนั่นเเหละ  มันทำให้เธอเห็นภาพแย่ๆ ที่มาจากจิตสำนึกอันหม่นหมองของตนเองว่าจะมีคนมาทำร้ายเธอบ้างล่ะ ว่าเจออะไรที่น่าเกลียดน่ากลัวบ้างล่ะ  เเละนี่คือสาเหตุที่ทำให้มอร์รากลัวเเละระแวงอยู่ตลอดเวลา เธอกลัว..กลัวว่าจะมีใครเข้ามาทำร้ายเธอ เพราะงั้นจึงพยายามหลบหลีกและพยายามที่จะอยู่คนเดียวเสมอยังไงล่ะ และด้วยโรคที่เป็นอยู่ทั้งสองนี้ จึงเป็นเหตุร่างกายของเธอค่อนข้างทรุดโทรมจากการถูกความเครียดรุมเร้านั่นเอง

               มอร์ราไม่ไว้ใจใครง่ายๆ เปิดใจได้ยากมากราวกับว่าหัวใจของเธอนั้น ถูกขวางกั้นออกจากผู้อื่นด้วยกำแพงเพชรแข็งกล้าสูงจรดฟ้า เธอกลัวการสัมพันธ์ รักสันโดษมากจนเรียกได้ว่าเป็นพวกปิดกั้นตัวเองจากสังคม มอร์ราไม่มีเพื่อนเลยเเม้แต่น้อย ถึงอย่างนั้นเธอไม่คิดใส่ใจหรอกนะ..มอร์ราเป็นคนมีออร่าหม่นหมองลอยวนอยู่รอบตัวตลอดเวลา อันเกิดจากองค์ประกอบหลายๆ อย่าง ทั้งดวงตาหม่นเเสง ใต้ตาคล้ำหม่น สีหน้าอมทุกข์ และร่างกายที่ผอมแห้งนั่นก็ตามเเต่ แม้จะงดงามเพียงใดทว่าก็ยังคงให้ความรู้สึกเหมือนกับได้ใกล้ชิดกับความโศกเศร้าของโลกท้ังใบ เพราะงั้นคนปกติถึงไม่อยากจะเข้าใกล้มอร์ร่ากันไงล่ะ เพราะเข้าใกล้ทีไรก็พาลทำให้ชาวบ้านเขาเศร้าเเละหดหู่ไปด้วยตลอดเลยนี่ แต่ช่างเถอะ..คนพวกนั้นไม่เข้าหาเธอน่ะ ดีแล้วล่ะ..

               มอร์รามีความเครียดที่สูงกว่าคนทั่วไปมาก เธอไม่สามารถกินข้าวแบบคนปกติได้ นั่นเพราะความเครียดทำให้รู้สึกเบื่ออาหารและไม่หิว ที่กินเข้าไปในแต่ละวันเพียงเพราะแค่ทำให้ตัวเองยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ก็เท่านั้นเอง มอร์รากินน้อยมาก ทั้งน้ำและอาหารเธอไม่สามารถมันให้เทียบเท่ากับคนทั่วไปได้ ไม่อย่างนั้นเเล้วเธอมักจะขย้อนของเก่าออกมาจนหมดตลอด อันเนื่องมาจากว่าการทานอาหารมากเกินไปจะทำให้นางพะอืดพะอม ยามนั้นเเม้อาหารตรงหน้าจะอร่อยล้ำเพียงใด สุดท้ายรสของมันก็จะขมฝาดและน่าคลื่นเหี่ยน จนต้องสำรอกทิ้งอยู่ดี แม้แต่มื้ออาหารที่ควรผ่อนคลาย ก็กลับเป็นช่วงเวลาที่ลำบากและทุกข์ทรมาน หรือแม้แต่ยามหลับนอน ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนเองก็ไม่ได้รับการละเว้น เพียงเพราะโรคทางจิตที่เป็นอยู่ มอร์ราจึงไม่สามารถนอนหลับได้อย่างเต็มที่ เธอมักสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกอยู่เป็นประจำ และต้องนอนกอดตัวเองสั่นผวาอยู่นานนักกว่าจะกลับสู่นิทรารมณ์ได้ เพราะแบบนั้นขอบตานางจึงคล้ำบวมจนหมดเสน่ห์ประกาย ยามหลับตาคือฝันร้ายน่าหวาดหวั่น เเต่เมื่อลืมตาขึ้นเเล้วนั้นคือความเป็นจริงแสนโหดร้าย เช่นนั้นเเล้วช่วยบอกเธอทีเถอะ..มีที่ไหนบ้างกันที่เธอจะได้พักผ่อนเเละใช้ชีวิตอย่างผ่อนคลายได้น่ะ?

               มอร์ราพบเจอแต่เรื่องโหดร้ายในชีวิตแต่ละวัน เธอไม่อยากวุ่นวายกับสังคมด้านนอก เเละออกไปเสี่ยงกับอะไรมากมายที่ไม่น่าไว้ใจพวกนั้น เพราะงั้นเเล้วจึงชอบขังตัวเองอยู่ในบ้านเสมอ แม้จะไม่ได้รู้สึกปลอดภัยที่สุดแต่บ้านก็เป็นสถานที่ที่เธอคุ้นเคย ความคุ้นเคยนั้นผ่อนคลายความตึงเครียดภายในหัวได้มากพอสมควร เพราะงั้นเวลาที่อยู่ในบ้านของตัว มอร์ราจะสงบนิ่งได้มากที่สุด เธอมีงานอดิเรกเล็กๆ น้อยๆ คือการทำขนมทานเล่น ของหวานทำให้หัวของเธอคลายความตึงเครียด และนอกจากนี้มอร์รายังชอบวาดรูปเล่นอีกด้วย เธอไม่ใช่พวกอารมณ์ศิลปินอาร์ทติสช่างวาดอะไร แค่เพราะเครียดจึงต้องการหาที่ระบาย การวาดรูปสื่อแทนความรู้สึกถือเป็นตัวเลือกที่ดี มอร์ราเป็นคนมีไอเดียศิลป์แบบแง่ลบ หมายความว่าภาพของเธอนั้นสวยงาม ทว่าชวนหดหู่..เป็นเพราะว่าเธอใส่ความรู้สึกของตัวเองในแต่ละวันลงไปยังไงล่ะ นอกจากนี้การที่เป็นคนติดบ้านทำให้ไม่ค่อยได้พบพานกับเเสงอาทิตย์และลมหนาวนอกตัวบ้าน เป็นเหตุให้ร่างกายไม่มีภูมิคุ้มกันที่ดีมากนัก หากว่าเจออากาศที่ร้อนหรือหนาวเย็นมากเกินไป ก็สามารถป่วยได้ง่ายๆ เช่นกัน 

               มอร์ราน่ะเป็นพวกอ่อนแอเเละปวกเปียกในเรื่องของพละกำลัง กายบอบบางแพ้ง่ายช้ำง่ายราวกลีบดอกไม้เเสนบอบบาง ทว่าดวงใจนั้นกลับช้ำได้ง่ายดายเสียยิ่งกว่าสักร้อยเท่า มอร์ราเกลียดเวลาที่มีคนมาคาดหวังอะไรกับตัวเธอ เกลียดอย่างมากที่จะต้องเป็นที่จับตามองหรือเป็นที่สนใจ มันทำให้เธอกดดันเเละรู้สึกหนักอึ้งไปหมด แค่แบกรับความรู้สึกของตัวเองมันก็มากพออยู่ อย่ามาคาดหวังอะไรกับเธอกันอีกเลยนะ สิ่งเหล่านั้นมันกำลังจะทำให้มอร์ราเป็นบ้า เธอเดียจฉันท์คำชม หวาดระเเวงคำเยินยอ จริงใจเเน่หรือ? หรือความจริงแล้วหวังผลกันแน่? มอร์ราไม่รู้อะไรเลย สิ่งที่รู้มีเพียงแค่หัวของเธอมันเต็มไปด้วยความคิดเเง่ลบ ทั้งกลัวว่าจะถูกหลอก ทั้งกดดันที่จะทำในสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และกลัวว่าจะทำให้ผู้อื่นผิดหวัง ผลกระทบจากการเป็นที่คาดหวังสำหรับมอร์รามันร้ายแรงกว่าที่ใครนึกคิด เพราะมันไม่ได้ทำให้กดดันธรรมดา แต่มันจะทำให้อาการหนักถึงขั้นวิกลจริตได้เลยต่างหากล่ะ อาการที่นางเป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ยืนยันได้อย่างดี

               มอร์ราไม่ชอบการเป็นที่สนใจหรือตกเป็นเป้าสายตากลางวงล้อมของผู้คน มันทำให้เธอรู้สึกลนลานและแตกตื่น กำลังใจเท่ากับศูนย์ ความมั่นใจคือติดลบ แตกตื่นได้ง่ายเสียยิ่งกว่ากระต่ายตื่นตูม นี่แหละคือมอร์ราเลยล่ะ การสงบสติอารมณ์ในที่สาธารณะสำหรับมอร์ราเป็นสิ่งที่ทำได้ยากมาก ความสามารถในการปรับตัวไปตามสถานการณ์ต่างๆ จึงถือได้ว่าติดลบ การเร่งรีบสำหรับมอร์ราถือเป็นการฆ่าตัวตาย นั่นเพราะเธอมันเป็นพวกเข้าใจยาก และปฏิบัติตามได้ยากน่ะสิ มอร์ราจะทำทุกอย่างด้วยความเชื่องช้า สบายๆ เรื่อยๆ และพยายามไม่กดดันตัวเองเสมอ เธอจะไม่กำหนดเวลาในการทำงานของตัวเอง เพราะรู้สึกว่าการทำอะไรแบบนั้นมีแต่จะทำให้รู้สึกเครียดมากขึ้น จนสุดท้ายมันก็จะลนจนพลาดเเละพังเละไปหมด ดังนั้นจึงเหมาะกับการทำงานอิสระล่องลอยไม่เคร่งเครียดและทำคนเดียว แน่นอนว่ามอร์ราไม่มีทางเป็นผู้นำได้ ดูเธอสิ..จะเอาปัญญาที่ไหนไปนำใครเขา ทัศนคติบิดเบี้ยว ไม่ได้ฉลาดหลักแหลม พละกำลังร่อยหรอ แถมยังไร้ซึ่งความเฉียบแหลมเด็ดขาดและกล้าหาญอีก ในส่วนของผู้ตามนั้นต้องบอกว่าไม่รอด เพราะได้ศูนย์คะเเนนในเรื่องของความสามัคคีเเละความเชื่อใจยังไงล่ะ งานกลุ่มที่คนในกลุ่มไม่เชื่อใจกันน่ะ มันจะไปรอดได้ยังไงเล่า 

               มอร์ราเห็นอย่างนี้เเล้วแต่ไม่ใช่ผู้หญิงขี้เเยเลยเเม้แต่น้อย จิตใจเธอบอบบาง ร่างกายเธออ่อนแอ แต่กลับมีทิฐือยู่ภายในตัวสูงมากจนไม่น่าเชื่อ มอร์ราไม่ชอบการที่จะมีใครมาเห็นน้ำตาของเธอ เธอไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความเจ็บปวด หากว่ายังไม่ถึงที่สุดเเล้วจริงๆ ยังไงจะไม่ยอมร้องออกมาอย่างเด็ดขาด การเข้มงวดและบังคับไม่ให้ตัวเองไม่ร้องไห้ตลอดเวลาฝังรากลึกเข้าไปในหัวของเธอ มอร์รา..ไม่สามารถร้องไห้ได้อีกแล้วในปัจจุบัน เธอเจ็บกับเรื่องรอบตัวมากนะ เศร้ามากจนเเทบร้องไห้มานักต่อนักแล้ว แต่ในตอนที่คิดว่าน้ำตามันกำลังจะไหล สิ่งที่สัมผัสได้กลับมีเพียงความเจ็บช้ำท่วมท้นอกและความเเห้งเหือด..นั่นเท่ากับว่าเธอไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้ นอกจากว่าจะถูกกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนเเรงจากอะไรสักอย่างก็เท่านั้น

               มอร์ราเมื่อไม่สามารถระบายความเศร้าหมองผ่านการร้องไห้เเบบคนอื่นได้เเล้ว จึงจำเป็นต้องหาวิธีบำบัดความเศร้าของตนเอง แน่นอนว่าแค่การวาดรูปใส่อารมณ์ลงไปแบบนั้นมันไม่พอหรอก..วิธีการที่มอร์ราคิดว่าดีและเลือกใช้มันคือการระบายผ่านทางคำพูด แต่เพราะไม่มีเพื่อน เพราะงั้นเเล้วจึงไม่รู้จะไประบายมันให้ใครฟัง หวยจึงไปออกกับตัวเธอเอง..คนอื่นอาจมองว่ามันบ้า เเต่นี่เป็นวิธีช่วยทำให้มอร์ราผ่อนคลายลงได้ดีจริงๆ หากเครียดมากไป เธอมักจะเขียนระบายใส่สมุดโน๊ตเล่มเล็กๆ ของเธอ หรือไม่ก็นั่งหน้ากระจกเเล้วพูดออกไปให้หมด พูดสิ่งที่คิด ความรู้สึกอึดอัด ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เพราะแบบนั้นมันจึงเป็นแค่ระบายธรรมดาๆ แต่ไม่อาจได้รับคำเเนะนำกลับมา หลังจากความเศร้าในตอนนั้นคลายลง เพียงไม่นาน..สุดท้ายมันก็จะกลับมาอีกครั้งอยู่ดี..

               มอร์ราไม่เคยมีความคิดจะอ้อนวอนขอให้ใครมารับฟังเธอหรือรักเธอ ไม่อยากคุยหรือเสวนากับเธอก็ไม่ต้องมาคุย ก็แค่แยกกันไปต่างคนต่างอยู่เสียมันก็จบเเล้ว..มอร์ราไม่ต้องการความเห็นใจ หรือสงสารใดๆ ทั้งนั้น เพราะทุกครั้งที่หัวใจได้รับสิ่งเหล่านั้น มันทำให้เธอรู้สึกอับอายและเดียจฉันท์ตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมจนรู้สึกจะบ้าตาย ปล่อยเธอไว้คนเดียวเถอะ..อย่ามายุ่งเกี่ยวหรือข้องแวะกันเลย เพราะยิ่งพวกคุณพยายามจะข้ามกำแพงนั้นไปมากเท่าใด กำแพงนั้นจะยิ่งสูงใหญ่มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น สุดท้ายเเล้ว..มันก็จะกลายเป็นกำแพงที่สูงจนไม่เห็นยอดและไม่อาจปืนได้อีกต่อไป..เว้นเสียแต่ว่า มันจะเป็นช่วงที่เธออ่อนล้าจนถึงขีดสุด มนุษย์เราทุกคนล้วนแต่ลดซึ่งทุกความระมัดระวังลงเมื่อตัวเองอ่อนแอลง การปลอบประโลมเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้หัวใจคนเรายังคงยืนหยัดสู้ต่อไปได้ และมอร์ราเองก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง ที่แม้จะพยายามปิดกั้นหัวใจตนเองขนาดไหน สุดท้ายเเล้วความเจ็บปวดนั้นก็ต้องการรับการเยียวยาบาดเเผลอยู่ดี

               มอร์รามีชีวิตที่ยากลำบาก การหลับตาลงเจอฝันร้าย แล้วลืมตาตื่นเจอความจริงแสนโหดร้ายทำให้เธอรู้สึกหวาดระเเวงและสั่นกลัวตลอดเวลา ความเครียดที่มากถึงขั้นทำให้ร่างกายทรุดโทรมและวิตกจนเหมือนคนบ้ารุมเร้าเธอ มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น จนบางครั้งมอร์ราก็คิดกับตัวเองว่าอยากจะตายๆ ไปให้พ้นเสีย..ใช่ เธออยากตาย ไม่อยากอยู่อีกแล้วบนโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายเเบบนี้ มอร์ราน่ะคิดเสมอนะ ว่าหากตายไปแล้วเธอจะต้องมีความสุขมากขึ้นแน่เลย..ก็พระผู้เป็นเจ้าน่ะรอเธออยู่ ณ ปลายทางสุดท้ายของชีวิตนี้นี่นา การได้รับอ้อมกอดจากพระเจ้ามันจะต้องเป็นอะไรวิเศษมากแน่ๆ จริงไหม?..อ่า ไม่สนหรอก จะกล่าวหาว่าบ้าบอหรือเพ้อเจ้ออะไรก็ไม่สนหรอก มอร์ราน่ะรู้ตัวดีอยู่เเล้วว่าตัวเองป่วยทางจิต เเละวิกลจริตขนาดไหน แต่เเค่เรื่องนี้เท่านั้น..ขอแค่เรื่องนี้ ให้เธอได้พรรณาถึงมันด้วยหัวใจที่เปี่ยมด้วยความสุขเพียงน้อยนิดนี้ทีเถอะนะ..

               มอร์ราเกลียดชังโลกใบนี้เเละชีวิตของเธอ อยากตายไปเสียให้พ้น อยากจะหนีจากความทรมานราวตกนรกทั้งเป็นนี้ไปเสีย มอร์ราพยายามจะฆ่าตัวตายหลายต่อคลายครั้ง ไม่ว่าจะวิธีใดๆ ก็ตาม แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถตายได้..นั่นเพราะเธอมันขี้ขลาด ขี้ขลาดเกินกว่าจะปลิดลมหายใจของตนเองทิ้ง ในขนาดที่ปรารถนาถึงความใจและเตรียมตัวที่จะร่วงหล่นสู่พื้นเบื้องล่างบนผาสูงนั้น ในจังหวะก้าวสุดท้ายที่จะเป็นตัวดับลมหายใจของเธอ ความหวาดกลัวจะเเล่นวาบไปทั่วร่างกาย และฉุดรั้งให้เธอถอยกลับเข้ามาในเขตแดนของคนเป็นอีกครั้ง ดิ้นรนที่รอด ดิ้นรนที่จะมีชีวิต ดิ้นรนที่จะหนีให้พ้นจากความตายเหล่านั้น เพราะเธอกลัวยังไงล่ะ..กลัวว่ามันจะเจ็บ กลัวว่าถ้าตายไปเเล้วสิ่งที่หลงเหลือจะทำให้ผู้อื่นมองเธออย่างสมเพชเวทนา และเหนือสิ่งอื่นใด คือเธอกลัวที่จะถูกบาปกรรมอันเลวร้ายจากการฆ่าตัวตายนี้จะเกาะติดตัวไปไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกหน้นั้นก็ตาม อ่า..ขี้ขลาด เธอมันขี้ขลาดตาขาวสิ้นดี

               มอร์ราไม่ได้รังเกียจความรัก ทว่าก็ไม่ได้ต้องการมันเลยเเม้แต่น้อย เพราะหากมีคนมารักเธอ พวกเขาย่อมอยากให้เธอรักเขาตอบและพยายามเข้ามาในอาณาเขตของเธอ อย่าพูดไปหน่อยเลยว่ารักนั้นไม่ต้องการสิ่งใดตอบเเทน มอร์ราไม่เชื่อหรอก..สุดท้ายยังไงมนุษย์ก็เป็นมนุษย์ ความโลภในตัวพวกเขาน่ะย่อมมีมันแน่นอนอยู่แล้ว และได้โปรดเถอะ หากว่ารักที่พวกเขาบอกว่าไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนนั่นมีจริงแล้วล่ะก็..ช่วยไปให้พ้นเสียที มอร์ราไม่เคยต้องการให้ใครมาอยู่เคียงข้าง เธอไม่ต้องการความรัก ความสงสาร ความเห็นใจ ความอบอุ่น หรืออะไรจากใครทั้งนั้น สิ่งเดียวในชีวิตที่ปรารถนาคือการได้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดที่ต้องเผญิชอยู่ตอนนี้ และมอร์ราไม่เคยมองเห็นหนทางใดที่จะช่วยให้เธอหลุดพ้นได้นอกจากความตาย หากว่าริมฝีปากและใจดวงนั้นเอ่ยบอกว่ารักเธอจริง เช่นนั้นเเล้วมือคู่นั้นจะช่วยฆ่าเธอได้ไหม? ช่วยปลดปล่อยเธอจากความทรมานทั้งหมดนี้ที และได้โปรดช่วยแบกรับบาปนั้นไว้แทนเธอจะได้ไหม...?

               มอร์รารู้ดีว่าความคิดแบบนั้นมันสารเลวสิ้นดี แต่แล้วยังไงล่ะ..? ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่ารักเธอมากเสียขนาดนั้นน่ะ ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ สำหรับความรู้สึก แต่มอร์ราไม่ต้องการมัน..และถ้าหากอยากจะทำเพื่อเธอมากเเล้วล่ะก็ ช่วยทำให้เธอจากไปอย่างปราศจากความเจ็บปวดทีจะได้ไหม..? สุดท้ายเเล้วเเม้จะมีคนผ่านเข้ามาและหลงรักในตัวเธอกี่ครั้ง สุดท้ายเเล้วคนที่มอร์รารักมากที่สุดก็คือตัวเธอเสมอไม่เปลี่ยนแปลง ภายใต้ความอ่อนแอที่ได้สัมผัสนี้ มันคือความเห็นแก่ตัวที่มากล้นเต็มไปหมด มอร์ราไม่ใช่ผู้หญิงที่มีความเมตตาอารีอะไรเลยเเม้แต่น้อย ความสุขของเธอกับความสุขของคนที่รักเธอ คิดว่าเธอจะเลือกความสุขของใครกันล่ะ...? 

               มอร์ราไม่ถนัดในการสนทนาพูดคุยกับผู้อื่น แค่อยู่ใกล้กันเธอก็รู้สึกอึดอัดเเล้ว กับคนแปลกหน้า (ที่พูดได้ว่าเเทบจะเป็นคนทั้งโลก..) แล้วมอร์ราจะรู้สึกอึดอัดเสมอไม่ว่าจะพูดคุยหรือทำอะไรร่วมกัน หากจำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเเล้ว มอร์ราจะนั่งนิ่งไม่สนใจเเละเมินเฉยต่อมันไป พยายามคิดว่าคนข้างๆ เธอเป็นธาตุอากาศจากนั้นไม่นานมอร์ราจะลืมไปเลยว่าอีกฝ่ายอยู่ข้างตัว เป็นพวกที่หลอกตัวเองเก่งเสียยิ่งกว่าอะไรดี เพราะงั้นเเล้วหากย้ำคิดย้ำทำซ้ำๆ กับตัวเองหลายๆ ครั้งมันก็จะทำให้มอร์ราลืมอีกฝ่ายไปได้ขณะหนึ่งล่ะนะ (อืม..ก็แค่ขณะหนึ่ง---) มอร์ราไม่ชอบคนเฟรนด์ลี่มากเกินไป เเละคนที่พยายามเข้าหาทุกคนอยู่ตลอดเวลา เธอมองว่าคนแบบนั้นมันดูไม่จริงใจเลยสักนิด หากว่าคุณคิดอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอให้ได้ไม่ว่ายังไง คุณจะต้องเข้าหาอย่างใจเย็น มอร์ราแม้จะไม่ไว้ใจใครเลยแต่จะผ่อนความระมัดระวังนั้นลง เมื่ออยู่กับคนสบายๆ เรื่อยๆ ไม่รวบรัด คนที่ใจเย็นและสงบนิ่งจะเป็นบุคคลจำพวกที่ทำให้มอร์รารู้สึกผ่อนคลายเวลาอยู่ใกล้เพียงจำพวกเดียวเท่านั้น ดังนั้นเเล้วหากว่าจะมีเพื่อนได้ มอร์ราก็คิดว่าคงเป็นคนจำพวกนี้นั่นแหละ..แต่แน่นอนว่าไว้ใจยาก เพราะงั้นกว่าจะได้เป็นเพื่อนกันก็ต้องใช้ความอดทนมากเลยล่ะนะ ดังนั้นเเล้วหากว่าตัวเธอเกิดมีเพื่อนขึ้นจริงๆ มอร์ราเชื่อว่าตัวเองคงจะเชื่อใจอีกฝ่ายมากจริง ๆ..มากถึงขนาดที่ว่ายอมเชื่อทุกสิ่งที่เขาพูดเพียงผู้เดียวเลยล่ะ

               มอร์ราเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ยากเพราะไม่ได้ฉลาดมากนัก การอธิบายเรื่องต่างๆ ให้เธอเข้าใจถือว่าเป็นงานที่ยากและจำเป็นที่ต้องใช้ความอดทนสูง เพราะนอกจากจะหัวช้าเเล้ว หูของมอร์รายังฟังอะไรไม่ค่อยจะได้ยินอีกต่างหาก และพอผนวกกับการที่เจ้าตัวพูดเสียงเบาจนเเทบไม่ได้ยิน มันจึงกลายเป็นความสามารถพิเศษอีกอย่างของมอร์ราที่สามารถทำชาวบ้านเขารำคาญได้ง่ายๆ เพียงแค่สนทนากันด้วยหัวข้อง่ายๆ ธรรมดาๆ พบได้ทั่วไป มอร์รามีปัญหากับการคิดคำพูดมาต่อบทสนทนา โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้านี่ยิ่งเเล้วใหญ่เลย นอกจากต่อไม่ถูกแล้วยังชอบพูดตะกุกตะกักลิ้นพันกันอีก แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะตรงนี้ว่า ไม่ได้เขิน..ก็บอกอยู่ว่าอึดอัด อารมณ์เขินอายมันจะหามาจากไหนได้ล่ะ..ในด้านของคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันมากพอเเล้ว มอร์ราจะไม่พูดตะกุกตะกักเท่าไหร่ แต่ถ้อยคำก็ยังคงห่างเหินและเบาจนเเทบไม่ได้ยินอยู่ดี โดยปกติเธอไม่ค่อยได้พูดเสียด้วยซ้ำ ใช้นิ้วชี้นกชี้ไม้ พยักหน้าส่ายหัว หรือวิ่งเผ่นแน่บเป็นตัวเเทนคำพูดแทนประจำ แต่บางอันคิดภาษากายไม่ออกก็ต้องพูดล่ะนะ..

               มอร์ราไม่ได้ยิ้มมานานมากเเล้วจริงๆ เธอจำไม่ได้เเล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ยิ้มออกมามันเมื่อไหร่กัน? กับเรื่องที่ทุกคนคิดว่าขำขัน สำหรับมอร์รามันน่าเบื่อและไม่น่าไว้ใจสุดๆ สรุปแล้วเป็นคนเส้นสูง (?) มากๆ ไม่เก็ทมุขตลกอีกต่างหาก รอยยิ้มไม่ปรากฏบนใบหน้าสักนิดไม่ว่าจะตอนไหน ยกเว้นเพียงแต่ว่าจะได้รับของขวัญหรือสิ่งที่พิเศษจากคนสนิท (ย้ำอีกครั้งว่าน้อยมาก---) กัน รอยยิ้มน้อยๆ จึงจะปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่สุดท้ายรอยยิ้มนั้นก็ยังคงเศร้าหมองเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลงอยู่ดี มอร์ราเป็นคนช่างเหม่อลอย หากว่างเเล้วไม่ได้นั่งบ่นอะไรกับตัวเอง มอร์ราจะเหม่อไปเรื่อย คิดเรื่องนู่นเรื่องนี้มองฟ้ามองฝน แถมเหม่อทีเเล้วไปไกลตลอด กว่าจะเลิกเหม่ออีกทีก็ต้องมีคนสะกิดเรียกไม่ก็โดนอะไรดึงสติกลับเข้าร่างเลยล่ะนะ นอกจากนี้เเล้วเพราะอยู่ตัวคนเดียว มอร์ราจึงมีสกิลแม่ศรีเรือนอยู่บ้าง ทำอาหารได้ ทำงานบ้านก็ได้ แต่แค่ระดับเบๆ ไม่ได้อร่อยล้ำหรือเนี๊ยบเวอร์แต่อย่างใดนะ

               มอร์ราเห็นแบบนี้เเล้วโกรธเป็นกับเขาเหมือนกันนะ เธอเป็นพวกหวงของของตนเป็นอย่างมาก มอร์ราจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องของของเธอโดยไม่จำเป็น และเเม้มีแขกเดินแบกหนักๆ มาหรือมีคนหลงถิ่นมาขอพักอาศัยที่บ้าน มอร์ราก็ยังไม่ยอมให้พักเลยด้วยซ้ำ ต้องอ้อนวอนหาเหตุผลประกอบฉากให้มอร์ราเชื่อใจเสียนานนม กว่าจะได้เข้าไปเหยียบบ้านของเธอได้ และหากว่ามีใครมาสัมผัสหรือเอาของของเธอไปโดยไม่ได้รับอนุญาต มอร์ราจะโกรธสุดๆ ไปเลย เเละเวลาที่เธอโกรธ มอร์ราทำอะไรได้มากกว่าที่ใครคิดเสมอ บางทีเธออาจเค้นเรี่ยวเเรงจากไหนมาไม่รู้ ตบคุณหน้าหันเเล้วเอาของของตัวเองมา ก่อนจะเนรเทศคุณออกไปให้พ้นสายตาเลยก็ได้ มอร์มาโกรธได้เฉพาะกับแค่บางเรื่อง และพอโกรธเเล้วจะหายโกรธได้ยากจนน่าตกใจ เพราะเป็นคนปิดกั้นดังนั้นเเล้วหากคิดอยากจะง้อล่ะก็ กลับไปพิจารณาตัวเองให้แน่ใจว่ามีความอดทนมากพอมาก่อนเเล้วกัน

               มอร์รานั้นหากถามถึงความจริงที่ซ่อนเร้นอยู่ในหัวใจของเธอเเล้ว จะรู้ได้ว่าตัวเธอไม่ได้ต้องการจะอยู่คนเดียว ไม่ได้ต้องการที่จะกีดกันทุกคนออกไปจากชีวิตตัวเอง ไม่ได้ต้องการที่หวาดกลัวต่อทุกสิ่ง ไม่ได้ต้องการที่หวาดระเเวงทุกเวลา ไม่ได้ต้องการที่จะปิดกั้นตัวเอง ไม่ได้ต้องการที่ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้าย ไม่ได้ต้องการวิตกจริตจนเหมือนคนบ้าเช่นนี้ และไม่ได้ต้องการที่จะตาย เธอไม่ได้ต้องการให้เธอและชีวิตของเธอเป็นเช่นนี้..แต่จะให้เธอทำเช่นไรได้? ก็ในเมื่อโลกมันโหดร้ายเช่นนี้แล้ว จะให้เธอยิ้มสู้มันได้ยังไง? ทำไมได้หรอก..แบบนั้นน่ะ ทำไม่ได้จริง ๆ..ขอโทษนะ..แต่มอร์ราน่ะอ่อนแอมากกว่าที่ใครคิดเยอะเลยล่ะ เธอมันขี้ขลาดตาขาว ให้ยิ้มสู้กับชีวิตที่เหมือนอยู่ในนรกเช่นนี้เเบบคนอื่นน่ะ เธอทำมันไม่ได้จริงๆ

ชอบ  ::

          อยู่คนเดียว [ผ่อนคลายสบายใจ ไม่มีใครมากวนให้รู้สึกอึดอัดเล่น]

          ทำขนม [วิธีคลายความเครียดหมายเลข1]

          ระบายกับตัวเองลงในสมุดจดหรือหน้ากระจก [วิธีคลายความเครียดหมายเลข2]

          ได้อยู่ภายในบ้านของตนเองเพื่อคนเดียว [เพราะมันอบอุ่นเเละทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ความเครียดที่สั่งสมเองเมื่อได้อยู่ภายในบ้านของตนก็คลายลงไปมากพอตัวเลยทีเดียว]

           ความสบายๆ เรื่อยๆ ไม่เร่งรัด [เพราะถ้าเร่งรัดเเล้วมันน่ากลัวน่ะ..อีกอย่างมอร์ราตามไม่ทันหรอกนะ]

           ของหวาน [น้ำตาลในของหวานต่างๆ ทำให้ระดับความเครียดในหัวมอร์ราลดลงมาก เพราะงั้นเธอจึงชอบที่จะทานของหวานๆ ยังไงล่ะ]

          ชา [ร้อนอร่อยโล่งคอ มีความสุขและแฮปปี้มากตอนดื่ม ยิ่งดื่มตอนหน้าหนาวนะ..อื้อหืออ! (?)]

          ไปวนเวียนอยู่ในสถานที่ที่คุ้นเคย นั่งนิ่ง และมองนกมองไม้ไปเรื่อย [ก็เหมือนการได้อยู่บ้านนั่นเเหละ ผ่อนคลายดีนะ..ปกติเเล้วมันมักเป็นสถานที่ที่เงียบ สงบ ปลอดผู้คน..หากไม่ใช่ต้นไม้ใหญ่สักต้น ก็คงเป็นสถานรกร้างที่แสงสาดถึง ทว่าไร้ซึ่งการเหยียบย่างของมนุษย์อื่น]

ไม่ชอบ ::

          ถูกซักไซ้เรื่องส่วนตัว [เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัวสิ..อย่าถามได้ไหม!]

          คนเฟรนด์ลี่จัด [มอร์รามองว่าคนจำพวกนี้ไม่น่าไว้ใจสุดๆ ค่ะ..]

          อาหารรสเผ็ด [กินเเล้วปากแดงหน้าแดงทรมานปากมากค่ะ ขอให้ป้ายลบสิบแก่อาหารเผ็ดทุกชนิดเลยค่ะ---]

          ความฝัน [มันน่ากลัวสำหรับเธอมากเลยล่ะ รู้ไหม?..]

          อาการหลอนประสาทของตนเอง [มอร์ราเกลียดมัน..ไม่ชอบ เกลียด อยากให้มันหายๆ ไป ชีวิตของเธอมันแย่ลงเพราะอาการบ้าๆ นี่ เพราะงั้นถึงได้เกลียดมันมากไงล่ะ..ถึงจะรู้ก็เถอะ ว่าต้นเหตุจริงๆ เเล้วมันมาจากตัวเธอน่ะ..]

แพ้ / กลัว ::

     [แพ้]

               ถั่วลันเตา [กินเเล้วร่างกายจะมีผื่นแดงขึ้นเต็ม และมีไข้ขึ้นสูงค่ะ แต่ให้ทานยาเเล้วนอนพักสักหน่อยก็จะหายเองค่ะ แต่ถ้าเกิดกินเข้าไปเยอะ จะต้องไปหาหมอนะคะ]

     [กลัว]

               ความตายที่เกิดจากมือของเธอเอง [เพราะมันเจ็บปวด เเละเป็นบาปยังไงล่ะ..เเละเพราะมอร์ราขี้ขลาดเกินกว่าจะตายด้วยน้ำมือเธอ เธอจึงหวาดกลัวมัน..]

               ที่กว้าง [เพราะคุ้นชินกับการอยู่ในอาณาเขตเเคบๆ ของตนเอง พอต้องออกมาเผญิชกับโลกกว้างเลยกังวลเเละหวาดกลัวจนเครียดจัด]

               {ปฏิกิริยา - มักจะตัวสั่นน้อยๆ และเกิดอาการหวาดระเเวงมากกว่าปกติหลายเท่าจนสังเกตได้อย่างเด่นชัด]

เพิ่มเติม :: อื้อหือ..เมาอวอร์ด (?) รายสัปดาห์ชัด ๆ---//แค่ก//แก้ตรงไหนยังไงบอกได้เลยนะคะ แหะๆ

}}เพิ่มเติมรายละเอียดตัวละคร{{

-มอร์ราเกิดวันที่8 เดือน7 เป็นสาวราศีกรกฏ เลือดกรุ๊ป AB เกิดเวลา 12:50 น. ค่ะ

-มอร์ราเพราะความไม่ฉลาดมากนัก (?) เลยไม่ค่อยรู้พวกเรื่องปรัชญาหรือภาษาอื่นเท่าไหร่

-มอร์ราถนัดเขียนหนังสือมือซ้าย และมีลายมือที่สวยมาก

-มอร์ราเขียนตัวคันจิไม่เก่ง (จำไม่ได้น่ะ..)

-มอร์ราชอบดื่มชามาก เรียกได้ว่าดื่มมันทุกเช้ากลางวันเย็น

-มอร์ราเกลียดหนอนเข้ากระดูกดำ ไม่ได้กลัว..ย้ำอีกครั้งว่าเกลียด (?)

-โดยปกติเเล้วมอร์ราชอบใส่เสื้อผ้าหนาชั้น เพราะงั้นในหน้าร้อนเลยออกจากบ้านไปตากลมเเถมเนินเขาบ่อยเป็นพิเศษ---

-เรื่องพละกำลังถือว่าน้อยกว่าคนปกติพอตัวค่ะ และก็มีความอดทนทางกายภาพค่อนข้างต่ำด้วยเช่นกัน

   

Talk MILAN

( 1 ) สวัสดีค่ะ ทางนี้มิลานค่ะ คุณผปค. ชื่ออะไรเอ่ย ?

-ฮะโยท่านมิลาน ผปค.ชื่อรันรัน เรียกรันก็ได้นะคะ ไม่ว่ากัลล

( 2 ) ใบสมัครเรื่องมากไปไหมคะ ?

-ไม่ค่า เขียนง่ายมากเลยนะ 5555

( 3 ) คำถามยอดฮิตติดชาร์จท็อป---- อะแหม่ ทำไมถึงมาสมัครเหรอคะ ?

-เอ..เพราะชอบพล็อตน่ะค่ะ!  แต่ว่าหลงคาร์คู่น้องน้ำแข็งมากเป็นพิเศษ..เป็นรักส์และหลงมาก (?) //////

( 4 ) ถ้าไม่ติด อ่า ทางนี้ต้องขอโทษนะคะ //แง้

-ไม่เป็นไรค่าาา สัตว์โลกน่าลักไม่ทำตัวเจ้าคิดเจ้าเเค้นหรอก! (?)

( 5 ) ทางนี้หมดคำถามแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณที่ให้ความสนใจนะคะ !

-มิมีปัญหาค่ะ! 

★ STAR