คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : NUMBER27 [เพอเชทส์ อัลตวนเซวา]
Application
“แม้แต่ลมหายใจโสโครกนั่น..ฉันก็ไม่อยากสัมผัส”
__________________________________________________________________
บทที่สมัคร : ตัวร้าย
ชื่อ-นามสกุล : เพอเซทส์ อัลตวนเซวา [Percious Untuenzewa]
ความหมายของชื่อ : เพอเซทส์ มีความหมายว่า ล้ำค่า
ชื่อเล่น / ชื่อเรียก : เพอร์ลี่ [Perly]
อายุ : 23 ปี
เพศ : ชาย
ชนชั้น : โรเสจ
กลุ่ม : ไดมอนท์
ที่อยู่เดิม : ฝรั่งเศส
รูปของรอยสลัก : ใบหน้าสิงโต
ตำแหน่งรอยสลักบนร่างกาย : ฝ่าเท้าซ้าย
ชื่อเรียกของรอยสลัก : ลิออน [เรียกตามภาษาฝรั่งเศสน่ะค่----ฟฟฟฟ]
อาวุธ : ดาบในไม้เท้าประจำตระกูล
ลักษณะตัวดาบ - เป็นดาบสีดำสนิททั้งด้ามจับและคมดาบ รูปลักษณ์เรียวสวย และบางเฉียบ หากคมดาบต้องแสงก็จะเปล่งประกายระยับสื่อถึงความคมได้เป็นอย่างดี ด้ามดาบเป็นหัวสิงโต
ลักษณะไม้เท้า - เป็นไม้เท้าสูงเท่าเอวสีดำ หัวไม้เท้าเป็นสิงโตคำรามสีดำขลับเช่นเดียวกัน แต่ในส่วนของนัยน์ตาสิงโตนั้นเป็นสีแดงฉาน ซึ่งหากจ้องมองดีๆ จะรู้ว่ามันเป็นทับทิมเม็ดเป้ง
ความพิเศษของอาวุธ : มีความคมระดับที่สามารถตัดผ่านแร่ธาตุที่มีความแข็งสูงได้ แม้แต่เพชรเองก็ตัดขาดเช่นกัน แต่สิ่งที่แปลกคือ ไม่สามารถตัด กระดูก ของมนุษย์ได้
ความสามารถพิเศษ : ทักษะการเต้นรำขั้นสูง ที่สามารถใช้ผสมผสานกับทักษะการฟันดาบได้ จนทำให้เวลาต่อสู้ดูอ่อนช้อยและงดงามราวกับกำลังร่ายรำอยู่ก็ไม่ปาน แต่มันไม่ได้มีดีแค่ความสวยงาม เพราะความอ่อนช้อยนั้นยังเปี่ยมด้วยความรวดเร็วเป็นอย่างมาก จนคู่ต่อสู้แทบจะไม่สามารถมองการเคลื่อนไหวของเขาได้ทัน
รูปร่างหน้าตาโดยสังเขป : รูปร่างโปร่งเพรียวสมส่วนด้วยส่วนสูง 180 ซม. และน้ำหนัก 58 กก. ผิวขาวสะอาดไร้รอยตำหนิเเละนุ่มนิ่มราวผิวเด็ก ดวงตาเรียวสวยแสนสง่าสีอำพันล้ำค่า แฝงไว้ด้วยความเย่อหยิ่ง ดวงหน้าเรียวสวยได้รูปแฝงความหวานอย่างลงตัว ริมฝีปากบางเฉียบสีอ่อน จมูกโด่งรั้นเชิดสื่อถึงความดือรั้น รับกับเรียวคิ้วสีบลอนด์ซีด เช่นเดียวกับเส้นผมนุ่มตัดสั้นระต้นคอ
ลักษณะที่ชอบทำหรือมักเห็นเป็นประจำ : มักเหยียดสายตาและทำสีหน้าราวกับของรอบตัวสกปรกอยู่ตลอดเวลา
นิสัย : เพอเซทส์ อัลตวนเซวา คือชายหนุ่มผู้เปี่ยมไปด้วยความยโส เย่อหยิ่ง และจองหอง เขามักทำตัวเหมือนว่าตนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เป็นบังลังค์ของพระเจ้า ทุกอย่างล้วนต้องอยู่แต่ในการควบคุม ไม่ว่าใครก็ห้ามต่อต้านเขา นั่นเพราะในทัศนคติของเพอเซทส์ในตอนนี้ คือเขาเป็น พระเจ้า ที่อยู่จุดสูงสุด เพราะฉะนั้นเเล้ว พวกสามัญชนชั้นต่ำรากหญ้าพวกนั้นก็ควรจะทำตามทุกอย่างที่เขาสั่งสิ จริงไหม?..เพอเซทส์ไม่ชอบพวกดื้อรั้น กับพวกพยศ เขาคิดว่าคนจำพวกนั้นใช้การไม่ได้ เลี้ยงไว้ก็ใช่ว่าจะเชื่อง เพราะงั้นเเล้วเขาจึงมักหาทางเขี่ยไอ้พวกที่ว่านั่นออกไปให้พ้นทางเสมอๆ ส่วนวิธีการ..แน่นอนว่าค่อนข้างโหดร้าย ไม่ฆ่าเขาก็กดมันให้ต่ำลงไปเรื่อยๆ ต่ำลงไปจนไม่อาจลุกขึ้นมาได้ แล้วให้หายไปจากโลกใบนี้ไปเองเสียเลย และหากถามว่าเขาเคยมีความรู้สึกสงสารหรือเห็นใจพวกนั้นมันไหม? บอกเลยว่า ไม่ เพอเซทส์แทบจะมองพวกมันเป็น สัตว์ ได้อยู่แล้ว เรื่องอะไรที่เขาจะต้องไปเห็นใจสัตว์ชั้นต่ำแบบนั้นด้วยล่ะ
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา เป็นคนสุขุม เยือกเย็น ไร้หัวใจ เด็ดขาด และไร้ปราณี เขาไม่สนว่าคนรอบข้างจะเป็นอย่างไร ไม่เเคร์ว่าคนพวกนั้นจะรู้สึกแบบไหน เพราะสำหรับชายหนุ่ม พวกมันก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งบนกระดานที่จะนำพาความสำเร็จมาให้เขาก็เท่านั้น และหากตัวไหนมันใช้ไม่ไดแล้ว เพอเซทส์ก็พร้อมจะเขี่ยมันทิ้งไปแบบไม่ไยดี..เขามีความคิดที่เฉียบแหลม และมองการณ์ไกล รวมทั้งยังมีความสามารถในการควบคุมกำลังพลกับทำให้คนอื่นเชื่อฟังเขาได้ง่ายดาย เป็นลักษณะที่เหมาะกับตำแหน่ง ราชินี หรือ ราชา ราวกับอะไรดีเลยล่ะ และยิ่งประกอบกับความมั่นอกมั่นใจในตัวเองอย่างร้ายกาจนั่นเเล้ว เขาก็ไม่ต่างอะไรไปจากราชินีเลือดเย็น ที่เห็นชีวิตคนเป็นแค่ตัวหมากก็เท่านั้นแหละ
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา เป็นคนมากความสามารถ เขาถนัดศาสตร์แต่ละด้าน ทั้งวิชาการ และวิชาดาบ ไม่ว่าอย่างไหนล้วนแต่ทำได้ดีเยี่ยม ทั้งหน้าตายังงดงามอย่างกับอะไรดี นั่นทำให้เขามั่นใจในความสามารถของตัวเองมาก เพอเซทส์ไม่เคยมีความคิดที่ว่าตัวเองจะเเพ้เลยเเม้เเต่น้อย และแน่นอนว่าเขาเชื่อว่ามันจะไม่มีวันนั้นด้วย นั่นเพราะว่าตัวเขาน่ะเเข็งแกร่งกว่าคนอื่นยังไงล่ะ เพอเซทส์เกลียดคนทรยศ ใครที่มันกล้าทรยศเขามันจะต้องไม่ตายดี และมันจะไม่ได้ตายอย่างเป็นสุขด้วย ชายหนุ่มเป็นคนที่มีความคิดโหดร้าย วิธีทรมานเหยื่อและทำให้พวกมันกรีดร้องขอความตายมีมากมายนับร้อยวิธี ก็แล้วแต่ว่าเขาจะใช้วิธีไหน..เพอเซทส์เป็นพวกทำตามใจตนเอง เพราะไร้ซึ่งความปราณีและเห็นใจ คนพวกนั้นเลยไม่ต่างอะไรไปจากของเล่นหรือลูกไก่ในกำมือเขา ที่จะบีบก็ตาย คลายก็รอดนั่นแหละ
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา ไม่มีความรู้สึกที่เป็นความรู้สึกแง่บวกเลยแม้แต่น้อย ทั้งรัก เมตตา ปราณี อ่อนโยน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนถูกผู้เป็นมารดาหลบหายออกไปจากใจของเขาจนหมดสิ้น นั่นทำให้เขากลายเป็นคนที่โหดร้ายมากๆ เมื่อเทียบกับคนอื่น เขาสามารถสั่งตัดหัวญาติตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉยได้ด้วยซ้ำไป เพอเซทส์ไม่เคยเสียน้ำตาให้กับเรื่องอะไรก็ตาม หัวใจของเขามันด้านชาไปหมดเเล้ว ชายหนุ่มไม่รู้สึกถึงความเศร้าหมองเลยเเม้แต่น้อย เขามองว่า ใครจะตายก็ช่าง ขอแค่เขาได้ในสิ่งที่หวัง นั่นก็พอแล้ว เป็นคนอันตรายที่ปกติว่าอันตรายแล้ว แต่ตอนโกรธนั้นอันตรายมากกว่าหลายเท่า เพอเซทส์ไม่ได้เป็นพวกขี้เหวี่ยงขี้วีน แต่เมื่อเขาโกรธ เขาจะไม่สนสถานะ สถานที่ หรือช่วงเวลา ถ้าเขาอยากฆ่า เขาก็จะฆ่า ถ้าเขาอยากเอาเท้าเหยียบหน้ามัน เขาก็จะทำ ใครจะว่ายังไงเพอเซทส์ไม่สน ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่เขาพอใจ เขาก็จะทำ ใครมันมีปัญหาอะไรหรือยังไง?
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา เป็นคนปากเสีย เขาไม่ชอบการอ้อมค้อม อีกทั้งนอกจากจะด่าเจ็บแล้ว ยังปากว่ามือถึงสุดๆ เป็นพวกที่ทำอะไรก็ต้องเป๊ะไปเสียหมด ทุกอย่างต้องอยู่ในแผนการณ์และการควบคุมของเขา ถ้ามันหลุดออกนอกกรอบที่ว่านี้ เขาจะหงุดหงิดมาก นั่นเพราะชายหนุ่มเป็นพวกเก่งในการคาดเดาเรื่องต่างๆ อย่างแม่นยำนั่นเอง พูดดีๆ ไม่เคยเป็น ชอบพูดจิกกัด เสียดสี คล้ายพวกนั้นไม่ใช่มนุษย์ เก่งนักกับการจี้จุดชาวบ้าน เพอเซทส์ชอบการเห็นคนล้มเเล้วได้เหยียบย่ำซ้ำเติมลงไป และอย่าคิดมาเทียบรัศมีกับเขา ไม่อย่างนั้นเขาก็พร้อมจะหาวิธีมาจัดการกับคุณให้มอบแทบเท้าเขาได้อยู่ดี
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา ปกตินั้นเป็นคนหยิ่งยโสและนิเสียมากๆ หากแต่เมื่ออยู่ตัวคนเดียว ใบหน้าหยิ่งๆ นั่นก็หายไปเสียหมด เขาเป็นพวกชอบนั่งเหม่อ..ดวงตาสีอำพันคู่นั้นมักเหม่อมองดวงตาสีแดงทับทิมบนไม้เท้าด้ามโปรด เห็นแบบนี้เเล้วเป็นพวกคิดมากและค่อนข้างจำแม่นกับเรื่องเลวร้าย เป็นคนที่ภายนอกเข้มแข็ง ทว่าภายในกลับเปราะบางเช่นกัน ทว่าเพราะน้ำตาของเขามันได้เหือดเเห้งไปหมดเเล้ว เพอเซทส์เลยไม่สามารถระบายความทุกข์ของตนออกมาได้ด้วยตัวคนเดียว หากจะให้ไประบายกับใครสักคน..ก็คล้ายจะเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ ชายหนุ่มเป็นคนปากแข็ง เขาชอบเก็บเรื่องทุกอย่างไว้กับตัวเอง ไม่ไว้ใจคนง่ายๆ แต่ถึงจะไว้ใจใครมากๆ ก็ไม่คิดจะบอกเรื่องของตนกับคนที่ว่านั่นอยู่ดี ตัวเขาคิดว่าตัวเองเเกร่งพอจะแบกรับทุกอย่างเอาไว้ด้วยตัวคนเดียว และเพราะเเบบนั้นเเล้ว ไหล่บางๆ นั่นจึงต้องแบกรับความรู้สึกหนักอึ้งมากมายไว้ตลอดเวลา
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา เป็นคนอ่อนไหวในเรื่องความรู้สึกของตัวเองและคนสนิทมาก แม้กับคนภายนอกจะมองเขาเป็นพวกไร้หัวใจที่มองคนอื่นเป็นหมากใช้เเล้วทิ้ง..เอาจริงๆ มันก็ถูกนั่นเเหละ แต่กับคนที่สนิทกันมากมันคนล่ะเรื่องกันเลย เพอเซทส์เป็นพวกช่างสังเกตุ เขาสังเกตุทุกการกระทำและทุกคำพูดของคนอื่น และถ้าหากคนที่สนิทกันเปลี่ยนไปแม้เพียงเล็กน้อย เขาก็สามารถเก็บมาคิดให้หนักหัวได้อย่างน่าโบกสักรอบ และบางครั้งก็คิดเองเออเองไปไกลเสียจนกู่ไม่กลับอีกต่างหาก กว่าจะแก้ความเข้าใจผิดได้ก็เสียเวลากันไปมากโขเลยทีเดียว..เป็นคนคิดมาก แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า การกระทำ น้ำเสียง หรือแม้กระทั่งนัยน์ตา มักมีอยู่สองหน้าคือหน้าหยิ่งๆ ทั่วไป กับหน้าเหม่อลอยอ้อยอิ่งก็เท่านั้น
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา เป็นพวกยิ้มไม่เป็น เขายิ้มออกมาจากใจครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้แล้ว ความรู้สึกดีๆ ที่ทำให้ยิ้มได้ดูเหมือนจะเลือนหายไปนานเกินไป จนเขาไม่สามารถ ยิ้ม ออกมาได้อีกแล้ว เมื่อพยายามที่จะยิ้ม มันก็มักกลายเป็นยิ้มแสยะ หรือการเหยียดยิ้มดูถูกเสียมากกว่า บอกให้รู้เลยว่าชายหนุ่มไม่ได้พบกับสิ่งที่เรียกว่า ความสุขที่แท้จริง มานานมากแล้ว..เขาจำวิธีการยิ้มไม่ได้อีกแล้ว หากถามว่าเขาสนไหม เพอเซทส์ก็ตอบได้อย่างเต็มปากว่า ไม่สน แต่บางทีในใจลึกๆ เขาก็อยากจะลอง ยิ้ม ได้แบบเมื่อก่อนดูเหมือนกันล่ะนะ..แต่เห็นแบบนี้ก็หัวเราะได้นะ แค่ไม่ใช่เสียงหัวเราะใสๆ จากความสุข แต่เป็นเสียงหัวเราะหยามเหยียด เย้ยหยัน และสารพัดเสียงหัวเราะแห่งความรู้สึกแง่ลบก็เท่านั้นเอง
เพอเซทส์ อัลตวนเซวา ไม่เคยกลัวอะไรและไม่เคยฟังใครนอกจาก แม่แท้ๆ ของเขา ในสายตาของเขา หล่อนคือผู้หญิงที่งดงามมากที่สุดในโลก และยัง โหดร้าย มากที่สุดในโลกเช่นกัน แม่ของเขามักยิ้มให้เขาเสมอเมื่อเจอหน้ากัน แต่มันเป็นยิ้มที่เสเเสร้งและจอมปลอมสิ้นดี เพอเซทส์ขยะแขยงรอยยิ้มแบบนั้น เขาเกลียดการเสแสร้งหลอกลวงสิ้นดี แต่ความกลัวในหัวใจมีมากเกินกว่าจะต่อต้านเธอได้ หากคนกล่าวว่าเขาเป็นพระเจ้า แม่ของเขาก็คงเป็นนักเชิดหุ่นพระเจ้าที่พวกเขาว่านั่นแหละ..เพอเซทส์มีความทรงจำที่เลวร้ายกับแม่ของเขา และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกขยาดพวก คนเสเเสร้าง กับ หญิงสาว พอสมควร เป็นเหตุให้เขาไม่คิดสนใจเพศตรงข้ามเลยเเม้แต่น้อยนั่นเอง
ท้ายสุดนี้ เพอเซทส์ อัลตวนเซวา มีสิ่งที่ชอบที่สุดอยู่แค่สามอย่างเท่านั้น นั่นคือ อัญมณี กลิ่นกุหลาบ และสีดำ เพราะแบบนั้นการเเต่งกาย งานอดิเรก หรือแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ของเขา จึงมีคอนเซปต์หลักเป็นของสามอย่างที่ว่านั้นเป็นหลักเท่านั้นนั่นเอง
ประวัติ : อัลตวนเซวา คือชื่อของตระกูลเก่าที่มีมาแต่โบราณ ทำให้คนจากตระกูลนี้ค่อนข้างมีรสนิยมและบรรยากาศแบบผู้ดีเก่า อัลตวนเซวาคือตระกูลอัศวินและมีเชื้อสายราชวงศ์เก่า พวกเขามีเอกลัษณ์คือสามารถที่เพียบพร้อมในหลายๆ ด้าน แต่ส่วนมากมักโดดเด่นด้านวิชาดาบ หรือวิชาอัศวินกันเสียมากกว่า และแม้ว่าโลกภายนอกจะไฮเทคต่างจากสมัยก่อนมากแค่ไหน ตระกูลอัลตวนเซวาก็ยังคงเอกลักษณ์ของตนเอาไว้ได้ โดยไม่มีใครสามารถเอ่ยอ้างอะไรได้มากนัก นั่นเพราะว่า พวกเขาคือ โรเสจ ยังไงล่ะ..และในที่นี้ เราจะขอกล่าว เพอเซทส์ อัลตวนเซวา เด็กน้อยผู้เกิดมาในตระกูลผู้ดีเก่านี้นั่นเอง
เพอเซทส์คือ สมบัติล้ำค่า ของตระกูลอัลตวนเซวา เขาเกิดมาจาก ภรรยาหลวง ของบ้าน เกิดมาเป็นลูกชายคนโต มีใบหน้างดงาม มันสมองชาญฉลาด และความสามารถที่เพรียบพร้อม เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ตระกูลต้องการ ไม่ว่าใครต่างก็รักเขา เอ็นดูเขา เอาใจใส่เขา และมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่ สมบัติล้ำค่า เช่นเขา..เพอเซทส์เติบโตมาในสถานที่แบบนั้น ในที่ที่เขาได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ในที่ที่เขาเป็นใหญ่สุด แม้แต่บิดาหรือมารดาก็ไม่อาจปฏิเสธคำสั่งของเขาได้ ตัวเขาเหมือนพระเจ้า ที่หากไม่พอใจใคร ขอเพียงแค่เอ่ยปาก คนคนนั้นก็จะหายไปจากโลกนี้ในทันที นั่นทำให้เพอเซทส์เป็นคนที่เปี่ยมด้วยความยโสอย่างถึงขีดสุด ยิ่งอำนาจของตระกูลอัลตวนเซวาถือว่ามากมายมหาศาล ติดห้าอันดับของชนชั้นโรเสจด้วยแล้ว นั่นยิ่งขับเน้นนิสัยแห่งความยโสนั้นให้หนักข้อมากขึ้นไปอีกหลายเท่า..กล่าวกันว่า เหตุที่ทำให้เพอเซทส์มีนิสัยดั่งเช่นในปัจจุบันนั้น ก็เป็นเพราะการเลี้ยงดูเเบบผิดๆ ของทางบ้านนั่นเอง แต่ถึงเป็นเช่นนั้น ก็ยังมีมากมายหลายคนอิจฉาในตัวเขา
ทุกคนมองว่าเพอเซทส์นั้นช่างน่าอิจฉา เขามีทุกอย่าง ชื่อเสียง เงินทอง อำนาจ หน้าตา และความสามารถ แต่คนเหล่านั้นไม่ได้รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาได้มานั้น มันต้องแลกกับการที่ต้องแบกรับภาระหนักอึ้งไว้บนบ่าทั้งสองข้างตั้งแต่อายุยังน้อย เขาถูกสั่งสอนมาให้เป็นที่หนึ่ง..ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเขาก็ต้องชนะ ชีวิตวัยเด็กที่ไม่ว่าจะอยากได้อะไรก็ได้เหมือนจะดีราวอยู่บนสวรรค์ ทว่าในสายตาของเพอเซทส์ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับ นรกบนดิน เขาต้องเรียนศาสตร์ทุกเเขนง เพื่อให้ตนได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด ตระกูลอัลตวนเซวาไม่ต้องการคนอ่อนแอหรือคนขี้แพ้ ถึงจะเป็นสมบัติล้ำค่า แต่หากไม่เป็นที่หนึ่งก็สามารถถูกเฉดหัวทิ้งเเละเมินเฉยได้ตลอดเวลา เรียกได้ว่าหากเกิดมาในตระกูลนี้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการถูกพระผู้เป็นเจ้าท่าน สาปส่ง ใส่เลยก็มิปาน..แต่เพอเซทส์นั้นต้องรับภาระและความกดดันมากกว่าญาติๆ ในตระกูลเขาหลายเท่า เพราะเขาคือลูกคนโต คนที่จะกลายมาเป็นผู้นำตระกูลในอนาคตอันใกล้นี้ อีกทั้งการแข่งขันโอ้อวดบุตรชายของเหล่าภรรยาน้อยใหญ่ทั้งหลายก็ส่งผลกระทบต่อเขาเช่นกัน เพอเซทส์ไม่เคยได้รับความรักจากมารดาของเขา สิ่งที่ได้มาจากหล่อนมีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนจอมปลอม และคำสอนที่หล่อนเอาแต่พร่ำเป่าหูเขาตั้งแต่เล็กจนโตว่า ต้องเป็นที่หนึ่ง เสมอมา ส่วนพ่อนั้น..อย่าว่าแต่มอบความรักเลย แม้แต่ชายตามอง เขาก็ยังไม่เคยทำเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ช่างเถอะ..บุตรชายและบุตรสาวในตระกูลทุกคนก็โดนเช่นเดียวกันหมดนั่นแหละ และนั่น..ทำให้เพอเซทส์ไม่สามารถระบายความทุกข์ทรมานในใจของเขาได้ เมื่อโตขึ้น หัวใจดวงน้อยก็ด้านชาไปเสีย เกือบ หมดทุกส่วนเสียแล้ว..
เติบโตมากับการเเก่งเเย่งและความกดดันที่หนักอึ้งเสียแทบบ้า เด็กน้อยในวันนั้นค่อยๆ เติบโตขึ้นจนกลายเป็นเด็กหนุ่ม เพอเซทส์ในวัย16ปียังคงเป็นคนที่ใครๆ ล้วนแต่อิจฉา ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ เขาก็ทำไปได้ดีเสียหมด โดยเฉพาะเรื่องการเต้นรำและทักษะการฟันดาบ ที่ตัวเขาดีเด่นเสียจนไม่มีใครเทียบได้ ชีวิตของเพอเซทส์ช่วงนั้นราวกับเป็นช่วงขาขึ้น ทุกอย่างดีไปเสียหมด และอีกไม่นานเขาก็จะได้ตำแหน่งผู้นำที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน ในการที่จะได้ตำแหน่ง ผู้นำตระกูล ไม่ใช่แค่ว่าคุณต้องเป็นนลูกคนโต แต่คุณจำเป็นต้อง ชนะ ญาติๆ ของคุณในงานประลองฟันดาบด้วย แน่นอนว่าเพอเซทส์มั่นใจว่าเขาจะต้องชนะ นั่นเพราะมันคือสิ่งที่เขาถนัดที่สุดยังไงล่ะ
แต่..ราวกับว่าพระเจ้าได้กลั่นแกล้งเขา การประลองฟันดาบนั้นเเต่เดิมเป็นการประลองเดี่ยว แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป มันเป็นการ ประลองหมู่ ที่ผู้ที่เหลือคนสุดท้ายจะเป็นผู้ชนะ คราแรกเพอเซทส์แปลกใจไม่น้อย แต่ด้วยความเป็นวัยรุ่นที่คึกคะนอง และความหยิ่งยโสกับความมั่นอกมั่นใจว่าตนต้องเป็นผู้ชนะ ทำให้เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่นั่นถือเป็นประการกระทำที่ผิด..การประลองหมู่ แค่ชื่อก็บอกแล้วว่าถ้าคุณมีพวก คุณจะชนะได้สบายๆ หรือหากเอ่ยกันตรงๆ มันก็คือการประลองที่สามารถ หมาหมู่ ได้อย่างไม่ผิดกฏนั่นแหละ หากปกติเพอเซทส์คงไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นแม้แต่น้อย เพราะเขามีญาติๆ ที่ให้ความสนับสนุนให้เพอเซทส์เป็นผู้นำตระกูลอยู่มาก แต่ใครจะรู้ล่ะว่านั่นมันก็แค่ หน้ากาก ของคนพวกนั้น และถ้าเพอเซทส์รู้ล่ะก็ เขาคงไม่ยอมตกลงยอมรับกฏใหม่นั่นเป็นแน่..การถูกรุมไม่ใช่เรื่องยากในการจัดการ แต่สิ่งยากนั่นเป็นเพราะพวกเขาคือ อัลตวนเซวา ทุกคนแข็งแกร่ง การรับมือกับคนนับ20คนที่แกร่งพอๆ กันไม่ต่างอะไรจากการฆ่าตัวตาย ท้ายสุดแล้ว..เขาก็แพ้
และนั่นจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่า ความกลัว
แม่ของกรีดร้อง ด่าทอ ทุบตี ต่อว่าเขาสารพัด หล่อนเหมือนจะเป็นบ้าไปเสียแล้ว..เพอเซทส์โดนมารดาแท้ๆ ของตนทำร้ายอย่างหนักเพียงเพราะว่าแค่ เเพ้ เพียงครั้งเดียว แต่ก็นั่นแหละ..ความ พ่ายแพ้ สำหรับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับสัญญาณลั่นระฆังประหารนักหรอก ไม่มีใครรู้ว่าหล่อนทำอะไรเขา นั่นเพราะเพอเซทส์ถูกพาไปยังห้องใต้ดินแคบๆ อับชื้น และมีแต่กลิ่นสนิม ตัวเขาเองก็ไม่สามารถโต้ตอบมารดาได้เลย หล่อนน่ากลัวมาก..สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องถูกทุบตีอยู่ทุกวันทุกคืน ภายในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นสนิมนั่น นอกจากนั้นแล้วเขายังถูกมารดากรอกหูหนักกว่าเดิม เขาถูกเขี่ยวเค็ญให้เรียนศาสตร์ต่างๆ หนักมากขึ้นภายในห้องแคบๆ นั่น มันเป็นเหตุการณ์ที่ฝังใจของเพอเซทส์ จนเขาเกลียดเเละกลัวสนิมกับกลิ่นของมันมาจนถึงทุกวันนี้..นอกจากนี้ มันยังทำให้หัวใจของเขา ด้านชา ไปจนหมดอีกด้วย..
นอกจากความกลัว และความรู้สึกที่ต้องการของๆ ตนเองคืนมา เพอเซทส์ก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว..ไม่มีทั้งรัก เมตตา อ่อนโยน หรือแม้แต่ความปราณี
วันหนึ่งเขาได้กลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่..เพอเซทส์ที่หัวใจด้านชากลับไปทวงทุกอย่างของตน ความทรมานในห้องสนิมกัดกร่อนตัวเขาให้กลายเป็นคนไร้อารมณ์อย่างถึงขีดสุด และใครก็ตามที่กล้าต่อต้านเขา เขาก็จะสยบมันลงให้มอบแทบเท้า..ให้มันได้รู้ ว่าที่ไหนกันแน่คือที่ที่ เหมาะ กับคนชั้นต่ำอย่างพวกมัน..
ผู้ที่ต่อต้านก็ต้องถูกกำจัด..ผิดหรือไงล่ะ?
ไม่เห็นจะผิดซะหน่อย..ที่ตรงนั้นน่ะ มันไม่เหมาะกับพวกโสโครกนั่นหรอก..
มันคือที่ของเขาต่างหากล่ะ..นั่นน่ะ คือทุกอย่างที่ควรจะเป็น ของเขา ..
อย่าคิดขัดขืน..อย่าคิดต่อต้าน..ทุกๆ อย่างต้องเป็นไปตามบัญชาของเขา และใครก็ตามที่มันกล้าลองดี คิดต่อต้านเขา..เขาก็จะ..
.
.
.
.
'ตัดหัวมันซะ'
ลักษณะการพูด : แทนตัวว่า ฉัน เรียกคนอื่นว่า แก ไม่ก็ มัน ไม่มีคำลงท้ายใดๆ ทั้งสิ้น น้ำเสียงมีความหยิ่งแฝงเอาไว้อย่างชัดเจน มักพูดจาเสียดแทงผู้อื่น พร้อมกล่าวทับถมชาวบ้านเขาเป็นประจำ
ชุดที่ใส่ประจำ : สวมเชิ้ตสีขาวสะอาดปล่อยชายเสื้อ ผูกไทคสีแดงสดดั่งเลือด กางเกงเเนบเนื้อขายาวสีดำ ชอบใส่รองเท้าบู๊ตข้อสั้นส้นสูงสีดำเป็นประจำ บางทีก็จะหยิบหน้ากากอนามัยสีดำมาสวมไว้ สวมต่างหูกางเขนสีดำไว้ที่หูทั้งสองข้าง นิ้วนางข้างขวาสวมแหวนเงินเกลี้ยงเอาไว้ ด้านในสลักอักษรเอาไว้สองตัวคือ DP ซึ่งย่อมาจาก Dia และ Percious
*Dia คือชื่อ แม่ ของเพอเซทส์ค่ะ แหวนวงนี้นางก็ทำมาให้ลูก เพราะอยากให้ลูกรู้ว่านางรักลูก (?) มาก---
ชอบ : อัญมณี กลิ่นกุหลาบ สีดำ
เกลียด : พวกชั้นต่ำ (ชนชั้นที่ต่ำกว่าตนทุกชนชั้น) คนที่ต่อต้านเขา คนทรยศ พวกเสเเสร้งตอแหล
แพ้ : กลิ่นสนิม / เลือด [เพราะเลือดมีกลิ่นที่คล้ายสนิม เพอเซทส์จึงแพ้เลือดไปด้วย แต่ไม่รุนแรงเท่ากลิ่นสนิม] [เวลาได้กลิ่นสนิทจะรู้สึกหูอื้อ หัวใจจะเต้นแรงมาก อาจเกิดอาการกำเดาไหลได้ / ส่วนเลือดนั้น หากได้กลิ่นจะรู้สึกคัดจมูก และจามอย่างต่อเนื่อง]
กลัว : กลิ่นสนิม ที่อับชื้น แม่
ความลับ : อย่างที่บอก..ไม่มีใครรู้ว่าแม่ของเขาทำอะไรไว้กับเขา และเพอเซทส์เองก็ไม่กล้าเอ่ยปากบอกคนอื่น เพราะเขากลัวว่า ถ้าบอกไปแล้ว แม่..จะกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง
สิ่งที่ฝังใจ : การถูกทุบตีและด่าทอจากแม่แท้ๆ พร้อมกับถูกขังและบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ ในห้องแคบๆ อับชื้นและเต็มไปด้วยกลิ่นสนิม
งานอดิเรก : จ้องมองดวงตาที่ทำมาจากทับทิมของหัวไม้เท้ารูปสิงโต หน้าตาเหมือนจะขบคิดอะไรบางอย่างอยู่เสมอ แต่ความจริงแล้วไม่ได้คิดอะไรอยู่เลย
บทบาท : เคะราชินี (?)
เพิ่มเติม :
ความจริงเเล้วเพอเซทส์เป็นลูกครึ่งล่---(?) //แม่ของเพอเซทส์เป็นคนอังกฤษ-เยอรมันค่ะ แต่รักกับพ่อเพอเซทส์ที่เป็นคนฝรั่งเศส เลยแต่งงานแล้วอยู่กับสามีที่ฝรั่งเศสนั่นเอง!
//จากผปค.----เนื่องจากตอนนี้ใกล้สอบ ประวัติเลยมีความเมากาว (?) เล็กน้อย ขออภัยล่วงหน้าค่ะ--//โค้ง
//จากผปค.อเกน----รอลูกชายอีกคนหน่อยนะคะ แบบ..แบบ เอ่อ คือจะสอบแหล๋ว ก็เลยช้าน่ะค่ะ---//
_______________________________________________________________________________________
บทสัมภาษณ์ตัวละคร [สมาชิกผู้ร่วมเล่นเกม]
คิดยังไงกับรัฐบาลนี้?
- "ฉันไม่สน" เพอเซทส์ตอบพร้อมจ้องมองนัยน์ตาสีทับทิมของหัวสิงโต
คิดยังไงกับระบบชนชั้นทั้ง 3 ชนชั้น
-เพอเซทส์เหลือบสายตามองผู้ถามเล็กน้อย "ถามโง่ ๆ" ก่อนเขาจะพ่นลมหายใจออกมา แล้วเหยียดยิ้มมุมปากราวกับกำลังเย้ยหยันอะไรสักอย่าง "ก็แค่สิ่งที่ทำให้พวกฉันกลายเป็นเหมือน พระเจ้า ของโลกใบนี้..ก็เท่านั้นแหละ"
คิดยังไงกับผู้ร่วมเล่นคนสุดท้าย ที่ได้รับนาม 'มูนสโตน'?
- "จะคนสุดท้ายหรือคนแรก ก็ขยะเหมือนพวกที่เหลือนั่นแหละ" กล่าวจบก็หัวเราะขึ้นจมูก แม้จะพูดแบบนั้น แต่นัยน์ตาของเขาก็แฝงด้วยความเคลือบแคลงใจอยู่เล็กน้อย
หากหยุดยั้งและจบเกมนี้ได้ จะทำมันมั้ย แล้วทำไมกันล่ะ?
- ดวงตาคู่งามหันไปสบกับผู้ถามเนิ่นนาน ก่อนจะตอบเสียงดังฟังชัดว่า "ไม่" แต่เขากลับไม่ตอบถึงเหตุผลนั้น และเมินเฉยไปราวกับคำถามนั้นเป็นเพียงอากาศธาตุ
อยากได้ความทรงจำในอดีต หรือความทรงจำเกี่ยวกับตัวเองรึเปล่า? แล้วทำไมถึงอยากได้/ไม่ได้มันล่ะ?
- เขานิ่งอยู่นาน แต่สุดท้ายริมฝีปากก็ขยับเหยียดยิ้มหยันเเล้วเอ่ยออกมาว่า "ไม่ ส่วนสาเหตุ นั่นก็เพราะฉันจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ด้วยตัวของฉันเองยังไงล่ะ"
คิดยังไงเกี่ยวตัวตนของตนเองในอดีต
- ชายหนุ่มเอียงคอเล็กน้อยราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง "นั่นสินะ.."
อยากได้รางวัลของเกมนี้รึเปล่า แล้วทำไมถึงตอบอย่างนั้นกันล่ะ?
- "ไม่เห็นจำเป็น" กล่าวพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ "สิ่งสำคัญมันคือการที่ฉันได้ในสิ่งที่เคยโดนชิงไปคืนมาต่างหากเล่า.."
ข้อสุดท้ายแล้ว 'ชื่อ' น่ะ คุณคิดว่ามันสำคัญรึเปล่า?
- รอยยิ้มที่เคยมีมาจางหายไปอย่างรวดเร็ว เพอเซทส์เหม่อสายตาออกไปด้านนอก ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "อาจจะฟังแปลกๆ นะ แต่ว่าชื่อสำหรับฉันน่ะ.."
.
.
.
"มันไม่ได้ต่างอะไรไปจาก ขยะไร้ค่า เลยสักนิด"
_______________________________________________________________________________
คุยกับผู้ปกครอง
แนะนำตัวให้รู้จักหน่อยสิคะ อยากให้เรียกแบบไหน อะไรแบบนี้---
- รันรันค่ะ! เรียกรันก็ได้นะคะ สั้นดี (?)
ทำไมถึงมาสมัครคะ? (ถามมันแทบทุกเรื่อง 555)
- อยากสมัค----//แค่ก//ชอบนิยายจำพวกนี้น่ะค่ะ ฮ่าๆ
อ่านรายละเอียดครบแล้วเนอะ //ยิ้มสวยๆ(?)
-ครบค่ะ! อ่านแล้วอ่านอีก อ่านจนตาแทบแฉะกันเลยล่ะค่ะ!
ใบสมัครยาวเนอะ //โดนตบ
-//มองว์ (?)//อืม..ยาวจริงๆ ค่ะ (?)
อยากให้ลูกมีคู่รึเปล่าคะ ถ้าไม่จะได้ไม่ต้องค่ะ #ผิด
-แน่นอนว่าต้องอยากค่ะ!
ถ้าไม่ติดอยากรับคืนหรือให้ยัดคะ? (อาจจะพิจารณาให้นะคะ ถ้าบอกว่ายัด แต่ถ้าหาบทให้ไม่ได้ก็หาให้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ)
-อยากให้ยัดนะคะ เพราะรับกลับนี่ก็ไม่รู้จะเอามาทำอะไร นอกจากรีภาพไปใช้กับอันอื่น (?)
อาจมีแก้ไขในบางส่วนนะคะ แต่เดี๋ยวจะหลังไมค์ไปบอกก่อนค่ะ
-ได้ค่ะ
เอาล่ะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่มาสมัครกันนะคะ ทีนี้ที่เหลือก็รอแค่มุมความคิดเห็นแล้วก็รอดูว่าจะได้แก้ไขอะไรยังไงก็พอแล้วค่ะ ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาสมัครอีกครั้งนะคะ //กราบ
ความคิดเห็น