คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ✿ × AuFic | KNB × -- Tale --- [พีบี เเคทเธอรีน]
I pray to sky and god , give we love each other forever.
And please tell me.. the pray it will be real.
Application
"ไม่ว่าเมื่อใด ข้ายังคงเฝ้าภาวนาโดยเสมอมา..ให้รักของเราคงอยู่ตลอดกาล
เเละได้โปรดบอกกับข้าทีเถิด เจ้าชายของข้า..ท่านจะรักข้าตลอดไป เฉกเช่นตัวข้าที่รักท่านใช่ไหม..?"
ชื่อ - สกุล :: พีบี แคทเธอรีน [Phoebe Katherine]
*ความหมายพาเพลินอวเวงพางง (?)* พีบี นั้นมีความหมายว่า เจิดจรัส ค่ะ ในส่วนของแคทเธอรีนนั้นแปลได้ว่า บริสุทธิ์ รวมกันเเล้วจะเป็นคำว่า [ความเจิดจรัสอันบริสุทธิ์] หากให้ตีความเเล้วในสายตาผู้ปกครองจะเป็น {แม้ว่าจะเจิดจรัสงดงามเพียงใด แต่ก็หาได้แปดเปื้อนหรือกร้านโลก สิ่งที่อยู่ในตัวนั้นยังคงมีเพียงแค่บริสุทธิ์ใสซื่อราวกับเด็กน้อยช่างเพ้อฝันเพียงเท่านั้น} น่ะค่---(?)
ชื่อเล่น :: พีน [Peen] *อนึ่ง..เนื่องด้วยพีบีเป็นสาวน้อยผู้มีความหลงรัก (?) ในชื่อต้นของตนเองเป็นอย่างมาก นางจึงชอบให้คนเรียกนางด้วยชื่อ พีบี เสียมากกว่าล่ะนะ----*
บทบาท :: เจ้าหญิงนิทรา
อายุ :: 17 ปี
ลักษณะ รูปร่าง หน้าตา :: พีบี เเคทเธอรีน เด็กสาววัยสิบเจ็ดนั้นช่างงดงามและบอบบางราวกลีบบุปผกาเเย้มบานยามใบไม้ผลิ ผิวกายอันนวลเนียนช่างน่าสัมผัสเเละดูนุ่มลื่นเสียเหลือเกิน แลมองเถิด มือนั้นเล็กและบอบบางถึงเพียงนี้ ราวกับว่าตัวนางไม่เคยจับต้องสิ่งใดให้เปื้อนมลทินเลย ความบริสุทธิ์สดใสสาดฉายในแก้วตางดงามราวกับอเมทิสต์ชั้นเลิศจากธรรมชาติ ประกายแพรวพราวระยิบระยับคล้ายว่านั่นคือฟากฟ้ากว้าง ซึ่งประดับประดาไปด้วยหมู่ดารามากมายน่าแลมองยิ่งนัก เเพขนตาอันงอนยาวเป็นสีดำเช่นเดียวกับรัตติกาลยาวพอกันอย่างสม่ำเสมอ เรียวคิ้วของนางเรียงตัวได้รูปทรงโดยไม่ต้องเล็มเสริมแต่งเติมใดๆ เลยเเม้เเต่น้อยนิด จมูกเล็กรั้นเชิดของนางเข้าคู่กับริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่นเสียจริง ไหนจะสีชมพูอ่อนบนกลีบปากที่ชวนให้ก้มลงสัมผัสลิ้มลองนั้นอีกเล่า ช่างเป็นเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบเเละเข้าคู่กับดวงหน้าน่ารักน่าชังของตนเสียเหลือเกิน ยิ่งประกอบเหมาะกับเส้นผมนุ่มลื่นมือตัดสั้นเพียงใบหู คลอเคลียล้อมกรอบดวงหน้าจิ้มลิ้มงดงามอย่างลงตัว เส้นผมของนางนั้นเปรียบราวสีสันม่วงอมชมพูดูแปลกตา ทว่าโดดเด่นเเละเข้าไปกับรูปลักษณ์นั้นได้เป็นอย่างดี กลิ่นหอมอ่อนๆ ของซากุระล่องลอยจากปลายผม ส่งเสริมให้นางเป็นดั่งเทพีดอกไม้ตนน้อย ร่างกายบอบบางเรียวเล็กราวกับตุ๊กตาเจ้าหญิงแสนสวย ด้วยส่วนสูงเพียงแค่156ซม. และน้ำหนักเพียง39กก. ดูจิ้มลิ้มน่ารักราวเด็กสาวเเรกรุ่นยิ่งนัก และความน่ารักน่าชังบริสุทธิ์งดงามนี้แหละ ที่ทำให้ใครต่อใครมากมายต่างต้องหลงรักไปกับรูปลักษณ์ และรอยยิ้มอันเจิดจรัสนั้นอย่างแท้จริง
ลักษณะคำพูดคำจา :: พีบี แคทเธอรีน น้ำเสียงของนางช่างนุ่มหูยิ่งนัก ราวกับว่าเเค่ได้ยินเสียงโลกของผู้ฟังก็สามารถสดใสขึ้นมาได้ ด้วยโทนเสียงอันร่าเริงเเละลักษณะคำพูดคำจาที่มักเปี่ยมความสดใสสนุกสนานไว้เสมอ นางมักเเทนตนว่า ข้า หรือบางทีอาจจะเอ่ยแทนตนว่า พีบี เมื่อพูดกับคนในครอบครัวเช่นมารดาและบิดา และเเน่นอนว่ามิตรสหายคนสำคัญด้วยเช่นกัน หากว่าวันไหนเกิดอารมณ์ดีดอกไม้บานสะพรั่ง นางก็จะเเทนตัวว่าพีนและมีน้ำเสียงที่ร่าเริง กับหัวเราะกลั้วๆ ตลอดเวลาไปโดยอัตโนมัติ พีบีไม่ได้พูดคำสุภาพเเละมีหางเสียงมากนัก นางว่ามันไม่ค่อยสนิทสนมเลยไม่ใคร่จะพูด แต่แน่นอนว่าตัวนางย่อมรู้ว่ากับบุคคลที่น่าเคารพ เเละผู้หลักผู้ใหญ่ จักต้องมีหางเสียง เจ้าคะ เจ้าค่ะ ลงท้ายเพื่อให้เกียรติและดูสุภาพมีมารยาท พีบีเป็นคนที่มักพูดจาด้วยภาษาที่ดูฟังเเล้วน่ารักๆ แปลก เช่น การเรียก คุณกระต่ายน้อย หรือการเรียกชื่อคนสนิทและต่อท้ายว่ารินอะไรแบบนั้น ส่วนสรรพนามนอกเหนือจากชื่อนั้นต้องบอกว่าแล้วเเต่บุคคล หากอายุน้อยหรือใกล้เคียงกัน พีบีจะเเทนว่า เจ้า หากอายุมากกว่ากันสักสามปีแล้ว นางจะเเทนอีกฝ่ายว่า ท่าน ไม่ก็ ท่านพี่ ซึ่งคำหลังนั้นสำหรับบางคนที่เคารพนับถือและชื่นชอบพอสมควร น่าแปลกคือกับพ่อแม่เเล้ว นางมักเรียกพวกท่านด้วยชื่อเล่นของพวกท่านจริงๆ โดยไร้คำนำหน้าจำพวก ท่านพ่อ และ ท่านแม่ แน่นอนว่าท่านทั้งสองก็มิได้ปริปากบ่นอะไรหรอก..กล่าวถึงลักษณะคำพูดคำจานางอีกเสียหน่อย นอกจากจะร่าเริงเเล้ว ยังน่าหนักใจอีกนิดๆ ด้วย..ก็เพราะว่าพีบีน่ะ ช่างจ้อช่างพูด ยิ่งกว่าอะไรเลยน่ะสิ..แหม ก็นางเพ้อเก่ง (?) นี่นา..
เเต่เวลานางโกรธ นางจะมีน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับเสียงตกหล่นของใบไม้ ถ้อยคำวาจาเองก็น้อยลงจนน่าหวาดหวั่นในใจ สื่อออกมาให้ได้รู้ ว่านางไม่ปรารถนาจะคุยกับคนที่ทำให้นางผิดหวังจนถึงขั้นโกรธาเช่นนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามที..ในเวลาที่พีบีเสียใจยิ่ง เสียงของนางจะสั่นเครือคลอสะอื้นยิ่งนัก เพราะเป็นคำอ่อนไหวทำให้ร้องไห้ง่ายยิ่งนักยามเสียใจ คำพูดของนางเลยฟังมิค่อยจักรู้เรื่องเท่าใดนั้น นั่นเพราะโทนเสียงที่สะอื้นหนักและสั่นเครือ รวมถึงการย้ำปากย้ำคำในสิ่งที่นางปรารถนาให้เป็นเช่นนั้นอย่างเจ็บปวด ราวกับว่านางกำลังหลอกตัวเองเพราะไม่อยากจะยอมรับความเสียใจเหล่านั้นอย่างไรอย่างนั้น..
}}ตัวอย่างประโยคบทสนทนา{{
"ข้าชอบอ่านหนังสือนิทาน เรื่องราวพวกนั้นน่ะวิเศษมากเลยนะ..เจ้าชายผู้กล้าหาญที่เข้าไปช่วยเหลือเจ้าหญิง เจ้าไม่คิดว่านั่นมันโรเเมนติกสุดๆ ไปเลยหรือ?" เสียงหวานว่าลอยๆ นัยน์ตาพราวระยับขณะกำลังเอ่ยถึงความชอบของตนให้คนอื่นฟัง คาดการณ์จากหน้าตาและท่าทางยามนี้ คาดว่าพีบีคงเพ้อไปไกลว่าตนเป็นเจ้าหญิงที่ว่าเเล้วเป็นแน่..
"เจ้ายิ้มน่ารักจังเลย..นี่ ยิ้มให้ข้าดูอีกทีได้ไหม? นะ นะ น้าา" ออดอ้อนด้วยสายตาเป็นประกายเเละรอยยิ้มน่ารักๆ บนใบหน้า เเน่นนอว่าอีกฝ่ายย่อมไม่อาจต้านทานการออดอ้อนนี้ได้อยู่เเล้ว
"ในนิทาน เจ้าหญิงเเละเจ้าชายมักได้ครองรักกันด้วยความสุขสำราญไปตลอดกาล.." ว่าเสียงหวานนุ่มติดจะเพ้อๆ (?) นิดหน่อย ดวงตานั้นวาวเเสงอ่อนหวานยามหลุบมองหน้าปกนิทานบนตักบาง "เเล้วชีวิตของข้ากับท่าน มันจะเป็นเช่นนั้นรึเปล่านะ.."
"อุหว๋า คุณแมวน้อยน่ารักจังเลย อ๊ะ งื้ออ..อย่าเลียสิ จั๊กจี้นะ ฮะๆ คิก" ว่ากลั้วหัวเราะน้อยๆ ตอนกำลังหยอกเล่นกับเหมียวน้อยน่ารัก--
"ถึงข้าจะช่างเพ้อฝัน แต่ข้ามิใช่คนโง่..ได้โปรดอย่าดูถูกข้าจะได้ไหม..?" เอ่ยเสียงเบาหวิวด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเม้มปากเเล้วลุกเดินหนีไปอย่างมิอยากจะเสวนาหรือมองหน้าอีกฝ่ายต่อ
"ข้า..ข้าไม่เข้าใจ เหตุใด..เหตุใดเจ้าถึงโหดร้ายเช่นนี้.." ปลายเสียงของนางสั่นน้อยๆ เช่นเดียวกับดวงตาคู่นั้น ทั้งผิดหวังเเละเสียใจ ความเชื่อใจที่เคยมีให้ เเตกหักลงเสียเเล้ว..*กรณีที่โดนทำเรื่องโหดร้าย (เช่นกรณีเห็นได้ง่าย อย่างการขายเพื่อน คบชู้ (?) หรือด่านางลับหลัง--) ใส่ เเละเกิดเสียใจผิดหวังขึ้นมา*
"ฮึก..ไม่มีทาง มันไม่มีทาง..จ--จริงสิ เจ้า..เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม เจ้าไม่ได้เป็นคนทำใช่ไหม" ปลายเสียงของนางสั่นระริกคลอสะอื้นจนฟังเเทบไม่รู้เรื่อง หยาดน้ำใสคลอหน่วงดวงตา พยายามเหลือเกินที่จะเชื่อ..ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มันก็แค่เรื่องล้อเล่น.. "พูดสิ! บอกกับข้า..บ--บอก ฮึก!..บอกกับข้าว่าเจ้าไม่ได้ทำ!!..ฮืออ"
*อันนี้เป็นกรณีที่พีบีเสียใจกับการกระทำของใครสักคนอย่างมากค่ะ*
ลักษณะนิสัย ::
พีบี เเคทเธอรีน เด็กสาววัย17ปีผู้ที่ได้รับขนามนามจากผู้คนว่าเป็นดั่ง เจ้าหญิงน้อยผู้น่ารักและบริสุทธิ์งดงาม เปรียบเปรยราวดอกลิลลี่กลีบบางแสนเปราะบางที่งดงาม หรือสะเก็ดดาราเปล่งแสงเจิดจ้าบนฟากฟ้ายามราตรีดูต้องประกายยิ่งนัก ยามใดที่ได้เเลมองใบหน้าเเละรอยยิ้มนั้น หัวใจของผู้คนพลันต้องเบิกบานเเละผ่อนคลายลงอย่างน่าอัศจรรย์ กับภาพลักษณ์เบื้องนอกที่ดูเหมือนกับเทพีตัวน้อยๆ หรือเจ้าหญิงองค์น้อยสักองค์ ในสวนบุปผกาสีขาวน่ารักแสนงามอย่างไรอย่างนั้น ภาพลักษณ์ของพีบีคือนางฟ้า สีสันของนางคือสีขาวพิสุทธิ์งดงาม ไม่ว่าสิ่งใดล้วนดูบริสุทธิ์ผุดผ่องจนเหล่ามวลชนนั้นมิกล้าเเม้นเพียงเเค่ให้ตัวตนนั้นเเปดเปื้อนด้วยคำลวง ได้แต่ให้เจ้าหญิงนั้นเพลิดเพลินไปกับโลกของนางต่อไป ตัวของพีบีเองก็เหมือนกับเป็นคนที่โลกของนางนั้น มันสดใสอยู่ตลอดเวลาโดยธรรมชาติเช่นกัน
พีบีเป็นผู้หญิงที่ดูเด็กทั้งนิสัยเเละหน้าตา หากลองให้คนคาดเดาอายุนางเเล้ว ไม่มากก็น้อยล้วนเเต่เดาไปว่ามันคงไม่เกินเลข15กันหรอก ซึ่งในความจริงเเล้วมันไม่ใช่หรอก..และสาเหตุใหญ่ๆ ที่ทำให้ใครหลายคนขบคิดว่านางยังเด็กนั้น นั่นคือความคิดเเละจินตนาการของนางที่สูงส่งกว่าชาวบ้านเขานั่นเอง ตัวพีบีเป็นคนที่มีความคิดเพ้อฝันยิ่งนัก ปล่อยนางนั่งคนเดียวไปสักพัก สมองน้อยๆ นั่นก็จินตนาการไปไกลลิบถึงเรื่องราวแสนหวานและโรเเมนติกลึกซึ้งในหนังสือนิทานวัยเยาว์แสนโปรดที่ได้อ่าน และบางครั้งนางก็จะนั่งพรรณาความหวานละมุนสุดวิเศษนั้นออกมาเป็นคำพูดที่ฟังดูสวยหรูเลยด้วยซ้ำ พีบีเป็นคนที่อ่อนไหวในเรื่องของอารมณ์นะ นางน่ะมีอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องเศร้าๆ หรือเรื่องรักใคร่ได้ง่ายมากเลยล่ะ บางครั้งเพียงแค่ได้อ่านเรื่องราวเศร้าๆ นางก็สามารถหลั่งน้ำตาออกมาได้ ทั้งยังพร่ำครวญครางกับตนเองว่าพวกเขาช่างน่าสงสาร ไยพระเจ้าใจร้ายพรากคู่รักเช่นนั้น และอื่นๆ อีกมากมายที่ทำให้ผู้อื่นอยากจะถามนางมากจริงๆ ว่า เป็นบ้าอะไร---
พีบีหลงใหลเจ้าหญิงในหน้ากระดาษหนังสือนิทาน ทั้งความงาม และความบริสุทธิ์เหล่านั้น นางเฝ้าฝันเสมอว่าอยากเป็นให้ได้ดั่งเจ้าหญิงในนิทานเทพนิยาย ไม่ใช่เพียงเพราะพวกงดงามจับต้องประกาย แต่เป็นผลชะตาความรักของพวกเขาเหล่านั้นต่างหากเล่า พีบีใฝ่ฝันอยากพบเจอรักเเท้ที่เป็นดั่งนิทานปรัมปรา นางเฝ้าฝันจะได้พบชายหนุ่มรูปงามแสนอารีที่จะรักนางตลอดไป เจ้าชายในนิทานน่ะเปรียบราวชายหนุ่มคนในอุดมคติของพีบีเลยนะ เพราะเเบบนั้นเธอถึงอยากจะงดงามและสูงค่าเช่นเจ้าหญิงองค์น้อย ๆ..เพื่อสักวันจะได้มีเจ้าชายรูปงามมารักเธอเช่นในนิทานบ้างไงเล่า..ตัวของพีบีหลงใหลในและชื่นชอบเรื่องราวความรักแสนโรเเมนติก ความรักในหน้านิทานที่ผู้ใหญ่หลายคนว่ามันเด็กน้อยไร้สาระ กลับกลายเป็นความโรเเมนติกที่นางปรารถนาจะได้พบเจอสักครั้งหนึ่งในชีวิต และเป็นสิ่งที่ทำให้พีบีเชื่อมั่นในรักได้มากมายเพียงนี้เชียวล่ะ
พีบีมักถูกผู้คนพูดกลอกใส่หูนางประจำว่า ชีวิตจริงน่ะไม่ได้สวยงามแบบในนิทานหรอกนะ ผู้ชายที่เพอร์เฟคกับความรักที่แสนงามซึ่งจบลงด้วยคำว่า ตลอดกาล มันไม่มีจริงหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สนและไยดี พีบียังคงเชื่อและเฝ้าฝันจะได้พบเจอความรักในหน้านิทานเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง และไม่ว่าตัวเธอจะเติบโตขึ้นเพียงใด พีบีก็เชื่อว่าตัวเองจะยังเชื่อและเฝ้าฝันเช่นนี้ไม่เปลี่ยนแปลง เรียกได้ว่ามีความยึดมั่นในความคิดตนเองและไม่ฟังผู้อื่นพอสมควรเลยล่ะ แต่เอาจริงเเล้ว ตัวของพีบีทราบและรู้ดีมาเสมอนั่นแหละ..ว่าชีวิตจริงมันไม่ได้สวยงาม ทั้งยังมีความโหดร้ายมากมายที่นางไม่เคยได้สัมผัส ถึงอย่างนั้นเเล้วอย่างไรเล่า..ในเมื่อโลกใบนี้มันไม่สวยงามแบบในนิทานนักล่ะก็ งั้นก็ทำให้มันสวยงามเสียสิ..
พีบีเป็นคนที่มักมองโลกในแง่ดี เพื่อให้หัวใจดวงน้อยๆ ยังคงความบริสุทธิ์และสดใสเอาไว้ได้ นางจึงมองแต่แง่ดีเสมอ พีบีมองหาผลลัพธ์และทางเลือกที่จะนำไปสู่คำว่า Happy End แม้ว่าโอกาสจะน้อยนิดเพียงไหนก็จะยังเชื่อเสมอ ทำให้นางเป็นคนที่มีความเชื่อมั่นสูงและท้อถอยได้ยาก รวมไปถึงความสิ้นหวังที่ยากแท้จะเกาะกุมใจนางได้ เห็นทีมันคงต้องร้ายแรงขนาดโลกจะแตกต่อหน้าต่อตานางเท่านั้นกระมัง ถึงจะทำให้พีบีคิดขึ้นมาได้ว่า ไม่มีทางทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว และยอมแพ้ พจนานุกรมของนางไม่มีคำว่ายอมแพ้หรอกนะ! จะต้องพยายามและทำให้มันดี เพื่อเส้นทางที่ถูกต้องและผลลัพธ์ที่ดีงามเสมอ ที่จะสร้างโลกนี้ให้สวยงามอย่างไรเล่า แต่บางครั้งความพยายามของพีบีมันก็มากเกินไป และดูไม่มีเหตุผล..นั่นทำให้บางครั้งคราว ผู้คนก็บอกว่านางนั้นช่างโง่งมเหลือเกิน
พีบีไม่ได้ดีแต่มองหาทางดีๆ และพูดให้กำลังใจเขา เพราะเมื่อนางเฝ้าฝันถึงเเล้ว นางก็จะลงมือทำจริงเพื่อให้โลกของนางสวยงามอย่างที่นางได้ฝันถึงไว้ด้วยเช่นกัน พีบีน่ะคิดเสมอ ว่าถ้าหากไม่ลงมือทำ มันจะไม่เกิดอะไรขึ้นเลย เพราะงั้นนางเลยเป็นคนที่ขยันขันเเข็งเอาเรื่อง ทั้งยังพูดเเล้วทำเลย ไม่ผลัดวันประกันพรุ่งให้เสียเวลาเเต่อย่างใด มุมโหดๆ (?) ของนางคือการที่นางไม่ปลื้มคนมาสายและกินเเรงชาวบ้าน แต่เอาจริงพูดว่ามุมโหดเเลจะดูขู่เกินไป อย่างไรเสียถ้าพบเจอพีบีก็ไม่ได้อะไรมากนอกจากคิ้วกระตุก และหงุ่นหง่านในอกลึกๆ พร้อมทั้งบ่นงึมงำเบาๆ กับตนเองที่อีกฝ่ายมาสายหรือกินแรงชาวบ้านเขาแค่นั้นเอง ทำไงได้ ปกติพีบีไม่บ่นไม่ด่าชาวบ้านเขานี่นา..
พีบีเป็นเด็กที่ดี ถึงจะเพ้อยังไง แต่นางไม่ใช่คนที่ไม่เอาการงานและใช้ชีวิตอย่างไร้สารถ ไม่ทำอะไรเลยนอกจากนั่งเพ้อ นอนเพ้อ หรือยืนเพ้อหรอกนะ นางคิดว่าโลกจะสวยได้ผู้คนจะต้องมีความสุขเป็นมิตรกันเสียก่อน ใช่เเล้ว การสร้างมิตรภาพอย่างไรเล่า เขาว่ามิตรภาพมักนำพาสิ่งดีงามมาให้ และนั่นเเหละจึงทำให้พีบีอยากจะมีมิตรมากมายรายล้อมรอบตัวของเธอ พีบีชอบความรื่นเริงและเสียงหัวเราะ นางชอบที่จะอยู่ท่ามกลางผู้คน แต่ต้องเป็นผู้คนที่สนิทและรู้จักกันนะ มันทำให้อุ่นใจและผ่อนคลายรวมถึงเป็นตัวของตัวเองยังไงล่ะ! พีบีน่ะไม่มีปัญหาในการสร้างมิตรเลย ตัวนางเป็นคนน่ารักอยู่เเล้วเลยมีคนอยากสนิทด้วย แถมยังเป็นคนที่อัธยาศัยดี มนุษย์สัมพันธ์เป็นเลิศ และเข้ากับคนได้หลากหลายรูปแบบอีกต่างหาก ไม่ว่าใครก็ต้องรักต้องหลงเป็นธรรมดาล่ะนะ
พีบีเป็นคนที่มีรอยยิ้มเป็นธรรมชาติ มันไม่เสเเสร้งแกล้งทำ มีเพียงความจริงใจและความต้องการที่จะสนิทสนมด้วยเท่านั้นที่อยู่บนรอยยิ้ม ซึ่งมักแย้มออกเวลาได้พบปะผู้คนมากมายของพีบี ทั้งมันยังแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนภายใต้ความสดใสขี้เล่นน้อยๆ ราวเด็กเล็กนั่นอีกด้วย ผู้คนมากมายหลงใหลไปกับรอยยิ้มของเธอหมดใจ มันเปรียบราวกับเป็นเเสงตะวันบนฟากฟ้า ยามได้แลมองใบหน้าน่ารักนั่นยิ้มทีไร ก็ต้องรู้สึกชื่นอกชื่นใจมีกำลังวังชาขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุเสียอย่างนั้น และเพราะรอยยิ้มของพีบีเนี่ยแหละ ผู้คนถึงได้ชอบเธอกันนัก แน่ล่ะ จะใครก็ชอบคนที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดีเป็นกันเอง มากกว่าคนที่ปั้นหน้าบึ้งไม่เอาใครอยู่เเล้ว
พีบีเป็นคนที่แตกต่างจากชาวบ้านสักเล็กน้อย มิตรสหายของนางน่ะไม่จำเป็นต้องเลิศเลอ มีเงินทอง หน้าตาดีหรือมีชื่อเสียงโด่งดังอะไรหรอก สายตาของนางยามมองผู้อื่นไม่ได้หยุดอยู่เเค่ภาพลักษณ์ พีบีมองลึกเข้าไปจนถึงจิตใจของพวกเขา เธอน่ะมักอึดอัดเสมอถ้าต้องอยู่กับคนนิสัยไม่ใคร่จะดีมากนัก จำพวกปากเสียอารมณ์ร้าย อันธพาลอะไรแบบนั้น ด้วยความมีเซนส์ในการมองคนที่แรงเอาเรื่องของตัวพีบี เจ้าตัวเลยดูออกว่าใครดีจริง เลวจริง หรือว่าเสเเสร้งแกล้งทำเป็นอยากคบเท่านั้น และเพราะนางเป็นคนจริงใจมากคนหนึ่ง ดังนั้นเลยเกลียดพวกเสเเสร้งชอบหลอกลวงมากเลยล่ะ เห็นเเล้วรู้สึกวิวทิวทัศน์หม่นหมอง โลกเป็นพิษ ดอกไม้เหี่ยวเฉาสุดๆ ไม่โดนใจพีบีจนถึงขั้นที่นางเคยภาวนากับฟ้าเลยล่ะว่า..พระผู้เป็นเจ้าเจ้าคะ..ได้โปรดอย่าให้ชีวิตลูกไปข้องเกี่ยวกับคนแบบนั้นทีนะเจ้าคะ..เลยล่ะ บ่งบอกชัดเจนเลยล่ะว่าเกลียดขนาดไหนน่ะ--
พีบีมีแม่ที่น่ารักซึ่งเคยสอนนางเอาไว้ว่า ถ้าเลือกคบคนที่ดี ชีวิตของนางจะไม่เดือดร้อน และอะไรๆ มันก็จะดีเอง พีบีผู้รักแม่มากจึงปฏิบัติตามอย่างเข้มงวดโดยไม่คิดปริปากบ่น เพราะส่วนตัวก็ไม่ชอบคนไม่ดีอยู่เเล้ว ดังนั้นเลยพยายามปลีกตัวหนี ไม่ยุ่งเกี่ยวแม้กระทั่งการเป็นคนรู้จักเท่าที่เจ้าตัวจะสามารถทำได้เลยล่ะ แต่..โอเค นางลืมไปว่าโลกมันโหดร้าย ถึงแม้พีบีจะเกลียดขนาดไหนและวอนขอไปเท่าไหร่ พระเจ้ายังไม่ฟัง ชอบเหวี่ยงคนใจร้ายให้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตนางได้ตลอดเวลา จนพีบีแทบจะกรีดร้องให้โลกแตกกับความดวงสมพงษ์กับคนโหดร้ายเช่นนี้ยิ่งนัก แต่ไม่เป็นไร พีบีเชื่อว่าโลกนี้จะต้องมีคนดีๆ อยู่เเน่นอน ดังนั้นพีบีจึงพยายามเข้าไปทักทายชาวบ้านชาวช่องเขาเสมอๆ โดยไร้ซึ่งความเกร็ง ใดๆ ทั้งสิ้น ถ้าดีตอบมาก็ชื่นใจ แต่ถ้าร้ายตอบนี่ก็คงต้องเผ่นหนีเอาล่ะนะ เอาจริงมันไม่ค่อยเกิดนักหรอก..บอกแล้วนี่ว่าพีบีดูออกว่าใครร้ายดี มันมีออร่าอยู่นะ (?) พีบีแปลกหน่อยๆ ตรงที่เซนส์นางจะทำให้เห็นออร่าจากชาวบ้านเขา แยกออกว่าใครดีไม่ดีก็เพราะจุดนี้ล่ะ ยิ่งขุ่นยิ่งน่ากลัว เจอเเล้วเป็นอันเดินหนีหักฉากแทบไม่ทันเลยเชียว
พีบีในหัวของนางมีจินตนาการมากมายล้านแปดลอยวนอยู่เต็มไปหมด เป็นมนุษย์ที่สามารถคิดหลายๆ เรื่องไปพร้อมกันได้โดยไม่สับสนได้อย่างน่าอัศจรรย์เลยล่ะ เพราะว่าเวลาปกติ พีบีมักคิดอะไรหลายอย่างอยู่ในหัวเสมอน่ะสิ และจุดนี้มันทำให้นางนอนหลับยากสุดๆ ตอนกลางดันไม่ยอมปล่อยให้หัวโล่ง เอาแต่นอนจินตนาการนู่นนี่น่ะสิ! สำหรับพีบีเเล้ว จะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ขนาดไหน นางก็สามารถเก็บเกี่ยวเอามาจินตนาการเพ้อคิดต่อได้อย่างน่าอัศจรรย์และเวียนเศียรเกล้ายิ่งนัก อย่างบางครั้ง นางพบคนในอุดมคติของนางที่เหมือนเจ้าชายในนิทาน แล้วบังเอิญได้สบตากัน นางก็สามารถโมเมเพ้อเอาเองไปได้ว่า บางทีนางกับเขาคงเกิดมาเป็นเนื้อคู่กัน เเละพระเจ้าคงเมตตานาง ให้นางได้พบรักเเท้แล้วเป็นแน่เลย อะไรแบบนี้..ซึ่งตอนนี้นางตกอยู่ในอาการแบบนี้ มักมีผู้โชคร้ายที่ต้องมานั่งฟังนางพูดพรรณาถึงชายในฝันของนางหลายต่อหลายชั่วยามยิ่งนัก จะนั่งหลับระหว่างฟังนางว่าก็ได้นะ เพราะพีบีขอให้ได้พูดก็ดีต่อใจเเล้ว (?)
พีบีมีงานอดิเรกประจำตัวคือการนั่งอ่านนิทานเจ้าหญิงของเหล่าเด็กน้อย (ที่เจ้าตัวบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับอายุ จะเเก่หงำหรือทารกร้องกระแจงอแงก็อ่านได้หมดเเหละ!!) เลยมักจะเพ้อถึงรักแสนหวานละมุนในเรื่องพวกนั้นเป็นพิเศษประจำวัน กรี๊ดกร๊าดได้ง่ายกับพวกฉากรักกุ๊กกิ๊กทั้งหลาย อย่างพวกฉากที่เจ้าหญิงทำมงกุฎให้เจ้าชายอะไรแบบนั้นไงล่ะ นางเหลือบเจอดอกไม้สวยๆ ก็จะคิดว่าอยากทำไปให้ใครสักคนแทนคำสัญญาแบบในนิทานบ้างจัง..แต่ก็แค่คิดล่ะนะ..พีบีเป็นคนรักโลกอนุรักษ์ธรรมชาติมากๆ เลยนะ! จะทำมงกุฎดอกไม้ก็ต้องเด็ดดอกมันจากต้นน่ะสิ ไม่เอาหรอก ไม่เห็นจะดีเลย! ปล่อยมันอยู่สวยๆ ของมันไปแบบนี้นั่นแหละดีเเล้ว!
พีบีนอกจากเพ้อฝันได้เก่งเเล้ว ยังเป็นคนเพ้อเเล้วเพ้อไกล กู่ไม่กลับอีกด้วย กล่าวคือเวลานางนั่งเพ้อทีไร นี่คือจะจมดิ่งไปกับโลกส่วนตัวของตนเองโดยสิ้นเชิง แล้วพีบีนั้นเป็นคนที่เวลานั่งเหม่อหรือคิดอะไรคนเดียว นางจะมีสมาธิกับมันมากๆ ทั้งยังไม่ยอมหลุดจากโลกส่วนตัวได้ง่ายๆ จนกว่านางจะเพ้อจะคิดเสร็จอีกต่างหากเล่านั่น ประเด็นคือนางหลุดจากโลกส่วนตัวของนางยากมากๆ ต้องไปลำบากเขย่าตัวเเละร้องเรียกสติกันหลายยกพอควรเลยทีเดียวล่ะ การเพ้อกับการคิดในโลกส่วนตัวของพีบีมันต่างกันอยู่นะ นั่นคือถ้านางคิด นางก็จะคิดในหัว แต่ถ้าเพ้อคือจะพูดออกมาเป็นเรื่องเป็นราวเป็นวรรคเวรจรดฟากฟ้าเลยทีเดียว ไม่รู้ทำไมนางต้องพูดมันออกมาเหมือนกัน แต่เหมือนว่าจะเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของปากนางที่ต่อกับสมองโดยตรงน่ะ (?) ดังนั้นถึงจะอยากเพ้อคนเดียวในใจเงียบๆ พีบีก็มักทำไม่ได้ ถ้าไม่ลุกมาพูดประกอบท่าทางเล็กๆ น้อยๆ นางก็จะต้องนั่งพึมพำงึมงำคล้ายท่องคาถาอะไรสักอย่างไปคนเดียวนั่นแล..
พีบีมักแสดงความเพ้อฝันของนางออกมาให้คนรอบกายเห็นเสมอ โดยไม่มีการอุ๊บเก็บไว้เพ้อให้เขินเล่นคนเดียวแต่อย่างใด ดังนั้นนอกจากจะได้รับสายตาเอ็นดูรักใคร่จากคนรอบข้างเเล้ว พีบียังมักได้รับสายตาเอือมๆ เหนื่อยๆ ปนอาการปลงน้อยๆ จากชาวบ้านชาวช่องเขาประจำ พีบีตอนที่กำลังเพ้อๆ เสียงของนางจะล่องลอยมากเลยล่ะ แถมยังเกิดอาการหูดับอัตโนมัติ ใครพูดแทรกพูดขัดอะไรก็ไม่ได้ยินเลยสักนิด ต้องรอนางเพ้อเสร็จ ไม่ก็พักหายใจหายคอก่อนถึงจะเอ่ยถามแทรกอะไรได้ แต่ข้อหลังค่อนข้างยาก พีบีพลังปอดเยอะน่ะ นางเลยพูดยาวๆ ได้โดยไม่เป็นขาดลมหายใจตายซะก่อน แต่หากมีธุระเร่งด่วนจะพูดแล้วนางดันเพ้ออยู่ ก็ตะโกนเรียกอัดหูนางไปเลย เดี๋ยวสติก็กลับเข้าร่างเองแหละ แต่นางอาจจะประมวลผลตอบได้ช้าหน่อยนะ เพราะตอนพีบีตกใจน่ะ นางจะหยิบ จับ ทำ พูดได้เชื่องช้ากว่าปกติโข เพราะสมองมันประมวลตามไม่ทันล่ะนะ
พีบีมักจะลำบากลำบนเสมอเวลาที่นางกำลังจมจ่อมกับโลกส่วนตัวของตนเอง แล้วมันดันเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมา เพราะนางดังเป็นคนที่ว่า ถ้าจดจ่อกับอะไรเเล้วมันยากนักจะคืนสู่โลกจริงได้ ขนาดว่าเดินจ่ายตลาดกับเพื่อนสาวอยู่ เเล้วนางกำลังยืนครุ่นคิดว่าผลไม้ตรงหน้านางมันสุกงอมได้ที่รึยังนะ? แล้วมันบังเอิญเกิดเหตุทะเลาะวิวาทขึ้นมา นางยังไม่รู้ตัวเเล้วยืนคิดต่อทั้งที่ชาวบ้านเขาพากันเผ่นแน่บได้หน้าตาเฉยเลย ดังนั้นมันเลยเป็นภาระให้คนข้างๆ ต้องลากนางออกมาไกลๆ เสียแทน จะไปบอกให้นางวิ่งดีๆ ก็ไม่ได้อีก เพราะพีบียังคิดไม่เสร็จ เอาเป็นว่า ไอ้นิสัยช่างเพ้อนี่น่ะ บางทีก็สร้างความลำบากและเอือมระอาให้ชาวบ้านเขาได้มากโขเลยล่ะ แต่ในทางเดียวกัน มันก็ทำให้คนอื่นรู้สึกขบขำเช่นกัน ที่เทพธิดาตัวน้อยแสนน่ารักคนนี้มีมุมแปลกๆ ไม่ปกติเเบบนี้กับเขาเหมือนกันน่ะ จะว่าไงดีล่ะ มันทำให้พีบีดูเข้าถึงได้ง่ายมากขึ้น..ล่ะนะ?
พีบีคือมนุษย์ที่เก่งการสนทนาพาที และคือมนุษย์ที่สามารถต่อบทสนทนาให้ยาวเหยียดไปได้ไกลลิบ แบบที่คู่สนทนาของนางไม่รู้สึกเบื่อได้ รวมถึงตัวพีบีก็ด้วย เธอไม่เคยเบื่อที่จะสนทนากับผู้อื่นยาวเหยียดนับหลายชั่วยาม สาวเจ้ามีเรื่องสนุกๆ วนอยู่ในหัวมากมายรวมถึงเรื่องขบขันเช่นกัน ดังนั้นพีบีจึงสามารถเอาเรื่องพวกนั้นมาชวนพูดชวนคุยกับคู่สนทนาต่อได้เื่อยๆ อย่างกับว่าไม่รู้จักคำว่า ต่อประโยคสนทนาไม่ถูก อย่างไรอย่างนั้นเลยล่ะ นอกจากนี้นางเป็นคนที่สังเกตผู้คนเลยพอจะคาดเดานิสัยใจคอได้บ้าง มันเลยทำให้นางเลือกหัวข้อสนทนาได้เหมาะกับอีกฝ่าย เป็นอีกผลที่ทำให้การสนทนากับนางมันไม่น่าเบื่อไงเล่า ทั้งถ้ามาชวนเธอคุย พีบีก็คุยได้หมดทุกเรื่องนะ นางเป็นผู้ฟังที่ดีคนหนึ่ง รวมถึงเป็นคนที่ไหลลื่นไปกับบทสนทนาได้ดีด้วย แต่เจ้าตัวจะไม่คุยในเรื่องเลวๆ หรอกนะ!
พีบีสำหรับตัวเธอ จะเรื่องแบบสาวๆ จำพวกดอกไม้หรือชุดสวย หรือจะเรื่องแบบหนุ่มจำพวกเที่ยวเล่นก็ได้หมดล่ะนะ แต่หัวข้อสนทนาที่นางชอบและคุยได้ยาวมากที่สุด เห็นจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับนิทานที่นางโปรดปรานเนี่ยแหละ คนทั่วไปมองว่าอายุสิบเจ็ดอย่างนางควรจะเลิกอ่านนิทานพวกนั้นได้เเล้ว และคนวัยเดียวกันก็หายากนักจริงๆ ที่จะมาอ่านหนังสือนิทานพวกนี้เเบบนาง นั่นทำให้พีบีไม่ค่อยมีเพื่อนคุยในเรื่องที่ชอบมากนัก นางเลยดีใจเสมอเวลาได้สนทนาเรื่องราวพวกนี้ นัยน์ตาพราวระยับ น้ำเสียงกังวาน สีหน้าเปี่ยมสุข เหมือนกับมนุษย์ทุกคนที่ดีใจยาวได้ทำได้พูดในสิ่งที่พวกเขาชอบและหลงใหลนั่นแหละ แต่..ต้องบอกเลยว่า การที่ไม่ค่อยมีคนคุยกับนางเรื่องนี้ มันยังมีอีกสาเหตุนะ..
พีบีปกติเเล้วนางมักชอบเปรยให้อย่างนู้นอย่างนี้ ว่านิทานที่นางอ่านมันโรแมนติกแบบนู่นนี่นั่น หรือบางทีก็พร่ำเพ้อประมาณว่า หากมีคนแล้ว ชีวิตรักนางจะเป็นเหมือนนิทานไหมน้าา..ไม่ก็ ข้าล่ะอยากให้ชีวิตข้าได้พบพานกับเจ้าชายเช่นนิทานพวกนั้นจริง ๆ..เรียกได้ว่าแค่ปกติก็เพ้อจนคนฟังเหนื่อยแทนเเล้ว แต่ตอนโดนถามเกี่ยวกับเรื่องนี้นี่ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่เลย..กล่าวกันก่อนว่าตัวพีบีรับทราบดีอยู่เเล้ว ว่าอายุอานามอันใกล้บรรลุนิติภาวะของนางมันไม่ควรจะมาเพ้อเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มากนัก เพราะงั้นเลยไม่ได้เพ้อแบบหนักจัดเต็มให้คนอื่นฟังนักยังไงล่ะ (ปกติเพ้อหนักๆ นี่มักเป็นตอนที่นางนั่งเพ้อคนเดียวน่ะ--) แต่หากว่ามีคนมาถามถึงเรื่องหนังสือนิทานล่ะก็ นางจะจ้อให้ฟังไม่หยุดเลยล่ะ ต้องบอกไว้เลยว่า ห้ามถามเรื่องนี้กับนางเด็ดขาด หากไม่อยากฟังนางนั่งพร่ำเพ้อ นั่งจ้อถึงความโรเเมนติกในหน้ากระดาษเหล่านั้นให้ฟังไปสามสี่วันน่ะ
พีบีหากว่ามีใครสามารถสนทนากับนางในหัวข้อนี้ได้ลื่นไหลล่ะก็ พีบีจะชอบท่านมากๆ เลยล่ะ เรียกได้ว่าจะไปหาเช้าค่ำเพื่อให้ได้พบและคุยกัน แถมติดเเจเลย เพราะถึงนางจะมีเพื่อนสาวแต่สาวๆ เหล่านั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจนางนัก เพราะตัวพีบีน่ะดันเพ้อหนักเกินไปจนพวกเขาเข้าไม่ถึงน่ะสิ ดังนั้นเเล้วหากมีเพื่อนที่คุยกันได้ถูกปากคล่องคอแล้วล่ะก็ นางย่อมยินดีและดีใจยิ่ง รวมไปถึงอยากจะเเลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับอีกฝ่ายเรื่อยๆ อย่างแน่นอน ตัวพีบีน่ะสนิทกับผู้อื่นได้จากการสนทนาและการได้ทำกิจกรรมร่วมกันนะ แม้บางคนยามแรกจะนานๆ ทีได้พูดคุยกันที แต่ถ้าหากได้คุยและทำกิจกรรมมากขึ้น ย่อมสนิทสนมกันได้อย่างแน่นอน รวมถึง..คนที่นางบอกว่าโหดร้ายในยามแรกด้วยเช่นกัน..แต่ก็ค่อนข้างยากล่ะนะ แค่อยู่ใกล้พีบียังไม่อยากอยู่เลยนั่น (..)
พีบีอาจจะมนุษย์สัมพันธ์ดีเลิศ แต่สุดท้ายเเล้วอย่างไก็ยังมีแยกเป็น คนสนิท และ คนรู้จัก อยู่ดีแหละ เวลาได้รู้จักกันแรกๆ นางมักให้ทุกคนถูกจัดไว้ในหมวด คนรู้จัก เสมอ และกว่าจะได้เลื่อนขั้นมาเป็นคนสนิทของนางนั้น มันต้องใช้ทั้งเวลาเเละความพยายามมากเอาการเลยล่ะ หากไม่มีความอดทนเเล้วคงเป็นไปได้ยากที่จะสนิทกับพีบี เพราะแม้นางจะดูเหมือนเชื่อทุกคำที่ผู้อื่นเอื้อนเอ่ย แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่อย่างนั้นหรอก เพียงแค่ฟังไปตามมารยาทแล้วตัดสินใจเชื่อตามความเห็นควรเท่านั้นเอง นางไม่ใช่คนโง่ แม้จะไม่ได้ฉลาดหลักแหลม แต่รู้อยู่หรอกนะว่าอะไรที่ควรเชื่อ และใครที่ควรจะเชื่อ พีบีไม่ถูกจริตกับคนโกหก และยิ่งโกหกนางมากเท่าไหร่ ความเชื่อใจที่เคยมีให้ยิ่งลดทอนมากเท่านั้น อาจะไม่ได้ตัดสายสัมพันธ์กันโดยสิ้นเชิง แต่ระยะห่างระหว่างนางกับคนที่โกหกก็จะเพิ่มขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้าย..คำพูดของคนโกหก จะไม่อาจทำให้ใจของพีบีเชื่อมั่นในคำพูดเหล่านั้นได้เต็มร้อย ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรหรือแม้ว่าเขาจะโกหกนางเพียงครั้งเดียวก็ตามที..
พีบีเวลาสนิทสนมกับใคร นางจะมอบความเชื่อใจให้กับอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก และเต็มร้อยเสมอ พีบีไม่ใช่คนที่หลอกลวงคนที่สนิทกัน นางคิดเสมอว่าการสนิทสนมนั้นจะต้องมีความจริงใจให้กันเสมอ..แต่ว่าในเรื่องของความลับนั้นเป็นกรณียกเว้น พีบีคิดว่า มนุษย์เราย่อมมีเรื่องที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ เธอเองก็เช่นกัน..ดังนั้นเเล้วหากบางเรื่องไม่ต้องการจะเอื้อนเอ่ย นางจะทำเพียงคลี่ยิ้มจางๆ ส่งไปให้ เพื่อเป็นการบอกให้ยุติบทสนทนานั้นเสีย การจะให้นางเผยสิ่งที่นางอยากเก็บไว้เป็นความลับออกมาได้ ถ้าไม่บังคับกันอย่างหนักก็ต้องเป็นคนที่สนิทกันอย่างมากจนนางยอมเปิดปากเท่านั้นแหละ แต่ปกติเเล้วพีบีไม่ค่อยมีความลับมากนักหรอก..ความลับของนางมักเป็นเรื่องที่นางกังวลใจเเละเครียดมากๆ ตัวพีบีที่ดูสดใสเฮฮาตลอดเวลานั่นน่ะ มันหายากจริงๆ นะที่จะได้พบนางเครียดได้น่ะ
พีบีห่วงใย และใส่ใจในเรื่องของคนสนิทเสมอ นางมักมองเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของคนที่อยู่ด้วยกันนานๆ เป็นประจำ เเละพีบีเป็นคนจำพวกที่ว่า ความรู้สึกของคนสนิทจะส่งผลกับการใช้ในชีวิตประจำวันของนางได้มากกว่าคนทั่วไปพอสมควร หากเขาดูเศร้า นางก็รู้สึกหม่นหมองไปด้วย ดังนั้นพีบีจึงพยายามทำให้เขายิ้ม แต่หากเขาต้องการอยู่คนเดียว พีบีจะไม่รบเร้าอันใด เพียงแค่รออยู่ห่างๆ ไม่ไปไหน..วันใด..ที่เขาต้องการอ้อมกอดหรือใครสักคนที่คอยปลอบโยนหรือปรารถนากำลังใจ นางจะเป็นคนเดินเข้าไปโอบกอดและมอบมันให้กับเขาเอง..ไม่ว่าจะเป็นเมื่อใดแล้วก็ตาม
พีบีน่ะเป็นคนที่หากว่าเชื่อแล้ว นางก็จะเชื่อหมดทั้งใจเลยจริงๆ นางไม่ได้เชื่อใจคนรอบตัวเต็มร้อย ต้องสนิทกันจากใจจริงเท่านั้น พีบีถึงจะมอบความเชื่อใจให้อย่างเต็มที่ ก็เพราะว่าตอนที่ผิดหวังจากการเชื่อใจและคาดหวังมันเจ็บปวดล่ะนะ..และเช่นเดียวกัน หากว่าตัวของพีบีไม่คิดจะเชื่อแล้ว นางก็จะไม่เชื่อเด็ดขาดเลยล่ะ! จะเอาแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมชักชวนอย่างไร พีบีก็ไม่สนหรอกนะ! สำหรับพีบีเเล้ว หากนางไม่เชื่อใจใครเข้าล่ะก็ นางก็มักตีตัวออกห่างเขา เวลาเขามาสนทนา หรือขอให้ช่วยอะไรยังไงก็มักปัดป่ายออกประเด็น แล้วปลีกตัวหลบหนีประจำ เรียกได้ว่าการที่นางจะไม่ไว้ใครสักคนเเล้ว มันก็เหมือนกับการที่นางได้เกลียดเขาไปแล้วนั่นแหละ แต่หากกล่าวถึงความโกรธของช่างเพ้อฝันผู้นี้..ต้องบอกว่าเหมือนนางแง่งอนมากกว่าจะโกรธล่ะนะ ฮะ ๆ..
พีบีตอนโกรธนั้นโกรธได้ดูน่ารักมาก เธอมักจะทำแก้มพองลมติ้วขมวด สะบัดหน้าร้อง เชอะ ใส่ แล้วหนีคนที่โกรธไปนั่งอ่านนิทานคนเดียวไกลๆ จากอีกฝ่าย เพื่อให้ไม่ต้องนึกถึงคนที่ทำให้โกรธ แต่ตรงกันข้าม ไม่ได้ช่วยอะไรแถมมันทำเธออ่านนิทานแสนรักไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก พีบีไม่สบายใจอึดอัดเมื่อต้องทะเลาะหรือขัดข้องหมองใจกับใครเสมอ และพีบีไม่อยากจะโกรธนาน แต่หายไวเลยก็ดูไม่ดีนัก นางเลยไปนั่งรอให้อีกฝ่ายมาขอโทษมาง้อไงเล่า ประเด็นคือระหว่างรอหากมีคนเข้าไปหานางจะทำหน้าแบบโลกสดใสสว่างจ้าขึ้นมาเลย แต่พอพบว่าไม่ใช่คนที่รอ ก็ดันกลับไปนั่งถอนหายใจอย่างแรงด้วยความผิดแล้วเฉาต่ออีกรอบซะงั้น แต่ไม่รู้ทำไม๊ทำไม พอเขามาง้อนางเข้าจริงๆ พีบีกลับทำเล่นตัวจิ๊จ๊ะไม่คืนดีง่าย ๆ--ซึ่งความจริง แค่เห็นหน้าเขาก็รู้สึกเหมือนนางหายโกรธเเล้วล่ะ แค่ทำนิ่งไว้เเค่นั้นเอง แต่หากมีดอกไม้มาง้อนางสักดอก (แค่ดอกเดียวนะ..) พีบีจะยิ้มแก้มปริ แล้วกระโดดกอดเข้าใส่ บอกยกโทษให้แทบไม่ทันเลยล่ะ แต่ว่าถ้าเกิดเอาของกินมาให้ นางจะโวยวายประมาณว่า ข้าไม่ได้เห็นแก่กินนะ สักพักก็ใช้ช้อนมาตักเข้าปากเเล้วทำหน้าบูดแต่ดันกลั้นยิ้มเสียงอย่างนั้นนี่สิ..สรุปง่ายๆ การที่นางทำท่าทางว่าโกรธนี่คือ นางแค่อยากได้คำขอโทษ ไม่ได้โกรธอะไรจริงจังขนาดไม่อยากมองหน้ากันหรอก การจะทำให้นางไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าได้น่ะนะ มันก็มีแค่การทำให้นางผิดหวัง เสียใจ หรือไม่ไว้เท่านั้นแหละ! อ๊ะ แต่ถ้าท่านเป็นคนไม่ดี รับรองว่าไม่ต้องทำอะไร พีบีก็ไม่อยากมองหน้าหรือเฉียดกายเข้าใกล้เเล้วล่ะ..
พีบีเป็นเด็กสาวที่ออดอ้อนเก่งยิ่งนัก เวลานางอยากจะได้อะไรขึ้นมาเเล้ว นางมักจะทำตาอ้อนวอนแล้วเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยอ้อนไปโดยอัตโนมัติ และด้วยความน่ารักของนาง รวมถึงสิ่งที่นางขอมันมักเป็นอะไรที่สามารถมอบให้ได้โดยง่ายไม่หนักหนาอะไร ผู้คนจึงมักตามใจพีบีเสมอ เพราะไม่อาจจะทนต่อสายตาราวลูกแมวตัวน้อยได้อย่างไรล่ะ แต่เพราะแบบนั้นแหละ มันเลยทำให้พีบีแอบเป็นคนที่เอาแต่ใจเล็กน้อยเช่นกัน มันทำให้นางมักเกิดอาการแง่งอนจางๆ ขึ้นมาเมื่อไม่ได้รับสิ่งที่ตนต้องการ เวลางอน พีบีก็มักทำหน้าหมองๆ ไม่พูดไม่จา เดินเตะลมเเละเอามือไขว่หลังด้วยความเคยชินเสมอ ความหม่นของเด็กสาวนั้น ก็เหมือนพระอาทิตย์ที่โดนบังแสง พอขาดเเสงตะวันไป คนรอบข้างก็เลยพากันหมองตามไปติดๆ ดังนั้นไม่นานนัก พีบีก็จะได้ของที่อยากได้ในเวลาต่อมาอยู่ดี ตัวพีบีเมื่อได้รับของแล้ว นางจะยิ้มกว้างสดใสขึ้นทันตา แน่นอนว่าคำขอบคุณย่อมเอื่อนเอ่ยออกมา เช่นเดียวกับคำขอโทษที่พีบีจะมอบมันให้กับคนที่นางอ้อนวอนแล้วเขาปฏิเสธ เพราะไปทำให้เขาหนักอกหนักใจนั่นเอง เช่นเดียวกับเวลาพีบีทำผิด นางจะรู้ตัวดีเสมอ และเธอก็เป็นเด็กดีที่พร้อมมอบคำโทษจากใจจริงพร้อมด้วยของกระจุกกระจิกหรือขนมทำมือ ให้กับพวกเขาเป็นของขอโทษอีกด้วย
พีบีมักมองโลกอย่างสดใสสวยงาม วันพรุ่งนี้ของนางจะงดงามและเปี่ยมด้วยสุขเสมอ และไม่ว่ามันจะงดงามหรือสุขจริงอย่างที่นางได้เคยวาดฝันไว้หรือไม่ พีบีก็ยังจะพยายามทำทุกอย่างให้รอบตัวเธอเปี่ยมด้วยความสุขเเละรอยยิ้มอยู่ดี รวมถึงตัวพีบีเองแล้ว ไม่ชอบความหม่นหมองเอาเสียเลยล่ะ นางจึงพยายามทำทุกวันนี้ให้มีความสุขเสมอ ขจัดเป่าความทุกข์และความเครียดไปจากหัวสมอง เรื่องใดที่เลวร้ายและไม่ดี พีบีล้วนหลบหลีกหนีไม่แตะต้องเสมอมา เพื่อให้ตนเองไม่รู้สึกหมองเศร้าไงเล่า แต่ตัวพีบี เอาจริงไม่ใช่คนดื้อรั้นอะไรหรอกนะ ออกจะประมาณว่า อะไร ๆข้าก็ทำได้ ถ้ามันดี (?) เลยด้วยซ้ำไป
พีบีเกลียดการทะเลาะวิวาท คำหยาบคาย เสียงด่าทอ และการดูหมิ่นเป็นที่สุด นางว่ามันไม่เจริญหูเจริญตา แถมไม่ก่อให้เกิดมิตรอีกต่างหาก เช่นนั้นเเล้วหากใครพูดคำหยาบคายกับนางล่ะก็ นางจะรู้สึกไม่ชอบและไม่อยากคุยกับคนๆ นั้นไปโดนอัตโนมัติ ไม่จำเป็นสุภาพเพราะจ๋าก็ได้ ขอแค่ไม่พูดคำหยาบเล่นพ่อแม่เป็นพอ หากว่าต้องคุยกับคนที่ใช้คำหยาบเเล้ว ตอนพูดคุยนางจะพยายามเลี่ยงที่จะตอบอย่างเด่นชัด ไม่ใช่เงียบใส่อะไรหรอก..แค่บอกไปประมาณว่า 'ข้าไม่ชอบคนพูดจาหยาบคายเลย เจ้าอย่ามาพูดกับข้าได้ไหม' แถมว่าด้วยสีหน้าจริงจังอีกต่างหากนั่น..เล่นเอาอีกฝ่ายกระอักเบาๆ เลยล่ะ ส่วนในเรื่องของงานบ้าน..พีบีกวาดบ้านได้ ถูบ้านได้ สักบ้านได้ ทำอาหารได้ แต่อะไรๆ ก็ล้วนอยู่ในเกณฑ์ธรรมดาๆ ทั้งสิ้น เรื่องงานศิลปะเองก็เช่นกัน นางอาจวาดได้ แต่ก็แค่ภาพธรรมดาที่ไม่ได้สวยงามหรือไม่แม้กระทั่งจะห่วยแตก เรียกได้ว่าตัวนาง มันไม่มีพรสวรรค์อะไรเลย แค่พยายามทำอย่างเต็มที่ในทุกอย่างมันก็เท่านั้นเอง แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่คิดใส่ใจเรื่องพวกนั้นหรอกนะ ไม่มีพรสวรรค์แล้วอย่างไร สุดท้ายเเล้วนางยังคงมีความพยายามและยังสามารถที่จะทำมันได้ไม่ใช่หรือ? แค่นางทำวันนี้ให้ดีที่สุดเเละมองโลกให้ดีเข้าไว้..มักก็มากพอแล้วล่ะนะ..
ชอบ ::
>>หนังสือนิทาน<< [พีบีชอบอ่านมันมาตั้งเเต่วัยเยาว์ บัดนี้ก็ยังคงอ่านซ้ำไปซ้ำมาจนมันแทบกรุ เรื่องราวของเจ้าชายผู้กล้าหาญที่เข้าช่วยเหลือองค์หญิงนั้น..ในสายตานางมันช่างงดงามเเละโรแมนติกยิ่งนัก..]
>>ดอกไม้นานาพรรณ<< [สีสันของกลีบดอกใบเหล่านั้นทำให้ดวงใจนางสดใสและชื่นบาน เช่นนั้นเเล้วไม่แปลกนัก หากพีบีจะมีอาการเริงร่ากว่าปกติยามอยู่ในสวนดอกไม้ หรือได้กอดตระกรองช่อดอกไม้ช่อใหญ่ๆ สักช่อ]
>>เสียงหัวเราะของผู้คน และความสุขรอบกาย<< [เมื่อคนเราหัวเราะเเละมีความสุข โลกใบนี้ย่อมเปี่ยมด้วยสีสัน..จริงไหม?]
>>ความรัก<< [เพ้อฝันเฝ้าหาถึงเจ้าชายผู้เลอโฉมเเละอ่อนโยน เฝ้าภาวนาว่าสักวันจักได้มีรักเช่นในเทพนิยาย ความรักสำหรับพีบีเเล้ว..มันช่างงดงามยิ่งนัก..]
>>ผู้คนมากมาย<< [พีบีไม่ชอบความเงียบเหงา เช่นนั้นเเล้วหากมีผู้คนอยู่รอบกายมากมาย ย่อมสร้างเสียงหัวเราะเเละความสดใสได้เป็นแน่]
>>ดอกไวโอเล็ต<< [สีของมันคลับคล้ายคลับคลากับดวงตาของเธอยิ่ง..รูปลักษณ์เองก็ดูน่ารักน่าชมไม่หยอก พีบีปลูกดอกไวโอเล็ตไว้เป็นแปลงเลยล่ะ กล่าวเเล้วต้องบอกว่านางชอบดอกไม้ชนิดนี้ที่สุดเลยทีเดียว]
>>สัตว์น้อยใหญ่<< [น่ารักออกเนอะ!]
ไม่ชอบ ::
>>ความอึมครึม เศร้าหมอง หดหู่ เเละเงียบเหงา<< [บรรยากาศพวกนั้นทำให้พีบีอึดอัดยิ่งนัก แถมยังไม่ทำให้รู้สึกมีความสุขเลยสักนิด..]
>>การทะเลาะวิวาท<< [ไม่เห็นจะดีเลย..มีแต่คนเจ็บตัว แถมยังสร้างความบาดหมางระหว่างกันอีก รักกันไว้ยังดีกว่าเยอะเลย]
>>การโดนดูถูก<< [พีบีอาจจะเหมือนคนโง่ที่เพ้อฝันไปวันๆ แต่นางก็ยังมีสมองและคิดเป็นนะ เพราะงั้นเวลาโดนดูถูกเลยรู้สึกโกรธไม่น้อยเลยทีเดียว]
>>คำด่า คำหยาบคาย<< [ระคายหูเป็นบ้า..]
>>กลิ่นเหม็นหืด ที่อับชื้น<< [มันทำให้พีบีเวียนหัว เเถมยังหายใจหายคอลำบากอีก ไม่น่าปลื้มเลยสักนิด!]
แพ้ / กลัว ::
[เเพ้]
>>ขนกระต่าย<< [มันทำให้เธอจามตอนอยู่ใกล้ๆ น่ะ..(เล่นเอาพีบีคอตกประจำตอนเห็นกระต่ายน้อยน่ารัก..ก็ดูสิ อ้วนขนปุยน่ากอดน่าฟัดเสียขนาดนั้น เเต่นางทำได้เพียงแค่มองห่างๆ อย่างรักใคร่ (?) เช่นนี้เองนะ!)]
{ปฏิกิริยา - จามเบาๆ แต่ต่อเนื่อง ให้หายจามได้ต้องเอากระต่ายออกห่างไปเสีย แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช้เวลาเอาเรื่องอยู่ดี แถมต้องผลัดเสื้อผ้าเปลี่ยนใหม่อีก เพราะเเค่ขนเส้นสองเส้นก็ทำพีบีจามแบบนอนสต๊อปได้เเล้ว---}
[กลัว]
>>การเสียใจหรือผิดหวังอย่างหนัก<< [มันเจ็บนะ..เจ็บมากด้วย มากถึงขนาดที่ว่าทรมานจนชาไปหมดทั้งร่างเลยล่ะ..เพราะเเบบนั้นนางจึงกลัวมัน และพยายามหลอกตัวเองเสมอเมื่อได้สัมผัสความรู้สึกเช่นนั้น ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ซึ่งพีบีก็รู้ตัวดีว่านางกำลังหลอกตัวเอง และนางไม่มีวันหนีความจริงได้พ้น..แต่ถึงอย่างนั้น..แม้จะเเค่นิดเดียว นางก็อยากจะคว้าไว้ กับความคิดที่ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงน่ะ..]
>>ตะขาบ<< [เจอแล้วกรี๊ดแตกสลบล้มทิ่มทุกที..ถามว่าทำไม คงต้องตอบว่าเพราะรูปลักษณ์ร้อยขาตัวยาว กับฤทธิ์เดชพิษสงของมันนั่นเเหละ ที่ทำให้นางกลัวเข้าสมองสุด ๆ..]
>>สิ่งลี้ลับ<< [พีบีกลัวพวกสิ่งลี้ลับระดับที่ขนลุกขนเกรียวได้ง่ายๆ เพียงเพราะได้ยินเสียงแปลกๆ หรือต้องอยู่คนเดียวในที่ว้าเหว่ เจอทีก็กรี๊ดเเตกสลบไปอีกงานตามระเบียบล่ะนะ..]
เพิ่มเติม :: ลัดคิวสนุกจังเลย เย้เยยย---#โดนลูกสาวโฉมงามตบหนักมาก--
}}เพิ่มเติมรายละเอียดตัวละคร{{
-พีบีตื่นเช้าเเละเข้านอนเร็วเป็นชีวิตจิตใจ
-อารมณ์ฟิลเด็กอนามัย เข้านอนไม่เคยเกินสามทุ่ม และทุกหกโมงเช้า จะต้องมีใครสักคนเห็นนางออกมาเดินลั้ลลาชมดอกไม้เล่นประจำ
-พีบีไม่ชอบการไปไหนมาไหนคนเดียว นั่นเพราะนางกลัวจะมีอะไรโผล่ออกมา (..)
-พีบีหลงทางเก่งยิ่งกว่าการหายใจอีก (..........)
-นางมักพกเข็มทิศอันเล็กสีทองแดงไว้ในกระเป๋าเสมอ ถ้าหายเมื่อไหร่ปุ๊ป คือ นางจะกลับบ้านไม่ถูกเมื่อนั้น---
-เจ้าตัวยังไม่เคยพบเจอชายในฝัน แต่ปัจจุบันยังเฝ้าภาวนาให้พบเจอไม่เลิกอยู่ดี--
-มีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบนางมากมาย แต่พีบีมักไม่ค่อยรู้ตัวว่าโดนจีบ หนุ่มๆ เลยนกไปตามๆ กัน
-เจ้าตัวเป็นบุคคลที่กินนมไม่ได้ เพราะเเพ้นมวัว และนี่คือสาเหตุความแคร---//แค่ก//ตัวเล็กของนางนั่นเอง
-ด้วยรัก พีบีกินน้อย น้อยกว่าคนทั่วไปเยอะด้วย
-ปกตินางชอบกินขนมปังกับผัก อย่างอื่นไม่ค่อยกินมากนัก
-ทานอาหารรสจัดได้ แต่ทานของขมจัดไม่ได้ กินเเล้วเหมือนลิ้นระเบิด ต้องกระดกน้ำตาเป็นลิตร---
-และหลังจากทานของรสขมจัดเข้าไป พีบีจะมีอาการลิ้นชาดิก ทานอะไร พูดไม่ได้ไปอีกหนึ่งวันเต็ม..
-เจ้าตัวถนัดมือซ้าย แต่อยากถนัดขวา สาเหตุไม่มี รู้เเค่เห็นคนทั่วไปเขาใช้มีขวาเลยอยากใช้บ้าง (?)
——————————————————————————————————
Talk MILAN
( 1 ) สวัสดีค่ะ ทางนี้มิลานค่ะ คุณผปค. ชื่ออะไรเอ่ย ?
-ฮัยยยยส์ สวัสดีค่ะท่านมิลานนน รันเองเน่อ
( 2 ) ใบสมัครเรื่องมากไปไหมคะ ?
-ม่ายยยย ม้ายยย ไม่ไม่ (?)
( 3 ) คำถามยอดฮิตติดชาร์จท็อป---- อะแหม่ ทำไมถึงมาสมัครเหรอคะ ?
-ก็อป-วางใบก่อนหน้ารัวๆ ค่---5555
( 4 ) ถ้าไม่ติด อ่า ทางนี้ต้องขอโทษนะคะ //แง้
-ไม่เป็นไรค่ะตัว เข้าใจว่าต้องเลือกอันที่ดีที่สุดเนอะ มาๆ มากอดค่---//แค่ก//
( 5 ) ทางนี้หมดคำถามแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณที่ให้ความสนใจนะคะ !
-เช่นกันค่ะ! ยังไงก็รับสาวๆ ไว้พิจารณาด้วยนะคะ! รักส์! (?)
ความคิดเห็น