ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO.ๆ
INTRO.
00:00 PM
แกร๊กๆ
เฮ้อ~~ ในที่สุดก็ออกมาได้สักที ขอโทษด้วยนะคะคุณพ่อหนูจะเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ หนูไม่อยากแต่งงานกับเขา เพราะว่าหนูไม่ได้รักเขา!!
ตึกๆๆ
ฉันวิ่งออกจากบ้านทันทีที่ได้ออกมา ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งข้ามถนนอยู่นั้น ก็มีแสงไฟสว่างส่องเข้ามา หลังจากนั้นภายในสมองก็ขาวโพลนไปหมดก็ที่สติจะดับไป
โครม!!
08:00 AM
พรึ่บ
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วก็มองไปทั่วๆห้องอย่างไม่คุ้นเคย
ที่นี้มันที่ไหนกันเนี้ยย
จากนั้นฉันก็ค่อยๆเขยิบตัวขึ้นนั่งบนเตียงสีขาว
"โอ๊ยย!!"
ทำไมมันปวดเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้เนี่ย หรือว่าเมื่อคืนนั้นฉันถูกรถชนอย่างที่ฝันจริงๆนะ โอ๊ยทำไมมันเจ็บอย่างเงี้ยอ่ะ
"อ้าว นี้เธอตื่นแล้วทำไมไม่บอกเล่า เจ็บตรงไหนไหม"
เสียงใครหน่ะ?
ฉันเงยหน้าไปมองอย่างช้าๆ หืม?? ผู้ชายหรอ ยังเด็กด้วยหนิน่าจะรุ่นๆเรานะ หล่อด้วย
เรื่องนั้นไว้ก่อนเหอะตอนนี้เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย
"ร้องเสียงดังขนาดนั้นคงจะไม่เจ็บล่ะมั้ง" ฉันประชดใส่สะเลย
"อ้าว ฉันถามดีๆนะ ดีนะที่ฉันเห็นเธอก่อนเลยเข้าไปช่วยไม่งั้นป่านนี้หลับไม่ตื่นไปนานแล้ว"
"เออ จ๊า พ่อคนดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น"
"ขอบคุณที่ชมนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ"
"โทษทีฉันไมบอกชื่อกับคนแปลกหน้าย่ะ แล้วก็ขอโทษทีนะครอบครัวสอนมาดี"
"ถามดีๆ ก็ไม่ตอบ อุตสาห์ช่วยแล้วแท้ๆ นะ แล้วทำไม่ถึงวิ่งออกมาตอนดึกๆอย่างนั้นล่ะ?"
"...."
"ว่าไงฮะ"
"ฉันหนีออกจากบ้านหน่ะ"
"ห๊ะ หนีออกจากบ้านงั้นหรอ ทำไมล่ะ"
"ก็พ่อบังคับให้แต่งงานกับพี่เค้านี้ ก็ฉันไม่ได้รักพี่เค้าอ่ะ"
"ก็เลยหนีออกจากบ้านนะหรอ"
"อื้อ งั้นขอไปอยู่กับนายก่อนได้ป่ะ"
"ห๊ะ ว่าไงนะ!!"
"ทำไมล่ะ จะไม่ให้อยู่หรอแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ" ใส่น้ำเสียงอ้อนไปหน่อยๆ ก็พอแล้วล่ะ
"เอ่อ.."
"นะ"
"เอ่อ...ดะได้สิ"
"เย้!! ขอบคุณมากนะ"
"งั้นฉันจ่ายค่ารักษาให้นะ แล้วค่อยไปบ้านฉันพรุ่งนี้ละกัน"
ว้าว~~~ จะได้ลองเข้าบ้านของผู้ชายล่ะ แถมยังไม่เคยเข้าบ้านใครเลยวันๆเอาแต่อยู่ในบ้าน เรียนก็ในบ้านอีก แต่ปีนี้ดีหน่อยได้เรียนในโรงเรียนมัธยม เฮ้อ~เหนื่อยจังหลับสักหน่อยดีกว่า...
แกร๊กๆ
เฮ้อ~~ ในที่สุดก็ออกมาได้สักที ขอโทษด้วยนะคะคุณพ่อหนูจะเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ หนูไม่อยากแต่งงานกับเขา เพราะว่าหนูไม่ได้รักเขา!!
ตึกๆๆ
ฉันวิ่งออกจากบ้านทันทีที่ได้ออกมา ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งข้ามถนนอยู่นั้น ก็มีแสงไฟสว่างส่องเข้ามา หลังจากนั้นภายในสมองก็ขาวโพลนไปหมดก็ที่สติจะดับไป
โครม!!
08:00 AM
พรึ่บ
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วก็มองไปทั่วๆห้องอย่างไม่คุ้นเคย
ที่นี้มันที่ไหนกันเนี้ยย
จากนั้นฉันก็ค่อยๆเขยิบตัวขึ้นนั่งบนเตียงสีขาว
"โอ๊ยย!!"
ทำไมมันปวดเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้เนี่ย หรือว่าเมื่อคืนนั้นฉันถูกรถชนอย่างที่ฝันจริงๆนะ โอ๊ยทำไมมันเจ็บอย่างเงี้ยอ่ะ
"อ้าว นี้เธอตื่นแล้วทำไมไม่บอกเล่า เจ็บตรงไหนไหม"
เสียงใครหน่ะ?
ฉันเงยหน้าไปมองอย่างช้าๆ หืม?? ผู้ชายหรอ ยังเด็กด้วยหนิน่าจะรุ่นๆเรานะ หล่อด้วย
เรื่องนั้นไว้ก่อนเหอะตอนนี้เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย
"ร้องเสียงดังขนาดนั้นคงจะไม่เจ็บล่ะมั้ง" ฉันประชดใส่สะเลย
"อ้าว ฉันถามดีๆนะ ดีนะที่ฉันเห็นเธอก่อนเลยเข้าไปช่วยไม่งั้นป่านนี้หลับไม่ตื่นไปนานแล้ว"
"เออ จ๊า พ่อคนดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น"
"ขอบคุณที่ชมนะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ"
"โทษทีฉันไมบอกชื่อกับคนแปลกหน้าย่ะ แล้วก็ขอโทษทีนะครอบครัวสอนมาดี"
"ถามดีๆ ก็ไม่ตอบ อุตสาห์ช่วยแล้วแท้ๆ นะ แล้วทำไม่ถึงวิ่งออกมาตอนดึกๆอย่างนั้นล่ะ?"
"...."
"ว่าไงฮะ"
"ฉันหนีออกจากบ้านหน่ะ"
"ห๊ะ หนีออกจากบ้านงั้นหรอ ทำไมล่ะ"
"ก็พ่อบังคับให้แต่งงานกับพี่เค้านี้ ก็ฉันไม่ได้รักพี่เค้าอ่ะ"
"ก็เลยหนีออกจากบ้านนะหรอ"
"อื้อ งั้นขอไปอยู่กับนายก่อนได้ป่ะ"
"ห๊ะ ว่าไงนะ!!"
"ทำไมล่ะ จะไม่ให้อยู่หรอแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ" ใส่น้ำเสียงอ้อนไปหน่อยๆ ก็พอแล้วล่ะ
"เอ่อ.."
"นะ"
"เอ่อ...ดะได้สิ"
"เย้!! ขอบคุณมากนะ"
"งั้นฉันจ่ายค่ารักษาให้นะ แล้วค่อยไปบ้านฉันพรุ่งนี้ละกัน"
ว้าว~~~ จะได้ลองเข้าบ้านของผู้ชายล่ะ แถมยังไม่เคยเข้าบ้านใครเลยวันๆเอาแต่อยู่ในบ้าน เรียนก็ในบ้านอีก แต่ปีนี้ดีหน่อยได้เรียนในโรงเรียนมัธยม เฮ้อ~เหนื่อยจังหลับสักหน่อยดีกว่า...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น