ณ ตรงนี้ ไม่ได้จะคอมเม้นต์เรื่องนิยายและการเขียนของท่านเพอโซน่านะคะ อันที่จริงก็อยากเม้นต์ให้เหมือนกัน แต่ยังไม่ได้ข้อสรุปที่แน่ชัดเลยทำไม่ได้ค่ะ ตอนนี้จะขอพูด ไม่สิขอบอกว่า เรื่องของศิลากับมนตรานี้ทำให้เรามองเห็นอะไรได้อีกแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้เรายังงงๆ มึนๆว่าไหนถูกผิด แต่พออ่านไปตามเนื้อเรื่องทำให้เราเข้าใจได้ แต่คงยังไม่ถ่องแท้หรอกมั้ง ซึ่งเราก็ขอขอบคุณท่านเพอโซน่าจริงๆค่ะ ที่เขียนนิยายนี้ขึ้นมา -/\- _/\_ -/\-
ขอเกริ่นว่า.. การจะเอาชนะ ใช่ว่าแข็งแกร่งก็จะทำได้ ย้อนกลับกัน ต้องแข็งแกร่งในแบบที่เป็นของตัวเองสิ จึงจะสามารถเอาชนะได้ และการชนะ ก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ชนะนั้นถูกเสมอไป
ในกรณีของศิลากับมาตรา สิ่งที่บีบบังคับให้สองคนนี้สู้กันคือตำแหน่งผู้นำในสำนัก*** โดยที่มนตราพยายามมากกว่าที่สุดของที่สุดยิ่งกว่าที่ตัวเองทำได้เพื่อให้ได้ตำแหน่ง ทั้งยังทำให้กิลล์ในเกมรุ่งเรืองเพื่อให้คนอื่นมองเห็นว่าเขาสามารถทำให้สำนักของโลกจริงได้ยิ่งกว่านี้อีก เขาทำโดยไม่แยกพวกผู้เฒ่าออกจากคำว่าคนอื่น ไม่คำนึงถึงเหตุผลการคงอยู่ของสำนัก เหมือนกลัวจะโดนทอดทิ้งเลยอ้อนจนถึงที่สุด จึงเรียกได้ว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวเอามาก (ในเรื่อง) มองไม่เห็นความต้องการของคนอื่น ใช้ความต้องการของตัวเองชักนำผู้คนทั่วไปที่ตามกระแสมาผลักดันให้ตัวเองยืนในที่สูงสุด
ต่างกับศิลา เขาไม่เคยมีอะไรนอกจากฝึกกับฝึก เรียกได้ว่าถูกหล่อหลอมให้เขาคิดแต่เรื่องวิชา ไม่เคยคิดถึงการเอาชนะใคร (เผลอๆ เรื่องการใช้ชีวิตก็คงไม่คิดด้วยซ้ำมั้ง ไม่ใช่คนทั่วไปจริงๆ ตรงนี้แหละที่ถูกใจเรา) เป็นคนที่ไม่เคยคิดจะไปก้าวก่ายชีวิตใครและไม่คิดให้ใครเข้ามายุ่งกับเขา ศิลาเชื่อฟังแต่โมราเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่เคยออกนอกกรอบที่โมราวางไว้ให้ (กรอบที่โมราสร้างให้ก็คือการให้ศิลาอยู่นอกกรอบนั่นแหละ งงดีนะ 55+) ดังนั้นศิลาเลยไม่เคยคิดถึงเรื่องที่ตัวเองถูกผู้เฒ่าเลือกให้เป็นผู้นำสำนักคนต่อไป ตรงนี้มนตราโกรธศิลาก็ไม่ผิดว่าศิลาทำแต่ให้ตัวเองเป็นผู้บริสุทธ์ ไม่เคยรู้เรื่องราวอะไร ในขณะที่เขาแสวงหาและสู้สุดชีวิต เหมือนลงต่อสู้กับสัตว์ประหลาดมาตลอดทาง แต่พอถึงห้องบอสที่ด้านในสุดกลับพบว่าไม่มีบอสแถมไม่มีสมบัติอะไรอีก เสียทั้งขึ้นทั้งล่อง แต่แทนที่เขาจะหยุดตัวเองแล้วหันมามองจริงๆจังๆว่าทำไมศิลาถึงได้รับเลือก แล้วลองมาตัวเหมือนศิลา มนตราก็น่าจะได้เป็นคนที่ถูกเลือกอยู่ แน่นอนเรารู้ว่ามันเป็นงั้นไปไม่ได้หรอกเน๊อะ 55
มาว่าเรื่องศิลาต่อ ดังนั้นศิลาไม่ได้แข็งแกร่งเท่า แต่เขาเข้มแข็งกับตัวเอง ทำให้สามารถมายืนอยู่ในจุดที่สั่นไหวมนตราได้อย่างง่ายดาย ถึงมนตราจะเก่งกว่า วางแผนดีกว่า เรียกได้ว่ากลบศิลาแทบจะมิด แต่ศิลาก็ไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะถูกกลบ คิดแค่ตัวเองจะต้องทำอะไรต่อไปเท่านั้น ทำให้คนที่มาวนรอบตัวเขาคือคนที่เชื่อใจศิลา และศิลาก็เชื่อใจคนพวกนี้ไม่แพ้กัน เขาได้รับการเชื่อใจ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เป็นผู้นำได้ คนเป็นผู้นำไม่จำเป็นต้องเก่ง ขอแค่ได้รับความเชื่อใจก็พอ และยังต้องขึ้นอยู่เชื่อใจในเรื่องอะไรอีกด้วย
มาถึงตรงนี้ ไม่ว่าเรื่องจะดำเนินไปอย่างไร แต่เราก็ขอพูดว่า ศิลาต่างหากที่เหมาะเป็นผู้นำที่สุด
ที่พูดมานี่พอจะถูกไหมคะท่านเพอโซน่า ?
สุดท้ายนี้ ไม่รู้ทำไม แต่ศิลากับเซบาสเตียนเหมือนกันตรงการเชื่อฟังผู้ที่มีอิทธิพลกับตัวเองจัง แบบศิลาก็ฟังโมรา เซบาสเตียนก็ฟังผู้ให้กำเนิด ทำตัวน่ารักกันจริงๆ สองคนนี้ >///<
หมายเหตุ. เราอ่านถึงแค่บทที่153 ตอนที่โมรากับศิลามานั่งคุยกัน แล้วคิดเรื่องนี้ได้ เลยอยากเอามาแชร์เท่านั้น |
