มิติเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #4 : +_+การทดสอบ

- ฟ้าว ฟู่ควันสีขาวมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เจ้าลูแพลตไดกลับมาเป็นเหมือนเดิม





-” ขึ้นซิ” เจ้าลูแพลตพูดพร้อมย่อขาลง ลูน่ากระโดดขึ้มตามด้วยเอลไลย่าอย่างช้า ๆ





-ฟู่ม เจ้าลูแพลตทะยานขึ้นท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว





เหตุการณ์นี้ทำให้เอลไลย่าหัวเราะได้





- “ฉันไม่เคยรู้เลยว่าแกจะทำอย่างนี้ได้” เจ้าลูแพลตไม่ตอบและพุ่งอย่างกระสุน





ระหว่างทางพวกเขาเห็นผู้คนแต่ไกล บางคนก็มีปีกเหมือนเธอกำลังเร่งรีบบิน บางคนก็มีผ้าคลุมสีต่าง ๆ คล้ายแม่มดลอยได้อย่างรวดเร็ว บางคนก็วิ่งด้วยความเร็วสูงในมือถือดาบเข้าไปในลานกว้าง  ลานกว้างที่เอลไลย่าพูดมีลักษณะกว้าง มีผู้คนมากมายกำลังวิ่งกันอย่างชุลมุนมีเวทีขนาดใหญ่คล้ายเขียงมีน้ำลอยคลุมอยู่เหนือเวทีมองเห็นแต่ไกล





- ฟ้าว !  พวกลูน่าเข้าลานกว้างทันเวลาพอดี  





- ปั้ง ! ประตูสองด้านปิดพร้อมกันเสียงดังสนันเป็นสัญญาณการเปิดตัวเริ่มขึ้น แล้ว





- ปัง! ประตูสองด้านปิดพร้อมกัน





“ นี่หรอ ? ลานกว้าง ” ลูน่าพูดและสังเกตกลางเวทีที่มีหินทรงกระบอกตั้งเรียงกันสามแท่ง เขียนว่า





-“ โล่เฮเว็น ” จะเป็นหินทรงกระบอกสีฟ้า  



อีกแท่งหนึ่งเขียนคำว่า





- “ ดาวิคเฮ็ม” และอีกอันสีเหลืองเขียนคำว่า





-  “ เฮลไฟก้า ” “ มันคืออะไร ” ลูน่าหันไปถามเอลไลย่า





- “ แล้วเจอกันในโรงเรียน ” เอลไลย่าพูดแล้วเดินไปประตูสีฟ้าผ่านคนถือดาบอันใหญ่ ใส่เสื้อเกราะคลุมแทบจะไม่เห็นเสื้อผ้าข้างใน





- “ แล้วเจ้า รู้ไหม ” ลูน่าถามเจ้าลูแพลตซึ่งตอนนี้กลายเป็นสุนัขตัวเล็กแล้ว





- “ ข้าไม่รู้หรอก พวกนี้ชอบทำอะไรแปลก ๆ ” เจ้าลูแพลตตอบพร้อมเกาหมัด





- “ ช่างเถอะไปกันเถอะ ” ลูน่าพูดพร้อมนั่งดูพิธีเปิดตัวที่กำลังจะเริ่มต้น





- “ สะ สะ สวัสดีครับ ผมชื่อ จิงกิล คอ คอ ครับ ” ผู้ชายตัวเล็กสวมหมวกสีเขียว หูยาว ตัวเขียวตาเล็กเหมือนคนแคระเค้าคนนั้นเป็นเอลฟ์นี่เอง





- “ ผมจะขอเปิดตัวเดี๋ยวนี้ ” เขาชูมือขึ้นและดีดมือ  แป๊ะ





- ! ตื่น ! ตืน ! ตื้น ! เสียงดนตรีดังขึ้น ^o^





-“ ขอให้ทุกท่านพบกับนักร้องวงเฮเวินได้นะบัดนี้ !





มีชายผู้หนึ่งเดินออกมา เขามีลักษณะตาโต ผมด้านหน้าชี้ตั้ง คิ้วหนา หูกาง ดูเก้งก้าง ผิงสีแทน ออกมาร้องเพลง ซึ่งลูน่าไม่เคยฟังมาก่อนแม้แต่ชื่อเพลงลูน่ายังไม่เคยได้ยิน





-“ ต่อไปเป็นการเต้นรำอันครึกครื้น แสดงโดย ”





- เสียงดนตรีดังขึ้น เอลไลย่า !





ลูน่าอ้าปากค้าง เอลไลย่าวิ่งออกมาเธอใส่เสื้อสีม่วงอ่อนเป็นเสื้อสายเดียวมีผ้าบาง ๆ ตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ ซ้อนกันบาง ๆ พร้อมกับกระโปรงยาวราดพื้นมีผ้าบาง ๆ ปกคลุม ซ้อนอีกชั้นหนึ่ง ประดับประดาด้วยดอกไม้สีชมพูดอกเล็ก ๆ ซึ่งรับกับปีกของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนภูติในป่าใหญ่ เธอกำลังเต้นด้วยท่าต่าง ๆ  ทำให้ผู้ชมรวมทั้งลูน่าก็เกือบลุกเต้น เหมือนกับพวกเขา เหมือนกับต้องมนต์สะกดอยู่ การแสดงของเอลไลย่าก็สิ้นสุดลงพร้อมกับภูมิตัวเล็ก ๆ 3-4 ตัว บินอยู่รอบตัวของเธอ





- “ ตะ ตะ ต่อไปนี้เป็นการแนะนำตัวคุณครูใหญ่ในแต่ละโรงเรียน “





- เอลฟ์ซื่อจิกกิล พูดพร้อมก้าวมาข้างหน้าเวที  





-”  วืด ! วืด! วืด ! มีอะไรบางอย่างผุดออกมาจากหลุมสีดำกลางเวที





-ฟู่ ! มีบางอย่างอยู่กลางเวที





-“ ฉันชื่อว่า ราค่า มีเสียงออกมาจากวัตถุนั้น ”





รูน่าสังเกตุเห็นเมื่อวัตถุนั้นถอดผ้าคลุมออก เป็นผู้หญิงผมยาวถึงเอวผมปิดหน้าเกือบไม่เห็นตา ใส่ผ้าคลุมสีน้ำเงินเข้ม ใส่สร้อยลูกแก้ว ลูกใหญ่สีแดง





- กรุ๊ง ! กริ๊ง ! กรุ๊ง! กริ๊ง ! คราวนี้มีวัตถุบางอย่างกำลังทยานมา





รูน่าเห็น หงส์ ประมาณ 40 ตัว เห็นจะได้ พร้อมรถคล้ายรถม้าและมีคนอยู่ข้างใน เมื่อลงจอดมีผู้หญิงคนหนึ่งก้าวเดินออกมา เธอมีผมสีขาว คล้ายแกะ มีแว่นอันใหญ่รูปดาวอยู่บนจมูกอันโด่งของเธอใส่เสื้อสีขาวใส่กระโปรงมีลักษณะคล้ายดอกไม้ที่ยังตูมสีน้ำเงิน เธอดูมีลักษณะสง่างามมาก เธอก้าวออกจากรถหงส์ของเธอและเดินออกมากลางเวที





“ ฉันชื่อฟาเซีย ”





“ ฟาเซีย ” รูน่าพูดเบา ๆ





- “ อ๋อคนที่เอลไลย่าพูดถึงนี่เอง ” รูน่าพูดพร้อมลูบหัวเจ้าลูแพลตที่กำลังหลับอยู่  





- ฟู่ม ! ฟ้าว ! มียานมหึมาสีเหลืองลงจอดข้างเวที





- ปั้ง! ประตูเปิดออกมาพร้อมมีบันไดอัตโนมัติเลื่อนออกมา





สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่รองเท้าหนังสีดำ มีผู้ชายโผล่ออกมา เขามีหน้าแหลม จมูกยาว หน้าตาดุดัน ผมยาวถึงคอ หูกางใส่เสื้อสีฟ้า กางเกงสีดำสดใส  ในมือถือปอกดาบและก้าวมาที่เวที





-ข้าชื่อ “ กาโซ่ ” เขาพูดพร้อมกวาดตาดูเด็กนักเรียนด้วยสายตาดุร้ายจนถึงรูน่า รูน่า สดุ้ง โหย่งและเขาก็หันกลับไปยังเอลฟ์ ที่ชื่อจิงกิลทำให้เอลฟ์ตัวสั่น ปากสั่นขึ้นไปอีก





-“ กอ กอ ก็ที่ รอ  ระ  รู้กัน วะ วะ ว่า พวกท่าน พะ พะ ผู้นี้ ชะ ชะ ชื่อ อะไร  ” มันหยุดสักพักก้มหน้าลง มันคงทำสมาธิและพูดต่อ  





“ ท่านราค่า เป็นผู้ คะ คะ ควบคุม ระ ระ โรงเรียนแม่มด  ” “ ท่านฟาเซีย เป็นผู้ควบคุม โรงเรียน ภูติ ” ถึงท่านฟาเซียเจ้าเอลฟ์พูดได้อย่างฉะฉาน  





-“ ต่อไป ” มันหันไปมองชายที่ชื่อกาโซ่พร้อมถอนหายใจเบา ๆ “  ท่าน กา กาโซ่  ปะ ปะ เป็นผู้ คะ คะ ควบคุม ระ ระ โรงเรียน นักดาบ ” มันพูดพร้อมวิ่งออกไปข้างหลัง





และท่านฟาเซียก็ก้าวออกมาพร้อมประกาศว่า





- “ ฉันขอคัดเลือกพวกเธอเดี๋ยวนี้ ” เธอพูดจบทั้งท่านราค่า ท่านกาโซ่ และตัวของท่านก็ยกมือขึ้น





เกิดแสงบาดตาวูปหนึ่ง ลูน่ารู้สึกแสบตามากจึงหลับตา





- “ ลืมตาได้ ” เสียงของท่านฟาเซียดังก้อง





ลูน่าลืมตาขึ้น เธอตกใจมาเมื่อเธอกลับมาเป็นภูติที่มีปีก เหมือนอย่างเดิม รวมทั้งเจ้ารูแพลตด้วยก็กลายเป็นหมาป่าที่หน้าตาดุร้ายเช่นเดิม เธอหันไปรอบ ๆ ก็เห็นพวกเขาเหมือนกัน แต่ก็สังเกตุเห็นบางคนก็เหมือนเธอ ส่วนผู้ชายก็กลายเป็นเหมือนเทวดามีผ้าคลุมสีขาว บนศรีษะก็มีวงแหวนรูปร่างต่าง ๆ บางคนก็ถืออาวุธรูปร่างต่าง ๆ  บ้างก้มีผ้าคลุม เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น และก็เห็นใครบางคนผู้หญิงก็มีแต่ผ้าคลุมศรีษะเท่านั้น ก่อนที่เธอจะสังเกตุก็ต้องหยุดเพราะกำลังฟังเสียงของท่านฟาเซีย





- “ เท่านี้ก็รู้แล้วว่าพวกเธอจะได้อยู่โรงเรียนอะไร  คนที่เป็นภูติให้เดินไปที่ประตูสีฟ้า คนที่มีผ้าคลุมไปที่ประตูสีแดง คนที่มีอาวุธไปที่ประตูสีเหลือง ” ท่านฟาเซียพูดจบ และก็ขึ้นรถหงส์สีฟ้าของเธอทยานไปบนท้องฟ้า





และก็ตามด้วยท่านราค่า ที่ครั้งนี้ลอยขึ้นท้องฟ้าที่มีแสงส่องลงมา ตามด้วยท่านกาโซ่ ที่ขี่ยานสีเหลืองไปตอนที่ทุกคนในนั้นกำลังเดินชุลมุน ลูน่าดีใจมากที่เธอจะได้พบเอลไลย่า เธอรีบวิ่งไปที่ประตู





ตุ๊บ ! เธอล้มคว่ำลง และเงยหน้าขึ้นดู





เห็นเด็กหญิงท่าทางแก่นแก้วทาลิปสติกสีแดง ผมสีเหลือง ใส่ผ้าคลุมสีน้ำเงิน กำลังยืนดูรูน่าด้ายสีหน้าอารมณ์เสีย





- “ เธอเดินยังไง ไม่ดูตาม้า ตาเรือ เดินให้ดี  ๆ หน่อยสิ เดี๋ยวผ้าคลุมของฉันเปื้อนหมดเชอะ ” เธอพูดพร้อมเชิหน้าเดินอย่างกับนางงามไปที่ประตูสีน้ำเงิน





รูน่าไม่ทันเอ่ยปากขอโทษหรือจะทำอะไรด้วยซ้ำ เธอเดินไปยังประตูสีฟ้าคนสุดท้ายผ่านยามรักษาประตู





ปั้ง ! ประตูสีฟ้าปิดลง.......!