มิติเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #2 : *+ผู้มาเยือนที่ไม่คาดคิด+*

            ลูน่าเดินไปตามทางเก่า และ นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนเมื่อกี้อย่างสนุกสนาน หารู้ไม่ว่ามีเหตุการณ์อะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ



  -โครม ! บึ้ม !  เสียงหนึ่งดังขึ้น    



เสียงนั้นก็ดังมากจนทำให้เธอสดุ้ง เธอรีบวิ่งไป ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า    เป็นภาพที่ทำให้เธอกลัวมาก  บ้านหลังเล็กของเธอ เดี๋ยวนี้กลายเป็นบ้านที่ไม่เหลือเค้าเดิม  เข้าของกระจัดกระจาย   หน้าต่างที่เธอเคยเฝ้าดูเมืองอันวุ่นวายเป็นประจำ แต่เดี๋ยวนี้เหลือหน้าต่างเพียงซีกเดียว เกือบจะหลุดไม่หลุดอยู่แล้ว เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน



-ตุบ!  เธอรู้สึกว่า เธอจะวิ่งไปชนใส่สิ่งของบางอย่างอย่างจัง  



มันเริ่มหันหัวมาช้า ๆ ลูน่าน่าเงยหน้าขึ้นมอง  



- “ ว้าย “      



ภาพที่ปรากฏคือ ยักษ์สีแดง ตาเท่าเบสบอลสีเขียว จมูกเหมือนลำต้นไม้ ปากกว้างดูเหมือนจะกว้างกว่าซี่ซ่าด้วยซ้ำ หัวเหมือนฟุตบอลยักษ์ มีเขางอกออกหัว มีลำลายไหลย้อยตลอดเวลา เกิดการเงียบชั่วขณะ



ทันใดนั้น !  ยักษ์ก็ได้ยกมืออันมหึมา



-  ตู้ม ! มันฟาดมืออันใหญ่ลงพื้น  



โชคดีที่ลูน่ากลิ้งหลบได้ทัน



- “ แย่แล้ว ! “ เธอพูดพร้อมลุกขึ้นแทรกตัวผ่านยักษ์ สีแดงตรงแง่ประตู



- “ พ่อ ! แม่ ! “ เธอพูดพร้อมวิ่งไปหาพ่อแม่ และช่วยพยุงตัวขึ้น ก่อนที่จะพากันหนี แต่ก็ไม่ทันแล้ว ยักษ์กำลังตั้งท่าจะทุบ เธอไม่สามารถหลบได้เพราะเธอกำลังพยุงพ่อแม่อยู่ พ่อแม่และเธอต่างหลับตาและไม่คิดว่าจะรอด



- “ตู้ม!”     เสียงหนึ่งดังขึ้น และก็ตามด้วยเสียง  ตึ่ง !    



ยักษ์สีแดงล้มลงเผยให้เห็นต้นเสียงนั้น



เธอเป็นผู้หญิง ใส่กระโปรงสั้น ถึงเข่า เสื้อสั้นสีเหลืองเอวลอย ตาเธอสีดำกลมเหมือนตุ๊กตา ผมเปีย 2 ข้างสีเหลือง  จมูกเล็ก

ข้างหลังยังมีปีกคล้ายแมลงปอด้วย ก่อนที่ลูน่าจะพูดอะไรเธอก็เดินมาพูด



- “ ฉันมารับเธอ ไปได้แล้ว “ เธอพูดพร้อมส่งมือให้



- “ ไปไหน “ รูน่ารู้สึกงงเล็กน้อย



- “ ฉันชื่อเอลไลย่า มาจากมิติเวทมนต์



  เธอพูดพร้อม หดปีกลงจนไม่เห็น



- “ มิติเวทมนต์เป็นยังไง ทำไมฉันจะต้องไป “ ลูน่าพูดพร้อมพา พ่อและแม่มานั่งที่โซฟาที่เกือบจะพัง



- “ เป็นคำสั่งของท่านฟาเซีย “ เอลไลย่าพูด



- “ ฉันจะไปได้ยังไงและทำไมต้องไป ตอนนี้เธอรู้สึกโกรธ



- “ เพราะเธอมีพลังพิเศษ เหมือนพวกเรา\"



เกิดเหตุการณ์เงียบชั่วขณะ



- “ ไปเถอะลูก “  แม่ของลูน่าพูด



-“ แต่……” เธอไม่ทันพูดจบก็เหมือนว่าเธอกำลังถูกดูดให้ถอยหลัง



- “ สายลมแห่งรัตติกาล ! “ เอลไลย่า ตะเบงเสียงขึ้น



- “ มาเถอะ เราต้องไปกันแล้ว “ ทั้งรูน่าและยักษ์ก็ถูกดูดเข้าไปในสายลมแห่งรัตติกาล ทันใดที่เอลไลย่าพูด ลูน่า และยักษ์หายไป เหตุการณ์ก็กลับมาเป็นปกติ มีแต่เสียงถอนหายใจยาวของ พ่อ และ แม่ ของลูน่า