ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟ้าลิขิตให้เราต้องเจอกัน
ค่ำคืนอันแสนเปล่าเปลี่ยว...
หญิงสาว...หน้าตาสวยสมวัย...เดินเข้าซอยมาตามลำพัง
หล่อนชื่อ...แสนฝัน...
ซอยเปลี่ยวแม้จะมีแสงไฟส่องเป็นระยะ แต่ก็ยังน่ากลัว
วันนี้เลิกงานดึก เพราะเป็นวันสิ้นเดือน......เธอเป็นพนักงานเสริฟร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย...
แม่อยู่ต่างจัดหวัด ทำงานเย็บเสื้อผ้าไปวันๆ รายได้แค่พอเลี้ยงตัว ส่วนพ่อก็ตายจากไปตั้งแต่แสนฝันยังเด็ก
แสนฝันจึงต้องลำบาก...แต่ใจก็สู้ไม่ถอย....
เดินเข้าซอยมาก็นานหลายครั้ง...ความกลัวยังเหมือนเดิม
พยายามเดินให้เร็วที่สุด...จะได้ถึงบ้านเร็วๆ...บ้านที่แสนฝันเช่ารวมกับเพื่อนอีกสองคน
หมูหวาน...และรุ้งแก้ว...เพื่อนที่เรียนมหาลัยเดียวกัน
กำลังเดินอย่างรีบเร่ง...แต่ความรู้สึกหวาดกลัวกลับเพิ่มขึ้นไปอีก
เธอรู้สึกว่า...เหมือนมีใครกำลังเดินตามอยู่ข้างหลัง
แสนฝันยืนนิ่ง...ตั้งสติที่มีทั้งหมด...แล้วก็หันหลับกลับไปมองอย่างช้าๆ
คุณพระช่วย...เธอเห็นชายร่างสูงหน้าตาน่ากลัว...มันยืนจ้องมองเธออย่างกับเหยื่ออันโอชะ
ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว...แสนฝันรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต...วิ่ง...วิ่ง...วิ่งโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ต้องเอาตัวรอดให้ได้...ไม่งั้นคงเสร็จมันแน่
แสนฝันวิ่งหนีอย่างหวาดกลัว...โดยไม่ทันมองเห็นรถที่กำลังแล่นมาด้วยความเร็ว
และเธอก็วิ่งตัดหน้ารถอย่างกระทันหัน...โชคดี่ที่รถเบรกไว้ทัน
\"เอี๊ยด....\"
เสียงเบรกดังสนั่น...
เธอตกใจจนเป็นลมกองกับพื้น...
หน้าผากกระแทกพื้นถนนจนเลือดออก
ชายหนุ่มคนขับรถรีบมาประคองหญิงสาว...ที่นอนหมดสติ
\"คุณ...คุณ\"
หญิงสาวไม่ตอบกลับ...เค้าตัดสินใจรีบอุ้มเธอขึ้นรถทันที
ขับรถมาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง...บ้านสวยหลังใหญ่...เป็นบ้านของเค้าเอง
เค้าอุ้มเธอขึ้นไปบนห้องนอนของเค้าทันที...ต้องรีบทำแผลให้เธอก่อน
สาวใช้ตกใจทันที่ที่เห็นเค้าอุ้มหญิงสาวเข้าห้อง...
\"คุณหรรษา...เกิดอะไรขึ้นคะแล้วนี่...\"
ชี้มือไปที่แสนฝัน...
\"รีบไปเอายามาที่ผมต้องทำแผลให้เค้า\"
\"ค่ะ...ค่ะ...พี่บัวจะไปเดี๋ยวนี้แหละ\"
สายบัวสาวใช้คนเดียวในบ้านรีบลงไปหยิบยาอย่างตกใจ
\"ให้พี่บัวทำเองดีกว่าค่ะคุณหรรษา...คุณหรรษาไปรอข้างนอกเถอะค่ะ\"
หรรษาแกล้งหยอก...
\"ก็ได้ผมไปรอข้างนอกแล้วกัน...ทำเค้าดีๆล่ะอย่าให้ตายนะ\"
สายบัวชี้หน้า...ขนาดหน้าซิวหน้าขวานยังมีอารมณ์มาล้อเล่นอยู่อีก
นี่แหละนิสัยของ...หรรษา...ปากหวาน...ยิ้มง่าย...แล้วก็ขี่เล่น...แต่ทุกคนที่อยู่ใกล้เค้า
ล้วนแต่รักเค้าทุกคน...โดยเฉพาะบรรดาสาวๆ...จะไม่รักได้ไงในเมื่อเค้าเป็นดาราดัง
อยู่ในขณะนี้...รูปหล่อ...พ่อรวย...นิสัยดี...ใครไม่รักก็บ้าแล้ว
ไม่นานสายบัวก็ออกมาจากห้อง...เรียบร้อยดีทุกอย่าง
\"พี่บัวทำแผลให้คุณเค้าเรียบร้อยแล้วนะคะ...แล้วไปทำอีท่าไหนเนี่ยถึงทำให้เค้าบาทเจ็บขนาดนี้\"
หรรษาส่ายหน้า...
\"ผมเปล่านะ...เค้าวิ่งมาตัดหน้ารถผมเองตางหาก...โชคดีนะเนี่ยที่เบรกทันไม่งั้นคงเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่\"
สายบัวรีบเข้ามากระซิบข้างๆ
\"แต่คุณคนนี้ก็น่ารักดีนะคะ...หน้าตาสวยไม่แพ้ดาราเลย...อย่าไปทำอะไรเค้าล่ะ\"
หรรษาหัวเรอะร่วน...
\"บ้าหรอพี่บัว...ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกน่า...โดยเฉพาะคนที่เราไม่ได้รัก...ไม่มีวันเด็จขาด
ของแบบนี้ต้องเก็บไว้ให้คนที่เรารักสิ...จริงเปล่า\"
สายบัวยอมแพ้กับรีลาออดอ้อนของหรรษาเหลือเกิน
คนรูปหล่อ...มีชื่อเสียงอย่างหรรษา...เป็นธรรมดาที่เค้าต้องเลือกคนที่ดีที่สุด...มาเป็นคู่ครอง
แต่คงอีกยาวไกล...เพราะเค้ายังไม่ถูกใจใครเลยสักคน
แสนฝันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ...แสงไฟส่องหน้าทำให้แสบตา...เธอค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงนอน
มองไปรอบๆ...เธอเบิกตากว้างทันที
นี่มันห้องนอนของใครกัน...
รีบลุกพรวด...มายืนนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมด...หรือว่าจะเป็นไอ้บ้ากามคนนั้น
มันพาเรามาข่มขืนที่นี่หรอเนี่ย...ให้ตายเถอะคิดไปโน้น
เสียงเคาะประตู...
หล่อนรีบตั้งหลัก...ไปขว้าหมอนข้างไว้ในมือ...กะตีหัวมันให้ตายสลบคามือไปเลยไอ้คนทุเรศ
มันเดินเข้ามาแล้ว...
นับ...หนึ่ง...สอง...สาม
จับหมอนข้างฟาดอย่างไม่นับ...
\"นี่แหนะไอ้คนเลว...ฉันจะฆ่าแกให้ได้เลย...อยากบ้ากามนักใช่มั้ย\"
หรรษาร้องเสียงลั่น...มาตีทำไมเนี่ย...เกิดอะไรขึ้น
\"โอ๊ย...เจ็บนะ...หยุดตีก่อนได้มั้ย\"
บอกให้หยุดพร้อมกับจับมือหล่อนไว้แน่น...
\"มีสติหน่อยสิคุณ...ฟังผมอธิบายก่อน\"
\"ฉันไม่ฟังแกหรอก...ไอ้โรคจิต...แกมันแย่มากทำคนไม่มีทางสู้\"
แสนฝันดิ้นขัดขืน...
\"เอาสิ...ในเมื่อคุณไม่ฟังผมจะทำจริงๆแน่คราวนี้จะได้สมใจซะที\"
เค้าโอบเธอไว้ในแน่นแสนฝันอยู่ในอ้อมกอดของหรรษา
\"อย่านะ...ปล่อยฉันนะ\"
\"ปล่อยแล้วคุณจะฟังผมดีๆรึเปล่าล่ะ...แล้วก็ห้ามตีผมอีกด้วยตกลงมั้ย\"
แสนฝันยอมอ่อนข้อ...หล่อนกลัวว่าเค้าจะทำอะไรบ้าๆขึ้น
ตั้งสติ...ระงับอารมณ์ไว้ก่อน
\"ก็ได้...\"
หรรษาผละออก...ถอนหายใจยาว
\"ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ...\"
\"เนี่ยหรอ...คือคำอธิบายของนาย\"
\"เปล่าไม่ใช่...ผมแค่อุทานเท่านั้นเอง...ความจริงแล้วเนี่ยผมน่าจะเล่นงานคุณมากกว่า...จำได้มั้ยว่าคุณวิ่ง
ตัดหน้ารถผม...ไม่รู้ว่าวิ่งหนีใครมา...ไม่มองอะไรเลยจู่ๆก็วิ่งข้ามถนนมาดื้อๆ...แบบเนี้ยคุณคิดว่าใครผิด\"
แสนฝันนึกตามที่เค้าเล่า...จริงด้วย...หล่อนวิ่งตัดหน้ารถคันหนึ่ง...ตอนที่วิ่งหนีไอ้บ้ากามคนนั้น
รถของเค้าหรอเนี่ย...แสดงว่าเค้าช่วยเหลือเราไว้น่ะสิ
เมื่อกี้ตีเค้าซะยกใหญ่...เกือบตายคามือ
น้ำเสียงอ่อนลง...
\"งั้น...ฉันขอโทษคุณด้วยแล้วกัน\"
หรรษาวางมาด
\"อะไรกันคุณ...ตีผมซะตัวเขียวขนาดนี้...แค่คำขอโทษแค่เนี้ยหรอที่คุณตอบแทนผม\"
\"อ้าว...แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ\"
ลืมตัวจนได้
หรรษามองหน้า...เสียงแป๋นเลยนะ...แม่คุณ
แสนฝันรีบแก้ตัว
\"แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ...ก็บอกมาสิ\"
\"คุณช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณให้ผมฟังหน่อยแล้วกัน...ผมจะได้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น\"
นึกว่าอะไร...เรื่องแค่นี้เอง
แสนฝันจึงเล่าถึงเหตุการณ์ทั้งหมดให้หรรษาฟังอย่างช้าๆ...
เค้าฟังหล่อนเล่าอย่างตั้งใจ...พรางมองใบหน้าสาวสวยที่บรรยายเหตุการณ์อย่างไม่ละสายตา
ใบหน้าหญิงสาวที่แม้ไร้เครืองสำอาง...แต่ก็ดูสวยกว่าคนที่แต่งหน้าหลายเท่า
เค้าเริ่มปิ๊งหล่อนเข้าแล้ว...
หล่อนเล่าเหตุการณ์จนจบ...หรรษาเอ่ยถาม
\"คุณชื่ออะไรหรอ...ผมชื่อหรรษานะ\"
อะไรกัน...เล่าถึงเหตุการณ์สยองขวัญกับดันมาถามชื่อ
\"ถามทำไม...ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย\"
\"ก็ผมอยากรู้จักชื่อคุณหนิ...จะได้เรียกถูก\"
\"แต่ฉันไม่อยากรู้จักคุณหนิ\"
\"คุณไม่รู้สึกบ้างหรอ...ว่าผู้หญิงสวยๆอย่างคุณ...ทำไมต้องมาเจอคนหน้าตาดีอย่างผม
ผมว่าเป็นเพราะฟ้าอยากให้เรามาเจอกันแน่เลย...คุณว่ามั้ย\"
หวานเหลือเกินนะพ่อหรรษา...
แสนฝันหัวเราะ...
\"ฝันกลางวันหรอ...วันนี้ฉันเกือบตายเพราะคุณนะ...แบบนี้คุณยังคิดว่าฟ้าเป็นใจให้เรามาเจอกันอีกหรอ
ฉันว่านรกมากกว่า\"
\"ไม่ว่าจะยังไง...แต่ผมก็ดีใจนะครับที่ได้มารู้จักคุณ...แม้ว่าคุณอาจจะยังไม่ไว้ใจผมก็ตาม\"
แสนฝันเริ่มใจอ่อน...มองแววตาของเค้าที่อยากผูกมิตรกับหล่อนเสียเหลือเกิน
รูปร่างของเค้าก็ดี...หน้าตาก็หล่อมากด้วย...หล่อนคงไม่อาจใจแข็งได้ลงคอ
แค่บอกชื่อเอง...ไม่เป็นไรหรอกน่า
\"ฉันชื่อแสนฝันน่ะ...พอใจรึยังล่ะ\"
\"ชื่อเพราะจังเลยครับ...หรรษากับแสนฝันฟังแล้วเข้ากันดีนะครับ\"
\"ไม่เห็นเข้ากันตรงไหนเลย...แล้วนี้ฉันจะกลับบ้านได้รึยังล่ะ\"
\"คุณหายดีแล้วหรอ...ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า...ผมว่าน่าจะนอนพักอีกสักหน่อยนะ\"
\"ฉันหายแล้วล่ะ...ป่านนี้เพื่อนๆคงรอฉันอยู่คงเป็นห่วงกันแย่แล้ว...พาฉันกลับบ้านเถอะนะ\"
หรรษาไม่อยากให้หล่อนกลับ...แต่คงบังคับอะไรไม่ได้
\"ก็ได้ครับ...\"
หล่อนเดินคู่มากับหรรษา...มองเห็นบ้านที่จัดอย่างสวยหรู...เค้าคงรวยไม่น้อยที่เดียว
\"นี่กี่ทุ่มแล้วคะ...\"
\"ประมาณตีสามแล้วครับ\"
แสนฝันตกใจ...ตีสามแล้วหรอเนี่ย
\"รบกวนคุณรึเปล่าคะ...ถ้าไงฉันเรียกแท็กซี่กลับเองก็ได้...คุณจะได้พักผ่อน\"
\"ได้ไงครับ...ผมต้องขับรถไปส่งคุณสิถึงจะถูก...จะปล่อยให้คุณกลับบ้านคนเดียวได้ไง\"
แสนฝันซึ้งใจ...เค้ามีน้ำใจต่อเธอเหลือเกินไม่น่าไปต่อว่าเค้าเลย
\"ขอโทษอีกครั้งนะคะ...ฉันไม่น่าไปว่าคุณแบบนั้น...คุณคงไม่ถือสานะ\"
\"ผมไม่โกรธหรอกครับ...ใครจะกล้าโกรธคนน่ารักอย่างคุณแสนฝันได้\"
แสนฝันอมยิ้ม...
กำลังคุยกับอย่างเพลินๆ...สายบัวก็เดินมาหา
\"จะกลับแล้วหรอคะคุณ\"
แสนฝันแปลกใจ...เพราะหล่อนไม่รู้จักสายบัว...หล่อนไม่รู้ว่าคนที่ทำแผลให้คือสายบัวนั่นเอง
หรรษารีบแนะนำ...
\"นี่พี่บัว...เค้าเป็นสาวใช้บ้านผมเอง...พี่บัวเป็นคนทำแผลให้คุณด้วยนะ\"
แสนฝันรีบยกมือใหว้ขอบคุณ....
\"ขอบคุณมากนะคะพี่บัว...ที่ทำแผลให้\"
สายบัวรีบโบกมือ...
\"ไม่เป็นไรค่ะ...คุณคนสวย\"
ไม่รู้จักชื่อเลยไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี...
หรรษาสะกิด...
\"คุณแสนฝันตางหากล่ะพี่บัว\"
\"คุณแสนฝันหรือว่าคุณคนสวยก็เหมือนกันแหละค่ะ...คุณหรรษา...เพราะคุณเค้าออกจะสวย
น่ารักขนาดนี้...จริงมั้ยคะคุณ\"
แสนฝันได้แต่ยิ้ม...วันนี้โดนแต่คนชม...จนตัวจะลอยอยู่แล้ว
\"เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณแสนฝันที่บ้านนะพี่บัว...พี่บัวไม่ต้องรอนะ\"
สายบัวรีบมาจับมือแสนฝัน...
\"อะไรกันจะกลับแล้วหรอค่ะเนี่ย...โถ่...น่าจะอยู่คุยกันก่อนนะคะ\"
\"ดึกมากแล้วฝันว่าเอาไว้วันหลังดีกว่านะคะ...วันนี้ฝันขอตัวกลับก่อนดีกว่า...เพราะเพื่อนๆที่บ้าน
คงเป็นห่วงกันแย่แล้ว\"
\"แสดงว่าวันหลังเนี่ย...คุณแสนฝันจะมาที่นี่อีกใช่มั้ยคะ\"
\"เอ่อ...คือ\"
ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน...แต่ก็คิดว่าคงไม่ได้มาอีกแน่...
จะมาได้ไงในเมื่อเราก็แค่คนเคยรู้จักกับเค้า...ไม่ได้เป็นเพื่อนหรือแฟนสักหน่อย
แล้วจะมาในฐานะอะไร...
หรรษารีบตอบแทน....
\"มาแน่นอน...คุณแสนฝันต้องมาที่บ้านเราอีกแน่...นะครับ\"
พูดเชิญไปในตัว...หรรษาคงดีใจหากหล่อนจะมาหาเค้าที่นี่อีก...อย่างน้อยเค้าและเธอ
ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น...
หว่านเสนห์ขนาดนี้จะใจแข็งได้ลงคอเชียวหรือ...แม่สาวน้อย
แสนฝันไม่ตอบอะไร...เธอยืนยิ้มอย่างเดียว
แต่ก็ดีใจที่เห็นทุกคนดีกับเธอเช่นนี้...ดูเป็นกันเอง...ที่สำคัญพวกเค้าไม่ถือตัวกันเลย
คืนนี้จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนสุข...ระหว่างเค้าและเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น