+++นางสาวกะเทย...(นะคะ)+++

ลำดับตอนที่ #2 : @@@___อัศวินขี่ม้าขาว___@@@

                                           ได้เจอกับพระเอกในดวงใจซะที...แต่แตงโมก็เกือบเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน



@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@################################################################################



วันจันทร์แห่งการไปเรียน…



แม่ขับรถมาส่งแตงโมที่โรงเรียนแต่เช้า…วันนี้อาจไม่สดใสเหมือนวันก่อนๆ…จะให้สดใสร่าเริงได้ไงในเมื่อใจพะวง

อยู่กับเงินหนึ่งล้านบาท…คิดจนหัวจะระเบิดอยู่แล้วว่าจะหาเงินมาจากไหนทัน๑๑๑๑๑๑



แม่บอกกับแตงโม…

“อย่าคิดมากนะลูก…เดี๋ยวจะไม่เป็นอันเรียนเอา…ตั้งใจเรียนล่ะ”



แตงโมเม้มปาก…ฝืนพูด

“โมไม่เป็นไรหรอกแม่…แม่อย่าห่วงเลย…โมไปก่อนนะ”

ลงรถวิ่งเข้าไปในโรงเรียน…



เดินคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น…ทำไมมันต้องมาเกิดกับครอบครัวเราด้วยไม่รู้ว่าชาติก่อนไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กับไอ้พวกนั้น



แล้วจะหาเงินจากไหนได้…โอ๊ยยิ่งคิด…ก็ยิ่งปวดหมอง



เดินคิดไปเกาหัวไปจนผมยุ่งเหยิงไปหมด…แล้วก็ได้ยินเสียงผู้ชายร้องตะโกนลั่น!!!!!!!



“ชัว…ชัว…ช่วยด้วย…มะ…มะ…มีคน…จะ…จะ…จะฆ่าเรา”

อ่านยากหน่อยนะพอดีนายคนนี้น่ะเค้าติดอ่าง….



แตงโมรู้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร…ก็ทั้งโรงเรียนมีนายเนี่ยคนเดียวแหละที่ติดอ่าง

แถมชื่อยังชื่ออ่างอีกด้วย…



เค้าเป็นเพื่อนเธอเองอยู่ชั้นเดียวกัน  ม.6/4  สงสัยคงโดนไอ้อ้วนห้อง

ม.6/5แกล้งอีกตามเคย



และแล้วนายอ่างก็วิ่งหนีมาถึงหน้าแตงโม…แถมรีบมาหลบข้างหลังอีกตางหาก

++++นี่แหละลูกผู้ชายตัวจริง++++++

อ่างรีบร้องขอความช่วยเหลืออย่างทันควัน…

“โมะ…โม…โม…ชัว…ช่วยเรา…ด่วย…ด้วยนะ”



โมรีบด่าใส่ไอ้อ้วนขาโจ๋ประจำโรงเรียน…

“เฮ้ยไอ้อ้วน…นายมาแกล้งอ่างทำไม…รู้ก็รู้ว่าอ่างเค้าสู้นายไม่ได้…นายตัวโตอย่างกะช้างน้ำ

แล้วนายดูหุ่นอ่างเค้าสิ”



ไอ้อ้วนมันมองหุ่นนายอ่างตามที่แตงโมบอก…หุ่นแมนดีจริงๆ

ผอมก่องอย่างกับไม้เสียบลูกชิ้น…

แต่อยากจะแกล้งมันซะอย่าง๑๑๑๑ใครจะทำไม



ไอ้อ้วนย้อน…

“หุ่นดีออกจะตายอย่างกับนายแบบแหนะ…นายแบบอาหารหมาน่ะ…ฮ่าๆๆๆๆฮิๆๆๆๆ”

หัวเราะชอบใจใหญ่…



แตงโมเริ่มโมโห…มันจะมากไปแล้ว…ไอ้หมูอ้วน…แตงโมตะโกนใส่

“หุบปาก…ญาติเสียรึไงถึงหัวเรอะร่าขนาดนี้…ไปตายซะปะไอ้หมูหัน”



แตงโมรีบจูงมืออ่างเดินหนี…หากแต่ไอ้อ้วนมันขวางหน้าไว้

ตัวมันใหญ่มากจนบดบังคนสองคนไว้มิด…



“ยายโมจอมจุ่น…เธอเป็นแฟนไอ้อ่างรึไงถึงชอบปกป้องมันนัก…ดี…อย่างนี้ต้องถูกทำโทษ”

มันกำมือจะชกหน้าแตงโม…โชกดีที่แตงโมหลบทันรีบวิ่งหนีอย่างกับติดจรวด

“หนีเร็วอ่าง!!!!”



“ผลัก!!!”



ไม่ทันซะแล้ว…โดนเต็มๆเลยงานนี้…ตาเขียวปั้ด



แตงโมร้อง…รีบวิ่งกลับมาดู

“อ่าง….เจ็บมากรึเปล่า”

ไอ้อ้วนได้จังหวะ…มันรีบปลีมาหาทั้งสองคน…กะเอาตายคามือ

ท่าทางอย่างกับปีศาจวัวเลย…



“พวกแกต้องตาย…..”

มันเดินมาแล้ว***รีบหนีเร็วเข้า…แตงโมรีบจูงมืออ่างวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

ใครจะไปสู้มันได้….ไอ้วัวบ้าตัวนี้



วันนี้มาเรียนเช้ามากด้วย…พวกเพื่อนๆก็ยังไม่มีใครมากัน

ทั้งสองคนวิ่งหนีจนเหนื่อย…

หอบแฮกๆๆๆ++++



ได้ยินเสียงคนวิ่งหนิ…ท่าทางจะหลายคนด้วย…สงสัยพวกมันคงตามมาแน่

แตงโมรีบตั้งหลัก…ยังไงก็ไม่ยอมให้มันรังแกได้หรอก

    “อ่าง…เธอแอบอยู่ตรงนี้นะ…เดี๋ยวฉันจะล่อพวกมันไปด้านโน้น…ไม่ต้องกลัวนะยังไงฉันก็

ไม่ยอมให้ใครมารังแกอ่างหรอก”



    กำลังจะวิ่งไป…อ่างกับจับมือแตงโมไว้

    “ระ…ระ…ระวัง…”

    กว่าจะพูดจบประโยคพวกไอ้อ้วนคนแห่กันมาพอดี



    แตงโมพยักหน้ารับรู้…

    “ไม่เป็นไร…โมเอาตัวรอดได้”



    แตงโมรีบวิ่งหนีพวกไอ้อ้วน…มันแห่มาจากไหนอีกไม่รู้…มากันห้าคน

    แตงโมจะรอดมั้ยเนี่ย…



    ไอ้อ้วนมันกลัวจะแพ้แตงโม…มันเคยโดนแตงโมชกหน้ามาแล้ว…คราวนี้มันเลยพาพักพวกมาด้วย…

กะแก้แค้นไปในตัว



    หญิงแกร่งอย่างแตงโมจะเอาชนะได้หรอ…ผู้ชายตั้งห้าคน…



    แตงโมกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต…วิ่งเร็วกว่านักกีฑาอีก

    ตายแล้ว!!!

    ทางตัน…วิ่งมาเจอทางตันเข้า

    ทำไงดีดดด………



    เสียงไอ้อ้วนหัวเราะซะใจ…

    “ฮ่าๆๆๆ…จะหนีไปไหนรอดยายโม…พวกเราจัดการมันเลย”

    นักเรียนชายอีกสี่คนกรูเข้ามาจับตัวแตงโมไว้…

    

                แตงโมไม่ยอม…พยายามดิ้นหนีอย่างสุดฤกษ์

    “ปล่อยนะ…ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”



    ไอ้อ้วนได้ที…แตงโมออกจะสวย…ขาว…แถมยังห้าวอีกตางหาก…คงจะดีถ้าหากได้เห็นอะไรดีๆๆๆ…ในตัวเธอ

    “เฮ้ย…จับยายโมไว้แล้วช่วยกันทอดเสื้อออก…ฉันอยากจะรู้ว่ายายโมเป็นผู้หญิงรึเปล่า”



    แตงโมตกใจแทบช็อก…ไอ้พวกทลึ่ง

    “อย่านะ…ปล่อยฉันนะไอ้อ้วน…คอยดูถ้าฉันหลุดไปได้…ฉันเอาแกตายแน่”



    นักเรียนชายอีกสี่คนมันช่วยกันจับแตงโมไว้…มันพยายามถอดเสื้อนักเรียนของแตงโมออก…

แตงโมได้แต่ตระโกนร้องจนเสียงแหบ

    “ช่วยด้วย…ใครอยู่แถวนี้ช่วยฉันที…อย่านะไอ้พวกบ้า”

    

    พวกมันหัวเราะร่า…งานนี้แตงโมเสร็จพวกมันแน่



    แต่แล้วปาฎิหารก็เกิดขึ้น…

    มีเสียงของชายคนหนึ่งตะคอกใส่พวกนั้น…ไม่ใช่เสียงของนายอ่างแน่

เป็นเสียงใครก็ไม่รู้…



    แตงโมเงยหน้ามองตามเสียงนั้น…

    เธอเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง…หน้าตาอย่างกับพระเอกญี่ปุ่น…ตัวสูงสง่า…ดูดีอย่างกับเทพบุตรในนิยาย



    เค้าใส่เสื้อเชิตสีขาวกางเกงขายาวแต่งตัวดูภูมิฐาน…อายุเค้าน่าจะประมาณยี่สิบสองได้

ดูจากหน้าตายังวัยรุ่นอยู่++++++++++

    มัวคิดอะไรเนี่ย…

    เรากำลังตกอยู่ในอันตรายนะ…ยังมีความคิดเปรียบนั่นเปรียบนี่อยู่อีก

    “ช่วยด้วยค่ะ…ช่วยฉันที”



    แตงโมร้องขอความช่วยเหลือ…หลังจากที่ประสาททั้งหมดเริ่มสั่งงาน



    เค้ามองหน้าไอ้พวกนั่นอย่างกับกินเลือดกินเนื้อแหนะ…

    จ้องตาไม่กระพริบเลย…

    

    ท่าทางพวกไอ้อ้วนก็กลัวเค้าซะด้วย…

    นักเรียนชายคนหนึ่งร้องขึ้น…

    “นี่มันลูกผ.อ.นี่หว่า…เผ่นเร็วพวกเรา”



    แค่นี้ก็วิ่งกระเจิง…ทั้งๆที่เค้ายังไม่ทันทำอะไรพวกมันเลย

    

    ที่แท้เค้าคือลูกของผ.อ.หรอเนี่ย…ไม่อยากเชื่อเลยว่าผ.อ.จะมีลูกชายหน้าตาดีขนาดนี้

    

    เค้าก้าวท้าวเดินมาหาแตงโมใกล้ๆ…

    “เธอเป็นอะไรรึเปล่า…นี่ผ้าเช็ดหน้า…เช็ดหน้าก่อนสิ”

    เค้าส่งผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดให้แตงโม…



    เธอถือมันไว้ในมือพรางมองอย่างพินิจ…ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากผ้าด้วย

    แตงโมเช็ดหน้าจนสะอาด…ส่งคืนให้เค้า



    เค้าโบกมือ…

    “เธอเก็บไว้เถอะ…วันหลังก็ระวังตัวหน่อยนะ”

    เค้าพูดกับเธอไม่กี่คำก็ทำท่าจะเดินหนี…



    เธอยังไม่ได้ขอบคุณเค้าเลย…

    “เดี๋ยวสิคะ…ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลยนะ…ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยฉันไว้”



    เค้าหันมายิ้มก่อนจะเดินจากไป…



    ไม่ตอบอะไรกลับ…ไม่พูดแม้แต่จะแนะนำตัวเอง…น่าเสียดาย

    อยากจะถามเหมือนกันว่าเค้าชื่ออะไร…แต่ไม่กล้า

    อยากจะบอกชื่อตัวเองแต่เค้ากลับไม่ยอมถาม…แย่จัง



    แตงโมยืนมองเค้าจนพ้นสายตา…ก้มลงมองผ้าเช็ดหน้าที่เค้าทิ้งไว้ให้



    มอง…มอง…แล้วก็เห็นตัวหนังสือเล็กๆที่สลักไว้



    {     …นาวิค…    }



    รู้แล้ว…เค้าชื่อนาวิคนี่เอง…ชื่อเพราะซะด้วย



    คงไม่ว่าอะไรนะถ้าฉันจะเก็บเธอไว้ในใจดวงนี้….{**นาวิค**}

    





    





************************************************************************************************************************************************************************************