+++นางสาวกะเทย...(นะคะ)+++

ลำดับตอนที่ #1 : ++++++โจรทวงหนี้++++++

                              ความจำเป็นมันบังคับ...สาวน้อยวัยสิบเจ็ดอย่างแตงโมจึงต้องปลอมตัวเป็นกะเทย......

                                                   ๑๑๑๑๑ฝากผลงานชิ้นใหม่ด้วยนะคะ๑๑๑๑๑



   +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++









เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส…

    เสียงเอะอะโวยวายลั่นไปหมด...อย่างกับเกิดสงครามในบ้านแหนะ

แตงโม...สาวน้อยวัยสิบเจ็ดรีบลุกพรวดจากเตียงนอน  ขนาดวันนี้เป็นเสาร์แท้ๆกะว่าจะนอนให้เต็มเอ็มซักหน่อย…

    

ลำบากกับการเรียนมาตั้งห้าวัน...

    

เดินลงมาจากชั้นสอง...เห็นแม่ยืนคุยกับผู้ชายประมาณสาม-สี่คน

แต่ละคนหน้าตาอย่างกับ…พวกพม่ากลับชาติมาเกิด…โหดๆทั้งนั้นเลย



แม่ของแตงโมกำลังยืนไกล่เกลี่ยอะไรบางอย่างด้วยท่าทางหวาดกลัว



“ฉันไม่มีเงินจริงๆนะ...เอาไว้อีกสามวันได้มั้ยล่ะแล้วฉันจะรีบนำเงินมาคืนให้”



มันกลับตวาดกลับเสียงดังว่า...

“ไม่ได้…แกผลัดมาหลายครั้งแล้วนะ...คุณนายบัวอย่ามีลูกเล่นดีกว่าน่ะเอาเงินมาใช้ฉันซะดีๆไม่อย่างนั้น...

ฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ”



พวกมันขู่...จนแม่แต่งโมกลัวจนตัวสั่น



แตงโมรีบปลีเข้าใส่...เรื่องอะไรมาว่าแม่เรา...มันจะมากไปแล้วนะ

“พวกแกมาทำอะไรกันแถวนี้ไอ้พวกคนต่างชาติ...รีบกลับไปเลยนะไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจจับข้อหา

ลักลอบเข้าเมืองจริงๆด้วย”



ไอ้พวกนั้นทำหน้างงๆ...นางคนนี้มันมาจากไหนวะเนี่ย...จู่ๆมาว่าพวกเราว่าเป็นพวกต่างชาติ...

ไอ้ผู้ชายร่างโต…หนึ่งในนั่นพูด

“ลูกพี่…น้องสาวคนนี้เค้าหาว่าเราเป็นคนฝรั่งแหนะ...เอ้อ...ตาถึงนะเราเนี่ยรู้ได้ไงว่าพี่หน้าตาเหมือนคีนูรีฟ”

มันทำหน้าเก็กหล่ออีกต่างหาก



แตงโมยืนเกาหัว...@@@@@@

“ฉันหมายถึงพวกพม่าตางหากล่ะ...หน้าตาอย่างกับโจรแบบนี้ยังหัวสูงอีก...ไป...ออกไปจากบ้านฉันเลยนะ

ไม่งั้นจะเรียกตำรวจมาจับพวกแก”

แตงโมยืนด่าลั่น...อายุแค่สิบเจ็ดแต่ใจสู้น่าดู



แต่พวกมันกลับยืนหัวเรอะร่า...อย่างกับดูตลกคาเฟ่...ขำประสานเสียงกันเลย

“ฮ่าๆๆๆๆ...อยากจะหัวเรอะเป็นภาษาพม่าจริงๆ...น้องคงไม่รู้อะไรสิท่าว่าความจริงแล้ว

ที่พวกพี่มาเนี่ยเพราะเรื่องอะไร...คุณนายไม่ได้บอกลูกสาวหรอว่าฉันเป็นใคร”



แตงโมหันกลับไปที่แม่...เริ่มสงสัย

“แม่อย่าบอกนะว่าคนพวกนี้เป็นญาติเรา...เราคงไม่มีญาติหน้าตาอุบาทแบบนี้ใช่มั้ย”

ไปโน้น...นึกว่าจะถามอะไร...



แม่รีบโบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่...

“ไม่ใช่นะลูก...คือว่าแม่...แม่...เอ่อ”

อ้ำๆอึ้งๆ...อยู่ได้...กลัวว่าจะถูกแตงโมว่า...หากต้องรู้ความจริงเข้า



แตงโมถามย้ำอีกรอบ...

“แม่...แม่เป็นไรไป...บอกแตงโมสิ...แม่ไม่ต้องกลัวไอ้พวกนี้หรอก”



ไอ้หัวหน้าแก็งพูดซอดแทน...จะได้รู้ความจริงซะที

“นี่...ก็บอกน้องคนสวยเค้าไปสิ...ว่าคุณนายเป็นหนี้ผมล้านนึง...แค่เนี๊ยทำเป็นพูดไม่ออก”



แตงโมตาค้าง+++++

“แม่...ที่พวกนั้นพูดเป็นความจริงหรอ...แม่ไปเอาเงินล้านมาทำอะไรน่ะ”



แม่ทำหน้าเสีย...รีบเข้ามาจับแขนแตงโม...ไม่อยากบอกลูกเลยจริงๆ

“แม่ไม่ได้เป็นหนี้ถึงล้านหรอกลูก...แต่นั่นมันรวมดอกเบี้ยด้วย...ไอ้พวกเนี๊ยมันโกงแม่มันคิดดอกเบี้ยแพง

กว่าที่พูดกับแม่ไว้อีก...ส่วนเงินแม่ก็เอาไปซื้อ...ซื้อ...ซื้อรถคันใหม่ที่จอดอยู่ไง”



โอ๊ย...ฟังแล้วอยากจะเป็นลม...

“รถคันที่จอดอยู่หน้าบ้านน่ะหรอแม่...ไหนแม่บอกว่าถูกหวยไงเลยเอาเงินไปซื้อแล้วทำไมกลายเป็นแบบนี้ล่ะ”

    



พวกมันชวยกันหัวเรอะกันอีกรอบ...

“ฮ่าๆๆๆๆๆ…...โอ๊ยขำ...ขำจริงๆ...ถูกหวย...เข้าใจโกหกลูกนะคุณนาย...เอาล่ะในเมื่อรู้ความจริงแล้ว...

ก็เอาเงินมาใช้ซะ...ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าทีละคนเลย...ว่าไงจะใช้หนี้มั๊ย”



แตงโมยืนบังแม่ไว้...หล่อนไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรแม่แน่...ต้องข้ามศพเราไปก่อน

“อย่าทำอะไรนะ...ฉันขอผลัดไปอีกเจ็ดวันแล้วกัน...แล้วจะหาเงินไปคืนให้...

ถ้าแกใจร้อนก็เอารถไปก่อนก็ได้...จะได้สบายใจ”



หัวหน้ามันว่า...

“รถพี่ไม่เอาหรอกจ่ะน้อง...ถ้าเป็นตัวน้องก็ไม่แน่นะ...ก็ได้อีกเจ็ดวันเอาเงินหนึ่งล้านมาคืนฉันให้ได้ก็แล้วกัน

งานนี้ห้ามแจ้งตำรวจนะถ้าไม่อยากจะตายก่อนกำหนด...ไปโว๊ย...ต้องไปทวงบ้านอื่นต่ออีก”



กลับไปกันซะที...แตงโมถอนหายใจยาว

แม่นะแม่...ไม่น่าทำกันเลย



แม่เดินมาหาแตงโม...สีหน้าสำนึกผิดที่ทำให้แตงโมต้องมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

“แม่ขอโทษนะลูก...แม่มันโง่เอง...ที่ไปหลงเชื่อพวกมัน”



แตงโมรู้ดีว่ามันคงไม่มีประโยชน์ที่เธอจะมาต่อว่าแม่ในเวลานี้...แม้ว่าจะรู้สึกโกรธมากก็ตาม...

แตงโมเหลือแม่แค่คนเดียวที่เป็นเพื่อน...



ถึงอย่างไรแม่ก็ทำไปเพราะรักเธอ...ซื้อรถใหม่เพราะไม่อยากให้ลูกอายเพื่อน



ขับรถอีแกสมัยสงครามโลก...จักรยานยังวิ่งแซง....บางทีขับๆอยู่อะไหล่หลุดยังมี

แม่จึงกลัวว่าเธอจะอายเพื่อน



ขนาดเพื่อนที่โรงเรียนยังว่า...

“#####เป็นฉันนะขี่กระบือมาโรงเรียนยังภูมิใจกว่า#####...”



แตงโมยืนพูดกับแม่อย่างเชื่อมัน...

“ไม่เป็นไรแม่…เรื่องนี้แตงโมจะจัดการเอง...แม่ไม่ต้องคิดมากนะ”

เข้ามากอดแม่อย่างห่วงใย...แม้ว่ายังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงดี...เงินต้องหนึ่งล้านบาทจะไปหาที่ไหนได้...



&&&&แต่แตงโมซะอย่าง...ยังไงก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก&&&&











#####################################################################################################################$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$%%%%%%%%%%%%%%