คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อาละวาด
ไรทศเินเ้ามาในห้อ ะวันวาทำท่าเหมือนะร้อไห้ที่เาเ้ามาในนี้
“เป็นไระวันวา” ไรทศถามเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เาเินูรอบห้อเพื่อสำรววามเรียบร้อย
หลัาที่พาะวันวาเที่ยวนสบายใ เาอาสามาส่ที่พั ู่ๆ ็อยาเห็นห้อที่ะวันวาพั อยารู้ว่าันทร์วาัารห้อนี้อย่าไร และสาวที่เาหมายปอปลอภัยหรือเปล่า
“พ่อเลี้ยลับไปไ้แล้ว” ะวันวาเสียสั่น
อาาศเย็นับบรรยาาศเป็นใ ทำให้ไรทศห้ามใัวเอไม่อยู่ เาึแนะวันวาเ้าอ เธอใฝืนัวแ่้านแรเาไว้ไม่ไหว ร่าอรรปะทะเ้าับายเาเ็มแร อ้อมแนแ็แร่โอบรััวเธอแนบแน่น
“พ...พ่อ...เลี้ย ปล่อย่ะ” ะวันวาเสียสั่น
เา้มลมาถามนัวเล็ในอัวเอ
“ลืมอะไรไปหรือเปล่า?”
“ไม่ลืม ปล่อย่ะ”
ไรทศ้อร่าน้อยๆ ที่สั่นเทา เธอสวยหวานและเย้ายวนใในสายาเสมอ เาเยาเธอบรรูบอย่าแผ่วเบา นั่นยิ่ทำให้เธอัวสั่นหนัว่าเิม ายหนุ่มแนบศีรษะัวเอับเธอ เพื่อให้หิสาวรู้ว่าเารู้สึนึิอะไรบ้า
ลิ่นายหอมรุนอใไม่ไหว ุไร้มูาพวแ้มไปถึอระห ร่าในอ้อมแนสั่นและทรัวไม่ไ้ เา้อนะวันวาไปที่โฟา ับเธอนั่ร่อมัวเาไว้ รู้ว่าอยาฝืนแรแ่แ่ปัมือเาาร่าเธอ ะวันวายัทำไม่ไหว
เาอเธอแน่นว่าเิม ูบเธอไ้ถนัึ้นยิ่ร้อห้ามลายเป็นับอำหวานาริมฝีปา ที่ล้วลิ้นไปหยอล้อับเธออย่าสนุ ฝ่ามือหยาบไวพอที่ะล้วเ้าใ้เสื้อ ลูบหลัสาวเบาๆ รู้สึไ้ถึผิวายที่นลุ อนนี้เธออ่อนยวบทำอะไรไม่ถู เาัท่าทาอะวันวายัไ็ไ้
“เรียพี่ว่ารีนะหนูวา” ไรทศระิบริมหู ูบทั่วัวผ่านเสื้อ ะที่อีมือหนึ่ล้วใ้เสื้ออย่ารวเร็ว
“อย่า...”
“ยัไม่ทันแ่็ู่ะหย่าเสียแล้ว” เาหัวเราะับปรามอเธอ ้อมอออิ่มรหน้าอย่าพอใ
“แู่บ สัาว่าะไม่เินเลย”
“หนูวารับ พี่อบหนูวามานานแล้วนะ” เารั้เธอมาแนบแน่น ให้ายเธอแนบิับัวเา ระมูบเธอไม่หยุ อารม์ปรารถนามันร้อนแรมาึ้นเรื่อยๆ
แ่เาพูไปแล้วว่าแู่บเท่านั้น อนนี้เธอเริ่มิเื้อไวไฟาไรทศไปบ้า สิ่ที่ะทำ่อไปือทำให้เธออยาในัวเา ้อเิมเื้อไฟราะไว้ให้เ็มทรว
“หนูวารับ” ไรทศเรียเธอเสียพร่า “พี่ไม่อยาหยุเลย แ่้อหยุอนนี้ ไม่อย่านั้นผมะผิำพูที่บอหนูวานะ”
“พรุ่นี้ะมารับหนูวาไปเที่ยวอี โอเไหมรับ?”
ไรทศนั่นิ่ๆ ปล่อยให้ะวันวาลุาั เธออายม้วนเ้าห้อนอนัวเอ ส่วนเาอัวเ้าห้อน้ำเพื่อัารวามหื่นในาย
ินนาารว่าูบอหิสาว ยัำรสหวานายออที่ปลายลิ้นไ้ สาวลำเนื้อในมืออยู่นาน วามยาอยู่ที่อริแอบ่อนัวในพื้นที่ไม่ห่าัน เาปรารถนาบทรัร้อนๆ าะวันวา อยาสอนเธอให้รู้ว่า หาะวันวารัเาแล้วมีวามสุนาไหน เพียแ่ิว่าเธอำลัอบสนอ ไรทศ็ถึฝั่
ออมาาห้อน้ำหิสาวยืนบิที่มุมห้อ อนนี้เาหวั่นใลัวว่าเธอะปิเสธเา
“พรุ่นี้ะมารับี่โมะ?” เธอเหลือบามอายหนุ่ม
เายิ้มว้าีใที่ะวันวาไม่ปิเสธเาอี ูบที่หน้าผาหนั
“พรุ่นี้มารับเ้าโม พี่พาไปนั่รถเล่น อยาไปานฟรานไหมพี่ะพาไปนอนพัแถวนั้น” เาระิบถามยอวใ เธอเยหน้ามาสบา ่อนะพยัหน้ารับ้าๆ
ไรทศูบหน้าผาเธออีรั้ สำหรับเาไม่อยาาเธอเลยใน่ำนี้ แ่ถ้าพรุ่นี้เธอยอมไปับเา ไรทศะทำทุอย่าให้ะวันวายอมรับในัวเา
“่อนพี่ลับ วาอบพี่สัำว่าอบพี่บ้าไหม?” ไรทศึมือะวันวามาูบ
เธอไม่ล้าสบาเานายหนุ่มะ้มไปูบสาว เธอเลยอบลับมานไรทศยิ้มว้า
เหลือไว้ 40% นะะ ลายใน MEB แล้ว
ความคิดเห็น