ปมแค้น ปมพิศวาส [TaEnY ft.RoYaL

Ch.1

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด    ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน

“นี่คุณ   ข้ามถนนดูรถบ้างสิ”  หญิงสาวร่างเล็ก  ผู้เป็นคนขับรถ  ตะโกนออกมาเพื่อบอกกล่าวกับหญิงสาวร่างบางที่ข้ามถนนแต่ไม่ดูรถราให้ดีก่อน  ถ้าเขาหยุดรถไม่ทัน  คงได้ชนเธอตายแน่นอน

“เอ่อ.....ขอโทษค่ะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจ”  เธอพูดพร้อมกับก้มหัวคำนับแทบจะ  90  องศา  ให้กับผู้เป็นเจ้าของรถที่แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด

สาวร่างเล็กจึงเปิดประตูแล้วเดินลงมาจากรถเพื่อมาดูหน้าคู่กรณี  แต่พอลงมาดูอย่างเต็มตัวแล้วเธอถึงกับต้องตกใจ  “เธอ.....ฮวังมิยอง  ใช่มั้ย”

สาวร่างบางเมื่อได้ฟังชื่อตัวเอง  แล้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างชัดเจนก็ต้องตกใจไปอีกคน  “เธอ......คิมแทยอน  คนใจร้าย  เธอจะตามรังควานฉันไปถึงไหนกัน  แค่นี้เธอยังทำร้ายฉันไม่พอใช่มั้ย”

พูดจบเพียงเท่านั้น  สาวร่างบางก็ก้าวท้าววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว  สาวร่างเล็กเมื่อเห็นดังนั้นจึงวิ่งตามไปจนทัน  แล้วตะครุบตัวสาวร่างบางไว้ได้

“เรื่องนั้น  ฉันขอโทษนะ  ฉันไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้เลย  ไม่เคยต้องการแม้สักครั้งเดียว  ฉันรักเธอนะ  แต่........ฉันถูกพ่อแม่บังคับให้ต้องแต่งงานเพื่อพยุงฐานะครอบครัว  ทำไมเธอไม่เข้าใจฉันบ้าง”

ร่างเล็กอุทธรณ์ต่ออีกฝ่าย

“เธอจึงเลือกที่จะแต่งงานกับเขาแล้วทิ้งฉันไป  ทิ้งไปในตอนที่ฉันไม่เหลือใคร  ทิ้งฉันให้ต้องเจ็บปวดใจแทบตายอยู่คนเดียว  คนใจร้ายอย่างเธอ  ช่วยออกไปจากชีวิตฉันเสียทีเถอะ  ชาตินี้ทั้งชาติเราอย่าได้เจอกันอีกเลย”  พูดจบ  สาวร่างบางก็สะบัดตัวออกจากการกอดรัดของสาวร่างเล็ก  พร้อมกับวิ่งหนีไปอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้เธอกลับสะดุดล้มลง  ทำให้เกิดแผลถลอกที่หัวเข่า  สาวร่างเล็กเห็นดังนั้น  จึงรีบวิ่งมาประคองร่างบางให้ลุกขึ้น  แต่เธอก็ไม่ยอมลุกขึ้นโดยดี  ร่างเล็กจึงอุ้มร่างบางแล้วตรงมาที่รถของตัวเอง  พร้อมกับขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว

.......ภายในรถ......มีแต่ความเงียบงัน

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงร้องไห้ตลอดทางของร่างบาง (มันเงียบตรงไหนฟะ แก้วหูแทบแตก)

“มิยอง  ฉันขอโทษ  เรื่องทุกเรื่องที่ผ่านมา  เธอช่วยหยุดร้องไห้เสียทีเถอะ  ฉันจะประสาทกินอยู่แล้วนะ”

“เออ  รีบๆๆ ประสาทไปเลยนะ  จะได้รู้ซึ้งซะทีว่า  ตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง  ที่ถูกคนที่รักจนหมดหัวใจทิ้งกันไปน่ะ  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ร่างเล็กได้ฟังดังนั้นก็ได้แต่ทอดถอนใจในชะตาชีวิตของตัวเอง  คนรักกับครอบครัว  มันไปด้วยกันไม่ได้เลยหรือนี่  คิดแล้วก็เศร้าใจ

ร่างเล็กขับรถไปเรื่อยๆ  จนกระทั่งถึงบ้านของเขาเอง  เมื่อจอดรถเขาก็ก้าวลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาอีกฝั่งนึงเพื่อเปิดประตูให้ร่างบาง

“มิยอง  คุณเดินไหวไหม  ฉันช่วยประคองนะ”

“ไม่ต้อง  ฉันเดินเองได้”  พูดพร้อมพยายามลงจากรถ

“อ๊ะ  โอ๊ย  เจ็บ”  พร้อมทรุดตัวลงไปอีกครั้ง  แต่โชคดีที่ร่างเล็กประคองไว้ทัน

“ปากแข็งจริงเชียวคุณนี่  ไม่เปลี่ยนเลยนะ  ไม่ไหวก็บอกสิ”  พูดพร้อมกับประคองร่างบางเข้าไปในตัวบ้านที่เงียบงัน  แล้วพาไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกของบ้าน

“นี่บ้านของคุณเหรอ  หรือว่า  เรือนหอของคุณกับเขากันล่ะ  หึหึ”  ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันอย่างที่สุด  พร้อมแสยะยิ้มให้กับร่างเล็ก

“ใช่......นี่คือ  เรือนหอของฉันกับเขาจริงๆ”

“อ้าว  แล้วทำไมเงียบแบบนี้  เหมือนไม่มีใครอยู่เลยสักคนล่ะ”  พูดพร้อมพลางสอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณ

“ทั้งเขา  ทั้งครอบครัวของเขา  ทั้งครอบครัวของฉัน...........ถูกฆ่าตายหมดแล้ว”  ร่างเล็กพูดด้วยเสียงสะอื้น  พร้อมน้ำตาที่รื้นอยู่ตรงขอบตา

“มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  บอกฉันมา  คิมแทยอน”  ร่างบางถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด  ร่างเล็กได้ฟังก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาก

“ช่างมันเถอะ  เรื่องของฉันมันผ่านไปนานแล้ว  และตอนนี้ฉันก็ทำใจได้แล้ว  ไว้วันหลังฉันค่อยเล่าให้คุณฟังนะ  เพราะเรื่องมันยาวมาก  แต่ตอนนี้มาทำแผลของคุณก่อนเถอะ  ทำเสร็จแล้วฉันจะพาคุณไปส่งที่บ้านเอง”  ร่างเล็กพูดจบก็ลุกเดินไปที่ตู้ยา  แล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาเพื่อทำแผลให้กับร่างบาง

“อ๊ะ  แสบจัง”  ร่างบางพูดพร้อมทำหน้าตาราวกับจะร้องไห้

“อดทนหน่อยนะคุณ  แสบแปปเดียวแหละ”  ร่างเล็กพูดพร้อมกับทำแผลให้กับร่างบางจนเสร็จ

“เรียบร้อยแล้วล่ะ  เจ็บมากมั้ย”  ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยอย่างที่สุด

“เจ็บกาย  ไม่เท่าเจ็บที่ใจนี่หรอก  คนใจร้าย”  ร่างบางแสดงความประท้วงกับร่างเล็กโดยการทุบทำร้ายร่างกาย  แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้ปัดป้อง  กลับปล่อยให้ร่างบางทำร้ายตัวเองจนพอใจ

“ฉันขอโทษ  ฉันไม่เคยไม่รักคุณเลยนะ”  ร่างเล็กพูดพร้อมกับข้อมือร่างบางไว้แนบกับอกตัวเอง

“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้  ฉันจะไม่ทำแบบนี้  แต่ฉันจะพาคุณหนีไปด้วยกัน  ถ้าตอนนี้คือเวลานั้น  คุณพร้อมจะหนีไปกับฉันหรือเปล่า  มิยอง”  ร่างเล็กพูดพร้อมกับจ้องตาร่างบาง  แววตาแสดงความมั่นคงจริงใจอย่างปิดไม่มิด  น้ำเสียงแสดงความสั่นไหว  กลัวที่จะได้รับคำตอบที่ตรงข้ามกับความต้องการของตัวเอง

“แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลานั้น  เวลามันผ่านมานานมากแล้ว  มันไม่สามารถย้อนเวลากลับคืนไปได้อีก  ทำไมตอนนั้นคุณถึงไม่ถามฉันล่ะ  มาถามฉันทำไมตอนนี้  มันสายไปเสียแล้วล่ะ  แทยอน”  ร่างบางพูดพร้อมสะบัดข้อมือตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมจากร่างเล็ก  พร้อมเบี่ยงตัวหนีห่างออกมา  แล้วจ้องหน้าจ้องตาร่างเล็กด้วยความเคียดแค้นชิงชัง

“คุณไม่เคยเข้าใจฉันเลย  ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน”  ร่างเล็กพูดด้วยความน้อยใจ  น้ำตาคลอรื้นอยู่ที่ขอบตา พร้อมไหลออกมาทุกเมื่อ

“แล้วคุณล่ะ  คุณเคยเข้าใจฉันบ้างหรือเปล่า  จู่ๆ คุณก็หายไปจากชีวิตฉัน  พอเจอกันอีกครั้งกลับกลายเป็นคุณต้องแต่งงานกับใครอีกคน  คนที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิต  แต่คนนั้นกลายเป็นคนสำคัญในชีวิตของคนที่ฉันรักที่สุด  คุณรู้มั้ย  ตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง  รู้บ้างมั้ย”  ร่างบางพูดเสร็จก็ทรุดตัวลงไปกับพื้น  พร้อมร้องไห้อย่างหนัก  ร่างเล็กเองก็เสียใจไม่แพ้กัน  ได้แต่ยืนร้องไห้ในใจเงียบๆ อยู่ตรงนั้น

ย้อนกลับไปเมื่อ  2 ปีที่แล้ว............

ปังๆๆๆๆๆ...........ลูกกระสุนปืนพุ่งอย่างรวดเร็วใส่ร่างเล็กที่กำลังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

“แฮ่กๆๆๆ  พวกนี้มันเป็นใครกัน  ทำไมต้องตามล่าเราด้วยนะ”  ร่างเล็กหยุดยืนหอบ  พลางนึกในใจว่าทำไมคนพวกนี้ต้องตามล่าตัวเขาเองด้วยนะ  ทำไมกัน

“เฮ้ย  ตามล่าตัวมันให้ได้  จับเป็นไม่ได้  ก็จับตายมันไปเลย  อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้เชียวนะ  ถ้ามันรอด  พวกเรานั่นแหละที่จะต้องตาย  นายใหญ่ไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่”  ชายร่างใหญ่ใส่สูทสีดำดูภูมิฐานสั่งงานลูกน้องอีกจำนวนสิบกว่าคนด้วยเสียงอันดัง

“เอ้า  พวกเรา  ตามล่าตัวมันให้ได้  ค้นให้ทั่วทุกซอกทุกมุม  อย่าให้หนีไปได้เชียว”  ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้นมา  พร้อมกับพวกที่เหลือก็พากันวิ่งวุ่นหาเป้าหมายกันอย่างชุลมุน