โอมอมาวสี

“รักษาไว้ให้ดีมันจะคอยคุ้มภัยเจ้าอย่าให้ใครเห็นมันเป็นอันขาดเมื่อถึงเวลามันจะพาเจ้าไปหาคนที่คู่ควร”เสียงกระซิบดังแว่วมาแต่ไกลอีกครั้งพร้อมกับหัวใจที่อุ่นวาบขึ้นอย่างประหลาดเธอจึงหลับตาลงพยายามขจัดความคิดทั้งหมดออกไปและเริ่มสวดมนต์ภาวนาคราวนี้สมองของเธอปลอดโปร่งล่องลอย เคว้งคว้างอยู่บนปุยเมฆหรือหมอกควันหรืออะไรสักอย่าง เงาจางๆลอยผ่านไปทำให้เห็นพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ ภายในห้องนั้นมีผู้คนแต่งกายแปลกๆผิดไปจากคนทั่วไปบนแท่นสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องเต็มไปด้วยคบไฟหลายดวงและตกแต่งประดับประดาด้วยดอกไม้สีขาวส่งกลิ่นหอมอบอวนไปทั่วบริเวณ หลังรูปปั้นนั้นปรากฏหินสลักรูปพระจันทร์และพระอาทิตย์ล้อมกันเอาไว้อย่างละครึ่งพวกเขาเหล่านั้นต่างจ้องมองและจดจ่ออยู่กับรูปปั้นราวกับต้องมนต์สะกด ปากก็พึมพำภาษาแปลกๆไม่ยอมหยุด เธอเฝ้ามองการกระทำของพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อยิ่งบทสวดดังขึ้นมากเท่าไหร่ยิ่งเพิ่มความสนใจให้กับเธอมากขึ้นเท่านั้นราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด

“โอมจันทรา ศศิประภา นะมาฮา โอมอมาวสี ผู้สร้าง ผู้ให้ ผู้ทำลายขอบารมีของท่านประทานความร่มเย็นแก่พวกข้าด้วยเทอญ"หัวใจของเธอเต้นระทึกขึ้นมาอย่างทันทีทันใดยิ่งบทสวดถูกเอ่ยออกมาเท่าไหร่ยิ่งบีบคั้นหัวใจเธอจนแทบหายใจไม่ออกก่อนที่เธอจะตื่นตลึง!!เมื่อพบว่าสายตาของผู้นำลืมขึ้นและจ้องเขม็งมายังเธอจนขนลุกซู่ด้วยความระทึก!!