ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : *+*+ไอ้บ้าหน้าลิง >o
ที่ “ตี-นมอง” (ชื่อที่ฉันตั้งเองอ่านะ)
ฉันหันซ้ายหันขวา ชะเง้อจนคอจะยาวเป็นยีราฟอยู่แย้วก็ยังไม่เจอ
ฉันพอจะจำหน้าได้รางๆนะ
ว่าโดยรวมเค้าก็ดูดี (อ้าว ชมเค้าอีกแน่ะ)
เค้าบอกว่าจะใส่เสื้อดำมา
หืม บอกมาได้ดีมากๆ เพราะวันนี้เป็นวันฮาโลวีนซึ่งทางห้างรณรงค์ให้ลูกค้าใส่เสื้อดำกันหมด
ฉันจะบ้าตาย
นี่มันโง่หรือโง่กันแน่ฟะ
ฉันเดินหาอยู่ตั้งนาน เฮ้อ ไอ้บ้านั่นมันหายไปไหนฟระ
เออ ฉันโทรเข้าเครื่องดีกว่า
ฉันก้มหน้าก้มตาจิ้มเบอร์โทรศัพท์ ขาก็ยังก้าวเดินไป
อ่า เสร็ดแล้วเบอร์ฉัน
ฉันกดเครื่องหมาย โทร (ซึ่งทุกคนก็คงรู้อ่านะ)
แล้วเอามาแนบหู จังหวะนั้นพอดีที่เงยหน้ามาก็
ผลั่ก!!!!!!!!
ชนอีกแล้วคับท่าน
แต่มือถือของเขาก็ดังขึ้น
นั่นแหล่ะที่ทำให้ได้รู้ว่าเป็นเค้า
(อะไรจะบังเอินปานนั้น) (ก็นี่มันนิยายนี่ยะ ไม่เมือนแกหรอก ไม่มีใครจีบ) (- -^)
ฉันลุกขึ้น และส่งมือถือของเค้าให้
แค่เค้าดูไม่มีทีท่าว่าสนใจมันเลย
ฉันจึงต้องถืออยู่อย่างนั้น
“เธอเองหรอ”
“เออ แล้วมีไรมะ”
“ถ้ามีอ่า”
“หยุดกวนฉันเถอะน่า นายรีบๆส่งมือถือฉันมา ฉันจะได้ไปๆ”
“มือถือหรอ อ้อ ฉันลืมเอามาน่ะ”
“นายคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกน่า”
“ถ้าฉันโง่ล่ะ”
“นายก็เป็นควายไง”
“อืมจิงด้วย ฉันควายเธอก็ควายเพราะพูดกะความรู้เรื่อง 5555+”
“= =^ นี่เอามือถือฉันมาเลยน้า เร็วเข้า”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ”
“นี่นาย จะเก็บมือถือฉันไว้ทำซากอะไร”
“อ้อ เก็บไว้ดมมั้ง”
“อ้อหรอ รสนิยมแปลกดีนี่”
“นี่นายอย่ามาทำให้ประเด็นไขว้เขวนะ เอามือถือฉันมาได้แล้ว”
“เออๆ เอาไปนี่ของเธอ”
“เออดีและ อ่ะนี่ของนาย”
“ไม่อ่ะ ฉันไม่ต้องการ เทอเก็บไว้เถอะ”
“เอาไปซะ ฉันไม่อยากได้ของนายหรอก”
“ไม่อ่ะ ทำไมยัยหมู”
“ฉันออกจะเริ่ดซะแมนแตนนะยะ มาว่ายัยหมู แล้วนี่ตกลงเราจะยืนกันตรงนี้อีกนานมะ”
“งั้นเราจะไปไหนล่ะ ห้องน้ำชาย”
“ฉันหมายถึงฉันจะรีบไปแล้ว ฮู้ววว ถ้างั้นไปห้องน้ำหญิงดีกว่ามะล่ะ”
“= =”
“โอเคๆ ฉันจะไปและ นายเอามือถือนายไปด้วย”
“ไม่เอา เธอเก็บไว้เถอะ”
“ฉันจะเก็บไว้ทำซากอะไรเล่า”
“เอาไปกอดจูบอะไรก็ได้ ฉันไม่ถือ”
รอยยิ้มกวนประสาทผุดขึ้นที่มุมปากของเขา
ว้าว เวลาเค้ายิ้มเท่จังเลย
เฮ้ยๆๆๆ >.< นี่เราคิดไรอยู่เนี่ย
แต่จะว่าไปก็หล่อเหมือนกันนะ
ตา จมูก ปาก ต๊าย เทพบุตรสุดหล่อ
กริ๊ดดดด ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย
ไม่ได้ๆ ต้องด่าเค้าสิ
“เน่”
“........”
“เน่”
“.............”
“ยัยบ้า!!!!!!”
“อะไรของนายเล่า เรียกเบาๆก็ได้”
“ก็เรียกแล้ว เธอต้องไปเช็คหูหน่อยแล้วล่ะ”
“ทำไมยะ”
“ฉันเรียกตั้งหลายครั้งมะได้ยิน”
“เออๆ เอ้านี่มือถือนาย เอาไปได้แล้ว”
“ฉันไม่เอา”
“ต้องเอา”
“ไม่”
“ต้อง”
“ไม่”
“ต้อง”
“ฉันไม่อยากได้ เอาของนายคืนไปด้วย”
ผลัก!!!!
ฉันรีบแจ้นออกมา
ใครจะไปอยู่ให้โดนเอาคืนล่ะเนาะ
แล้วอีกย่าง
เค้าไม่ยอมเอาไปนี่ ฉันเลยปาใส่หน้าไปเลย
ดูเหมือนจะไปกระแทกดั้งจมูกเค้าอย่างแรง ดีแล้วล่ะ
ดั้งยุบไปจะได้ไม่หล่อ อิอิ (ไปชมเค้าอีกและ)
เสียงมือถือตกกระทบกับพื้นดังเพล้ง
ก็แน่ล่ะเนาะ มันไม่ได้ตกเสียงเอี๊ยดนี่
เสียดายเหมือนกันนะ
แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่ของฉัน
เย็นวันนั้นฉันก็กลับบ้านไปอย่างสุขขี
ได้มือถือคืนแล้วนี่
เยส ปฏิบัติการสำเร็ดดดดดด
แต่ให้ตายสิ
คนอะร้าย หล่อแต่นิสัยกวนบาทามาก
ก็ยอมรับนะว่าหล่อแต่กวนเท้าอย่างนี้รับม่ายด้ายยยยยย
คิดแล้วคันปากขมุบขมิบเลยโทรไปบอกยัยมิคล์
มันจดจ่อและตั้งใจฟังมาก
แล้วก็เอาแต่แว้ดว่า ทำไมไม่รอมันก่อน
คืองี้ค่ะพอไปหามันเสร็ดมันบอกว่าจะไปด้วย
แต่ด้วยความที่มันแต่งตัวช้าเกินไปก็เลยไม่รอ
ยัยมิคล์ก็ฝอยบ้างเหมือนกัน
บอกว่ามีคนมาจีบมันตอนไปห้าง
หล่อมากด้วย แต่มันปฏิเสธ
เหอะ รู้มั้ยค่ะว่าทุกทีที่มันฝอยแบบนี้
ล้วนแต่เป็นฉากที่มันจัดขึ้น
มันไม่ได้จะหลอกอะไรหลอกนะ
แต่มันอยากมีเรื่องคุย
ยัยเนี่ย เห็นผู้ชายหล่อไม่ได้
ต้องไปสืบประวัติมาหมด
หลังจากที่คุยกะมันจนโทรศัพท์ร้อนฉ่า ก็หันไปดูนาฬิกา
โอ้วเย้ นี่เป็นเวลา ตี 3 45 นาที
กริ๊ซซซซซซซ ฉันคุยกะมานไปได้ไงเนี่ย
ฉันปิดไฟในห้องให้มืดสนิทก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอน
เสียงหายใจของฉันเริ่มเรือนราง (ไม่ใช่มันจะหยุดเต้นนะ)
จนกระทั่งฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
เอ๊ะ นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย
อ๊ะนั่นมันไอ้บ้านั่นหนิ มาทำอะไรเนี่ย
เอ้า ลากพวกเพื่อนๆ 2 ตัวมาด้วย
ฉันเห็นหน้ามันเพียงเลือนลาง
ไอ้บ้าหน้าลิงกะพวกเพื่อนๆมันกำลังยกหินก้อนใหญ่มาทางฉัน
ว่าแล้วมันก็โยนหินใส่ฉัน
โอ้ย หายไม่ออก
“ช่วยด้วย~~~~~~~~~”
โอ้ย ไม่มีเสียง
ไอ้พวกบ้าหัวเราะกันใหญ่
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่มันอะไรกันเนี่ย
ฉันจะต้องตายหรอไง
ยังไม่อยากตายน้า ยังไม่มีแฟนเลย T^T (ดูเหตุผล - -)
“นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมาณลึกลงข้างในใจ”
เสียงโทรศัพท์ฉันเองล่ะ
โอ้วเย้ มันทำให้ฉันตื่นจากฝันร้าย
ขอบคุณจ้าาาาาาาาาาาาาา คุณโทรศัพท์ที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกก
แต่ไอ้ที่ฉันหายใจมะออกเนี่ยเพราะหมอดมันอุดปากฉันอยู่
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงแม้โทรศัพท์มันจะมีพระคุณต่อฉัน
แต่ฉันยังงง่วงอยู่เลย
ฉันตัดสินใจไม่รับและปล่อยให้มันดังอย่างนั้นไปเรื่อยๆ
ไอ้คนโทรก็ขยันโทรจัง มันโทรมา 10 กว่ารอบแน่ะ
แต่ฉันก็ปล่อยมันอยู่อย่างนั้น
จนมันดังขึ้นรอบที่ 13 ก็มีเสียงปึงปัง
“ไอ้แต แกช่วยหยุดไอ้โทรศัพท์บ้าๆได้มั้ย ฉันจะนอน”
“เออๆ”
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหล”
“ใครอ่า”
“...........”
“นี่ฉันถามว่าใคร แง่มๆ”
“แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใคร”
“คนเก็บขยะหรอไง ฮ้าวววววววววววววววววว”
“ยี้ ยังไม่ตื่นอีกหรอ ยัยหมู”
“นี่นาย อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า”
“คับ”
“นายเปงใครเนี่ย”
“คนที่เธอเจอเมื่อวานไง”
“อย่ามาอำ ฉันง่วงนอน”
“นี่มันปาเข้าไป 11 โมงแล้วน้า”
“ยุ่งน่า.. ตกลงนายเปงใครห้าาาาาาาา”
“ก็คนที่เจอเธอเมื่อวานไง”
“หาอะไรน้า OoO พูดจิงหรอ”
“เธอได้ยินถูกแล้ว ^^”
ตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจ
นายจะมาตามล้างแค้นตามเรอะไง
ไอ้บ้าหน้าลิง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันหันซ้ายหันขวา ชะเง้อจนคอจะยาวเป็นยีราฟอยู่แย้วก็ยังไม่เจอ
ฉันพอจะจำหน้าได้รางๆนะ
ว่าโดยรวมเค้าก็ดูดี (อ้าว ชมเค้าอีกแน่ะ)
เค้าบอกว่าจะใส่เสื้อดำมา
หืม บอกมาได้ดีมากๆ เพราะวันนี้เป็นวันฮาโลวีนซึ่งทางห้างรณรงค์ให้ลูกค้าใส่เสื้อดำกันหมด
ฉันจะบ้าตาย
นี่มันโง่หรือโง่กันแน่ฟะ
ฉันเดินหาอยู่ตั้งนาน เฮ้อ ไอ้บ้านั่นมันหายไปไหนฟระ
เออ ฉันโทรเข้าเครื่องดีกว่า
ฉันก้มหน้าก้มตาจิ้มเบอร์โทรศัพท์ ขาก็ยังก้าวเดินไป
อ่า เสร็ดแล้วเบอร์ฉัน
ฉันกดเครื่องหมาย โทร (ซึ่งทุกคนก็คงรู้อ่านะ)
แล้วเอามาแนบหู จังหวะนั้นพอดีที่เงยหน้ามาก็
ผลั่ก!!!!!!!!
ชนอีกแล้วคับท่าน
แต่มือถือของเขาก็ดังขึ้น
นั่นแหล่ะที่ทำให้ได้รู้ว่าเป็นเค้า
(อะไรจะบังเอินปานนั้น) (ก็นี่มันนิยายนี่ยะ ไม่เมือนแกหรอก ไม่มีใครจีบ) (- -^)
ฉันลุกขึ้น และส่งมือถือของเค้าให้
แค่เค้าดูไม่มีทีท่าว่าสนใจมันเลย
ฉันจึงต้องถืออยู่อย่างนั้น
“เธอเองหรอ”
“เออ แล้วมีไรมะ”
“ถ้ามีอ่า”
“หยุดกวนฉันเถอะน่า นายรีบๆส่งมือถือฉันมา ฉันจะได้ไปๆ”
“มือถือหรอ อ้อ ฉันลืมเอามาน่ะ”
“นายคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกน่า”
“ถ้าฉันโง่ล่ะ”
“นายก็เป็นควายไง”
“อืมจิงด้วย ฉันควายเธอก็ควายเพราะพูดกะความรู้เรื่อง 5555+”
“= =^ นี่เอามือถือฉันมาเลยน้า เร็วเข้า”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ”
“นี่นาย จะเก็บมือถือฉันไว้ทำซากอะไร”
“อ้อ เก็บไว้ดมมั้ง”
“อ้อหรอ รสนิยมแปลกดีนี่”
“นี่นายอย่ามาทำให้ประเด็นไขว้เขวนะ เอามือถือฉันมาได้แล้ว”
“เออๆ เอาไปนี่ของเธอ”
“เออดีและ อ่ะนี่ของนาย”
“ไม่อ่ะ ฉันไม่ต้องการ เทอเก็บไว้เถอะ”
“เอาไปซะ ฉันไม่อยากได้ของนายหรอก”
“ไม่อ่ะ ทำไมยัยหมู”
“ฉันออกจะเริ่ดซะแมนแตนนะยะ มาว่ายัยหมู แล้วนี่ตกลงเราจะยืนกันตรงนี้อีกนานมะ”
“งั้นเราจะไปไหนล่ะ ห้องน้ำชาย”
“ฉันหมายถึงฉันจะรีบไปแล้ว ฮู้ววว ถ้างั้นไปห้องน้ำหญิงดีกว่ามะล่ะ”
“= =”
“โอเคๆ ฉันจะไปและ นายเอามือถือนายไปด้วย”
“ไม่เอา เธอเก็บไว้เถอะ”
“ฉันจะเก็บไว้ทำซากอะไรเล่า”
“เอาไปกอดจูบอะไรก็ได้ ฉันไม่ถือ”
รอยยิ้มกวนประสาทผุดขึ้นที่มุมปากของเขา
ว้าว เวลาเค้ายิ้มเท่จังเลย
เฮ้ยๆๆๆ >.< นี่เราคิดไรอยู่เนี่ย
แต่จะว่าไปก็หล่อเหมือนกันนะ
ตา จมูก ปาก ต๊าย เทพบุตรสุดหล่อ
กริ๊ดดดด ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย
ไม่ได้ๆ ต้องด่าเค้าสิ
“เน่”
“........”
“เน่”
“.............”
“ยัยบ้า!!!!!!”
“อะไรของนายเล่า เรียกเบาๆก็ได้”
“ก็เรียกแล้ว เธอต้องไปเช็คหูหน่อยแล้วล่ะ”
“ทำไมยะ”
“ฉันเรียกตั้งหลายครั้งมะได้ยิน”
“เออๆ เอ้านี่มือถือนาย เอาไปได้แล้ว”
“ฉันไม่เอา”
“ต้องเอา”
“ไม่”
“ต้อง”
“ไม่”
“ต้อง”
“ฉันไม่อยากได้ เอาของนายคืนไปด้วย”
ผลัก!!!!
ฉันรีบแจ้นออกมา
ใครจะไปอยู่ให้โดนเอาคืนล่ะเนาะ
แล้วอีกย่าง
เค้าไม่ยอมเอาไปนี่ ฉันเลยปาใส่หน้าไปเลย
ดูเหมือนจะไปกระแทกดั้งจมูกเค้าอย่างแรง ดีแล้วล่ะ
ดั้งยุบไปจะได้ไม่หล่อ อิอิ (ไปชมเค้าอีกและ)
เสียงมือถือตกกระทบกับพื้นดังเพล้ง
ก็แน่ล่ะเนาะ มันไม่ได้ตกเสียงเอี๊ยดนี่
เสียดายเหมือนกันนะ
แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่ของฉัน
เย็นวันนั้นฉันก็กลับบ้านไปอย่างสุขขี
ได้มือถือคืนแล้วนี่
เยส ปฏิบัติการสำเร็ดดดดดด
แต่ให้ตายสิ
คนอะร้าย หล่อแต่นิสัยกวนบาทามาก
ก็ยอมรับนะว่าหล่อแต่กวนเท้าอย่างนี้รับม่ายด้ายยยยยย
คิดแล้วคันปากขมุบขมิบเลยโทรไปบอกยัยมิคล์
มันจดจ่อและตั้งใจฟังมาก
แล้วก็เอาแต่แว้ดว่า ทำไมไม่รอมันก่อน
คืองี้ค่ะพอไปหามันเสร็ดมันบอกว่าจะไปด้วย
แต่ด้วยความที่มันแต่งตัวช้าเกินไปก็เลยไม่รอ
ยัยมิคล์ก็ฝอยบ้างเหมือนกัน
บอกว่ามีคนมาจีบมันตอนไปห้าง
หล่อมากด้วย แต่มันปฏิเสธ
เหอะ รู้มั้ยค่ะว่าทุกทีที่มันฝอยแบบนี้
ล้วนแต่เป็นฉากที่มันจัดขึ้น
มันไม่ได้จะหลอกอะไรหลอกนะ
แต่มันอยากมีเรื่องคุย
ยัยเนี่ย เห็นผู้ชายหล่อไม่ได้
ต้องไปสืบประวัติมาหมด
หลังจากที่คุยกะมันจนโทรศัพท์ร้อนฉ่า ก็หันไปดูนาฬิกา
โอ้วเย้ นี่เป็นเวลา ตี 3 45 นาที
กริ๊ซซซซซซซ ฉันคุยกะมานไปได้ไงเนี่ย
ฉันปิดไฟในห้องให้มืดสนิทก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอน
เสียงหายใจของฉันเริ่มเรือนราง (ไม่ใช่มันจะหยุดเต้นนะ)
จนกระทั่งฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
เอ๊ะ นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย
อ๊ะนั่นมันไอ้บ้านั่นหนิ มาทำอะไรเนี่ย
เอ้า ลากพวกเพื่อนๆ 2 ตัวมาด้วย
ฉันเห็นหน้ามันเพียงเลือนลาง
ไอ้บ้าหน้าลิงกะพวกเพื่อนๆมันกำลังยกหินก้อนใหญ่มาทางฉัน
ว่าแล้วมันก็โยนหินใส่ฉัน
โอ้ย หายไม่ออก
“ช่วยด้วย~~~~~~~~~”
โอ้ย ไม่มีเสียง
ไอ้พวกบ้าหัวเราะกันใหญ่
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นี่มันอะไรกันเนี่ย
ฉันจะต้องตายหรอไง
ยังไม่อยากตายน้า ยังไม่มีแฟนเลย T^T (ดูเหตุผล - -)
“นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมาณลึกลงข้างในใจ”
เสียงโทรศัพท์ฉันเองล่ะ
โอ้วเย้ มันทำให้ฉันตื่นจากฝันร้าย
ขอบคุณจ้าาาาาาาาาาาาาา คุณโทรศัพท์ที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกก
แต่ไอ้ที่ฉันหายใจมะออกเนี่ยเพราะหมอดมันอุดปากฉันอยู่
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงแม้โทรศัพท์มันจะมีพระคุณต่อฉัน
แต่ฉันยังงง่วงอยู่เลย
ฉันตัดสินใจไม่รับและปล่อยให้มันดังอย่างนั้นไปเรื่อยๆ
ไอ้คนโทรก็ขยันโทรจัง มันโทรมา 10 กว่ารอบแน่ะ
แต่ฉันก็ปล่อยมันอยู่อย่างนั้น
จนมันดังขึ้นรอบที่ 13 ก็มีเสียงปึงปัง
“ไอ้แต แกช่วยหยุดไอ้โทรศัพท์บ้าๆได้มั้ย ฉันจะนอน”
“เออๆ”
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“ฮัลโหล”
“ฮัลโหล”
“ใครอ่า”
“...........”
“นี่ฉันถามว่าใคร แง่มๆ”
“แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใคร”
“คนเก็บขยะหรอไง ฮ้าวววววววววววววววววว”
“ยี้ ยังไม่ตื่นอีกหรอ ยัยหมู”
“นี่นาย อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า”
“คับ”
“นายเปงใครเนี่ย”
“คนที่เธอเจอเมื่อวานไง”
“อย่ามาอำ ฉันง่วงนอน”
“นี่มันปาเข้าไป 11 โมงแล้วน้า”
“ยุ่งน่า.. ตกลงนายเปงใครห้าาาาาาาา”
“ก็คนที่เจอเธอเมื่อวานไง”
“หาอะไรน้า OoO พูดจิงหรอ”
“เธอได้ยินถูกแล้ว ^^”
ตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจ
นายจะมาตามล้างแค้นตามเรอะไง
ไอ้บ้าหน้าลิง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น