ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : *+*+โทรศัพท์ปริศนาครั้งที่ 2+*+*
นี่เป็นเวลาที่พระอาทิตย์มันขึ้นตรงหัวพอดี
โอ้ยยยยยยยย ร้อนๆๆๆๆๆ
ถ้าฉันตอกไข่บนหัวแล้วเนี่ย ทำไข่ดาวได้เล้ย
สาวน้อยร่างบางแสนสวยอย่างฉัน (โครตจะหลงตัวเอง)
ก็ต้องออกมาเดินเพ่นพ้าน (นี่ ฉันไม่ใช่ผีนะยะ) ไปตามท้องถนน
ว่าแล้วก็แวะเข้าไปในร้านอาหารตามสั่งที่เพิ่งเปิดใหม่
“ป้าค่ะ กระเพราหมูสับจานนึงค่ะ ห่อกลับบ้านนะค่ะ”
พอสั่งเสร็จก็ไปนั่งรอ
ต้ายตาย อะไรมานจะร้อนขนาดนี้
แค่กๆๆ โห พริกป้าแกฉุนมากๆๆ แค่กๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย ไอไม่หยุดเลย
ในเมื่อบรรยากาศน่าเบื่อมากๆ ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าตัวเอง
คลิกๆๆๆ
อืม ฉันจำได้นะว่าติดสติเกอร์ตรงแบ็ตไว้ด้วยอ่า
หายไปไหนหว่า อืม สงสัยจะหลุด
เมื่อเกมส์เริ่มเมามัน ก็มีเสียงๆหนึ่งมาขัดจังหวะ
ลาลาลาลาลา ลาลาลาลาลาลาลาลาลาลาลา
อ๊ะ สายเรียกเข้านี่ ขึ้นว่าเป็นชื่อ บอล
เอ๊ะ บอลนี่มันใครหว่า อืม เราก็คงรู้จักอ่ะนะ เลยเมมเบอร์เค้าไว้
ติ๊ด (เสียงรับโทรศัพท์อ่านะ)
แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร เสียงจากปลายสายก็บอกมาว่า
“โทรกลับด้วยนะเฟ้ย”
แล้วก็วางไป ต๊าย ฉันไม่โทรกลับให้เปลืองหรอกน่า
อยากคุยทำไมไม่โทรมาเล่าฟะ ใครที่ไหนก็ไม่รู้
“หนูจ้ะ ข้าวได้แล้ว”
ฉันส่งเงินให้ป้าเค้าก่อนที่จะย้ายก้น (พูดซะ - -) ออกจากร้าน
หลังจากที่โทรศัพท์บ้าบอนั่น ดังไป 10 นาที มันก็ดังขึ้นอีก
“ไอ้บ้า กรูบอกให้เมิงโทรกลับทำไมไม่โทรวะ ไอสาดดด”
O_O อึ้งสิค่ะ อยู่ดีๆ ใครก็ไม่รู้มาด่าฉัน
ไม่ได้ๆ ต้องด่ากลับ
“นี่นายเป็นใครยะ มีสิดมาด่าฉันน่ะ”
“อ่าว ไม่ใช่ไอ้บาสหรอกหรอ”
“ไม่ใช่โว้ย มาด่าใครว่าสาดฮะ”
“โทดทีๆ หรือเป็นกิ๊กไอ้บาส ชื่อไรอ่า เสียงไม่คุ้นเลย”
“ชื่ออะไรแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกะนายด้วย แล้วไอ้คนที่ชื่อบาสเนี่ยมันเบอร์เหมือนฉันมากรึไง วันนี้มีคนโทรมาตั้ง 2 ครั้ง แล้วทีหลังถ้าอยากคุยอะไรก็โทรเองอย่างก แล้วอย่ามาด่าคนอื่นว่าไอสาดดด มั่วๆซั่วๆด้วย เข้าใจมั้ยยะ”
ว่าแล้วก็วางสายไปแบบฉบับเดิม
ฮึ้ย น่าโมโหชะมัดเล้ย
ถูกด่าฟรีมาสองรอบแล้วนะเนี่ย กริ๊ดดดดดดดดดดดด
ฉันเดินอย่างอารมณ์เสียเข้าบ้านไป
โยนห่อข้าวให้พี่อย่างฉุนๆแล้วทิ้งตัวลงนั่ง
“เฮ้ยๆ ไอ้แต แกไปโกรดใครมาวะ เดี๋ยวกระเพราฉันหกหมด”
“ช่างหัวแกดิ”
“อ้าว ไอ้น้องบ้า ไปโกรดใครอีกเนี่ย”
“ยุ่ง”
“เออๆ ฉันไม่ยุ่งก็ได้วะ”
ทุกคนคงสงสัยใช่มะค่ะว่าทำไมไม่พูดถึงพ่อแม่
ก็พวกท่านไปทำงานที่นิวยอร์ค พอพี่กลับมาก็ไปเลย
ฉันเลยไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว
คิดแล้วโมโห โทรไประบายให้ไอมิคล์ฟังดีกว่า
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็หาชื่อมิคล์ในรายชื่อ
เฮ้ย หายไปไหนวะ
แล้วชื่อใครเนี่ย บอล เบียร์ บุ๊ค ส้มโอ แอนนา ซินดี้
โอ้ย เบอร์ใครวะ
ช่างเถอะ ฉันเดินไปหามันที่บ้านก็ได้
ปฏิบัติการเริ่มขึ้นอีกครั้งครับท่าน
ฉันเดินออกไปหามิคล์กลางวันแสกๆ
ติ๊งต่องๆๆ
แอ๊ด
“อ้าวกระแตหรอลูก เข้ามาก่อนสิ”
“ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะคุณน้า”
ผู้หญิงที่แสนใจดีคนนี้ก็คือแม่ของมิคล์นั่นเอง
แม่ของมิคล์แกทำขนมอร่อยมากกกกกกกกกก
ถ้าน้า ยุ (ชื่อน้าเค้าอ่านะ) มาเป็นแม่ฉัน มีหวังอ้วนแน่ๆ
“หนูขึ้นไปหามิคล์ได้มั้ยค่ะ”
“เชิญจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะ ^^”
ฉันมุ่งหน้าไปที่ห้องยัยมิคล์
ก๊อกๆ
แอ๊ด
ยัยมิคล์ออกมาเปิดประตู
“อ้าว ลมไหนพัดมาวะ มาๆเข้าห้องก่อน”
มันพาฉันเข้าห้อง (อย่าคิดลึกนะคะ ^^)
“มีไรวะ”
“มีดิ ไม่งั้นจะมาหาแกทำซากอะไรเล่าวะ”
“เออๆ เล่ามาดิ”
“โทรศัพท์ฉัน มีคนโทรเข้ามาด่าฉันเต็มเลย”
“หา พวกตามตื้อป่าววะ”
“ไม่อ่ะ มีผู้หญิงโทรมาด่าว่าฉันไปแย่งแฟนมัน ผู้ชายโทรมาด่าฉันว่าสาดดดด ไอ้มิคล์เอ้ย ฉนกลุ้งว่ะ”
“แล้วแกด่ากลับป่าววะ”
“ไม่ทำก็โง่ดิ”
“เออๆ เนี่ยแล้วโทรศัพท์เครื่องนี้เหมือนไม่ใช่เครื่องฉันเลยว่ะ เบรอร์ที่เมมไว้หายหมด เบอร์ใครก็ไม่รู้โผล่มาเต็ม”
“แกบ้าป่าววะ มันก็ต้องเครื่องแกอยู่แล้ว”
“ฉันโทรเข้าเครื่องแกได้มั้ยล่ะ”
“เออๆ”
ว่าแล้วก็โทรเครื่องยัยมิคล์
แต่น่าแปลกเพราะเครื่องยัยมิคล์ไม่ได้โชว์ชื่อฉันแต่โชว์เบอร์ที่ไม่คุ้นตาเลย
ตายล่ะ ฉันไปเอามือถือใครมาล่ะเนี้ย
แล้วมือถือฉันมันไปอยู่ไหน
“ไอมิคล์ แกช่วยฉันด้วยน้า”
“เออๆ แหมแก โทรศัพท์หายเอง ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้นก็ได้”
“แก ฉันเสียดายอ่า”
“อืมๆ ลองโทรเข้าเครื่องแกดิ เผื่อมีคนรับ”
“อืม”
ตู้ด ๆๆๆๆ
“ฮัลโหล”
เสียงปลายสายเป็นผู้ชายด้วย
“เอ่อ สวัสดีค่ะ คือว่าคุณรู้รึเปล่าค่ะว่ามือถือของฉันอยู่ที่คุณ”
“อ้อ เธอนี่เองยัยบ้าที่ขโมยมือถือฉันไป”
“นี่คุณพูดดีๆหน่อยสิ ใครไปขโมยของคุณ”
“ก็เธอไงล่ะ ยัยโง่”
“ฉันไปขโมยของคุณตอนไหน แล้วมาด่าฉันว่ายัยโง่อีก คุณวิเศษวิโสมาจากไหนฮะ”
“เหอะๆ ยังไงซะ ฉันก็ไม่อยากได้มือถือฉันคืนแล้วล่ะ”
“แต่ฉันอยากได้ แล้วก็ไม่อยากเก็บของคุณไว้ด้วย มีแต่คนโทรมาด่า คุณไปสร้างเวรกรรมหรือตามฆ่าใครเค้าหรอ”
“เออมั้ง แล้วไงดี เธอเอาไปเถอะ แล้วอย่าโทรมาตามกวนอีกล่ะ”
“ฉันไม่อยากได้ ฉันอยากได้ของฉันคืน”
“เออๆ เธอเป็นคนหยิบผิดไปเองนะ”
“ฉันหรอ ไปหยิบของคุณตอนไหน”
“ก็ตอนที่เธอมาชนฉันแล้วก็เผ่นไปเลยไง”
“อ้อ นี่แกเองหรอ”
“เฮ้ยๆ มากงมาแกอะไร ตกลงจะเอามั้ย โทรศัพท์เธอน่ะ”
“เอาๆ”
“งั้นเย็นนี้มาเจอฉันที่หลังห้าง teen mall ตอน 6 โมงเย็น แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”
“เห็นดีอะไรยะ”
“หึหึ”
ว่าแล้วไอ้นี่ก็ตัดสายไป
“ไอแตๆๆๆๆ มานี่ๆๆๆ”
“อะไรของแก”
“มาดูนี่ดิ”
ว่าแล้วมันก็ชี้ไปที่จอคอมพิวเตอร์
“อะไรวะ”
“แกไปได้โทรศัพท์เครื่องนี้มาจากไหน”
“ก็หยิบผิดมาน่ะ”
“แกรู้ป่าวว่าเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้อ่ะ เป็นหนุ่มฮ๊อตจากโรงเรียนมัธยมต้น K นะเว้ย”
“อ้อ หรอ แล้วไง”
“แล้วไงๆ แกถามมาได้ แกรู้มั้ยว่าแกน่ะโชคดีมากเลยนะ เออแล้วเค้าว่าไงล่ะ”
“เค้าให้ฉันไปเจอเค้า”
“อื้ม เฮ้อ อยากเป็นแกจังว่ะ”
“ไอบ้า คิดว่าฉันอยากนักเรอะ”
“เออๆ นี่แกเดี๋ยวก็จะเปิดเทอมแล้วเนาะ จะได้ขึ้นม.4แล้ว เย้”
“แกมาพูดถึงเรื่องนี้ทำไมวะ”
“ก็เปล่า เผื่อท่านผู้อ่านงงว่าเราอยู่ชั้นไหนไง”
“งง แกพูดถึงอะไรอยู่วะเนี่ย”
“เออช่างเถอะ”
แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย
แต่ก็ต้องไป ไปเอามือถือกลับมา
สู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ้ยยยยยยยย ร้อนๆๆๆๆๆ
ถ้าฉันตอกไข่บนหัวแล้วเนี่ย ทำไข่ดาวได้เล้ย
สาวน้อยร่างบางแสนสวยอย่างฉัน (โครตจะหลงตัวเอง)
ก็ต้องออกมาเดินเพ่นพ้าน (นี่ ฉันไม่ใช่ผีนะยะ) ไปตามท้องถนน
ว่าแล้วก็แวะเข้าไปในร้านอาหารตามสั่งที่เพิ่งเปิดใหม่
“ป้าค่ะ กระเพราหมูสับจานนึงค่ะ ห่อกลับบ้านนะค่ะ”
พอสั่งเสร็จก็ไปนั่งรอ
ต้ายตาย อะไรมานจะร้อนขนาดนี้
แค่กๆๆ โห พริกป้าแกฉุนมากๆๆ แค่กๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย ไอไม่หยุดเลย
ในเมื่อบรรยากาศน่าเบื่อมากๆ ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าตัวเอง
คลิกๆๆๆ
อืม ฉันจำได้นะว่าติดสติเกอร์ตรงแบ็ตไว้ด้วยอ่า
หายไปไหนหว่า อืม สงสัยจะหลุด
เมื่อเกมส์เริ่มเมามัน ก็มีเสียงๆหนึ่งมาขัดจังหวะ
ลาลาลาลาลา ลาลาลาลาลาลาลาลาลาลาลา
อ๊ะ สายเรียกเข้านี่ ขึ้นว่าเป็นชื่อ บอล
เอ๊ะ บอลนี่มันใครหว่า อืม เราก็คงรู้จักอ่ะนะ เลยเมมเบอร์เค้าไว้
ติ๊ด (เสียงรับโทรศัพท์อ่านะ)
แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร เสียงจากปลายสายก็บอกมาว่า
“โทรกลับด้วยนะเฟ้ย”
แล้วก็วางไป ต๊าย ฉันไม่โทรกลับให้เปลืองหรอกน่า
อยากคุยทำไมไม่โทรมาเล่าฟะ ใครที่ไหนก็ไม่รู้
“หนูจ้ะ ข้าวได้แล้ว”
ฉันส่งเงินให้ป้าเค้าก่อนที่จะย้ายก้น (พูดซะ - -) ออกจากร้าน
หลังจากที่โทรศัพท์บ้าบอนั่น ดังไป 10 นาที มันก็ดังขึ้นอีก
“ไอ้บ้า กรูบอกให้เมิงโทรกลับทำไมไม่โทรวะ ไอสาดดด”
O_O อึ้งสิค่ะ อยู่ดีๆ ใครก็ไม่รู้มาด่าฉัน
ไม่ได้ๆ ต้องด่ากลับ
“นี่นายเป็นใครยะ มีสิดมาด่าฉันน่ะ”
“อ่าว ไม่ใช่ไอ้บาสหรอกหรอ”
“ไม่ใช่โว้ย มาด่าใครว่าสาดฮะ”
“โทดทีๆ หรือเป็นกิ๊กไอ้บาส ชื่อไรอ่า เสียงไม่คุ้นเลย”
“ชื่ออะไรแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกะนายด้วย แล้วไอ้คนที่ชื่อบาสเนี่ยมันเบอร์เหมือนฉันมากรึไง วันนี้มีคนโทรมาตั้ง 2 ครั้ง แล้วทีหลังถ้าอยากคุยอะไรก็โทรเองอย่างก แล้วอย่ามาด่าคนอื่นว่าไอสาดดด มั่วๆซั่วๆด้วย เข้าใจมั้ยยะ”
ว่าแล้วก็วางสายไปแบบฉบับเดิม
ฮึ้ย น่าโมโหชะมัดเล้ย
ถูกด่าฟรีมาสองรอบแล้วนะเนี่ย กริ๊ดดดดดดดดดดดด
ฉันเดินอย่างอารมณ์เสียเข้าบ้านไป
โยนห่อข้าวให้พี่อย่างฉุนๆแล้วทิ้งตัวลงนั่ง
“เฮ้ยๆ ไอ้แต แกไปโกรดใครมาวะ เดี๋ยวกระเพราฉันหกหมด”
“ช่างหัวแกดิ”
“อ้าว ไอ้น้องบ้า ไปโกรดใครอีกเนี่ย”
“ยุ่ง”
“เออๆ ฉันไม่ยุ่งก็ได้วะ”
ทุกคนคงสงสัยใช่มะค่ะว่าทำไมไม่พูดถึงพ่อแม่
ก็พวกท่านไปทำงานที่นิวยอร์ค พอพี่กลับมาก็ไปเลย
ฉันเลยไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว
คิดแล้วโมโห โทรไประบายให้ไอมิคล์ฟังดีกว่า
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็หาชื่อมิคล์ในรายชื่อ
เฮ้ย หายไปไหนวะ
แล้วชื่อใครเนี่ย บอล เบียร์ บุ๊ค ส้มโอ แอนนา ซินดี้
โอ้ย เบอร์ใครวะ
ช่างเถอะ ฉันเดินไปหามันที่บ้านก็ได้
ปฏิบัติการเริ่มขึ้นอีกครั้งครับท่าน
ฉันเดินออกไปหามิคล์กลางวันแสกๆ
ติ๊งต่องๆๆ
แอ๊ด
“อ้าวกระแตหรอลูก เข้ามาก่อนสิ”
“ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะคุณน้า”
ผู้หญิงที่แสนใจดีคนนี้ก็คือแม่ของมิคล์นั่นเอง
แม่ของมิคล์แกทำขนมอร่อยมากกกกกกกกกก
ถ้าน้า ยุ (ชื่อน้าเค้าอ่านะ) มาเป็นแม่ฉัน มีหวังอ้วนแน่ๆ
“หนูขึ้นไปหามิคล์ได้มั้ยค่ะ”
“เชิญจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะ ^^”
ฉันมุ่งหน้าไปที่ห้องยัยมิคล์
ก๊อกๆ
แอ๊ด
ยัยมิคล์ออกมาเปิดประตู
“อ้าว ลมไหนพัดมาวะ มาๆเข้าห้องก่อน”
มันพาฉันเข้าห้อง (อย่าคิดลึกนะคะ ^^)
“มีไรวะ”
“มีดิ ไม่งั้นจะมาหาแกทำซากอะไรเล่าวะ”
“เออๆ เล่ามาดิ”
“โทรศัพท์ฉัน มีคนโทรเข้ามาด่าฉันเต็มเลย”
“หา พวกตามตื้อป่าววะ”
“ไม่อ่ะ มีผู้หญิงโทรมาด่าว่าฉันไปแย่งแฟนมัน ผู้ชายโทรมาด่าฉันว่าสาดดดด ไอ้มิคล์เอ้ย ฉนกลุ้งว่ะ”
“แล้วแกด่ากลับป่าววะ”
“ไม่ทำก็โง่ดิ”
“เออๆ เนี่ยแล้วโทรศัพท์เครื่องนี้เหมือนไม่ใช่เครื่องฉันเลยว่ะ เบรอร์ที่เมมไว้หายหมด เบอร์ใครก็ไม่รู้โผล่มาเต็ม”
“แกบ้าป่าววะ มันก็ต้องเครื่องแกอยู่แล้ว”
“ฉันโทรเข้าเครื่องแกได้มั้ยล่ะ”
“เออๆ”
ว่าแล้วก็โทรเครื่องยัยมิคล์
แต่น่าแปลกเพราะเครื่องยัยมิคล์ไม่ได้โชว์ชื่อฉันแต่โชว์เบอร์ที่ไม่คุ้นตาเลย
ตายล่ะ ฉันไปเอามือถือใครมาล่ะเนี้ย
แล้วมือถือฉันมันไปอยู่ไหน
“ไอมิคล์ แกช่วยฉันด้วยน้า”
“เออๆ แหมแก โทรศัพท์หายเอง ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้นก็ได้”
“แก ฉันเสียดายอ่า”
“อืมๆ ลองโทรเข้าเครื่องแกดิ เผื่อมีคนรับ”
“อืม”
ตู้ด ๆๆๆๆ
“ฮัลโหล”
เสียงปลายสายเป็นผู้ชายด้วย
“เอ่อ สวัสดีค่ะ คือว่าคุณรู้รึเปล่าค่ะว่ามือถือของฉันอยู่ที่คุณ”
“อ้อ เธอนี่เองยัยบ้าที่ขโมยมือถือฉันไป”
“นี่คุณพูดดีๆหน่อยสิ ใครไปขโมยของคุณ”
“ก็เธอไงล่ะ ยัยโง่”
“ฉันไปขโมยของคุณตอนไหน แล้วมาด่าฉันว่ายัยโง่อีก คุณวิเศษวิโสมาจากไหนฮะ”
“เหอะๆ ยังไงซะ ฉันก็ไม่อยากได้มือถือฉันคืนแล้วล่ะ”
“แต่ฉันอยากได้ แล้วก็ไม่อยากเก็บของคุณไว้ด้วย มีแต่คนโทรมาด่า คุณไปสร้างเวรกรรมหรือตามฆ่าใครเค้าหรอ”
“เออมั้ง แล้วไงดี เธอเอาไปเถอะ แล้วอย่าโทรมาตามกวนอีกล่ะ”
“ฉันไม่อยากได้ ฉันอยากได้ของฉันคืน”
“เออๆ เธอเป็นคนหยิบผิดไปเองนะ”
“ฉันหรอ ไปหยิบของคุณตอนไหน”
“ก็ตอนที่เธอมาชนฉันแล้วก็เผ่นไปเลยไง”
“อ้อ นี่แกเองหรอ”
“เฮ้ยๆ มากงมาแกอะไร ตกลงจะเอามั้ย โทรศัพท์เธอน่ะ”
“เอาๆ”
“งั้นเย็นนี้มาเจอฉันที่หลังห้าง teen mall ตอน 6 โมงเย็น แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”
“เห็นดีอะไรยะ”
“หึหึ”
ว่าแล้วไอ้นี่ก็ตัดสายไป
“ไอแตๆๆๆๆ มานี่ๆๆๆ”
“อะไรของแก”
“มาดูนี่ดิ”
ว่าแล้วมันก็ชี้ไปที่จอคอมพิวเตอร์
“อะไรวะ”
“แกไปได้โทรศัพท์เครื่องนี้มาจากไหน”
“ก็หยิบผิดมาน่ะ”
“แกรู้ป่าวว่าเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้อ่ะ เป็นหนุ่มฮ๊อตจากโรงเรียนมัธยมต้น K นะเว้ย”
“อ้อ หรอ แล้วไง”
“แล้วไงๆ แกถามมาได้ แกรู้มั้ยว่าแกน่ะโชคดีมากเลยนะ เออแล้วเค้าว่าไงล่ะ”
“เค้าให้ฉันไปเจอเค้า”
“อื้ม เฮ้อ อยากเป็นแกจังว่ะ”
“ไอบ้า คิดว่าฉันอยากนักเรอะ”
“เออๆ นี่แกเดี๋ยวก็จะเปิดเทอมแล้วเนาะ จะได้ขึ้นม.4แล้ว เย้”
“แกมาพูดถึงเรื่องนี้ทำไมวะ”
“ก็เปล่า เผื่อท่านผู้อ่านงงว่าเราอยู่ชั้นไหนไง”
“งง แกพูดถึงอะไรอยู่วะเนี่ย”
“เออช่างเถอะ”
แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย
แต่ก็ต้องไป ไปเอามือถือกลับมา
สู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น