ผมกับริทเรารักกัน

ข้อมูลเบื้องต้น

,,,,เอิ่ม คือว่าฟิคเรื่องนี้ความจริงไรเตอร์แต่งมาหลายเดือนแล้วอ่ะนานมากแล้วตั้งแต่มีข่าวว่าเฮียจะย้ายคอนโดอะไรทำนองนั้นล่ะค่ะ แต่แบบว่าแต่งไว้แล้วก็ไม่กล้าเอามาลงซักที นานเข้านานเข้าก็เลยกลายเป็นว่าเรื่องนั้นไม่มีอะไรในกอไผ่ แหะๆ ตอนนี้เค้าเกิดเสียดายฟิคที่เค้าแต่งขึ้นมาก็เลยเอามาลงให้รีดเดอร์อ่านกันน่ะค่ะ หวังว่าคงไม่ว่ากันนะคะ,,,,
 



 

เนื้อเรื่อง

                              " พี่โตโน่ไปเถอะครับ ริทจะดูแลตัวเองนะ "
 
                    
                   " ไม่ต้องห่วงริทหรอกครับ ไว้เดี๋ยวว่างๆริทโทรหาน๊า"


                   " แล้วพี่จะโทรหาริทบ่อยๆนะครับ"




Ritz' part

ผ่านไปเกือบ 3 อาทิตย์แล้วสินที่เขาต้องอยู่คอนโดกับเซนตามลำพังโดยไร้เงาของคนที่เขารักที่สุด

3 อาทิตย์ที่มีแต่ความ "เหงา" ทุกครั้งที่เขาเดินเข้ามาในห้องนอน

3 อาทิตย์ที่เขาต้องนอนร้องไห้คิดถึงคนรักทุกคืนด้วยความคิดถึง ถึงแม้จะมีการคุยโทรศัพท์ทุกๆวันก็ตามแต่มันก็ไม่ทำให้เขาคลายความคิดถึงคนที่เขารักได้เลย


          ~จะต้องทำยังไงให้เธอมารัก ถามเธอจริงๆช่วยตอบได้ไหม ~ เสียงมือถือของเขาดังขึ้น
ทันทีที่เห็นว่าใครโทรมาเขาก็อดอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้

           " ฮัลโหล สวัสดีครับพี่โตโน่ " เขารับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร่าเริง
[ครับ ตัวเล็กทำอะไรอยู่นอนรึยัง]

           " ยังครับ ริทไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่....รอคนบางคนโทรมาเฉยๆ "
[ใครน๊า คือคนคนนั้น]

           " ก็ตัวเองนั่นแหละ ไม่ต้องมาพูดเลย " น้ำเสียงเหวี่ยงเล็กน้อย
[โอ๋ๆๆๆๆๆๆอย่านอยดืนะคนดี พี่ขอโทษ]

           " ใครนอยด์ริทไม่ได้นอยด์ซะหน่อย.."

           " พี่โตโน่ครับ เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันซักทีริทคิดถึงพี่จะแย่อยู่แล้ว "
[พี่ก็คิดถึงตัวเล็กเหมือนกัน คิดถึงมากด้วย]


           " คิดถึงก็มาริทสิ ได้มั้ยล่ะ ??? "
[โถ่ ริทก็รู้นี่ว่าว่าถ้าเราอยู่ใกล้กันริทจะเสียหาย อดทนหน่อยนะครับคนดีของพี่]

           " พี่โตโน่อ่ะพูดอย่างนี้อยู่เรื่อยเลย -3- "
[ริทก็รู้หนิครับ ถ้าใครรู้ว่าเราคบกันริทจะเสียหาย พี่เป็นห่วงริทนะครับ..]


            " พี่โตโน่ห่วงแต่ริทนั่นแหละ ห่วงตัวเองบ้างสิ ริทอยากเจอพี่โตโน่จะแย่แล้วรู้มั้ย "
[อดทนไว้นะครับคนดี เพื่อความรักของเรานะครับ พี่ก็จะอดทน]


           " ครับ ริทจะอดทน แต่ริทไม่รับปากนะครับว่าริทจะทนคิดถึงพี่โตโน่ได้นานแค่ไหน "
[แค่ริทรับปากว่าอดทนพี่ก็ดีใจแล้วครับ]

           " งั้นแค่นี้ก่อนนะครับพี่โตโน่พรุ่งนี้ริทมีงานแต่เช้าเดี๋ยวตื่นไม่ทัน ฝันดีนะครับ "
[ คร้าบบ บ๊าย บายครับ ฝันดีนะครับดวงใจของพี่ ]


          " บ้าน่าพี่โตโน่อย่ามาเลี่ยนแถวนี้ริทจะอ้วก >//<  ไปเลยไปนอนได้แล้ว " วางหู


Tono's part
3 อาทิตย์แล้วสินะที่ผมไม่ได้เจอหน้าเขา เด็กผู้ชายตัวเล็กยอดดวงใจของผม

3 อาทิตย์ที่ผมต้องย้านออกมาด้วยสาเหตุที่ว่าผมกลัวเขาเสียหายเพราะนักข่าวจ้องเขียนข่าวใทงที่ทำให้เขาเสียหายบ่อยเหลือเกิน

3 อาทิตย์ที่ ใจ ของผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะผมคิดถึงเขามาก แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหล่อไปวันๆ [ไม่ค่อยจะเลยนะเฮีย : ไรเตอร์]



เดี๋ยวนี้กิจวัตรประจำวันของผมนอกจากตื่นเช้า ไปทำงาน โทรหาแม่ โทรหาน้องแล้ว สิ่งที่ผมต้องทำเป็นประจำ คือ โทรไปหาเขานั่นแหละ ทุกๆ 3 เวลาหลังอาหารเลยก็ว่าได้ ก็คนมันรักนี่ครับ ><


คืนนี้ก็เช่นเคยที่ผมโทรไปหาเค้าเพื่อที่จะบอกว่าคิดถึงและโทรไปเพื่อที่จะฟังคำว่าคิดถึงที่เค้าบอกผ่านกลับมา ถึงแม้การคุยโทรศัพท์กับเค้าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ยินเสียงเค้าเลยไม่ใช่เหรอ..
            

เวลานี้ผมก็ได้แต่อดทนอยู่ห่างกัน [ริทไม่ใช่เหรอเฮีย : ไรเตอร์] [ถ้าแกพูดอีกครั้งแกโดนแน่นังไรเตอร์ : เฮีย]
เพื่อที่ว่าข่าวที่ว่าผมกับริทแอบเป็นอะไรกันจะหายไปและผมจะได้เจอเค้าอีก...


6 วันต่อมา

" หันซ้ายอีกนิด ไปทางขวาอีกหน่อยค่ะ จ้านั่นแหละดีมาก ทีนี้ทำหน้าขรึมๆแล้วมองกล้องเลยนะ 1 2 3 โอเคจ้า"  เสียงทีมงานสั่งให้เขาแอ๊คท่าถ่ายแบบลงนิตยสาร


          ~มันไม่ใช่รักในนิยาย คอยเตือนตัวเองเข้าไว้ให้รับความจริง ~ เสียงมือถือของเขาดังขึ้น

           " น้องโตโน่ โทรศัพท์ฮ่า " เสียงพี่ช่างแต่งหน้าบอกผม
           " ครับ ขอบคุณครับ "


           " ฮัลโหล ว่าไงครับริท "
[พี่โตโน่ทำอะไรอยู่ครับ]

           " ตอนนี้พี่ทำงานอยู่ครับ มาถ่ายปกนิตยสารน่ะ"

[พี่โตโน่เลิกงานตอนไหนอ่ะ]


           " ก็ประมาณ 2 ทุ่มอ่ะครับ "
[งั้น...แค่นี้นะครับ] ตื๊ดๆๆๆๆๆ
           " ดะ..เดี๋ยว อ้าววางสายซะแล้ว..."



2 ทุ่มครึ่ง @ ห้อง 6886

ก๊อกๆๆๆๆๆๆ


ใครมาเคาะประตูตอนนี้นะ คนกำลังจะออกไปหาอะไรกินซักหน่อย - -


แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด (เสียงเปิดประตู)


          " ริท !!!! "  เสียงตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่มาเคาะประตูคือใคร


          " พี่โตโน่ววววววว....ฮึก.. " ร้องไห้แล้วกอดคนตัวใหญ่ไว้แน่น

เมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องไห้ร่างใหญ่ก็ยิ่งตกใจ

          " ริทเป็นอะไรไปครับ ไม่ร้องนะครับคนดี โอ๋ๆๆๆ..." โอบคนตัวเล็กไว้แล้วพาเข้ามาในห้อง


           " หยุดร้องนะครับคนดี แล้วบอกพี่ซิครับว่าคนดีของพี่เป็นอะไร "


           " ริท...ฮึกก..(สะอื้น)..ริทคิดถึงพี่โตโน่ ริททนไม่ไหวแล้วครับถ้าริทไม่มีพี่โตโน่ริทอยู่ไม่ได้...ฮึกก"


           " ไหนริทรับปากกับพี่ว่าจะอดทนรอวันที่ข่าวของเราจะซาลงแล้วไงครับ...หือ"


           " ริทไม่ทงไม่ทนอะไรแล้ว พี่โตโน่ไม่ต้องกลัวริทเสียหายนะ ริทไม่กลัว ใครอยากจะเขียนอะไรก็ช่างเค้า.."


           " แต่................" คนตัวโตยังคงลำบากใจเพราะเขาเป็นห่วงคนรักของเขามาก


           " ไม่ต้องต่งต้องแต่อะไรทั้งนั้น อะไรจะเกิดริทไม่สน หรือว่าพี่โตโน่กลัว งั้นริทกลับก็ได้นะ " พูดพลางทำหน้าเศร้า



           " ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ริทก็รู้ว่าพี่เป็นห่วงริทมากแค่ไหน แต่ในเมื่อริทไม่กลัวแล้วพี่จะกลัวทำไมล่ะครับ ข่าวก็คือข่าวขอแค่มีริทอยู่เคียงข้างพี่ก้ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น พี่รักริทมากนะครับ "  พูดจบแล้วก็ดึงร่างเล็กมากอดไว้แนบอก



หลังจากกอดกันอยู่นาน 2 นาน จนไรเตอร์หมั่นไส้ - -''


           " พี่โตโน่ ริทซื้อโจ๊กมาฝากด้วย มากินด้วยกันนะ "


           " พี่กำลังหิวอยู่พอดีเลย....แต่พี่อยากกินริทมากกว่า (มองด้วยสายตากรุ้มกริ่ม) "

           " พี่โตโน่บ้า... >//< "

เวลาผ่านไป สองชั่วโมง - -

           " ดึกมากแล้วเดี๋ยวริทกลับก่อนนะครับ.."

           " เดี๋ยว "   ดึงคนตัวเล็กมากอดไว้     " ใครว่าพี่จะให้ริทกลับครับ ไม่เอาแล้วพี่ไม่อยากนอนคนเดียว มันเหงารู้ไหม..ริทย้ายมาอยู่กับพี่นะครับ น๊า..."

           " พี่โตโน่จะริทมาอยู่ด้วยจริงๆเหรอครับ "

           " จริงสิครับ พี่จะโกหกริททำไม...หือ "


          " งั้นเดี๋ยวริทกลับไปเก็บของก่อนนะครับ พรุ่งนี้ริทจะรีบมาแต่เช้าเลย " ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ^[+++]^


          " ไม่ต้องรีบหรอก พรุ่งนี้พี่ว่างเดี๋ยวพี่ไปช่วยเก็บ.....ส่วนคืนนี้ ริทอยู่กับพี่นะครับ....น๊า "


          " ไม่ได้หรอกพี่โตโน่ ริทยังไม่ได้อาบน้ำเลย อีกอย่างริทก็ไม่มีชุดมาเปลี่ยนด้วย ให้ริทกลับเถอะนะ "


          " ไม่มีชุดเปลี่ยนก็ไม่ต้องใส่ไม่เห็นจะเป็นไรเลย -,.- " พูดพร้อมทำหน้าหื่น


          " จะบ้าเหรอพี่โตโน่พูดอะไรก็ไม่รุ >///< "


          " ก็พูดความจริง จะอายทำไมล่ะครับ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเราน่ะ...."


          " พอเลยพี่โตโน่ หยุดเลยไม่ต้องพูด  ริทอยู่ก็ได้.. -///- "


          " มันต้องอย่างนี้สิที่รัก ไปอาบน้ำกันเถอะ เราไม่ได้อาบน้ำด้วยกันนานแล้วน๊า..."


           " พูดอะไรอีกแล้วพี่โตโน่ (จะให้ริทเขินตายกันไปข้างเลยใช่มั้ย >< ) "


           " ให้พี่ถอดชุดให้มั้ย..."


           " ไม่ต้อง ริทถอดเองได้ พี่โตโน่เข้าไปก่อนเลยไป "

           " ก็ได้...เร็วๆน๊า คิดถึง  (หอมแก้มริทแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ) "




หลังจากอาบน้ำเสร็จ @ เตียงนอน


          " เราไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ " 


          " ก็...ตั้งแต่พี่โตโน่ทิ้งริทไปนั่นแหละ T^T "


           "  โธ่ริท พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจทิ้งริทมานะ พี่ก็แค่กลัวริทเสียหายที่ต้องมีข่าวไม่ได้กับพี่ ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าถ้าขาดริทชีวิตพี่ก็อยู่ไม่ได้ พี่ผิดเองที่พี่ทำแบบนี้..."


          " พี่โตโน่อย่าโทษตัวเองเลยครับ นั่นเป็นเรื่องของอดีต เพราะตอนนี้ริทก็อยู่ตรงหน้าพี่แล้วนี่ไง..ริทจะไม่ยอมให้พี่โตโน่หนีริทไปไหนอีกแล้วนะ เข้าใจมั้ย.."


           " ครับ พี่จะไม่ไปไหนแล้ว  พี่สัญญา " ดึงร่างเล็กมากอดไว้แนบอกราวกับว่าจะไม่มีอะไรมาพรากเขาสองคนออกจากกันได้....

 

หลายวันผ่านไปหลังจากที่ริทย้ายมาอยู่ที่คอนโดโตโน่

ณ งานคอนเสิร์ตแห่งหนึ่ง


           " โตโน่ค่ะมีคนเห็นว่าพาริทขึ้นคอนโด อยากทราบว่าจริงเท็จแค่ไหนคะ " นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้น


           " ผมไม่ได้พาริทขึ้นคอนโดหรอกครับ เพราะตอนนี้ริทอยู่ที่คอนโดผมแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องแอบพาริทขึ้นคอนโดอย่างที่คนว่ากัน " ตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น


           " เอ๊ะ!!แต่เห็นว่าที่โตโน่ย้ายมาอยู่คนเดียวเพราะมีข่าวเสียหายกับริทไม่ใช่เหรอ แล้วพาริทไปอยู่คอนโดด้วยอย่างนี้ไม่กลัวจะมีข่าวอีกเหรอคะว่ากำลังคบหาดูใจกัน " 


           " ใช่ครับ ที่ผมย้ายมาอยู่คนเดียวเพราะมีคนเขียนข่าวเรื่องผมกับริท แต่ตอนนี้ผมไม่กลัวแล้วครับว่าใครจะเขียนข่าวว่ายังไง เพราะผมแคร์ความรู้สึกริทที่สุดครับ "


           " แล้วริททำไมถึงย้ายมาอยู่ที่คอนโดโตโน่คะ " หันมาถามริท


            " เพราะ...ริท...คิดถึงพี่โตโน่ครับ ริทอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่โตโน่..."


            "น้องริทไม่กลัวตกเป็นเป้าสายตานักข่าวเหรอคะ " 


            " ริทไม่กลัวครับขอให้มีพี่โตโน่อยู่ด้วยริทก็ไม่กลัวอะไรแล้ว " 


            " ที่ไม่กลัวเนี่ย เพราะว่าข่าวที่ว่าริทกับโตโน่เป็นอะไรกันนี่เป็นเรื่องจริงรึเปล่าคะ " พยายามหาข้อมูล


            " ใช่ครับ..ข่าวที่ว่าริทกับพี่โตโน่คบกันเป็นความจริง ริทรักพี่โตโน่ครับ..."


            " ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะครับว่าผมกับริทเรารักกัน ผมรักเค้ามากครับ " ดึงตัวริทมากอดไว้







กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย

(เสียงบรรดาแฟนคลับที่ได้ยินการสัมภาษณ์กรี๊ดร้องออกมาอย่างดีใจสุดชีวิต..)



ในเว็บ tonoritzzz

           " ดีใจจังว้อยพวกเราในที่สุดเรื่องที่พวกเราจิ้นก็เป็นเรื่องจริงซะที กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด "


           " ปิดซอยฉลองกันเถอะ 555+ ในที่สุดวันที่พวกเรารอคอยก็มาถึง..."

ฯลฯ


---------------------------------The End-----------------------------------------

จบแล้วค่ะ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่ทนอ่านฟิคเรื่องนี้จนจบไรเตอร์รู้สึกดีใจมาก และกราบขออภัยด้วยนะคะที่ไรเตอร์แต่งออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร ข้าน้อยสมควรตายยย TT^TT
สุดท้ายนี้ขอเม้นให้ไรเตอร์ซักคนละเม้นหน่อยเถอะค่า นึกว่าสงสารไรเตอร์ตาดำๆหน่อยนะคะ พลีสสสส (อ้อนวอนสุดชีวิต)