มันคือความรัก MARKBAM

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 โรคประหลาดของแบมแบม

"น้อง ...น้องตื่นเถอะ ถึงบ้านเราแล้วนะ"

"งืออออ....."

"ลุกเถอะครับ"

"เจียเอ๋อ ..น้องขี้เกียจเดิน"

"พี่ไม่อุ้มนะ เพราะว่า......  "

"หืมมม?? เพราะ??"

"ขี้เกียจดูเด็กผู้หญิง กระโปรงเปิด "

"ย่าห์!!!!! เจียเอ๋อ!!!!! น้องเป็นผู้ชายนะ "   สองพี่น้องเดินเข้าบ้านมาเสียงหัวเราะ และเสียงทะเลาะกันดัง โดยที่ไม่สนใจว่าใครจะตื่น ทั้งๆที่เวลาเกือบห้าทุ่มแล้วก็ตาม

"ฮ่าๆๆ ใครใช้ให้ใส่ชุดนี้เนี่ย พิลึกคนจริงๆ"

"ก็วันนี้น้องประชุม"

"จุนเคฮยองไม่เห็นใส่เลยนี่"

"เจียเอ๋อ ไม่รู้อะไร จุนเคฮยองก็ใส่เถอะ แต่ตัวเจียเอ๋อไม่เห็น"

"ครับๆ พี่ไม่เห็น น้องก็ไม่ยอมเปลี่ยนชุดมาก่อนกินข้าว พี่เห็นตอนแรก พี่ยังคิดว่าไม่ใช่น้องเลย "

"...."

"น้องไปอาบน้ำเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวเจอกันครับ "

.

.

.

.

.

.

.

     หลังจากที่แจ็คสันอาบน้ำเสร็จ คุณหมอหนุ่มในชุดนอนลายทาง ก็นั่งไขว้ห้างเช็ดผมอยู่ที่ปลายเตียงนอนของตนเอง เพื่อรอเวลาจะเดินไปหาคนที่เป็นน้องที่ห้องนอน

แบมแบมน่ะ ... เจ้าสำอางค์ กว่าจะอาบน้ำเสร็จ ก็ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆนั่นแหละ

จะว่าไป หวัง แจ็คสัน หรือหวัง เจียเอ๋อ เองก็รู้จักกับแบมแบม มานานมากเกือบเท่าๆชีวิตตัวเอง

แจ็คสันในวัยเด็ก เป็นหนุ่มน้อยน่ารักที่อายุมากกว่าแบมแบมถึง 6 ปี

     แจ็คสันเป็นลูกของเพื่อนสนิทป๊ากับม๊าของแบมแบมตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ที่อังกฤษ แต่ด้วยธุรกิจของตระกูลหวัง ที่ต้องเดินทางไปมาบ่อยๆ ทำให้ไม่สามารถพาลูกชายวัย 10 ขวบไปไหนมาไหนด้วยได้ตลอด เพราะแจ็คสันเริ่มโต และต้องเรียนแบบเป็นที่เป็นทาง พ่อแม่ของแจ็คสัน จึงตัดสินใจพาแจ็คสันมาฝากไว้กับ ป๊าและม๊าของแบมแบม 

เด็กชายวัย 10 ขวบ ที่ต้องเดินทางตามพ่อกับแม่ไปมา มนุษยสัมพันธ์ก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไร เพราะตัวเองไม่เคยมีเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้  

จนกระทั่งมาเจอเด็กผู้ชายหน้าหวาน แก้มป่อง ปากอูมๆ อายุน้อยกว่าตัวเอง 6 ปี ช่างพูด ช่างคุย ไม่กลัวคนแปลกหน้า 

.

.

.

     แบมแบมสำหรับแจ็คสันในตอนนั้น เป็นเหมือนทุกอย่าง เป็นครอบครัว เป็นเพื่อนสนิท เป็นน้องชาย และเป็นเจ้าชายตัวน้อยๆสำหรับแจ็คสัน 

ความรู้สึกที่แจ็คสันมีให้กับแบมแบมจึงเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้ง อยากเคียงข้าง และอยากที่จะปกป้อง 

..........................

ระหว่างที่แบมแบม รอแจ็คสันอาบน้ำ

ความคิดก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำ หลังจากที่ตนเองไปเข้าห้องน้ำพร้อมๆกับไอดอลหนุ่มสุดหล่อ

.

.

.

“ถ้านายทำธุระของนายเสร็จแล้ว มารอชั้นที่นี่นะ”

นี่คือสิ่งที่แบมแบมได้ยินไอดอลหนุ่มสั่งไว้ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว

.

.

“พวกนายแต่งตัวกันอย่างนี้บ่อยเหรอ”

น้ำเสียงของมาร์ค ต้วนถามแบมแบมแบบเรียบๆ สบายๆ เหมือนว่าพูดคุยเรื่องทั่วๆไปแบบคนคุ้นเคย (?)

“อ่า.. ไม่บ่อยครับ 2-3 เดือนครั้ง เฉพาะเวลาที่มีประชุม”

.”ทำไมต้องเป็นเวลาที่ประชุม”

“อ่ออออ เพราะเวลาประชุมมันมีเรื่องเครียดยังไงล่ะครับ พนักงานเลยอยากหาเรื่องสนุกๆทำ เพื่อให้ผ่อนคลาย และบรรยากาศการประชุมก็จะได้สนุกสนาน ซึ่งมันก็ได้ผลดีนะครับ”

 แบมแบมอธิบายให้กับมาร์ค ต้วนฟัง พร้อมขำเบาๆ เมื่อถึงถึงบรรยากาศการประชุม แต่ละครั้ง

“ฟังดูเป็นเหตุผลที่ดีนะ เป็นความคิดที่น่าสนใจมากเลยทีเดียวนะ”

“ครับ ตอนแรกจุนเคฮยองก็ไม่ยอมแต่งนะครับ แต่หลังๆโดนพนักงาน กับยองแจ ค่อนขอดมากๆ ฮยองเลยทนไม่ไหว ฮ่าๆๆๆ”

หลังจากที่สิ้นสุดประโยคของแบมแบม 

ก็เป็นมาร์ค ต้วนที่ยิ้มมุมปากเล็กๆ แบมแบมไม่ได้คิดไปเองใช่ไม๊ ว่ากำแพงอคติของมาร์ค ต้วน ลดลงจากเดิมไปซัก 1 เซนติเมตร นับเป็นนิมิตหมายที่ดีแล้วกัน 

เพราะตัวแบมแบมเองก็ไม่ถนัดในเรื่องเป็นศัตรูกับใคร ก็เพราะตัวเค้าเองเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี

หลังจากที่ทั้งคู่เดินมาถึงโต๊ะ แบมแบมมองเห็นแจ็คสันมองมาอยู่พอดี และเลิกคิ้วเหมือนมีคำถามที่จะถาม แบมแบมได้แต่ยิ้มบางๆไปให้ แล้วไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กันอีกเลย จนกระทั่งกลับบ้าน

.

.

.

แบมแบมรู้ดีว่า ก่อนนอนคืนนี้ เค้าต้องตอบคำถามแจ็คสัน ที่ซักเค้าอย่างขาวสะอาดก่อนจะได้นอนแน่ๆ

.

.

.

“น้อง...น้อง คิดอะไรอยู่”

“อ้าว เจียเอ๋อ มาตั้งแต่เมื่อไร มาเงียบๆ น้องกำลังคิดอะไรเพลินๆ”

“หืมมม ที่ว่าคิดเพลินๆ นี่ คิดเรื่องอะไร ?”    …. นั่นไง ว่าแล้ว งานซักฟอกต้องมา

“ฮ่าๆๆ น้องว่าแล้ว ว่าเจียเอ๋อต้องถาม ไหนอยากถามอะไร ถามมาตรงๆ เอาดีๆ”

“น้องสนิทกับ นักร้องคนนั้นเหรอ”

“แหม คุณเจียเอ๋อครับ ผมจำได้ว่า ตอนอยู่ในร้านอาหาร พูดชื่นชมเค้าประหนึ่งว่า ตัวเป็นแฟนคลับ แต่ไหงพอคุณกลับมาถึงบ้าน คุณกลับเรียกเค้าว่า..นักร้องคนนั้น ได้ละครับ ฮ่าๆๆๆ”

“น้อง.......”                                             

นั่นไง ...นอกจากงานซักฟอกที่มีมา แถมงานเปลี่ยนเรื่องยังทำไม่สำเร็จ

“โอเค โอเค น้องยอมแพ้...จริงๆแล้วไม่ได้สนิทนะ เพิ่งคุยกันดีๆ ตอนไปเข้าห้องน้ำนี่เอง ตอนแรกเค้ายังจิกกัดน้องอยู่เลย น้องยังสงสัย ว่า ผีคงออกไปแล้ว หรือตอนแรกเค้าอาจจะคิดว่า น้องปลื้มเค้า เค้าเลยเก๊กมาดเอาไว้ละมั้ง  ”

“อืม แล้วหายไปห้องน้ำกัน นานสองนาน พี่เป็นห่วง”

“เจียเอ๋อ ห้องน้ำคนมันเยอะนะ น้องโตแล้วด้วยเถอะ”

“แต่น้องก็ยังเด็กสำหรับ พี่ แถมยังหน้าตาน่ารักซะด้วย พี่หวง”

“ฮ่าๆๆ โอเค คราวต่อไปน้องจะจูงเจียเอ๋อไปด้วยนะ นอนกันเถอะ”

“ฝันดีครับ ที่รักของพี่” 

แจ็คสันก้มจูบที่กลุ่มผมของแบมแบมพร้อมลูบผมเบาๆอย่างแสดงความรักใคร่ เพียงไม่นานแจ็คสันก็ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของอีกคน

.

.

.

               กลางดึกเมื่อ 9 ปีก่อน บ้านของแบมแบมได้ประสบเหตุการณ์สูญเสียครั้งใหญ่ พ่อของแบมแบมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตกที่รัสเซียระหว่างที่ไปติดต่อธุรกิจ  ทำให้ทั้งแม่และแบมแบมเอง ต้องผจญกับปัญหามากมาย ทั้งด้านจิตใจ และครอบครัว เมื่อเสาหลักของบ้านหายไป

แบมแบมเป็นโรคซึมเศร้าเพราะสูญเสียคนที่รัก และกลัวการนอนหลับ เพราะกลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่เหลือใคร ทำให้ไม่สามารถที่จะอยู่คนเดียวได้

คุณแม่ของแบมแบมต้องปรับตัวใหม่ เพื่อจะเป็นคนเข้มแข็งและเรียนรู้งานในบริษัท เพราะไม่เพียงแต่ครอบครัวของตัวเองเท่านั้นที่ขาดที่พึ่ง แต่ยังมีพนักงานบริษัทอีกหลายร้อยชีวิตทั้งในและสาขาต่างประเทศ คุณแม่ของแบมแบมเข้มแข็งมาก ท่านได้ฮึกขึ้นสู้หลังจากเสียใจอยู่ได้ไม่นาน

และท่านได้บอกกับแจ็คสันว่า  …

“ไม่ใช่แค่บ้านเราบ้านเดียวหรอก เจียเอ๋อที่รัก ที่สูญเสียคนสำคัญไป พนักงานทุกคนในบริษัทก็ได้สูญเสียเจ้านายที่รักไปด้วย บ้านเรายังมีกันแค่สามคน แต่พนักงานเรา ยังมีครอบครัวอีกหลายร้อยชีวิตที่ต้องเลี้ยงดู เพราะฉะนั้นม๊าจะมัวแต่คร่ำครวญไม่ได้ ม๊าต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นเสาหลักให้กับบริษัทแทนป๊าของแบมแบม ...เพราะฉะนั้นเจียเอ๋อ ได้โปรดเข้มแข็งเพื่อน้อง เพื่อเป็นเสาหลักให้กับบ้านของเราด้วยเถอะนะ เจียเอ๋อทำหน้าที่ในส่วนตรงนี้แทนม๊าด้วย ม๊าฝากน้อง ฝากบ้านให้เจียเอ๋อดูแลได้ใช่ไหมจ้ะ”

“ได้ครับ ม๊า ผมจะดูแลน้อง ดูแลบ้านให้เองครับ” 

หลังจากที่แจ็คสันได้ยินคุณแม่ของแบมแบมพูดแบบนั้นแล้ว แจ็คสันรู้สึกเคารพรัก และเทิดทูนท่านมากขึ้นกว่าเดิม แทบจะเทียบเท่ากับพ่อแม่ของแจ็คสันเองเลยก็ว่าได้

.

.

               แบมแบมรักษาโรคซึมเศร้า และอาการนอนไม่หลับเป็นเวลา 2 ปีเต็ม โดยที่แจ็คสันดูแลน้องอยู่ไม่เคยห่าง เวลานอนก็นอนด้วยกัน ปลอบประโลม อยู่เป็นเพื่อน จับมือตลอดคืน เพื่อให้แบมแบมรู้สึกมั่นใจว่า ตัวของแจ็คสันไม่ได้หนีหายไปไหน และแบมแบมไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

เพราะสิ่งที่แจ็คสันทำให้กับแบมแบมจนเป็นความเคยชิน ตอนนี้แบมแบมสามารถนอนคนเดียวได้แล้ว แต่ต้องใช้เวลานานกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ ในแต่ละวันแต่ละคืนของแบมแบมจึงเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานและเชื่องช้า

สิ่งนี้แจ็คสันรู้ดี ... นี่จึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แจ็คสันเลือกเรียนหมอ เรียนมาเพื่อดูแลคนที่บ้าน และเยียวยาคนที่ตัวเองดูแล...

.

.

.

.

“เจียเอ๋อ      รัก      แบมแบม     มาก     นะ”

แจ็คสันกดจูบที่ปากอิ่ม และพูดเบาๆข้างหูเพื่อกล่อมให้คนที่นอนข้างๆหลับฝันดี และเป็นคำมั่นสัญญาที่แจ็คสันบอกกับแบมแบมมาตลอด 9 ปี

.

.

.

 แจ็คสันลืมตาตื่นมาได้ซักพักหนึ่ง สิ่งแรกที่ทำคือการมองหน้าร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆ นานเท่าไรแล้วนะ ที่แจ็คสันและแบมแบมไม่ได้มานอนด้วยกัน เพราะแบมแบมอยู่แต่ที่คอนโด ด้วยเหตุผลที่ว่า ต้องทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วย ทำให้กลับไม่เป็นเวลา เกรงใจคนทางบ้าน ยิ่งพอปีสุดท้าย งานที่มหาวิทยาลัยยิ่งหนักขึ้น ไหนจะยังมีเรื่องของการฝึกงานเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

พอนึกมาถึงเหตุผลที่คนข้างตัวบอกกับทางบ้าน คิ้วหนาที่ได้รูปสวยก็ขมวดมุ่น พร้อมรวบตัวคนที่นอนข้างๆเข้ามาไว้ในอ้อมอกและกระซิบข้างหูเบาๆ เหมือนกลัวว่าเจ้าตัวจะตื่นขึ้นมาได้ยิน...

“น้อง ......  อย่าโตไปมากกว่านี้เลยนะ พี่กลัว....”

“หืม??? มีอะไรให้น่ากลัวเหรอ??? ”

“น้อง... ตื่นนานแล้วเหรอ หลอกพี่ใช่ไม๊เนี่ย”

“หลอกที่ไหนกันเล่า ตัวเองตื่นนานแล้วทำไมไม่ปลุกน้อง เดี๋ยวน้องตื่นไม่ทันเจอม๊า”

“ยังเช้าอยู่เลยครับ นอนต่อกันก่อน พี่ไม่ได้กอดน้องตั้งหลายเดือนแล้วนะ คิดถึง..”

“เจียเอ๋อ หัดเป็นคนขี้เกียจเหรอ เดี๋ยวน้องจะฟ้องม๊านะ”

“เด็กขี้ฟ้อง ขี้แกล้งต้องถูกทำโทษนะ รู้หรือยัง”

แจ็คสันไม่พูดเปล่า จี้เอวบาง จนร่างบางนอนดิ้นไปมา หัวเราะกันเสียงดังทั้งสองคนพี่น้อง

“พอ  ..พ....พอก่อน น้องหมดแรงแล้ว ”

แจ็คสันหยุดแกล้งคนเป็นน้องตามคำขอร้อง พร้อมปาดนิ้วเช็ดคราบน้ำตาที่เกิดจากที่ตัวเองกลั่นแกล้งน้องไปเมื่อสักพัก แบมแบมจับมือแจ็คสันไว้ แล้วยิ้มบางๆให้คนที่เป็นพี่ชาย

“….”

“…..”

แจ็คสันยิ้มให้ร่างบาง แล้วค่อยๆก้มหน้ากดริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากอิ่มของร่างบางตรงหน้า ค้างไว้เนินนาน...

“มอนิ่งคิส ครับ” แจ็คสันกล่าวหลังจากที่ผละริมฝีปากออกมาแล้วพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนมอบให้คนที่เป็นน้อง

“มอนิ่งครับ เจียเอ๋อ น้องไม่หนีไปไหน เจียเอ๋อไม่ต้องกังวลนะ”

“ครับ พี่ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดานะ น้องของพี่น่ารักขนาดนี้ เกิดมีคนนิสัยไม่ดีมายุ่งเกี่ยวด้วย และพี่จะทำยังไง    เอาเถอะ.... ป่านนี้ม๊าคงตื่นแล้ว พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ น้องนอนเล่นไปก่อนเดี๋ยวพี่มาปลุก” 

แจ็คสันจูบที่กลุ่มผมดำอย่างรักใคร่ก่อนที่จะผละตัวลุกขึ้นจากที่นอน

.

.

.

“น้องแบมครับ กลับมาอยู่บ้านเราดีไม๊ พี่เจียเอ๋อ เค้าเหงานะ ที่น้องแบมไม่อยู่ ม๊าก็ไม่อยู่”

“ม๊าครับ ช่วงนี้แบมยังยุ่งๆอยู่เลยอ่า ไหนจะงานบริษัท ไหนจะรายงานที่มหาวิทยาลัย”

หลังจากที่ร่างบางเอ่ยตอบแม่ของตัวเองไป คุณแม่ของแบมแบมก็ได้เหลือบตามองชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกับเธอ และยิ้มบางๆ เหมือนกับเป็นการปลอบใจ

“แล้วน้องแบมไม่สงสารพี่เจียเอ๋อเหรอ นอนคนเดียวมาหลายเดือนแล้ว บ่นกับม๊าทุกครั้งที่เจอกัน ว่าน้องไม่รัก  หืมมมมม”

“โถ่ ม๊า ถ้าแบมกลับมาอยู่บ้านนะ เจียเอ๋อเองก็อยู่แต่เวร คนที่เหงาก็ต้องกลายเป็นแบมอยู่ดีน่ะแหละ แล้วคราวนี้ม๊าไม่สงสาร ลูกน้อยตาดำๆที่พี่ชายไม่สนใจบ้างเหรอ  งือๆๆๆ”

“ฮ่าๆๆ คราวนี้ม๊ายอมแพ้ เอาเป็นว่าถ้าว่างน้องแบมกลับมาอยู่เป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อยนะ”

“คร๊าบบบบบบบบบบบ เจียเอ๋อก็ไปนอนกับน้องที่คอนโดซิ  ง่ายกว่านะม๊า นะเจียเอ๋อ”

“ครับๆ เดี๋ยวพี่จะไปนอนกับน้องทุกวันให้น้องเบื่อพี่ไปเลย”

หลังจากที่หมดช่วงเวลาที่อบอุ่น และมีความสุขของครอบครัว ในรอบหลายเดือนที่ทั้งครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน  แจ็คสันก็ขับรถพาแบมแบมกลับมาที่คอนโดในช่วงบ่าย เพราะในวันรุ่งขึ้นแบมแบมมีงานที่จะต้องพรีเซนท์ที่มหาวิทยาลัย แบมแบมจึงต้องกลับมาเพื่อเตรียมข้อมูล

“น้อง แวะซื้ออะไรก่อนไม๊ พี่จะได้ช่วยถือได้”

“ก็ดีนะ น้องไม่ได้เดินห้างกับเจียเอ๋อนานแล้วอ่ะ มีคนเปย์อีกแล้ว เย้!!!”

“บ๊องใหญ่แล้ว น้อง ฮ่าๆๆๆ น้องคนเดียว พี่เลี้ยงได้ เลี้ยงได้ทั้งชีวิตเลยนะ รู้ยัง”

“ว่าแต่น้องบ๊อง เจียเอ๋อก็บ๊องเถอะ จะมาคุยว่าเลี้ยงน้องได้ทั้งชีวิต คือมันเป็นหน้าที่ของตัวเองอยู่แล้วป่ะ ไม่เห็นต้องคุยทับ”

“ฮ่าๆๆๆ ครับๆๆๆ ”   แจ็คสันอดไม่ได้ที่จะลูบหัวทุยๆนั้นด้วยความเอ็นดูในคำตอบที่ร่างบางมีให้

.

.

.

“น้อง ทำไมคนเยอะ”

“นั่นน่ะสิ เค้ามีงานอะไรกัน? ดารามารึเปล่า?”

“น้อง พี่ว่าเราไปอีกทางกันเถอะ คนทางนี้เยอะเกินไป เดี๋ยวน้องจะรู้สึกอึดอัด”  เป็นแจ็คสันที่ตาไวกว่าคนเป็นน้อง

แจ็คสันมั่นใจแน่นอนว่า โปสเตอร์ที่ติดโฆษณาประชาสัมพันธ์งาน หนึ่งในคนกลุ่มนั้นมีผู้ชายที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับตัวเองและแบมแบมเมื่อคืนแน่นอน

.

.

.

ไม่อยากให้ได้เจอ......

แจ็คสันอยากให้แบมแบมห่างไกลผู้ชายคนนี้...

.................................

หลายคนอาจจะสงสัยนะคะ ว่าทำไมแบมแบมกับแจ็คสันถึงมีความสัมพันธ์กับแบบแปลกๆ มันดูแนบแน่นเกินว่าคำว่า พี่กับน้อง

คืออย่างที่เราบรรยายในบทค่ะ 

สำหรับแจ็คสันแล้ว แบมแบมคือ คนในครอบครัว คือคนที่เป็นเพื่อนคนแรกในขีวิต เพราะตัวของแจ็คสันเองไม่เคยมีเพื่อนเลย เพราะต้องย้ายตามครอบครัวไปๆมาๆ

ส่วนสำหรับแบมแบมแล้ว แจ็คสันคือ ที่พึ่งพิง ยึดเหนี่ยวค่ะ แจ็คสันอยู่กับแบมแบมตลอดเวลาในช่วงที่น้องสูญเสียคนสำคัญไป และคอยอยู่เคียงข้างน้องเมื่อน้องเผชิญกับโรคซึมเศร้า

ความรู้สึกของทั้งคู่ที่มีให้กันตั้งแต่เด็ก เลยเป็นความรู้สึกที่แนบแน่น และลึกซึ้งค่ะ 

สิ่งที่แจ็คสันทำให้แบมแบม เป็นสิ่งที่เค้าแทบจะทำมาตลอดทั้งชีวิตค่ะ เพราะนั้นพอโตขึ้นเค้าจึงทำมันมาตลอด เรื่อยมาค่ะ

และเหมือนเดิมค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกเฟบ ทุกคอมเม้นนะคะ เราอ่านทุกคอมเม้นนะคะ

ดีใจมาก ที่มีคนอ่าน งือๆๆๆ

 ถ้ามีเวลา เราอยากจะตอบทุกคอมเม้นท์เลย

แนะนำ ติ ชม กันมาได้เลยนะคะ ดีใจมากๆที่ได้อ่านค่ะ

ปล.รักทุกคนนะคะ งือๆ