คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ไม่ถูกชะตา
เช้าวันที่อากาศแสนจะสดใส บนเตียงที่เต็มไปด้วยเครื่องนอนที่แสนจะอบอุ่น
และชายหนุ่มร่างบางที่อยู่ในห้วงนิทราอย่างแสนสุขใจ
แดดยามเช้าสาดส่องทะลุผ้าม่านผืนบาง เข้ากระทบเปลือกตาสีอ่อนที่เจ้าของหลับไหลอยู่บนเตียง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมเกลียดเสียงนาฬิกาปลุกจริงๆ ผมมีความรู้สึกว่าผมเพิ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
แต่ผมต้องจำใจลุกจากที่นอน เพราะวันนี้ มีงานสำคัญรอผมอยู่
....
1 อาทิตย์ที่แล้ว ....ผมได้รับโทรศัพท์จากจุนเคฮยอง พี่ชายสุดหล่อ สุดคูลของเพื่อนสนิทของผม
"ฮัลโหล แบมแบม เสาร์หน้าทำตัวให้ว่างไว้นะ ฮยองมีงานให้เรากับยองแจช่วยทำ"
"เอิ่มมมมมม งานอะไรครับ ฮยอง"
"งาน Event ของห้าง IMAGE เขตกังนัมน่ะ ทางห้างเค้าเปิดตัว แบรนด์แอมบาสเดอร์ใหม่ เค้าเลยให้บริษัทฮยอง จัดออแกนไนซ์ เปิดงานให้"
"ฮยอง!!!! ...งานยักษ์เลยนะ พวกผมจะไหวเหรอครับ"
"เอาน่าๆๆๆ นึกซะว่าฝึกฝีมือเว้ย ปีหน้าก็จะจบแล้วนี่ พวกแกจะได้ไม่ต้องไปหางานทำที่ไหน จบมาก็มาอยู่บริษัทฮยองไง"
"ทำงานกับฮยองเหรอครับ เอิ่ม...ขอผมคิดดูก่อนนะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"..... 5555 ขอผมเล่นตัวนิดนึง ไม่ใช่อะไรนะครับ จุนเคฮยองขึ้นชื่อมากๆ ในด้านของความเนี้ยบจนคนอื่นรู้ๆกัน และฝีมือบริษัทของฮยองก็เป็นหนึ่งด้านการจัดงานต่างๆ เป็นที่ล่ำลือไปทั่วเกาหลี
"งานคราวนี้ รถรับ-ส่งฟรี อาหารฟรี เครื่องดื่มไม่อั้น เลี้ยงมื้อใหญ่ฟรี 1 มื้อ"
"ตกลงครับ ฮยอง สำหรับงานนี้ ถ้าฮยองเชื่อใจผม" ...... 55555555 ผมสาบานได้ว่า ไม่ได้เห็นแก่กิน หรือสิ่งล่อตา ล่อใจอื่นๆเลยนะคับ สาบานเลย
".....ไอ้น้องคนนี้นี่ จริงๆเลยนะ น้องทั้ง 2 คน ไม่เชื่อใจน้องจะเชื่อใจใครที่ไหนละวะ........"
..นั่นๆ ปลื้มล่ะสิ วางสายโทรศัพท์ไปนี่ น้ำตาของจุนเคฮยองคงไหล พรากๆๆๆๆๆ อย่างซาบซึ้งใจสุดใจยันลำไส้เล็ก
...........................................
วันนี้น่ะเหรอครับ
....ก็วันที่จุนเคฮยองนัดไว้นั่นแหละครับ
ส่วนใครจะมารับผม....ผมก็ยังไม่รู้ครับ หลังจากที่ตื่นนอน ผมก็อาบน้ำ นั่งรอ นอนรอ ยืนรอ....ยังไม่เห็นวี่แววคนมารับแม้แต่นิด
ผมไม่อยากทายนะ ว่าใครมารับ เพราะผมกลัวว่าผมจะทายถูก เล่นมาเลทจากเวลาที่นัดซะขนาดนี้ มีมันอยู่คนเดียวนั่นแหละคับ “ไอ้ยองแจ”เพื่อนผมแน่นอนครับ
และแล้วก็เป็นไปตามคาดครับ มันจริงๆด้วย
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด !!
.
.
แหม!! จอดรถแทบจะเรียกว่า ดริ๊ฟ กันเลยล่ะครับ มรึงครับ
"แบมแบมเว้ย เร็วเว้ย โดนด่าหัวเหม็นแน่แท้"
"ถ้าจะให้เร็ว ทำไมไม่มารับให้เร็วกว่านี้วะ" ....ผมพูดพร้อมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างๆมัน
"นั่น ปากพูด.... หรือ ตูดขมิบ ครับ เพื่อน นี่ฉันรีบแล้ว แต่จุนเคฮยองดันลืมของ ให้ฉันเอาเข้าไปให้ที่จัดงาน แกเอ๊ย... ชั้นไม่อยากจะ talk ..รถติดแบบวินาศสันตะโร ไอ้นักร้องที่มาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้ห้าง มันดังเหรอวะ...สาวๆวัยรุ่นมืดฟ้ามัวดินมาก กว่าจะออกมารับแกได้นะ โหย...สยองๆๆๆๆๆ"
ผมฟังมันพล่าม แล้วก็หันไปมองท่าสะดีดสะดิ้งของมันอย่างขำๆ นี่แหละ ยองแจ เพื่อนของผม จอมโอเวอร์แอคติ้ง แต่ไอ้ท่าทางแบบนี้นะ มันทำได้กับผมคนเดียวเท่านั้นแหละ เพราะกับคนอื่นๆมันได้แต่ทำหน้านิ่งๆเย็นๆมึนๆ รักษาลุค คุณชายเล็กของตระกูล ชเว เอาไว้
ส่วนคุณชายใหญ่น่ะ ก็ จุนเคฮยอง นั่นแหละครับ รายนั้น ก็ รักษาลุคแบบสุดๆเช่นกัน จะมี หลุดๆรั่วๆบ้าๆ ไล่กอดชาวบ้าน ก็ตอนเหล้าเข้าปากเท่านั้นแหละ พวกผมเลยแอบเรียกกันว่า “ปีศาจขายกอด“
"ดังหรือเปล่าไม่รู้ว่ะ ไม่เคยเห็น ไม่เคยดูทีวีมาเป็นปีแล้ว ของีบแป๊บนึงนะ แกขับไปเองนะเว้ย" หลังจากที่ผมพูดเสร็จผมก็หลับตาลง... ผมรู้สึกได้ว่ามือของไอ้ยองแจ มาลูบหัวผมเบาๆ
"เออๆๆ นอนไปเถอะ เด๋วถึงแล้วฉันจะปลุกแกเอง" ยองแจพูดพร้อมละมือออกไปจากหัวของผม
...เอ็นดูกูมากไม๊ละมรึง ยกมรดกให้กูสิ..กูจะนอนให้เล่นหัวแม่งทั้งวันเลย
...............
“แบมแบมๆ ถึงแล้ว ตื่นเถอะ ”
ผมเรียกปลุกเพื่อนผมแล้วก็แตะบ่ามันเบาๆ มันก็ลืมตาขึ้นมาแล้ว ไอ้นี่มันไวต่อ skin ship
จริงๆแล้วผมอยากให้มันนอนต่อ ถ้าไม่มีงานที่ต้องทำ แต่ละคืน เพื่อนของผมคนนี้มันนอนน้อยมาก
วันละ 2-3 ชั่วโมงเท่านั้นเอง มันเป็นคนที่มีปัญหากับการนอน มันเคยบอกผมว่า ในชีวิตของมัน มีปัญหาอยู่เพียงเรื่องเดียว ก็คือเรื่องนอน นี่แหละ ไม่ใช่นอนยาก แปลกที่ แปลกกลิ่นอะไรนะ
แต่มันไม่มีใครสัมผัสมัน เพื่อนผมคนนี้มันไวต่อการสัมผัสมากกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว
ถ้ามีคนอยู่ด้วยเวลามันจะนอน ลูบหัวมันตอนก่อนนอน มันจะหลับโดยง่ายดาย
แต่เพราะมันอยู่คนเดียว ลูบหัวตัวเองก็ดันไม่ง่วง เพราะฉะนั้นกว่ามันจะนอนได้ ก็ปาเข้าไป ตี3 ของทุกวัน
คุณๆทั้งหลายเคยเจอใครเป็นอย่างเพื่อนผมหรือเปล่าครับ
"อืม ..ไปกันเถอะ เด๋วฮยองรอนาน เหลือเวลาอีกแค่นิดหน่อยเอง"
"เมื่อคืนได้นอนกี่ชั่วโมงวะ.." ผมถามมันอย่างสงสัย ปกติเพื่อนผมมันนอนน้อยมากๆ น้อยมากซะจนถ้าเป็นผม ผมคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ TT^TT
"2..." แบมแบมตอบพร้อมๆกับสะบัดหัวไปมาเบาๆ 2-3 ครั้ง
"โห.... โหดสั....."
"อืม ชินแล้ว"
"ทนอีกนิด นะแก.... เดี๋ยวคืนนี้ก็ได้นอนแล้ว"
ผมได้แต่ปลอบมันไปอย่างนั้นเอง ไม่รู้ว่าจะช่วยมันยังไง 555555
.
.
.
.
เอาเป็นว่า ......แกทนอีกนิดนะ แค่ 7-8 ชั่วโมงเท่านั้นเอง แบ่มแบ๊มมมมมมม...
ผมกับยองแจ กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมงาน การซ้อมคิวของพิธีกรบนเวที งานใหญ่มากจริงๆ
โปสเตอร์ถูกติดโดยรอบห้าง รอบๆเวทีมี standy ขนาดเท่าคนจริงตั้งอยู่โดยรอบ
วัยรุ่นทั้งหญิงและชายที่รอเข้ามาในงานก็มากมายจริงๆ ผมต้องยอมรับเลย วงนี้คงดังมากจริงๆ
หลังจากที่เตรียมงานกันแล้ว ยังเหลือเวลาก่อนที่ห้างจะเปิดอีก 2 ชั่วโมงนับว่าเวลาค่อนข้างพอดีเป๊ะ!! ผมนี่อัจฉริยะจริงๆ55555
"แบมแบม ยองแจ ไปกินข้างเช้าที่เล้าจ์ก่อน ทางห้างเค้าเตรียมไว้ให้ทีมงานแล้ว" จุนเคฮยองเดินมาบอกให้พวกผมทำงานที่ถนัดที่สุดในชีวิต คือการไปหาอะไรกิน^^
"ครับ ฮยอง แล้วฮยองไม่ไปกินด้วยกันเหรอ"
"ไม่อ่ะ ฮยองว่าจะเดินดูความเรียบร้อยอีกทีก่อน เดี๋ยวแบมแบมกับยองแจไปกินมาเสร็จแล้ว แล้วฮยองค่อยไป"
"โอเคคร๊าบบบบบบบ ฮยอง"
ผมกับยองแจ ไม่รอช้า รีบเดินไปที่เล้าจ์ก่อนเลย ตอนนี้ที่เล้าจ์คนเยอะมาก อาหารน่ากินทั้งนั้นเลย
ผมกับยองแจแยกย้ายกันไปตักอาหารตามที่ตัวเองเล็งเอาไว้ตั้งแต่ตอนเดินเข้ามา
.
.
"แบมแบมอ่า.... ทางนี้ๆๆๆ"
แกคงกลัวคนอื่นไม่รู้จักชื่อฉันใช่รึเปล่า ยองแจ แล้วนี่แกไปนั่งโต๊ะกับใครก็ไม่รู้
เป็นผู้ชายท่าทางแปลกๆ ...
เดี๋ยวนะ..... คนอะไร ยิ้มให้คนที่ไม่รู้จักได้กว้างขนาดนั้น...
แล้วก็มีผู้ชายที่ท่าทางปกติอีก 1คน
ผมรีบดึงแขนยองแจออกมาแล้วกระซิบถามมัน เพราะค่อนข้างกลัวไอ้คนที่ท่าทางแปลกๆนี่แหละ
ดูท่าทางสติจะไม่สมประกอบเท่าไร ฮ่าๆๆๆ
"ยองแจ แกมานั่งโต๊ะใครวะ" (ผมกระซิบถามมันหลังจากที่ยิ้มรับผู้ชายแปลกๆ และก้มหัวทักผู้ชายท่าทางปกติไปแล้ว)
"ก็โต๊ะมันเต็มอ่ะ แก ฉันเห็นคุณ 2 คนนี้ นั่งกันอยู่ 2 คน ชั้นเลยมาขอนั่งด้วย"
และแล้วผู้ชายที่ท่าทางแปลกๆ ก็ยิ้มจนตาปิดหยี๋พูดทักทายพวกผม2คนก่อน
"สวัสดีครับ ผม ชื่อ คิมยูคยอม เรียก ยูค เฉยๆ ได้ ส่วนคนนี้ ซองจงฮยอง "
"อ่าาาาาา สวัสดีคับ ผม แบมแบม ครับ ส่วนคนนี้ เพื่อนของผม ชื่อ ยองแจ "
"หืมมมม ??? ชื่อ แบมแบมเหรอ ชื่อแปลกจัง"
"อ่าาาาาาา ผมถือว่าเป็นคำชมนะ 55555555 "
หลังจากที่ผมหัวเรายังไม่ทันจะสิ้นเลียง โต๊ะก็มีสมาชิกใหม่มาเพิ่ม เป็นผู้ชาย หน้าตาดีมากๆ แต่หน้าติดจะบึ้งไปนิดนึง ผมว่าผมตาไม่ฝาดนะ ก่อนนั่งผมว่าเค้ามองผมกับเพื่อนด้วยสายตาเหยียดๆ ยังไงไม่รู้สิ
และก็ยูคยอมเป็นคนเอ่ยทักก่อนตามเคย นายนี่มันโครตมารยาทดีเลย ยูคยอมอ่าาาาา....
"มาแล้วเหรอ มาร์คฮยอง ผมนั่งรอจนรากที่ก้นจะทิ่มโต๊ะอยู่แล้วเนี่ย"
ยูคยอมพูดกับคนมาทีหลังด้วยสีหน้ายิ้มๆ
ผมเลยแอบมองปฏิกิริยาของนายคนที่มาใหม่นิดนึงว่า เค้าจะว่ายังไง..
โอโห้ คุณผู้อ่าน นี่ขนาดคนที่รู้จักกันพูด นายคนนี้ยังมองด้วยหางตาเลย ถึงคราวที่พวกผมต้องรีบกิน รีบโกยแล้วเป็นแน่แท้
"แบมแบมหิวเหรอ ก้มหน้าก้มตากินใหญ่เลย ^^"
"เอ่ออออ ผมต้องรีบไปทำงานกันต่อน่ะ ห้างจะเปิดแล้ว"
หลังจากที่ผมพูดจบไอ้หน้าหล่อเหลือบมองมาทางผมกับยองแจนิดนึง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มปนห้วนๆ
"ผู้จัดงานให้พนักงานห้างมากินข้าวรวมกับพวกเราในนี้เหรอ"
ขอโทษนะ ที่พูด....มันดูเหมือนแบ่งชนชั้นยังไงพิกล
พอฟังแล้ว ผมงี้ แทบลุกขึ้นยืนเลย ...
แต่ไม่ต้องห่วงครับ ผมมีพระเอกมาด้วย ยองแจ เชิญแกออกโรงได้เล๊ยยยยยยยยยยยย...
"พวกผมไม่ได้เป็นพนักงานประจำที่ห้างนี่หรอกนะครับ วันนี้เพียงแค่มารับงานพาร์ทไทม์เท่านั้นเอง"
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมม W T F !!!!!!
โอ๊ว !!! โนว์ !!!!!
หลังจากที่ผมได้ยินไอ้ยองแจพูด ...ผมแทบบีบคอมัน ไอ้ยองแจ...
นี่เรียกว่าแกกู้สถานการณ์แล้วใช่ม๊ายยยยยยย ผมกำชายเสื้อของมันแน่น แล้วกระตุกให้มันรีบกินข้าว รีบกิน จะได้รีบไป..
"ถ้าอย่างนั้นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่...."
....................
..........................
........................................
ทุกคน ....................................................เงียบสนิท ชนิดถ้ายุงกลืนน้ำลาย พวกผมก็คงได้ยินนั้น
ส่วนพวกผม2คน ก็รีบกิน รีบโกยซิครับ
จะรออารายยยยยยยยย
จะรอให้พ่อไอ้หน้าหล่อมาตัดริบบิ้นหรือไงคร๊าบบบบบ
ผมเจอแล้ว!!!!
หัวใจของผม 555555
เค้าชื่อแบมแบม หน้าตาน่ารักมาก เสียงเล็กๆแหบๆ ตัวเล็ก แต่แก้มยุ้ยชะมัด ปากแดงเม้มปากบ่อยๆ ท่าทางขี้อาย ผมเห็นเค้าตั้งแต่เดินเข้ามากับ ...เอิ่ม... เพื่อนนะ ผมคิดว่า เป็นแค่เพื่อนของเค้า
โต๊ะทุกตัวเต็มหมด เหลือแต่โต๊ะของพวกผม ซึ่งไม่มีใครกล้ามานั่ง
แล้วพระเจ้าก็เข้าข้างผม เมื่อเพื่อของเค้าเดินเข้ามาขอพวกผมนั่ง ผมงี้ แทบลุกขึ้นยืนเลย ผมคงเก็บอาการไม่อยู่ ยิ้มไม่หุบเลย เค้าเลยมองผมแบบแปลกๆ 5555 ผมไม่ได้บ้านะ แต่แค่ปลื้มใจ แต่ทว่าความสุขมันอยู่กับผมไม่นานTT^TT ..... เมื่อผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา .. มาร์ค ต้วน
มาร์คฮยอง เดินมานั่งทำหน้าเหมือน.. กินยาถ่ายแล้วถ่ายไม่ออก นั่งปุ๊บก็มาพูดจาถากถางแบมแบมของผม แต่ผมจะทำอะไรเขาได้ล่ะ เขาเป็นฮยองนี่นา... เล่นเอาแบมแบมของผมรีบกิน รีบลุกไปเลย
มาร์ค ต้วน ..ไอ้คนใจร้าย TT^TT
ถรุย!! ....ความสุขของไอ้ยูค..ทำไมมันสั้นเท่าขามดอย่างนี้ล่ะครับ ... แต่ผมยังไม่ยอมแพ้นะ
ใจกล้า หน้าหล่อซะอย่าง....
ผมวิ่งตามแบมแบมไปก่อนที่แบมแบมกับเพื่อนจะออกไปจากเล้าจ์
"แบมแบม..." (เค้าหันมามองผม แล้วเอียงคอทำหน้าสงสัย ฮอลลลลลลล น่ารักไปแล้วน๊า)
"มีอะไรเหรอ"
"เรารู้สึกถูกชะตากับนายอ่ะ จะบอกว่ายินดีที่รู้จัก แล้วนี่ ไอดีไลน์ของเรา ^_______^"
(น่าประทับใจไม๊ล่ะ อ่อยกันตรงๆเลย หน้าด้านไร้ยางอายปี้จุด 55555 แบมแบมยืนงง แล้วรับโทรศัพท์ของผมไปจากมือผมแบบงงๆ 55555 แบมแบมอ่า..น่ารักมากเลย)
"หืมมมมม ???????"
"เราขอไอดีไลน์ของแบมแบมได้หรือเปล่า แลกกันๆ ของยองแจด้วยนะ เรามีเพื่อนน้อย พอเจอคนถูกชะตาเลยอยากขอเป็นเพื่อน" (ผมพูดพร้อมตีหน้าเศร้า ออดอ้อน ไงละ ผมแถชนิดสีข้างถลอกกันเลยเชียว ถ้าไม่ให้นี่ ถือว่าใจร้ายมากเลยนะ แบมแบมอ่าาาาา )
"อ่อ ครับ ได้ครับ นี่ครับ ไอดีของผม แล้วก็ของยองแจ "
(แบมแบมกดไอดีไลน์ของตัวเอง กับยองแจ ให้ผมตอบรับ)
"ขอบคุณนะ ไว้เราขอทักไปคุยบ้างนะ ไปล่ะๆๆ เดี๋ยวเราต้องรีบไปทำงานแล้ว ดีใจที่ได้เจอนะ บายยยยยยย"
พระเจ้า ...ขอบคุณที่ทำให้ผมได้มีโอกาสเกิดมา...ขอบคุณพระองค์จริงๆคร๊าบบบบบบบบบบบบ ^^
ผมเพิ่งจะรู้ตอนแต่งหน้าและเข้างานอีเว้นท์แล้ว ว่า 2 คนที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยตอนกินอาหารเช้าไม่ใช่พนักงานจากทางห้าง
แต่เป็นคนของบริษัทออแกนไนเซอร์
ตลอดเวลาที่ทางห้างจัดงาน อีเวนท์ สายตาผมก็สะดุดที่ผู้ชายร่างบาง แก้มย้วยๆคนนั้นตลอด เวลาที่หมอนั่นพูด ยิ้ม ทำไมมันดูขัดตาผมไปซะหมด
ปกติผมไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไร เป็นเพราะไอ้ยูคคนเดียว ที่ชวนคนแปลกหน้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย
มันเลยทำให้ผมหงุดหงิดมาจนถึงตอนนี้
ผมไม่ชอบใจท่าทางการยิ้ม การพูดคุย เวลาที่หมอนั่นคุยกับเพื่อนเลย ให้ตายสิ
แต่ผมว่าคงไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาแน่นอน เพราะถึงเนื้อถึงตัวกันเหลือเกิน
"มาร์ค วันนี้นายดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนะ" ไอ้เจบี พูดกับผมระหว่างที่เรานักพักรอช่วงต่อไปของงาน
"อืมมม สงสัยฉันไม่คุ้นทีมงาน เลยทำให้รู้สึกแปลกๆ"
"อ่อ บริษัทของจุนเคฮยองอ่ะเหรอ ดังนะ บริษัทนี้อ่ะ เค้าดิวอยู่กับที่นี่ ห้างนี้เลยไม่ยอมเอาบริษัทอื่นจัดอีเว้นท์เลย แถมวันนี้จุนเคฮยองมาจัดการเองเลย ยองแจก็มาเองด้วย แสดงว่าเค้าให้ความสำคัญกับงานนี้มากๆ "
"ยองแจ ???"
"อืม ก็ไอ้ตี๋ผมทองๆ คนนั้นไง ที่ยืนกับเด็กผมดำๆตัวบางๆนั่นน่ะ น้องชายจุนเคฮยอง คงมาช่วยพี่ชาย"
"อ๋อ แล้วอีกคนล่ะ" ผมพูดไปเรื่อย คิดว่าเหมือนถามเรื่องดินฟ้า อากาศซะมากกว่า
"คงเป็นเพื่อนมั้ง ฉันไม่รู้จักกับยองแจหรอกนะ แต่รู้จักคุ้นเคยกับจุนเคฮยอง รู้อย่างเดียวว่า ทั้ง2คนนั้น เป็นรุ่นน้อง มหาลัยเดียวกับฉัน ว่าแต่นายถามทำไมวะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นสนใจเรื่องชาวบ้าน" ...
ไอ้เจบีพูดพร้อมหรี่ตาที่มีอยู่เพียงขีดเดียวของมันมามองผม
"อืม..... ฉันแค่รู้สึกว่าไม่เคยเห็นทีมงาน ทีมนี้มาก่อนตะหาก" ...
"อย่าไป อาละวาดใส่ทีมงาน จุนเคฮยองนะเว้ย รายนั้น อิทธิมาก ถึงวงเราจะดังมาก แต่ก็ใช่ว่า จะเบ่งหรือวีนใส่ทีมงานของฮยองได้นะ จุนเคฮยองต้องไม่ยอมแน่นอน"
เดี๋ยว....เดี๋ยวนะ เจบี นี่นายกับฉันพูดถึงบริษัทออแกนไนซ์หรือมาเฟีย????
วันนี้ไอ้มาร์คมาแปลกๆ หลังจากหมดงานอีเว้นท์แล้ว มันไม่ยอมกลับเข้าห้องแต่งตัว มายืนมองทีมงาน แถมยังถามนั่น นี่ โน่น มากจนผิดสังเกต
เมื่อเช้าผมกับจินยองเดินเข้าไปกินอาหารเช้าที่เล้าจ์ เจอมันกับยูคยอม นั่งโต๊ะเดียวกันแต่อารมณ์ต่างกันสุดขั้วมาก
ไอ้ยูคยอมยิ้มปากแทบฉีกถึงหู ส่วนไอ้มาร์คก็หน้าบึ้งสุดติ่งมากกกกกก มากซะจนผมคิดว่ามันไม่พอใจไอ้ยูคหรือเปล่า
"ทะเลาะกับไอ้มาร์คเหรอวะ"
"เปล่านี่ฮยอง มาร์คฮยองอารมณ์เสียมาจากไหนก็ไม่รู้อยู่แล้ว มาถึงก็มามองตาขวางๆ บ่นนั่น นี่"
"ใครไปทำอะไรมัน??"
"ไม่รู้ดิ มาร์คฮยองจากที่ปกติขี้เหวี่ยงอยู่แล้ว วันนี้ยังดูหงุดหงิดมากกว่าวันอื่นๆด้วยนะ" ยูคยอมพูดพร้อมพยักหน้าไปยังมาร์คที่นั่นตรงกันข้าม พวกผมไม่ได้นินทานะ พูดกันต่อหน้าเลยทีเดียว
"แล้วแกล่ะ ยูคยอม อารมณ์ดีอะไรนักหนา.... ยิ้มจนต่อมน้ำลายฉีกแล้ว..."
"ฮย๊องงงงงงงงง ผมกำลังมีความรัก ^______^"
"หืออออออ??? อะไรวะ" ผมกำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม...น้ำแทบพุ่งออกจากปาก อะไรแกจะมีความรักได้ไวขนาดนั้น ไอ้ยูค ออกมาจากห้องพักได้ไม่ถึงชั่วโมง แกมีความรักแล้วเหรอ...นี่ความรัก หรือหุงข้าววะ
"ผมเจอเนื้อคู่ผมแล้วนะ ฮย๊องงงงงงง"
มันพูดพร้อมกอดผม... เฮ้ย!!! ไอ้ยูค ไม่ใช่แล้วเว้ยยยยยย ผมดันหัวมันออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมเหลือบตาไปมอง....จินยอง เพื่อนคู่หูของผม
พร้อมทำปากพะงาบๆ เป็นโค๊ดรหัสมอส.... ถอดความได้ว่า ..... ช่ ว ย กู ด้ ว ย....
ได้ผลทันตา มาร์ค ต้วน เม้มปากเป็นเส้นตรง แล้วลุกออกไปจากโต๊ะกินข้าวทันที บอกว่าจะไปแต่งตัว... แต่ทิ้งหางตาเอาไว้ทั่วโต๊ะ
หืมมมมมมมมมมมมมมมมม???? ตกลงมันไม่พอใจอะไรแต่เช้าครับ ท่านผู้อ่าน ใครรู้ช่วยบอกผมที
"ตกลงมาร์คฮยองไม่พอใจอะไร ใครน่ะ ยูคยอม" จินยองมันคงเริ่มรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง ถึงเอ่ยปากถามไอ้ยูคด้วยตัวเอง
"ไม่รู้อ่ะ ^____^"
"แกช่วยหยุดยิ้มซักพักนึงได้ไม๊ ไอ้ยูค มันน่ากลัวนะเว้ย" เป็นผมเองที่ทนไม่ได้ กับความไร้สติของไอ้ยูค ถึงขนาดลงทุนข้อร้องมัน
.
.
.
จนกระทั่งเริ่มงานอีเว้นท์
ผมเห็นยูคยอมยิ้มกว้าง และโบกมือให้กับยองแจและเด็กหนุ่มผมดำ ร่างบางๆคนนั้น
ผมก็เลยพอเดาได้ลางๆว่า นั่นคือรักที่ไอ้ยูค เพิ่งค้นพบเจอ
แต่....
ตาขีดเดียวเส้นเล็กๆของผมก็ดันไว หันไปเห็นเรื่องอีกเข้าจนได้
ไอ้มาร์ค..
....
.....
.....
มันก็มองไปทางนั้นเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ มันไม่ยิ้มแถมขมวดคิ้วตลอดเวลาอีกตะหาก
ผมต้องสะกิดให้มันคอยยิ้มให้แฟนคลับที่มาดูพวกเราบ้าง แต่กระนั้นฐานแฟนคลับของมาร์คก็เหนียวแน่นมากกว่าผม มากกว่าสมาชิกคนอื่นๆ สงสัยสาวๆสมัยนี้ชอบแบบดาร์กๆ เฮ้อ....
จนกระทั่งงานอีเว้นท์จบแล้ว
แต่ผมว่าอะไรๆยังไม่จบ มันต้องมีเรื่องให้ติดตามกันต่อไป
เพราะตอนเย็นนี้ ทางห้างจะมี thank you party
ผมว่า.... ต้องมีอะไรสนุกๆให้ผมดูแน่นอน
.
.
.
.
ผู้อ่านคิดเหมือนผมไม๊ครับ ^____________^
............................................................................................................................................
จบไป 1 ตอนแล้วน๊าาาาาา
ชอบหรือไม่ชอบ คอมเม้นท์บอกเราบ้างน๊า.... เราอยากอ่านมากๆ เลย
ถ้าเจอคำผิดสะกิดบอกเราเบาๆน๊า....งือๆๆๆๆๆ
รักคนอ่านทุกคนน๊าาาาาาาาาาาาาาาา ม๊วฟๆ
ความคิดเห็น