PLEASE FORGET ME

  

 

 

  

                      INTRO

ภาพของตลาดสดปรากฏแก่สายตา...

ชายหนุ่มรูปร่างผอมเพรียว วิ่งกระหืดกระหอบนำหน้ากลุ่มชายชุดดำมาแต่ไกล เผยให้เห็นใบหล่อเหลาคมคายของชายหนุ่มที่มีแววตาคมกริบดูมุ่งมั่น มือข้างหนึ่งจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่น

“ทางนี้ !”

ชายหนุ่มตะโกนปนกับเสียงหอบ

หญิงสาวร่างเล็กเซถลาไปตามแรงฉุดของชายหนุ่ม สองขาพันกันจนล้ม แต่เธอยังหยุดตอนนี้ไม่ได้ ข้อศอกบางดันตัวเองให้ลุกเมื่อเสียงปืนยังดังแว่วตามมาไม่ห่าง ชายหนุ่มประคองหญิงสาวให้ลุกอย่างทุลักทุเล ครั้นลุกได้ก็รีบย่ำฝีเท้าต่อมุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย พลันเหลียวหลังมองข้างหลังเป็นระยะๆ

“หยุดนะ !”

เสียงตะโกนดังไล่หลังทำหญิงสาวรู้สึกตระหนก และเริ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ในใจได้แต่ภาวนาให้คนพวกนั้นวิ่งตามมาไม่ทันเพราะพวกมันมีทั้งอาวุธและจำนวนคนที่มากกว่า...เสียงปืนยิงขู่ขึ้นฟ้าหลายต่อหลายนัด ความกลัวเริ่มเกาะกุมใจจิตใจของเธอ แต่ทว่าไม่มีผลต่ออีกชายหนุ่มเลยสักนิด…

“ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อยครับป้า”

ชายหนุ่มแหวกผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่ไปมาอย่างหนาแน่น มือข้างหนึ่งดึงเธอให้วิ่งตาม ซิกแซกไปมาอย่างคล่องแคล่ว ตามมาด้วยชายสวมชุดสูทสีดำสนิทราวๆ สี่ห้าคนที่ถือปืนวิ่งตามพวกเขามาด้วยความยากลำบาก เนื่องจากในตลาดมีสิ่งของที่พ่อค้าแม่ขายวางเรียงรายเอาไว้มากมาย ทำให้พวกเขาวิ่งชนตะกร้าผักล้มกลิ้งกระจัดกระจายหรือบางคนก็เสียหลักลื่นล้มไม่เป็นท่า

จังหวะนั้น เขากระชากร่างเธอให้หลบเข้าไปในซอกตึกแคบๆ วิ่งลัดไปโผล่อีกซอยหนึ่ง ดวงตาคมมองซ้ายมองขวารีบหาที่หลบ ก่อนจะตัดสินใจดึงเธอเข้าไปหลบอยู่ภายใต้แผ่นไม้เก่าๆ ที่กองพะเนินอยู่ไม่ห่าง เสียงรองเท้ากระทบพื้นวิ่งตามเข้า หญิงสาวเหงื่อไหลชโลมกาย คอแห้งผาก เธอเหลือบสายตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างหวั่นๆ
               “เราจะต้องปลอดภัย”

คำกล่าวสั้นๆ กับแววตาอ่อนโยนอย่างปกป้อง ทำให้หญิงสาวรู้สึกมั่นใจ...

สองมือเอื้อมมาสอดประสานกันไว้ มือเล็กเย็นเฉียบปรากฏแหวนวงสวยสีเงินเป็นประกายแวววับประดับด้วยมุกเม็ดเล็กตรงนิ้วนางของเธอ สองสายตาประสานกันนิ่งแต่กลับวูบไหวเมื่อเสียงรองเท้าดังใกล้เข้ามาทุกที พวกมันเดินวนย้ำไปมาอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าขาวอมชมพูเริ่มซีดเผือด ขดตัวนิ่งเกร็ง ฟังเสียงหัวใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่คนพวกนั้นจะวิ่งผ่านเลยไปในที่สุด…

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดเต็มใบหน้า ก่อนส่งยิ้มให้กับชายหนุ่ม ทำเอาอีกคนฉีกยิ้มตามอย่างโล่งอก ชะโงกหน้ามองสำรวจอย่างระมัดระวัง…

“ไปกันเถอะ”

 

  เขาดึงให้หญิงสาวก้าวออกจากกองไม้ ร่างบางยังคงสั่นเทาไม่หาย ดวงตาคู่สวยกวาดมองอย่างระแวง ยังไม่ทันได้ก้าวก็ต้องสะดุ้งเฮือก เลือดในกายเย็นเฉียบเมื่อเจอปืนยาวเล็งตรงมาในระยะเผาขน สองมือจับกันแน่นขึ้นกว่าเดิม นัยน์ตาคู่สวยสั่นระริก เมื่อประสานสายตากับเจ้าของปืนตรงหน้า ยิ่งได้จ้องเข้าไปนัยน์ตาสีเทาอำมหิตคู่นั้น มันช่างเป็นแววตาที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ... 

 

  ภาพชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทตรงหน้า จ่อปืนมาที่เธออย่างไม่มีทีท่าจะปราณี

ในขณะที่ข้างกายมีอีกคนจับมือกันไว้แน่น เธอพยายามรวบรวมสติ แต่ทว่ามันกลับกระเจิงหนักกว่าเดิม เมื่อปืนกระบอกนั้นเริ่มเบนจากเธอไปหาคนข้างๆ แทน แต่เขาไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแววตาเกรี้ยวกราดไม่เกรงกลัวความตายตรงหน้า

หญิงสาวเบิกตากว้างใบหน้าซีดเผือก 

ไม่นะ...เสียงในหัวดังก้อง พยายามจะเอ่ยปากห้าม… ปัง !

+++++++++++++++++++++++++    

 

Winner Theme