ห้องใต้หลังคา

ลำดับตอนที่ #4 : กลอน

กันต์ 

เป็ดเอ๋ยเป็ดน้อย  เจ้าช่วยร้อยถอยคำอันนักใจ
เป็นอักษรเล่าบอกเรื่องความเป็นไป  คืออะไรพาเจ้าให้เศร้าหมอง
ช่วยบอกเพื่อนคนนี้คายเศร้าใจ  มีเพื่อนไว้ทำไมให้เสียของ
เพราะเพื่อนคนนี้จะขอคุ้มครอง เจ้าเป็ดลองว่าความมาเถิดเอย


ยู(หมา) แต่งกลอนให้

หอมเอ๋ยหอมเจ้า หอมเหล่าลั่นลม
ชูช่อชวนชม สวยสมงามตา
เสียดายชื่อนี้ ไม่ดีดั่งว่า
ชีวิตเกิดมา อุราระทม
จึงได้เปลี่ยนนาม ตามความเหมาะสม
เปลี่ยนจากลั่นทม ระทมเหลือหลาย
ลีลาวดี ชื่อมีความหมาย
เสนาะเพราะพราย ไม่คล้ายลั่มทม...

ดอกไม้อยู่ในรั้ว              ดังดอกบัวไม่กลัวแสง

ผิวเผาะเปราะบางแสดง   หนักแน่นแฝงแข็งแกร่งใน

วันหนึ่งจ่าภมร                 หวังเชยช้อนวอนยาใจ

ผลิดอกออกช่องให้         เข้าคลึงไคล้ใกล้เกสร

อนึ่งกระต่ายน้อย          ทุกค่ำคอยคืนขึ้นค่ำ

ปองจันทร์ฝันกลืนกล้ำ       ต้องชอกช้ำระกำใน

รักดวงบุหลันเด่น               แต่เนื้อเย็นอยู่สูงไป

ยากแท้แม้ฝันใฝ่                ก็มิได้ดุจใจปอง

อันอุบายหมายไว้           พรางดวงใจให้ฉงน

งงงวยด้วยเล่ห์กล           หวังตัดต้นขุดโคนตาย

ไม่ทิ้งแม้เศษเสี้ยว          ฝันหนึ่งเดียวให้สลาย

ทนขืนฝืนเดียวดาย         หากสุดท้ายกลายเป็นดี

เป็นสิ่งซึ่งทำได้              กลืนกลั้นไว้ยอดยาหยี

ผ่านผันวันเดือนปี            ไม่ช้านี้รักลางรอน

ภมรยั้งรั้งใจไว้                  มิขอใกล้ไซร้เกสร

แม้ผลิดอกออกซ้อน        ให้ภมรร่อนจรใกล้

กลัวทิ้งรอยเหยียบย่ำ        ร้าวระกำบนดอกไม้

จึงตัดหักห้ามใจ               ลาแล้วไซร้เจ้าบุปผา

เลิกมองบุหลันล้ำ             เดินจากจ้ำจำกลับป่า

กระต่ายน้อยค่อยเลือนลา    ขอจันทราจงโชคดี


แด่ฟอเก็ด มีนอท ดอกไม้นี้
ดอกไม้ที่สีม่วงเย็นเป็นสีสัน
จดจำไว้รักที่มีชั่วชีวัน
อย่าลืมฉัน อย่าลืมกันนิรันดร์กาล

...แด่กล้วยไม้ดอกนี้ที่อาภัพ
กลับก้านอับเหี่ยวเฉาแสนเศร้าหงอย
สีเทาหม่นปลิวละลิ่วลอย
ตะวันคล้อยทิ้งกลีบเกลือธุลี...

พี่แรค
ดอกเอื้องฟ้าเช่นเจ้างามแสนหวาน เป็นสายธานน้ำใสในใจพี่
 ตื่นขึ้นมาก็พบเจ้าด้วยแก้ว ซึ่งไม่แคล้วคือดอกเอื้องของพีใจ
พี่ขอเจ้าอย่าห่างจากกันไกล เมื่อสายใยของสองเรายังผูกพัน
 

รักคือยาพิษ   ยากยั้งจิตคิดแตะต้อง
ขอเพียงได้ลิ้มลอง   แม้จักต้องมรณา
หากแม้นวายชีวาต   แต่สมคาดปรารถนา
ยอมสิ้นแม้วิญญา   ทรมาร์ด้วยตรอมตรม