ดวงใจปราถนา

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อแรกพบ

1

‘นายคนนี้อีกแล้วสินะ’

รัน เอ็ดมัน สาวน้อยลูกครึ่งญี่ปุ่นหญิงร่างเพรียวบางยืนมอง ร่างใหญ่กำยำผึ่งผายสมชายชาตรี รูปร่างสง่างามยังไม่เพียงพอต่อสิ่งที่เธอเห็น หน้าตาเขาสุดแสนจะหล่อเหลาหาตัวจับได้ยาก เท่าที่เธอเคยเจอใครมายังไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าผู้ชายคนนี้มาก่อนเลย แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่ความหล่อบนใบหน้าคมเข้มนั้นเพียงอย่างเดียว ดวงหน้าที่ดูมีความดื้อรันแอบแฝง เท่าที่เธอสังเกตเห็นดูเหมือนเขาจะไม่ทำอะไรเลยสักอย่างนอกจากตอนนี้นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวสวยแสนสบายข้างหน้าต่างของหอสมุดที่เธอทำงานอยู่

 ‘ให้ตายนั่นมันเป็นมุมโปรดของเธอเสียด้วยสิ’

รันเม้มปากสวยได้รูปแน่น  เธอชอบมุมโซฟาตัวนั้นที่สุดเลย เพราะมันเป็นมุมส่วนตัวที่สุด แถมมองลงไปเห็นป่าด้านล่างที่เขียวขจีสดชื่นอีกด้วย

 แต่ตอนนี้เขาคนนั้นมาจับจองที่ของเธอไว้เสียแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เท่าที่รู้ก็คงตั้งแต่เปิดเทอมเห็นจะได้ เธอก็เห็นเขามานั่งๆนอนๆอยู่ตรงนั้นตลอด ก็คงเป็นเด็กของสถาบันแห่งนี้นั่นแหละ เพราะดูจากการแต่ตัวเขาเหมือนจะเป็นพวกลูกหลานพวกผู้รากมากดีอย่างแน่นอน  หรืออาจจะถึงขึ้นมหาเศรษฐีเลยก็ได้ดูจากเสื้อผ้าที่เขาสวมมันถูกตัดเย็บอย่างปาณีตทีเดียว น่าจะเป็นยี่ห้อที่ดังที่สุดของโลกเลยถ้าเธอเดาไม่ผิด

และอีกอย่างคนที่จะส่งลูกหลานมาศึกษาที่มหาวิทยาลัยนานาชาติเคิร์กสเตนเบอร์กนี่ได้  จะต้องมีเงินเข้าขั้นมหาเศรษฐี กันทั้งนั้น เท่าที่ดูหน้าตาท่าทางคงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอเห็นชายหนุ่มรูปงามผู้นี้ไม่เคยไปเรียนเลยครั้ง  เอาเวลาส่วนใหญ่มานั่งๆนอนๆอยู่ที่นี่ อย่างว่าไอ้พวกลูกคนรวยมักจะทำตัวไรสาระไปวันๆ ถือว่าตัวเองมีเงินล้นฟ้า

เธอเกลียดนักไอ้พวกลูกคนรวยที่ชอบฝานเงินพ่อแม่ อีกอย่างเท่าที่ดูเขาก็อายุไม่ใช้น้อยๆ  หรือว่าอาจจะเป็นที่การแต่งตัวก็ได้ที่ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ รันสบัดหน้าด้วยความระอาเหนื่อยหน่ายจะยังไงก็ตามอายุประมาณนี้ไม่หน้าจะทำตัวไรสาระอยู่ดี

“อุ้ย” 

รันสะดุ้งอุทานเบาๆมือเรียวสวยถูกยกขึ้นปิดปาก เพราะอยู่ๆสายตาคู่สวยหวานของเธอก็สบประสานกับสายตาคมกริบของชายที่นอนอยู่ตรงโซฟาเข้าอย่างจัง เหมือนเขาจะรู้ว่าเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่  แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่างก็คงจะเป็นสายตาที่เขาส่งมาให้เธอ มันเกินที่เธอจะบรรยายได้ รันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

 รันสบัดหน้าหนีทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเลี่ยงเดินไปยังชั้นหนังสือที่ห่างออกไป เธอหันเหความสนใจไปเก็บหนังสือเข้าที่ เธอเลิกคิดถึงบุคคลที่นอนอยู่บนโซฟาและหันมาสนใจกับงานที่เธอชอบ

รันจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในอังกฤษ เพื่อจะได้มาทำงานที่มหาวิทยาลัยนานาชาติเคิร์กสเตนเบอร์ก เธอต้องอ่านหนังสืออย่างหนัก เธอหลงรักมหาวิทยาลัยนานาชาติเคิร์สเตนเบอร์ก ตั้งแต่ได้มาแค่ครั้งเดียวกับ มาเรียญาติของเธอ หล่อนเรียนที่มหาวิทยาลัยเคิร์กสเตนเบอร์กเอกประวัติศาสตร์หลังจากนั้นหล่อนก็ไปเรียนต่อที่ปารีส ส่วนรันรู้ดีว่าเธอรักการอ่านมากแค่ไหนเธอจึงไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ :  University of Cambridge : ในประเทศอังกฤษ มันเป็นมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่เป็นอันดับสองของสหราชอาณาจักร ที่ตั้งอยู่ในเมืองเคมบริดจ์ ประเทศอังกฤษ ได้รับการยกย่องว่าเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำในด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีของโลก เป็นมหาวิทยาลัยลัยที่มีผู้ได้รางวัลโนเบลสูงที่สุด แต่ใช่ว่าจะเก่งเพียงแค่สองด้านเท่านั้น ด้านสิ่งที่เธอรักก็เช่นกันมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ได้สอนเธอมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่เธอรัก 

หลังจากรันเรียนจบมาได้ไม่นานทางมหาวิทยาลัยนานาชาติเคิร์สเตนเบอร์กได้ติดต่อให้เธอเข้ามาทำงาน ไม่ต้องสงสัยว่าเธอต้องรีบคว้ามันไว้ทันทีที่ได้รับการติดต่อไป เธอชอบหอสมุดแห่งนี้มาก มันเป็นหอสมุดที่ใหญ่มากทีเดียว  แต่ที่เธอชอบที่สุดคือศูนย์วรรณกรรมที่เก่าแก่ของเคิร์สเตนเบอร์ก ที่รวบรวมเอาวรรณกรรมต่างๆของแต่ละประเทศเข้าไว้ด้วยกัน ยิ่งเธอได้เข้ามาดูภายในเธอยิ่งชอบมันมาก ความเงียบสงบปลอดผู้คนไม่มีผู้คนเข้ามาใช้มากนัก  ทั้งแต่สถาบันได้เปิดหอสมุดใหม่ที่เอาใจนักศึกษารุ่นใหม่ มีทุกอย่างครบวงจร ที่นี่จึงเป็นเพียงหอสมุดที่เก่าแก่ของสถาบันคงไว้อย่างดังเดิมดูหน้าอนุรักษ์ไว้

รันคิดว่าเธอเป็นผู้ที่โชคดีมากที่ทางมหาวิทยาลัยได้ให้โอกาสแก่เธอ เป็นโชคดีของเธอมากที่สุดหลังจากความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้น หลังจากเครื่องบินตกได้พรากเอาบิดามารดาไปจากเธออย่างไม่มีวันหวนกลับมาได้อีก ตอนนั้นเธอช็อกมากเสียจนเกือบละทิ้งการเรียนไป แต่คุณลุงคุณป้าบิดามารดาของมาเรีย ก็คอยเอาใจใส่เธอเหมือนท่านเป็นบิดามารดาแท้ๆเลยทีเดียว เพราะท่านเองก็เสียใจที่น้องสาวอันเป็นที่รักต้องจากไป มาดาของเธอกับมาเรียเป็นพี่น้องที่รักกันมากท่านมีกันเพียงสองคนเท่านั้น ส่วนเธอกับมาเรียก็เติมโตมาด้วยความรักให้กันและกันเช่นเดียวกับพวกท่าน คุณป้าท่านต้องการให้เธอเรียนที่สถาบันแห่งนี้กับมาเรีย แต่เธอต้องการเรียนที่มหาวิทยาลัยที่เธอชอบ ถึงค่าเทอมเธอจะเพียงพอก็ตาม บิดามารดาของเธอท่านทิ้งไว้ให้เธอมากโขทีเดียวไม่ว่าจะเป็นหุ้นต่างๆ ในธุรกิจของพวกท่านมันดูไม่ยุติธรรมนักสำหรับพวกท่านที่เหนื่อยยากมาเพียงเพื่อให้เธอได้ใช้ในสิ่งที่พวกท่านได้สร้างไว้ แทนที่พวกท่านเองต่างหากที่สมควรจะได้ใช้มัน  เธอเองเสียอีกไม่ได้ช่วยทำอะไรเลยสักอย่างแต่กับได้ใช้ทั้งหมดของพวกท่าน ยังไม่รวมถึงประกันที่พวกท่านทำไว้ให้อีกก็มากมาย

รันคิดว่าทำไมเธอจะไม่ได้ทั้งหมดล่ะในเมื่อเธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของพวกท่านแถมยังเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนอีกต่างหากใครๆก็รู้ดีว่าพวกท่านรักลูกสาวเพียงคนเดียวของพวกท่านแค่ไหน ตอนที่พวกท่านเสียชีวิตเธอก็บรรลุนิติภาวะพอดี จึงได้รับทุกอย่างโดยไม่ต้องมีผู้ดูแลทรัพย์สินให้ เธอจึงเป็นผู้บริหารมันด้วยตนเองมันไม่ยากนักสำหรับตัวเธอ เธอตัดสินใจขายหุ่นทั้งหมดของให้กับผู้บริหารที่เป็นญาติท่านอื่นๆที่ต้องการมัน  เธอได้เปลี่ยนพวกมันเป็นเงินสดที่ฝากไว้ในธนาคารทั้งหมด เธอไม่ต้องการทำอะไรกับมันทั้งสิ้น เธอน่าจะปล่อยมันไว้อย่างนั้นตลอดไปไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องใช้มัน สิ่งที่เธอต้องทำคือหาสิ่งใดก็ได้ที่ทำให้ลืมคืนวันอันโหดร้ายพวกนั้นให้หมดสิ้น ก่อนที่มันจะดึงชีวิตของเธอเข้าสู่เงามือแห่งความเจ็บปวดไม่รู้จบ 

รันคิดว่าเธอหามันพบที่นี่เมื่อไหร่ที่ได้มาเยือนมหาวิทยาลัยนานาชาติเคิร์สเตนเบอร์ก เธอจะลืมทุกสิ่งขลุกอยู่กับการอ่านหนังสือที่รักตลอดทั้งวันทั้งเดือนและก็ปีอยู่กับความเงียบสงบเพลิดเพลินของมันค่อยๆดื่มด่ำกับมันไปเลื่อยๆ

รันทำงานที่นี่มาได้ห้าปีหลังจากเรียนจบ มาเรียก็เช่นเดียวกันหลังจากที่หล่อนเรียนจบที่ปารีสหล่อนก็ถูกทางสถาบันทาบทามให้มาสอนต่อที่เคิร์สเตนเบอร์ก เธอไม่ข้องใจเลยเพราะเธอรู้ดีว่ามาเรียต้องทำได้ดี ญาติของเธอคนนี้เรียนเก่งมากเข้าขั้นอัจฉริยะ

     

...............................................................................