ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
�สามเดือนผ่านไปไวเพราะโกหก
หลังจากที่กันขอเป็นเพื่อนกับริทแล้ว ทั้งคู่ก็ดูจะสนิทกันมากขึ้น ริทกล้าพูด กล้าแสดงอารมณ์และความรู้สึกกับกันมากขึ้น กันก็ทำตัวเป็นพื่อนที่ดี แกล้งเดินชนเวลาริทไม่มองบ้าง มานั่งกินข้าวเบียดบ้าง เตะฟุตบอลดักหน้าเวลาริทเดินผ่านสนามฟุตซอลบ้าง แย่งแอร์บนรถประจำทางบ้าง ดึงกระเป๋าบ้าง เยอะแยะมากมายสำหรับการเป็นเพื่อนที่ดีของกัน - -'
เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงปิดเทอมแล้ว เป็นประจำทุกปีที่โครงการพิเศษจะพานักเรียนม.สี่ห้องพิเศษไปเที่ยว - -' สองคืนสามวัน ที่จันทบุรี
เสียงคุยกันจอแจของนักเรียนม.สี่ที่อยู่บนรถพร้อมจะออกเดินทาง ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เกือบๆจะห้าทุ่มแล้ว ก็ยังไม่มีใครคิดจะนอนสักคน ก็อย่างงี้แหละวัยสะรุ่น�
"นักเรียนใครยังไม่มาบอกครูด้วย"เสียงครูยังหนุ่มที่ตะโกนแข่งกับเสียงนักเรียนแล้วมองไปรอบๆรถดูว่าที่นั่งตรงไหนยังว่างอยู่
"ริท เบาะเปียกหวะ"
"ทำไม"
"น้ำแอร์หยดใส่"
"เออแม่ง ซวยชิบหาย มืงมานั่งนี่เซน เดี๋ยวกุนั่งตรงนั้นเอง"
"แหม พ่อพระเหลือเกิน"
หลังจากนั้นไม่นาน รถก็เรื่มเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียน เสียงจอแจเมื่อครู่ก็ค่อยๆเบาลง จนเงียบไปในที่สุด หนุ่มร่างบางทอดสายตามองออกไปนอกหน้าตาทั้งๆที่มันมืดและไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลย แต่เค้ากลับจ้องมองมันอยู่อย่างนั้น
แป๊ะ
เสียงหยดน้ำที่มาจากแอร์เหนือหัวของริท ที่หยดลงบนแขนขาวๆ ร่างบางถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือที่มีทิชชู่ไปเช็ดน้ำที่เกาะอยู่ข้างบน แล้วยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งทั้งตัว ไม่ให้น้ำแอร์หยดลงมาอีก
หกโมงเช้าของวันใหม่ รถบัสเข้ามาจอดเทียบท่า ที่พักของพวกเขาเป็นห้องนอนรวมทั้งผู้หญิงและผู้ชายนอนรวมกัน แต่ด้วยผู้ชายที่น้อยกว่ามากเพราะมีสามห้องห้องละไม่ถึงสิบคน ก็นอนรวมกันซะเลย ที่พักติดริมทะเล จะได้ยินเสียงคลื่นซัดฝั่งตลอดเวลา ที่นี่ไม่เหมากับการเล่นน้ำทะเลซักเท่าไหร่ แต่ถ้าชมวิวแล้ว ที่นี่ถือว่าสวยมากๆที่หนึ่งเลย
หลังจากขนสัมภาระไปเก็บเรียบร้อยแล้ว การรับประทานอาหารเช้าที่วุ่นวายก็เริ่มต้นขึ้น
"เฮ้ย"เสียงทักทายจากเพื่อนตัวเข้ม �>< ดังขึ้น
"......" แต่ก็ไม่ได้นำพา ให้ริทหรือเซนสนใจเลย กิน!
"นั่งด้วย"ร่างสูงหย่อนก้นลงนั่งข้างๆริทก่อนจะส่งยิ้มกวนๆไปให้
"......"
"มืงไม่กินไก่ทอดหรอว่ะ"กันพูดพร้อมๆกับมองไปที่ไก่ทอดบนจานของเพื่อน�
"กุบอกมืงเมื่อไหร่"ร่างบางเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรต่อไก่ทอดแล้วรีบเบี่ยงตัวหลบก่อนจะโดนฉกไก่ทอดไป
"ก็เห็นไม่กินสักที"
"กุจะไว้กินตอนจบ ปิดท้ายเว่ยๆ"
"กินตอนไหนก็เหมือนกันแหละ"
"แล้วมันเรื่องของใคร"เหมือนจะเป็นประโยคคำถาม ถ้าไปเจอหน้าหวานๆยักคิ้วกวนๆ มาให้ มันคงจะหมายความว่า"เรื่องของกุ"มากกว่าจะเป็นประโยคคำถามจากร่างบาง
"........"มีคนเคยสอนกันน้อยมาว่าบางทีการเงียบก็เป็นทางออกที่ดี
การรับประทานอาหารของโต๊ะนี้ก็เป็นไปอย่าง....เอ่อ...เรียบร้อย
"ไอ่กันมืงเอากระดูกมาใส่จานกุทำไม กุยังแดกไม่เสร็จ"
"เอ้า หรอ เห็นมืงมัวแต่นั่งเหม่อมองดูฟ้า นึกว่าอิ่มแล้ว"
"มืงแกล้งกุไอ่เวร"
"เอาน่ากินไปเถอะกระดูกมีแคลเซียม"
"งั้นมืงกินซะ"ริทหยิบกระดูกไก่ทีกันเอ่อ..แทะ..ขึ้นมา คว้าหมับเข้าที่ท้ายทอยของเพื่อน แล้วจับกระดูกพยายามยัดเขาไปในปากของกัน
"อื้อ ไอ่เอา" ริมฝีบางหนาเม้มเข้าหากันอย่างปิดสนิท กันขืนตัวออกจากริทที่ยัดเยียดกระดูกมาให้ แต่ก็ไม่กล้าที่ขะลุกแล้วกระโดดออกไปเพราะถ้าทำอย่างนั้น ไอ่ริทจะต้องโดนเก้าอี้ หรือโต๊ะ หรือถ้าใช้กำลังกับริท ริทก็ต้องเจ็บ กันเลยเลือกที่จะขืนตัวออกดีกว่าสะบัดตัวออก
"อะไรน่ะ กินหรอ ได้ๆ"
"ไอ่เอน อ่วยอุอ้วย"(ไอ่เซน ช่วยกุด้วย)
"ห๊ะ อยากกินเอ็นไก่ ได้ๆ เปิดปากออกมาๆ"
มือบางเปลี่ยนจากถือกระดูกมาเป็นบีบปากของเพื่อนให้เปิดออก ^______^ ริทโรคจิต
"อ๊ากกกกกกก"
เคร้งงงงงงง
กันดิ้นไปดิ้นมาจนมือดันไปปัดจานข้าวของริทหล่น กันกับริทมองหน้ากันก่อนจะมองไปรอบๆ เมื่อเห็นเพื่อนๆและครูกำลังมองจับจ้องมาที่เขาสองคน ร่างบางหันมามองจานข้าวที่หล่นไป เศษข้าวกระจัดกระจายไปทั่ว
"จัดการให้เรียบร้อยซะ เรืองฤทธิ์ นภัทร "
"ครับ"
หลังจากอาหารเช้าผ่านพ้นไป อาจารย์ก็พานักเรียนมาดูพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ เดินดูปลาบ้าง หอยบ้าง กุ้งบ้าง จะว่าแปลกก็แปลก นักเรียนส่วนใหญ่ก็ตื่นเต้นกับการเจอปลาแปลกๆ แต่กับริทและเซน
"ทำไมมันร้อนอย่างนี้"
"เออ ที่สุดหวะวันนี้"
เวลาที่นักเรียนทั้งหลายรอคอยก็คืออาหารเย็น อาจารย์หัวหน้าหมวดวิทย์ เลี้ยงกุ้งเผา !! แล้วก็มีจับฉลากแจกรางวัล หลังจากกิจกรรมของแต่ละห้องจบลง
ห้องทับหนึ่งมีผผู้ชายอยู่ห้าคน ผู้ชายมีน้อยใช้สอยอย่างถูกวิธี ก็ให้ออกไปร้องเพลงบ้าบอๆซะ ส่วนห้องสองห้องของริทกับเซน ก็คล้ายๆกัน ให้หัวหน้าห้องหญิงไม่แท้ออกไปโชว์เพลงหมอลำ สร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆคนอื่นๆ สุดท้ายห้องกัน ก็คงจะดูดีที่สุดเพราะร่างสูงออกไปพร้อมกับกบเพื่อนเลิฟ กบดีดกีตาร์ กันร้องเพลง มันชั่งเข้ากับบรรยากาศเหลือเกิน มืดๆมีเพียงไปหลอดเล็กข้างชายหาด สาดส่องคู่กับดวงจันทร์นวลผ่อง เสียงคลื่นทะเลซํดเข้าที่ชายฝั่ง ถ้าได้ฝังเสียงกีตาร์เพราะๆกับเสียงนักร้องนุ่มๆตอนนี้เป็นใคร ใครก็เคลิ้มละจ๊ะ
กบกับกันนั่งบนเก้าอี้ที่ลากออกมา เสีบงปรบมือจากเพื่อนๆที่นั่งชมอยู่ก็ดังขึ้นก่อนที่ร่างคมเข้มจะกล่าว
"ครับ พวกเราเป็นตัวแทนจะสี่ทับสาม ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับ....ครับ"กันเว้นช่วงระยะนิดหน่อย แต่ไม่ได้บอกว่าจะร้องให้ใคร แต่ก็น่าจะเป็นที่รู้กันว่าร่างสูงของกันน่าจะร้องเพลงนี้ให้กับสาวสวยอย่างมิ้น�
ริทมองกันก่อนจะหันมองหาเพื่อนที่นั่งข้างๆแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร
เสียงอินโทรกีตาร์ดังขึ้นอย่างช้าๆ
ทำให้ทุกคนตอนนนี้ต่างตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง บรรยากาศกำลังจะเป็นไปได้สวย ถ้าไม่
ตัวพี่ชอบกินตับเด็ก เฮ้ย! พี่ชอบให้เก็ดกินตับ เฮ้ย! กินตับมาตั้งแต่เด็กมห้แร่ธาตุเหล็กน้องคงเข้าใจ
ของหวาน ของมันของคาว ไม่เอ้า ไม่เอา พี่สะบัดก้นใส่ ถ้าเป็นตับละพี่ยอมตาม ถ้าเป็นตับละพี่ยอมตาย
ก่อนนอนครั้งใดต้องได้กินตับ ตับ ตับ ตับ ตับ�
เสียงโหวกเวกโวยวายของสาวๆดังขึ้น เพราะเสียงนุ่มๆนั้นทำลายภวังค์ที่แต่ละคนสร้างไว้จนหมดสิ้น มีเพียงชนกลุ่มน้อยที่ลุกขึ้นเต้นบ้าบอกับคนร้อง
ตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว หลังจากกิจกรรมทุกอย่างจบลง เจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลนักเรียนก็เดินนำฝูงลิงเข้ามาในป่าชายเลน
"ตอนนี้พี่จะพาน้องมาดูหิ่งห้อยนะคะ น้องๆตั้งแถวเป็นสี่แถว ห้ามเปิดมือถือเสียงดัง ห้ามเปิดไฟฉาย และห้ามส่งเสียงดังนะคะ"
แล้วสักพักกลุ่มนักเรียนก็เคลื่อนขบวน เป็นที่แน่นอนว่าผู้ชายต้องเกาะกลุ่มกันอยู่แล้ว ริทเดินตามหลังกบที่เดินข้างๆกัน กบกับริทไม่สนิทกันแต่ก็ไม่สนิทนั่นแหละ กบรู้ว่าริทคือริท คือเพื่อนสนิทกันเพราะกันเล่าให้ฟัง รู้แค่นั้น และริทก็รู้ว่ากบคือกบเพื่อนเลิฟของกัน รู้แค่นั้นเหมือนกัน กบเป็นคนดีนะ ไม่น่ามาคบไอ่กากอย่างกันเลย
เสียงไฟสลัวๆจากดวงจันทร์และจากหลอดไฟที่ห่างออกไปนอกป่าชายเลนทำให้พอเห็นทางบ้าง ริทเป็นคนกลัวความมืดโดยปกติอยู่แล้ว เซนที่เดินข้างๆก็พอจะรู้ดีอยู่ แต่เพราะคนอยู่เยอะริทเลยไม่แสดงอาการหวาดกลัวมากนัก
"เอ่อ พื้นต่างระดับนะครับ" กบหันมาบอกริทที่เดินข้างหลัง แต่น่าจะไม่ทัน
"เฮ้ยย"
ร่างบางเซถลาไปข้างหน้า ทำให้ชนเข้ากับกบอย่างจัง
"โทดที"ร่างบางพูดกับคนข้างหน้าก่อนจะหันไปข้างหลังที่มีเพื่อนผู้หญิงเดินตามอยู่
"ระวังสะดุด"
"ซุ่มซ่าม"เสียงของร่างสูงข้างๆกบเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ถึงอยู่ในความมืดริทก็พอจะเดาหน้าตากวนส้นเท้าของกันได้
"โอเคค่ะ น้องๆพักกันก่อนน่ะคะ อย่าส่งเสียงดังมาก ที่ป่าชายเลนของเรา......."พี่คนดูแลป่าชายเลนก็เริ่มต้นบรรยายไป ริทหาที่นั่งเหมาะๆ แล้วหย่อนขาลงไป ตรงนี้ไม่มีน้ำทะเลมีแต่โคลนตม ร่างบางไม่ได้สนใจฟังคำบรรยายตามประสาเด็กผู้ชายอยู่แล้ว สักพักข้างๆก็มีเซนมานั่งแล้วก็กันที่นั่งลงพิง น้ำหนักทำหน้าตัวริทโย้ไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร กันหันหน้าเข้าไปข้างในแต่ริทหันหน้าออกมาข้างนอก�
"เดินมาทั้งนานและ กุยังไม่เห็นหิ่งห้อยเลย"ริทเอ่ยขึ้น ใจจริงอยากพูดกับเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆอย่างเซนมากกว่าปรสิตที่มานั่งเบียดเขา
"มืงมัวแต่ทำอะไร คนเค้าเห็นเยอะแยะ"
"ไหน กุไม่เห็นว่ามันจะออกมาบินสักกะตัว"
"ตรงนี้คนเยอะมืงไม่เห็นหรอก นั่นไง"ร่างสูงชี้เข้าไปข้างในป่า เมื่อเห็นฝูงของหิ่งห้อยบินอยู่ที่ต้นไม้
"ไหนๆ"ร่างบางที่อยู่ข้างหลังลุกขึ้นและหันควับทันที ทำให้แก้มนุ่มๆสัมผัสกับแก้มของอีกคน ร่างบางมองตามที่เพื่อนชี้ก็เห็นแมลงเรืองแสงบินอยู่
"เออ สวยดีหวะ" ร่างบางไม่ได้สนใจว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น เพราะปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วกับเซน โดนตัวบ้างอะไรบ้าง แต่ผิดกับร่างสูงที่ตอนนี้ยังคง
นิ่ง!!!!!!!!!!!! � � � นิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! �และนิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ผีเข้าหรอไอ่กัน"เซนที่หันมองหิ่งห้อยเหมือนกันก็เจอะเข้ากับฉากตะกี้ เซนมองเพื่อนตัวเล็กที่ไม่ได้ใส่ใจอะไร แล้วหันกลับมาแซวเพื่อนอีกคนที่นิ่งเป็นหินไปแล้ว
"ไอ่เซนพูดเรื่องผีอะไรตอนนี้"
"คนอยู่เยอะแยะมืงกลัวอะไร"
"เอ่อ กุ ปะ ไป หากบ ดีกว่า"กันที่เงียบอยู่สักพักพูดขึ้นมา
"กบมีอยู่ที่ป่าชายเลนด้วยหรอวะ"ริทหันมาถาม กบ ป่าชายเลนไม่เข้ากันนะ กบต้องยู่ในนาสิ ตาแป๋วๆที่มองเพื่อนหน้าคมอยู่ตรงหน้า กันเผลอสบตาเพื่อนโดยไม่รู้ตัว เหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าคม
"มะ ไม่ มี ไปก่อนนะ"หลังจากได้สติกันก็รีบพูดแล้วรีบวิ่งไปหากลุ่มเพื่อนห้องเดียวกันที่ยืนอยู่อีกด้าานหนึ่ง เซนส่ายหน้าให้กับเพื่อนผิวเข้ม ก่อนจะมองมาที่เพื่อนตัวเล็กที่กลับมานั่งท่าเดิม โดยไม่ได้สนใจอะไร มืงจะเข้าใจอะไรบ้างมั้ยริท
เช้าวันที่สองของการมาเที่ยว�
"กินข้าวต้ม"เซนเดินถือข้าวต้มของชามมาวางไว้พร้อมๆกับที่ริทถือแก้วน้ำสองใบมาวางไว้เช่นเดียวกัน
"ไอ่กันไปไหนวะ"เซนถามขึ้นพร้อมๆกับมองไปรอบๆปกติต้องมันจอแจกับไอ่ริทนี่หว่า
"ไม่รู้หวะ ไปกับมิ้นมั้ง"ริทตอบอย่างไม่ได้สนใจอะไร เพราะเมื่อกี้ก็เพิ่งเดินสวนกับกันแล้วก็มิ้น เหมือนกันจะทักแต่ก็ไม่ทัก ริทก็ไม่ได้สนใจอะไรก็เดินผ่านเลยมา กินข้าวดีกว่า
"เออ สงสัยเพิ่งนึกได้ว่ามีแฟน ติดมืงแจเลย"เซนแอบแซวพร้อมๆกับลอบมองอาการเพื่อนบ้าง ทางโน้นพอดูออก แต่ทางนี้กลับไม่แสดงอาการอะไรเลย ร่างบางตักเข้าต้มเข้าปากอย่างไม่ได้สนใจคำพูดของเซน
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จก็ต้องรีบเก็บของย้ายสถานที่พัก ตอนนี้ไปพักที่โอเอซิส ที่พักแยกเป็นแพไว้ ดูน่าอยู่แล้วก็สบายกว่าคืนแรกมาก เพราะจะทำอะไรก็ต้องเกรงใจสุภาพสตรี�
อาจารย์ปล่อยให้นักเรียนเอาของมาเก็บ เปลี่ยนชุด แล้วพักสักครู่ก่อนจะไปดูโชว์จากโลมา
ร่างบางลากกระเป๋าตัวเองมาวางไว้ตรงที่นอนติดกำแพงสุดแล้วข้างๆก็เป็นเซนถัดไปก็กบ ร่างบางนอนแผ่หลาไปกับที่นอน
เหนื่อย ลากกระเป๋าเหนื่อยมาก!
"ริทๆ"
"หือ"ร่างบางครางตอบเพื่อน เพราะตอนนี้ใกล้จะหลับแล้ว
"รู้มั้ยเมื่อเช้าไอ่กันเลิกกับมิ้นแล้ว"
"อืม"ริทที่ตกใจไม่น้อยกับเรื่องนี้เพราะยังเห็นดีๆกันอยู่เลย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก�
"รู้แล้วหรอ"
"ม่าย"
"ตอนนี้ไม่รู้มันหายไปไหน"
"....."
"มันเลิกกันเพราะอะไรวะกบ"
"ไม่รู้สิ มันไม่ได้บอก"
TBC.
เรื่องที่พี่กันเลิกกับมิ้นไม่เกี่ยวกับพี่ริทนะจ๊ะ บอกไว้ก่อน สงสัยว่าเมื่อไหร่พี่ริทจะสนใจคนอื่นนอกจากตัวเองสักที 5555
ขอบคุณที่อ่านน่ะ ไม่เม้นไม่ว่ากัน�
ปล.รักกันสุดริท รักริทเหมือนกัน
ปล.2 คำไหนพิมพ์ผิด ก็อ่านให้ถูกซะดีๆๆ 555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น