คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 First !!
Chapter 2 “First !!”
“ป้าพร ห้องหนูเนย์เสร็จเรียบร้อยรึยัง” ลุงเจษหันไปถามป้าแม่บ้านคนเดิม
“เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ คุณเจษไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ รีบไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสายเอา เดี๋ยวป้าจะจัดการทุกอย่างให้เองค่ะ”
“อืม ดีละป้า งั้นฝากด้วยนะ” ลุงเจษพูดจบก็หันมาหาฉัน
“อยู่ได้นะลูก ลุงขอโทษทีนะที่ไม่ได้ดูแลด้วยตัวเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เนย์อยู่ได้ ลุงเจษไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ รีบไปทำงานเถอะนะคะ”
“จ้า ลุงไปนะ ฝากด้วยนะป้าพร”
“โชคดีค่ะ บ๊ายบาย” ฉันโบกมือให้ลุงเจษซักพัก ก่อนจะหันมายิ้มให้ป้าพร
“เข้าบ้านกันค่ะ คุณเนย์”
“ค่ะ ^^” ป้าพรเดินนำเข้าไปในบ้าน แนะนำมุมต่างๆ ห้องต่างๆ ห้องครัว ห้องน้ำ และจบที่ห้องนอนที่จัดไว้ให้ฉัน บ้านหลังนี้กว้างชะมัด หรูด้วย !
“โห! ห้องนี้นอนได้ตั้งหลายคนแน่ะ ป้าพรมานอนด้วยกันสิคะ”
“พูดไปนะคะคุณเนย์ เดี๋ยวป้ามาจริงๆ แล้วอย่าหาว่าคนแก่ไม่เกรงใจนะ”
“มาสิคะๆ... เนย์จะได้ไม่เหงา”
“ไม่ล่ะค่ะ... คุณเนย์จะไม่สะดวกสบายเอา เดี๋ยวจะไม่เป็นการส่วนตัวนะคะ ป้าว่าคุณเนย์ไปเช็คของในห้องดูดีกว่านะคะ ว่าขาดเหลืออะไรอีก ป้าจะได้ให้คนเตรียมมาให้”
“อืม งั้น... เดี๋ยวเนย์ขอพักผ่อนก่อนละกันนะคะ ถ้าขาดเหลืออะไร เนย์จะบอกทีหลังละกันนะคะ”
“ค่ะ มีอะไรก็บอกป้านะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ บ๊ายบายค่ะ” แล้วป้าพรก็เดินออกไป
ปัง ! ฉันปิดประตู ล็อคเสร็จก็หันหลังจะไปที่เตียงนอน
“เฮ้ย !” ตุบ ! ฉันล้มลงไปกองกับพื้น หันมาชนใครบางคนเข้าอย่างจัง
“นาย... นายเข้ามาได้ยังไงน่ะ” นายริว...ฉันรีบลุกขึ้นทันทีที่รู้ว่าเป็นเขา
“ทำไมชั้นจะเข้ามาไม่ได้ล่ะ ลืมไปแล้วหรือไงว่านี่มันบ้านของชั้น” เขาพูดเสียงเรียบ หน้านิ่งๆ
“แต่นี่มันห้องของชั้น ห้องที่จะให้ชั้นนอน ห้องส่วนตัว เข้าใจมั้ย!”
“มันบ้านของฉัน ทุกซอกทุกมุม เธอต่างหากที่ควรจะทำความเข้าใจ”
“ริว... ชั้นขอร้องล่ะ นายอย่ามากวนประสาทชั้นเลย เรา ม.5 เท่ากัน อยู่กันอย่างเป็นมิตร ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ นายจะทำอย่างงี้ไปทำไมฮะริว”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อชั้น เธอไม่ได้รู้จักกับชั้น เรียกชื่อเล่นชั้นซะสนิทเลยนะ ไม่ดีมั้ง ง”
“ไม่เคยรู้จักใช่มั้ย งั้นก็รู้จักกันซะตอนนี้เลย ชั้นชื่อ เนย์ ณิชกุล วรรุจิกุล เป็นลูกของพ่อ นพดล ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับ ลุงเจษฎา พ่อของนาย! รู้จักรึยังฮะ ทีนี้ !!”
“เสียงดัง” เขาพูดหน้าตาเรียบเฉย
“แล้วนายรู้จักรึยังล่ะ ฮะ!!” ฉันยังตะโกนเสียงดังใส่เขา ถึงเวลาฉันกวนบ้างแล้วสิ
“ชั้นบอกว่าเสียงดัง เธอไม่เข้าใจหรือไง” อาการของเขาก็ยังนิ่งเฉยอยู่ คิดว่าฉันจะกลัวหรือไง
“ก็นายรู้จัก... อุ๊บส์ 0_o !!”
จ...จ...จูบ เขาโน้มตัวลงมา เอาปากเขามาประกบปากฉันอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันตั้งตัว ฉันได้แต่ดิ้น ซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“ยังจะเสียงดังอีกมั้ย” เขาถาม ด้วยใบเฉยเช่นเดิม
“นาย...นายมันบ้า ไอ้บ้าๆๆๆ คนบ้า” ฉันกำหมัดทุบเขาไม่ยั้งมือ ก่อนจะวิ่งไปหยิบหมอนมาฟากเขาต่อ
“โอ๊ย ๆๆ ! อะไรของเธอเนี่ย ยัยบ๊อง หยุดนะ ...หยุด” เขาก็ได้แต่ยกมือขึ้นมาป้องหมอนที่ฉันฟาด
“ไปให้พ้นเลยนะ นายทำบ้าอะไรของนาย ไปๆๆ ออกไป !!” ฉันฟาดเขาแรงขึ้นๆ
“ชั้นบอกให้หยุดไงเล่า” เขาจับข้อมือของฉันทั้งสองข้างไว้ แล้วจ้องหน้าฉัน หมอนในมือของฉันร่วงลงสู่พื้น
“.......” ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง หมอนี่แรงเยอะชะมัด
“พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ อยากโดนจูบอีกทีหรือไง” เขาปล่อยมือออกแล้วพูดกวนๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินตรงเข้ามาหาฉัน
“นาย...จะทำอะไรน่ะ” ฉันถอยหลัง ถอย...ถอยเรื่อยๆ
“.......” เขาก็เดิน เดินเข้ามาเรื่อยๆ จนหลังของฉันชนกับฝาผนังห้อง
“นาย...” เขาเอาแขนทั้งสองข้างคร่อมตัวของฉันไว้ แล้วเอามือทั้งสองข้างยันกับผนังข้างตัวฉัน
“ไม่ร้องไห้เลยนะเธอน่ะ สงสัยไม่ใช่เฟิร์สคิสของเธอแน่เลย”
“นี่นาย!”
“ฮ่าๆๆ ไปละ ...อยู่นานๆ เดี๋ยวเธออยากปล้ำชั้นขึ้นมา ชั้นจะแย่ แล้วว่างๆ จะมาใหม่นะคนสวย”
“ไปไหนก็ไป ไปให้พ้นเลย ฮึ่ย!” เขาเดินออกไปหน้าตาระรื่น ฉันรีบวิ่งไปปิดประตูแล้วล็อคอย่างแน่นหนา
“เฮ้อ ...ที่ชั้นไม่ร้องน่ะ เพราะชั้นไม่อยากอ่อนแอให้นายเห็นต่างหากล่ะ”
… ฉันต้องเข้มแข็ง อดทน ...ไม่ให้เข้าทางนายหรอก อีตาริวบ้า ! ...
ความคิดเห็น