คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นักผจญภัย กับ พ่อครัว
ณ ป่าแห่งหนึ่ง สัตว์น้อยใหญ่กำลังกินน้ำอยู่ที่ลำธาร บ้างก็กำลังจับปลากินเป็นอาหาร เป็นสถานที่อันเงียบสงบ แต่ทว่า...
“ว้ากกกก!!”
ตุบ!
เสียงร้องโหยหวนดังลั่นป่าและตามด้วยเสียงบางสิ่งตกกระทบพื้นดิน สัตว์ป่าต่างตื่นตกใจจนวิ่งหนีไป
ไม่ไกลจากลำธารมีร่างชายหนุ่มนอนแน่นิ่งอยู่ เขาพยายามขยับตัวลุกขึ้น แต่ก็ทรุดลงไปอีก ความเจ็บปวดแถบซี่โครงแล่นวาบขึ้นมาทำเอาเขาหน้านิ่วเพราะความเจ็บ
“อั่ก!” ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมา เขาหยิบขวดที่บรรจุน้ำสีฟ้าใสในกระเป๋าเสื้อด้านในแล้วยกขึ้นกรอกปาก
วาบ
พลันก็มีแสงสว่างจ้าเกิดขึ้น ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล ความเจ็บปวดต่างๆ บัดนี้กลับหายสนิท
“ฮ่า!~ รอดตายแล้ว” ร่างที่เคยนอนฟุบอยู่ลุกขึ้นมาโห่ร้องอย่างดีใจ ชายหนุ่มมองสำรวจรอบด้านก็พบลำธาร จึงลุกไปล้างเนื้อล้างตัวที่นั่น
“ดันพลัดตกจากหน้าผาซะได้ โชคร้ายชะมัด” เขาบ่นพึมพำ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
“ใกล้ค่ำแล้วเหรอเนี่ย คืนนี้พักที่นี่ก็แล้วกัน” ชายหนุ่มหยิบหอกขนาดพอเหมาะจากกระเป๋าใบใหญ่แล้วแทงลงไปในลำธาร
จึก!
เด็กหนุ่มยกหอกขึ้นก็พบว่ามีปลาตัวใหญ่ติดอยู่ที่ปลายหอก มันดิ้นไปมาหมายจะหลุดพ้นจากหอกแหลมนี้ ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เขาได้อาหารสำหรับค่ำนี้แล้ว
ชายหนุ่มโยนผลึกสีแดงลงไปในกองท่อนไม้หลากขนาด ทันใดนั้นไฟก็ถูกจุดขึ้นมา เขานำปลาที่ได้มาเสียบไม้แล้วนำไปย่าง
“เกมนี้มันสมจริงเสียทุกอย่างเลยแฮะ” ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางมองไปรอบๆ ทั้งเสียงจิ้งหรีด เสียงน้ำไหล เสียงลม ความรู้สึกหนาว ร้อน หิวหรือว่าอิ่ม ล้วนสมจริงมาก
“ไหนดูสิ วันนี้มีอะไรคืบหน้าบ้าง” เขาพูดกับตัวเองพลางกดปุ่มสีแดงที่นาฬิกาข้อมือ
ข้อมูลจากระบบ
-ผู้เล่น ทาราเชนด์ ตกจากหน้าผา ได้รับความเสียหาย 450 หน่วย
-ใช้ยาฟื้นพลังระดับกลาง พลังชีวิตเพิ่มขึ้น 500 หน่วย
-ทักษะ แม่นยำ เพิ่ม 1 ระดับ [ปัจจุบัน ระดับ 3]
-ทักษะ เอาชีวิตรอด เพิ่ม 1 ระดับ [ปัจจุบัน ระดับ 4]
ข้อมูลผู้เล่น
ชื่อ- ทาราเชนด์
เลเวล- 12 (ค่าประสบการณ์ 2,554/5,000)
พลังชีวิต- 560 หน่วย ปราณ 480 หน่วย
เผ่า- มนุษย์
อาชีพ- นักผจญภัย
สมาคม- ไม่มี
“ยังไม่ค่อยคืบหน้าเลยสินะ” ทาราเชนด์หัวเราะฝืดๆ เขาอยากเลื่อนเลเวลเร็วๆเพื่อที่จะได้ไปสำรวจพื้นที่ใหม่ แต่เขาไม่ใช่สายต่อสู้ เลเวลถึงได้ขึ้นยากขึ้นเย็นแบบนี้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปส่งเควสแล้ว อาจจะได้เลื่อนเวลก็ได้” เขาพูดปลอบตัวเอง แล้วจัดการกินอาหารค่ำของเขา
ทาราเชนด์ เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ผมของเขาเป็นสีดำสนิทเช่นเดียวกับดวงตา เขาเล่นเกมนี้มา 3 เดือนแล้ว แต่ไม่ได้เล่นบ่อยนักทำให้เขายังอยู่แค่ระดับผู้เริ่มต้น นิสัยของทาราเชนด์นั้น เขาเป็นคนมองโลกในแง่ดี มักจะพูดคนเดียว ชื่นชอบการผจญภัยและมีทักษะการเอาชีวิตรอดเป็นอย่างดีราวกับเป็นมนุษย์ยุคหินที่กลับมาเกิดใหม่ ซ้ำยังชอบคิดค้น ประดิษฐ์สิ่งของ สิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เขาก็ทำให้มันเป็นไปได้อย่างเหลือเชื่อ
“อยากอยู่ในโลกนี้ไปตลอดจังเลย” ชายหนุ่มนอนลงบนพื้นหลังจากกินอิ่มแล้ว ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดาวที่แข่งกันส่องแสง ทรอราเชนด์ถอนหายใจเบาๆ โลกความเป็นจริงมันโหดร้ายจนเขาไม่อยากทนอยู่ต่อ เขาอยากอยู่ในที่สงบแบบนี้ ไม่มีเรื่องวุ่นวาย น่าปวดหัว แม้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่จะเป็นการ หนีความจริง ก็ตาม
“ช...ช่วยด้วย!” เสียงขอความช่วยเหลือดังแว่วมา ทาราเชนด์ลุกขึ้นอย่างตกใจ คว้าหน้าไม้ได้ก็รีบวิ่งไปตามต้นเสียงทันที
“ใครก็ได้ช่วยที อ๊าก!” เสียงร้องนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คาดว่าเจ้าตัวคงวิ่งหนีบางอย่างมาแน่ ทาราเชนด์จึงระวังตัวมากขึ้น หากที่ตามมาเป็นสัตว์เขายังพอช่วยได้ แต่ถ้าเป็นสมาคมหรือการต่อสู้ระหว่างกลุ่มเขาคงช่วยอะไรไม่ได้
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา ทาราเชนด์ยกหน้าไม้เตรียมยิง เขาจ้องมองไปยังบางสิ่งที่กำลังตรงเข้ามา
“อ๊า~!” ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งออกมาจากเงามืด เขาชะงักเมื่อเห็นทาราเชนด์ถือหน้าไม้เล็งมาที่เขา
“หยุดก่อน! ข้าเป็นคนดีนะ” ชายคนนั้นชูมือทั้งสองข้างขึ้น ทาราเชนด์จึงลดหน้าไม้ลง
“เกิดอะไรขึ้น” เด็กหนุ่มถามออกไป
โฮก~!
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตอบ เสียงคำรามก็ดังขึ้น ทาราเชนด์รู้ดีว่าคือตัวอะไร เขาในตอนนี้ไม่อาจสู้กับเจ้าแห่งป่าได้จึงจับมือชายคนนั้นพากันออกวิ่งไปยังที่พักของเขา ที่นั่นเป็นเขตปลอดภัย สัตว์ป่าจะไม่ทำร้ายผู้เล่น ยกเว้นอยู่ในสถานะคลั่ง
“แฮ่ก...แฮ่ก ขอบคุณมาก” ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณทาราเชนด์ ทั้งคู่ต่างโกยอากาศเข้าเข้าปอดเพื่อปรับลมหายใจของตัวเองให้เป็นปกติ
“ไม่เป็นไร ว่าแต่ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่อีกล่ะ มันมืดแล้วนะ ไม่รู้รึไงว่าตอนกลางคืนในป่ามันอันตรายแค่ไหน” ทาราเชนด์ถามด้วยน้ำเสียงเจือตำหนิ ชายหนุ่มหัวเราะแห้งๆพลางเกาหัวตัวเอง
“คือ...ฉันหลงป่าน่ะสิ”
“แล้วม้วนคาถากลับเมืองล่ะ ไม่มีรึไง” เด็กหนุ่มผมดำถามอีก อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้พักที่นี่เถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ไปเมืองพร้อมฉัน” ทาราเชนด์บอกก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ขอบคุณมากเลย ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้ ฉันต้องแย่แน่ๆ” ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณ เขาล้มตัวลงนอนข้างๆทาราเชนด์
“ไม่เป็นไร” ทาราเชนด์ตอบ
“ฉันชื่อสกาย อาชีพพ่อครัว แล้วนายล่ะ” ชายหนุ่มที่ชื่อสกายแนะนำตัวเอง
“พ่อครัว? นายมาหาวัตถุดิบที่นี่เหรอ” ทาราเชนด์ไม่ตอบแต่ถามเขากลับ สกายพยักหน้ารับก่อนจะพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“นายยังไม่ตอบฉันเลยนะ”
“อา โทษที ฉันชื่อทรอราเชนด์ อาชีพนักผจญภัย” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก ตาของเขาจะปิดอยู่แล้ว แต่สกายก็ยังชวนคุยไม่หยุด จนทาราเชนด์หลับไปในที่สุด
“แล้วนายเล่นเกมนี้มานานรึยัง”
“....”
“เฮ้ ฟังอยู่รึเปล่า”
“...”
สกายดีดตัวลุกขึ้นนั่งก็เห็นทาราเชนด์กำลังหลับตาพริ้ม เขาหัวเราะเบาๆกับภาพที่เห็น บอกไปใครจะเชื่อว่าผู้ชายร่างบางคนนี้ช่วยคนตัวใหญ่อย่างเขาเอาไว้ พนันได้เลยว่าแค่แรงลมก็พัดเขาปลิวได้
“ฝันดีนะ” ชายหนุ่มพูดเสียงเบาก่อนจะนอนลงที่พื้นอีกครั้ง ท้องฟ้ายามค่ำนี้มีดวงดาวมากมาย ยิ่งในป่าที่ไม่มีแสงไฟก็ยิ่งทำให้เห็นดาวง่ายกว่าเดิม ดาวน้อยใหญ่พากันส่องแสงระยิบระยับราวกับเป็นเพชรเม็ดเล็กบนผ้าผืนใหญ่ ภาพที่สวยงามนี้ทำให้สกายยิ้มออกมา เขายื่นมือออกไปหมายจะคว้าดวงดาวนั้น
ความคิดเห็น