คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเคลือบแคลง
สลับร่างอลวนรัก ๓
“กลับมาแล้วคะ”
เด็กสาวร่างสูงโปร่งลากขากลับบ้านหลังจากไปฝึกซ้อมตามโปรแกรมจนครบ
“ป้าโอซึ มีอะไรให้ทานคะ”
ภารดีในร่างใหม่ถามพลางถอดรองเท้าผ้าใบ ก่อนหันกลับไปดูเมื่อไม่เสียงตอบรับ ตะลึงเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาคมสัน อายุประมาณ ๒๐ เศษ ยิ้มกว้างก่อนโถมเข้ามากอดแน่น ร่างบางผลักร่างหนาตรงหน้าเต็มแรง
“หนอย นายเป็นใคร”
“เฮ้ย”
ร่างสูงอุทานเสียงดังเอี้ยวตัวหลบหมัดอย่างเฉียดฉิว กระโดดถอยหลังหลบลูกเตะที่ตามมาเป็นชุด
เด็กสาวหน้าแดงตาวาว กำหมัดแน่น ถลึงตามองคนตรงหน้าอย่างกินเลือดกินเนื้อ เสียงเอะอะทำให้คนในบ้านรีบออกมาดู
“เกิดอะไรขึ้นหรือจ๊ะ”
“ก็นายคนนี้มากอดหนูคะ”
เด็กสาวกัดฟันตอบมารดา
“นาโอะ แกล้งอะไรน้องหรือจ๊ะ”
“เปล่านะครับคุณแม่ ผมแค่กอดเอง ไม่เจอกันตั้ง ๒ ปี เลยอยาก Surprise แต่ได้ของแถมมาเป็นชุดเลย”
เด็กสาวผู้สลับวิญญาณอยากเขกหัวทั้งตัวเองและวิญญาณผู้ดูแลที่จำพี่ชายคนโตของร่างใหม่ไม่ได้ อิจูอิน นาโอโตะไปเรียนอเมริกา ๓ ปี จึงไม่เคยพบหน้ากันเพียงแค่เคยเห็นภาพถ่ายเท่านั้น
“ยัยยูคิโตขึ้นมากเลยนะครับ ไม่เจอแค่ ๒ – ๓ ปี เปลี่ยนไปเยอะเลย”
“ขอโทษคะ พี่นาโอะ”
เด็กสาวน้องนุชสุดท้องรีบก้มหัวขอโทษ
“ไม่เป็นไรหรอก พี่แค่ล้อเล่นเอง แต่เราเปลี่ยนไปมากจริง ๆ”
คำพูดที่ทำให้คนแปลกปลอมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ
“แม่ว่า เราเข้าไปคุยกันต่อในห้องอาหารดีกว่านะจ๊ะ ยูคิหิวมากไหมจ๊ะ”
“ดีคะ หนูหิวม๊าก ๆ เลยคะ รอชิมฝีมือคุณแม่กับป้าโอซึ ท้องร้องจ็อก ๆ “
เด็กสาวรีบสนับสนุนโดยมีเสียงท้องร้องเป็นหลักฐานทำให้ทุกคนหัวเราะเบาๆ
...........................................................
หลังจากทานข้าว อาบน้ำแล้วกลับมาห้องนอน ภารดีในร่างของเด็กสาวนาม”ยูคิ”อดพาลกับวิญญาณผู้มีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงไม่ได้
“ทำไมนายไม่เตือนกันบ้างเลยนะ”
“ไหงงั้นล่ะ ผมจะไปรู้จักญาติโกโหติกาของเธอได้อย่างไร ขนาดตัวผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใครเลย เธอควรจะหัดเครือญาติของตนให้ได้ อีกอย่างเธอไม่ควรมือไวซัดไปก่อน มันไม่ดี ดีที่เป็นพี่ชายของเธอ ถ้าเป็นคนอื่นคงยุ่งพิลึก”
คำพูดของวิญญาณตรงหน้าทำให้เจ้าของร่างใหม่หน้าจ๋อย เสียงอ่อนลง
“ขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะว่านาย ชั้นนึกว่าจะหารูปมาดูก่อนที่พี่ชายยูคิจะกลับมา ที่ไหนได้แจ๊คพ็อตแตกซะก่อน นายว่าเขาจะสงสัยไหม”
“ไม่รู้สิ คงต้องรอดูไปก่อน”
“เขาจะเชื่อไหมว่า ชั้นความจำเสื่อม อย่างที่อ้างไป”
“ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ ตอนนี้เธอคือ ยูคิ นะ จำไว้ เธอยังอยู่มาได้ตั้งสองปีเลย อดทนพยายามมาตลอด อย่าลืมสิ”
คำพูดให้กำลังใจและเน้นให้นึกถึงเป้าหมายทำให้เด็กสาวยิ้มออก
“ขอบใจมากนะ”
มามิยะ ชื่อที่เด็กสาวตั้งให้วิญญาณในร่างเด็กหนุ่มหวนนึกถึงตนเองที่จำอะไรไม่ได้ ได้รับข้อเสนอจากยมทูตว่า ถ้าตนยอมเป็นคนดูแลเด็กสาวตรงหน้าจนเธอช่วยตนเองได้ทุกอย่าง จะได้ความจำทั้งหมดกลับคืน เด็กสาวไม่สามารถพูดหรือฟังภาษาญี่ปุ่นได้เลย ตนต้องสอนทุกอย่างให้ทั้งภาษา การทานอาหาร การใช้ชีวิตประจำวัน ประเพณี มารยาท ฯลฯ โดยเริ่มจากใช้ภาษาอังกฤษเป็นสื่อกลาง อดทึ่งในความฮึดของร่างบางไม่ได้ สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งเหมือนทรายที่ดูดซับน้ำได้หมด อดทนออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายเจริญเติบโตอย่างแข็งแกร่ง แถมยังฝึกศิลปะป้องกันตัวอีกสองชนิดจนคล่องแคล่ว ใช้พลังช่วยเหลือวิญญาณที่หลงทางให้ไปสู่สุคติได้ ถ้าเทียบกับตนเองที่แทบจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลยทำให้อดเศร้าใจไม่ได้
“อย่าคิดมากเลย อีกไม่นานความหวังของนายก็จะเป็นจริงแล้ว ชั้นคงเหงามาก ๆ เลยที่ไม่มีนายอยู่เคียงข้าง ไม่มีคนคอยทะเลาะด้วย ไม่มีคนคอยจ้ำจี้จ้ำไช ไม่มีคนคอยดุเวลาทำผิด ไม่มีคนคอยช่วยแก้ปัญหา ไม่มีคนคอยปลอบเวลาเศร้าใจ”
“ไม่มั๊ง ผมว่าคงอีกนาน กว่าเธอจะหายซุ่มซ่ามเฟอะฟะ”
“นี่นายว่าชั้นเหรอ”
“ใช่ ยังมีอีก ขี้ลืมเป็นประจำ ขี้เซา ปลุกก็ยาก ฯลฯ”
“พอได้แล้ว ไม่ต้องจาระไนข้อเสียของชั้น แล้วนายล่ะ เวลา....”
........................................................
ขณะเดียวกัน พี่น้องตระกูลอิจูอินก็ปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด
“พี่นาโอะมีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องยูคิอย่างไรคะ”
“ถ้าฟังจากที่ฮารุจังเล่ามา ยูคิเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนอื่นเลย แต่น้องก็บอกว่าความจำเสื่อมนี่นา”
“ใช่คะ ตอนที่ยูคิจังฟื้นใหม่ ๆ พูดและฟังไม่ออกเลยนะคะ ต้องสื่อกันด้วยภาษาอังกฤษนะคะ แกพูดเหมือนคนที่เรียนและใช้ภาษาอังกฤษมาในชีวิตพอสมควร หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือนก็เริ่มพูดภาษาญี่ปุ่นแทน น้องเคยเห็นสมุดจดงานของแกคะ มีตัวหนังสือแปลก ๆ ปนอยู่ด้วย”
“แล้วน้องอ่านออกหรือเปล่า”
“ไม่คะ ลายมือหวัดเหมือนคนที่คุ้นเคยกับการใช้ภาษานั้นเป็นหลักคะ”
“งั้นหรือ”
“แล้วยังโรคหัวใจอีก หมอบอกว่าหายสนิทเหมือนคนที่ไม่เคยเป็นโรคนี้มาก่อน”
“ฮารุจังเลยสงสัยว่า ยูคิจังเป็นคนอื่นปลอมตัวมา”
“ใช่คะ”
“แต่ผลตรวจเลือดก็ยืนยันว่าเป็นตัวจริงไม่ใช่หรือ ถ้าหากเธอไม่ใช่ยูคิแล้วจะทำไปทำไม มีประโยชน์อะไร บ้านเราก็ไม่ได้ร่ำรวยมากมาย”
“ฮารุไม่ทราบคะ”
“เอางี้นะ พี่จะลองไปปรึกษาเพื่อนพี่ดูก่อนก็แล้วกัน แล้วก็..”
เสียงเคาะประตูทำให้ทั้งคู่ชะงัก
“เชิญครับ”
“คุยอะไรกันอยู่หรือจ๊ะ”
มารดาสาวสวยยกเครื่องดื่มร้อน ๆ มาให้
“คุยเรื่องที่อเมริกากันนะครับ ผมเล่าเรื่องเพื่อนๆให้ฟังนะครับ”
นาโอโตะรีบกล่าวแทนเมื่อเห็นน้องสาวทำหน้าอึดอัด ก่อนรับถาดเครื่องดื่มมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“งั้นก็อาบน้ำพักผ่อนได้แล้วนะ ลูกมาเหนื่อย ๆ มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“สายแล้ว ๆ”
เสียงพึมพำเบาๆ ทำให้ร่างที่ลอยตามหัวเราะสมน้ำหน้า ยูคิตวัดตาค้อนคนที่ไม่ยอมปลุกทำให้ไม่ระวัง ชนร่างสูงที่เดินเข้าบ้าน
“โอ๊ย”
“เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
นาโอโตะอดกังวลไม่ได้เพราะสุขภาพของน้องสาวคนเล็กอ่อนแอ
“ไม่เป็นไรคะ ไปก่อนนะคะ หนูมีเวรเช้าคะ”
ร่างบางนิ่วหน้าก่อนลุกขึ้นปัดกระโปรงก่อนมองนาฬิกาข้อมือ รีบเผ่นออกไปด้วยสปีดไฮเปอร์ ทิ้งให้พี่ชายมองตามตาค้าง
“มีอะไรกันหรือคะ นาโอะซัง”
เสียงทักของแม่บ้านทำให้ร่างสูงหันมายิ้มจืด ๆ
“แปลกใจที่ยูคิจังตื่นสายนะครับ”
“ฮะ ๆ ๆ หนูยูคิตื่นสายเป็นประจำเลยคะ ต้องวิ่งหน้าตั้งเกือบทุกเช้า”
“งั้นหรือครับ แล้วอย่างอื่นละครับ”
“ก็หลายอย่างนะคะ ยังไงทานข้าวเช้าก่อนดีไหมคะ”
“งั้นก็ดีครับ แหม ผมไม่อยู่บ้านแค่สามปี เปลี่ยนไปมากเลยนะครับ คงต้องรบกวนคุณป้าโอซึเป็นเพื่อนคุย”
นาโอโตะตัดสินใจสืบเรื่องของน้องสาวคนเล็กจากคนใกล้ชิดก่อน
---------------------------------------------
“วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่ที่จะมาเป็นเพื่อนพวกเธอตลอดเทอมนี้”
เสียงอาจารย์ประจำชั้นทำให้ทุกคนต่างอดวิจารณ์ไม่ได้
“กลางเทอมอย่างนี้เนี่ยนะ”
“เฮ้อ คู่แข่งเพิ่มหรือเปล่านะ”
มือที่สะกิดหลังทำให้เด็กสาวอดเหลียวหลังไปมองคนเรียก
“รู้เรื่องหรือเปล่า”
เด็กสาวส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อนสาวที่ค่อนข้างสนิทกัน
“ผู้ชายหรือผู้หญิง”
“ผู้ชายมั๊ง” เด็กสาวตอบตามความรู้สึกอย่างไม่สนใจ
“เข้ามาได้ ฟูจิมูระคุง”
เด็กหนุ่มร่างสูงผิวขาวผมดำ หน้าตาคมสัน ดวงตาคมกริบเดินเข้ามาตามเสียงเรียก เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเด็กสาวในห้องได้ดี ยูคิอดขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อสบตาคู่นั้นที่กวาดไปทั้งห้องก่อนหยุดที่ตนและมองเลยไปข้างกายที่เพื่อนต่างภพยืนอยู่
“ฟูจิมูระ โค แนะนำตัวเองหน่อย”
เด็กหนุ่มร่างสูงกล่าวสั้น ๆ ปราศจากรอยยิ้ม
“สวัสดีครับ”
“งั้นเธอไปนั่งหลังห้องตรงโต๊ะที่ว่าง ข้างซาโอกิ ทามามิคุง”
เด็กสาวตาโตผมดำยาวหยิกเป็นลอนชูมือขึ้นอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มเดินผ่านยูคิอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วเรียวปัดผ่านต้นแขนทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนโดนไฟช็อต ทำให้อดลูบต้นแขนเบาๆไม่ได้ เสียงอาจารย์ประจำชั้นเริ่มบทเรียนทำให้เด็กสาวสลัดความคิดเรื่องนักเรียนใหม่แต่ก็อดรู้สึกระแวงเหมือนมีคนจ้องมองจากข้างหลังไม่ได้
-------------------------------
เด็กสาวร่างสูงโปร่งสูดหายใจลึกๆก่อนเอื้อมมือไปเปิดประตูบ้าน ร่างบางเกร็งเล็กน้อยก่อนเดินเข้าบ้าน
“กลับมาแล้วคะ”
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”
มือที่กำลังดึงเชือกผูกรองเท้าออกชะงักเล็กน้อย สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวจัด หน้าตาคมเข้มที่ยืนกอดอกพิงกำแพง
(แหง๊ก ใครอีกล่ะอีตานี่ เพื่อนพี่นาโอะหรือพี่ฮารุหว่า)
ภารดีฉีกยิ้มหวานเป็นทัพหน้าไปก่อน
“สวัสดีคะ”
ความรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมากลางอก หัวใจเต้นรัวเร็วเหมือนจะหลุดออกมาทำให้ยกมือขึ้นกุมอก
“เอ่อ ขอตัวก่อนนะคะ”
หลังจากเผ่นกลับห้องของตัวเองและแน่ใจว่าล็อคห้องเรียบร้อย ไม่มีใครเข้ามากวนได้ มามิยะ วิญญาณติดตามอดแซวเด็กสาวที่ตนดูแลไม่ได้
“ตะลึงในความหล่อของพี่ชายคนนั้นเลยหรือไง”
“ไม่ใช่นะ”แก้มขาวเนียนแดงระเรื่อ
“หน้าแดง ปากสั่นอย่างนี้...”อดแซวคนปากแข็งไม่ได้
“ไม่นะ มันไม่ใช่อย่างนั้น มัน...”
“แล้วมันอะไรล่ะ”
“อืม อธิบายไม่ถูกแฮะ มันเหมือนร้อนวูบในอก หัวใจเต้นรัวเหมือนอยู่ในเธค อืมเหมือนจะหลุดออกมา มันโหยหา..”
“Fall in Love นี่เอง”
เด็กสาวสบตาเจ้าเล่ห์แล้วหน้าแดงก่ำ
“ไม่ใช่ยะ นายอย่าคิดบ้าๆนะ ถึงตานั่นจะหน้าตาดี” ภารดีต้องเปลี่ยนคำพูดเมื่อคู่สนทนาทำหน้าไม่เชื่อ
“โอเค หน้าตาหล่อมาก สมาร์ท ดูดีกระชากใจสาวๆ แต่ไม่ใช่สเป็กชั้น”
“ง้านหรือ”เสียงยานคางล้อเลียนทำให้เด็กสาวเจ้าของห้องแยกเขี้ยวใส่อย่างหงุดหงิด วิญญาณพี่เลี้ยงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า ใกล้ได้เวลาอาหารแล้ว เดี๋ยวคุณแม่รอนาน”
.........................................
ความคิดเห็น