สลับร่างอลวนรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ข้อเสนอ

 

สลับร่างอลวนรัก 2

"อือ...อืม น..นะ.."

"megasameru,kanojoha kan megasameru"

"

เสียงอุทานอย่างยินดีทำให้ร่างผอมบางบนเตียงพยายามลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แสงสว่างจ้าทำให้หลับตาลงอย่างไม่เคยชิน ความปวดร้าวไปทุกระยางค์ทำให้อดร้องครางไม่ได้

"Yuki kami kansha" 

"Yuki kami kansha"

เสียงกระซิบข้างหูอย่างตื่นเต้นทำให้ร่างผอมบางพยายามลืมตาขึ้นจนสำเร็จ ภาพที่เห็นคือ ดวงหน้าสวยหวานยิ้มอ่อนโยน น้ำตาคลอดวงตาเหมือนนิลเนื้อดี

"น้ำ"

เสียงแหบแห้งสั่นเครือจนแทบไม่เชื่อว่าเป็นเสียงตนเอง  ความรู้สึกเจ็บคาจมูกทำให้อดเอื้อมมือขึ้นมาสัมผัสไม่ได้  พยายามดึงสายยางให้อาหารแต่ไร้เรี่ยวแรง  หญิงสาวสวยตรงหน้าจับมือเล็กวางลงก่อนหันไปสั่งสตรีวัยกลางคนร่างท้วมที่เดินเข้ามาเบาๆ   แก้วน้ำพร้อมหลอดดูดถูกยื่นจ่อปากหลังจากจัดท่าให้ร่างเล็กหนุนหมอนเอนกาย   ภารดีดูดน้ำอย่างกระหายจนหมด

เสียงหวานไพเราะหัวเราะเบาๆ

" osoi  kimi shimpal"

สติรับรู้กลับมาอย่างช้าๆ  ภารดีเริ่มประมวลเหตุการณ์ต่างๆ   ตากลมโตเบิกโพลง  พยายามลุกจากเตียงแต่แขนขาสองข้างกลับไม่ร่วมมือ  ร่างผอมบางล้มลงบนเตียง

"shimpal, osoi"

มือนุ่มหอมประคองร่างเล็กให้นอนลง  จัดผ้าห่มให้อย่างเบามือ

"kuuusoku,  nemuru   Yuki"

เจ้าของร่างใหม่เวียนหัวหมดแรงต่อต้าน   ความง่วงจู่โจมทำให้หลับสนิททันทีที่หลับตา....

ร่างผอมบางรู้สึกตัวตื่นเมื่อความหิวประท้วง  กระพริบตาซักพักก่อนปรับภาพตรงหน้าได้ 

ผู้หญิงวัยประมาณ ๔๐ปีกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างกาย  ดวงหน้าสวยหวานสมวัยเงยหน้าขึ้นมองอย่างห่วงใยก่อนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน   เค้าหน้าเหมือนสตรีคนแรกที่ลืมตาขึ้นมาพบแต่สูงวัยกว่า

เจ้าของร่างคนใหม่พยายามดันกายขึ้นนั่งช้าๆ  โดยมีผู้หญิงที่ดูแลช่วยประคอง  แก้วน้ำใบเดิมพร้อมหลอดดูดถูกยื่นให้ตรงปาก   ร่างผอมบางรีบดูดน้ำอย่างกระหาย  กลิ่นอาหารโชยมาจากประตูกระตุ้นให้เสียงท้องร้องประจานเจ้าของ   สตรีตรงหน้ารับชามข้าวต้มจากผู้หญิงร่างท้วมคนเดิมมาป้อนให้อย่างช้าๆ

ภารดีเบ้หน้าเมื่อเห็นแก้วใส่ยาที่ถูกเตรียมไว้ให้   มือนุ่มเอื้อมมาลูบหัวเบาๆ

"iie  kinokurutta,  taberu  kakiita  Yuki"

ร่างบางหน้าแหย   กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ   นับเม็ดยาในถ้วยก่อนเหลือบตาขึ้นมองหน้ายิ้มๆของผู้หญิงตรงหน้า  ก่อนสั่นศรีษะ

"taberu  kakiita, Yuki"

ร่างบางกล้ำกลืนฝืนทานยาจนหมดหลังจากพยายามประท้วงและหาวิธีต่างๆ แต่ไม่สำเร็จ   รีบล้มตัวลงหลับตาเหมือนนอนหลับ   รอจนคนดูแลออกไปก่อนลุกเอนตัวพิงพนักเตียง

 ภารดีขยับกระจกตั้งโต๊ะที่วางบนโต๊ะเตี้ยข้างเตียงสำรวจร่างใหม่อย่างสนใจ   ภาพสะท้อนที่เห็นเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ ๑๒-๑๓ ปีร่างผอมบาง  ผิวขาวซีด  ดวงตาสีนิลกลมโต  ริมฝีปากบางซีด  ผมสีดำสนิทยาวประบ่า   เค้าหน้าเหมือนสตรีสองคนที่ดูแลแต่ดูอมโรค   น่าจะเป็นญาติใกล้ชิดอย่างพี่สาวและมารดา

หญิงสาวในร่างเด็กอดถอนหายใจไม่ได้  ก่อนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังๆ

"เป็นเด็กเป็นเล็กก็ถอนหายใจแล้ว  เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก"

"ลุงยม"

เสียงอุทานอย่างดีใจก่อนเหลียวมองรอบห้องแต่ก็ไม่เห็นเงาของร่างสูงใหญ่เลย

"อย่าแกล้งกันสิคะ   ช่วยปรากฎตัวให้เห็นหน่อยคะ  หนูมีเรื่องจะปรึกษาคะ"

ร่างสูงใหญ่ในชุดโจงกระเบนสีเลือดนกและสังวาลย์บอกตำแหน่งปรากฎกายขึ้นตรงหน้าทันที

"เอ็งมีอะไรให้ข้าช่วยงั้นสิ"

ร่างบางหัวเราะแก้เก้อเบาๆ

"คือหนูฟังไม่รู้เรื่องเลยคะ   ภาษาญี่ปุ่นยุ่นปี่โนะเนะพวกนี้   แล้วหนูอยากได้ข้อมูลครอบครัวนี้ด้วยคะ   ไหนๆก็ต้องร่วมหัวจมท้าย"

"เด็กคนนี้เป็นโรคเส้นเลือดหัวใจตีบ   ร่างกายอ่อนแอมากขึ้นหลังจากอุบัติเหตุเมื่อครึ่งปีก่อน   และตายเมื่อสองวันก่อน   แล้ว..."

"เดี๋ยวนะคะ   โรคหัวใจ   งั้นหนูก็แย่สิ   แล้วยัง..."

เสียงบ่นโอดครวญทำให้ร่างสูงใหญ่ถอนหายใจ

"เรื่องหัวใจของเอ็ง   ท่านพญามัจจุราชทรงช่วยเจ้าแล้ว   ดวงแก้วรัตนาจะทำให้เอ็งหายจากโรคนี้"

 "แล้วเรื่องภาษาละคะ   ท่านจะช่วยเสกให้หนูใช่ไหมคะ"

ยมทูตรุ่นเดอะส่ายหน้า

"หมายความว่าไงคะ"

"เอ็งต้องช่วยตัวเอง"

"ฮะ   ลุงหมายความว่าไงคะ"

"ข้าหมายความว่า   เอ็งต้องหัดเรียนเอาเอง"

"หา   ลุงทำอย่างนี้ได้ไง   ภาษาญี่ปุ่นยากจะตาย   โหย   ทำไมลุงไม่เอาร่างฝรั่งละคะ   สะดวกกว่า"

"พอดีไม่ทันคิดวะ   ข้าจะช่วยก็ได้แต่มีข้อแม้"

ยมทูตผู้นำวิญญาณผิดดวงรีบขัดคอก่อนจะหูชา   รีบพูดต่อเมื่อเห็นคนตรงหน้าสนใจ

 "ข้าจะช่วยเสกให้เอ็งอ่านออกเขียนได้พูดได้เหมือนคนที่นี่   แต่แลกกับความทรงจำทั้งหมดของเอ็ง"

"ความทรงจำทั้งหมดหมายถึง   ความทรงจำทุกอย่างในร่างเก่า   หมายความว่า หนูจะลืมทุกอย่างที่เป็นภารดีหมดใช่ไหมคะ"

คนเสนอข้อแม้พยักหน้ารับ

"ทำไมคะ   การที่หนูยังมีความทรงจำเหลืออยู่   มันแย่ตรงไหน"

"ไหนๆ เอ็งก็มีชีวิตในร่างใหม่นี้แล้ว   เอ็งก็ควรเริ่มต้นใหม่   ลืมทุกอย่างไปจะดีกว่า"

ร่างเล็กเม้มปากอย่างขัดใจ

"ขอเวลาให้หนูคิดหน่อยนะคะ"

"ได้  อีกสองวัน  ข้าจะมาฟังคำตอบ"

                                 .............................................

สองวันต่อมา   ผู้นำทางดวงวิญญาณได้มาทวงคำตอบตามสัญญา  คำตอบที่ทำให้คนให้ข้อเสนอส่ายหน้า

"ข้าให้เอ็งตอบใหม่ได้นะ   นังหนูน้อย"

แต่เมื่อสบตาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ไม่เปลี่ยนใจก็ได้แต่ส่ายหัว

"รู้งี้   ไม่ให้เอ็งเลือกดีกว่า   เอาเถอะ   ข้าจะช่วยเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน"

"ขอบคุณคะ"

ร่างเล็กโผเข้ากอดแต่คว้าได้แต่อากาศ

"อย่าลืมสิว่า   ข้ากับเอ็งอยู่คนละมิติ   คนละภพ   อย่าหวังแตะอั๋งให้ยาก"

"ลุงยมก็......"

                               @@@@@@@@@@@@@@@

สองปีต่อมา......

"สายแล้ว ๆ"

ร่างผอมบางค่อนข้างสูงในชุดนักเรียนเบลเซอร์คว้าแก้วนมมาดื่ม  กอดมารดาและหอมแก้มเบาๆ  ก่อนหยิบถุงผ้าที่จัดเตรียมไว้บนโต๊ะวิ่งออกไป

"ไปก่อนนะคะ"

ฮารุโกะรีบเบรกตัวเองเมื่อเห็นร่างน้องสาววิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว  ก่อนเดินเข้าห้องอาหาร

"ยัยยูคิรีบไปไหนหรือคะ แม่"

"เห็นบอกว่ามีชมรมตอนเช้า   ตื่นสายเลยรีบไป"

มารดาที่ยังสาวสวยยิ้มบางๆ

"นิสัยขี้เซาแก้ไม่หายจริงๆ   เมื่อเช้าป้าก็ปลุกแล้ว"

แม่บ้านร่างท้วมนินทาก่อนยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ

"ขอบคุณคะ"

พี่สาวคนโดนนินทาหันมาถามมารดาเบาๆ

"แม่บอกเรื่องที่พี่นาโอะจะกลับมาหรือยังคะ"

"ยังเลยจ๊ะ   เห็นนาโอะบอกอยาก surprise น้อง"

ฮารุโกะคิดถึงพี่ชายคนโต  ต้องแปลกใจกับการเปลี่ยนแปลงของน้องนุชสุดท้องแน่

น้องเล็กที่เปลี่ยนไปทุกอย่างเหมือนคนละคน  ทั้งนิสัย  รูปร่าง  ท่าทาง การแต่งกาย....

                                    ......................................................

"ทำไมนายไม่ปลุกชั้น"

"ชั้นเรียกตั้งหลายครั้ง   ป้าโอซึก็ทั้งเรียกทั้งเขย่า   แต่เธอไม่ตื่นเอง"

เสียงตอบแกมถอนหายใจจากเด็กหนุ่มที่ลอยตามร่างบางที่วิ่งเต็มสปีด  ระยะเวลาเกือบสองปีที่ดูแลร่างบางทำให้รู้นิสัยกันดี

"แล้วทำไมเธอไม่ให้พี่ฮารุมาส่งล่ะ"

"เกรงใจน่ะ"

"ขอโทษคะ   ขอทางคะ"

ภาพที่ทุกคนมองตามจนเหลียวหลังคือ ร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนเบลเซอร์สีน้ำเงินสะพายเป้ใบใหญ่วิ่งหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว   หน้าหวานขึ้นสีระเรื่ออมชมพู  ผมสีดำซอยสไลด์ประบ่าพริ้วสลวย   ริมฝีปากบางบ่นพึมพากับตัวเอง   ไม่รับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองตามอย่างสนใจ......

                                  ..................................................

ลองใหม่คะ