คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part6>>>ใครทำนายเจ็บ
-6-
ใครทำนายเจ็บ
“ ~U R the one~” เสียงเรียกเข้ามือถือ
“ฮัลโหล พี่คังอินหรอ”
“เออ น้องชั้นอยู่กับแกรึเปล่า”
“เปล่านี่ครับ ผมเพิ่งซ้อมเทควันโดเสร็จแล้วเค้าไม่ได้อยู่ที่ห้องกับพี่หรอ”
“ไอโง่ ถ้าอยู่กับฉันแล้วชั้นจะโทรหาแกทำส้นตึกอะไรล่ะ รีบไปหามันเลยนะ ถ้าน้องชั้นเป็นอะไรล่ะก็นายตายแน่”
“ครับ ผมจะไปตามเองครับ” ซีวอนวางสายแล้วออกวิ่งตามหาคนรักอย่างร้อนรน
“ขอบคุณมากนะที่ช่วยเราไว้ ถ้าไม่ได้นายดงแฮคง...”
“ช่างเหอะ แล้วไปทำอิท่าไหนล่ะ ถึงได้โดนพวกมันรังแกเอา”
ร่างสูงปริศนาถามขณะเดินอยู่ในซอยระแวกบ้านซองมิน
“โจคยูฮยอนเป็นนักสู้อันดับ1ของร.ร.นึลพารันคู่แข่งของร.ร.SMของพวกเรา พวกของมันไม่ถูกกับพวกของซีวอนแฟนดงแฮน่ะ พอพวกมันรู้ว่าดงแฮเป็นแฟนกับซีวอน มันก็คิดจะแย่งดงแฮมาเป็นของมัน แต่ไอ้คยูหื่นนั่นมันไม่เคยสู้ชนะซีวอนเลยซักครั้ง ก็เลยทำได้แค่ตามรังควานดงแฮอยู่แบบนี้แหละ”
“ทำไมต้องสู้กันเพื่อแย่งเจ้าเด็กนี่คนเดียวด้วยล่ะ”
ร่างสูงไม่เข้าใจ เป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆแต่กลับมาสู้แย่งผู้ชายด้วยกัน ร่างสูงคิดพลางเอี้ยวตัวไปมองคนตัวเล็กหน้าหวานที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนแผ่นหลังกว้างหลังของตัวเอง
“มันเป็นกฎของนักสู้ไงล่ะ ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสู้ชนะ ฝ่ายนั้นก็จะได้แฟนของอีกฝ่ายไปเป็นแฟนของตัวเอง”
“สู้กันแย่งคนๆเดียวเนี่ยนะ ไร้สาระ”ร่างสูงยักไหล่ให้กับกฎบ้าบอนั่น
“ไร้สระตรงไหน มันเป็นเรื่องของศักศรีต่างหาก ไม่ใช่แค่คยูฮยอนหรอกนะที่เป็นศัตรูกับซีวอน เขายังมีศัตรูอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นในหรือนอกร.ร. เพราะพวกนั้นอยากได้ดงแฮมาครอบครองไงล่ะ เขาต้องสู้กับคนเป็นสิบเป็นร้อยเพื่อปกป้องดงแฮไว้ แต่ชั้นก็ยังไม่เคยเห็นเค้าแพ้ใครเลยซักครั้ง อาจจะเปนเพราะเขารักดงแฮมากล่ะมั้ง อย่างที่เขาว่าเอาไว้ว่าความรักสามารถชนะทุกสิ่งไงล่ะทำให้ซีวอนต้องสู้เพื่อคนที่เขารัก เป็นไงล่ะ ฟังแล้วซึ้งเลยใช่ม๊า”
“แหวะ น้ำเน่าจะตายไป สู้เพื่อคนที่รัก แล้วเมื่อกี๊ไอ้พระเอกนั่นมันหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาช่วยแฟนมัน ถ้าไม่มีชั้นซักคนป่านนี้เจ้าหน้าหวานนี่คงโดนไอ้หื่นนั่นปล้ำไปแล้ว”
“นี่นาย ทำไมไม่โรแมนติกเอาซะเลยนะ อุส่าเล่าให้ฟังตั้งนาน”ซองมินเริ่มไม่ชอบคนๆนี้ซะแล้ว ไม่หน้าขอบคุณเล๊ย
“ชั้นไปขอให้นายเล่าให้ฟังซะเมื่อไหร่ล่ะ มีแต่นายนั่นแหละพล่ามมาเป็นฉากๆเลย”
“เอาเถอะๆ ขี้เกียจเถียงด้วยแล้ว เข้าบ้านก่อนสิ”ซองมินตัดบทเอาดื้อๆแล้วเชิญให้ร่างสูงเข้าไปในบ้านตัวเอง
ร่างสูงบรรจงวางคนบนหลังช้าๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าของดงแฮอย่างชัดเจนใบหน้าเนียนขาวกับแก้มใส ดวงตาหลับพริ้มปิดสนิท จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากบางสีชมพูราวกับกลีบกุหลาบ นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นผู้ชายเขาคงต้องหลงรักคนตรงหน้านี้เป็นแน่แท้
“ เออนี่ คุยกันมาก้อนานแล้ว ยังไม่รู้จักชื่อนายเลย ชั้นซองมินนะ”
“คิบอม ชั้นชื่อคิมคิบอม”ร่างสูงตอบเรียบๆแล้วหันไปสนใจคนตัวเล็กต่อ
“อ้อ อื้มยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วที่นอนอยู่นั่นก็ลีดงแฮ นายจะกินไรก่อนมั๊ยอ่าเด๋วชั้นทำให้ในครัวมีของกินเยอะแยะเลยโดยเฉพาะฟักทอง”ร่างเล็กทำหน้าเคลิ้มเมื่อพูดถึงของโปรดของตัวเอง
“ไม่ ฉันไปล่ะนะ”
“อ๊ะ เด๋วสิ ไม่รอให้ดงแฮฟื้นก่อนหรอ บางทีเค้าอาจจะอยากขอบคุณนาย”
“ไม่จำเป็น ชั้นไปนะ”
คิบอมไม่รอให้คนน่ารักพูดต่อรีบจ้ำอ้าวออกไป เขาเดินสวนกับร่างสูงอีกร่างที่ประตูหน้าบ้านซองมิน ร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาได้แต่สงสัยว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่ก็ได้แต่ปลายตามองกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ซองมินดงแฮอยู่ไหน ทำไมโทรไปแล้วไม่รับสาย”
“เอ่อ...เกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ เลยไม่ทันได้รับสายจากนาย โทดที...นะ”
กระต่ายน้อยยิ้มหน้าเจื่อน จะให้บอกยังไงล่ะว่าดงแฮเพิ่งโดนไอ้หมาป่าหื่นกามมันปล้ำมา
“อ๊ะ...อย่า ปล่อยฉัน ออกไปนะ ...คยูปล่อย”
เสียงหวานที่นอนหลับอยู่เพ้อออกมาทำเอาร่างสูงหันขวับไปมองร่างบางอย่างตกใจ
“ดงแฮๆ ใครทำอะไรนาย ซองมินเกิดอะไรขึ้น”
“อะไรนะ นี่พวกมันมาวุ่นวายกับเราอีกแล้วหรอ!!!”
ซีวอนเดือดดาลหลังจากฟังซองมินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคนรักของตนจบ ทำเอาคนที่เล่าให้ฟังกลัวคนตรงหน้าขึ้นมา เขารู้ดีว่าตอนซีวอนโมโหเนี่ยน่ากลัวแค่ไหน(เฮ้อ กุคิดผิดคิดถูกฟะเนี่ยที่เล่าให้ฟัง)
“เอ่อ...ใจเย็นๆก่อนนะ ตอนนี้ดงแฮไม่เป็นไรแล้ว พอดี มีคนมาช่วยไว้พวกเราก็เลยรอดมาได้”
ซองมินฉีกยิ้มทำใจดีสู้เสือไว้ ใช้มือขวาลูบแขนซีวอนเบาๆหวังจะให้อารมณ์ของร่างสูงเย็นลง
“ดงแฮ ฉันขอโทษ ขอโทษจิงๆ”
ซีวอนปรี่เข้าไปกอดร่างเล็กบนโซฟา ผิวขาวเนียนของร่างบางมีรอยจากการกระทำของคยูฮยอน2-3จุดที่เนินอกและคอขาว ยิ่งทำให้อารมณ์แค้นของซีวอนเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“ช่วยด้วย ซีวอน ช่วย...ฉัน”ดงแฮเพ้ออีกครั้ง มือเล็กปัดป่ายควานหาเจ้าของชื่อ
“ฉันอยู่นี่แล้วดงแฮ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีใครทำร้ายนายได้แล้ว”
เมื่อเห็นคนในอ้อมกอดเพ้ออย่างนั้นร่างสูงก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเขาเพียงคนเดียว ถ้าเพียงแต่วันนี้เขาเป็นคนไปส่งดงแฮ ดงแฮก็จะกลับบ้านอย่างปลอดภัย และ... ไม่ต้องมาโดนคยูฮยอนรังแกแบบนี้
โจวคยูฮยอนเพราะมันด้วย มันต้องชดใช้(โหมดโหดๆ)
“ซีวอน นายมาช่วยฉันจิงๆด้วย เป็นนายจิงๆ ฮือๆๆๆๆ”
ร่างบางฟื้นขึ้นมาเห็นหน้าร่างสูงพอดีจึงคิดว่าซีวอนเป็นคนมาช่วยตนเองอย่างที่คิดจิงๆ
“ฉันขอโทษจิงๆนะดงแฮ ขอโทษจิงๆ ฉันขอโทษๆๆๆๆฮึก”
เมื่อเห็นน้ำตาของร่างบางแล้วความรู้สึกผิดมันก็ยิ่งถาโถมเข้ามาในใจของร่างสูงน้ำตาลูกผู้ชายมันก็พาลจะไหล เขาช่วยอะไรร่างบางไม่ได้เลยนอกจากพร่ำขอโทษซ้ำไปซ้ำมา
“นายอย่าโทษตัวเองเลยนะ...ฮึก...ฉันผิดเองที่ไม่เชื่อฟังนายแต่แรก”
ดงแฮเห็นร่างสูงทำท่าจะร้องไห้จึงฝืนยิ้มออกมาพร้อมกับลูบแก้มเขาไปมา
“เรื่องนี้ถ้าจะมีใครผิดล่ะก็ ฉันนี่แหละผิด ขอโทษนะซีวอน ชั้นไม่น่าชวนนายไปเที่ยวเลยขอโทษนะด๊อง”
ซองมินทำใจดีสู้เสืออีกครั้ง และเขาก็รู้สึกผิดจิงๆที่ชวนดงแฮออกไปเที่ยว เอาวะ ถึงจะโดนซีวอนต่อยซักหมัดมันก็เหอะ เขาจะยอมซักวัน
“ช่างเหอะ ซองมิน...นายไปบอกฮันเกิงกับพวกของเราให้เตรียมตัวไว้ พรุ่งนี้เราจะไปบุกร.ร.นึลพารัน”
“ใจเย็นจะซีวอน ตอนนี้ฉันก็ไม่เปนไรแล้ว นายอย่ามีเรื่องเลยนะ”
“ไม่ มันทำกับนายขนาดนี้จะให้ฉันอยู่เฉยได้ไง มันต้องชดใช้”ซีวอนกำมือแน่นจนเลือดซิบ
“ซองมิน ช่วยห้ามซีวอนทีสิ”
ดงแฮหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรัก แต่ช้าไปมั๊ยหมวย กระต่ายมันจิ้มโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว
“ฮัน ฉันซองมินนะ ซีวอนจะไปฆ่าไอ้คยู มันทำร้ายดงแฮ....ใช่ ไม่เปนไรแล้ว....อืมบอกคนอื่นด้วย”
“โธ้เอ๊ย ซองมินอ่า”
“ดงแฮ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียนนะ นายพักเถอะอยู่ที่บ้านซองมินนี่แหละ เดี๋ยวฉันโทบอกพี่คังอินให้ ซองมิน ฉันฝากด้วยนะ แล้วอย่าชวนแฟนฉันออกไปไหนไม่งั้นนายโดนแน่”
ซีวอนขู่ทีเล่นทีจริงเอา ซองมินได้แต่พยักหน้าและส่งยิ้มแห้งไปให้
“อื้มๆ ฉันจะดูแลแฟนนายให้ดีกว่าชีวิตตัวเองเลยเอ้า”
“ดี ฉันไปนะดงแฮ”ร่าสูงจูบหน้าผากคนรักก่อนจะเดินออกไป
อัพแล้วก้อเม้นมั่งนะ เด๋ยวจะมาอัพใหม่จ้า
ความคิดเห็น