คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Part9>>>นายมีแผนอะไรกันแน่
-9-
>>><<<
“เฮ้อ ดงแฮ แกน่าจะดีใจนะเกิดมามีแต่คนมารุมแย่งแบบเนี้ย”
“บ้าน่าซองมิน ชั้นไม่ภูมิใจอะไรด้วยหรอกนะ พวกนั้นทำเหมือนชั้นเป็นสิ่งของแย่งกันไปแย่งกันมา เคยมีคนถามชั้นมั๊ยว่าชั้นต้องการอะไร อยากอยู่กับใคร และชั้น......รักใคร”
“เอาเหอะน่า เชื่อชั้นเถอะว่าแฟนแกต้องจัดการได้แน่ ก็เหมือนทุกครั้งนั่นแหละ”ซองมินตบบ่าดงแฮเบาๆ พยายามทำให้เพื่อนรักรู้สึกดีขึ้น เขามั่นใจว่าซีวอนจะสามารถปกป้องดงแฮได้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ไม่รู้ทำไมดงแฮรู้สึกว่าครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งก่อนๆ
“เฮ้ยซีวอนแกพักมั่งเหอะ ชั้นเห็นแล้วเหนื่อยแทน”
“ฮัน แกก็รู้ว่าชั้นจะแพ้ใครไม่ได้ ชั้นต้องซ้อมให้มากกว่านี้ บอกตามตรงนะฮัน ครั้งนี้ชั้นกลัวว่ะ กลัวว่ามันจะเหมือนครั้งที่ผ่านมา ชั้นคิดมาตลอดเลยนะว่าชั้นรักดงแฮมาก ทำทุกอย่างเพื่อเค้าได้และ ก็คิดว่า ถ้าวันนึงต้องเสียเค้าไป ชั้นจะอยู่ยังไง”
ซีวอนทอดกายลงบนพื้นเย็นในห้องซ้อมของชมรม สายตาและคำพูดที่มุ่งมั่นของเพื่อนรักทำให้ฮันเกิงสัมผัสมันได้เลยว่า เพื่อนเขาคนนี้รักดงแฮมากจริงๆ
“จ๊อกแจ๊กจอแจจุกจิกจึ๊กๆๆ”-*-
“ปังๆๆ ทุกคนเงียบบบบบบ”
เสียงอาจารย์ซึงฮวานเคาะกระดานดำหน้าห้องเรียกร้องหาความสนใจจากนักเรียนทุกคนให้ละจากการสนทนากับเพื่อนได้แล้วมองมาที่ตัวเอง
เมื่อเห็นว่าเงียบแล้วพี่ซึงเอ๊ยอาจารย์ซึงฮวานก็แพล่มต่อต่อ
“วันนี้ห้องเราจะมีนักเรียนใหม่เข้ามา เขาย้ายมาจากอเมริกา พูดไม่ค่ยเก่งนักและก็ยังไม่มีเพื่อน ขอให้ทุกคนช่วยดูแลเป็นเพื่อนกับเขาด้วย ปฏิบัติกับเขาดีๆ อย่าแกล้งเพื่อนล่ะ อ่อ แล้วก็พวกเคะๆทั้งหลายก็อย่าไปหว่านเสน่ห์เขาให้มากนักล่ะ เดี๋ยวเขาจะย้ายหนีไปซะก่อน หึหึ เอาล่ะเข้ามาได้...”
“ครืด”<<<ประตูเลื่อน
“ฮือฮาๆๆๆฮ่าๆเฮ๊ยๆๆ”<<<เพื่ออะไรเนี่ย
“เฮ๊ย แกไอ้...”
“นะ นั่นมัน”
ป๊าด ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง จะเป็นหมอนี่ได้ไง คิมคิบอม คนที่เจอเมื่อวันก่อน อ๊ากกกก โรงเรียนในโซลมีเป็นร้อยๆที่ทำไมมันต้องเป็นที่นี่ด้วย ด๊องไม่ปลื้ม งงเจ๊กฉ่ายมากๆ นี่นายจะตามจองล้างจองผลาญชั้นไปถึงชาติไหน ตอนนี้เขากำลังจ้องมาที่ผม ดูทำหน้าทำตาเข้าสิ แน่ะๆยังจะยิ้มอีก เดี๋ยวพ่อกัดแก้มขาดเลยวุ๊ย
ตอนนี้เขาเปลี่ยนโฟกัสจากผมไปที่ซีวอนอย่างท้าทาย ที่รักของผมก็จ้องเขากลับเช่นกัน เขามือผมที่วางไว้บนตักเขาแน่น มันเจ็บนะเนี่ยที่รัก นายจะบีบมือชั้นเพื่อ....
โดนแน่มึ๊ง
“ทักทายเพื่อนหน่อยสิ”
“อันยอง”
ถึงจะพูดให้คนทั้งห้องฟังแต่สาบานได้ว่าเขาจงใจมองมาที่ผมกับซีวอนโดยเฉพาะ
“นะ นายชื่ออะไรหรอ”จียงส่งยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง15ค่ำเดือน11ไปให้คิบอม ฮึ่มไอ้จี ชั้นจะฟ้องไอ้เทมว่าแกนอกใจมัน
“นามสกุลล่ะ ไม่มีรึไง”ฮันถามขึ้นบ้าง คงจะหมั่นไส้หมอนี่เหมือนกันชิมิล่ะ
“คิม”สงสัยไอ้บ้านี่จะพูดได้ครั้งหนึ่งไม่เกิน2คำล่ะมั้ง
“แล้ว...มีแฟนรึยังจ๊ะ”ใครก็ไม่รู้หลังห้องถาม พอดีผมไม่ได้หันไปมองมัน
“…”
“เอาล่ะๆพอๆมีอะไรไว้ค่อยถามกันทีหลังนะ คิมคิบอมไปหาที่นั่งก่อนดีกว่า...ตรงไหนดี”
อาจารย์ทำท่าชะเง้อหา ที่นั่งว่างๆสำหรับคิบอม แต่หมอนั่นกลับพูดประโยคสิ้นคิดนั่นขึ้นก่อน
“อาจารย์ครับ ผมขอนั่งข้างลีดงแฮได้ไหมครับ”
“เฮ๊ย ได้ไงวะ นี่มันที่ชั้นนะเว้ย”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครพูด ซีวอนลุกขึ้นตบโต๊ะดังปั่กจนเพื่อนทั้งห้องหันมอง ฮันเกิงที่นั่งอยู่อีกฝั่งก็เลยกดไหล่เขาให้นั่งลงตามเดิม
แผนผังที่นั่งในห้องเรียนมันเป็นแบบนี้
V
V
V
V
(ให้ดูเฉพาะที่วอนกะด๊องก็พอเนอะ)
จียง +ท๊อป โชควอน+ฮัน วอน+ด๊อง ซองมิน+มินฮวาน
แต่ตอนนี้ซองมินยังไม่มา
“พวกนายสนิทกันแล้วหรอเนี่ย ดีล่ะ ซีวอน งั้นนายไปนั่งที่ซองมินแทนก่อนนะ ดงแฮครูฝากเพื่อนด้วยนะ”
เวร งานเข้า ถามหน่อยเหอะ เรารู้จักกันตอนไหน แล้วชั้นไปสนิทกับนายเมื่อไหร่
“อาจารย์ครับ ผมขอยืนยันคำเดิมว่าผม-จะ-นั่ง-กับ-แฟน-ผม”
ชัดมากที่รัก^^ แต่
“นายเป็นถึงหัวหน้าห้องน่าจะเสียสละมากกว่านี้นะซีวอน ทำตามที่ครูบอก”
ซีวอนหันมาถามความเห็นจากผมว่าจะให้เขาไปมั๊ย ผมพยักหน้ากลับไป เขาจึงต้องลุกออกไปอย่างเสียมิได้ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ผมไม่อยากให้คนอื่นมองซีวอนว่าเขาเอาแต่ใจตัวเองน่ะ หัวหน้าห้องควรมีความเสียสละสิ ใช่ไหม
จากนั้นไอ้แก้มแตกก็มาหย่อนก้นลงข้างผม นั่นมันที่นั่งแฟนชั้นน๊า
“ไง^-^”คิบอม
“อะไรเล่า-^-”ผม
“^-^”
จะยิ้มบ้าอะไรนักหนา น่ารักตายล่ะ ชิ
พักกลางวัน
ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงอาหารฮะ กำลังจู๋จี๋อยู่กับซีวอน ฮันเกิงก็กำลังโซ๊ยรามยอนดังโฮกๆๆ ตาแปะเอ๊ย อิอิ ส่วนลีซองมิน เพื่อนรักเพียงคนเดียวของผมก็ยังคงไม่โผล่หัวมาจนถึงป่านนี้ทั้งๆที่มันก็เลยเวลาเข้าเรียนมาเกือบครึ่งวันแล้ว ว่าจะเล่าเรื่องคิบอมนั่นให้ฟังหน่อย หายไปไหนของมันนะ
“ดงแฮ ชั้นมาแล้ว”
นั่นไงล่ะ วิ่งมาโน่นแล้ว ตายยากจริงๆ
“ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ-_-“
“เอ้า แล้วทำไมไม่โทรมาบอกล่ะชั้นจะได้ไม่มา”
แน่ะ กุประชดนะเว๊ย
“-_-“
“แหะๆ เมื่อกี๊ชั้นเจอจียง มันบอกว่าห้องเรามีนร.ใหม่มา หล่อด้วยนิ่ จิงป่าววะด๊อง ให้ตายเหอะ นี่ชั้นพลาดอะไรดีๆไปอีกแล้วใช่มะเนี่ย”
ซองมินพูดแล้วตบหน้าผากตัวเองแปะๆ หึๆ แอ๊บแบ๊วเข้าไปเพื่อน ไม่ได้ดูเล๊ยว่าตอนนี้ซีวอนกำลังส่งสายตาอาฆาตมาให้ แกได้เป็นกระต่ายย่างถูกเผาๆ มันจะถูก...เสียบ จ๊าก แน่ๆ
“ถ้านายพูดชื่อมันอีกครั้งละก็ชั้นจะให้ฮันมันปล้ำกลางโรงอาหารเลยจริงๆ”
นั่นป่ะไร แฟนผมโหด+หื่น ส่วนฮันที่นั่งกระซวกของโปรดอยู่ก็แทบสำรอกออกมาเลยทีเดียว
“เฮ๊ย ชั้นเกี่ยวอะไรวะ”
“แหม ฮันก็ ไปแอบบอกซีวอนเมื่อไหร่หรอว่าอยากจะจูบชั้น ทีหลังบอกกันตรงๆก็ได้น๊า”
“ถ้าชั้นเอานาย ชั้นว่าชั้นไปเดินสวนจตุจักรแล้วหาซื้อกระต่ายตัวเมียซักตัวมาทำเมียยังจะดีกว่า”
“ไอ้บ้าฮัน นายตายแน่”
แล้วกลางวันนั้นเราก็ได้เห็นกระต่ายอ้วนวิ่งไล่กะอาแปะคนนึงไปรอบๆโต๊ะอาหารของเรา ผมกับซีวอนก็พลอยหัวเราะไปกับคู่นั้นด้วย
“ดงแฮ ชั้นขออะไรอย่างได้มั๊ย”
หัวเราะกันอยู่ดีๆซีวอนก็พูดขึ้นเบาๆ
“อะไรหรอ”
“ไอ้คิมคิบอมน่ะ นายอย่าหลงเสน่ห์มันเด็ดขาดนะ ชั้นขอร้อง”
“อื้ม ชั้นจะมีนายคนเดียว สัญญา”
“ซ่าๆ”
กินข้าวเสร็จผมก็ขอตัวมาล้างมือในห้องน้ำ บอกพวกเพื่อนๆให้เจอกันในห้องเรียนเลยจะได้ไปต้องเสียเวลารอ มีใครคนนึงเข้ามาในห้องน้ำ เขาหยุดอยู่ข้างหลังผมแล้วก็ต้องตกใจเมื่อหมอนั่นเข้ามาจับมือผมทั้งสองข้างจากข้างหลัง ผมแหงนหน้าขึ้นมองในกระจก ตอนแรกผมนึกว่าเป็นซีวอนแต่มันไม่ใช่ คิมคิบอมนายทำบ้าอะไรเนี่ย
“ปล่อยชั้นน๊า”
บ้าเอ๊ย ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด แถมไอ้นี่มันยังกอดผมแน่นกว่าเดิมด้วย
“คอนายขาวจังแถมยังหอมอีกด้วย น่าจูบชะมัดเลย”
ไอ้หื่นหน้าบวมพูดจบก็ซุกหน้ามาที่คอผมโดยไม่ต้องรอให้อนุญาต กึ๋ย จั๊กจี๋นะเว้ย
“เฮ๊ย อย่าทำบ้าๆนะคิบอม ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฮึก”
ผมดิ้นสุดแรงเกิดแต่คิบอมตัวใหญ่เกินกว่าที่ผมจะผลักออกได้ จึงทำได้แค่เบี่ยงหน้าหนีออกไปอีกทาง แต่มันกลับกลายเป็นทำให้เค้าลวมลามผมได้มากขึ้น ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาดูดเนื้อที่แถวๆซอกคออย่างแรง ใช่คิบอมดูดคอผมจริงที่ว่าไว้จริงๆ
“อ๊ะ”ผมร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้ หมอนั่นไม่ได้แค่ไซร้คอผม แต่มือของเขาก็ล้วงเข้ามาในเสื้อนักเรียนผมด้วย เขาเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงตรงนั้น ผมเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้ซะแล้ว ไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้แม้กระทั่งซีวอน
“อ๊า ช่วยด้วย ซีวอน”
นายได้ยินรึเปล่า มาช่วยชั้นที ฮึกๆ ฮือ ชั้นกลัวจริงๆ
“ดงแฮ”
เสียงคิบอมทำให้ผมคืนสติ แล้วมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง บ้าจริง รอยสีแดงๆนี่มันมาแต้มอยู่ที่คอผมซะแล้ว ต้องทำอะไรซักอย่างก่อนที่หมอนี่จะ........
ผมสาดน้ำจากก๊อกที่เปิดอยู่ไปที่คิบอมแรงๆ เค้าคงจะสำลักน้ำก็เลยปล่อยผมในที่สุด ผมผลักเค้าลงไปกองกับพื้นจากนั้นก็วิ่งออกจากห้องน้ำ
ผมไม่รู้ว่าจะพาตัวเองไปไหน จะไปหาซีวอนตอนนี้ก็ไม่ได้ ถ้าเค้าเห็น รอยนี่ เค้าต้องโกรธมากแน่ๆ ตาผมพล่ามัวเพราะน้ำตาที่ไหลไม่หยุด คิมคิบอม ชั้นเกลียดนาย เกลียดที่สุด อาจจะมากกว่าคยูฮยอนด้วยซ้ำ เพราะเค้าร้ายกว่าคยูฮยอนมาก คยูฮยอนไม่เคยทำให้ผมใจเต้นแรงแบบนี้ได้ แต่คิบอมทำได้ ทำไม ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้
วิ่งออกจากโรงเรียนแล้วจะไปไหนดีล่ะ ผมอยากเจอซีวอนเหลือเกิน อยากจะกอดเค้า แต่ในสภาพแบบนี้น่ะหรอ น่าสมเพชจริงๆ ในเมื่อไปไหนไม่ได้ บ้านก็คงเป็นที่พึ่งสุดท้ายของผมสินะ
มาลงให้แล้วนะคะ แม้เม้นจะถึงไม่ถึงก็ช่างเหอะ
ใครอยากอ่านncคิเฮตอนนี้ยังไม่มีหรอกนะคะ เอาแค่นี้ไปก่อน
เม้นให้เราด้วยนะ ขอซัก10เม้นพอ ไม่งั้นเราดองจิงๆนะคราวนี้
ความคิดเห็น