ความหวัง3 ฉันจะอยู่ข้างเธอ
[พี่เบส]
06:05
เป็นเวลาประจำที่ผมจะตื่นไม่ว่าจะนอนดึกแค่ไหนผมก็จะตื่นเวลานี้เสมอ อากาศในยามเช้ามันสดชื้นมากๆครับ ผมเลยชอบที่จะตื่นมารับลมรับแสงแดดในตอนเช้าๆ ผมลุกขึ้นนั่งและขยี้ตาตัวเองพร้อมกับบิดไล่ความขี้เกียจออกไป ผมหันไปมองคนข้างๆที่นอนหลับอย่างมีความสุขหน้านี้ฟินสุดๆกับการนอน เห็นหน้ามันแล้วผมก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ที่มันจูบผม ตัวผมนี้ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่หนีไปนอน ใจมันเต้นแรงแทบจะกระเด็นออกมา หน้านี้ร้อนรู้สึกได้เลยว่าหน้าแดงมากๆ ไม่ได้ๆ นอนอยู่นั้นละเห็นแล้วหมั่นไสขอแกล้งหน่อยเหอะ
"ไอเอกตื่น มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน"ผมร้องเรียกคนข้างๆให้ตื่นพร้อมกับตบๆไปที่หน้าของมัน
"อืมมม ไม่ตื่นนนจะนอนน"มันพูดตอบผมไม่พอมันกับพลิกตัวเองมาดึงผมลงไปนอนกอดผมไว้ หน้าร้อนหน้แดงกันไปตามเคย โอ๊ยย ปล่อยหนูปายย
"เห้ยย ปล่อยยยอย่ามากอดกู"ผมร้องเสียงดังพร้อมกับดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดอบอุ่นของมัน ก็อยากจะอยู่แบบนี้อะนะ แต่ว่าก็คงไม่ไหวเดี๋ยวตัวมันจะละลายเสียก่อน
ฟอดดดดดดด "อรุณสวัสดิ์" O3O พูดอย่างเดียวกูก็จะละลายอยู่แล้วว ยังจะมาหอมแก้มกูอีกกกกก ใครก็ได้หารูให้มุดหน่อยย ไม่ไหวแล้ววว
"หอมแก้มกูทำมายยยยย ปล่อยกู"อย่ามาทำให้ใจตื่นได้ไหม ยิ่งทำแบบนี้มันก็ยิ่งเมื่อว่ามึงก็ชอบกูเหมือนกัน
"มึงจะรีบตื่นไปไหนวะ ไม่เอาๆ นอนต่อๆ"มันพูดอย่างเดียวไปพอ มันกับดึงผมให้นอนลงข้างๆมันและกอดไว้แน่นกว่าเดิม
"มันก็เรื่องของกู มึงจะนอนก็นอนไปสิ"ผมพยายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ก็โดนไอเอกมันดึงไปกอด ใจมันจะละลายย แบบไม่ไหวแล้วว
"ก็มึงมาปลุกกูทำไมละ มึงต้องรับผิดชอบ มึงต้องให้กูนอนกอด"ไอเอกมันพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ผมว่าไม่ได้หน้าหาเรื่องใส่ตัวเลย ผมพลาดละ
"มึงก็นอนกอดหมอนข้างไปสิ ปล่อยยยยได้แล้วววว"ยิ่งได้อยู่ใกล้ๆมันแบบนี้ยิ่งทำให้หวั่นไหว และยิ่งทำให้ผมเองก็คิดว่ามันรู้สึกเหมือนกับผม
"ห้ามเสียงดัง คนหล่อจะนอน"ครับไอคนหล่อ ไอ ไอหล่อที่สุดในโลก กูรู้ว่ามึงหล่อแต่ ณ จุดๆนี้ ปล่อยกูก่อนได้ไหม ก่อนที่กูจะตายเสียก่อน ใจนี้ก็เต้นจังเลย วุ้ย
ผ่านไปซักพักใหญ่ จากที่ผมนอนให้ไอเอกมันกอด ผมพยายามแกะมือมันออก แต่ก็ยิ่งทำให้เอกมันกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น หลังจากนั้นผมก็เลยนอนนิ่งๆให้มันกอด ไม่ใช่ว่าผมใจง่ายอะไนหรอกนะ ผมก็แค่เหนื่อยที่จะต้องแกะมือมันออก และเมื่อไรที่มันหลับมันก็จะคลายอ้อมกอดมันเอง
และตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าเอกมันเริ่มคลายอ้อมกอดออกแล้ว ก็อยากจะนอนต่อหรอกนะ ไม่ได้ชอบหรอกที่มันกอดเนี้ย ก็ ก็แค่รู้สึกง่วงเท่านั้นเอง (เหรอออ) ผมค่อยๆจับมือเอกและค่อยๆดึงมันออกจากตัวผม ผมค่อยๆทำอย่างเบามือที่สุด เพราะกลัวว่าเอกมันจะตื่นขึ้นมาอีก จากที่ผมหลุดออกมาจากอ้อมกอดเอกแล้ว ผมก็รีบหยิบผ้าอาบนํ้าและรีบวิ่งเข้าห้องนํ้าไป ผมเป็นคนที่ใช้เวลาอยู่ในห้องนํ้าเพื่อจัดการกับตัวเองนานพอสมควร ก็ไม่รู้ว่าจะบอกทำไม แต่ก็ชั่งมันเหอะ ผมจัดการกับตัวเองเสร็จแล้ว ก็เปิดประตูห้องนํ้าออกมา
"แม่ล่วง!! ตกกะใจหมดไอเอก มายืนทำอะไรหน้าห้องนํ้า ละเมอรึไง"เมื่อผมเปิดประตูห้องนํ้าออกมาก็เจอกับไอเอกที่ยืนเอาหน้ายื่นมาพอดีกับความสูงของผม พอเปิดมาก็เจอหน้ามันพอดีเลย หน้าเหมือนคนเบื่อโลกมากเลยมึงอะ เห็นแล้วอารมณ์เสีย
"ก็จะมาดูว่ามึงอาบนํ้าหรือว่าแอบหลับ นานเหลือเกิน"
"มึงยังไม่ชินอีกเหรอวะ กูอาบนํ้านานแบบนี้ประจำ"ผมพูดพร้อมกับดันตัวเอกให้หลบทาง เพื่อจะเดินออกมาจากหน้าห้องนํ้า
"ชิน แต่กูแค่คิดถึง"ห๊ะ! อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด ใครพูดอะไรเมื่อกี้หูดับพอดี สงสัยอาบนํ้าแล้วนํ้าเข้าหู
"เมื่อกี้มึงว่าไงนะ"ผมหันไปถามเอกอีกครั้งให้แน่ใจ
"กู-คิด-ถึง-มึง"ไอเอกมันตอบกลับมาแบบ พูดทีละคำ แบบชัดเจน แบบดิฉันสัมผัสได้ เอ่อ สงสัยคนละเจนกัน ลืมๆมันไปเถอะครับมาผมพูดอะไรไป
"ก็เรื่องของมึงดิ ตื่นแล้วก็ไปอาบนํ้าดิวะ ไป๊"ไม่ได้ครับเราต้องไม่แสดงออกมาว่าหวั่นไหว รุ่นใหญ่ใจต้องนิ่งนะครัช แหม
"ขี้เกียดอะ อาบให้หน่อยดิ"เอาอีกแล้วครับเอกมันพูดอย่างเดียวไม่พอ มันกับยื่นหน้ามันเข้ามาใกล้ๆ
"เรื่องอะไรละ"ผมพูดพร้อมกับผลักมันออกและรีบเดินหนีมันมานั่งหน้าคอมไม่รู้จะเดินหนีไปไหมละ ห้องแม่งก็มีแค่นี้ เดินหนีกันไปเดินหนีกันมาวันๆไม่ต้องทำไรละ เดินอยู่นั้นละ บ่องตงว่ามันเขิลจริงไรจริง ทำตัวไม่ถูก >///<
"ไปๆ อาบนํ้า เสร็จแล้วจะได้ลงไปหาไรกินกัน"ผมบอกมันและผลักอกมันไปด้วย
ฟอดดด "โอเคก็ได้" O3O ห๊ะ มัน มันขโมยหอมแก้มผมอีกแล้ว -///- แล้วมันก็วิ่งหนีเข้าห้องนํ้าไป
.
.
.
[พี่โน๊ต]
สวัสดีครับ ผม Notynote หรือ ลุงนม พี่โน๊ต หรือเชฟโน๊ต(?) หมายถึงผมเคยเป็นเชฟทำอาหารนะครับ แฮ่ๆ ผมมาเป็นตัวประกอบของเรื่องนี้ครับ อิไรต์มันบอกมาอย่างนั้น (ใช่หรอ ลุงนม) เอาละครับมาเข้าเรื่องกัน ตอนนี้ผมก็นั่งหน้าหล่อๆอยู่หน้าคอมฯ บ่นนู้นนี้บนเฟสบุ๊คไปเรื่อยหลังจากที่พึ่งจัดจากกธุระเสร็จ (ธุระ หึๆ หน้าหน้าหื่น)
"นมตี้โน๊ตตต"มาแล้วครับเสียงเรียกที่คุ้นหู เสียงนี้เรียกก่อกลัวผมตั้งแต่ผมยังกำลังธุระของผมยังไม่เสร็จ งงละสิครับว่าคือใคร อ่านสิครับ
"ทำธุระเสร็จรึยางง"เสียงทุ้มเอ๋ยถามขึ้น นั้นก็คือพี่เชฟไงนั้น จากหลายๆเรื่องพี่แกจะดูเป็นผู้ใหญ่เสมอ แต่เรื่องนี้ไม่ครับ พี่เชฟของผม เอ้ย ของพวกคุณ จะกลายเป็นเด็ก ซึ่งออกแนวคัดกับหน้าตาเล็กน้อย (อย่าว่าพี่เชฟT^T)
"เอ่ออ ครับเสร็จแล้ว พี่มีอะไร"
"ไปหาอะไรกินกัน:D"พี่เชฟพูดพร้อมกับยิ้มแฉ่งมาให้ผม
"โอเคครับ ไปๆ"ผมกับพี่เชฟพักอยู่ที่คอนโดเดียวกันครับ เนื่อยจากเมื่อก่อนบ้านที่ผมอยู่มันไกลจากที่ทำงานของผมมาก ทำให้ไปกลับไม่ค่อยสะดวก ผมกับพี่เชฟรู้จักกันก็จากที่ทำงานนี้ละครับ พอเค้ารูั้ว่าบ้านผมอยู่ไกล เค้าก็เลยให้ผมย้ายเข้ามาอยู่กับเค้า ส่วนในฐานะอะไรนี้ผมไม่แน่ใจ
ผมกลับพี่เชฟเดินลงมาจากห้องเพื่อมาหาอะไรกินกัน ซึ่งแถวๆคอนโดก็มีร้านอาหาร จึงไม่ต้องไปหาที่ไหนกินไกลสะดวงสบายดีครับ ผมเดินลงมาก็เจอกับเบสที่นั่งทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ ผมจึงเดินเข้าไปทัก ผมและเบสก็สนิทกันในระดับนึง เรามีอะไรที่ไม่สบายใจก็จะปรึกษากันเสมอ
"เบส มานั่งทำไรตรงนี้ เป็นอะไรรึเปล่า แล้วไอเอกไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันหรอ"ผมถามเบสและนั่งลงข้างๆมัน ผมหันไปบอกพี่เชฟว่าให้ไปสั่งข้าวอะไรกินก่อนเลย เค้าก็ทำตามที่ผมสั่งอย่างว่าง่าย
"มาด้วยกันนี้ละพี่ แต่ มันไปแล้ว..."เบสตอบกลับมาเสียงเศร้าๆ ผมมองไปที่ดวงตาที่นํ้าตาลที่เคยสดใส แต่ตอนนี้มันที่แต่ความเศร้า
"เป็นอะไร ทะเลาะกันหรอ เล่าให้พี่ฟังได้นะเบส พี่รับฟังได้เสมอไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ถ้าพี่ช่วยได้พี่จะช่วย" เบสเล่าให้ผมฟัง ว่าเพราะอะไรที่ทำให้มันเป็นแบบนี้
"ผมแค่ทำใจไม่ได้กับเรื่องที่มันเกิดขึ้น ผมพยายามบอกตัวเองเสมอว่า อะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เอกมันมีความสุข ผมจะทำ และเวลาที่มันสุขผมก็จะสุขไปกับมันด้วย เวลามันทุกข์ผมก็จะทุกข์ไปกับมัน ผมบอกตัวเองอีกว่า จะอยู่ข้างมัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่..ผมก็ทำไม่ได้ ผมเจ็บครับพี่ ฮือออ"ตลอดเวลาที่ฟังมันเล่า นํ้าตาที่มันพยายามกลั้นไว้ตั้งแต่ก่อนจะเล่า ตอนนี้มันกับไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"ความรักน่ะมันไม่ได้สวยงามเสมอไปหรอกนะเบส ในเมื่อเราเลือกที่จะรักเค้าแล้ว ถึงมันจะเจ็บที่เค้าไม่ได้รักเรา เราก็ห้ามอ่อนแอ ถ้าเราไม่สู้แล้วเราจะได้หัวใจเค้ามาหรอ เอากลับไปคิดดูดิๆนะ พี่ไปละ มีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้เสมอนะ"ผมพูดจบก็บอกลาเบส และเดินไปหาพี่เชฟที่ร้านอาหาร ผมว่าเบสคงอยากจะอยู่คนเดียวมากกว่าที่จะมาอยู่กับคนเยอะๆ
"มาแล้วหรอ มาๆกินข้าวกันเหอะ"ผมเดินเข้ามาในร้านก็เห็นพี่เชฟนั่งหน้าหล่ออยู่ก่อนแล้ว พี่เค้าสั่งข้าวให้ผมแล้ว ร้านนี้ผมมากินกับพี่เค้าประจำ เราจึงรู้กันว่าอีกคนจะกินอะไร
"ครับๆ พี่ได้ข้าวตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมไม่กินละ"ผมถามออกไปเพราะในจานข้าวพี่เชฟที่พี่เค้ายังไม่ได้กินมัน
"พี่รอเรานั้นละ มาด้วยกันจะให้พี่กินคนเดียวได้ไงละ"
"อ่าว แล้วถ้าผมไม่กลับมาละ"
"ก็รอจนกว่าจะกลับมาไง"
"ไม่ๆ แบบมีธุระที่อื่นอะ พี่จะทำไง"
"เราไม่ทำแบบนั้นหรอก ถ้ามีธุระจริงเราก็ต้องโทรบอกพี่จริงไหม"พี่เชฟพูดพร้อมเอื่อมมือว่าขยีหัวผมจนยุ่ง พี่เค้าบอกทำแบบนี้กับผม จนผมรู้สึกว่าการกระทำของผู้ชายคนนี้มันอ่อนโยนและอบอุ่นมากและพร้อมที่จะดูแลใครสักคนเสมอ จนผมรู้สึกดีมากๆกับการกระทำแบบนี้ จนบางครั้งผมต้องการให้เค้ามาดูแลผมเหลือเกิน....
____________________________________________________________________________________
ใครอยากรู้ว่าพี่เบสเป็นอะไร ต้องติดตามนะค่ะ
ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ ต่อไปนี้จะมาหามาอัพบ่อยๆนะค่ะ
แต่งไปแต่งมาดูสึกเหมือนพี่เบสจะเป็นเมะ ไม่นะไม่ หนูไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นนะ
ความคิดเห็น