คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
.
.
วันนี้ทั้งวันเป็นวันที่ ..ชางมิน รู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก ...
เพื่อนร่างบางของเขาไม่มาเรียนทั้งวัน .. และที่สำคัญชางมินไม่สามารถติดต่ออะไรยุนโฮได้เลย
ชางมินได้แต่โมโหตัวเองในความสะเพร่าที่หลงลืมไปเรื่องโทรศัพท์
เพราะยุนโฮ ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่มีแม้กระทั่งโทรศัพท์บ้าน
แต่ด้วยความที่ยุนโฮไม่เคยขาดเรียนเลย จึงทำให้ชางมินลืมนึกถึงเรื่องสำคัญแบบนี้ไปเลย
จะมีวิธีติดต่อกับยุนโฮ ได้ก็มีอีกทางเดียวเท่านั้น คือ
การไปหาที่ร้านอาหารที่เพื่อนร่างบางของเขาทำงานอยู่เป็นประจำทุกเย็น
ยุนโฮ เคยเอ่ยปากชวนให้ชางมินไปกินอาหารที่ร้านหลายครั้ง
โดยอาสาจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงตอบแทนที่ชางมินช่วยเขาในหลายๆ เรื่อง
แต่ร่างสูงก็ปฏิเสธมาตลอด ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะใจจะขาด
แต่ที่ต้องปฏิเสธเพราะรู้ว่าหากตัวเองไปกินอาหารที่ร้าน
นั่นก็เท่ากับว่าไปกินค่าแรงของยุนโฮที่อาจจะไม่ใช่ค่าแรงเพียงวันเดียว
แต่อาจจะมีราคาเท่ากับค่าแรงเป็นสัปดาห์เลยก็อาจเป็นได้
แต่ใช่ว่าชางมินจะไม่รู้ว่าร้านอาหารที่ยุนโฮไปทำงานนั้นตั้งอยู่ไที่ไหน
เพราะเขาเคยไปแอบดูร่างบางทำงานอยู่หลายต่อหลายครั้ง
ขายาวรีบพาตัวเองเดินอย่างเร็วเพื่อไปให้ถึงร้านอาหารอย่างเร็วที่สุด
...
"สวัสดี ค่ะ ..ขอต้อนรับค่ะ มากี่ท่านค่ะ" เสียงหวานในของพนักงานต้อนรับ
ที่ยืนอยู่หน้าร้านร้องทักร่างสูงที่เพิ่งเดินมาถึง
"เออ .. สวัสดี ครับ คือผม ต้องการมาพบ ยุนโฮ หน่ะครับ ไม่ทราบว่าเขามาทำงานหรือยัง"
ชางมินก้มหัวตอบรับคำทักทายของสาวน้อยก่อนจะถามคำถามที่ทำให้ร้อนใจออกไป
"อ่อ ..พี่ยุนโฮ เหรอค่ะ วันนี้ยังไม่เห็นเลยนี่ค่ะ "
หญิงสาวตอบกลับไปพร้อมกับแอบมองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ผู้ชายอะไรหน้าตาหล่อทรมานใจได้ขนาดนี้
ดูท่าทางเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวแล้วก็รู้ว่าเป็นลูกคนรวย แต่สงสัยว่ามาถามพี่ยุนโฮ ทำไม
"แล้วคุณมีธุระอะไรกับพี่ยุนโฮ เหรอค่ะ"
"ผมเป็นเพื่อนกับยุนโฮ ที่มหาวิทยาลัยครับ พอดีวันนี้เขาไม่ได้ไปเรียน
ก็เลยไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรหรือเปล่า "
"ดิฉันก็ไม่เห็นพี่ยุนโฮ เหมือนกัน ...เออ ..แต่เมื่อคืนพี่ยุนโฮ มีเรื่องค่ะ "
ยังไม่ทันที่ยุนอาจะพูดอะไรต่อ ร่างสูงก็รีบพูดสวนออกมา
จนยุนอาถึงกับอมยิ้มเพราะดูท่าทางว่าเป็นห่วงพี่ยุนโฮ ของพวกเธอจนออกนอกหน้า
"เป็น อะไร ครับ" ร่างสูงถามต่อด้วยความตกใจ
"เมื่อคืนมีเรื่องกับลูกค้าหน่ะคะ.. พี่ยุนโฮ โดนน้ำร้อนลวกที่แขน เออ น้ำซุปหน่ะคะ ไม่ใช่น้ำร้อน"
"อะไรนะครับ .. โดนน้ำร้อนลวก ..แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ
คุณมีที่อยู่ยุนโฮ หรือเปล่า ผมต้องการที่จะไปหาเขาเดี่ยวนี้เลย"
ร่างสูงเผลอตัวถามออกมาเสียงดัง
"มะ.. มี ..ค่ะ " ยุนอา เสียงสั่นเพราะกล้วคนตรงหน้าจะเผลอตัวบีบคอเธอเข้าด้วยความร้อนใจ
มือเล็กเขียนที่อยู่ของยุนโฮ เสร็จก็รีบยื่นให้ร่างสูงทันที
"นี่ค่ะ ที่อยู่พี่ยุนโฮ "
"ขอบคุณ ครับ" ชางมิน รีบดึงกระดาศแผ่นเล็กๆ นั่นมาดูแล้วรีบหันหลังไปทันที
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเดินออกไป ร่างสูงก็หันกลับมาอีกครั้ง
ทำเอา ยุนอา ตกใจไม่น้อย
ก่อนที่ชางมินจะก้มหัวลงให้สาวน้อยที่ยืนอยู่หน้าร้านเป็นการขอบคุณอย่างมีมารยาทอีกครั้ง
.......................
ยูซอนร้องไห้ในอ้อมกอดของพี่ชายที่พยายามมอบความอบอุ่นให้กับน้องชาย
โดยปราศจากคำพูดปลอบโยนใดๆ โดยที่ยูซอนก็รู้ว่า
ภายใต้อ้อมกอดแกร่งของพี่ชายนั้นเขาจะปลอดภัย
ร่างเล็กร้องไห้จนหมดแรงและค่อยๆ เผลอหลับไปในที่สุด
ในขณะที่ร่างบางที่ฝืนทนกับความเจ็บปวดที่เริ่มเกิดขึ้นทั่วทั้งตัวยังคงนั่งนิ่งๆอยู่ที่เดิม
ไม่อยากจะขยับเขยื้อนตัวไปไหนเพราะเจ็บไปหมดทั้งตัว
และในที่สุดร่างการที่อ่อนล้ามาทั้งวันก็ค่อยๆ หลับลงไป
ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้กินอะไรกันอีกเลยนอกจากอาหารเช้า
.................
ภายใต้ความมืดที่กำลังเริ่มโรยตัวลงมา .. ถึงแม้เวลานี้จะเป็นเพียงช่วงหัวค่ำ
แต่ย่านนอกเมืองแบบนี้ก็แทบจะมีผู้คนเดินผ่านให้เห็นเหตุการณ์
ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เลย
กลุ่มคนมากกว่า สิบ คนที่สวมชุดสีดำสนิท
กำลังทยอยลงจากรถบรรทุกที่จอดแอบอยู่ไม่ไกลมากนักใ
นมือถือถังขนาดใหญ่คนละใบ
วิ่งตรงไปที่กลุ่มห้องเช่าที่เพิ่งมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันเมื่อตอนบ่ายๆ
..............................
ประธาน คิม แจจุง ยังคงนั่งอยู่ในห้องทำงานที่อยู่บนชั้นบนสุดของอาคาร Kim Building
สายตาคมสวยจ้องมองไปนอกหน้าต่างภายใต้ความมืด เหมือนกำลังรอดู อะไรบางอย่าง
แต่ความเงียบก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงโทรศัพท์ มือถือที่วางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะทำงาน
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ เพื่อดูชื่อคนเรียกเข้า ก่อนจะเปิดรับ
"อืม .. จัดการให้เรียบร้อย..อย่าทิ้งหลักฐานอะไรไว้"
พูดจบมือเรียวก็จัดการปิดโทรศัพท์ก่อนจะเดินไปยืนที่ริมหน้าต่างอีกครั้ง
เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แจจุง จัดการกดโทรศัพท์อีกครั้ง
หมายเลขที่ถูกบันทึกไว้เป็นหมายเลข high priority ถูกกดโทรออกทันที
"ชางมิน .. ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน"
"เออ.. พี่แจ ..คือว่าผม ..ผม อยู่ข้างนอกครับ"
ชางมินรีบเปิดรับโทรศัพท์ทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกเข้า
ที่เขาตั้งเอาไว้เฉพาะสำหรับเบอร์พิเศษเท่านั้น
"ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ ...เดี๋ยวท่านรัฐมนตรี พ่อนายก็โทรตามหาอีก ..ฉันไม่อยากคุยกับเขา"
"พอดี วันนี้ผมมีธุระครับพี่ ผมจะไปบ้านเพื่อน ที่ XXX .."
ชางมินตอบกลับพี่ชายแล้วนึกในใจว่าท่านรัฐมนตรีพ่อผม ก็พ่อพี่เหมือนกันนี่น่า
"ที่ไหนน๊ะ !" น้ำเสียงที่เคยเย็นชา ราบเรียบ ตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินสถานที่ที่น้องชายพูดถึง
"นายไปที่นั่นไม่ได้ .. กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ..อย่าเข้าไปแถวนั้นนะ"
เสียงจากปลายสายตะโกนเข้ามาจนชางมินต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู
"ทำไมละครับ .. ผมไปหาเพื่อนที่ XXX เป็นห้องเช่าหน่ะครับ เออ..พอดีเลย
ตอนนี้ผมใกล้ถึงแล้วแต่หาไม่เจอ พี่แจกำลังจะซื้อที่แถวนี้พอดี พี่รู้จักหรือเปล่าครับ
ช่วยบอกผมหน่อยว่ามันอยู่ตรงไหน "
"ไม่นะ ชางมิน นายต้องออกมาเดี๋ยวนี้ ... เพื่อนนายเอาไว้วันหลังค่อยไปก็ได้"
ในขณะที่แจจุงกำลังคุยอยู่กับชางมิน
เท้าทั้งสองข้างของประธานคิม ก็เร่งก้าวเดินออกจากห้อง
เพื่อออกไปตามตัวน้องชายให้ออกจากพื้นที่อันตรายนั่นโดยด่วนที่สุด
"อ้อ .. พี่แจ ..ผมเห็นแล้วครับ ...เดี๋ยวผมต้องจอดรถแล้วนะครับ
แค่นี้ก่อนนะครับเจอกันที่บ้านครับพี่ บาย" ชางมินเหลือบตามองเห็นทางเข้าห้องเช่าของยุนโฮ
แต่ว่าไม่สามารถขับรถเข้าไปได้เขาเลยกำลังหาที่จอดรถแล้วเดินเท้าเข้าไป
แจจุงรีบกดโทรศัพท์ หาประธานฮัน เพื่อระงับกิจกรรมทุกอย่าง เอาไว้ก่อน
เพราะเขาต้องไปเอาชางมินกลับออกไปจากที่ตรงนั้นให้ได้ก่อน
แต่การติดต่อในตอนที่มีความสำคัญเร่งด่วนแบบนี้ มักจะติดต่อไม่ได้ ราวกับพระเจ้ากลั่นแกล้ง
แจจุง เขวี้ยงโทรศัพท์ไปที่เบาะรถด้านข้าง ก่อนจะเร่งคันเร่งด้วยความเร็วสูงเพื่อไปให้ถึงที่หมายให้ทันเวลา
.............................
ในอีกด้านหนึ่งของมุมมืดที่เงียบสงบ ...
กลุ่มชายชุดดำ กำลังเทราดน้ำมันเชื้อเพลิง รอบๆ บริเวณ พื้นที่ที่ต้องการ ก่อนจะจุดไฟ ...
เปลวไฟไหม้ลุกลามอย่างรวดเร็ว ...เพราะบ้านเก่าแถวนั้นเป็นเชื้อเพลิงชั้นดี ...
เสียงเอะอะโวยวาย ของคนรอบข้างๆ ไม่ได้ดังปลุกเข้ามาให้ห้องนอนของสองพี่น้องได้เลย
เพราะตอนนี้ ต่างนอนซมด้วยพิษไข้กันทั้งพี่ทั้งน้อง
เปลวไฟทวีความรุนแรงและลุกลามเข้ามาเรื่อยๆ จนร่างบางรู้สึกถึงไอร้อนรอบๆ ตัว
ร่างกายที่เจ็บร้าวขยับอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติ
ยุนโฮมองออกไปที่เปลวไฟที่กำลังลามเข้ามาในห้องพัก ด้วยความตกใจ
มือเรียว เขย่าร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่ข้างๆ เพื่อปลุกให้ตื่น
ยูซอน ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย แต่เมื่อลืมตาขึ้นอาการงัวเงียก็หายเป็นปลิดทิ้ง
ร่างเล็กดึงแขนพี่ชายเอาไว้แน่น แล้วส่ายหัวไปมาราวกับต้องการให้ภาพหลอนทั้งหมดหลุดออกจากสายตา
"ยูซอน .. ลุกไหวไม๊..เร็วเข้าไฟกำลังไหม้ "
ยุนโฮ จับตัวน้องชายให้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งไปดึงเอาผ้าห่มมาคลุมร่างเล็กเอาไว้ใน
ขณะที่ตัวเองไม่ได้มีอะไรคลุมร่างกายเอาไว้เลย
"พี่.. พี่ฮะ ผมกลัว ..ฮือๆๆ ผมกลัว.." ยูซอนเกาะตัวยุนโฮเอาไว้แน่นไม่ยอมขยับตามแรงที่ยุนโฮพยายามจะดึงให้เดิน
"ยูซอน .. ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว พี่จะพานายออกไปเดี๋ยวนี้"
ร่างบางดึงร่างน้องชายขึ้นอุ้มแล้วออกวิ่งฝ่ากองเพลิงที่กำลังโหมเข้ามาในห้องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนแรง
เศษไม้ไหม้ ล่วงหล่นลงมาในระหว่างทางที่กำลังวิ่งออกมาแต่โชคยังดีที่ยุนโฮ ผ่านออกมาได้อย่างหวุดหวิด
เมื่อออกมาข้างนอกแล้ว ยุนโฮ จึงพบว่า
ไฟไหม้ที่เกิดขึ้นนั้นรุนแรงเกินกว่าที่ควบคุมไว้ได้ ชาวบ้านหลายคนต่างวิ่งหนีตายกันออกมานอกห้อง
บางคนก็มีข้าวของที่พอหยิบติดมือได้ออกมาด้วย บางคนก็กำลังนั่งร้องไห้อย่างหมดอาลัย
และมีอีกหลายคนที่กำลังวิ่งไปหาน้ำมาดับเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
ยุนโฮ วางยูซอนลงห่างออกมาจากบริเวณนั้นพอสมควร
แล้วร่างบางก็กวาดตามองหา ลุงกับป้าจางเพื่อนบ้านห้องข้างเคียงแต่ก็มองไม่เห็น
"ยูซอน .. รอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ นายอย่าลุกไปไหนเป็นอันขาด "
ยุนโฮ จับบ่าทั้งสองข้างของน้องชายเอาไว้พร้อมกับสั่งกำชับให้รออยู่
แล้วตัวเองก็ลุกขึ้นวิ่งออกไปยังกลุ่มกองเพลิงข้างหน้าอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันที่ ยุนโฮจะวิ่งเข้าไปในห้องเช่าที่กำลังลุกไหม้ แขนเรียวก็ถูกกระชากกลับมาอย่างแรง
ร่างบางลอยเข้ามาปะทะกับหน้าอกแกร่งของใครบางคน เข้าอย่างจัง
"ยุนโฮ ! นายจะไปไหน"
"คุณชางมิน !" ร่างบางมองหน้าคนที่กำลังกอดตัวเขาเอาไว้แน่น
ร่างบางพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดแกร่ง
"ปล่อยผม .. ปล่อยผมก่อน ..ผมจะเข้าไปช่วยคุณลุงกับคุณป้าจาง"
"ไม่ ..." ชางมินกอดรัดร่างบางไว้แน่นขึ้น
"นายเข้าไปไม่ได้ ... ถ้าเข้าไปตอนนี้ก็มีแต่ตาย กับตาย"
"แต่..."
"ไม่ได้นะยุนโฮ ..ถ้านายตายไปแล้ว (ฉัน)เออ ..น้องของนายจะอยู่ยังไง "
ชางมิน ยังคงไม่ปล่อยให้ยุนโฮหลุดออกจากอ้อมกอด
ในขณะที่ตอนนี้เปลวเพลิงได้โหมกระหน่ำอย่างรุนแรงมากขึ้นทุกที ๆ
จนไม่มีใครสามารถเข้าไปใกล้สถานที่นั้นได้อีกแล้ว
ร่างบางค่อยๆ ทรุดตัวลงในอ้อมกอดของชางมิน ..
ไม่มีน้ำตาไหลออกมาให้เห็น มีแต่แรงสั่นสะท้านราวกับคนที่กำลังจะขาดใจ
ยุนโฮ หยุดดิ้นรนที่จะวิ่งเข้าไปช่วยลุงกับป้าจางแล้วเพราะป่านนี้
ร่างของคนทั้งสองคนไหม้จนกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว
ร่างบางแกะมือชางมินออกอย่างอ่อนแรงก่อนที่จะลุกเดินกลับไปหาน้องชายที่กำลังนั่งร้องไห้จนตัวโยนรอเขาอยู่
ขายาวที่กำลังจะก้าวตามเพื่อนร่างบางไปถูกดึงรั้งไว้ด้วยมือเรียวของพี่ชายที่เพิ่งขัยรถมาถึง
"ชางมิน" เสียงเรียกพร้อมกับแรงดึงทำให้ร่างสูงต้องหันกลับมา
"พี่แจ .. พี่แจมาได้ยังไงครับ" ร่างสูงตกใจที่เห็นพี่ชายตัวเองยืนอยู่ตรงหน้า
เพราะแจจุง ไม่คอยออกมานอกเส้นทางแบบนี้
ยิ่งในสถานที่ที่ไม่น่าพิสมัยแบบนี้ แจจุง ไม่มีทางที่จะเหยีบย่างมาเด็ดขาด ถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆ
แต่คิดไปคิดมา ที่แจจุงมาก็คงเป็นเพราะมาตามเขานั่นเอง
"กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวนี้ " น้ำเสียงเฉียบขาดสั่งออกมาทันทีที่น้องชายหันหน้ามา
"ไม่ได้ครับ ...เพื่อนผมกำลังลำบาก " ชางมินพูดบอกพี่ชายในขณะที่สายตาก็มองตามร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งกอดน้องชายเอาไว้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"กลับ เดี๋ยว นี้ ... ส่วนเรื่องเพื่อนนาย เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
แจจุง ดึงแขนน้องชายให้เดินตามตัวเองกลับออกไปจากที่ตรงนั้น
แต่ชางมินก็ยังคงขืนตัวเองเอาไว้เพื่อที่จะเดินไปหายุนโฮให้ได้
แจจุงเหลือบตามองบอดี้การ์ด ที่ยืนอยู่ข้างหลังและไม่ต้องให้สั่งอะไร
ชายในชุดดำสี่คนก็เดินเข้ามาล๊อคตัวชางมินแล้วหิ้วกลับไปขึ้นรถทันที
ร่างสูงดิ้นรน ต่อสู้กับบอดี้การ์ดของพี่ชาย อยู่พักใหญ่จนถูกนำตัวเข้ามาในรถ จึงหยุดดิ้นลงไปได้
แจจุงชะโงกหน้าเข้าในรถตู้
"ส่งชางมินที่บ้าน แล้วอย่าให้ออกมาอีกเป็นอันขาด" น้ำเสียงเฉียบขาดของแจจุง ไม่เคยมีใครที่จะไม่ปฏิบัติตาม
"พี่แจ .." ชางมินเรียกพี่ชายเอาไว้ก่อนที่แจจุงจะหันออกไป
"หืม.." พี่ชายหันกลับมาตามเสียงเรียก
"ช่วยเพื่อนของผมด้วยนะครับ ...ผมขอร้อง"
ชางมินขอร้องด้วยน้ำเสียงอ่อนราวกับจะขาดใจ ทำให้แจจุง อมยิ้มที่มุมปากแวบนึง
แวบนึงจริงๆ ที่แจจุงเผลอยิ้มออกมา...หน้าสวยหวานราวกับหญิงสาวของแจจุงก็กลับไปนิ่งเรียบเหมือนเดิม
ไม่มีการรับปากหรือพูดอะไรต่ออีก รถตู้คันนั้นก็รีบเคลื่อนตัวออกไปโดยเร็ว
แจจุง หันหน้าไปมองกองเพลิงที่กำลังลุกโชนอีกครั้ง
แล้วสายตาก็เหลือบไปมองสองพี่น้องที่ตอนนี้ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่มีการขยับตัวไปไหน
ขาเรียวก้าวเดินกลับไปยังที่จอดรถของชางมินที่จอดทิ้งเอาไว้
ก่อนจะขึ้นไปขับออกไปจากสถานที่นั้น
โดยไม่ได้เดินเข้าไปช่วยยุนโฮตามที่ชางมินขอร้องเอาไว้เลย
ความคิดเห็น