ทางขนาน

ลำดับตอนที่ #5 : พี่ขอ ..ผมก็จะให้ ..ครบ 100

เที่ยงคืนกว่า ....

เสียงประตูห้องเปิดอย่างเบามือ แต่ผมก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน...
ผมกลับเข้ามานานแล้ว ตั้งแต่ 2 ทุ่มกว่าเลยมั๊ง หลังจากที่ผมไปส่ง มินโฮ เรียบร้อยแล้ว
เพราะผมคิดว่า อีกคนคงจะกลับมารอที่ห้องก่อนแล้ว แต่ก็เปล่า ตอนที่ผมเข้ามาห้องยังคงมืดสนิท
แสดงว่า คนที่คิดว่าน่าจะกลับมา ยังไม่กลับมา ..ผมไม่ได้สนใจอะไรมาก
กลับเข้าห้อง อาบน้ำและนอน .. พยายามนอนหลับ แต่ .. แต่ นอนยังไงก็ไม่หลับซักที
ไม่ว่าจะฟังเพลง .. อ่านหนังสือ ..หรือแม้กระทั่งนับแกะ ..
ทั้งแกะดำ แกะขาว ..นับมาเป็นฟาร์ม แล้วก็ไม่หลับ .. จนเวลาเลยมาเกือบเที่ยงคืน
ผมก็ทนนอนต่อไปไมไหว  ทำให้ต้องลุกออกมาหาอะไรอุ่นๆ ดื่ม และเลยนั่งเล่นต่อข้างนอกอีกสักพัก
.........
.........

"อ๊ะ ... ชางมิน .. นายยังไม่นอนอีกเหรอ"    ร่างบางที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องเหลือบไปเห็นน้องชายที่ยังคงนั่งจ้อง
ทีวี นิ่งเหมือนกำลังสนใจรายการที่ออกอากาศอยู่อย่างมากมาก

"อืมม .." ชางมินตอบกลับมาโดยที่สายตาไม่ได้ละออกมจาก จอ ทีวีเลย

ผมจึงเดินผ่านเลยไปเพื่อเข้าห้องให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้ ขาของผมใกล้จะหมดแรงเต็มทีแล้ว

"นี่ ...แล้วไปไหนมา ทำไมถึงกลับดึก " เสียงห้าวใหญ่พูดขึ้นมาตามหลังผม ทำให้ผมต้องชะงักหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้อง
"ก็รู้ทั้งรู้ว่า ตัวเองไม่ค่อยสบาย แล้วยังไม่รีบกลับ ..ถ้าพรุ่งนี้เป็นอะไรขึ้นมาละก็ ..จะหาว่าผมไม่ดูแลไม่ได้นะ"

พูดจบ ขายาวก็ ก้าวเดินผ่านผมเข้าห้องนอนของตัวเองทันที

........
........

เช้าวันใหม่ ยุนโฮ พยายามฝืนร่างกายตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้ชางมิน
ใช่วันนี้เค๊าเตรียมอาหารให้ ชางมินเพียงคนเดียว เพราะตัวเองนั้นไม่รู้สึกที่จะอยากกินอะไรเลย ตั้งแต่เมื่อวาน

อาหารเช้าอย่างง่าย ถูกเตรียมไว้เรียบร้อยบนโต๊ะอาหาร พร้อมกับ โน๊ตเล็ก ๆ ที่แปะเอาไว้อย่างเคยทุกเช้า
วันนี้ยุนโฮ ต้องเข้าบริษัท ช่วงสายๆ เพื่อคุยงานเกี่ยวกับการเปิดตัวรวมถึงการโชว์ตัวตาม วาไรตี้ ต่างๆ
ตามที่บริษัทวางแผนเอาไว้  โดยมีการอัดเสียง ต่อในช่วงบ่ายของวัน
หลังจากทำอาหารเสร็จร่างบางเดินกลับเข้าไปล้มตัวนอนอีกครั้ง ...

เช้าวันนี้ ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ไม่ดีนัก  ทั้งตัวร้อน ทั้งปวดหัว   แต่ก็ต้องฝืนลุกขึ้นมา
ก็เมื่อคืน โดน คาดโทษเอาไว้ ...แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุหลัก ผมเพียงต้องการ
ตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้ชางมิน     เพราะวันนี้เค๊าต้องออกไปถ่ายละคร แต่เช้า ..

ผมได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง ก็รู้ว่าตอนนี้ร่างสูงคงตื่นออกมาแล้ว  และอีกไม่นานก็คงออกไปตามที่เคย

...

ชางมินเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของ ยุนโฮ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
เห็นร่างบางยังคง นอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ...

"อ้าว ! ยังไม่ตื่นอีกเหรอ..เป็นอะไรหรือเปล่า"   ผมพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปนั่งลงบนเตียงที่มีร่างบางนอนอยู่
มือเย็นสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างบาง ก็พบว่ามันร้อนจัด
หน้าเรียวเล็กยังคงขาวซีด และดูซีดลงกว่าเมื่อวานด้วยซ้ำไป 

"พี่ยุนโฮ .. พี่ยุนโฮ .." ชางมินเรียกร่างบางเบาๆ
"ฮืมม .." เปลือกตาบางลืม ขึ้นทันทีหลังจากได้ยินเสียงที่คุ้นหู

"นายเองเหรอ..ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอ.." ยุนโฮ ถามออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

"ยังครับ ..พี่ตัวร้อนมากเลย ผมว่า วันนี้อย่าไปทำงานเลยดีกว่านะ เดี่ยวผมจะโทรไปบอกผู้จัดการให้ "

"ไม่..ไม่ต้อง  ไม่เป็นไร ..พี่ยังไหว ไม่ได้เป็นอะไรมาก"

"ยังไหวแล้วทำไมมานอนซมอยู่แบบนี้หล่ะ"

"เออ ..พี่แค่มานอนเล่น รอเวลาผู้จัดการมารับเท่านั้น ..
อืม ..แล้วพี่ทำอาหารเช้าไว้ให้นายแล้วนะ"

"ทำไมพี่ดื้อแบบนี้นะ ..ถ้าป่วยแบบนี้คราวหลังไม่ต้องตื่นมาทำอาหารให้ผมหรอก
แล้วผมก็เคยบอกแล้วว่า ผมไม่กิน ..พี่ยังจะทำอยู่ได้ ..ทำไมทำตัวน่าเบื่อแบบนี้"

"พี่ ..." ร่างบางก้มหน้าลงเพื่อซ้อนแววตาที่กำลังเริ่มคลอไปด้วยน้ำใสๆ
"พี่..ก็แค่อยากดูแลนาย ..เท่านั้น"

"ดูแลตัวเองให้ได้ซะก่อนเถอะ ... ตกลงจะไปทำงานให้ได้ใช่ไม๊ ..
ถ้าจะไปก็ไป งั้นผมไปแล้วนะ แล้วเจอกันที่บริษัท ตอนบ่าย ..
อย่าทำอะไรเกินกำลังให้ผมต้องเป็นภาระอีกละ"
พูดจบ ร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องทันที
 
น้ำตาใสที่พยายามกลั้นเอาไว้ ไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
อีกครั้งแล้วซินะ ที่ผมทำตัวเป็นภาระที่น่าเบื่อ สำหรับชางมิน
พี่ขอโทษนะ ที่เป็นแบบนี้  แต่พี่จะพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่พี่ยังพอมีแรงทำได้ 
เพื่อส่งนายให้ถึงฝั่งฝัน ก่อนที่พี่จะทำอะไรไม่ได้อีก ...... อดทนกับความน่าเบื่อของพี่หน่อยนะ ชางมิน

........

ตอนบ่ายที่บริษัท 

"พี่ยุนโฮ ! ...." เสียงตะโกนเรียกดังมาจากด้านหลังก่อนที่ร่างบางจะถูกอุ้มจนตัวลอยขึ้นจากพื้น

"ทำไมตัวเบาจัง .. ไม่สบายหรือเปล่าครับ ..อ๊ะ หน้าก็ซีดๆ
นี่เจ้าชางมิน มันแกล้งอะไรพี่อีกหรือเปล่า .." ซีวอนเจ้าชายแห่ง SJ
ที่บังเอิญวันนี้เข้ามาที่บริษัทพอเจอยุนโฮเข้าก็รีบวิ่งถลามากอดร่างบางให้หายคิดถึงทันที

"นี่..ซีวอน นายปล่อยพี่ลงก่อนเถอะ   มาอุ้มพี่แบบนี้ไม่ดีนะ เดี๋ยวใครเห็นเข้า"

"ใครเห็นแล้วจะทำไมละครับ  ก็ผมดีในนี่น่าที่ได้เจอพี่แล้วผมก็คิดถึงพี่มากด้วย " พูดไปแต่ก็ปล่อยยุนโฮ ลงจากอ้อมกอด

"อืม ..ขอบใจนะ "

"ขอบใจอะไร ครับพี่ ..ขอบใจที่คิดถึงหรือขอบใจที่อุ้มครับ" ร่างสูงของเจ้าชาย SJ ยังคงยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้าร่างบาง
ใครๆ ก็รู้ว่าซีวอนชอบยุนโฮมากขนาดไหน และก็ชอบมานานแล้วแต่มาระยะหลังๆ ที่ต่างคนต้องออกไปทำงานในต่างประเทศบ่อยๆ จึงทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่นัก

"แหม ..มีความสุขกันจังเลยนะครับ...ว่าแต่จะมีใครเห็นผมอยู่ในสายตามั่งเนี่ย"
ยังไม่ทันที่ยุนโฮ จะได้ตอบอะไร กลับมีอีกเสียงหนึ่งที่พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ฮึ ..ชางมิน นายนี่มันตัวขวางจริงๆ เลยนะ ..ว่าแต่ไปทำอะไรมาเนี่ย ดูโตเป็นหนุ่มมากขึ้น
อื้อหือ..กล้ามใหญกว่าฉันอีกแนะ" ซีวอนหันไปตามเสียงแล้วตบหน้าอกของคนที่กำลังเดินเข้ามาเบาๆ

"ก็ธรรมดา ครับ ..ผมจะยอมให้พี่หล่อคนเดียวได้ยังไงละครับ"

"เออ ..นายมันหล่อ สุดยอดอยู่แล้วละ ชางมิน ..อ้าวแล้วพี่ยุนโฮ จะไปไหนครับ
ผมยังไม่ได้กอดให้หายคิดถึงเลย" ซีวอนรีบหันกลับพูดกับคนร่างบางที่กำลังจะเดินเลี่ยงออกไปจากที่ตรงนั้น

"ใช่ฮะ...พี่จะรีบไปไหน ...ไหนๆก็ให้พี่ซีวอนเค๊ากอดแล้ว ก็ให้เค๊ากอดต่ออีก หน่อยจะเป็นไรไป..ฮึ ๆๆๆ "
ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้าวขายาวออกไปโดยไม่ยอมมองหน้าพี่ชายวงเลย

"เออ ..ชาง.."ร่างบางพยายามที่จะเรียกอีกคนแต่ก็เปล่าประโยชน์เมื่อร่างสูงเดินเลี่ยวเข้ามุมห้องไปแล้ว
"เออ..ซีวอน พี่ไปก่อนนะ" ผมหันกลับมาบอกน้องชายร่วมค่ายอีกคนก่อนจะรีบก้าวตามหลังร่างสูงไปทันที

..............

การอัดเสียงเพลงแรกเป็นไปด้วยความยากลำบากพอสมควรเพราะ ร่างกายที่ไม่พร้อมของยุนโฮ
ที่สร้างปัญหาให้การอัดเสียงวันนี้ ไม่คืบหน้าเท่าที่วางแผนเอาไว้

"เอาละ ..พักก่อน" เสียงโปรดิวเวอร์บอกผ่านไมค์เข้ามาในห้อง

ชางมินถอดหูฟังออกแล้วเดินออกไปโดยไม่รอผมอีกตามเคย

"ชางมิน วันนี้นายดูไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมกับเพลงเลย  ส่วนยุนโฮ พี่ว่า วันนี้นายไม่พร้อมจะอัดเสียงนะ
ดูนายไม่ค่อยสบายแล้วเสียงที่เปล่งออกมามันไม่มีพลังเลย พี่ว่าวันนี้นายสองคนกลับไปพักก่อนดีกว่า
ถ้าขืนดันทุรังอัดเสียงต่อไปเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปทำงานอื่นไม่ไหว 
เห็นผู้จัดการนายบอกว่าพรุ่งนี้ต้องไปถ่ายวาไรตี้ที่ต่างจังหวัดอีกไม่ใช่เหรอ
พี่ว่าเอาไว้กลับมาแล้วค่อยมาลองกันใหม่ ยังพอมีเวลา"   
โปรดิวเซอร์บอกก่อนที่จะหันกลับไปคุยกับคนอื่นในห้องอัดถึงรายละเอียดของงานต่อ

ผมยืนอึ้งอยู่สักครู่ เพราะยังมึนๆ อยู่ ยังทำอะไรไม่ถูก

"จะยืนอยู่ทำไม ..กลับบ้านได้แล้ว .. หรือจะรอให้ใครมาอุ้ม" ชางมินที่เดินออกมาหันมาพูดกับผมแล้วเดินนำหน้าไปทันที่

คืนนั้นผมกับชางมินไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย เพราะเมื่อกลับเข้าห้องพักในเวลาสี่ทุ่มกว่า
พวกเราต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องนอน
ผมพยายามพาตัวเองกลับเข้าห้องก่อนที่จะล้มลงบนพื้นเพราะอาการเจ็บที่หน้าอกกำเริบขึ้นมาอย่างกระทันหันอีกครั้ง
และในที่สุดผมก็มานอนทรมานอยู่บนเตียงที่หนาวเย็นพักใหญ่ จนกระทั่งหลับไปด้วยฤทธิ์ของยา

........................................................ 

สัปดาห์ต่อมาหลังจากการอัดเสียงผ่านพ้นไปด้วยความยากลำบากเพราะอาการป่วยตลอดสัปดาห์ของยุนโฮ
ทำเอาชางมินหงุดหงิดไม่น้อย   แล้วในที่สุดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ชางมินเดินเข้ามาในห้องซ้อมเต้นอย่างหัวเสียที่สุด ไม่ว่าใครที่เห็นหน้าของร่างสูงตอนนี้ก็บอกได้ว่าน่ากลัวมากๆ
ขายาวก้าวตรงเข้าไปหายุนโฮ ที่กำลังยืนซ้อมท่าเต้นอยู่หน้ากระจก
ทันทีที่ถึงตัว มือแกร่งก็ผลักเข้าไปที่ร่างบางอย่างเต็มแรงจนกระเด็นไปกระแทกฝาเข้าอย่างจัง
หน้าเรียวหันมามองด้วยความสงสัย.. เกิดอะไรขึ้นทำไมชางมินต้องทำอะไรแบบนี้
ยังไม่ทันที่ยุนโฮ จะได้เอ่ยปากถามอะไร ชางมินก็ตามเข้าไปกระชากแขนเรียวขึ้นมาบีบเต็มแรงจนร่างบางร้องเสียงดัง

"โอ้ย ..ชางมิน ..ปล่อยพี่เจ็บ..นายเป็นอะไรไป" ผมงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว
ผมพยายามบิดตัวเองออกให้พ้นจากชางมินแต่ก็ไม่เป็นผล

"เป็นอะไรงั้นเหรอ ..ถามออกมาได้" ชางมินแค้นเสียงพูดออกมาในขณะที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดโมโหได้เลย
"แล้วพี่ทำอะไรไว้ ..พี่เคยบอกจะปกป้อง พวกนั้น ด้วยชีวิตของพี่ แล้วไง ตอนนี้พี่ทำอะไรได้
พี่รู้ไม๊ว่าตอนนี้พวกนั้นลำบากขนาดไหน ...ขนาดจะหาที่แสดงคอนเสริท์ก็ยังหาไม่ได้
จะออกรายการทีวีก็ออกไม่ได้   แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไง ..
ไหนล่ะ  คำว่าปกป้องด้วยชีวิตของพี่ ..พี่ทำอะไรได้บ้าง"

"อะ..อะไร นะ..นายว่าอะไร..ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

"ไม่รู้งั้นเหรอ ไม่รู้ก็รู้ซะ..ผมจะไม่ให้อภัยพี่แน่ถ้าพี่ไม่จัดการเรื่องนี้
พรุ่งนี้เช้า พวกนั้นต้องมีสถานที่แสดงคอนฯ จะด้วยวิธีไหนก็ตาม"
ชางมินกระแทกเสียงใส่ยุนโฮก่อนที่จะผลักร่างบางให้ล้มลงไปที่พื้นอีกครั้ง

ผมรู้สึกเจ็บจนจุก..เจ็บจนพูดไม่ออก ไม่ใช่เฉพาะที่ร่างกายเท่านั้น แต่มันเป็นที่ใจ
ใจที่กำลังเต้นอย่างเหนื่อยๆ ของผมดวงนี้มันเจ็บจนทรมานไปหมด ..ผมจะทำอย่างไรดี
ตอนนี้พวกนั้นกำลังลำบากแล้วตัวผมเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
ผมคงต้องไปพบผู้บริหารอีกแล้วซินะ ..ผู้บริหารที่ใครๆ ต่างก็รู้ว่าโหดร้ายขนาดไหน
เมื่อก่อนตอนที่พวกเรายังอยู่ด้วยกัน .. ผมเคยโดนทุบตีด้วยไม้เบสบอลหลายต่อหลายครั้ง
ในคราวที่ทำอะไรไม่ได้ตามสั่ง   แต่ตอนนั้นผมยังมีพี่น้องที่คอยช่วยเป็นกำลังใจให้ผมต่อสู้แม้จะเจ็บตัวก็ตามที

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ชางมินไม่ยอมแสดงบทคู่รักกับนักร้องสาวที่ทางค่ายกำลังจะโปรโมท
ตอนนั้นผมเดินเข้าไปหาผู้บริหารและขอร้องในเรื่องนี้ แต่ผมกลับถูกตีจนเดินไม่ได้
ทำให้ผมไม่ได้ขึ้นคอนเสริต์ในตอนนั้น    ชางมินเข้ามากอดผมแล้วร้องไห้อยู่นาน
จุนซูกับยูซอนก็ช่วยกันพยุงผมกลับที่พัก ส่วนแจเข้าไปต่อว่าผู้บริหารจนถูกตบหน้าหลายครั้ง

แล้วครั้งนี้ละ ..ผมจะเจอกับอะไรบ้าง ..ถึงผมจะเจออะไรผมก็ยอมทนกับมันได้
เพียงแต่ครั้งนี้คงไม่มีใครมาปลอบโดยผมเหมือน   ทุกครั้งที่ผ่านมา

ขาเรียวก้าวไปตามเส้นทางที่จะไปพบผู้บริหารอย่างช้าๆ ..
และไม่นานหลังจากที่ยุนโฮ หายเข้าไปในห้อง ..ความเคลื่อนไหวด้านนอกก็เกิดขึ้น

"ค่ะท่าน ..ได้ค่ะ ดิฉํนติดต่อให้ ทางนู้นปล่อยสถานที่แสดงคอนฯ ให้พวกนั้นแล้วค่ะ ...
  ค่ะ ได้ค่ะ ท่าน..แจ้งแล้วค่ะ ว่าทางเรายินดีให้ คุณยุนโฮ ร่วมในรายการ โชว์สเก็ตน้ำแข็ง แล้วค่ะ"

ผมเดินออกมาจากห้องผู้บริหารหลังจากที่ทำข้อแลกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว
หลังจากนี้ผมต้องไปร่วมในรายการแข่งสเก็ตน้ำแข็ง ..ใช่ไม่ผิดหรอก สเก็ตน้ำแข็ง
ที่ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเล่นกีฬาประเภทนี้เลย ..
แต่มันเป็นเงื่อนไขที่ผมต้องแลกมากับสถานนี่แสดงคอนฯ ของพวกนั้น
ซึ่งการร่วมในรายการจะทำให้ผมไม่มีเวลาที่จะพักผ่อนเลยด้วยซ้ำ
เพราะตารางการแสดง การซ้อม ของผมก็เต็มเยียด ตั้งแต่เช้ายันเที่ยงคืน
ตอนนี้เพิ่มตารางการฝึกสเก็ตเข้ามาอีก ..ฮึ ..ตารางการฝึกสเก็ตของผม คือ ตั้งแต่ ตี 1 จนถึงตี 4
เพราะฉะนั้นในหนึ่งวันผมจะได้นอนแค่ 1-2 ชั่วโมง ..อีกแล้ว

..........

ผมกลับถึงห้องพักในเวลาเที่ยงคืน ...พร้อมกับชางมิน

ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องร่างสูงของช่างมินก็ผลักผมเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะลากตัวผมเข้าในห้องนอน

"อ๊ะ..ชางมิน" ยุนโฮ ร้องด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆ ก็โดนลากเข้าห้องมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
เพราะหลังจากที่ออกมจากห้องผู้บริหารแล้ว เขาก็บอกเรื่องของพวกนั้นให้ชางมินรู้
แล้วก็เห็นว่าชางมินเงียบไปไม่ได้พูดอะไรต่อ

"นายจะทำอะไร .." เสียงแหบหวานถามออกมา

"ก็ตอบแทนพี่ไงครับ ..ที่พี่ช่วยให้พี่แจ ของผม มีสถานที่แสดงคอน จนได้" ชางมินตอบเสียงต่ำดูน่ากลัว

"ตะ ตอบ แทน..ตอบแทนอะไร ..ไม่ต้องหรอก" ยุนโฮ พยายามขืนตัวออก

"ไม่ต้องขัดขืนหรอกครับ ..ผมรู้ว่าพี่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้มานานแล้วไม่ใช่เหรอครับ" ชางมินกระซิบข้างหู

"ไม่ ..ไม่นะ ..อย่า พี่ไม่ต้องการแบบนี้" ยุนโฮตอบเสียงสั่น เพราะรู้แล้วว่าชางมินกำลังจะทำอะไร

"หึ..ปฏิเสธไปก็คงไม่ได้ แล้วละครับ ในเมื่อผมกำลังมีอารมณ์..พี่แจบอกให้ผมตอบแทนพี่ ..ผมก็ต้องทำ
แบบนี้..ตอบแทนในสิ่งที่พี่ต้องการไงละครับ..หึหึหึ"

"มะ..ไม่ ..ไม่นะ ..มันไม่ใช่ .." ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะพูดอะไรต่อ ร่างทั้งร่างก็ถูกจับโยนขึ้นไปบนเตียง
แล้วชางมินก็ตามลงมานอนทับบนตัวยุนโฮ ทันที
แขนผอมพยายามผลักดันหน้าอกคนที่ตัวโตกว่าให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล ..
ชางมินรวบแขนผอมอ่อนแรงนั้นขึ้นเหนือหัวก่อนที่จะกระชากเชือกที่มัดผ้าม่านออกมา
มัดมือทั้งสองข้างของยุนโฮผูกติดเอาไว้ที่หัวเตียง

"อย่า .. ชางมิน .พี่ขอร้อง .. อย่า ..ฮึก ..ฮึก .." น้ำตาไหลลินออกมาจากตาเรียวคู่สวย
ยุนโฮพยายามดิ้นอย่างสุดแรง แต่ก็สู้แรงมหาศาลของชางมินไม่ได้

เสื้อผ้าถูกปลดออกอย่างง่ายดาย ร่างเปล่าเปลือย ยังพยายามขัดขืนเท่าที่แรงจะมี
แขนทั้งสองข้างที่ถูกมัดไว้ถูกร่างบางพยายามดึงให้หลุดจนเกิดรอยแดงช้ำ
"ชางมินอย่า ..อย่าทำแบบนี้...ฮึก .." ปากบางถูกปิดกั้นคำพูดด้วยปากของคนที่กำลังรุกราน
ลิ้นเรียวสอดแทรกเข้าไปดูดกลืนความหวานอย่างจาบจ้วง... ดูดซ้ำแล้วซ้ำอีกจนร่างข้างใต้เกือบจะหมดลมหายใจ

ลิ้นเรียวลากผ่านมาตามลำคอ ก่อนจะขบกัดจนเกิดรอยแดง ...
ชางมินหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจที่เห็นอาการหวาดกลัวจนตัวสั่นของยุนโฮ
ซี่ฟันคมขบกัดผิวนุ่มบนลำคอที่สั่นเทิ้ม ลากปลายลิ้นวนเวียนสองสามครั้ง
ก่อนจะกดน้ำหนักลงไปแล้วฝังคมเขี้ยวทิ้งไว้เป็นวงกว้าง

"ฮึ..ฮึ ..สั่นแบบนี้  กลัวผมละซิ ..ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ..ผมจะพยายามอ่อนโยนกับพี่เท่าที่ผมจะทำได้"

"ฮึก ..อ๊ะ ..ชะ ..ชางงมิน.." "ฮื...
ขาเรียวถูกจับยกขึ้นแนบอก .. เปิดเผยให้เห็นช่องทางสีหวานที่ยังไม่เคยถูกใครลุกล้ำ

เลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากช่วงคอขาว ความเจ็บนั้นมีมากจนเสียงหวานร้องลั่นออกมา
 ยิ่งลิ้นร้อนลากลงต่ำมากเท่าไหร่ ร่างบางก็ยิ่งสั่นเทิ้มไปทั่วตัว 
จุดบนหน้าอกที่ถูกปลายนิ้วหยาบกดคลึงนั้นเริ่มแดงช้ำ
สะโพกบางถูกตรึงไว้ด้วยเข่าที่แทรกระหว่างขาทั้งสองข้าง
ก่อนจะถูกมือใหญ่จับเรียวขานั้นแยกออกกว้าง 
ต้นขาข้างหนึ่งถูกรั้งขึ้น เพื่อให้เรียวนิ้วยาวได้สำรวจช่องทางคับแน่นได้สะดวก 

“ม...ไม่ ฮึก....เจ็บ...อย่า!!..หยุดเถอะ..ชางมิน ไม่ ..ไม่เอาแบบนี้”

"ไม่เอาแบบนี้แล้วพี่จะเอาแบบไหน ละครับ...ฮึ..ฮึ  ..ฮึ.." ชางมินหัวเราะในลำคอ
ใบหน้าเรียวที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา สะบัดไปมาเพื่อปฏิเสธ การกระทำที่ไม่ต้องการ

ไม่นานร่างสูงก็ถอนนิ้วออกจากส่วนลึกล้ำ จับเข่าทั้งสองข้างงอขึ้นจนชิดแผ่นอกบางเรียบ
ยกสะโพกเล็กให้ลอยขึ้นสูง
ก่อนจะแทรกกายร้อนผ่าวเข้าไปในคราวเดียวอย่างไม่สนใจว่าร่างบางด้านใต้จะพร้อมรับได้หรือไม่

“ฮึก!! อ๊า!!!!!!”   ยุนโฮกรีดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างทรมาน

เขากดกายแทรกลึกฝืนความคับแคบที่บีบรัดแน่น ทันทีที่ผิวเนื้อนุ่มอ่อนบางถูกขยายอย่างไร้ความอ่อนโยน
เลือดสีแดงสดก็ไหลซึมออกจากส่วนที่ปริแยกฉีกขาดลงตามร่องขาเรียว พร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
 
"จะ..จะ..อ๊าก!!!!" 

"อยู่กับผม ..แล้ว ยังจะเรียกหาพี่แจอีกเหรอ..พี่นี่มันร่านจริงๆ.."

ชางมินจับขานั่นไว้แน่น ..แล้วพยายามดันส่วนที่เหลือของแกนกลางเข้าไปอีก
หยดน้ำตามากมายเอ่อทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ความเจ็บจากส่วนล่างด้านหลังทำให้ร่างบางสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่อยู่
เรียวขาเล็กสั่นระริกด้วยความเจ็บอย่างหาที่สุดไม่ได้  
เจ็บจนจุกไปหมด ...เจ็บมากจนพูดไม่ออก ในทุกจังหวะที่ถูกความร้อนรุ่มดึงดันเข้ามา
 
ไม่นานนัก เมื่อความปรารถนาของคนด้านบนได้เข้ามาจนลึกสุด
ยุนโฮก็เห็นเพียงความว่างเปล่าตรงหน้า ก่อนหมดสติไปทั้งอย่างนั้น
ชางมิน  ยังคงกระแทกแก่นกายของตัวเองเข้าไปอย่างไม่หยุด 
ไม่สนใจว่าคนเบื้องล่างของตนนั้นจะสลบไปแล้ว  ก่อนจะถอนแก่นกายออกมาจากร่างบาง