คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
..............
ร่างบาง ขี่จักรยานฝ่าลมหนาวกลับบ้านอย่างทุลักทุเล ...
แขนข้างที่โดนน้ำซุปร้อนๆ ลวก ออกอาการปวดแสบปวดร้อน
ยิ่งมาสัมผัสกับอากาศหนาวเย็นที่เจาะผ่านเข้ามาตามเนื้อผ้าของเสื้อกันหนาวบางๆ นั่นแล้ว
ทำให้อาการปวดมีมากขึ้นจนสุดจะทน
ยุนโฮ กัดลิมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นความเจ็บปวดทั้งหมดให้กลับลงไปในร่างกาย
ก่อนจะจอดรถจักรยานที่หน้าบ้าน
แสงไฟจางๆ ที่สว่างลอดออกมาจากห้องเช่าของเขาแสดงให้เห็นว่า
ยูซอน คงยังไม่นอน มือบางเอื้อมไปเปิดประตูเบาๆ
"พี่ชาย.." เสียงยูซอนเรียกขึ้นเมื่อเห็นว่าใครกำลังก้าวเข้ามาในห้อง
"หืม.. ทำไมยังไม่นอนอีกละเรา ... นี่จะตีหนึ่งแล้วนะ ...หรือว่าการบ้านเยอะ"
ยุนโฮ ขานรับน้องชายทันทีที่เข้ามาในห้องก่อนจะวางกระเป๋าเป้ใบใหญ่ลงข้างๆ ตัว
"การบ้านเสร็จตั้งนานแล้วฮะ ...ผมเลยอ่านหนังสือรอพี่กลับมา"
ยูซอน ลุกขึ้นเดินเข้ามากอดพี่ชาย หัวกลมซบอยู่ที่อกของยุนโฮ
"เป็นอะไร .. คนเก่งของพี่ .. ทำไมวันนี้อ้อนจัง ...ไหน อยากได้อะไรบอกมาซิ "
ยุนโฮลูบหัวน้องชายไปมาอย่างเบามือ ลองถ้ายูซอน มี อาการแบบนี้เมื่อไหร่
นั่นแสดงว่าเจ้าตัวเล็กกำลังต้องการอะไรซักอย่างแน่นอน
"พี่ชายอ่ะ.." ยูซอนเงยหน้าขึ้น อมยิ้มหวานให้พี่ชาย
"ทำไมถามแบบนี้ล่ะ ผมไม่อยากได้อะไรซักหน่อย ผมแค่อยากรอเจอหน้าพี่ชายของตัวเองไม่ได้เหรอ ครับ
เพราะทุกคืนผมก็หลับก่อน แล้วตอนเช้าผมก็ตื่นไม่ทันพี่ออกไปทำงานซักที "
"พี่ขอโทษ นะ ที่ไม่มีเวลาให้เราเลย ... เอาไว้วันไหนที่พี่ว่างเราไปเที่ยวกันนะ"
ยุนโฮ รู้สึกผิดขึ้นมาในใจทันทีที่ได้ยินคำต่อว่าของน้องชาย จริงซินะเพราะเขาต้องทำงานตลอดเวลา
จนลืมไปว่าทิ้งให้ ยูซอน อยู่คนเดียวตลอดเวลา
"จริงๆ นะฮะ .. " ยูซอน จับแขนพี่ชายเขย่าด้วยความดีใจ
"โอ๊ย! ..." ร่างบางร้องออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะดึงแขนข้างที่เจ็บเข้ามากุมเอาไว้เพื่อคลายความเจ็บปวด
ยูซอนรีบปล่อยมือทันทีด้วยความตกใจ
"พี่... เป็นอะไร..ฮะ" ยูซอน ถามเสียง สั่น พร้อมกับยื่นมือเรียวเข้าประคองพี่ชายที่ทรุดนั่งลง
"เปล่า .. ไม่เป็นอะไร .." พี่ชายบอกปฏิเสธและพยายามกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้
"ไม่เป็นอะไร ได้ยังไง ..แขนพี่เป็นอะไร ขอผมดูหน่อยนะฮะ "
มือเรียวพยายามที่จะดึงแขนของ พี่ชาย ออกมาดู แต่ยุนโฮ ก็เบี่ยงเอาตัวกันไว้ไม่ให้ยูซอนจับ
"ไม่เป็นอะไร จริงๆ พี่แค่ตกใจ ที่นายเขย่าแขนพี่ซะแรงขนาดนั้น "
"ไม่จริง .. พี่เป็นอะไร ไปโดนอะไรมา ..ฮึก ..ฮึก ทำไม่ละฮะ ..
ทำไมพี่ต้องเก็บความเจ็บปวดไว้กับตัวเองคนเดียว.. ฮึก ..
ผมไม่สำคัญสำหรับพี่แล้วใช่ไม๊ฮะ ฮือ..ๆๆๆ ฮึก .." ยูซอน จับมือพี่ชายเอาไว้
พร้อมทั้งปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาอาบสองแก้มนวล
ยุนโฮ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้น้องชายเบาๆ ..." ยูซอน ... อย่าร้องไห้ซิ ..
ไม่เอานะครับ .. คนเก่งของพี่ ..นายก็รู้ว่าในชีวิตพี่นายคือคนสำคัญที่สุด พี่ไม่ได้เป็นอะไร จริงๆ
นี่ไงเห็นไม๊ นายจะจับ จะเขย่า จะตี พี่ก็ไม่เจ็บ เลยซักนิด"
ยุนโฮ จับมือบางของน้องชายมาวางบนแขนข้างที่เป็นแผล
ก่อนจะ ใช้มืออีกข้างของตัวเองตีลงไปที่แขนข้างนั้นให้น้องชายเห็นว่าไม่ได้เป็นอะไร
"ฮึก ..ฮึก ..อย่า .. อย่า " ยูซอน จับมือของพี่ชายเอาไว้ก่อนที่จะทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้
" พี่ชายอย่าทำแบบนี้ซิฮะ .."
"แล้วนายเชื่อพี่หรือยัง ... " มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาจากตาคู่หวานของน้องชาย
ยูซอน ผงกหัวเป็นการตอบรับ แล้วยิ้มหวานให้พี่ชาย
"งั้นนายไปนอนได้แล้ว ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายไปเรียนไม่ทัน พี่ช่วยไม่ได้น๊า..." ยุนโฮ จับหัวกลมเขย่าเบาๆ
"พี่ชายฮะ .." ยูซอน เรียกยุนโฮอีกครั้ง ร่างบางมองหน้าน้องชายรอฟังคำพูดที่น้องกำลังจะพูดต่อ
"ขอบคุณมากนะฮะ สำหรับข้าวห่อสาหร่าย อร่อยมากเลยฮะ ....ผมรักพี่นะฮะ"
ยูซอนกอดพี่ชายอีกครั้งก่อนจะเดินไปล้มตัวนอน
ยุนโฮลอบถอนายใจเบา ๆ ที่เห็นน้องชายนอนไปได้ ร่างบางนั่งลงที่มุ่มห้อง
แล้วหยิบสัมภาระมากมายที่แบกเอาไว้ในเป้ออกมา มีทั้งข้าวสารและของกินอีกสองสามอย่าง
ที่เพิ่งแวะซื้อก่อนกลับเข้าบ้าน ยุนโฮมองของในมือแล้วมองกลับไปยังน้องชายที่ตอนนี้นอนหลับสนิทไปแล้ว
ยูซอนพี่ขอโทษนายจริงๆ ที่พี่ไม่สามารถหาอาหารดีๆ อร่อยๆ มาให้นายได้ แต่พี่สัญญา
ว่าสักวันพี่จะต้องทำให้ชีวิตของพวกเราดีขึ้น พี่จะทำงานหนักเพื่อนาย
และอีกไม่นาน ร่างบางของยุนโฮก็นอนหลับลงข้างๆ น้องชายด้วยความเหนื่อยอ่อน
........................
เช้าวันใหม่ อากาศที่เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ผ้าห่มผืนเก่าที่ดูจะหมดสภาพ
ถูกห่อกระชับตัวมากขึ้นเมื่อลมหนาวแทรกผ่านร่องประตู ที่ปิดไม่สนิทเข้ามา
ยูซอน รู้สึกเกลียดหน้าหนาวขึ้นมาจับใจ ไม่อยากตื่นเลยจริงๆ .. แต่ก็ต้องตื่นไปโรงเรียน
เปลือกตาหนาขยับไปมาเพื่อเรียกสติก่อนจะลืมตาขึ้น
แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าร่างบางของพี่ชายยังคงนอนตัวงออยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเก่า
ยูซอนขยับเข้าไปใกล้พี่ชาย
หน้าของยุนโฮ ตอนนี้ขาวซีดแต่กลับชื้นไปด้วยเหงื่อที่ผุดอยู่เต็มใบหน้า
ร่างบางสั่นเทาไม่หยุด ยูซอนเอื้อมมือไปแตะหน้าผากพี่ชายเพื่อวัดอุณหภูมิ
ยุนโฮ ตัวร้อนราวกับไฟ ยูซอนรีบลุกไปเอาน้ำกับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดตัวเพื่อลดความร้อน
ให้คนที่กำลังนอนสั่นอย่างน่าสงสาร
ยูซอนเช็ดตัวให้พี่ชายอย่างเบามือ แขนข้างที่เขาบังเอิญไปจับเข้าเมื่อคืน มีรอยบวมแดงจนน่ากลัว
น้ำตาใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากตาหวานของน้องชาย ยูซอนนั่งเช็ดตัวต่อไปเรื่อยๆ
โดยหวังว่าจะลดไข้ให้พี่ชายได้
ในใจแล้วเขาอยากพาพี่ชายไปโรงพยาบาลซะเดี๋ยวนี้ แต่ก็รู้ว่าพี่ชายคงไม่อยากไป
นั่นไม่ใช่เพราะกลัวโรงพยาบาลแต่เพราะปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายที่ต้องมีตามมา
หากต้องเข้านอนรักษาตัวต่างหากที่ทำให้ ยุนโฮ ปฏิเสธ การเข้ารักษาตัวทุกครั้ง
ยิ่งคิดยิ่งทำให้น้ำตาของยูซอนไหลออกมาไม่หยุด ...
...... ฮึก .. ฮึก ..ฮือ ๆๆๆ ... ทำไม ทำไม ชีวิตของพวกเราต้องมาเจอกับเรื่องร้ายๆ แบบนี้ด้วย
... ฮือๆๆๆๆๆ ...เสียงสะอื้น ของยูซอน ช่วยปลุก ให้ร่างบางที่นอนอยู่รู้สึกตัว ..
มือเรียวเอื้อมขึ้นมาลูบใบหน้าหวานที่เขาแสนรักด้วยความห่วงใย
เสียงแหบพร่าด้วยพิษไข้ ถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง
"ยูซอน ... นายร้องไห้ทำไม... นายเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า"
ร่างบางขยับลุกขึ้นทันทีที่เห็นน้ำตาของน้องชาย แต่ร่างกายที่แสนจะเหนื่อยอ่อน
ก็ไม่ได้เป็นใจให้ทำอะไรได้รวดเร็วดังใจนึก
"ไม่ฮะ.. ผม ไม่เป็นอะไร .." มือเรียวปาดน้ำตาแล้วฝืนยิ้มให้พี่ชาย
"พี่หิวหรือยังฮะ เดี๋ยวผมไปทำอะไรให้กินนะฮะ รับรองว่าวันนี้กุ๊กยูซอน จะทำอาหารให้สุดฝีมือเลย "
เสียงที่พยายามทำให้ร่าเริงนั่นเสียดแทงเข้าไปในใจของผู้เป็นพี่ชายอย่างไม่รู้ตัว
ยุนโฮ มองตามร่างบางของน้องชายที่เดินไปทำอาหารตามที่คุยเอาไว้ ด้วยอดห่วงไม่ได้
เพราะยูซอนไม่เคยทำอะไรเลย แล้วเสียงร้องเบาๆก็ดังแว่วเข้ามาให้คนป่วยได้ยิน
"โอ๊ย ! "
"ยูซอน เป็นอะไร" ยุนโฮ ฝืนลุกขึ้นเพราะได้ยินเสียงร้องของน้องชาย
ทั้งๆ ที่เจ้าของเสียงนั่นก็พยายามไม่ส่งเสียงให้คนที่นอนอยู่ได้ยิน
มือบางที่ยังคงร้อนเพราะพิษไข้ที่ยังไม่ลดจับมือเรียวสวยที่ตอนนี้มีหยดเลือดสีแดงเล็กๆ ไหลออกมา
อันที่จริงก็ไม่ได้เป็นแผลอะไรที่ใหญ่โต มันแค่รอยมีดบาดนิดเดียว
แต่ว่ารอยแผลนั่นอยู่บนมือของยูซอน ทำให้ยุนโฮโกรธเคืองตัวเองที่มานอนให้น้องทำอาหารให้กิน
จนน้องต้องโดนมีดบาดเอา
มือบางกดปากแผลเอาไว้ซักพักเพื่อห้ามเลือด แล้วปิดพลาสเตอร์ให้ก่อนจะดึงมือของน้องชายให้กลับไปนั่งรอ
"นายนั่งรอก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเอง" เสียงแหบแห้งที่ฟังดูก็รู้ว่าคนพูดนั้นมีอาการเจ็บคอแค่ไหน
"พี่นั่นแหละกลับไปนอนเลย เดี๋ยวผมทำเอง นะฮะ มีบาดแค่นี้เอง ไม่เป็นอะไรเลย ไกลหัวใจจะตาย"
ร่างบางฝืนยิ้มให้น้องชายพร้อมกับส่ายหัวปฏิเสธแล้วดันหลังให้อีกคนกลับไปนั่ง
ก่อนที่จะลงมือทำอาหารทั้งๆ ที่ยังปวดหัวราวกับจะระเบิด
สายตาที่ยังพร่าเลือนทำเอาโดนมีดบาดมือไปหลายแผล แต่ร่างบางก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับแผลของตัวเอง
ไม่นานอาหารเช้าสำหรับสองพี่น้องก็เสร็จ ยุนโฮ ยกถ้วยข้าวต้มร้อนๆ มาให้ยูซอนและของตัวเอง
แต่ปริมาณอาหารของสองถ้วยนั้นแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ในถ้วยของยูซอนมีข้าวต้มเต็มจนเกือบล้น
แต่ถ้วยของยุนโฮกลับมีไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่
ยูซอนรับถ้วยอาหารมาจากพี่ชาย
"อ้าว .. ทำไมของพี่ถึงมีแค่นั้นละฮะ " ร่างเล็กชะโงกหน้าดูอีกถ้วย
"พี่ก็กินแค่นี้แหละ ... จริงๆ แล้วพี่ไม่หิวเลยด้วยซ้ำไป ถ้านายไม่อิ่มเอาของพี่เพิ่มก็ได้นะ"
"ได้ยังไงฮะ.. พี่ไม่สบายน๊า เพราะงั้นพี่ต้องกินให้เยอะๆ จะได้หายป่วยเร็วๆ .. เรามาแลกถ้วยกันนะฮะ"
น้องชายยังคงไม่ยอม
"ไม่หรอก .. นายนั่นแหละรีบกินเข้าไปเถอะ จะได้ไปโรงเรียน นี่สายมากแล้วนะ"
"วันนี้ผมไม่ไปดีกว่าฮะ .. เพราะมันสายมากแล้วขืนไปตอนนี้ก็โดนทำโทษแน่เลย
แล้วอีกอย่างผมอยากอยู่ดูแลพี่ชายด้วยนะฮะ" ยูซอนมองซบตาพี่ชาย
"เอายังงั้นก็ตามใจ ... งั้นรีบกินข้าวกันเถอะ "
สองพี่น้องลงมือกินข้าวที่แม้นจะมีแต่เพียงข้าวต้มเปล่า ๆ ก็อร่อยมากแล้วยิ่งสำหรับยุนโฮ
เพราะการได้กินข้าวร่วมกับยูซอนนั้นทำให้เขามีความสุขมากกว่าสิ่งใด
ยูซอนเองก็เช่นกัน
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียวมาตลอดเพราะยุนโฮต้องทำงานที่ร้านอาหารในตอนเย็น
...............
...............
ความคิดเห็น