คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Charpter 2
ชางมิน เร่งก้าวเท้ายาวๆ ... เพื่อกลับไปหาเพื่อนร่างบางอย่างเป็นห่วง
ชางมินเองก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไม ยุนโฮ ถึงไม่เคยกินข้าวกลางวันที่มหาวิทยาลัยเลยแม้แต่วันเดียว
ในตอนแรกๆ ที่ชางมินชวน ยุนโฮ ก็จะให้เหตุผลว่า กำลังลดหุ่น หรือควบคุมน้ำหนักอยู่
แต่หลายครั้งเข้า คำแก้ตัวของยุนโฮก็ฟังไม่ขึ้น เพราะตัวของยุนโฮเองก็ผอมบางมากอยู่แล้ว
ต่อมายุนโฮ ก็ให้คำแก้ตัวว่า กินอาหารเช้าอิ่มมากแล้ว
และเดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะได้กินอาหารที่ร้านที่ยุนโฮไปทำงานพิเศษในตอนบ่าย
แต่ชางมินก็สังเกตุเห็นบ่อยๆ ว่าเพื่อนร่างบางมักมีอาการหน้าซีด เหมือนคนอดนอน และหลายครั้งที่ยุนโฮ
เป็นลมหมดสติในระหว่างที่ต้องทำงานภาคสนาม ชางมิน เองที่เป็นคนพาร่างบางไปห้องพยาบาล
และทุกครั้งก็จะได้รับรู้จากครูพยาบาลว่า เพื่อนของเขาพักผ่อนไม่เพียงพอและขาดอาหาร
นั่นก็ทำให้ชางมินเดาได้ไม่ยากว่าทำไมยุนโฮ ถึงไม่เคยกินอาหารกลาง
ชางมินพยายามที่จะซื้ออาหารกลางวันให้ยุนโฮ บ่อยครั้งเท่าที่จะทำได้
แต่ร่างบางก็พยายามหลบหลีกทุกครั้งเท่าที่จะทำได้เช่นกัน
บางครั้งก็อ้างว่าต้องเข้าห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือ บางครั้งก็แอบหลบไปอยู่บนดาดฟ้า
หรือแกล้งบอกว่าเพลียและขอนอนในช่วงกลางวัน
เพื่อไม่ต้องการให้ชางมินเลี้ยงข้าว ซึ่งชางมินเองก็รู้ว่าเพื่อนของเขาคงไม่อยากให้เขาเลี้ยงข้าวทุกวัน ๆ เป็นแน่
แต่ทำไงได้ในเมื่อชางมินเป็นห่วงร่างบาง ...
.........................
.........................
ขายาวรีบก้าวเข้ามาในห้องเรียน พร้อมถุงอาหารพะรุงพะรังเต็มสองมือ ซึ่งดูด้วยสายตาก็รู้ว่าแค่สองคนคงกินไม่หมดแน่
"เฮ้อ ... เหนื่อย ชะมัด ... ที่โรงอาหารคนเยอะมากเลย ..ก็เลยมาช้าหน่อย นายหิวหรือเปล่ายุนโฮ"
ชางมิน หิ้วของมาวางไว้หน้าเพื่อนที่นั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะเรียน
ยุนโฮ เงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ เพราะอาการปวดท้องยังมีอยู่ แต่ก็ไม่อยากให้ชางมินต้องเป็นห่วง
...................
"ยุนโฮ นายเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมนายดูแย่แบบนั้น ปวดท้องเหรอ "
ชางมินมองหน้าที่ซีดเซียงของยุนโฮแล้วอดที่จะถามออกไม่ได้
ก็เพื่อนคนนี้ไม่เคยบอกเลยว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่ว่าจะป่วยแค่ไหน เหนื่อยแค่ไหน ก็ไม่เคยปริปากพูดออกมา
จะมีก็ชางมินเท่านั้นที่ต้องคอยสังเกตุและคอยถามไถ่อยู่ตลอดเวลาที่เห็นอาการที่ผิดปรกติ
"เปล่า ... เออ เราแค่ นอนเพิ่งตื่นละมั๊ง หน้าถึงดูแย่แบบที่นายเห็น "
"ไม่เป็นไรก็ดี ... แต่จำเอาไว้อย่างนะ ยุนโฮ ไม่ว่านายจะเป็นอะไร นายต้องบอกเรา บอกเราคนแรกนะ ...
งั้น มากินข้าวกันเถอะ ...นี่ ข่าวห่อสาหร่าย มีตั้งหลายแบบ หลายหน้าแหนะ ..
ฉันคิดว่านายต้องชอบ เอ๊า นี่ ของนาย" ชางมิน ยื่นข้าวห่อสาหร่ายให้ยุนโฮ
ร่างบางรับมาถือไว้ในมือ .. ยุนโฮ จ้องมองข้าวห่อสาหร่ายในมือ นิ่ง ... ข้าวแบบ นี้ ...
ทำให้ภาพในวันวานฉายกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง
เสียงเล็ก ๆ หวาน ๆ ที่ออดอ้อนผู้เป็นแม่อยู่ในครัวดังจ้อยๆ ไม่ขาดสาย
ปากเล็กๆ แดงๆ ของยูซอนเอ่ยชมฝีมือทำอาหารของแม่อยู่ตลอดเวลา .ในทุก ๆ ครั้งที่แม่ทำข้าวห่อสาหร่าย
ยูซอนก็จะเข้าไปวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวแม่ เสมอ ๆ
เสียงเจื้อยแจ้วของยูซอนนั้น เป็นเสียงสวรรค์สำหรับครอบครัวเขาเลยก็ว่าได้ ...
เพราะน้องเป็นเด็กน่ารัก ตัวขาวอ้วนแก้มยุ้ยนั่นมักจะเป็นสีชมพูน่ารัก
ซึ่งแตกต่างกับยุนโฮโดยสิ้นเชิง ตัวเขาเองเป็นเด็กที่ผอม สูงแข้งขายาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
แล้วก็เป็นเด็กที่พูดน้อย ยิ่งเวลาอยู่กับยูซอนแล้ว แทบจะไม่ได้ยินเสียงของยุนโฮเลย
เพราะตัวยุนโฮเงก็ชอบที่จะฟังเสียงใสๆ หวานๆ ของเจ้าตัวเล็กเช่นกัน ดังนั้นจึงไม่มีใครแย่งยูซอนพูดซักครั้ง
แต่นับจากวันที่แม่ ทิ้งพวกเราไป ยูซอน ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลายเป็นเด็กเงียบขรึม ไม่ค่อยพูด
ยิ่งเหตุการ์ณในวันนั้น .. วันที่ทำให้ยูซอนกลายเป็นเด็กที่แข็งกร้าวขึ้น ...
ยุนโฮจำได้ไม่เคยลืม ...ภาพเก่าฉายย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง
..................
....................
"พี่ฮะ ... ยูซอน อยากกิน ข้าวห่อสาหร่าย.... ยูซอนไม่อยากกินข้าวต้มอีกแล้วฮะ ..
.ฮือ ๆ ๆ ... ยูซอนคิดถึงแม่... ทำไมแม่ต้องมาทิ้งพวกเราไปด้วย
พี่ฮะ .... ยูซอนไม่กินแล้วนะฮะ ข้าวต้มจืดๆ แบบนี้ ... "
เสียงออดอ้อนของเด็กน้อยวัย สิบขวบที่กำลังนอนป่วยด้วยพิษไข้
"ได้ซิ... พี่สัญญาว่า ถ้ายูซอนหายป่วยเมื่อไหร่ พี่จะทำข้าวห่อสาหร่ายให้นายกินเอง ..
แต่ตอนนี้นายต้องกินข้าวต้มนี่ไปก่อนรู้ไม๊ เพราะข้าวต้มย่อยง่ายและเป็นอาหารสำหรับคนป่วยที่คุณหมอสั่งมา
ถ้ายูซอนดื้อ เดี๋ยวจะไม่หายนะ "
"พี่สัญญาแล้วนะฮะ ว่าจะทำให้ยูซอนกินจริง ๆ .. " หน้าใส หันมาสบตาพี่ชายพี่ขอคำยืนยันอีกครั้ง
"อืม..สัญญาซิ... แต่ตอนนี้กินข้าวต้มก่อนนะ มาพี่ป้อนให้ ..." ยุนโฮ ตักข้าวป้อนน้อง ทั้งที่ในใจกำลัง
ทุกข์ทรมานอย่างสาหัส หลังจากยูซอนกินข้าวต้มจนหมดถ้วยและกินยาแล้วก็หลับไป
ยุนโฮ ตัดสินใจทิ้งน้องเอาไว้ในห้องเพื่อที่ตัวเองจะออกไปหางานทำหาเงินมาเพื่อดำรงชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้
เขาไม่โทษแม่ที่มาทิ้งพวกเขาไปแบบนี้ .. เพราะแม่เองก็คงไม่อยากที่จะทำแบบนั้น
แต่ที่แม่ต้องทำก็คงเป็นเพราะแม่ไม่มีทางเลือกแล้วนั่นเอง
เด็กน้อยร่างผอมบางวัยเพียง สิบสองปี ออกเดินหางานทำมาตลอดบ่ายแต่ก็ไม่มีใครรับเด็กเข้าทำงาน ...
ยุนโฮยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆโดยหวังว่าจะมีซักที่ที่เห็นใจรับเด็กเข้าทำงานบ้าง...
"คุณครับ ... ที่นี่รับคนงานเพิ่มไม๊ครับ " เ
ด็กน้อยเอ่ยปากถามเจ้าของร้านขายของขนาดใหญ่ที่มีลูกค้าเดินเข้าออกมากมาย
และดูเหมือนว่าจะมีป้ายรับสมัครงานติดอยู่ด้วย
"ไม่รับหรอก... ตัวกะเปี๊ยกแบบนี้ ไปไกลๆ เลยไป .. เกะกะชมัด " ชายร่างอ้วนเจ้าของร้านปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย
"แต่ผมเห็นว่าที่ป้ายนั่นบอกว่าจะรับคนงานเพิ่มนี่ครับ "
ยุนโฮ พยายามชี้ไปที่ป้ายประกาศรับคนงานที่แขวนเอาไว้หน้าร้าน
"เออ.. รับงง แต่ไม่ใช้ตัวกะเปี๊ยกแบบแก ..แกไปได้แล้ว ลูกค้าฉันกำลังเยอะ .. ไป๊ .. ไปให้พ้นๆ "
ชายร่างอ้วนส่งเสียงไล่อย่างไม่พอใจ
"ได้โปรดเถอะครับ .. ผมทำงานทุกอย่างได้จริงๆ... จะให้ผมทำอะไรก็ได้..ผมทำได้หมด แค่คุณจ้างผมไว้ซักคน
คุณคงไม่ขาดทุนใช่ไม๊ครับ แล้วอีกอย่าง ผมขอค่าแรงแค่ ...
แค่... ข้าวห่อสาหร่ายเพียงกล่องเดียวก็พอ นะครับ .." เด็กน้อยยุนโฮ คุกเข่าลงกับพื้นเพื่ออ้อนวอนชายเจ้าของร้าน
ร่างอ้วนแสยะยิ้ม โดยที่ไม่มีใครคาดดิค
ขาใหญ่อ้วนแตะเข้าไปที่ร่างผอมๆ ของเด็กที่กำลังนั่งก้มหน้าขอร้องอยู่กับพื้นอย่างตั้งใจ
ผลั๊ก ! ร่างบางล้มลงไปตามแรงเตะทันที
"หึ .. เป็นไง ฉันบอกให้หลบไปให้พ้น.. ยังจะมานั่งเกะกะอยู่อีก ...
อยากินมากนักหรือไง ไอ้ข้าวห่อสาหร่ายเนี่ย.. ถ้าอยากกินมากนักละก้อ ..
ทนมือทนไม้ฉันให้ได้ก่อนก็แล้วกัน .. " พูดจบ ชายเจ้าของร้านก็เตะลงไปที่ตัวเด็ก อีก ครั้ง .. อีกครั้ง
และ อีกหลายต่อ ๆ ครั้ง .. ไม่มีใครซักคนที่จะกล้าเข้ามายุ่งด้วย เพราะทุกคนเห็นว่าธุระไม่ใช่
และไม่อยากจะมีเรื่องกับเจ้าของร้าน
แต่การกระทำนั้นทำให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่บังเอิญลงจากรถเพื่อที่จะมาซื้อของในฝั่งตรงข้ามรีบวิ่งเข้ามาช่วยทันที ..
" นี่ ... คุณหยุดนะ .. !" แม้จะดูว่ายังเด็ก แต่กลับมีเสียงที่ทรงพลัง ทำให้ ชายอ้วน ต้องหยุดการกระทำแล้วหันมามองทันที
"คุณทำอะไรเด็ก คนนั้น ... " เด็กหนุ่มเดินใกล้เข้ามาอีก
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก... หรือว่าอยากจะโดน แบบไอ้เด็กนี่ อีกคนละห๊า ... "
เมื่อเห็นว่าเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ชายอ้วนจึงไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใด
"มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรอก .. แต่ผม ไม่ต้องการเห็นคนที่ไม่มีทางสู้ถูกทำร้าย .. แล้วยิ่งเป็นเด็กแบบนี้ด้วย.."
น้ำเสียงทรงพลังพูดออกไปโดยไม่มีความหวั่นกลัวเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ถ้าเปรียบเทียบขนาดของร่างกายแล้ว..
นับว่าห่างกันหลายเท่าทีเดียว
"เฮ้อ.. ไอ้เด็กนี่ .. รนหาที่ซะแล้ว ... " ชายอ้วนทำท่าจะเงื้อมือขึ้นตี คนที่กำลังยืนเถียงกับเขาอยู่
แต่ทันใดกลับมีมือใหญ่แข็งแรงของใครบางคนจับแขนอ้วนนั้นไว้แล้วบิดไปไผล่หลังทันที
เข่าทั้งข้างถูกเตะพับงอกระแทกลงกับพื้นเสียงดัง ทำให้ชายอ้วนถึงกับร้องครวญออกมาทันที
" คุณหนูใหญ่ครับ ไม่เป็นอะไรใช่ไม๊ครับ .. " ชายชุดดำที่กำหราบเจ้าของร้านใจอมหิตเอ่ยถามเจ้านาย
"อืม ไม่เป็นอะไร .. " เด็กหนุ่มเดินเข้าพยุงร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่กับพื้นขึ้น ...
คงจะเจ็บไม่ใช่น้อยเพราะตัวผอมบางขนาดนี้แล้วยังโดนเตะเข้าไปนับครั้งไม่ถ้วน
"นายเป็นอะไรมากไม๊.... " คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูใหญ่เอ่ยปากถามเด็กที่ช่วยพยุงขึ้นมา ...
แต่สิ่งที่ได้ยินกลับทำให้คนช่วยคาดไม่ถึง
" ฮือๆๆๆๆ ..." ร่างบางร้องไห้อย่างสุดกลั้น.. เจ็บปวดไปหมดทั้งตัว .. แต่...
"คุณมาช่วยผมทำไม ... ฮือๆๆๆๆ ... ช่วยผมทำไม ... " ร่างบางหันกลับไปถามคนที่ช่วยทั้งน้ำตา
"อ้าววว... ฉันเห็นนายถูกทำร้าย ... แล้วทำไม่ฉันถึงช่วยไม่ได้" คุณหนูใหญ่ ถามด้วยความไม่เข้าใจ
เด็กอะไร เขาอุตส่าห์ช่วย ..นอกจากจะไม่ขอบคุณแล้วยังมาต่อว่าอีก
" ก็ ... ก็... เค๊า.. บอกว่า ถ้า.. ฮึก.. ฮือ ๆๆ ถ้า ... ผมทนได้ ... ฮึก. ฮึก เขาจะให้...
ฮือ ๆ ๆ ให้ .. ข้าว..ฮึก ฮึก .. ข้าว ..ห่อ .. สาหร่าย... ฮือ ๆๆๆ ... " ร่างบางตอบร้องไป ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียใจ ...
คุณหนูใหญ่ เดินเข้าไปจนชิดตัวเด็กน้อยแล้วดึงเอาร่างที่บอบช้ำนั้นเข้ามากอดเพื่อปลอบโยน ...
" นายอยากกินข้าวนั่นมาก ถึงขนาดยอมให้เขาเตะเอาเนี่ยนะ... มันไม่ยุติธรรมเลย.. ไป๊ .. ฉันจะพานายไปกินเอง"
คุณหนูใหญ่จูงมือร่างบางนั้นไป แต่ก็ถูกขืนเอาไว้
"ไม่.. ฮึก ฮึก ... ไม่ได้ ... ผม ต้องกลับบ้านแล้ว...ขอบคุณมากครับ.. ฮึก .. ฮึก.. "
ร่างบางยังคงสะอื้น... แต่ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ
ก่อนที่จะหันหลังพาร่างกายที่บอบช้ำเดินกลับบ้านตัวเองที่มี น้องรออยู่...
"คุณหนูใหญ่ ครับ จะเอายังไง ครับ " ชายชุดดำเข้ามาถามเจ้านาย
"ปล่อยไปเถอะ.. แต่จัดการสั่งสอนเจ้าอ้วนนี่ไม่ให้ไปรังแกคนอื่นได้อีก " ...
คุณหนูใหญ่ออกคำสั่งแล้วหันกลับไปมองตามร่างบางที่กำลังเดินโซซัดโซเซ ไปตามถนนที่ทอดยาวออกไป ...
อยากจะไปช่วยเหลือเกิน แแต่เขามีงานสำคัญที่จะต้องไปทำ ...หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะเด็กน้อย
..................
ยุนโฮ เดินกลับถึงบ้านอย่างอ่อนแรง ... ตอนนี้ความเจ็บที่โดนทำร้ายมันกำลังแสดงอาการออกมาให้เห็น...
ร่างบางแทบจะก้าวขาไม่ออกแต่ก็ทนฝืนจนถึงห้อง
"อ๊า... พี่ชายกลับมาแล้ว ..." เสียงหวานใส ... ดังขึ้นอย่างดีใจ ที่เห็นเขาเปิดประตูเข้าบ้านไป
"ยูซอน ตื่นขึ้นมา ไม่เห็นพี่ชาย.. นึกว่า พี่จะ ....."
"อืม.. พี่ไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นแน่นอน.." ร่างบางพยายามฝืนตัวเดินเข้าไปนั่งข้างน้องชาย
แขนผอมที่แทบจะยกไม่ขึ้นเอื้อมไปโอบกอดร่างกลมที่กำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้เข้ามาในอก ...
" ยูซอน นายจำไว้ พี่ชายคนนี้จะไม่มีวันทิ้งนาย และจะดูแลนายตลอดไป"
มือผอมกขึ้นมาลูบผมสีน้ำตาลเข้มที่หยักเป็นลอน ของยูซอนอย่างเบามือ..
" ... พี่ชาย... พี่ชายฮะ.. แล้วเออ.. เออ.. ข้าวห่อสาหร่ายของผมละฮะ.. ตอนนี้ผมหายป่วยแล้วนะฮะ"
ยูซอนเอ่ยปากทวงถามถึงอาหารจานโปรดของตัวเองตามที่พี่ชายสัญญาเอาไว้
" เออ.. คือ.. วันนี้..พี่คิดว่าเรากินข้าวต้มเหมือนเดิมดีกว่า... " ยังไม่ทันที่ยุนโฮ จะพูดจบ
ร่างกลมในอ้อมกอด ก็ผลักออกพี่ชายออกไปทันที
" ฮือๆๆๆๆ ... " เสียงหวานใส ร้องไห้ออกมาอย่างขัดใจ " พี่ชาย... พี่ชายโกหก..
พี่ชายไม่รักษาสัญญา... ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ยูซอน... เกลียดพี่ชาย... ยูซอนอยากไปหาแม่..ยูซอนคิดถึงแม่... ฮือๆๆๆๆๆๆๆ"
ร่างบางพยามยามพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นที่ถูกยูซอนผลัก ล้มลงไป... เอื้อมมือไปดึงน้องเข้ากอดอีกครั้ง
" พี่ขอโทษ .. พี่ขอโทา ..ยูซอน .. พี่ขอโทษ ..อย่าร้องนะ... โอ๋ๆๆ ..คนเก่งของพี่อย่าร้องนะ..
เดี๋ยวพี่... พี่..จะออกไป...ออกไปหา.. อึก.. " ยุนโฮ พยายามจะกลั้นก้อน อะไรบางอย่างเอาไว้ข้างในลำคอ..
กลัวว่าอะไรจะกำลังจะไหลออกมา..
แต่ไม่ใช่แค่ที่กำลังจะะอกมาจากคอเทานั้น .ตอนนี้ ที่หน้าของเขา...เลือดสดๆ...กำลังไหลออกมาจากจมูก ...
ไหลหยดออกมาดป็นทาง
นั่นทำให้ยูซอน ตกใจตาโตและหยุดร้องทันที...
" พะ... พี่...พี่ชาย...พี่ชายเลือดออก..พี่ชายเป็นอะไร.. พี่ชายมีเลือดเต็มไปหมดเลย..."
ยูซอนตกใจที่อยู่ๆ ก็มีเลือดสด ๆ ไหลออกมาจากจมูกของพี่ชาย
"มะ.. ไม่ เป็น.. อึก ฮึก... " ทันใดนั้นเลือดสดๆ อีกกอก็พุ่งออกมาจากปากของยุนโฮ ...
กระจายออกเต็มเสื้อของยูซอนที่เขากอดเอาไว้
" พี่ชาย... พี่ชาย... "ยูซอนร้องตะโกนเรียกพี่ชายอยู่อย่างนั้น... " พี่ชายอย่าเป็นอะไรนะ... ใครก็ได้ช่วยพี่ชายของผมด้วย...."
ร่างกลมร้องตะโกนให้คนช่วยอยู่ในห้อง ...และก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินเสียงหวานๆ นั่นเลย...
.....................
จนเวลาล่วงเลยจนถึงเช้าของวันใหม่ ... ยูซอน...ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากการตะโกนขอความช่วยเหลือไม่ได้ผล ร่างกลมจึงพยายามเอาร่างที่หมดสติของพี่ชายขึ้นหลังของตัวเองก่อนจะเดินฝ่าความมืดออกมา
ที่ถนนเพื่อหาทางไปโรงพยาบาล..
"คุณหนูใหญ่ ครับ... เด็กคนที่อยู่โรงพยาบาลเป็นคนเดียวกับคนที่คุณหนูช่วยเมื่อวาน ครับ.."
บอดี้การ์ดชุดดำรายงานต่อเจ้านาย
"แล้วตอนนี้เป็นไง... เดี๋ยวฉันจะไปดูซักหน่อย..เออ..ใครช่วยซื้อข้าวห่อสาหร่ายไปให้ฉันด้วยนะ...
จะเอาไปเยี่ยมซักหน่อย ไม่น่าเชื่อเลย ว่าคนเราจะยอมให้คนอื่นทำายร่างกายได้ขนาดนั้น
เพื่อข้าวห่อสาหร่ายแค่กล่องเดียว...."
คุณหนูใหญ่ ...ออกคำสั่งแล้วเดินออกไปเพื่อมุ่งหน้าไปดรงพยาบาลทันที
........
"พี่ชาย ..พี่ชายฮะ..." เสียงหวานใส เรียกพี่ชายเบา ๆที่ข้างหู ของร่างบางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงคนป่วย
"พี่ชายเจ็บมากไม๊ ฮะ.... พี่ชายไปโดนใครตีมาเหรอฮะ... พี่ชาย ...ตื่นซักทีซิฮะ...พี่ชายอย่านอนแบบนี้
ยูซอนกลัว นะฮะ..พี่ชาย..." เสียงหวานใสเริ่มสั่นเครือเมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่ยังคงนอนนิ่งไม่ได้สติ
เปลือตาหนาหนัก พยายามกระพริบถี่ ๆ เพื่อลืมตาขึ้นตามเสียงที่ได้ยิน...
"ยูซอน... " เสียงแหบพร่า..ของยุนโฮ .. เรียกน้องชายที่กำลังตั้งท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
"พี่..พี่ชาย...พี่ชานตื่นแล้ว" ร่างกลมดถมตัวเข้ากอดคนป่วยที่อยู่บนเตียงนอน
"โอ๊ย !"" ยุนฮ ร้องเสียงหลงเมื่อโดนหัวกลม ๆ ของน้องชายชนเข้าที่ลำตัว
"อุ๊บ ..ขอโทษฮะ.. ยูซอนไม่ได้ตั้งใจ" ร่างกลมกล่าวอย่างหน้าเสีย
"ไม่เป็นไร.. พี่ไม่เจ็บ.."....
ประตูห้องพยาบาลเปิดออกทำให้ยุนโฮ มองเห็น ร่างของคนที่ช่วยเขาไว้เมื่อวานกำลังเดินเข้ามา
พร้อมกับชายชุดดำอีกสองคน
"เป็นไง ... ไม่คิดเลยว่าฉันจะเจอนายอีกครั้ง.. "
"คุณเป็นคนช่วยผมเหรอ ครับ..." ยุนโฮ ถามผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่
"ไม่ใช่ฮะ... พี่คนนั้นต่างหาก"
เสียงหวานของยูซอนรีบบอกออกมาพร้อมกับชี้มือไปที่ชายชุดดำอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังคุณหนูใหญ่
"เออ..ขอบคุณนะครับ ..คุณ... " ยุนโฮ ก้มหัวให้ชายทั้งสองคน ...
"ฉันชื่อ ..ชเวซีวอน...ส่วนนั้น การ์ด ของฉัน ซองมิน และเยซอง แล้วนายกับเจ้าตัวกลมนี่ชื่ออะไร"
"ผมไม่ได้ตัวกลมซักหน่อย... ผมชื่อ ยูซอน ..พี่ผมชื่อยุนโฮ ครับ ..คุณตัวโย่ง" เสียงหวานแทรกขึ้นด้วยความไม่พอใจ
"ฮึ ๆๆๆๆ ..น้องนายนี่น่ารักจัง ... เอ๊า..ฉันเอาข้าวห่อสาหร่ายมาเยี่ยม.. กินให้อิ่มเลยนะ
แล้วคราวหลังถ้าอยากกินอีกก็ไม่ต้องไปให้คนอื่นเค๊าทำร้ายร่างกายเพื่อแลกกับข้าวแค่นี้หรอกนะ...
มันไม่คุ้มกันเลย... ดูซิ กับแค่ข้าวห่อสาหร่ายแค่กล่องเดียว นายถึงกับยอมเจ็บตัวมากขนาดนี้ มันคุ้มกันไม๊ " .
.. ซีวอน ... ยื่นถุงอาหารให้ยุนโฮ ... แต่ร่างบางไม่ได้ยื่นมืออกมารับ
"คุณไม่รู้อะไร ..คุณอย่าพูดดีกว่า... ที่ผมทำนั่นเพราะ...เพราะผม.."
ยุนโฮหลบสายตาหวานใสของน้องชายที่จ้องกลับมาที่หน้าของเขา อย่างตกใจ
".. พี่ชาย.." เสียงหวานที่สั่นเครือเรียกพี่ชายออกมาพร้อมกับน้ำเม็ดโต ไหลออกมาจากตาหวานสวยไม่ขาดสาย
ร่างกลมโผเข้ากอดพี่ชายอีกครั้ง... แต่ครั้งนี้ ยุนโฮ ไม่ได้ร้องออกมาถึงแม้ว่าจะยังเจ็บอยู่ก็ตาม
"ฮือๆๆ... พี่ชายฮะ..ยูซอนขอโทษ... ยูซอนขอโทษที่โกรธ พี่ชาย... ยูซอนไม่อยากกินข้าวห่อสาหร่ายอีกแล้วฮะ...
ยูซอนไม่อยากินอะไรอีกแล้ว... ฮือๆๆๆๆ... ยูซอนไม่อยากให้พี่ชายเจ็บตัว... ฮือๆๆๆๆ
..เรากินแค่ข้าวต้มเปล่า ๆก็ได้นะฮะ พี่ชาย..ฮือๆๆๆๆๆ .."
สองพี่น้องกอดกันร้องไหอยู่บนเตียง...เนิ่นนาน...และจากวันนั้น
ยูซอนไม่เคยที่ะจเรียกร้องอยากกินอะไรอีกเลย ไม่ว่ายุนโฮจะทำอะไรให้กิน ยูซอนก็ไม่เคยปฏิเสธ...
ส่วนคุณหนูใหญ่ ชเวซีวอน ก็กลายเป็นผู้บริหารเต็มตัวและไม่เคยมีเวลามาเยี่ยมสองพี่น้องอีกเลย
จะมีก็แต่พี่ซองมิน หรือ พี่เยซอง ที่แวะเวียนมาเยี่ยม
...............
...............
..............(ยุนโฮ ... มันคิดเรื่องอดีตได้นานจริงๆ อ๊ะ)
"ยุนโฮ .... คิดอะไรอยู่ตั้งนาน... ไม่กินซักที"
ชางมินอดที่จะถามเพื่อนร่างบางไม่ได้ก็เขาเห็นว่ายุนโฮ ถืออาหารค้างอยู่อย่างนี้ตั้งนานแล้ว
" ไม่..ไม่มีอะไร .... กินแล้วนะ" .... ร่างบางหยิบข้าวใส่ปาก.... แต่ใจก็ยังคิดถึง ยูซอน... คนที่ชอบกินข้าวนี้
......................
ความคิดเห็น